ประธานสาวตัวร้ายกะนายซาตานตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ++ยัยประธานสาวตัวร้ายออกโรง++

          " มีเด็กหนีเรียน!!! " น้ำเสียงตกใจของเปิ้ลกับกร O__o!!!

          " เห็นว่าอยู่ม.6 ซะด้วย " พัดพูดเนือยๆพูดเนือยๆ  เบื่อจริงที่ต้องมาทำงานอย่างนี้เนี่ย

          " โตแล้วยังทำตัวแย่ๆอีกอย่างนี้จะผ่านมั้ยเนี่ย " กรพูด แน่นอน!!! เด็กนี่ยิ่งโตยิ่งเหลวไหล

          " แต่เราก้อเหนื่อยแย่อ่ะดิ " เปิ้ลเริ่มท้อ เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมางานก็มีเข้ามาทู้กวันไม่ได้หยุดได้หย่อน

          " เอาน่า เราไปพบอาจารย์ก่อนละกัน " พัดบอกกับเพื่อน      {ฉัน นส.สุพัชญา   สกุลวงศ์   ชื่อเล่นพัดชา}

            ห้องปกครอง

          " อาจารย์คะ? คือว่า... " พัดชาพยายามจะปฏิเสธเพราะเธอต้องเสียเวลาเรียนถึง 3 วันเพื่อไปดูความประพฤติ กลุ่ม SeaSa…นักเรียนพวกนี้ไม่มีความละอายใจบ้างเลยรึไง เธอหนักใจที่จะต้องไปแอบตามพวกนี้ต่างหาก ให้ตายเหอะ!!! TOTทำไมทุกคนต้องเลือกเธอเป็นประธานด้วยนะ!!!

          " งานนี้เราต้องเสี่ยงเข้าใจมั้ย? " O__o++ อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงปนดุ แน่นอน!!!เธอมีภารหน้าที่ ที่จะต้องควบคุมดูแล...

          " อาจารย์คะ หนูว่าพัดไปคนเดียวจะดีเหรอ?คะ งานนี้มันเสี่ยงมาก อีกอย่างพัดเป็นผู้หญิงคนเดียว กับอีกแก๊ง SeaSa ที่ล้วนมีแต่ผู้ชาย... "

          " เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว งานนี้ประธานไม่ได้ทำคนเดียวแน่ๆ เธอทั้งสองคนต้องช่วยประธานด้วย! " ^O^… ดูเหมือนอาจารย์จะไม่กังวลเท่าไหร่

          " ได้ค่ะ!!! " เราสามคนรับปากอย่างหนักแน่น

          " ดี!…งานนี้เราต้องตรวจสอบให้แน่ใจ ว่าเด็กพวกนั้นแอบไปทำอะไรกันบ้าง?ไม่ใช่ว่าเราจะเข้าไปจับตัวได้เลย บางทีพวกนั้นต้องการความเป็นส่วนตัว ทางบ้านมีปัญหา เลยตจ้องหาเวลาที่จะเป็นกันเอง โดยการหนีเรียนนี้ เราจะต้องมีเหตุผลในการพูดคุย และเรายังต้องมีหลักฐานด้วย เข้าใจมั้ย!!! "

          " ได้ค่ะอาจารย์ พวกหนูจะทำให้ดีที่สุด แต่ว่าพวกเรายังต้องการคนเพิ่มเพื่อที่จะมีหลักเกณฑ์และยังต้องการคนที่ไว้ใจด้วย! " พัดชาพูดด้วยท่าทางเป็นกังวล แน่ล่ะ ก็ถ้าเกิดมีคนที่ไว้ใจไม่ได้เข้ามาทำงานด้วยเราต้องแย่ และเสียท่าแน่ๆ O_O!!!!!

          " ได้อยู่แล้ว ถ้าพวกเธอมั่นใจ ฉันจะจัดหาคนที่ไว้ใจได้มาช่วย... " =___=::

          " ค่ะ/ค่ะ/ครับ! "

          " ดีล่ะ เย็นนี้เรามาประชุมพร้อมกันที่ห้องประชุมใหญ่! " อาจารย์พูด

            พัดชา :โอ๊ย!!!!ๆๆ อยากจะบ้าตาย ทำไมถึงหนีเรียนกันเป็นว่าเล่นเลยนะ เซ็งจริงๆ... มันกลุ้มซะยิ่งกว่ากลุ้มอีก เฮ้อ~

          " เอาไงดีวะกร? " พัดชาถามกรหลังจากที่เราเดินออกจากห้องปกครองแล้ว

          " แกกังวลเรื่องอะไรกันแน่ เรื่องคนที่ไว้ใจได้...หรือว่าเรื่องที่เราจะต้องขาดการเรียนโดยที่มาทำหน้าที่ให้โรงเรียน " กรว่า  นั่นสินะ! เธอกำลังกลุ้มเรื่องอะไรกันแน่?

