คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3: 4ปีต่อมา
ตอนที่3: 4ปีต่อมา
ฟิ้ว~~~~~
เสียงลมพัดผ่านไปมา ลมร้อนที่พัดผ่านร่างของหญิงสาวเป็นสัญญาณบอกว่านี้ใกล้จะถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว
“นางิ…”หญิงสาวดวงตาสีอเมทิตส์คู่สวยเอ๋ยอดีตชื่อของเธออกมา เพียงแต่เธอไม่ได้จะพูดถึงมัน แต่ที่เธอพูดนั้นหมายถึงฤดูใบไม้ผลิ ใช่…นางิอ่านได้อีกความหมายคือ นากิแปลว่าฤดูใบไม้ร่วง
“ใกล้จะถึงแล้วสิน่ะ…”ร่างบางเอ๋ยกับตัวเองออกมา พรางมองไปยังผืนนภาสีสดใส สำหรับเธอวันนี้นภาดูสวยและสดใสกว่าวันอื่นมาก
เธอไม่เพียงเห็นแค่นภาเท่านั้น ที่จริงแล้วหยาดพิรุณจากฟากฟ้าพึ่งจะหยุดตกไปเมื่อกี้เอง วายุพัดมาเอื่อยๆเย็นสบาย แสงอรุณอันอบอุ่นได้ส่องมายันผืนปฐพี หมอกบางๆเริ่มก่อตัวขึ้นสร้างความรู้สึกดีแก่ร่างบางเป็นพิเศษ แต่มีสิ่งหนึ่งซึ่งเมื่อแววตาของเห็นเหลือบไปเห็นกลับสร้างความทุกข์ เศร้าโศกเสียใจแก่เธอเป็นอย่างมาก
เมฆาที่ลอยอยู่อย่างโดดเดี่ยว
‘เคียวยะ…ตอนนี้คุณ เป็นยังไงบ้างน่ะ?’
“โคลมจาง~~~~”เสียงหวานของเคียวโกะตะโกนมาแต่ไกล ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหย่งเล็กน้อย
“เคียว…เคียวโกะจัง”
“อั่นแน่!มาแอบเดินสบายใจเฉิบคิดถึงใครอยู่เอ๋ย…ไหนดูสิเมื่อกี้เหม่อมองอะไร…”เคียวโกะพูดอย่างร่าเริงก่อนจะเหลือบมองไปยังสิ่งที่ร่างบางจ้องดูสักครู่ก่อนจะหุบยิ้มลง
“เมฆซีรัสนี่…”เมฆซีรัส เมฆที่ลอยอยู่สูงกว่าเมฆอื่นๆเป็นเมฆชั้นสูง ซึ่งแน่นอนว่ามันต้อง…
อยู่อย่างโดดเดี่ยว อ้างว้างเป็นแน่…
“โคลมจัง…”เคียวโกะเอ๋ยออกมาเบาๆพรางมองไปยังเพื่อนรักของตน
“ตายแล้วนี่มัน4โมงแล้วนี่ เรารีบกลับไปทำข้าวเย็นกันเถอะเคียวโกะจัง เดี๋ยวคุณเรียวเฮจะรอนานด้วยได้ยินมาว่าวันนี้เขาจะกลับมาจากอิตาลี่คะ”พูดจบร่างบางก็คว้ามือของเพื่อนสาวของตนก่อนจะออกตัววิ่งแล้วหัวเราะรื่อ~~เพื่อกลบความเศร้าใจเมื่อกี้ไม่ให้เธอเป็นห่วง
‘ไม่ว่ายังไงก็ลืมคุณฮิบาริไปไม่ได้สิน่ะ โคลมจัง..’
[ณ.กรุงเวนิส ประเทศอิตาลี่ ที่คฤหาสน์ของวองโกเล่รุ่นที่10]
ก็อกๆๆ
“เข้ามาได้!”เสียงอันทรงอำนาจของบอสวองโกเล่รุ่นที่10เอ๋ยแนวอนุญาต
เมื่อผู้พิทักษ์แห่งวายุ หรือมือขวาคนสนิทของเขาได้ยินนั้นก็รีบย่างกายเข้ามาทันที
“ขออนุญาตครับรุ่นที่10”
“อ้าว!มีอะไรหรอโกคุเทระ แต่มาก็ดีแล้วเอกสารชุดนี้ชั้นกรอกเสร็จแล้วช่วยเอาไปให้จางนีนิทีน่ะ”
“ด…ได้ครับรุ่นที่10 อ้อ!แล้วก็…นี่ครับ!เอกสารอีกอันจากทางวาเรียส่งมาให้ครับ”
“เฮ้อ!!!”ทันทีที่รู้ว่ามีเอกสารมาอีกสึนะก็ถอนหายใจออกมาทันที
“ขอบใจมากน่ะโกคุเทระ”ว่าพรางเอื้อมือหยิบเอกสารนั้นเตรียมเซ็นต์ทันที
“งั้นผมไปก่อนน่ะครับ”
“เดี่ยวก่อน!โกคุเทระ!!”ทันทีที่โกคุเทระกำลังจะก้าวออกไปจากห้องก็ถูกเสียงของบอสวองโกเล่ห้ามไว้ทันที
“มีอะไรหรอครับ รุ่นที่10?”
