คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++ริมฝีปากอันเซ็กซี่ของฉันพาซวย!!++
เพิ่มแทน วุ่นนักรักนายตาหวาน...เนื้อเรื่องเดียวกัน แต่งต่ออีกนิด.......สนุกชัวร์รับรอง เชื่อกันมั่งน้า~
ภารกิจสำคัญวันนี้ มันไม่ยากไปสำหรับเธอหรอก พัดชา...เธอกล่าวเตือนตัวเอง
เย็น
" เปิ้ล กร พร้อมมั้ย? "
" พร้อม!!! "
" งั้นเราก็เข้าไปกันเล้ย!!! "
ผับราเต้ (RATAE) เป็นผับชื่อดังของแก๊ง FEGLE ซึ่งเป็นแก๊งที่มีพวกมากความสามารถอยู่รวมกันเป็นกลุ่มๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มี พัดชา เฮลล์ เปิ้ล กรด้วย พัดต้องการหาเงิน ซึ่งแก๊งนี้ก็พาช่วยเหลือคนยากจนด้วย แต่ไม่มีใครรู้ ภายนอกรู้เพียงแต่ ผับผับหนึ่งเท่านั้น...
" ชู่ว์ " นั่นใช่มั้ยเป้าหมายของเรา
" นั่นไง ใส่ชุดโรงเรียนมาประจานความเลวตัวเองเลย!!! " พัดพูด
" พวกไม่กลัวเสียชื่อโรงเรียน " เปิ้ลว่า
" งานนี้เธออย่าซุ่มซ่ามนักล่ะ " กรเตือนเปิ้ล
" เอาล่ะเราแยกกันไปตามหน้าที่ได้ " ตาบอกทุกคน
" อืม...ฉันจะพยายามนะ " คี (เพื่อนร่วมขบวนการ)บอก
กลางฟอร์
" โห...ยัยนี่เอวน่าจับเป็นบ้าเลยว่ะ " เด็กหนุ่ม ม.ปลายโรงเรียนเดียวกับเธอ (มันแต่งเครื่องแบบมาเห็นได้ชัดเลย!...>__<) เอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม!!!
" ไอ้พวกลามกเอ้ย!!! " เธอสบถเบาๆ
" ปากน่าจูบเป็นบ้าเลยว่ะ!!ไอ้จู " เด็กอีกคนพูดขึ้น
" ดูเธอแต่งตัวสิ...น่ากินเป็นบ้า " คนที่ชื่อ จู พูดขึ้น ใช่! วันนี้เธอแต่งตัวเปรี้ยวชะมัด สายเดี่ยวสีชมพู กางเกงยีนส์ตามแบบฉบับ แต่เป็นพวกอวดทรวดทรง รัดรูปนิดหน่อย...
" เฮ้ย!!! คนนั้นน่ะข้าจองเว้ย!!! " เสียงดังมาจากด้านหลังเธอ เธอกดสัญญาณโทรศัพท์ ส่งไปถึงเปิ้ลด้านนอก ซึ่งด้านนอกก็รับรู้พร้อมทั้งกรให้เตรียมพร้อม เด็กหนุ่มนั่นเดินมาโอบเอวเธอ
" เฮ้ย!!! ได้ไง ไอตาหวาน!! คนนี้ข้าจองเว้ย!!! "
หมับ!!!
" เฮ้ย!!! เธอเป็นใคร ปล่อยฉันนะโว้ย!!! " ตาหวานร้องออกมาเมื่อพัดชาจับแขนตาหวานไว้ด้านหลังโดยที่เด็กคนอื่นต่างวิ่งกันชุลมุนวุ่นวายโดยที่มีตา พี่ชายของเธอ กร เปิ้ล แล้วก็ทิมช่วยกันเข้ามาจับนักเรียน
หมับ!!!
