คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4:การพบกันอีกครั้งของเขาและเธอ
[ประเทศอิตาลี่ ณ.ที่ห้องสอบปากคำของวองโกเล่ = =II]
ปัง!!!
“ไหนลองบอกมาสิ!ว่านางิอยู่กับนายกับน้องสาวนายมาตั้งแต่ตอนหนีพวกเราไปใช่มั้ย!!!”
โกคุเทระ ฮายาโตะทำหน้าที่สอบปากคำผู้ต้องหานาม ซาซางาวะ เรียวเฮแบบประมาณว่า…ถ้าจะให้เค้นหาความจริงก็ต้องเค้นจนตายกันไปข้างหนึ่ง เพื่อให้ได้ข้อมูลที่ดีที่สุด และเพื่อท่านรุ่นที่10ด้วย!!
“อืมม์T T”เรียวเฮตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริงจนกว่าจะหาทางหนีทีไร่ได้
“แล้วแกรู้ใช่มั้ย…พวกเราน่ะ ตามหายัยนั่นแทบพลิกแผ่นดินด้วยความยากลำบาก”
“ร…รู้”เรียวเฮตอบอย่าหมดอาลัยตายหยากเพราะรู้ว่า..อีกประเดี๋ยวต้องโดนโวยใส่เป็นแน่แท้..
“แล้วทำไมแกไม่เคยอ้าปากพูดสักคำเลยล่ะเฟ้ย!!!”โกคุเทระโวยลั่นจนยามาโมโตะ ทาเคชิต้องรีบเข้ามาห้ามด่วน
“เฮ้อ!จะได้เรื่องมั้ยล่ะครับเนี้ยคุณสึนะโยชิ?”มุคุโร่เอ๋ยถามสึนะ อย่างเหนื่อยใจทั้งสองคนยืนอยู่หน้าห้องสอบปากคำพร้อมทั้งคอยมองดูเรียวเฮที่กำลังจะถูกเค้นความจริงจนตาย(- -II)
“บอกตามตรงมุคุโร่..ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”สึนะพูดออกมาอย่างหน่ายๆพรางมองไปยังโกคุเทระประมาณว่า..จะไหวมั้ยเนี้ย โกคุเทระคุง- -;;
“แต่ชั้นว่าตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดมากกว่านั้นอีกน่ะ เจ้าห่วยสึนะ”รีบอร์นพูดพรางแจกลูกเตะงามๆบนใบหน้าของลูกศิษย์ตนทันที
“โอ๊ย!เจ็บน่ะรีบอร์น ”สึนะว่าพรางเอามือมาบีบจมูกที่ตอนนี้เลือดออกเพราะฝีมือของเจ้าอาจารย์ตัวแสบที่ทำหน้าตา(ย)เฉย เหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
“ถ้าเกิดว่าชั้นเลือดหมดตัวตายเพราะแกจะทำยังไง?แกจะรับผิดชอบชั้นยังไง!!!=[ ]=~”
“ไม่รู้ไม่ชี้!”คำพูดแบบไร้เยื่องใยของรีบอร์นตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ยังไม่เคยเปลี่ยน
“แล้วเรื่องอะไรที่มันน่าห่วงมากกว่านี้อีกล่ะครับ อัลโกบาเลโน่?”มุคุโร่ถามรีบอร์นออกไปอย่างสงสัยทันที
“ก็ตอนนี้แทนที่จะมาห่วงเจ้าเรียวเฮ ไปห่วงน้องแกไม่ดีกว่าเรอะ?มุคุโร่”คำพูดของรีบอร์นทำเอามุคุโร่หน้าซี๊ดทันที
“เอ๋???ทำไม่ต้องห่วงนางิ ไม่สิๆโคลมจังด้วยล่ะรีบอร์น?”
“เฮ้อ!นายนี่มัน..ต่อให้โตเป็นควายแค่ไหน ก็ยังคงเป็นแค่ไอ้ห่วยใช่มั้ยเนี้ย?”
