คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5:การเริ่มต้น
ตอนที่5:การเริ่มต้น…
“ว่าไงครับคุณเคียวโกะ? ตกลงคุณจะบอกผมได้รึยังครับ ว่าน้องสาวผมอยู่ที่ไหน…”มุคุโร่ยังคงถามคำถามนั้นซ้ำเมื่อเห็นว่าเคียวโกะได้เงียบไปแล้ว…
“เออ….”แต่เคียวโกะจังคงอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น
“ขอร้องล่ะครับคุณเคียวโกะ…”
“???”มุคุโร่พูดออกมาทำเอาเคียวโกะตกใจเล็กน้อย
“ได้โปรดเถอะครับ ผมอยากเจอน้องผม…ผมคิดถึงโคลมครับคุณเคียวโกะ..”มุคุโร่พูดด้วยแววตาที่เศร้าและเจ็บปวด ใช่…เขาแค่อยากเจอน้องสาวเขา
“ตั้งแต่พ่อแม่ของเราตายไปเพราะอุบัติเหตุแต่เด็ก…ผมก็อยู่ตัวคนเดียวกับน้องสาวผม..โคลมมาโดยตลอด คุณรู้มั้ย?ผมดีใจขนาดไหนที่โคลมรอดชีวิตมาจากอุบัติเหตุได้เหมือนกับผม…ถึงจะเสียดวงตาไปข้างหนึ่งก็เหอะ.."
“แต่…ผมแค่ไม่เข้าใจ โคลมมีเรื่องลำบากใจอะไร ทำไมถึงได้ทิ้งฮิบาริไปแบบนั้น ทิ้งผมที่คอยดูแลเธอมาตลอดแบบนี้….”
“……..”เคียวโกะไม่พูดอะไรแต่กลับรู้สึกผิดและสงสารชายผู้อยู่ตรงหน้าขึ้นมาในทันที
“คุณรู้ใช่มั้ยครับคุณเคียวโกะ?”
คำพูดของมุคุโร่ทำให้เคียวโกะค่อยๆมองขึ้นมาสบตากับมุคุโร่ ทำให้เห็นแววตาที่เศร้าสร้อยที่แสนน่าสงสารของเขา
คงจะรักโคลมมากสิน่ะคะ มุคุโร่ซัง
หมับ!!!
ทันใดนั้นเคียวโกะก็สะดุ้ง อยู่ๆมุคุโร่ก็ตรงเข้ามาคว้าแขนของเธอ
“ถ้าหากคุณรู้สาเหตุ ซึ่งผมมั่นใจว่าคุณต้องรู้แน่นอน ได้โปรดเถอะครับคุณเคียวโกะ…คุณช่วยบอกกับผมได้มั้ยครับ…ผมขอร้องล่ะ”
เคียวโกะได้แต่อึ้งทำอะไรไม่ถูก ยิ่งได้เห็นน้ำใสๆที่ไหลออกมาจกดวงตาสองสีที่ดูมีเสน่ห์นั้นยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าชายตรงหน้าที่ดูเข้มแข็งจะดูอ่อนโยนได้ขนาดนี้
มุคุโร่ซัง….เป็นห่วงโคลมขนาดนั้นเลยหรอ….ทั้งๆแบบนี้แล้วเรายัง…
“มุคุโร่ซัง……”เคียวโกะเรียกชื่อชายที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่ตะเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา
“ตกลงชั้น…จะบอกค่ะ”
คำพูดของเคียวโกะทำให้มุคุโร่มองหน้าเธอโดนอัตโนมัติ ดวงตาที่มีน้ำตาเบิกกว้างอย่างดีใจ
“จริงหรอครับ คุณเคียวโกะ?”
“ค่ะ…แต่ว่าน่ะมุคุโร่ซัง ตอนนี้กลับบ้านก่อนดีกว่าเผลอๆโคลมอาจจะกลับไปแล้วด้วยและจะได้ฟังความจริงจากปากของโคลมเองเลยน่ะค่ะ”
“งั้น!บ้านของคุรอยู่ที่ไหนหรอครับคุณเคียวโกะ”มุคุโร่พูดออกมาด้วยท่าทางกระดี๊การะด๊างดีใจเหมือนอย่างเด็ก ทำให้ร่างบางอดขำไม่ได้กับท่าทีน่ารักๆของเขาในตอนนี้
“ค่ะ..ตามชั้นมาเลยค่ะ มุคุโร่ซัง”
{ณ.โรงเรียนมัธยมนามิโมริ}
‘เอ….ตึกของม.ปลาย น่าจะตึกนี้มั้ง?....’