" เฮ้ย!!!ปล่อยนะโว้ย ฉันเป็นเจ้าหน้าที่โรงเรียนพวกนาย โอ๊ย!!...ต้องกลับไปกับฉัน...เดี๋ยวนี้!!! "
" อย่ามาสั่งฉันให้โง่เลย!!! " ตาหวานตะโกนใส่หน้าพัดชา
" นายอยุดทำตัวอย่างนี้ซักทีเหอะ!!! นายรู้มั้ย...นายกำลังทำให้พ่อแม่นายเสียใจนะ... ฉันขอร้อง นายกลับไปเรียนเถอะ " แทนที่ตาหวานจะปล่อยพัดกลับบีบแน่นขึ้นอย่างกับไปแค้นใครมาจากที่ไหน
" ไม่มีทาง!!!ฉันจะเรียนไปทำไม ในเมื่อบริษัทพ่อฉันมันก็ต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว "
" ทำไมนายไม่คิดถึงจิตใจพ่อ แม่นาย
" ก็อะไรของเธอ... "
" ก็เหมือนลูกอกตัญญูไงล่ะ "
" เธอ...พ่อแม่ฉันยังไม่เคยว่าฉันเลย เธอเป็นใคร?... "
" ฉันก็เป็นคนที่จะมาพาตัวนายไปเรียนยังไงเล่า!!! " พูดจบพัดก็เตะเข้าที่หน้าท้องนายนั่นจนเซ ซ้ำยังเอากุญแจมือที่ยืมมาจากสถานีส่วนย่อยล็อคมือตาหวานไว้กับมือตัวเองอีก เพื่อป้องกันไม่ให้ตาหวานหนีไปไหน แต่นั่นก็หมายความว่าตาหวานจะทำอะไรไม่ได้...
" อุ๊บ... "
ตาหวานดันร่างบางเซชิดติดกับผนังด้านห้องน้ำแล้วดันร่างบางๆเข้าไปในห้องน้ำ แต่ไม่วายที่พัดจะดึงนายนั่นเข้ามาด้วย...
ตาหวานรู้ว่าเธอกำลังจะกรีดเสียงร้อง...ตาหวานจึงประกบปากอุ่นๆลงมาอีกครั้ง...ชายหนุ่มพยายามควานหาความหวานในช่องปาก เหมือนกับที่ทำกับคนอื่นมันยาวนานมากจนทำให้ตาหวานเริ่มเคลิ้มกับรสจูบของเธอส่วนเธอ...ถึงกับเข่าอ่อนไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าตาหวานจะยอมปล่อยง่าย
เธอชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ มืออีกข้างพยายามดันเขาออก ส่วนอีกมือนึงก็โดนตาหวานล็อคไว้ด้านหลัง เธอแทบจะหมดลมหายใจเลยก็ว่าได้
...เวลานี้ล่ะ เค้าต้องหนีจากยัยนี่ให้ได้...
" ให้ตายสิ!!! นี่มันจูบแรกของเธอแน่ๆ แม่สาวจอมแส่!!! "
" แฮ่กๆๆ นะ...นาย...ไอบ้า...นายทำอย่างนี้ทำไมกัน!...คนอย่างพวกนายมันก็มีได้แค่นี้แหละ...ผู้ชายอย่างพวกนายไม่สมควรอยู่โรงเรียนนี้อีกต่อไป และฉันจะเป็นคนทำให้นายออกจากโรงเรียนนี้เอง คอยดู!!!! " เธอประกาศท้า
" เธอไม่มีวันอยู่เป็นสุขแน่ ถ้าเธอยังแส่หาเรื่องฉันอย่างนี้อีก! "
" นายก็คอยดู...ฉันไม่มีวันปล่อยเด็ก...ไม่ใช่สิ...ปล่อยคนอย่างพวกนายให้เป็นขยะสังคมหรอก คนอย่างนาย...จะต้องได้รับรู้...บทเรียน อย่างสาสม " เธอยิ้มอย่างผู้มีชัย
" งั้นเธอก็คอยดูละกัน "
" ได้...แต่ยังไง วันนี้พวกนายก็ไม่รอด แล้วอีกอย่างพวกข้างนอกก็คงโดนจับด้วยล่ะมั้ง หึหึ... " ตาหวานหน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าอย่างใด
" นายไม่ต้องกลัวหรอก นายภาสกร ทองประสาน... "
" เธอรู้ได้ไง? "
" ก็ประวัตินายออกเด่นอย่างเนี้ย ฉันไม่รู้แล้วจะมาถูกตัวหรือไง... "
" นั่นสินะ เธอมันพวกชอบแส่หาเรื่องนี่นา... "
" ใช่!! นายคงไม่รู้หรอกว่าฉันทำไปเพราะอะไร เพราะนายมันรวยมีเงินล้นฟ้า จบมาก็มีงานทำ ไม่เหมือนฉัน ที่ต้องดิ้นรน หาเงินมาเลี้ยงครอบครัวนายมันพวก...ไม่รู้จักบุญคุณ อุ๊บ…. " OoO
ตาหวานบรรจงจูบอีกที...