พูดจบพี่ท่านก็จัดการตบหัวของบอสวองโกเล่จนเจ้าตัวหน้าแหกจมดินก่อนที่จะตามด้วยการเอาพระบาทาอันทรงเกียรติ(= =;;)ของพี่ท่านกระทืบตามลงมาตรงกับหลังหัวของสึนะเต็มๆ
“แอ๊บ!เอ็บ อ่ะ ไออาอีด อาอก”(แอ็บ!เจ็บน่ะไอ้อดีตทารก)สึนะที่โดนการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของอาจารย์ตนเองก็ทำได้แค่ส่งเสียงอื้อๆเท่านั้นเพราะหน้าของพี่ท่านจมดินอยู่(แต่งอนาถไปมั้ย?)
“แกก็ลองคิดดูดีๆสิเจ้าห่วย หากหลังจากนี้ฮิบาริเจอนา…โคลมแล้ว เจ้าตัวจะทำอะไร?”
คำพูดของรีบอร์นทำเอาสึนะและมุคุโร่หน้าซี๊ด แต่อย่าหวังว่าคนที่รักน้องสาวและเพื่อนสุดชีวิตอย่างตนจะยอมยืนตากลม(เกี่ยวมั้ย?)แบบนี้อยู่เฉยๆเป็นแน่
ตึกๆๆๆ
“จะไปไหนน่ะ?โรคุโด มุคุโร่”รีบอร์นเอ๋ยถามมุคุโร่ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“คุณคิดว่าผมจะอยู่เป็นไอ้โง่ให้เพื่อนรักและน้องสาวผมต้องเสียใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นงั้นหรอครับ?ไม่มีทาง!!”พูดจบสายหมอกก็ก่อตัวขึ้นรอบๆแล้วร่างของเขาก็หายไปจากตรงนั้นทันที
“เฮ้อ…”รีบอร์นหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ “ถึงจะไม่มีสุดยอดลางสังหรณ์วองโกเล่แต่ดูเหมือนว่าลางสังหรณ์ของชั้นจะบอกว่า อีกไม่นานคงเกิดจำเลยรักขึ้นแน่ๆ เฮ้อ…”
“อาเอิดอ้อเอิดอู่อาอ่ะ”(จะเกิดก็เกิดอยู่หรอกน่ะ)
“หืมม์???”รีบอร์นสบถออกมาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมองมาที่เท้าของตนซึ่งแน่นอนมันยังคงอยู่บนหัวของ ซาวาดะ สึนะโยชิ
“แอ่แอ้อ้วยอาเอ้าอ๊อไอ๋อ้าอั๊วอั้นอะอี๊ไอ๋ไอ๊!!!”(แต่แกช่วยเอาเท้าออกไปจากหัวชั้นสักทีได้มั้ย!!!)
สึนะพยายามพูดให้เป็นภาษามากที่สุด เพราะหน้าของเขายังคงจมดินอยู่
“โอ๊ะ!ขอโทดทีน่ะเจ้าห่วย พอดีเหยียบหัวแกแล้วมันสบายเท้าดีเลยเพลินไปหน่อย..”(ไม่หน่อยแล้วมั้ง?)
พูดจบก็ยอมยกเท้าของตนเองออกจากหัวของสึนะแล้วเดินออกไปทันที
“อู๊ย!จำไว้เลยน่ะแก เจ้ารีบอร์น”สึนะพอพ้นจากการถูกกด(?)กับพื้นดินก็ลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือลูบหัวทันที
ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างน่ะ..นางิ ไม่สิ..ต้องเรียกโคลมสิน่ะ?
[ประเทศญี่ปุ่น ณ.เมืองนามิโมริ]
“ในที่สุดก็จะได้เจอกับพี่แล้วสิน่ะ^ ^~”หญิงสาวบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปตามทางเดินพร้อมกับตระกร้ากับข้าวในมือ
“จะกลับมาตอนไหนก็ไม่บอกท่าทางจะรออีกนาน..ส่งสัยต้องทำของกินไว้เยอะๆหน่อยสะแล้วสิเรา^ ^~”หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างมีความสุขก่อนจะเดิมฮัมเพลงไปเรื่อยๆ
“ว่าแต่..โคลมจังจะซื้ออะไรไปบ้างแล้วน้า”
{ย้อนความเล็กน้อย…}
‘นี่โคลมจัง!’เคียวโกะหันไปคุยกับเพื่อนรักของตน ขณะที่โดนโคลมลากมาจนจะถึงบ้านอยู่แล้ว
‘อะไรหรอ?เคียวโกะจัง’โคลมหันมาคุยกับเคียวโกะทันที
‘ชั้นยังไม่ได้ซื้อกับข้าวเลยอ่ะจ่ะ^ ^;;’
‘อ้าว!แบบนี้ก็แย่เลยน่ะสิ งั้น..เรารีบไปซื้อกันดีกว่าน่ะเคียวโกะจัง’
‘แต่เราแยกกันดีกว่าน่ะ^ ^’เคียวโกะพูดออกมาซึ่งมันทำให้คำถามผุดขึ้นในใจของโคลมทันที
‘เอ๋?ทำไมล่ะเคียวโกะจัง?’
