คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2:โคลม โดคุโร่
ซ่าๆๆๆๆตึกๆๆๆ
ในรัติกาลของคืนอันแสนเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ได้ทำสิ่งที่เลวร้ายและไม่น่าให้อภัยลงไปกับชายผู้เป็นที่รัก
นางิวิ่งไปเรื่อยๆเหมือนไร้จุดหมาย จนตอนนี้เธอได้วิ่งออกนอกตัวเมืองนามิโมริไปเรียบร้อยแล้ว
เธอวิ่งตรงไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่กลางป่าแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากเมืองนามิโมริพอสมควร ทำให้เธอแน่ใจได้ว่าไม่มีใครตามเธอมาได้แน่นอน
ก็อกๆๆๆ
“ใครน่ะ?”เสียงหวานของเจ้าของบ้านได้ถูกเอ๋ยออกมาจากในบ้าน
“ชั้นเองเคียวโกะจัง”นางิเรียกชื่อเจ้าของบ้าน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ซาซางาวะ เคียวโกะ
“นางิ?”เมื่อเคียวโกะรู้ว่าเป็นเพื่อนรักของตนก็รีบตรงมาเปิดประตูให้เธอเข้ามาทันที
แอ๊ด!!!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะนางิเธอมาที่นี่ได้..”เสียงของเคียวโกะขาดหายไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนตรงหน้านั้นมีท่าทางและแววตาที่แตกต่างออกไปจากเดิม จนเธอรู้สึกใจสั่น
“นางิ?เกิดอะไรขึ้น?”
“เคียวโกะ!!!!”ทันทีที่เคียวโกะได้เอ๋ยปากถาม นางิก็ตรงดิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น พร้อมปล่อยโฮออกมาชนิดที่ว่า ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก นี่เป็นครั้งแรกที่เคียวโกะเห็นนางิปล่อยโฮออกมามากขนาดนี้
“!?”เคียวโกะได้แต่ยืนแข็งทื่อ เธอทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำยังไงต่อไปแต่เธอก็พยายามสวมกอดเบาๆแก่เพื่อนรักของเธอ เพื่อหวังจะบรรเทาความทุกข์ใจของนางิตอนนี้ได้บ้าง
“นี่มันเรื่องอะไรน่ะนางิจัง?เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรเธอ”
“ไม่มีใครทำอะไรชั้นหรอก…ไม่มี”
“แล้วทำไมเธอ…”
“ชั้นเลิกกับเคียวยะแล้วเคียวโกะ”
“!!!”คำพูดของนางิสร้างความประหลาดใจแก่เคียวโกะเป็นอย่างมาก
“ทำไมล่ะนางิ!!เธอรักเคียวยะมากไม่ใช่หรอ?แล้วทำไมเธอถึงบอกเลิกกับเขาล่ะ”เคียวโกะยินคำถามรัวเป็นชุด หวังจะได้รับคำตอบ
“ฮึก…เคียวโกะ..ชั้น..”น้ำเสียงของนางิสั่นสะท้านไปด้วยความเศร้า น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีอเมทิตส์คู่สวย ออกมามากมายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เอาล่ะๆ ทำใจดีๆก่อนน่ะ มีอะไรค่อยๆเล่าให้ชั้นฟัง”เคียวโกะเมื่อเห็นอาการของนางิจึงได้เอามือวางบนไหล่ของเธอเป็นการช่วยปลอบใจก่อนจะเอามืออีกข้างมาเช็ดน้ำตาให้เกิดเธอ
“เกิดเรื่องอะไรน่ะเคียวโกะ!!”เรียวเฮซึ่งนอนอยู่บนชั้นสองได้ยินเสียงร้องไห้ของนางิก็ตกใจ วิ่งหน้าตาตื่นลงมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“พี่อย่าพึ่งถามอะไรเลยน่ะคะ พานางิเข้าบ้านก่อนเถอะ”
“อ..อืมม์ได้!”