“ได้ข่าวของนางิจังบ้างมั้ย?”ทันทีที่คำถามที่เอ๋ยออกไปจากปากของสึนะ โกคุเทระก็ถึงกลับถอดสีหน้าเหนื่อยใจทันที
“เรายังไม่ได้รับข่าวเกี่ยวกับยัยนั่นเลยครับรุ่นที่10…”
“งั้นหรอ…อืมม์ ขอบใจมากโกคุเทระ”
“งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับรุ่นที่10”ในขณะที่โกคุเทระกำลังจะจับลูกบิดประตูออกไปจากห้องก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น
ปัง!!!
“สึนะอยู่รึป่าว!!!”เสียงของผู้พิทักษ์แห่งพิรุณหรือมือซ้ายของสึนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิดังขึ้น พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกอย่างแรงจนกระแทรกหน้าอันหล่อเหลาของโกคุเทระ ฮายาโตะ
“โอ้ย!!!เจ็บน่ะเจ้าบ้าเบสบอล!!!”โกคุเทระตะหวาดใส่ยามาโมโตะทันที พร้อมทำท่าจะควักไดนาไมออกมาจุดเล่น เพื่อส่งใครบางคนไปดาวอังคาร(= =;;)
“555+โทดทีน่ะโกคุเทระ ชั้นไม่ได้มองน่ะ”
“เอาน่าๆใจเย็นก่อนทั้งคู่…มีอะไรหรอยามาโมโตะ?”
“คือว่า..ตอนนี้ได้ข่าวเกี่ยวกับนางิแล้วล่ะ”
“จริงหรอยามาโมโตะ/เจ้าบ้าเบสบอล”สึนะกับโกคุเทระพูดออกมาแทบพร้อมๆกัน
“อืมม์..ไหนๆก็ไหนๆแล้วเรียกทุกคนไปห้องประชุมดีกว่าน่ะ ชั้นจะได้พูดรอบเดียวจบ^ ^ขี้เกียจพูดซ้ำบ่อยๆด้วย^ ^;;”
“อืมม์ได้!โกคุเทระ เรียกประชุมผู้พิทักษ์ภายใน30นาที”
“ครับ!ท่านรุ่นที่10!!!”โกคุเทระพูดพร้อมกับวิ่งออกไปบอกให้ลูกน้องไปตามผู้พิทักษ์คนอื่นๆมาทันที
[ณ.ห้องประชุมของวองโกเล่แฟมิลี่]
“ที่บอกว่าเจอตัวนางิน้องของผมแล้วจริงๆหรอครับ?คุณยามาโมโตะ”มุคุโร่ออกปากถามเป็นคนแรก ตอนนี้ทุกคนมากันครบแล้วเหลือแต่ฮิบาริเท่านั้นที่ยังไม่มา
“แล้วคุณนางิเขาอยู่ไหนกันล่ะครับ นี่ตั้ง4-5ปีแล้วด้วยพึ่งจะมาเจอ”แรมโบ้พูดออกมาอย่างเซ็งๆ
ที่จริงแล้วเขากำลังจะไปพลับเพื่อจีบสาวพอดี หากไม่ถูกเรียกตัวสักก่อน…(- -;;)
“หุบปากไปเลยเจ้าวัวบ้า!!!”ส่วนโกคุเทระก็ทำตามหน้าที่ ตะคอกใส่แรมโบ้ทันที(ชาตินี้มันจะมีการพัฒนากันบ้างมั้ยเนี้ย!= =?)
ส่วนเรียวเฮเมื่อได้ยินว่าพบตัวนางิแล้วก็ถึงกับหน้าซี๊ด เหงื่อแตก เพราะเขากับเคียวโกะปิดเป็นความลับเรื่องที่โคลมหรือนางินั้นอยู่กับพวกตนมาได้ก็ตั้งนาน หากถูกจับได้มีหวังถูกยำเละแน่ๆ
ปัง!!!
เสียงประตูถูกเปิดออกมาอย่างแรง แล้วปรากฏชายเจ้าของดวงตาอันคมกริบเหมือนเหยี่ยว จากก่อนนี้ที่เคยได้ชื่อว่าผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดตอนนี้กลายมาเป็น
ผู้พิทักษ์ที่โหดเหี้ยมและด้านชาที่สุด
“มาแล้วหรอฮิบาริ^ ^ดีใจมั้ยล่ะที่เจอนางิแล้ว”ยามาโมโตะเอ๋ยถามฮิบาริออกไปทันทีเพื่อไม่ให้บรรยากาศอันมาคุที่พี่แกเป็นคนทำต้องมาคุมากไปกว่านี้อีก
“ทำไมชั้นต้องดีใจที่เจอตัวนังสารเลวนั่นด้วย…”ฮิบาริเอ๋ยเสียงเย็นเล่นเอายามาโมโตะถึงกับหุบยิ้มแล้วหน้าซี๊ดพร้อมเหงื่อแตกไปทันที
ปัง!!!