          " ฉันว่า พดก็กลุ้มทั้งสองเรื่องอ่ะแหละ เพราะงานพิเศษมันก็ต้องทำ ยังจะมีเรียนและยังต้องปฏิบัติหน้าที่นี้อีก " เปิ้ลพูดด้วยความสงสาร (พัดเป็นคนน่าสงสารเธอยังต้องหางานทำช่วยตัวเอง และยังต้องเรียนไปด้วย แม่เธอไม่สามารถที่จะหาเงินมาจุนเจือครอบครัวได้พอ เธอยังมีน้องชายเล็กๆอีก 2 คน เด็กชายวัย 12 ขวบและ 5  ขวบ)

          " แกไม่ต้องห่วงหรอกนะ ยังไงงานนี้เราต้องทำให้สำเร็จภายใน 3 วันให้ได้ เพื่อเราจะได้ไม่เสียเวลาเรียน " เปิ้ลพูดให้กำลังใจ

          " แล้วปีนี้...แกก็คงได้ทุนผลการเรียนดีอีกแน่ ไม่ต้องห่วงงานที่ร้านน่ะ...ฉันจะไปช่วยแกเอง " กรพูด

          " แกแน่ใจนะ?!!! " พัดชาถามย้ำอีกที

          " เออดิ่วะ "

          " ไม่ต้องหรอก...ฉันยังมีเวลา แต่ยังไงก็ขอบใจที่เป็นห่วงนะโว้ย!!! " พัดชาตบบ่ากรสองสามทีก่อนจะเดินไปห้องเรียนอย่างรวดเร็ว โดยที่มีกรและเปิ้ลเดินตามมา

          " แกไปจริงดิ ทำไมครูแกหางานมาให้แกไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อนเลยวะ? " เฮลล์เพื่อนสนิทของพัดชากล่าวขึ้น เธอไม่ได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนเพราะเธอไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับ งานโรงเรียนไหร่นัก

          " ว่าแต่แกช่วยจดแล็คเชอร์ให้ฉันได้ป่าววะ? " พัดชาถาม

          " ได้ดิ เรื่องหมูๆ " เฮลล์ตอบรับอย่างง่ายดาย ^______^

          " แกแน่ใจนะว่าแกจะไม่หลับในห้องน่ะ? " พัดชาถามอย่างไม่แน่ใจ แน่ล่ะ เพื่อนเธอคนนี้ขี้เซาเป็นที่หนึ่ง มิน่าล่ะเพื่อนเธอคนนี้ถึงไม่มีแฟนกับเขาซะที นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความเธอเท่านั้น

          " ก็...จะพยายามล่ะ "

          " ... " >O<

          " เอาล่ะๆ ฉันสัญญาเลยว่า ฉัน...จะไม่หลับ...ในคาบคณิตและคาบอังกฤษ " เธอชูนิ้วมาสามนิ้ว

          " ฮึ่ม!!! "

          " ก็ได้ๆ ทุกคาบเลยเอ้า!!! "

          " ดีมากเพื่อน! ขอบใจล่วงหน้าเลยนะ "

          " จะไม่หลับได้มั้ยวะเนี่ย? "

          " แกว่าไงนะ? " พัดชาเงี่ยหูฟัง เพราะเธอไม่ได้ยินคำที่เพื่อนกล่าวเมื่อกี๊

          " ปะ...ป่ะ...ป่าวซะหน่อย รีบๆจดเร็วเดี๋ยวไม่ทันหรอก " เฮลล์เตือนเพราะเธอเสียเวลาคุยมามากพอแล้ว

          " พัด...แกอย่าเครียดเลยนะ ยังไงฉันก็จะพยายามจดให้ได้มากที่สุด " เฮลล์เข้าใจเพื่อนสาวดี เพราะเธอต้องการทุนเรียนดี บ้านเธอมีฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

          " อืมมมมมมมม "

          " เอาน่าพัดเอ๊ย!...เราต้องไปจริงๆนี่นา แล้วนี่แกจะบอกแม่ว่าไงที่จะต้องออกมาข้างนอกตามลำพัง " เปิ้ลกล่าวเป็นเชิงเตือนให้บอกแม่เธอ

          " ยังไงฉันก็ต้องขอบใจแกสองคนมากนะที่อุตส่าห์เป็นห่วงฉัน " พัดกล่าวอย่างเต็มใจ... เปิ้ลขยับแว่นแล้วมองมาที่กระดานดำอีกครั้ง...