...ให้ตายสิ ปากเธอเรียวเล็กน่าจูบเป็นบ้า แม้กระทั่งฉัน...เธอยังทำให้ฉันหลงใหลเธอได้ เธอมัน"ปีศาจจอมแส่"…
" ... "
" แฮ่กๆๆ... " >>O<<
" เธอนี่มันจูบไม่ได้เรื่องเลย แต่พอนึกทีไร...อยากจูบเธอทุกที " ///OoO///
" ไอทุเรศเอ๊ย!!! ความคิดนายมันก็แค่เนี้ยล่ะ "
" อย่ามาดูถูกฉันนะ... "
" นายเป็นอย่างที่ฉันพูดนี่นา...เรื่องอะไรที่นายต้องกลัวล่ะ... "
" ฉันไม่ได้เป็น... "
" อย่างนายน่ะ... "
" ถ้าพูดอีกคำ ฉันจะจูบไม่ให้เธอหายใจเลย คอยดู "
" … " นั่นทำให้เธอเงียบทันใด
" ที่เธอเล่าให้ฉันฟัง นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอะไรเลย และนั่น...มันเรื่องของเธอ!!!จำไว้!!!… "
" ที่พูดมา...นายไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย? "
" ใช่!! แล้วก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว!!! " ตาหวานตะคอก
" ฉันจะปล่อยนายก็ต่อเมื่อ...นายต้องไปกับฉัน ! เท่านั้น!!! "
" ไม่มีทาง ฉันไม่ไปกับเธอแน่ " ตาหวานพยายามดึงกุญแจที่ติดอยู่กับกระเป๋ากางเกงยีนส์ของพัด...
" เฮ้ย!! ทำอะไรน่ะ? ไม่ได้เอาคืนมานะ " ตาหวานได้กุญแจไปแล้ว ทำไงดีๆ!! พัดเริ่มเหงื่อตก
" ทำไม? กลัวเลยเหรอ?ไงห๊ะ!!! ยื่นมือมานี่!!! "
" ไม่เด็ดขาด นายนั่นแหละเอากุญแจมา "
แก๊ก!
เสียงกุญแจหลุดออก
" อย่าหนีไปไหนนะ!!! " พัดรีบวิ่งตามตาหวานที่วิ่งออกไปโดยที่ไม่มีใครเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ...เธอวิ่งออกไปพลางตะโกนอยู่ในใจ...
" หยุดดดดด!!!! "
" เรื่องอะไรล่ะ...ยัยจอมแส่ จ้างให้ก็จับไม่ทัน! " ตาหวานวิ่งไปทางประตูหลัง เขามองเห็นพัดแสยะยิ้มเขาจึงรู้ว่าไม่ปลอดภัยสำหรับเขาแน่ เขาวิ่งเลี้ยวไปด้านหน้า และแน่นอน คนข้างหน้าวิ่งกรูเข้ามาโดยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เพราะที่นี่นับว่ามืดมาก...
