::สาวไวโอลินสุดแสบกับหนุ่มเปียโนสุดเฮ้ว::

ลำดับตอนที่ #5 : :: p l a y 4 ::

(4*-*)

เมื่อถึงหอฮานะ เฟย์ลงจากรถคนแรก ตามด้วยแฟร์ แฟร์ส่งยิ้มหวานให้เคียว เคียวก็ยิ้มหวานให้แฟร์เหมือนกัน ส่วนริวนั้นก็มัวแต่ทำหน้าปลื้มเฟย์อยู่



    -ยินดีต้อนรับสู่หอฮานะ- ป้ายขนาดใหญ่แขวนอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่สีน้ำตาล (-_-)

ปึง!!!!

    “เอ้าเชิญเลยหนุ่มสาวน้องใหม่ของหอฮานะเรา!!!” ผู้หญิงผิวขาวตัวสูงที่ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่ตะโกนออกมาจากประตู

    “หน้าตาดีกันหมดเลยนะเนี่ย หึหึ เอาล่ะ ฉันอยู่ปี 3 นะเป็นรุ่นพี่ของพวกเธอชื่อ ซากุราบะ โฮตารุ เป็นกรรมการหอ อื้ม!! เข้ามาสิ เชิญๆๆ....เอ๊ะ.. นีเป็นหอที่พวกเธอจะมาอยู่นะ ทำไมต้องเกร็งกันด้วยล่ะ ฮึ...” รุ่นพี่โฮตารุถาม

    “เอ่อ...ก้..ทำไมข้างทางถึงมีแต่ไอ้รูปปั้นแล้วก้หน้ากากประหลาดๆเต็มไปหมดเลยละคะ” แฟร์ถามด้วยสีหน้าที่สะพรึงกลัวต่อรูปปั้นกับหน้ากากประหลาดที่มีอยู่เต็มข้างทางไปหมด

    “อ้อ นี่เป็นงานฝีมือของพวกรุ่นก่อนๆน่ะ ตั้งแต่สมัยรุ่นปู่แล้วล่ะ ตอนนี้ไม่มีทำแล้วล่ะ อืม....จะว่าไปมีข่าวลือว่ารูปปั้นพวกนี้น่ะมีชีวิต.....ด้วย..นะ...แถมหน้ากากพวกนั้นน่ะ ตอนกลางคืนมันก้จะมีเสียงหัวเราะออกมาด้วยยยย...”รุ่นพี่สาธยาย

    “รีบไปเหอะค่ะรุ่นพี่” เฟย์พูดออกมาอย่างร้อนรน แต่หน้าเธอก้ซีดๆ

    “จ้ะๆ ตะกี้พี่ล้อเล่นน่ะ แล้วทำไมพวกเธอต้องทำหน้าซีดกันด้วยล่ะ” รุ่นพี่ถาม

    “นะนะนะ....นั่นนนน....นน”ทุกคนพูดแล้วชี้ไปข้างหน้า

“หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ” เสียงหัวเราะดังมาจากหน้ากากอันหนึ่งซึ่งมีหน้าตาอัปลักษณ์เหมือนผีปอบ    

“ฮะฮะฮะฮะฮะฮะ.....” รุ่นพี่หัวเราะ

“.......” ทุกคน

“ฮะฮะฮะ..ไอ้หน้ากากอันนั้นน่ะ มีคนไปติดเครื่องหัวเราะเข้าน่ะสิ พวกเธอคงมีใครซักคนไปเดินเหยียบปุ่มมันเข้าสินะ ฮะฮะฮะ...”รุ่นพี่บอก

“ใครน่ะ ใครน่ะ...” แต่ละคนหากันใหญ่

“ไม่เห็นมีเลย” ริวบอก

“โอ๊ะ..ขอโทด ชั้นเองล่ะ” รุ่นพี่พูด

‘ อยากจะฆ่าไอ้รุ่นพี่คนนี้จริงๆ’ ทุกคนคิดในใจ

“เสียเวลามามากแล้ว เดินต่อเถอะ ....... เอาล่ะถึงแล้ว เรือนใหญ่...” รุ่นพี่บอก

“โหหหห..........” ทุกคนโห

“ใหญ่ชิมิล่า...นี่เป็นที่อยู่ของพวกเธอนะ ไม่ต้องเกรงใจๆๆ” รุ่นพี่พูด





………………………….