            ฉันต้องขอบใจพวกเธอจริง เธอไม่เคยทิ้งฉันจริงๆด้วย คำมั่นสัญญาเราจะคงอยู่ตลอดไปจนกว่า...เราจะตายจากกัน

            เข้าหน้าหนาวอีกแล้วสิ

วันนั้น...เย็นนั้น...ไม่มีใครรู้เลยว่า เด็กสาววัย 10 ขวบซอยผมสั้นนั่งอยู่หลังต้นไม้นานมากจนผล็อยหลับไป ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอหลับอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน ในขณะที่บ้านหาเธอกันให้วุ่นไปหมด

            จนกระทั่งเด็กสองคนในวัยเดียวกันเข้ามาเพื่อที่จะเก็บลูกบอลยางที่ตกลงไปในน้ำ...

            ตุ๋ม...!!!

          " ช่วยด้วย!!! ช่วยด้ว...ช่วย...ที... "

          " นั่นเสียงใครน่ะ? "

          " ช่วยที...อยู่นี่ " เสียงและมือที่ปัดอยู่กลางอากาศในน้ำ โดยมีเพื่อนอีกคนพยายามช่วยดึงมืออยู่ เด็กคนนั้นคนที่ใส่แว่นจมน้ำ เด็กหญิงไม่รีรอทันใดนั้น

            ตูม!!!...

          " แค่กๆๆๆ...อือ...แค่กๆ " ทำไมยังไม่ฟื้นอีกนะ

          " เป็นไงบ้าง? เพื่อนเราฟื้นรึยังน่ะ? " เด็กอีกคนกล่าวอย่างร้อนรน เพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนเธอมา

          " คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฮัด~ เช้ย... "

          " อ่ะ...เอาไว้คลุมนะ "

          " เธอล่ะไม่หนาวเหรอ? "

          " ไม่หรอก เราไม่ได้ลงไปช่วยซะหน่อย "

          " แล้ว... "

          " อ๋อ...คือ...ฉันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ "

          " 555+ เธอเหรอ?ว่ายน้ำไม่เป็น "

          " ทำไมล่ะ? " เด็กคนนั้นถามซื่อๆ

          " ก็ดูตัวเธอสิ ตัวใหญ่ขนาดนี้แล้วว่ายน้ำไม่เป็น วันหลังเราสอนให้เอามะ? "

          " เอาสิ สอนเปิ้ลด้วยนะ เปิ้ลก็ว่ายน้ำไม่เป็น "

          " เพื่อนเธอคนนี้ชื่อเปิ้ลเหรอ? "

          " อืม ฉันชื่อ เฮลล์ เธอล่ะ? "

          " ฉัน...พัดชา เรียกพัดก็ได้ "

          " แค่กๆ "

          " เปิ้ลฟื้นแล้ว!!! "

          " เป็นไงบ้าง? "

          " ไม่...เป็นไรแล้วล่ะ? ขอบใจเธอมากนะ แค่กๆ "

          " ไม่เป็นไร อ่ะ... " พัดชายื่นลูกบอลยางให้เพื่อนทั้งสอง

          " มาเล่นด้วยกันก็ได้นะ " เฮลล์ชวน

          " อุ๊ย!! ไม่ได้หรอก แม่คงหาฉันแล้วสิ ว่างๆไปเล่นบ้านฉันนะอยู่แค่ท้ายซอยนี่เอง แล้วเดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่นะทุกคน " พัดชาโบกมือลาทุกคน

            ระยะเวลา 1 อาทิตย์ทุกคนปรับตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว จนเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทมากๆก็ว่าได้

            กระทั่ง 2 ปีต่อมา เฮลล์ต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัดเห็นว่าเพราะพ่อย้ายที่ทำงานเลยต้องไป วันนี้ทุกคนเลยดื่มน้ำร่วมสาบานกัน (น้ำแดง:เลือด)

          " เราจะไม่ทิ้งกัน!!! " พัดชา

          " เราจะไปมาหาสู่กัน!!! " เปิ้ล

          " เราจะเรียนด้วยกัน!!! " เฮลล์

          " เราจะอยู่ด้วยกันและจะรักกันตลอดไป!!! " ทั้งสามพูดพร้อมกัน

          " เธอสัญญานะว่าจะมาหาเราบ่อยๆ " เปิ้ลเริ่มร้องไห้ เพราะเธอไม่เคยจากเพื่อนนานๆเลย

          " เธอเข้มแข็งมากนะพัด " แน่นอนพัดไม่ร้องไห้เลย

          " ฮือออๆๆๆๆ ฉัน...ฮึก...จะร้อง...วันนี้...วัน...สะ...สุดท้าย.... " ทั้งสามเริ่มโผเข้ากอดกัน

            ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ทั้งสามก็ยังไม่เลิกติดต่อกัน

