คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6:บ้านพัก (เพิ่มเติมเล็กน้อย)
ตอนที่6:บ้านพัก…
“ผมไม่คิดเลยน่ะครับ ว่าน้องสาวผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้”มุคุโร่พูดพรางทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอจะรักฮิบาริขนาดนี้…คนพวกนั้นใจดำที่สุด”
“ชั้นก็ว่าอย่างงั้นแหละค่ะ มุคุโร่ซังชาค่ะ..”เคียวโกะพูดพรางยกถ้วยชาให้แก่มุคุโร่
“ขอบคุณครับคุณเคียวโกะ”มุคุโร่พูดแล้วรับชานั้นมาดื่มทันที
“ป่านนี้แล้วทำไมโคลมน้องผมถึงยังไม่มาล่ะครับ?”มุคุโร่เอ๋ยถามคำถามออกไป
เขามารอโคลมที่บ้านตั้ง4ชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหนถึงยังไม่มาคอยนานจนเคียวโกะเล่าความจริงทั้งหมด ให้มุคุโร่ฟังรวมถึงสาเหตุที่บอกเลิกด้วย
“ปกติน่าจะมาแล้วน่ะคะ แต่ทำไมช้าจริงๆเลยน่ะโคลมเนี้ย!”เคียวโกะพูดแล้วดื่มชาที่ตนชงบ้าง
“นั่นสิน่ะครับ…..หรือว่า…”
“หรือว่าอะไรหรอ?มุคุโร่ซัง?”เคียวโกะถามออกไปด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็นสุดๆ
“ไม่จริงมั้ง…”มุคุโร่ทำหน้าซี๊ดก่อนจะคว้าสามง่ามคู่กายแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“จะไปไหนน่ะมุคุโร่ซัง?”เคียวโกะร้องพารีบลุกขึ้นยืนทันที
“ผมจะไปดูโคลมหน่อยน่ะครับ”
“งั้นชั้นไปด้วยน่ะคะ มุคุโร่ซังชั้นเป็นห่วงโคลม”
“……งั้นตามมาได้เลยครับ”มุคุโร่พูดจบเคียวโกะก็เดินไปคว้าเสื้อคลุมแล้วรีบเดินตามออกไปทันที
ขอให้อย่าเป็นอย่างที่ผมคิดเลยน่ะ…
“คุณพาชั้นมาที่นี่ทำไม?”โคลมพยายามถามคำถามกับฮิบาริทันทีเมื่อรู้ว่าเขาพาเธอมาที่ป่าหลังเมืองนามิโมริ
“หุบปาก!!!”เขาตะคอกก่อนจะคว้าบางอย่างออกมา บางอย่างที่ดูคล้ายกับกุญแจมือแต่มีโซ่เชื่อมตรงกลางแล้วมีส่วนที่คล้ายไว้รัดข้อมือ เพียงแต่….
มันเป็นปลอกคอ
“จะทำอะไรน่ะ!!”โคลมโวยวาย แต่ทันใดนั้นเธอก็ถูกฮิบาริกระชากข้อมือก่อนจะเอากุญแจข้อมือรัดแล้วเอาปลอกคอใส่
“ทำอะไรของคุณเนี้ย! โอ๊ย!!”ยังไม่ทันทีโคลมจะโวยอะไรมากฮิบาริก็กระชากโซ่ที่รัดคอและข้อมือของเธอให้เดินตาม
ราวกับเธอเป็นนักโทษสงครามหรือทาสไม่มีผิด
“นี่คุณ!ชั้นไม่ใช่นักโทษสงครามหรือทาสน่ะ คุณถึงจะทำกับชั้นแบบนี้ได้”โคลมโวยวายและพยายามขัดขืนให้มากที่สุด
“แต่สำหรับชั้นเธอก็ไม่ได้ต่างกับอะไรนอกจากทาสเลยนี่”พูดจบก็ลากเธอให้เดินตามต่อไปอย่างไม่ใยดี
“โอ้ย!!”
“คุซาคาเบะแบกของเดินตามมาเร็วๆด้วย!”
ฮิบาริพูดจบโคลมก็หันไปหาคุซาคาเบะหวังว่าเขาจะช่วยพูดอะไรแต่….
“อาบแอ้วอั๊บอุนเอียว”(ทราบแล้วครับคุณเคียว)
คุซาคาเบะกลับโดนฮิบาริเอาสก็อตเทปกาวอย่างหนามาปิดปากเอาไว้เนื่องจากตลอดทางที่ขับรถมาคุซาคาเบะเอาแต่ช่วยพูดให้กับโคลมจนฮิบาริรำคราญ(ตอนดึงออกคงจะเจ็ยน่าดู= =;;)
เวรกรรม…แม้แต่คุณทัตสึยะก็ช่วยเราไม่ได้
“เดินให้มันเร็วๆหน่อยยัยสัตว์กินพืช!!”ฮิบาริตะคอกแล้วกระชากโคลมอย่างแรงจนที่คอและข้อมือทั้งสองข้างของเธอมีรอยแดง
“โอ้ย!นี่คุณ อ๊ะ!”