‘ก็ไหนๆพี่จะกลับมาบ้านทั้งที เราก็ต้องซื้อของไว้เตรียมเยอะๆหน่อยสิ!จริงม้า~~~~หญิงสาวลากเสียงเล็กน้อยสร้างอารมณ์ขันนิดๆให้แก่เธอและเพื่อน
‘งั้น..ชั้นจะไปก่อนน่ะ ของที่ต้องซื้อก็…’เคียวโกะพูดจบก็ควานหากระดาษมาเขียนรายการให้โคลมทันที
‘O O?......’โคลมได้แต่มองตาปริบๆ เพราะรายการที่เคียวโฏะเขียนนั้นมีความยาวเท่ากับกระดาษA4ถึง3แผ่นเลยก็ว่าได้= =;;
‘ตามนี้น่ะจ๊ะโคลมจัง ส่วนชั้นจะไปหาของตามนี้’พูดจบก็ยื่นกระดาษมาให้โคลมก่อนจะหยิบกระดาษที่มีความยาวพอๆกันในส่วนของตนเองขึ้นมาชูไว้
…แบบนี้เหมาหมดร้านเลยดีมั้ย?เคียวโกะจัง…
‘งั้นชั้นไปก่อนน่ะ!ฝากด้วยน่ะโคลมจัง!!’พูดจบก็รีบวิ่งไปตามซื้อของในส่วนของตนเองทันที
‘อื้ม…จะพยายามแล้วกัน’โคลมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปอีกทางเพื่อซื้อของในส่วนของตนเองทันที
{จบย้อนความ กลับสู่โหมดปัจจุบัน}
“เอาล่ะ!เรารีบกลับบ้านไปรอดีกว่า..ว้าย!!”ในขณะที่เคียวโกะกำลังจะเดินกลับบ้านบังเอิญก็ไปเดินชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“อูย..ขอโทดค่ะ คุณเป็นไรมั้ยคะ?”เคียวโกะรีบพูดออกไปอย่างมีมารยาทเพราะเธอผิดเองที่เดินชนเขา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..ว่าแต่คุณเถอะเป็นอะไรรึป่าวครับ?”เขาคนนั้นพูดจบก็ยื่นมือมาเพื่อจะช่วยเคียวโกะให้ยืนขึ้น
“อ..ขอบคุณมากเลยค่ะ”แล้วเคียวโกะก็คว้ามือของเขาไว้ทันทีก่อนจะผยุงตัวเองขึ้นโดยได้แรงจากเขาช่วยเล็กน้อย
“ขอบคุณมากน่ะคะคุณ…อ้าว!O O?”เคียวโกะตกใจทันทีเมื่อสายตาของเธอบังเอิญไปสบตากับชายคนที่เธอเดินชนเข้าให้..
“อ้าว!นึกว่าใคร..ที่แท้ก็คุณเคียวโกะน้องสาวของคุณเรียวเฮ เพื่อนที่แสนดีของนางิ เอ๊ย!โคลมนี่เอง^ ^~”ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อสายตาของเขากับเคียวโกะสบตากัน
“คุณ..มุคุโร่ซัง?พี่ชายของโคลมนี่!”
“คุฟุฟุ~ยังอุส่าห์จำกันได้ยังไงก็ขอบคุณมากน่ะครับ”มุคุโร่พูดอย่างพอมีความสุภาพบุรุษเล็กน้อย(ตรงไหน= =?แล้วแกมาตอนไหนเนี้ย=[ ]=?)
“เออ…”หญิงสาวได้แต่อ้ำอึ้งเพราะเกรงว่าคนตรงหน้าจะถามหาเพื่อนรักของเธอ
“เอาล่ะครับ..ไหนๆก็เจอคุณแล้ว ช่วยบอกหน่อยสิครับ น้องสาวผมอยู่ที่ไหน?”