มีการเล่าสู่กันฟัง พ่อของเฮลล์ได้รับคัดเลือกให้เป็นพนักงานดีเด่น กระทั่งได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็น ผู้ช่วยผู้จัดการที่ จ.อุตรดิตถ์ จนเฮลล์มีฐานะที่ร่ำรวยขึ้น

            แต่ก็ต่างจากพัด ซึ่งต้องหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เพราะพ่อเธอเสียตอนเธออายุ 5 ขวบ จากนั้นแม่ก็แทบไม่ทำอะไร สักพักแม่ก็เริ่มมีสติ กระทั่งแม่เกษียรออกจากการเป็นครู แล้วมาขายของตามตลาด โดยที่มีพัดเป็นลูกมือ แน่นอน พัดศึกษางานบ้านงานเรือนจากแม่มามาก จนพัดสามารถทำอาหารให้น้องกินเองได้ในตอนที่แม่ไม่อยู่บ้าน

            ตลอดเวลา 2 ปีทั้งสองยังคงไม่เลิกคิดถึงเฮลล์ จนกระทั่งวันหนึ่ง...เฮลล์โทร.มาบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับแล้ว เพราะพ่อได้ถูกคักเลือกให้กลับมาที่บริษัทใหม่...อีกครั้ง...

          " โอ เย~พวกเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว!!!" พัดชาตะโกนเสียงหลง เพราะเพื่อนคนเดียวของเธอจะกลับมาภายในวันพรุ่งนี้...       

            พวกเขารู้สึกเป็นมิตรกัน...ตั้งแต่เริ่มแรก เพราะไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะกลายมาเป็นเพื่อนรักกันได้ พวกเขาทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่า มันทำให้พวกเขาสนิทกันมากขึ้น โดยที่เราไม่รู้ตัวเลยว่า เรารักกันมากแค่ไหน

            เปิ้ล : มีนิสัยเปิ่นๆ รักการเรียนเป็นที่หนึ่ง ซุ่มซ่าม ชอบเดินเตะนู่นเตะนี่!เสมอ ก็ทำไงได้เธอดันมีนิสัยซุ่มซ่ามตั้งแต่เด็กนี่นา ขนาดเก็บบอลยังพลาดจมน้ำได้เลย แล้วเวลาที่สั่งอาหาร ก็ดันไปช่วยเขายกจนหก ทำให้ต้องเสียเงินฟรีๆ โดยไม่ได้กินเลย ซักแอ่ะเดียว (ก็...อีนังคุณนายเจ้าของร้านดันงกซะด้วย) เพราะความเปิ่นของเธอก็ทำให้กลุ่มเราเป็นที่สะดุดตาเสมอ แน่นอนเราเป็นหนึ่งในแก๊ง FEGLE แก๊งโด่งดังแห่งผับ ราเต้...(ผับที่ตั้งขึ้นโดย มีนักเรียน,นักศึกษาบริหารงานกันทำ) FEGLE เป็นแก๊งสำหรับหญิงสาวที่มากความสามารถ พร้อมทั้งหารายได้เสริม อย่าง...พัดชา... ส่วนเธอก็พยายามจะช่วยเหลือเพื่อนยากทุกอย่างโดยที่แม่เธอก็เป็นห่วงเพราะเธอเป็นลูกคนเดียว เป็นลูกที่แม่รักที่สุด เอจึงช่วยเหลืออะไรพัดได้ไม่มากนัก แต่พัดก็ไม่เคยที่จะรับเงินของเธอแม้แต่น้อยเพราะเห็นว่า...เกรงใจ...ถึงเธอจะขู่ยังไงพัดก็ไม่ยอมรับเงินเธอ

            เฮลล์ : มีนิสัยขี้เซา ชอบนอนเป็นที่หนึ่ง เกลียดการอ่านหนังสือมาก เพราะเป็นการทำให้ง่วงนอน ตลอดคาบเรียนชอบบ่น พอบ่นๆไปก็พากันง่วง จนทำให้ครูจับตาดูอยู่เป็นประจำ บางครั้งครูจับได้ก็พาให้เราทั้งสามไปยืนนอกห้อง เหตุผลที่ไปทั้งสามคนอ่ะเหรอ? เพราะพวกเรารักกันไง แต่พอยืนนอกห้องทีไร ต้องมีเสียงนี้ดังมาทุกที! กรี๊ด~เห็นว่ากรี๊ดยัยพัดอ่านะ เพราะยัยนั่นสวยหล่อ...(ยังไงวะ???งง) สวยแบบเท่ๆ ชอบทำอะไรเป็นตัวของตัวเอง บ่นก็บ่นดังๆโดยไม่กลัวคนรอบข้างเสียใจหรือด่ากลับ...555...ให้ตายเหอะ เห็นมาว่า เธอพัดนี่ดังใช่ย่อยเพราะเธอทั้งสวยทั้งเก่ง แน่นอน ฉันล่ะอิจฉา...ฮึ่มอย่าให้เก่งมั่งให้มันรู้ไป เชอะ... เฮลล์เธอไม่เคยกลัวที่จะเลือกทำ...แม้ว่าสิ่งนั้นยังไม่ลองทำก็ตาม...เธอเรียนได้ดี พอประมาณ น่ารักไปอีกแบบ เพราะเธอมีนิสัยคล้ายๆกับพัดชา ตอนกลางวันส่วนมากจะไม่กินข้าวเพราะเธอต้องการนอนอย่างเต็มที่ บางครั้งถ้าเธอจะกินเธอก็เดินลงมาจองโต๊ะให้เพื่อนเสมอ