“ถ้าเธอยังไม่หุบปากชั้นจะขย้ำเธอให้ตายแล้วเอาศพไปให้หมีมันกินเล่น!!”ฮิบาริหันมาตะหวาดโคลมอีกครั้งแต่ดูเหมือนคราวนี้ตะได้ผมเพราะโคลมหุบปากเงียบทันทีไม่กล้าพูดอะไรอีก(ใครจะกล้า)
ฮิบาริพาโคลมเดินอย่างทุลักทุเลจนเธอมีรอยแดงช้ำที่ดูได้อย่างเห็นได้ชัดจนคุซคาเบะก็อดจะนึกสงสารไม่ได้ ถ้าไม่ติดตรงที่เขากลัวเจ้านายของตนเองน่ะ…
เปราะ!!
“โอ้ย!!”โคลมร้องออกมาลั่นพร้อมกับตัวที่ทรุดลงไปเพราะรองเท้าของเธอดันเป็นส้นสูง(ซวยจริงๆ)ถึงจะไม่ค่อยสูงมากนักแต่เพราะทางที่ขรุขระทำให้เดินได้ลำบากไม่พอยังทำให้รองเท้าเกิดหักขึ้นมาทำให้เธอตัวทรุดขาแพลงทันที
“หึ!ทำเป็นสำออยไปได้”ฮิบาริเอ๋ยเรียบๆก่อนจะเดินมาใกล้โคลมแต่ไม่ได้จะช่วยเธอแต่อย่างใดเขากลับ…
หมับ!ฟิ้ว!!
ฮิบาริคว้ารองเท้าข้างที่หักแล้วถอดรองเท้าอีกข้างออกก่อนจะโยนไปในคนละทิศคนละทาง
“ลุกขึ้นมาได้แล้ว!!”ฮิบาริพูดจบก็กระชากโคลมให้ลุกขึ้นมาอย่างแรงจนเธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะทำตามที่เขาบอก
แต่เพราะทางที่ขรุขระ+หินที่มีมากมายทำให้เท้าของโคลมถูกหินตำจนเลือดออกแต่ฮิบาริก็ไม่สนใจกลับกระชากโคลมให้เดินเร็วขึ้นราวกับเธอเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต
“หึ!ในที่สุดก็มาถึงสักที”ฮิบาริพูดพรางหยุดเดินแล้วมองดูบางอย่างเมื่อพ้นเขตป่า
โคลมพอสังเกตว่าพ้นเขตป่าแล้วก็ค่อยๆมองรอบๆก่อนจะรู้สึกตัวว่าที่นี่ที่ไหน…
นี่มัน…บ้านพักต่างอากาศที่เราเคยอยากมากับเคียวยะ
ใช่!บ้านพักต่างอากาศที่เขาเคยสร้างไว้เพื่อมอบให้แก่เธอ
บ้านพักที่เขาอุส่าออกแบบเองกับมืออย่างสวยงามเพื่อเธอ
บ้านพักที่เขาและเธอเคยสัญญาว่าจะย้ายมาอยู่หลังจากแต่งงานกันแล้ว
บ้านพักที่เขาและเธออยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับลูกของพวกเขาอย่างมีความสุข
บ้านพักที่เธอเคยอยากจะมาโดยตลอดแต่ไม่เคยมีโอกาสได้มา
บ้านพักที่เขากะจะสร้างไว้เพื่อขอเธอแต่งงาน….
แววตาของโคลมเกิดเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด จนคนที่ยืนอยู่ด้วยก็อดที่จะนึกสมเพชไม่ได้
“เกิดจะมานึกสำนึกผิดอะไรตอนนี้รึไง?โคลม โดคุโร่?”
แต่ตอนนี้มันกลับจะกลายเป็นบ้านพัก…ที่จะทรมานเธอมห้ตายทั้งเป็น
“ไม่ต้องห่วง…ความสนุกของชั้น จะเริ่มต้นนับจากนี้แหละ..”
แอ๊ด….โครม!!!
ประตูของห้องๆหนึ่งซึ่งคาดว่าคงจะไม่ได้ใช้มาเป็นเวลานานมากแล้วถูกเปิดออกแล้วทันใดนั้น…ร่างบางของโคลม โดคุโร่ก็ถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างแรงด้วยฝีมือขอฝฮิบาริ เคียวยะ
“อูย….”โครมครางเบาๆพรางจับบริเวณสะโพกของเธอ ที่จริงแล้วเมื่อตะกี้ก้นของเธอกระแทรกพื้นอย่างแรงเลยด้วย(บรรยายแบบนี้โครมจะเสียหายมั้ยเนี้ย= =?)