" คนข้างนอกน่ะ!!! ช่วยจับนายภาสกรไว้ เลย!!! เร็ว "
" เฮ้!!! หยุดนะ!! " เสียงของนายตาหวานทำให้พวกคนที่รุมมองตกตะลึงพร้อมกับที่เขารีบกระโจนออกทางประตูไป
" เฮ้ย!! จับนายภาสกรไว้เร็ว!! " โธ่! เว้ย ทำไมสนใจแต่ไอพวกไร้น้ำยานะ!!!
" เปิ้ล!! กร!! พวกนายอยู่ไหนกัน!! "
" เราอยู่นี่ โอ๊ย!!! " ตายล่ะ!!!ยัยนี่ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนจริงๆแหละ
" เป็นไรมากมั้ยยัยเปิ่น!!! " กรว่า
" โอ๊ย! เจ็บดิถามได้ "
" ไอ้นายภาสกรมันหนีไปแล้วรู้มั้ย?... "
" ฉันดักจับมันอยู่ข้างหลัง พบว่าเธอตะโกนออกไปเลยรีบมาตกลงว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่! " กรพูดพร้อมขอคำอธิบายจากพัด
" ... เอาไว้...ฉันบอกแน่ แต่ตอนนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ ฉันเชื่อว่ามีครั้งนี้แล้วต้องมีครั้งต่อไปแน่ๆ "
" เราไม่น่าปล่อยให้มันหลุดมือมาได้เลย " กรพูด
" ฉันผิดเองที่จับตัวนายนั่นไว้ไม่ได้ " พัดว่าตัวเอง แน่นอนเธอไม่สามารถโทษใครได้เพราะเธอดันวางกุญแจไว้ใกล้มือนายนั่นเอง
" เธอไม่ผิดหรอกเพราะนายนั่นตัวใหญ่อย่างกับอะไร เธอตัวเล็กแค่นี้ทำได้แค่นี้ก็ พอแล้ว " เปิ้ลปลอบ
" พัด!! เป็นไงบ้าง " ตาเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
" เว้ย!!! " พัดสบถเสียงดัง
" แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่!!! " กรตะโกนขึ้น
" เรื่อง...ที่ว่า คือ...(พัดชาเล่าทุกอย่างที่เขาพอจะจำได้ออกมาเพื่อระบายและต้งการบอกทุกคนให้รับรู้) "
" ไอ้หมอนั่นมันกล้ามากนะ " ทิมว่า
" แล้วเราจะเอายังไงดี " เปิ้ลถาม
" ฉันว่า แกกลับบ้านไปก่อนเถอะ...เอางี้ดีกว่า กร ทิมนายไปส่งเปิ้ลซะ กลับคนเดียวมันอันตราย "
" แล้วเธอล่ะ? " ทิมถาม
" ฉันจะตรวจสอบที่นี่...อีกครั้ง... "
" ไอ้นั่นมันคงไม่กลับมาหรอก "
" ฉันไม่ได้หวังอย่างนั้น...เอาเป็นว่า...ตา ฉันขออยู่นี่ซักพักนะ แล้วนายสองคนก็ไปส่งยัยเปิ้ลได้แล้ว เดี๋ยวแม่เปิ้ลว่าพอดี "
" อืม...ไปยัยเปิ่น " กรพูดพร้อมกับจูงเปิ้ลออกไป (ที่จริงน่าจะเรียกว่ากระชากนะ)
" โอ๊ย!!! อะไรของนายเล่า " เปิ้ลตกใจที่กรลากเธอออกไป
ทุกคนออกจากผับพี่ชายของตา...ฉันยังคงต้องการหาหลักฐานมัดตัวนายนั่นอยู่เพียวลำพัง
" ว่าไง…ยัยจอมแส่!!! " เสียงนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
" ภาสกร!!! " เธอหันหลังกลับมา
" จุ๊ๆ เรียกฉันว่าตาหวานดีกว่านะ... "
" อ๋อ นี่นายมาให้ฉันจับตัวนายใช่มั้ย? " น้ำเสียงฟังดูเหมือนหยอกล้อ แต่เธอเอาจริงในแววตา
" ดุซะด้วย...แม่เสือสาว...จ้างให้เธอก็จับฉันไม่ได้หรอก "
" งั้นนายก็ต้องคอยดู ว่าฉันจะจับนายได้มั้ย? "
" หลักฐานล่ะ? " ตาหวานยืดอกอย่างไม่เกรงกลัว
" ตอนนี้ไม่มี...แต่อีกไม่นาน...มันต้องมีแน่ๆ " เธอดูมุ่งมั่น
" เธอดูมุ่งมั่นจังนะ! "
" แน่นอน อย่างฉันต้องทำอะไรให้สำเร็จ ไม่ค้างคา... "
" ฉันก็เหมือนกัน! " ตาหวานดึงตัวพัดมาประชิดใกล้ตัว
" ทำอะไรน่ะ!! "
" ก็ทำต่อจากในห้องน้ำไง " เธอพยายามควานหาสิ่งของรอบตัวมาป้องกัน
" กลัวรึไง แม่เสือสาวน้อยๆ " ตาหวานลูบแก้มพัดเบาๆ
" หยุดนะ!! " เธอตะโกนขึ้นมา
" เธอจะทำไม? " แววตาเขาดูแปลกไป...
" นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ลูกผู้ชายเค้าไม่ทำกับผู้หญิงอย่างนี้หรอก นายตาหวาน!! " เธอตะโกนใส่หน้าเขา ซึ่งนั่นก็ทำให้ตาหวานโกรธไม่มีใครกล้าตะโกนใส่เขา แม้แต่พ่อ แม่ เขาเอง...
" เธอจะตะโกนใส่หน้าฉันแล้วไปง่ายๆอย่างนี้เหรอ? "
" นายจะทำไม...ไอ้คนไม่มีสามัญสำนึก!!! "
" เธอว่าฉันเหรอ? "
" แล้วตอนนี้มีใครมั้ยล่ะ? " เธอทำหน้าตาเยาะๆ
" เธอ!!! " ตาหวานจับแขนพัดขึ้นมาอย่างแรง
" นายมันก็ได้แค่รังแกผู้หญิงนั่นแหละ...นายตาหวาน... "
" เธอ... "
" ฉันชื่อพัดชา ไม่ใช่เธอ!!! "
" พัดชา!!!หยุดนะ!!! "
" นายจะกลัวอะไร ในเมื่อ...มันเป็นความจริ...อุ๊บ... "
ตาหวานบรรจงจูบลงมาอีครั้ง เขาไม่ทำแค่นั้นน่ะสิ...มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างของพัด...พัดสะดุ้งเฮือก ใช่ว่าเธอไม่เคยจูบใคร แต่เป็นเพราะ...เธอไม่เคยจูบผู้ชาย มันเป็นอย่างนี้เองเหรอเนี่ย
...หอมหวานยิ่งกว่าอะไรอีก...รสจูบรสช็อคโกแล๊ต...หอมหวานยาวนาน...เธอไม่เคยรู้สึกเหมือนหวานอย่างนี้มาก่อนเลย...
หอม หวาน ปากอันนิ่มนวลของเธอถูกผมบรรจงจูบลงอีกครั้ง ปากเล็กเหมือนนกกระจิบ บางๆเล็กๆน่าจูบเป็นบ้า! ...
ยวบ!
" เฮ้ย!!! เป็นอะไรไปน่ะ...ยัยตัวยุ่ง เวรล่ะเว๊ย เป็นอะไรไปอีกเนี่ย? "
พรั่ก!
" โอ๊ย!!! "
" นายติดกับดักฉันแล้วนายตาหวาน... "
" กร ทิม! จับตัวไว้ เร็ว "
ตาหวานลุกมาถีบจาทิมลงไปกองกับพื้น...
" เฮ้ย!!! "
ตาหวานวิ่งหนีไปในพุ่มไม้รกๆ ให้ตายสิ หนีไปอีกแล้ว...
