คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★ อ้นรีน : Don't need a time (เปลี่ยนชื่อตอนจากsomeone) ★
DON’T NEED A TIME
กรกฎยืนอ่านแฟ้มประวัติของ คนไข้คนใหม่ พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานนี้ ซึ่ง ณัฐจารี คือชื่อของหญิงสาวผู้นั้น หญิงสาวที่นายแพทย์อย่างกรกฎตกหลุมรักเพียงเห็นครั้งแรก! แต่โชคร้ายที่เขายังไม่มีเวลาแม้แต่จะได้ทำความรู้จักกับเธอเพราะเขาเจอเธอในขณะกลับบ้าน เธอถูกรถชน ใช่…เธอถูกรถชน และไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาลงมือรักษาอาการบาดเจ็บจากรถชนของเธอด้วยตนเองทั้งๆที่หมดหน้าประจำวันของเขาไปแล้ว
หลังจากผ่าตัดแล้วใส่เฝือกให้ณัฐจารีเนื่องจากขาเธอได้รับการกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุกรกฎที่ยังไม่ยอมกลับบ้านแต่กลับนอนเฝ้าข้างเตียงเธออยู่ไม่ห่าง
วันเวลาล่วงเลยไปได้ 3 วันแล้วกรกฎทำงานปกติเหมือนทุกวันแต่กลับหัวใจพองโตเมื่อรู้ข่าวจากพยาบาลว่าณัฐจารีฟื้นแล้วแต่เธอยังไม่ยอมปริปากพูดกับใคร แค่เธอฟื้นเขาก็ดีใจแค่ไหนแล้ว ก็แค่ใครคนนึง ทำไมเขาต้องสนใจเธอขนาดนี้กัน
“เป็นยังไงบ้างครับคุณ หมอซื้อดอกไม้มาให้ ไม่รู้คุณจะชอบรึเปล่า ฮ่าๆ”
“………….”
“ไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ^^สู้ๆนะครับ ขาอาจจะเจ็บหน่อยนะครับต้องระวังด้วย”
“………….”
ถึงแม้สิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นความเงียบ ก็มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเราเต็มใจที่จะทำ J
“คุณหมอคะ? ทำไมคุณหมอถึงขยันเอาดอกไม้ไปให้คนไข้บ่อยจังเลยคะ หรือว่าหมอจะตกหลุมรักซะแล้วเนี่ยย” นางพยาบาลนามว่าสิรินโสพิศหรือที่รู้จักกันในชื่อแบมบี้กล่าวกึ่งแซวกึ่งถามจนกรกฎหน้าแดงจนแบมบี้เผบอหัวเราะกับความขี้อายของคุณหมอเธอรู้ดีว่ากรกฎหรือหมออ้นที่เธอรู้จักคราวนี้ชักจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว
“ไม่รู้สิครับ ถ้าเรารู้สึกอยากจะทำอะไรซักอย่างเพื่อคนๆหนึ่งโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ถึงเค้าจะไม่รู้แต่เราก็เต็มใจจะทำให้มันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้วล่ะครับคุณพยาบาล”
“แหม อย่างนี้เค้าเรียกตกหลุมรักแล้วล่ะค่ะคุณหมอ >/////<”
“เฮ้ย เปล่าๆๆ ผมไม่ได้ชอบเค้านะครับ โธ่คุณพยาบาลก็ แค่คนไข้”กรกฎกลัวว่าความลับจะแตกจึงเดินเลี่ยงไปทำงาน พยาบาลแบมบี้ได้แต่ยิ้มดีใจที่คุณหมอจะมีคู่ได้ซักที(?) หลังจากที่เกือบทั้งแผนกแต่งงานกันเกือบหมดแล้ว ซึ่งกรกฎก็ยังอยู่ในกลุ่มของคนโสดที่มีจำนวนน้อยมากจนถึงตอนนี้ =0=
เวลาผ่านไปนับเดือน กรกฎยังเฝ้านำของฝากมาให้ณัฐจารีอยู่บ่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย ในเมื่อมีความสุขเขาก็จะทำมันต่อไป เพื่อคนที่เขารักยังไงล่ะ
‘ก๊อก ก๊อก’
กรกฎเคาะประตูห้องตามมารยาทเช่นเคย แล้วเดินเข้าไปภายในห้องของณัฐจารี เห็นเธอนั่งหันหลังให้เขาอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม เก้าอี้ริมหน้าต่างนั้น… เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่เหมือนเดิม..