“คุณกล้าดียังไงมาหาว่าน้องสาวผมเป็นนังสารเลวกันครับ ฮิบาริ”มุคุโร่ตีโต๊ะอย่างแรง พร้อมตะหวาดฮิบาริดังลั่น จริงอยู่ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษผู้สุภาพแต่หากใครมาดูถูกน้องของเขา เขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที
“แล้วชั้นพูดผิดตรงไหนล่ะ…มุคุโร่”
“อึก…”คำพูดของฮิบาริเล่นเอามุคุโร่ถึงกับพูดไม่ออกทันที
“แล้ว…ไปเจอตัวนางิจังที่ไหนหรอ?ยามาโมโตะ”สึนะพูดเสียงเรียบพยายามไม่สนใจการทะเลาะกันของทั้งสองคน ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่า ฮิบาริเสียใจและแค้นใจนางิขนาดไหนก็ตาม…
“สายของเรารายงานมาว่า…นางิตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น โคลม โดคุโร่”
“= =…จะเปลี่ยนชื่อทั้งทีเอาให้มันสร้างสรรค์กว่านี้หน่อยก็ดีน่ะยัยนี่”
วิ้ง!- -+++++
“เฮือก!!”โกคุเทระเผลอปล่อยให้ปากเสียๆของเขาทำงาน จนทำให้มุคุโร่เหลือบมองโกคุเทระด้วยสายตาค้อนๆ และ…ปนความอาฆาตมานิดๆ(แน่ใจน่ะว่านิด?)
“และจากที่รายงานยังมีอีกว่า…นางิไม่สิๆโคลม โดคุโร่ตลอด4ปีที่ผ่านอาศัยอยู่ด้วยกันกับสองพี่น้องซาซางาวะมาตลอด”
- -+++++ = =;; +++++- -
“เฮือก!”ตอนนี้สายตาจากทั่วทุกสารทิศ ที่ได้มาจากเหล่าสัมภเวสีในห้องต่างพากันจ้องมองเรียวเฮโดยอัติโนมัติ
“หมายความว่ายังไงครับ?คุณพี่ซาซางาวะ^ ^?”
“เฮ้ๆนี่เรื่องมันเป็นมายังไงเนี้ย เจ้าหัวสนามหญ้า!!”
“หมายความว่ายังไงครับ ที่นางิจังอยู่กับคุณพี่และเคียวโกะจังมาโดยตลอดๆ”
“คุฟุฟุ~นี่คุณให้น้องสาวผมไปอยู่กับคุณ แต่กลับไม่เคยพูดถึงแถมเก็บเงียบมาตลอดเลยน่ะครับ^ ^++”
ตอนนี้ทุกสายตาพากันพูดและยิ้มเย็นใส่เจ้าพ่อสุดหูรูดเรียวเฮ จะรอดมั้ยล่ะเนี้ย? สมองของเรียวเฮประมวลสถานการณ์อันยากลำบากในตอนนี้ออกมาทันที
ครืด!!!
ฮิบาริลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู
“จะไปไหนน่ะครับ คุณฮิบาริ?”สึนะเอยถามฮิบาริทันทีเมื่อเห็นปฎิกิริยาที่เกิดขึ้นเมื่อรู้ที่อยู่ของนางิ
“ไม่จำเป็นต้องบอกเลยนี่ ในเมื่อก็รู้ๆกันอยู่”พูดจบก็เปิดประตูออกทันที แต่…
“จะไปไหนน่ะ?ฮิบาริ?”เสียงของบุรุษหน้าคมในชุดสูทที่ยืนพิงประตูแล้วเอามือข้างหนึ่งดึงหมวกสีดำลงมา พร้อมด้วยกิ้งก่าสีเขียวที่คลานอยู่บนมืออีกข้าง
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นครูฝึกของบอสวองโกเล่รุ่นที่10 นักฆ่าอันดับหนึ่งของอิตาลี่ อัลโกบาเลโน่แห่งอรุณ รีบอร์น
“ชั้นไปไหนมันก็เรื่องของชั้นไม่ใช่หรอ เจ้าหนู?”
“ก็ใช่…แต่ทำไงได้ล่ะก็ชั้นอยากรู้นี่”ไม่ว่าเปล่า ยังยันตัวออกจากกำแพงแล้วกอดอกยิ้มกวนๆใส่ฮิบาริ
“เรื่องมันก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่หรอ…”ฮิบาริเอ๋ย เรียกความสนใจแก่เหล่าผู้ที่อยู่ในห้องันเป็นอย่างมาก
“ก็ในเมื่อชั้นรู้ที่อยู่ของยัยนั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้วที่ชั้น…จะทวงหนี้แค้นไม่ใช่รึไง?”
เม้นๆๆๆๆ ตอนนี้เม้นหายไปไหนหมดเนี้ยT^T
เม้นกันสักนิดสิ!มันเหงาน่ะ สนุกหรือไม่สนุกก็บอกกันก็ด้าย~น่ะคะ
ความคิดเห็น