            พัดชา : มีนิสัยห้าวๆ เท่ เก๋ เก่ง รักการเรียน ช่วยเหลืองานในบ้านเพราะต้องการหาเงินมาช่วยเหลือจุนเจือครอบครัว เพราะครอบครัวของเธอยากจนมากหลังจากที่พ่อเธอเสียไป แม่ไม่มีกะจิตกะใจในการทำงาน ส่วนเธอก็ยังต้องหางานทำตั้งแต่เด็กๆ ส่วนน้องก็ยังเล็กอยู่ อีก 3 คน  เธอต้องช่วยแม่หางานทำเพื่อส่งเสียน้องเรียน จนใครๆก็พากันชมว่าเธอเก่ง สวยแล้วยังเก่ง แต่คำพูดเยินยอนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอบ้าจนลอยเลยเพราะเธอมีจิตใจมุ่งมั่นมาก จนมีคนจ้างเธอไปเป็น ทั้ง ยามรักษาความปลอดภัย งานวันเสาร์-อาทิตย์ ทั้งช่วยขายข้าวแกงที่บ้าน และยังรับจ้างต้องซ่อมของทุกอย่างในบ้านเอง และรับซักผ้าจากข้างบ้าน เพราะเป็นการช่วยเหลือครอบครัวอีกวิธีหนึ่ง       ครั้นอยู่ที่โรงเรียนยังไม่วายที่จะได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียนเพราะเธอมีนิสัยเด็ดเดี่ยว กล้าที่จะแจ้งบอกทุกคนว่าการทำอย่างนี้มันไม่ดี และยังช่วยเหลืองานปกครองอีกทำให้ครูเห็นใจจึงจัดมอบทุน เรียนดี และทุนรายได้ต่ำ ซึ่งเธอก็ได้ทุกปี เธอเรียนได้เกรดดีมาตลอดเพราะเธอไม่เคยขาดเรียนเลยสักครั้ง นอกจากที่ต้องออกไปปฏิบัติงานนอกสถานที่เธอจึงขอลาหยุด

          " แกกลับมาแล้ว เย้~ " เปิ้ลกระโดดกอดคอเพื่อนสาว

          " แกดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะ " พัดบอกกับเพื่อน

          " แกก็เหมือนกันนะ ดูสิ แกสูงกว่าฉันได้ไงยัยพัด " เฮลล์ต่อว่า

          " อ้าว??? เรื่องไรมาโทษฉันล่ะ แกอยากเตี้ยเองทำไม? "

          " อ้าวๆเฮ้ย ลืมไปแล้วเหรอ?ว่ามีฉันอยู่ตรงนี้อีกคน "  เปิ้ลว่า

          " ป่าวซักหน่อย ดูดิ่ แกสองคนอ่ะ ฉันไปอยู่ต่างหวัด แค่สองปี...แกสองคน บังอาจสูงกว่าฉันมากเลยนะ " เฮลล์พูดอย่างน้อยใจ

          " ฉันสูงแค่ 162 เองนะ " พัดพูด

          " ส่วนฉันก็แค่ 160 เอง " เปิ้ลพูด

          " แต่แกสองคนดูฉันสิ เตี้ยม่อต้ออยู่คนเดียว ฉันสูงแค่ 155 เองนะ " เฮลล์พูดหันหน้าไปอีกทาง

          " เอาน่า ยังไงแกก็สูงขึ้นอยู่แล้ว... ความสูงเราไม่หยุดแค่นี้หรอก " พัดพูดพลางตบบ่าเพื่อนสาว

          " เชอะ...ว่าแต่ว่า...แกมีไรให้กินบ้างอ่ะ? " เฮลล์ถาม

          " ไม่มี...(หน้างอ)ซะเมื่อไหร่...555+ " หน้าเอ๋อไปเลย...

