คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1:จุดไฟแค้น
“นางิ…นางิ ”ร่างของฮิบาริซึ่งนอนอยู่บนเตียงในห้องสีขาวสะอาดตา ได้แต่เพ้อเรียกชื่อคนรักซ้ำไปมาสร้างความไม่สบายใจแก่ผู้ที่มาเฝ้าไขเขาเป็นอย่างมาก
“นางิ!!”
พรวด!!!ฮิบาริเมื่อรู้สึกตัวก็ลุกพรวดขึ้นมา เหงื่อของเขาแตกออกมา แววตาของเขาเปรียบเหมือนคนที่สิ้นหวังเป็นอย่างมาก
“ใจเย็นๆก่อนสิครับ ฮิบาริ”มุคุโร่เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนเองลุกพรวดขึ้นมา เอาแต่เรียกชื่อน้องสาวของเขาเหมือนคนที่สิ้นหวังในทุกๆสิ่งก็พยายามระงับสติของเพื่อนรักของเขาเอาไว้
“ที่นี่…ที่ไหน?”ฮิบาริกวาดตามองรอบๆ เขาพบว่าตนเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นตา เป็นห้องสีขาวสะอาดเขานอนอยู่บนเตียงหนาและใส่เสื้อผ้าผู้ป่วย
“ที่นี่คือโรงพยาบาลน่ะครับ มีคนพบคุณนอนสลบอยู่กลางถนนจึงพาคุณมาส่งโรงพยาบาลน่ะครับ”มุคุโร่ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฮิบาริฟัง
“แล้ว..นางิล่ะ นางิอยู่ไหน? มุคุโร่” ฮิบาริได้แต่เอ๋ยถามคนรักของเขา หวังว่าจะได้รับคำตอบจากเพื่อนรักของเขา แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามมุคุโร่ได้แต่ส่ายหัวไปมาไม่มีคำตอบที่เขาต้องการจากปากของมุคุโร่
“ฮิบาริ ตอนนี้คุณนอนพักผ่อนก่อนเถอะน่ะครับ เดี๋ยวนางิก็กลับมาเอง”
เพล้ง!!!หมับ!!!
“เธอไปแล้วใช่มั้ยมุคุโร่!!...บอกมาสิ!เธอทิ้งชั้นไปแล้วใช่มั้ย”ฮิบาริระงับอารมณ์โกธรของตนเองไว้ไม่อยู่ เขาปัดแก้วที่อยู่ข้างเตียงแตกแล้วคว้าคอเสื้อของมุคุโร่แล้วตะโกนถามอย่างคนบ้า
“ใจเย็นก่อนสิ ฮิบาริ!!”พฤติกรรมของฮิบาริสร้างความไม่พอใจแก่มุคุโร่ เขาตะคอกกลับแล้วปัดมือของฮิบาริออกจากคอของตนอย่างแรง
“คุณเอาแต่โวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ เธอไปแล้ว!!”คำพูดของมุคุโร่ทำให้ฮิบาริหมดแรง เขาพิงตัวนอนกับเตียงเหมือนคนแก่ที่ไร้เรี่ยวแรง
“แต่นายก็ติดต่อเธอได้ไม่ใช่หรอ…มุคุโร่”ฮิบาริเริ่มพูดกับมุคุโร่ด้วยเสียงที่อ่อนแรง มุคุโร่เองก็รู้สึกสงสารเพื่อนของตนแต่ก็ไม่มีหวัง เขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องสาวของเขาหายไปไหน
“เธอปิดกั้นจิตใจของเธอจากผมโดยสมบูรณ์…ขนาดแค่ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่รึป่าวผมก็ยังไม่รู้เลย”
“งั้นหรอ…”ฮิบาริค่อยๆหลับตาลง เป็นสัญญาณบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน
“งั้นผมปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวก่อนแล้วกันน่ะครับ ฮิบาริ..”