" โธ่ เว้ย คิดว่าจะจับได้แล้วเชียว "
" พวกฉันขอโทษ " กรกล่าว
" ไม่ใช่ความผิดพวกแกเลย...กรแกไปส่งเปิ้ลถึงบ้านรึป่าว "
" อือ... "
" ทิม...เป็นอะไรมั้ย? " พัดช่วยพยุงทิมขึ้น
" ไม่....ฉันไม่เป็นไรหรอก เราไปกันเถอะ ป่านนี้ครูคงรอข่าวจากเราอยู่แล้วมั้ง "
" อือ/อือ "
" กลับกันเถอะ... "
ในมุมมืด ตาหวานกำลังใช้มือทุบต้นไม้อย่างไม่กลัวว่ามือตัวเองจะเจ็บ หรือไม่กลัวว่าต้นไม่จะโค่นเพราะแรงของเขาเลย...เจ็บใจนัก!!!…ทำไมเขาต้องอารมณ์เสียเรื่องที่เธอช่วยไอ้หมอนั่นด้วยนะ ไม่สิ เพราะเธอกำลังหักหลังเขาต่างหาก ว่าแต่เค้าหักหลังเขายังไง...เค้าไม่รู้ อารมณ์มันผสมปนเปกันไปหมด เธอหลอกพูดอยู่กับเขา...เพราะเธอต้องการให้พวกของเธอมาจับเขานี่เอง ... เขารู้แล้วล่ะ...
...ยัยเสือสาวจอมแส่... หึหึ...
" ฉันจะจำไว้...ยัยตัวยุ่ง...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง...ระวังไว้เหอะ เธอจะไม่ได้อะไรจากฉันเลย...หึหึ "
" ... "
วันต่อมา
ที่โรงเรียนปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพราะกลัวว่า อีกฝ่ายจะรู้ตัว
ที่ห้องประชุม
" อาจารย์คะ!!! หนูขอค้านค่ะ... " เปิ้ลยกมือค้าน
" ว่าไงล่ะ? " อาจารย์ขยับแว่นมองเธอด้วยแววตาเพ่งพิจารณา
" อย่าให้พัดไปทำอะไรเสี่ยงๆอีกเลยนะคะ พัด...เธออย่าไปเลยมันอันตรายนะ "
" เอาเป็นว่าให้เขาตัดสินใจเองแล้วกัน " อาจารย์มองพัด
" ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะทำ!!! "
" พัด...แม่เธอล่ะ เธอไม่ห่วงแม่เธอเหรอ? " เปิ้ลน้ำตาคลอ เธอรู้ว่าเธอตัดสินใจผิดเพราะไม่มีใครค้านเพื่อนคนนี้ของเธอได้
" ฉันห่วงไง ฉันต้องทำ "
" อาจารย์ให้เงินเพื่อนหนูเท่าไหร่คะ!!! " เธอตะโกน
" เปิ้ล อย่าเสียมารยาท ไว้เราค่อยคุยกัน "
" ปิดประชุม! " อาจารย์กล่าว
" เปิ้ล...ทำไมพูด... "
" ฮือๆๆๆ ฉัน...ไม่อยากเลย...มะ...ไม่อยากให้เธอเสี่ยงแบบนี้เลย "
" ไม่หรอก ไม่ต้องห่วงนะ ฉัน...สัญญาว่าจะไม่ทำให้...แม่และเธอ...เสียใจ "
" ฮือๆๆ อย่าไปนะ " เปิ้ลกอดพัดไว้
" ไม่ได้!!! อย่าขวางเลย ยังไงฉันก็ต้องไป... "
" ฉันช่วยแกเอง...เรื่องเงิน " เปิ้ลมองพัด
" ฉันไม่ต้องการ...เปิ้ล แกต้องเข้าใจสิ...อย่าร้องนะ ไม่งั้นฉัน... " เปิ้ลใช้มือปิดปากพัดไว้...