          " เพื่อนกลับมาทั้งที ยังไงก็มีของเลี้ยวอยู่แล้ว " เปิ้ลพูดพลาง เดินไปหยิบข้าวพะโล้ สามจานมา...ด้วยความรีบร้อนทำให้เธอสะดุดขาเก้าอี้

            แผละ!!!

          " อี๋... "

          " ขะ...ขอ...โทษ...55...ขอโทษ... " เปิ้ลขอโทษพลางหัวเราะเพราะเธอเป็นคนทำไข่ตกใส่หัวเพื่อนเธอเอง แล้วอีกลูกก็กระเด็นไปอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว...

          " แกนี่...ไม่เปลี่ยนเลยน้า~ "

          " ขอโทษไง โทษน้า~ "

          " โห!!!…อุตส่าห์ตั้งใจทำ แกก็มาทำพังซะนี่... " พัดพูด

          " ก็...มันสะดุดขาเก้าอี้... "

          " แกนี่...ซุ่มซ่ามจริง "

            โป๊ก!!! โป๊ก!!!

          " โหย!!!… " เปิ้ลร้องเสียงโอดครวญ เพราะโดนลูกมะเงกลงหัวพร้อมกันถึงสองลูก...555+ คราวนี้ล่ะสะใจโจ๋เป็นบ้า

          " 555+ "

          " 555+ "

          " ยัยเพื่อนบ้า "

            เสียงหัวเราะทั้งสามดังกึกก้องไปทั่ว...จนกระทั่งเย็นย่ำ ตกดึกเราก็ต้องแยกย้ายกันเข้าบ้าน ทุกคนจึงแยกกันกลับบ้าน...

            เพื่อน...คือคนสำคัญของเรา พวกเราจะไม่ทิ้งกัน คำสัญญานี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 3 ที่เฮลล์กลับมาจากต่างจังหวัด แล้ววันนั้นก็เป็นวันเกิดของเปิ้ลพอดี แต่ก็เป็นวันที่ ...พัดชาไปร่วมงานไม่ได้เพราะเธอต้องไปทำงาน...ซึ่งเพื่อนทั้งสองของเธอก็เข้าใจดี ตกเย็นทั้งสามมานั่งพักเหนื่อยที่ต้นไม้ต้นเดิม เวลานี้มันเปลี่ยนไปมากโข~เพราะมันดูเหี่ยวเฉาลงมาก แต่ทั้งสามก็จัดปาร์ตี้น้ำแดงใต้ต้นไม้ นั่นคือคำสัญญาของพวกเขา

            " พวกเราจะไม่ทิ้งกัน!!! พวกเราจะรักกัน...ตลอดไป~"

            คำมั่นสัญญานี้เกิดขึ้นเพื่อที่จะเตือนตนเองว่ายังมีเพื่อนคนนี้อยู่ ไม่ทิ้งกันไปไหน

(((((ออด)))))

          " ไปกินข้าวกันเถอะ… " เปิ้ลชวน

          " แกไปกินกันเถอะ...ฉันจะนอน " เฮลล์พูดด้วยเสียงงัวเงีย

          " ก็แกดันมาหลับตอนนี้ทำไมล่ะ? " ดูซิง่วงใหญ่เลย

          " อือ...ไปๆกันเหอะ " เฮลล์โบกมือไล่ และยังคงหลับตาอยู่

          " อยากลดหุ่นก็บอกมาเหอะน่า "

          " อือ...ไปๆเลยไป๊ ฉันจะนอน "

          " เอาแซนวิชมั้ย? "เปิ้ลถาม

          " ไม่อ่ะ ถ้าาาจะเอามาให้...นะ ให้พัดยกมาดีกว่า " เฮลล์พูด

          " เออๆ จำไว้เลยแก นอนไปเลย ฉันไปล่ะ " เปิ้ลพูดแล้วลากพัดออกจากห้อง

          " เฮลล์...ไอพัด ยัยเปิ่นล่ะ? " ใครฟะ???

          " หืมมมมม~ " เฮลล์ยังคงหลับตาอยู่

          " ไอพัดมันอยู่ไหน ตอนนี้เค้าให้ประชุมด่วน... "

          " อยู่~.… โรงอาหารรรรร น่ะะะะ "

          " อืมๆ ขอบใจมากนะ "

          " เออๆ ว่าแต่...เรื่องอะไรง่ะ? "

          " … "

            เงียบ~

          " อะไรฟะ??? เมื่อกี๊ตูพูดกับใครน่ะ? " ตูพูดคนเดียวหรือนี่...

          " ฮ้าว~ "

          " สงสัยจะเบลอไปหน่อย " งง??