แล้วนางิก็ได้เดินเข้ามาในบ้างของซาซางาวะสองพี่น้อง เคียวโกะพาเธอลงมานั่งบนโซฟาก่อนจะนั่งลงข้างๆส่วนเรียวเฮยังคงงงๆอยู่ จึงยืนเอาหลังพิงกำแพงใกล้ประตูเพื่อดูเหตุการณ์แทน
“เรื่องมันเป็นมายังไงน่ะนางิ?”เคียวโกะเอ๋ยปากของเธอถามคนตรงหน้าที่มีสีหน้าไม่สู้ดีทันที
“คือ….”นางิได้แต่อ้ำอึ้ง สายตาของเธอเหลือบมองเรียวเฮซึ่งยืนมองทั้งคู่อยู่
เคียวโกะมองสายตานั้นของนางิออก จึงหันไปมองเรียวเฮด้วยสายตาบางอย่าง เรียวเฮมองปุ๊บก็เข้าใจทันที
“หาว!!!ชั้นไปนอนก่อนน่ะ สุหูรูด!!!!”เรียวเฮแกล้งทำเป็นง่วงนอน ก่อนจะพยายามเดินออกไปอย่างปกติมากที่สุด
“….เอาล่ะนางิ เกิดอะไรขึ้น!!!”
“คือว่า…..”แล้วนางิก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เคียวโกะฟัง รวมถึงสาเหตุที่ตนบอกเลิกด้วย(แต่ไรเตอร์ขอปิดไว้ก่อน^O^//แอ๊บ!!!โดนรีดเดอร์รุมถีบ)
“แย่จัง..ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้”เคียวโกะจังพูดอย่างฉุนๆ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับเพื่อนรักของเธอ มันเป็นเรื่องราว…
ที่เลวร้ายมากเกินกว่าที่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งจะทนแบกรับไว้ไหว
“ช่างมันเถอะเคียวโกะ..ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วชั้นก็ต้องฝืนใจรับมันเอาไว้ให้ได้”นางิพูดพรางยิ้มบางๆเพื่อให้เคียวโกะสบายใจ แต่รอยยิ้มนั้นใครดูก็รู้ว่าฝืนใจยิ้มออกมา
“เคียวโกะ..ช่วยอะไรชั้นอย่างสิ”นางิพูดออกมา ด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังอย่างมาก
“ช่วยอะไรหรอนางิจัง?”
“อย่าบอกใครก็ตามน่ะคะ ไม่ว่าจะเป็นคุณสึนะ คุณโกคะเทระ คุณยามาโมโตะ…หรือแม้แต่พี่กับเคียวยะก็ตาม อย่าให้พวกเขารู้น่ะคะว่าชั้นอยู่ที่นี่”
“คือ..เออ…”เคียวโกะได้แต่อ้ำอึ้งเมื่อรู้ว่านางิต้องการให้เธอช่วยอะไร
“ได้รึป่าวเคียวโกะจัง!ถ้าเธอยังเป็นเพื่อนชั้นอยู่….เธอช่วยชั้นหน่อยได้มั้ย…”นางิพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา และแววตาที่เศร้ากลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่ยอมรับปากเธอ
“ได้สิ!ทำไมจะไม่ได้ล่ะ^ ^”เคียวโกะรับปากพรางยิ้มออกมาเพื่อให้นางิสบายใจ
“ขอบคุณน่ะเคียวโกะจัง^ ^”นางิเองเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของเคียวโกะก็ดีใจ แต่เธอก็ยิ้มออกมาอย่างหมดแรง
“งั้นเธอไปนอนชั้นบนก่อนน่ะ บังเอิญบ้านชั้นยังเหลือห้องนอนอีกห้องน่ะ”
“ขอบคุณน่ะเคียวโกะจัง…”
“จริงสิ!ถ้าเธอจะหนีจากคุณฮิบาริและพวกสึนะคุงล่ะก็ เธอต้องเปลี่ยนชื่อน่ะ”เคียวโกะหันมาพูดกับเพื่อนของตนเองด้วยใบหน้าที่พยายามปรับให้เป็นปกติที่สุด ทั้งๆที่จริงๆแล้วเธอไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
“อืมม์…ชั้นชื่อ โรคุโด นางิ…พี่ชื่อมุคุโร่..”นางิพูดพรางทำสีหน้าครุ่นคิด
“อืมม์…ดีล่ะชั้นคิดออกแล้วแล้ว”
“???”เคียวโกะทำสีหน้างุนงงเล็กน้อย
“งั้นเธอจะชื่ออะไรล่ะ”
“โคลม…ดีล่ะ!ต่อไปนี้ ชั้นคือ โคลม โดคุโร่”
จบไปแล้วอีกตอน ยังไงก็อย่าลืมเม้นด้วยน่ะคะ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา
p.s. 1คอมเม้นของคุณ=คุณยังอยากอ่านFicเรื่องนี้อยู่
p.s.s.ทุกคอมเม้นของคุณหมายถึงความอยู่รอดของFicเรื่องนี้
p.s.s.s.ใครไม่ชอบคู่นี้ ขอร้อง อย่ามาเม้นด่าเม้นแบบนี้ม่ายอาว!!!
ความคิดเห็น