" อย่าพูดนะพัด...ฮือๆ ฉัน...ไม่ร้องแล้ว " เปิ้ลปาดน้ำตา
" ดีมาก! " พัดลูบหัวเพื่อนรักทีนึง
หน้าห้อง 6
" เฮ้ย!!! ตาหวาน...วันนี้แกไปมั้ยวะ? "
" ไม่ว่ะ " ตาหวานโบกมือ
" หรือแกกลัวยัยประธานนั่น! "
" ใครเรียกฉัน!!! " พัดชาเดินเข้ามาด้วยท่าทางห้าวๆ
" งั้นฉันไปก่อนนะเว้ย!!! " เพื่อนตาหวานตบบ่าเบาๆ แล้วเดินออกไป
" มาทำไม? " น้ำเสียงห้วนๆดังขึ้นหลังจากที่เพื่อนเขาเดินออกไป
" ฉันมาชวนนายไปเดท!!! "
" เธอนึกยังไงห๊ะ? จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย? "
" เปล่า...ไปเดทกันนะ... "
" อะไรนะ? " ตาหวานทำหูทวนลม
" ฉันจะพูดแค่ครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ก็คือไม่! "
ปกติเขาไม่รู้สึกอะไร เวลาที่มีคนชวนเขาไปเดท แต่นี่...เขากลับรู้สึก...พูดไม่ถูก...มันหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก
" ตกลง! " เขาพูดอย่างง่ายดาย
" งั้นก็ดี พรุ่งนี้เจอกันลานว่าง บ่ายสาม...หลังเลิกเรียน "
" ดีนี่ คิดแผนมาซะด้วย " เขาพูดเบาๆ คาดว่าเธอไม่ได้ยิน
" มาให้ตรงเวลาล่ะ "
" ... "
เธอเดินหันหลังกลับไป
เขาเล่าให้เพื่อนๆในกลุ่มฟัง
" ทำไมแกตกลงง่ายขนาดนั้นวะ? "
" ก็...อยากแกล้งยัยนั่นหน่อยน่ะ "
" เออๆ "
14.30 น.
" แกเป็นไรฟะ? ลุกๆนั่งๆอยู่นี่ " เอสเพื่อนเขาพูดด้วยความสงสัยเพราะเขาไม่เคยเห็นเพื่อนเค้าเป็นอย่างนี้เลย
" ก็รอนัดอ่ะดิ "
" แต่...ปกติแกต้องให้เขามารอแกหรือโทรมาตามแกไม่ใช่เหรอ? " เอสพูด
" วันนี้แกผิดปกตินะ " อาร์มพูด
" นั่นดิ " เพื่อนในกลุ่มเสริมกับความคิดของเอสและอาร์ม
" ป่าวเว่ย! ฉันแค่ ออกกำลังกายเวลาว่างไง " เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นแต่ก็ทำให้เพื่อนในกลุ่มเงียบไปเลย
15.00น.
พัดเดินออกมานอกโรงเรียนเพื่อมาพบกันที่ลานว่างหน้าโรงเรียน
" ทำไมยังไม่มาอีกนะ? " เดินเธอเดินวนอยู่2-3รอบ
" ว่าแล้ว... " เธอเดินกลับทางเดิมทันที
หมับ!