“อยู่ในห้องนี้แหละ…ไว้เดี๋ยวชั้นจะมาเรียก”
ปัง!!!แก็ก~
พูดจบก็ปิดประตูอย่างแรงทันที แล้วพร้อมกันนั้นฮิบาริก็ลงกอนล็อคประตูไว้ไม่ให้ร่างบางหนีไปไหนได้
ส่วนร่างบางเองนั้นเมื่อเห็นดังนั้นก็จักบริเวณข้อมือและคอของเธอที่ปรากฏรอยแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับมีเลือดออกมาซิบๆเล็กน้อย
“ทำไมชั้นต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยน่ะ..”ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา…
ตอนนี้เคียวโกะจังกับพี่มุคุโร่จะเป็นยังไงบ้างน่ะ
ร่างบางนึกคิดอย่างเป็นห่วงพี่ชายและเพื่อนรักของตน(ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ยโคลม- -?)
“เฮ้อ…สมควรแล้วสิน่ะ ที่เราต้องโดนอย่างนี้..”โคลมรำพึงกับตนเองพรางหลับตาลงอย่างช้าๆ
“ก็เราทำเขาเจ็บก่อนน่ะเนอะ…ใช่มั้ยคะพี่..”
สมองของโคลมในตอนนี้ค่อยๆนึกถึงสาเหตุที่ตนบอกเลิกน้อยๆ(นิดหน่อยพอไรเตอร์ยังไม่บอกตอนนี้หรอก)
บรืน!!!
ร่างบางเดินไปตามถนนตามปกติแต่อยู่ๆก็มีรถลีมูซีนสีดำยาวมาขับเทียบข้างโคลมก็รถคันนั้นจะจอดลง
‘เธอคือโรคุโด นางิใช่มั้ย’ร่างของหญิงวัยกลางคนหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ
‘ใช่ค่ะ มีอะไรหรอคะ?’
‘เชิญมากับเราหน่อย’แล้วตามด้วยร่างของชายวัยกลางคนหนึ่งหน้าตาจัดได้ว่าหล่อมากซึ่งเดินตามหญิงวัยกลางคนนั้นลงมา
ปัง!!!ทันใดนั้นความนึกคิดของโคลมก็ต้องสะดุดลงทันทีเมื่อฮิบาริเปิดประตูออกมาอย่างแรงพร้อมถาดอาหารในมือ
“คุณฮิบาริ…ว้าย!!!”ทันใดนั้นอยู่ดีๆฮิบาริก็ปาถาดอาหารมาใส่โคลมเต็มๆทำให้โคลมได้รอยช้ำเพิ่มขึ้นและอาหารซึ่งเป็นแกงและข้าวสวยหกลงใส่พื้น
“คุณทำอะไรของคุณน่ะ!!!”
“ก็….เอาอาหารมาให้เธอไง”ฮิบาริพูดเสียงเรียบแต่กลับยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย
“แล้วแบบนี้จะกินได้ยังไงล่ะ?”
“ก็ง่ายๆ…เธอก็เลียกินเอาตามพื้นเอาสิยัยสัตวืกินพืช!!”
ปัง!!
พูดจบก็ย่างกายออกไปจากห้องนั้นทันที เมื่อฮิบาริก้าวออกไปแล้วโคลมก็เริ่มปล่อยโฮออกมาอย่างไม่คาดคิด
นี่เราคิดถูกแล้วหรอที่จะปล่อยให้เขาทำกับเราแบบนี้?
โคลมถามคำถามนี้กับตัวเองแต่ก็ยังปล่อยโฮไม่ยอมหยุด
เสียงของโคลมดังออกไปถึงข้างนอกร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้องกลับยืนฟังเสียงร้องไห้ที่ทนทุกข์ของโคลมนั้นราวกับเป็นเสียงบรรเลงจากสวรรค์
ไม่…นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น โคลม โดคุโร่
ตอนนี้เกิดอาการตันสมองเล็กน้อย เพราะการบ้านท่วมหัวไปหมดจนหัวเริ่มแต่งFicไม่ออก
ขอโทดด้วยน่ะคะที่สั้นกว่าปกติ และแถมตอนนี้อาจจะไม่สนุกก้ได้T^T
แต่ยังไงก็ขอคอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยน่ะคะ
และก็สุดท้ายไรเตอร์ขอแค่อย่างเดียว….
ได้โปรดอย่ามาทะเลาะกันหรือแข่งขันแต่อย่างใดในFicของข้าพเจ้าทั้งสิ้น
ข้าพเจ้าเห็นแล้วหมดกำลังใจในการแต่ง…
ข้าพเจ้าอยากได้คอมเม้นประมาณว่าให้กำลังใจหรือคะแนะนำในการแต่งFicไม่ใช่ให้มาทะเลาะกันหรือแข่งกันแบบนี้ไรเตอร์รับม่ายด้ายTOTอย่างแรง!!!
ขอความกรุณาด้วยน่ะคะT[[[ ]]]T
เห็นใจหน่อยเถอะการบ้านก็เยอะแยะพอมาเจอเม้นแบบนี้แล้วมันหมดกำลังใจในการแต่ง ขอเถอะไรเตอร์ยอมกราบเลยก็ได้ToTเม้นแบบนี้ไม่อาว~
ความคิดเห็น