ร่างบางของหญิงสาวดวงตาสีอเมทิสต์ ที่ทำทรงผมดูแปลกตาคล้ายสัปปะรด(ดูตูบรรยายดิ= =;;)แต่ด้วยน่าตาที่แสนโมเอะของเธอ ทำเอาพวกผู้ชายแถวๆนั้นถึงกลับหน้าแดงไปเลยทีเดียว
‘ถ้าจำไม่ผิด พี่คงจะอยู่ตึกนี้ล่ะน่า…’ร่างบางยังคงเอ๋ยยังงุนงง เธอกำลังตามหาพี่ชายของเธอที่เรียนอยู่ม.4
‘เธอคนนั้นน่ะ….’
‘!!!’เสียงอันฟังดูน่าเกรงขามดังขึ้น ทำเอาร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันหลังไปมองเจ้าของเสียงอย่างช้าๆ
‘ร…เรียกชั้นหรอค่ะ?’ร่างบางเอ๋ยอย่างสงสัย เมื่อหันมาสบตากับใบหน้าอันหล่อเหล่าของคนบางคน ดวงตาอันคมกริบเหมือนเหยี่ยว กับผมสีรัติกาลที่ทำเอาผู้หญิงแถวนั้นพากันใจเต้นแรง
‘แล้วคิดว่าชั้นเรียกยัยสัปปะรดคนไหนล่ะ’ร่างสูงเอ๋ยเสียงเรียบแนวกวนประสาท ทำเอาร่างบางทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
‘อย่าบังอาจมาว่าชั้นว่าสัปปะรดน่ะค่ะ!’ร่างบางเอ๋ยอย่างไม่พอใจ เธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่มีคนมาว่าทรงผมอันแสนหน้าภูมิใจของเธอและพี่(= =;;)
‘แล้วให้เรียกว่าอะไร?ยัยตาเดียวหรอ?’ร่างสูงยังคงเอ๋ยอย่างกวนประสาท ทำเอาร่างบางถึงกับหน้าแดงด้วยความโมโห
‘นี่คุณ!อย่ามาหาเรื่องชั้นน่ะคะ!’
‘เอาล่ะๆพอเหอะ!ชั้นขีเกียจจะเถีงกับเธอล่ะ’
…แล้วใครมันกวนประสาทก่อนล่ะ- -^^^…
‘ว่าแต่เธอเถอะ…มาทำอะไรที่ตึกม.ปลายนี้ เธออยู่ม.3ไม่ใช่หรอ?’
‘แล้วมันใช่กงการอะไรของคุณที่จะต้องรู้ด้วยล่ะคะ- -?’
‘เพราะชั้นเป็นกรรมการคุมกฎ!’ร่างสูงตอบกลับไปด้วยท่าทีโมโหนนิดๆที่ร่างบางตอบกลับมาแบบกวนประสาท(แต่ทีตนเองกวนได้- -;;)
‘ชั้นมาหาพี่ชาย- -^พอใจรึยังคะ- -^^^^’
‘ปากเก่งจริงน่ะเธอ พี่ชายเธอเป็นใครกันชักอยากรู้แล้วสิ..’
‘เฮ้!ฮิบาริ!!’ทันใดนั้นก็มีเสียงของคนๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ร่างสูงและร่างบางต้องหันไปมองทันที
‘มี’ไรไอ้หัวสัปปะรด- -?’
ปิ๊ด----เส้นประสาทปูดขึ้นบนหัวของมุคุโร่
‘^ ^+ ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วครับฮิบาริ? ว่าอย่าบังอาจเรียกผมว่าหัวสัปปะรด^ ^++++’
‘= =;; แกกับยัยนี่เหมือนกันเลยแหะ!พอเรียกสัปปะรดก็ยัวะ ถ้าไม่อยากให้เรียกว่าสัปปะรดก็ไปทำทรงอื่นที่นอกจากสัปปะรดสิเฟ้ย!’
‘นี่คุณ/ฮิบาริ!!!’ทั้งสองคนหันว่าโวยใส่ร่างสูงโดยทันทีที่เขาพูดจบ
‘แล้วชั้นพูดผิดตรงไหนเล่า!มุคุโร่- -?’
‘ผิดครับ…ผิดมากเลยด้วย>[ ]<!!’
‘หืมม์?มุคุโร่’ร่างบางเอ๋ยออกมาก่อนจะหันไปมองชายผู้มาใหม่ซึ่งคาดว่าเป็นเพื่อนของร่างสูงที่กวนประสาทใส่เธอ
‘พี่มุคุโร่!!!’
‘อ้าว!นางิ^ ^ น้องมานี่ได้ไงหรอ^ ^~~~’มุคุโร่เปลี่ยนท่าทีของตนทันทีเมื่อเห็นว่าน้องสาวของตนยืนอยู่ด้วย
‘= =…รู้จักด้วยหรอมุคุโร่- -?’ร่างสูงหันไปถามเพื่อนของตนทันทีเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนทำท่าเหมือนจะรู้จักกัน
‘ก็นี่น้องสาวผม นางิที่ผมเคยเล่าให้ฟังไงครับฮิบาริ…ดูก็น่าจะรู้ไม่ใหรอครับ^ ^?’