" จะรีบไปไหนเล่า? "
" นายมาให้ฉันคอย 2 นาที 35 วินาที นายมาเลทนะ "
" ฉันมานานแล้ว... "
" ??? " พัดทำหน้างง
" มารอที่นี่เวลา 14.50 น. "
" แล้วทำไมฉันไม่เห็นนาย? "
" ก็เธอไม่มอง... "
" ฮึ่ม!!! "
" ไปกันยัง? "
" อ๋อ…ไปสิ " เธอเดินนำตาหวานไปขึ้นรถเมล์
" เธอพาฉันมาเดทที่ผับเนี่ยนะ? "
" อือ... "
" ให้ตายสิ!!! ไม่เคยมีใครพาฉันมาเดทที่แบบนี้เลยสักคน เธอนี่แปลกนะ แทนที่จะพาฉันไปห้าง พาไปเดินดูของ กลับพาฉันมาผับ.. " ตาหวานหัวเราะในใจ
" แล้วไง? ฉันต้องพานายไปที่แบบนั้นด้วยรึไง บอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่มีเงินน่ะ "
" 555เธอนี่ตรงเป็นบ้า มีแต่คนบอกฉันว่า รวยอย่างู้น รวยอย่างงี้ ที่แท้ก็ต้องขอให้ฉันช่วยออกเงินให้ " ตาหวานไม่รู้ว่าจะเลาให้ยัยแสบนี่ฟังทำไม
" อือ...ฉันไม่ชอบใส่หน้ากาก เป็นตัวของตัวเองแหละดีแล้ว "
" เอาล่ะๆ เรามารู้ประวัติขงเรากันดีกว่า "
" ต้องบอกด้วยเหรอ? " พัดถามด้วยตาใสซื่อ
" อืม...อย่าบอกนะว่านี่เดทแรกของเธอ "
" อือ... "
" ฮะๆ อย่างนี้ฉันก็โชคดีล่ะสิ ที่ได้เดทแรกของเธอ "
" โชคดี? "
" อ๋อ ป่าวๆ ฉันอยากรู้เกี่ยวกับตัวเธอให้มากกว่านี้น่ะ? "
" อืม... "
" พ่อ แม่ฉันทำงานบริษัท...เป็นเจ้าของกิจการอู่ซ่อมรถ อาฉันเป็นหมอ... "
" ฉันไม่ได้อยากรู้แบบนี้!! "
" หะ??? เธออยากรู้แบบไหนเหรอ? "
" อ๋อๆๆ ไม่ใช่ๆน่ะ ฉัน...หมายถึงอยากรู้ให้ละเอียดกว่านี้ "
ฮู้ว เกือบไปแล้วล่ะสิ...
" อืมๆ... "
" ส่วนฉัน...บ้านยากจน ต้องเรียนให้ดี เพื่อจะได้ทุนของโรงเรียน ช่วยพ่อแม่หาเงินเลี้ยงน้องอีก ฉันรับจ้างทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นซักผ้ารีดผ้า... "
" อืมๆ ชีวิตเธอนี่น่ารันทดนะ "
" แล้วนายมายุ่วงเกี่ยวกับเรื่องหนีเรียนได้ไงอ่ะ? " พัดอยั่งเชิงดูท่าทางของตาหวาน
" หะ??? " ตาหวานหันมา
" อ๋อ ฉันถามว่านายเรียนดีรึป่าวน่ะ? "
" อือ...ไม่ค่อยดีเลย ว่างฉันก็จะให้ครูมาสอนน่ะ "
" แล้วนายหนีเรียนได้ไงอ่ะ? " พัดอย่างเชิงอีกที
" มีคนชักชวน...หะ...เธอถามว่าอะไรนะ? "
" อ๋อ...ป่าวน่ะ ฉันว่าให้ฉันช่วยสอนเอามั้ย? "
" ก็ดีดิ "
" จริงเหรอ? "
" ค่าจ้างก็วันละ... "
" งกนี่นา... "
" ไม่งั้นจะได้อะไรกินล่ะ? "
" จริงของเธอ "
" อืมๆ...เอ้าดื่มดีกว่า... "
" เธอกินเหล้าเป็นเหรอ? "
" จะบ้าเหรอ? ฉันกินน้ำเปล่าย่ะ "
" เหรอ?... "
" ใครเป็นคนพานายหนีเรียนล่ะ "
" อึ้ก!!! อ๋อ...ก็ยัย...เธอถามว่าไงนะ!!! " ตาหวานเขย่าตัวพัดชา
เขารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องถาม ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เป็นเพราะเขาอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ แล้วไม่รู้เพราะอะไร เขาถึงอยากบอกเธอเกี่ยวกับทุกเรื่อง...เขาไม่ได้คิดอะไรแน่ๆ เขาเพียงคิดวิธีแก้แค้นอย่างแนบเนียนแล้ว...
***************************************
หวัดดีค่า~มาอัพแล้วนะ100%...คิกๆเรื่องวุ่นๆของประธานสาวกับเด็กเกเรจะเป็นยังไงต่อไปนะ เรามาลองดูกันในตอนหน้าดีก่า
ความคิดเห็น