“หาว…ในที่สุดก็ซื้อของเสร็จสักที!!”โคลมพูดออกมาอย่างดีใจ ในที่สุดเธอก็ซื้อของตามที่เคียวโกะต้องการครบสักที
“รีบกลับไปรอเคียวโกะที่บ้านดีกว่า^ ^~”โคลมพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินกลับบ้านอย่างสบายอารมณ์ แต่ความสุขใจของเธอก็คงจะมีได้ไม่นาน
เมื่อเธอเดินผ่านซอยที่ต้องผ่าน เพื่อจะได้เดินกลับไปบ้านบังเอิญได้ไปเจอพวกไม่พึงประสงค์เข้าให้…
“อ้าว!มาคนเดียวหรอจ๊ะ?น้องสาว สนใจจะไปเที่ยวกับพวกพี่รึป่าว?”หนึ่งในพวกนังเลง5คนที่บังเอิญเจอโคลมเขากล่าวทักด้วยน้ำเสียงที่ แสนน่ารังเกลียด
โคลมพยายามไม่พูดแล้วรีบเดินเลี่ยงให้มากที่สุด…
“จะไปไหนน่ะจ๊ะ น้องสาว ไปๆๆ ไปกับพี่ดีกว่าน่า!!”ชายอีกคนก็เดินออกมาจากกลุ่มแล้วกระชากแขนของโคลทันที
“ปล่อยน่ะ!!!”โคลมตะหวาดใส่เสียงดันก่อนจะพยายามสะบัดแขนให้พ้นจากมือแสนโสโครกของมัน
“โอ๊ะๆๆๆมีดุสะด้วย~”แต่มันก็ไร้ยางอายยังคงทำน้ำเสียงแนวทะเล้น
“เฮ้ยๆๆอย่าดื้อน่า ไปกับพี่ไป!!”แล้วพวกมันคนที่3ก็เดินเข้ามาช่วยฉุดโคลมทันที
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!”โคลมพยายามตะโกนสุดชีวิตหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเดินให้พ้นจากเงื้อมมือของมัจุราชชั้นต่ำ
“โวยวายไปก้ไม่มีประโยชน์หรอกน้อง!”พูดจบไอ้คนที่ฉุดโคลมก็เหวี่ยงโคลมลงกับพื้นก่อนจะขึ้นคร่อมเธอทันที
“ปล่อยน่ะ!ช่วยด้วย!!!!”โคลมพยายามดิ้นและทุบตีไอ้คนชั้นต่ำที่พยายามจะพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปอย่างแรง
“เฮ้ยๆเสร็จแล้วชั้นต่อน่ะโว้ย!”
“ใครบอกเล่า!ชั้นต่างหาก!!”
“ไม่ๆชั้นโว้ย!”
“เฮ้ยๆๆเถียงกันทำไม..เดี๋ยวก็ได้ลิ้มลองเนื้อหอมๆของน้องเขกันแล้ว~”
“เออว่ะ…ฮิ้วๆ”พวกอันธพาลชั้นต่ำก็เริ่มพูดคุยกันว่าใครจะเป็นคนต่อไปที่จะได้ทำการกระทำเอาแสนสกปรกของพวกสัตว์ชั้นต่ำกับโคลม
โคลมเริ่มสิ้นหวัง…น้ำใสๆเริ่มออกมาจากดวงตาสีอเมทิตส์คู่สวยอย่างหมดหวัง
“อ้าว!ร้องทำไมล่ะน้อง ไม่ต้องห่วงหรอกน้องสาว…เนื้อขาวๆอย่างน้องเนี้ย พี่ไม่เบื่อง่ายๆหรอกจร้า~”ไอ้คนที่คร่อมโคลมอยู่พูดออกมาอย่างไม่อายผีไม่อายสางด้วยน้ำเสียงอันแสนทุเรศของมัน
จบแล้วสิน่ะ…อนาคตอันสดใสของเรา
โคลมเริ่มสิ้นหวัง เมื่อมองไม่เห็นทางเธอจึงหลับตาลงและคงต้องยอมรับกับความโชคร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอเป็นแน่ แต่ทันใดนั้นเอง
ฟิ้ว!ผัวะ!อ้าก!!!