“หมอคะ หมอไม่เบื่อบ้างเหรอ?”
นี่เธอพูดกับเขาแล้วอย่างนั้นหรือ?? เขาคงไม่ได้ฝันไป เธอพูดกับเขาจริงๆ!!
“เบื่ออะไรเหรอครับ? ฮ่าๆ”กรกฎแสร้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนความอายที่เขามีอยู่ในตอนนี้ ก็มือไม้เจ้ากรรมน่ะสิ ดันสั่นไปหมดแล้ว
“หมอทำอย่างนี้กับทุกคนรึเปล่าคะ?”ณัฐจารีลุกจากเก้าอี้หันมาส่งยิ้มให้เขาแต่เมื่อหันไปเห็นหน้าของเขาที่กำลังแดงระเรื่ออยู่ตอนนี้กลับหัวเราะออกมา
“เอ่อ คนไข้ขำอะไรเหรอครับ?”กรกฎพลางเอามือลูบหน้าสำรวจว่าตนเองมีอะไรผิดปกติหญิงสาวจึงหลุดขำซะขนาดนั้น .แต่ก็คิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงยิ้มเผยให้เห็นเหล็กดัดฟันสีส้มอ่อนของเขาให้เธอได้เห็น
“ก็คุณหมอน่ารักนี่คะ^^”
‘หมอฟันเหล็กงั้นเหรอ? น่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ’ณัฐจารีคิดในใจ
“เอ้อ ว่าแต่คุณหมอชื่ออะไรคะ? ฉันชื่อเชอรีนค่ะ”
“ชื่อกรกฎครับ เรียกหมออ้นก็ได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ”กรกฎเดินออกจากห้องไปทิ้งหญิงสาวนั่งอมยิ้มและหันไปนั่งข้างหน้าต่างตามเดิม
‘ก๊อก ก๊อกๆๆๆๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้กลับดังขึ้นกว่าเดิมละเคาะอย่างเสียมารยาท ณัฐจารีคิดว่ากรกฎคงลืมเอาไว้รึเปล่า? เอ..ไม่เห็นมีนะ
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของนัทธพงศ์’อดีต’แฟนของเธอ แค่อดีตเท่านั้น…
“มาทำไม? ชีนยังไม่ตายหรอก เสียใจด้วยนะ”ณัฐจารีเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“โธ่รีน อย่าพูดแบบนี้สิ ดิวรักรีนนะ ดิวขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยรีน?”
“มารักทำไมตอนนี้? ตอนชีนโดนรถชนดิวหายไปไหน? เรารักกันเหรอดิว ทำไมดิวถึงชีนไว้คนเดียว ทำไม ฮืออออ”ณัฐจารีร้องไห้อย่างหนักพลางทุบอกของอดีตคนรักอย่างหมดแรง
“ดิวขอโทษชีน ดิวขอโทษ”นัทธพงศ์โอบคนรักเอาไว้แต่ถูกเธอสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
“เราเลิกกันเถอะดิว ชีนเจ็บมากพอแล้ว ชีนเชื่อว่าดิวต้องเจอคนที่ดีกว่าชีนแน่ๆ ฮึกกๆ”
“เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยชีน? ลาก่อนนะชีน..”หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ นัทธพงศ์ถอนหายใจแล้วเดินจากไป จบแล้วจริงๆ …
เหลือเพียงเวลาที่จะช่วยรักษาแผลของใจเธอเอง…
มาต่อนะคะ=3=
นาฬิกาข้อมือของกรกฎบอกเวลาหกโมงเย็นแล้ว ผ้าม่านในห้องทำงานของกรกฎถูกเปิดออกจนหมดเผยให้เห็นถึงฝนที่สาดลงมาอย่างรุนแรงที่ด้านนอก กรกฎซึ่งไม่ได้เอาร่มมา จึงรอจนกว่าฝนจะหยุดตกถึงค่อยขับรถกลับบ้าน (เกี่ยวมั้ยนะ:ไรท์- -X)
‘แวะไปเชอรีนหน่อยแล้วกัน..’กรกฎนึกได้แล้วก็ทำอย่างความคิดเดินไปยังห้องของคนไข้คนดังกล่าว
เขาเคาะประตูเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทแล้วจึงเดินเข้าไปพบกับความมืด ‘เอ..หาข้ออ้างอะไรดี ไอ้อ้นเอ้ยไอ้อ้น =_= เอาวะ มาตรวจรอบเย็นละกัน’ ชายหนุ่มเดินอย่างเบาที่สุดและเอื้อมมือไปกดเปิดไฟ ก็เจอกับร่างบางนอนขดตัวอยู่บนเตียงคนป่วยอย่างหนาวสั่น เขาเดินเข้าไปนั่งที่ข้างๆเตียงเธอ…วันนี้เขาไม่ได้มีดอกไม้มาให้หญิงสาวอย่างๆทุกๆวัน มีเพียงความจริงใจและความเป็นห่วงมาให้เท่านั้น
เวลานับเดือนที่ผ่านมากรกฎได้แต่สับสนความรู้สึกตัวเองที่มีว่าเขารักเธอจริงๆหรือเปล่า ตั้งแต่เห็นไอ้หนุ่มหน้าขาวนั่น มาป้วนเปี้ยนแถวๆหน้าห้องของณัฐจารี!แต่ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่า เขารักเธอรักตั้งแต่แรกเห็น..รักสุดหัวใจ
‘หมอ ผมฝากชีนด้วยนะ นะหมอนะ รับปากผมนะหมอ’
‘แล้วทำไมคุณไม่ดูแลเธอล่ะครับ เธออาจจะต้องการคุณนะครับ’
‘ชีนเค้าเจ็บมามากพอแล้ว..ผมไม่อยากให้ชีนเจ็บมากกว่านี้ ผมมัน..ผมมันเลว!!’
‘ถ้าฝากหมอแล้วห้ามมาทวงคืนนะครับ..’
“หนาวเหรอครับ?”กรกฎถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยพร้อมกันนำผ้าห่มมาห่มหวังคลายความหนาวของคนตัวเล็กตรงหน้าได้บ้างจนณัฐจารีสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและดึงกรกฎเข้ามากอดแน่นราวกับเด็กน้อยหวงตุ๊กตาโดยกรกฎอึ้งเล็กน้อยแต่ก็กอดตอบเธอราวกับจะไม่จากเธอไปไหนอีกแล้ว…
“พูดไม่ค่อยเก่ง..แต่รักหมดใจนะครับ…”ร่างสูงกระซิบข้างหูเธอเบาๆแต่ความหมายกลับดังกังวาลไปทั่วหัวใจของเธอ ร่างเล็กไม่ตอบอะไรเพียงแต่เปลี่ยนจากแขนที่กอดคนตรงหน้ามาเป็นโอบคอเอาไว้แล้วทาบริมฝีปากนุ่มลงไปแทน แต่เมื่อร่างสูงตอบกลับทำให้คนตัวเล็กกว่าผละออก
“พอแล้วค่ะ ฝนหยุดแล้ว หมออ้นกลับบ้านเถอะค่ะ ชีนอยู่คนเดียวก็ได้^^”
“ห้ามหนีผมไปไหนนะ”กรกฎเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างในกระดาษแผ่นเล็กที่อยู่ข้างๆเตียงแล้วกลับบ้านอย่างมีความสุข
‘ดูแลตัวเองด้วยนะครับ พรุ่งนี้จะซื้อดอกไม้ไปฝาก(เหมือนเดิม) เอ..เบื่อแล้วรึเปล่านะ?
I wan’t to know what you’re felling. ’
เวลาของความสุขมักจะสั้นเสมอ…จริงๆนะ
กรกฎมาทำงานด้วยหัวใจที่พองโตพร้อมกับดอกกุหลาบช่อโตจนสาวๆพยาบาลต้องกรี๊ดไปตามๆกันว่าใครจะได้เป็นเจ้าของช่อดอกไม้นั้น
กรกฎเดินไปเคาะประตูห้องของณัฐจารีเช่นเคยแต่คราวนี้กลับไม่เหมือนทุกครั้ง..ไม่มี..ไม่มีแม้แต่ใครสักคนอยู่ในห้อง ข้าวของทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ
เธอไปจากเขาจริงๆแล้วสินะ…
ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
ไม่มีแม้แต่คำว่ารัก
ไม่มีเลยสักนิดเดียว
จบแล้วสินะ..ความรัก
2ปีต่อมา..