“นี่คือห้องนั่งเล่นนะ สำหรับทุกคนของหอฮานะ”

“ต่อไปก้ห้องซ้อมใหญ่ และห้องซ้อมแยกย่อย ไปหาห้องที่มีเครื่องดนตรีตัวเองละกันนะ อย่ามัวชักช้าสิ ต่อกันได้แล้ว อ้าวคุณแม่บ้านสวัสดีค่ะ ขอกินหน่อยนะคะ โอ้...คุกกี้อร่อยจัง สมกับเป็นคุณแม่บ้านจริงๆเลย...”รุ่นพี่พูด

‘รุ่นพี่น่ะแหละที่ชักช้า’ ทั้ง 4 คนคิดในใจ

“เอ้า ต่อไปๆก้..ห้องอาหารนะ 7 โมงเช้าเป็นเวลาอาหารเช้าออกถึง 7.45 มื้อเที่ยงกินที่นี่หรือกินที่โรงอาหารใหญ่ที่ใกล้ๆตึกเรียนก็ได้ ส่วนมื้อเย็นก้ 6 โมงเย็นเป๊ะนะจ๊ะ อ้อ!เกือบลืมไป วันไหนที่จะเป็นวันเกิดของใครในวันต่อมาทุกคนจะต้องห้ามนอนจนกว่าจะจัดปาร์ตี้วันเกิดตอนเที่ยงคืนเสร็จนะจ๊ะ มีการเช็คชื่อด้วยล่ะ ห้ามโดด เราถือว่าเป็นการเอาใจใส่เพื่อนร่วมหอน่ะ” รุ่นพี่พูด

“..............” ทุกคน

“ต่อไปก็ห้องกีฬานะ” รุ่นพี่พูดแล้วก็เลื่อนประตูห้องกีฬาออก ข้างในห้องนั้นมีสนามหญ้ากว้างๆ โกล์ฟุตบอล สนามบาสเก็ตบอลแบบคอนกรีต สนามเทนนิสและสนามยิงปืน+ธนู

“ (-__-“) ….” นี่คือสีหน้าของทุกคนเพราะทุกอย่างที่พูดมามันเป็นแค่ ...รูปภาพ...

“เอาล่ะห้องต่อไป......”



...........................................





“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด”  ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดกับตัวเอง

“แหม ประธานก็ขยันอดทนจังเลยนะคะ ทำได้ถึงขนาดนี้ จัดโปรแกรมการฝึกรวมถึงกำหนดตารางสอนของทุกระดับชั้น แถมยังส่งไปให้ทุกห้องแล้วด้วย” ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

“ยังไงมันก้เป็นหน้าที่ของประธานอยู่แล้วนี่นา ชั้นก็ต้องทำหน่อย” ชายหนุ่มประธานคนนั้นพูด

“ประธานไคคะ ดูเหมือนว่านักเรียนใหม่ปี 1 จะมาครบทั้งชายทั้งหญิงแล้วล่ะค่ะ แถมปีนี้ดูเหมือนว่าจะมีดาวดวงใหม่แทนคุณซาร่าหอมูซีกแล้วล่ะค่ะ” หญิงคนหนึ่งเปิดประตูแล้วพูดแทรกขึ้นมา

“แทนยัยซาร่างั้นเหรอ สนุกสิ ท่าทางจะไม่เบาด้วยสินะโฮตารุ ถ้ายัยซาร่านั่นรู้คงวี๊ดน่าดูเลยอย่างยัยนั่นน่ะ พวกเธอว่างั้นมั้ย” ประธานไคพูด

“น่าจะล่ะค่ะประธาน ยัยซาร่าคงต้องทำอะไรกับเด็กของหอเราแน่ๆเลยค่ะ” ผู้หญิงคนแรกพูดขึ้น

“จะเป็นไปได้ยังไงละคะคุณอายะ ไม่มีใครกล้าแตะคนของหอฮานะหรอกค่ะ โดยเฉพาะการที่เรามีประธานหอและประธานนักเรียนไคอยู่น่ะ” โฮตารุพูด

“หึหึ” ประธาน..





...........................................