ทันใดนั้นอยู่ๆไอ้คนที่คร่อมโคลมอยู่ก็ถูกซัดกระเด็นออกจากร่างของโคลม โคลมลืมตาขึ้นมาเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่นั้นทำให้เธอต้องประหลาดใจ
“เฮ้ย!แกเป็นใครว่ะไอ้หน้าหล่อ!อยากมีเรื่องรึไง!!!”หนึ่งในอันธพาลเมื่อเห็นว่าเพื่อนถูกซัดกระเด็นจึงหันไปหาคนหน้าใหม่ที่ยื่นมือเขามาช่วยเหลือโคลมด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถรู้ได้
“หึ!เจ้าพวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างพวกแก…ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของเล่นของชั้น”
“เคียว…เคียวยะ???”โคลมเอ๋ยนามของผู้ที่ยื่นมือมาช่วยเหลือตนด้วยสายตารู้สึกผิดนิดๆ
“เข้ามาสิ…”ฮิบาริกล่าวเสียงเย็นพร้อมชูทอนฟาขึ้นมาหมายจะขย้ำพวกตรงหน้าให้ตาย
“เฮ้ย!พวกเรารุม ไอ้หน้าหล่อนี่เลย เอาให้มันรู้สึก!!!”พูดจบพวกมันก็บุกเข้าไปหาฮิบาริพร้อมๆกัน
“หึ!ปัญญาของพวกสัตว์กินพืชมีดีแค่นี้งั้นหรอ?งั้นจะขย้ำทิ้งไม่ให้อยู่รกโลกเลยแล้วกันน่ะ”
ผัวะ!อ้าก!ว้าก!แอ๊บ!
ภายในเวลาไม่กี่วินาทีพวกชั้นต่ำก็ไปนอนกองกับพื้นตามที่คาดเอาไว้
“หึ!...สัตว์ชั้นต่ำก็ยังคงเป็นแค่พวกชั้นต่ำสิน่ะ”ฮิบาริพูดจบก็เก็บทอนฟาคู่ใจไปทันที
“เคียว…คุณฮิบาริ”โคลมเอ๋ยด้วยน้ำเสียงที่เบามากๆ
“แต่ดูเหมือนสัตว์กินพืชชั้นต่ำบางตัวก็ยังคงทำตัวต่ำกว่าสัตว์กินพืชเสดเดนตัวอื่นๆสิน่ะ”ฮิบาริเอ๋ยเสียงเย็นก็จะเหลือบมองโคลมด้วยหางตาอย่างเครียดแค้น
และดูเหมือนคำพูดนั้นจะทำให้โคลมสะดุ้งจนเธอต้องหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่กล้าแม้แต่จะสบแววตาของคนตรงหน้า
“อะไรกัน…ใบ้รับประทานรึไง?อย่าบอกน่ะ ว่าตั้งแต่ทิ้งชั้นไปก็ทำตัวเป็นของเหลือเสดเดนแบบเมื่อกี้ล่ะ โรคุโด นางิ ไม่สิ..โคลม โดคุโร่”
คำพูดของฮิบาริแน่นอนว่าต้องทำให้คนที่ถูกว่าแบบนี้โกธรแน่ๆ แต่ไม่ใช่กับโคลมแทนที่เธอจะโกธรแต่เธอกลับรู้สึกผิดมากกว่า แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้าเพียงชั่ววู่บเธอก็ออกตัววิ่งทันที
อยู่นานกว่านี้ไม่ได้ ไม่งั้นเราแย่แน่ๆ
ไม่ต้องแปลกใจเลยที่เธอจะคิดแบบนั้น เพราะสายตาของฮิบาริในตอนนี้นั้นราวกับมัจุราชที่กระหายจะแก้แค้นไม่มีผิด…
“อย่าให้เธอไปได้น่ะ คุซาคาเบะ”เมื่อคำสั่งของฮิบาริสิ้นสุดลงคุซาคาเบะที่ยืนดักอยู่ตรงปากซอยนั้นตามที่ฮิบาริสั่งไว้ก็พุ่งออกมาคว้าตัวโคลมไว้ไม่ให้หนีไปไหนทันที
“ปล่อยน่ะคะ คุณทัตสึยะ”โคลมพูดพรางดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการและมือของมัจุราชที่กำลังย่างกายมาหาเธออย่าช้าๆ