“หมอคะ มีคนฝากมาให้ค่ะ”เสียงของสิรินโสพิศกล่าวพร้อมถือช่อดอกไม้แล้วนำไปยื่นให้กรกฎอย่างอารมณ์ดี กรกฎรับช่อดอกไม้มาแกะการ์ดอ่านด้วยความงุนงงและกล่าวขอบคุณสิรินโสพิศ
‘สวัสดีค่ะคุณหมอกรกฎ :D ชีนขอโทษค่ะ ที่ชีนออกจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกหมอ ฮั่นแน่!..คิดถึงชีนบ้างรึเปล่าคะ? คือคุณพ่อของชีนป่วยชีนเลยต้องเดินทางไปต่างประเทศโดยด่วน ชีนก็เลยรวดเรียนต่อไปด้วยเลย 2ปีที่ผ่านมานี้ ชีนไม่รู้ว่าหมอจะรู้สึกกับชีนเหมือนเดิมหรือเปล่า? หมอจะมีใครแล้วหรือเปล่า? ชีนรู้ค่ะชีนควรจะบอกลาหรือบอกอะไรกับหมอก่อนที่ชีนจะไป ตอนนั้นชีนยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ตอนนี้..ชีนรู้แล้ว ชีนอยากจะบอกว่า ..ชีนรักหมออ้นที่สุดในโลกเลย
ปล.ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ ’
รัก
ณัฐจารี
กรกฎอ่านด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกันไปหมดจนอธิบายไม่ออก แต่ต้องเงยหน้าเพราะรู้สึกได้ว่ามีร่างเล็กมายืนอยู่ตรงหน้า ใช่..เธอคือณัฐจารียังไงล่ะ J
“สวัสดีค่ะ โกรธชีนรึเปล่าคะ? ที่วันนั้นชีนไม่ได้บอกลาหมอก่อน”ณัฐจารีกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนสดใส
“ไม่ครับ ไม่เคยเลย”กรกฎลุกจากโต๊ะทำงานเดินเข้าไปคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรัก ณัฐจาเชื่อว่าเจ้าของอ้อมกอดนี้ จะดูแลและรักเธอไปตลอด เธอคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก “ชีนรักหมอนะคะ รักมากที่สุด” กรกฎพยักหน้าแล้วกอดเธอแน่นกว่าเดิมด้วยหัวใจที่พองโต กลับมาต้องแก้แค้นซะให้เข็ด ปล่อยให้รอซะนาน J
CHERREEN’DAIRY
หลายคนคงมองว่าความรักของเราอาจจะแปลกๆ
ความรักน่ะไม่ต้องการเวลาหรอกนะคะ J
สองปีที่ผ่านมาเค้าทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันแทบขาดเขาไม่ได้เลยสินะ
ฉันคิดถึงเขาทุกเวลานาที คุณหมอแสนขี้อายคนนั้น
คนที่ช่วยฉันให้รอดจากความตาย อยากจะอยู่ใกล้ๆ อยากจะดูแล
ขอบคุณเขาที่รอฉันมาตลอดทั้งๆที่ฉันไม่ควรได้รับการอภัยจากเขาด้วยซ้ำ
ฉันรักคุณ คุณหมอกรกฎ <3
..END..
130508
>[]<จบไปแล้วหนึ่งตอนเป็นยังไงบ้างคะ?
พยายามจะเขียนให้ดีอยู่ค่ะ 555 (ฉันได้ข่าวแกพยายามมานานแล้ว=_=)
ช่วงนี้ไรท์งอนพี่กฎมากเลยไม่ยอมอัพรูปซักที =3= ขอโทษนะคะฟีลมันหายจริงๆ
ใครงงเนื้อเรื่องมาถามไรท์ได้น้า=0= ตอนหน้าคงหวานกว่านี้ <3
ตอนต่อไปขอเสนออ..อะไรดีหนออ?
ขอบคุณที่แอดแฟน+ทุกๆคอมเม้นนะคะ เข้ามาเห็นดีใจทุกครั้งเลยย>
แค่เข้ามาไรท์ก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ :D ฝากติดตามด้วยน้า
To Be Continue <3 My Reader
:-Daisy ✿
ความคิดเห็น