‘= =ถ้ารู้แล้วชั้นจะถามแกมั้ยเล่า!’พูดจบก็เอาทอนฟาในมือเขกหัวเพื่อนรักของตนเบาๆ
‘โอ้ย!โถ่…ฮิบาริเนี้ยล่ะก็=3= ว่าแต่นางิมานี่ทำไมหรอ^ ^?’(ทีพูดกับน้องนี่เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยน่ะมุคุโร่= =;;)
‘พี่ก็ถามมาได้ ก็พี่มุคุโร่ลืมเอาข้าวกล่องที่ฝากไว้กับนางินี่ค่ะ นางิก็เลยต้องลำบากเอามาให้=3=’
ร่างบางเอ๋ยอย่างงอลๆเล็กน้อยก่อนจะยื่นข้าวกล่องไปให้พี่ชายของเธอ
‘คุฟุฟุ~โทดทีน่ะครับนางิ^ ^อ้อ!แล้วท่าทางนางิกับฮิบาริจะรู้จักกันแล้วสิน่ะครับ’มุคุโร่หันไปหาฮิบาริที่ทำท่าทางแบบไม่สนใจใยดีเท่าไหร่นัก
‘หึ!ก็น่ะ…นึกอยู่แล้วว่าทำไมทำทรงสัปปะรดเหมือนกัน แถมพอเรียกว่าสัปปะรดก็โมโห ที่แท้ก็พี่น้องร่วมสายเลือดสัปปะรด(?)เดียวกันนี่เอง’
‘ฮิบาริ!/นี่คุณ!’
‘หึ!’ฮิบาริสบถออกมาก่อนจะทำท่าเดินไปที่อื่น
‘กลับห้องเรียนกันเถอะมุคุโร่’ฮิบาริหันมาพูดกับมุคุโร่ก่อนตะเดินไป
‘ครับๆ^ ^;;งั้นพี่ไปก่อนนะ’มุคุโร่หันมาพูดกับนางิก่อนจะเดินตามฮิบาริ
‘จริงสิ!เธอน่ะชื่อโรคุโด นางิสิน่ะ?’ฮิบาริเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันหลังมาพูดกับนางิ
‘อ๋อ..ช..ใช่ค่ะ’
‘อืมม์…ชั้นฮิบาริ เคียวยะ ไว้พบกันใหม่น่ะ โรคุโด นางิ’พูดจบก็เดินไปในทันที โดยที่ทิ้งมุคุโร่ที่ยืนงงๆดูการสนทนาของทั้งสองคนไว้อย่างงั้น
‘เฮ้ย!รอด้วยสิครับ ฮิบาริ!!’มุคุโร่เมื่อระลึกชาติได้ก็รีบวิ่งตามฮิบาริไปโดยเร็ว
โดยไม่ได้ทันที่จะสังเกตเลยว่า น้องสาวของตนที่ยังคงยืนทื่ออยู่ แต่ใบหน้าหวานกับมีสีแดงระลื่นไปเรียบร้อยแล้ว
‘ไว้เจอกันใหม่แน่นอนค่ะ คุณฮิบาริ เคียวยะ’
เอี๊ยด!พรึบ!
“หึ!อะไรกัน…ท้ายรถมันสบายขนาดนั้นเลยรึไง?หลับเป็นตายเชียวน่ะยัยสัตว์กินพืช”
ฮิบาริเอ๋ยเมื่อเปิดกระโปรงท้ายรถแล้วเห็นว่าโคลมหลังสนิทไปแล้ว ไม่ใช่เพราะมันสบายหรอก แต่เพราะเธอสลบไปเนื่องจากอากาสหายใจไม่ค่อยจะมีต่างหาก
“ที่นี่คือ…ว้าย!”ยังไม่ทันทีโคลมจะเอ๋ยถามอะไรฮิบาริก็อุ้มเธอออกมา ก่อนจะปล่อยเธอลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
“โอ้ย!...เจ็บ”
“หึ!”โคลมร้องออกมาแต่ดูเหมือนว่าฮิบาริจะไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด
“ที่นี่มัน…”โคลมเอ๋ยขึ้นเมื่อเธอขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองดูรอบๆตัวเธอแล้วเธอก็พบว่าที่ๆเธออยู่นั้น…
“ป่าหลังเมืองนามิโมริ?”
จบไปแล้วอีกตอน!อย่าลืมเม้นน่ะคะ
1.ทุกคอมเม้นของคุณคือกำลังแก่เรา
2.เม้นได้แต่ได้โปรด!อย่าเม้นด่า หรือ ทะเลาะกันเลยน่ะคะTOTเม้นแบบนี้ไรเตอร์ม่ายอาว~~
ความคิดเห็น