“ขอโทดน่ะครับคุณนา เอ้ย!คุณโคลม..แต่ผมทำตามที่คุณขอไม่ได้หรอกครับ”คุซาคาเบะ ทัตสึยะพูดอย่างสำนึกผิด เขาก็อยากจะช่วยโคลมแต่ก็กลัวว่าจะถูกนายของเขาขย้ำตายเหมือนกัน
“ทำได้ดีนี่คุซาคาเบะ”ฮิบาริพูดเหมือนจะชม แต่น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเขากลับทำให้ทั้งคนฟังและหญิงสาวถึงกับเสียวสันหลัง
“ปล่อยได้ล่ะ..”สิ้นเสียงคำพูดของฮิบาริ คุซาคาเบะก็ปล่อยโคลมทันทีแน่นอนว่าเธอต้องวิ่งหนีอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดตรงที่ฮิบาริคว้าตัวเองไว้ทันก่อนจะแบกขึ้นบ่าของเขาทันที
“ปล่อยน่ะ!คุณฮิบาริ!!”โคลมว่าพรางทุบตีที่หลังของเขาอย่างแรง แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลกับฮิบาริเลยแม้แต่น้อย
เขากลับเดินหน้าตาเฉยไปที่รถของเขาแต่แทนที่เขาจะเปิดประตูรถ เขากลับเปิดฝากระโปรงท้ายรถแทน…
“จะทำอะไรน่ะ! โอ้ย!!!”ยังไม่ทันที่โคลมจะได้พูดอะไรมากมาย ฮิบาริก็จับเธอเหวี่ยงเขาไปที่ท้ายรถก่อนจะปิดฝากระโปรงรถลงทันที
“ทำอะไรน่ะคุณฮิบาริ ปล่อยชั้นออกไปน่ะ!!”โคลมพูดพรางทุบฝากระโปรงรถอย่างแรง ที่นี่ไม่เหมาะจะให้คนอยู่เลยด้วยซ้ำแต่สำหรับฮิบาริแล้ว…
“สัตว์ชั้นต่ำอย่างเธอน่ะ..เหมาะกับท้ายรถที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องมานั่งเบาะหรอก…แค่ท้ายรถก็พอแล้วสำหรับคนอย่างเธอ”ว่าจบก็เดินไปเปิดประตูแล้วนั่งที่นั่งของตนเองทันที
“ไปได้แล้วคุซาคาเบะ”
“ครับๆแต่….”
“ถ้ายังไม่ไปหรือมีข้อโต้งแย้ง ชั้นจะขย้ำนายซะ!”
“ข..เข้า เข้าใจแล้วครับ”คนพูดของฮิบาริทำเอาคุซาคาเบะไม่กล้าแย้งอะไรอีกเขาออกสตาร์ทรถทันที
ถึงเวลาที่ชั้นจะทวงหนี้แค้นแล้วโรคุโด นางิไม่สิ…ถึงชื่อจะเปลี่ยนแต่ก็ยังคงเป็นยัยสารเลวคนเดิม ยังไงชั้นก็จะแก้แค้นเธอ ทำให้เธอต้องเจ็บ ทำให้เธอต้องเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนกับที่เธอเคยทำกับหัวใจชั้นไว้ โคลม โดคุโร่
จบไปแล้วอีกตอน ในที่สุดก็ได้อัพสักทีTWT
ขอโทดด้วยน่ะคะที่มาอัพช้าบังเอิญเพราะ…
1.ไรเตอร์พิมพ์สด และ คิดสดค่ะ
2.การบ้าน งานกลุ่ม งานเดี๋ยวและอีกมากมายกองเท่าภูเขาเลยค่ะ เพราะงั้นเลยอัพช้านิดนึงอย่าว่ากันน่ะT T
และก็สุดท้าย….อย่าลืมคอมเม้นด้วยน่ะคะ^O^~
ขอร้อง อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา!!!
p.s. 1คอมเม้นของคุณ=คุณยังอยากอ่านFicเรื่องนี้อยู่
p.s.s.ทุกคอมเม้นของคุณหมายถึงความอยู่รอดของFicเรื่องนี้
p.s.s.s.ใครไม่ชอบคู่นี้ ขอร้อง อย่ามาเม้นด่าเม้นแบบนี้ม่ายอาว!!!
ความคิดเห็น