          " แฮ่กๆๆ เฮ้ย!!! แกยังมัวมานั่งกินข้าวอยู่นี่นะ??? " กรพูดไปหอบไป

          " มีไรวะ? " พัดถาม

          " แกยังไม่รู้อีกเหรอ? นี่นะ...เขา...ประกาศให้ไป...ห้องประชุมด่วน แฮ่กๆๆ "

          " ไปห้องประชุมทำไม? หรือว่ามีข้อมูลเพิ่ม "

          " เออดิ่ เท่าที่ฉันรู้มานะ เค้าบอกว่าไอเด็กพวกนั้นไปผับแก... "

          " งั้นรีบไปดูเลยดีกว่า เปิ้ลแกเอาแซนวิชนี่ไปให้เฮลล์ด้วยเลยนะ! " พดบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน

          " เออๆ รีบมานะ "

          " อ้าวเฮ้ย!!! ไอกร แกก็มาด้วยดิ ยังจะมานั่งอยู่อีก "

          " เออๆ เดี๋ยวตามไปได้มั้ย? ขอพักก่อน... "

          " เออๆ รีบมานะ เดี๋ยวข้าไปบอกว่าไปเปิ้ลไปไม่ได้ " หลังจากที่พัดชาก้าวเท้าออกจากโรงอาหารไป

          " อ่า~ " กรอ้า ปากกว้าง

          " อะไรของนาย? อ้าปากอยู่ได้ "

          " กินมั่งซี ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ " TOT

          " ก็นายทำไมไม่ไปกินล่ะ เอาล่ะๆไปได้แล้ว เดี๋ยวพัดก็ว่าเอาหรอก " >O<

          " ไปก็ยัยยัยเปิ่น ยัยคนใจดำ!!! " -O-

          " อีตาบ้า เรื่องอะไรมาว่าฉันห๊า!!! " O__o

          " เรื่อง...ที่ยัยคนรวยใจดำ ไร้น้ำใจงาย " กรทำหน้ากวนบาทาสุดๆแล้วเดินออกไป

          " นาย!!! " โอ๊ย!!! อีตานี่ทำไมต้องมากวนกันด้วยนะ...บ้าที่สุดเลย

            เธอวี๊ดว๊าย เหมือนคนบ้าที่โต๊ะตัวเอง จนทำให้คนทั้งโรงอาหารพากันมองกันใหญ่ เธอได้แต่ทำปากบ่นมาตลอด แน่ล่ะใครๆก็รู้จักเธอ และเธอก็มีนามอันไพเราะว่า

 'คุณหนูจอมเปิ่น' เธอเด่นมาก เพราะเธอชอบทำอะไรซุ่มซ่ามอย่างที่บอกไว้แหละ...

          " รูปร่างหน้าตาก็...อ่ะ ดูเอาเองซิ " ครูยื่นรูปใบนึงให้พัดชา

          " นาย...ภาสกร  ทองประสาน เด็กนี่อยู่ห้อง 6 เป็นเด็กเกมาตั้งแต่ ม.5 รู้สึกว่าจะมีคนให้ท้ายอยู่นะ... "

          " อาจารย์คิดว่าใครคะ? "

          " ก็...คนภายในน่ะ "

          " ใช่ค่ะ  หนูมั่นใจว่าคนภายในแน่ๆ เพราะ...เค้าต้องรู้ทีหนีทีไล่เรา ถึงจะหนีได้ หนูพลาดถึง 2 ครั้งแล้ว แล้วก็พบว่าเป็นคนๆเดียวกัน! " สายตาเธอเหลือบไปมองคนที่นั่งข้างเธอ นายสุรินธรา   เซรามิค ธาร... เธอเข้าใจว่านายนี่แน่ๆที่นำแผนการไปบอกน้องสาวเค้าแล้วเปิดทางให้บุคคลภายในออกไปข้างนอก โดยอ้างเหตุผลต่างๆนานา

          " เอาล่ะ! นี่แก๊งที่เราจับตามองอยู่ " ครูยื่นแฟ้มหนาขนาดใหญ่มาให้พัดชาและตา เพื่อนร่วมปฏิบัติการอีกคน ตา หรือบัณฑิตา   จรัญวงศ์ เธอเป็นคนไว้ใจได้ เพราะเธอเป็นน้องสาวคนเดียวของประธานหนุ่มปีที่แล้ว งานที่เราต้องทำครั้งนี้ มีเพื่อนร่วมขบวนการแค่ 5 คนเท่านั้นเพราะกลัวอีกฝ่ายจะรู้ทัน โดยมีประธานสาวเป็นคนคัดเลือกคนในกลุ่มเอง เพื่อเราจะได้รู้หน้าที่

          " เย็นนี้แหละ ที่เค้านัดกันไปผับของแก๊ง FEGLE ผับที่ว่ามีชื่อว่า ราเต้น " -__-'' นั่นมันผับ ราเต้ ครูนี่นะ สติไม่ดีซะแล้ว ถ้าฉันไม่ได้ผับนั้นเราก็งงกันพอดี!