ฮิบาริไม่พูดตอบ เขาเพียงแต่หันหน้าไปมองหน้าต่างแทนมุคุโร่จึงเดินออกไปจากห้องเพื่อให้เพื่อนรักของเขาได้พักผ่อนคนเดียวเงียบๆโดยลำพัง
“โธ่โว้ย!!”เมื่อมุคุโร่เดินออกไป ฮิบาริก็ตะโกนออกมาด้วยแววตาที่โกธรแค้นแทน
ปัง!!!ประตูห้องผู้ป่วยของฮิบาริถูกปิดลง
“เฮ้อ!!!”มุคุโร่เริ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายทันทีที่เขาปิดประตูลง
“ตอนนี้น้องอยู่ไหนกันน่ะ นางิ”มุคุโร่พูดกับตนเองเบาๆ แต่ก็ยังมิวายหันไปมองฮิบาริผ่านทางหน้าต่างประตู
“ฮิบาริเป็นยังไงบ้างมุคุโร่?”เสียงของผู้มาเยือนได้เอ๋ยถามมุคุโร่ทันทีที่เขามาถึง
“ก็…เจ็บทางกายน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ แต่เจ็บทางใจนี่สิ….”
“งั้นหรอ..งั้นเราอย่างพึ่งเข้าไปเยี่ยมเขาดีกว่าน่ะโกคุเทระ ยามาโมโตะ”ซาวาดะ สึนะโยชิหันไปบอกกับเพื่อนสนิททั้งสองของตนหลังจากได้ยินคำตอบจากมุคุโร่
“แต่ว่ารุ่นที่10 ขืนปล่อยไว้แบบนี้ขืนเจ้าฮิบาริมันคิดสั้นฆ่าตัวตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ!!!”โกคุเทระพูดอย่างร้อนรนหากเป็นฮิบาริก่อนหน้านี้ความคิดโง่ๆแบบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่สำหรับตอนนี้…ทุกคำพูดของเขาคือความเป็นไปได้
“เอาน่าๆโกคุเทระ คนอย่างฮิบาริน่ะไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นหรอกน่า…”ยามาโมโตะพยายามพูดเหมือนมั่นใจว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจของตนเองก็เผลอคิดแบบนั้นออกไปเหมือนกัน
“แต่ผมไม่เข้าใจเลยน่ะมุคุโร่…ทำไมนางิจังถึงได้ทิ้งฮิบาริไปล่ะ”สึนะหันไปถามคำถามที่ค้างคาใจเขาตั้งแต่ที่เขารู้เรื่องราวทั้งหมด
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ…”มุคุโร่พูดออกมาเล่นทำเอาทั้ง4ถอนหายใจออกมาแทบพร้อมๆกัน
‘พี่มุคุโร่..’
“นางิ…นางิ!นั่นน้องหรอ!!”มุคุโร่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจปนโกธร
หากเป็นคนอื่น หากการที่เขาอยู่ๆก็พูดขึ้นมาเหมือนพูดกับตนเองราวกับคนบ้าแบบนี้ เป็นใครต่างก็ต้องคิดว่าบ้าแน่ๆแต่ไม่ใช่พวกสึนะ
ทั้ง3คนพอได้ยินคำพูดของมุคุโร่ก็รู้ได้ทันทีว่านางิโทรจิตติดต่อมา ต่างมองไปยังมุคุโร่อย่างร้อนรน
‘ค่ะพี่มุคุโร่..’