          " หนูสองคนรู้จักค่ะ นั่นอยู่ใกล้บ้านหนูเอง หนูจะรีบทำงาน...เย็นนี้ค่ะ!!! " OIO

          " ดีมากล่ะ คราวนี้เราจะได้รู้ซักทีว่า...เด็กพวกนั้นทำอะไรผิดกฎหมายรึป่าว? " อาจารย์พูดพลางขยับแว่น

          " ค่ะ!! "

          " ปิดประชุม!!! " เสียงของอาจารย์อุไรวัลย์ผู้ช่วยผู้อำนวยการสั่งปิดประชุม

          " เป็นไงบ้าง? แกอย่าหักโหมนะโว้ย!!! " เฮลล์ตบไหล่เพื่อน –3-

          " อืม ขอบใจมากเว้ย เปิ้ล งานนี้เราต้องลุยเย็นนี้... "

พรวด!!

          " แกถึงกับสำลักน้ำเลยน้ำรึไง " เฮลล์พูดแล้วลูบหลังให้เปิ้ล   *O*

          " ทำไมมันเร็วอย่างนี้อ่ะ? " เปิ้ลถามด้วยสีหน้าตกใจ

          " ก็อาจารย์เค้าสั่งมา เราต้องรีบ อีกอย่างไม่ต้องห่วงเพราะ...มันอยู่ที่ผับราเต้ พี่ชายยัยอิมต้องช่วยได้แน่!! " พัดพูดด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ไม่มีอะไรที่พัดชาคนนี้ทำไม่ได้...

          " อืม ว่าแต่แกบอกยัยอิมยังอ่ะ? " เปิ้ลถาม

          " เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้! "

          " อืม ฉันจัดการเองละกัน แกไปพักก่อนเหอะ " เปิ้ลรีบบอกเพราะเธอต้องการให้พัดพักผ่อนมากๆ

          " แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงวะ? " กรที่นั่งอยู่นานถามขึ้น

          " แกก็คอยดูท่าที ถ้าไม่ดีแกรีบไปช่วยยัยตาละกัน "

          " ได้ๆ ว่าแต่ผับยัยอิมมีทางออกด้านบนป่าววะ? "

          " มีดิ ไม่ต้องห่วง เราต้องทำได้อยู่แล้ว "

          " อือๆ แกรีบไปพักเหอะ " กรเดินจากไป

          " เอาล่ะ? ทีนี้เปิ้ลแกไปบอกสารวัตรนักเรียนสามคนให้เฝ้าผับอยู่ด้านหลังละกัน "

          " อืมๆ แกอ่ะ? "

          " ฉันจะไปล่อไอนายภาสกรเอง!!! "

          " ระวังด้วยนะ เพราะนายนั่น...ไม่ใช่ว่าจะจับง่ายๆ "0__0

          " แต่ครั้งนี้ล่ะ? ฉันไม่ให้นายนั่นหนีไปง่ายๆแน่!!! "

          " เอ้อ ยังมีอีกคน เห็นว่าเป็นน้องนายธารนะ ยัยนั่นเป็นคนชักชวนเด็กพวกนั้นให้ไปผับเพื่อ... "

          " เพื่ออะไร? " เฮลล์ถามขึ้น

          " เพื่อหลอกเอาเงินเด็กพวกนั้น เห็นว่า... บ้านยัยนั่นกำลังจะล้มละลาย แล้วนายคนที่ชื่อภาสกรนั่นน่ะ เป็นหลักสำคัญของยัยนั่นเพราะ เค้ารวยไง ยัยนั่นต้องการเงินมาช่วยครอบครัว แต่มันเป็นวิธีการที่ผิด เราจับตัวไม่ได้ซักที อีกอย่างนายธารก็ขัดขวางตลอด "

          " งานนี้ฉันไม่ให้นายนั่น เข้ามายุ่งแน่ๆ "

          " … " O^O

          " … " ^__^

          " ฉันเห็นด้วย! " เฮลล์บอก...

            พวกเราไม่มีใครรู้เลยว่า คนที่เค้าไม่อยากให้ยุ่งมาฟังอยู่นานแล้ว พลางแสยะยิ้มด้วยความสมเพช เรื่องอะไร?ที่จะไม่ให้ฉันยุ่งยัยเปิ่น ยัยตัวแสบ แกไม่มีวันขัดขวางฉันสำเร็จหรอก จำไว้!!!

***************************************

ฮิๆ จบแว้วตอนนึง... งานนี้ยัยพัดชาประธานสาวจอมห้าวจะทำงานนี้สำเร็จมั้ย รอดูตอนหน้า มันหยดติ๋ง ^O^ ถ้าไม่ดูจะหาว่าไม่เตือน!!!