“น้องอยู่ไหนน่ะนางิ ตอนนี้ทุกคนเขาเป็นห่วงน้องน่ะฮิบาริเองก็แทบจะบ้าแล้ว ทำไมน้องถึงทิ้งฮิบาริแล้วหนีพวกเราไปแบบนี้ล่ะ?”มุคุโร่ถามคำถามซึ่งตอนนี้เป็นคำถามที่อยู่ในใจของทุกๆคน
‘พี่มุคุโร่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ะคะ…นางิสบายดี แต่นางิบอกไม่ได้หรอกน่ะคะว่าตอนนี้นางิอยู่ไหน…แต่นางิคิดถึงพี่มุคุโร่และก็ทุกๆคนมากเลยน่ะคะ ส่วนเรื่องเหตุผล..ตอนนี้ยังบอกไม่ได้หรอกน่ะคะ แต่เมื่อถึงเวลาแล้วนางิจะบอกทุกคนเอง’
“แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะนางิ”
‘นางิเองก็บอกไม่ได้หรอกค่ะ แต่..พี่มุคุโร่ ฝากบอกคนอื่นๆด้วยน่ะคะ..ว่าไม่ต้องตามหานางิ’
คำพูดของนางิเล่นเอาหัวใจของผู้เป็นพี่อย่างมุคุโร่ถึงกับสั่นเลยทีเดียว
“หมายความว่าไงน่ะ นางิ..นางิ!!!”
‘ซ่า………’แต่คำตอบที่ได้มาคือความว่าเปล่ากับเสียงซ่าๆที่บอกว่าเธอได้ปิดกั้นใจตัวเองจากเขาอีกครั้ง
“……………”มุคุโร่ยืนนิ่ง ทำเอาทั้ง3คนที่ยืนดูอยู่ถึงกับงง แล้วเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“โธ่โว้ย!!!!!”ตูม!!อยู่ดีๆมุคุโร่ก็ขยับตัวแล้วชกกับกำแพงอย่างเต็มแรง สร้างความตกใจแก่ทั้ง3คนเป็นอย่างมาก
“แว้ก!!!ทำอะไรย่ะมุคุโร่!!?”
“ทำบ้าอะไรของแกน่ะ เจ้าหัวสัปปะรด แกกล้าทำให้รุ่นที่10กับพวกชั้นตกใจเรอะ…”
ฉึบ!ขณะที่โกคุเทระกำลังโวยวายใส่มุคุโร่อยู่นั่น อยู่ดีๆมุคุโร่ก็เรียกสามง่ามมาไว้ในมือแล้วนำมาจ่อคอของโกคุเทระไว้
หากเป็นก่อนหน้านี้เหตุผลคงจะเป็นเพราะโกคุเทระด่าว่าหัวสัปปะรดเป็นแน่ แต่ตอนนี้เขากำลังโมโหเรื่องอื่น
“ไม่รู้เรื่องอะไรก็หุบปากซะ..ไม่งั้นผมอาจจะฆ่าคุณเพื่อดับอารมณ์โกธรตอนนี้ก็ได้”มุคุโร่พูดเสียงเย็นพร้อมกับแววตาของปีศาสที่พวกสึนะไม่ได้เห็นมานาน
“คิดว่าทำได้ก็ลองดิสิว่ะ!”โกคุเทระพูดพร้อมควักระเบิดในกระเป๋าออกมาเตรียมพร้อมเสมอ
“งั้นผมไม่เกรงใจน่ะครับ”มุคุโร่ชักสามง่ามกลับเพื่อเตรียมจะแทงลงไปที่คอของโกคุเทระจริงๆ
เคร้ง!!!
“ทั้งสองคนพอได้แล้วน่าทั้งสองคน”ยามาโมโตะซึ่งทนดูเหตุการณ์ที่พวกเดียวกันต้องมาทะเลาะกันเองไม่ไหวจึงชักดาบออกมากันสามง่ามของมุคุโร่ไว้
“ทะเลาะกันไปแล้วได้อะไรมา!เอาเวลาไปตามหานางิกันไม่ดีกว่ารึไง!!!”ยามาโมโตะตะคอกใส่ทั้งสองคนเพื่อให้ทั้งสองได้ระงับอารมณ์สักที
“เฮ้อ..ให้มันได้อย่างงี้สิ!”สึนะพูดพร้อมเอามือมาตบหน้าผากตัวเองเบาๆอย่างหน่ายๆ
“พอเถอะน่ะทั้งสองคน..ชั้นว่าเอาตามที่ยามาโมโตะบอกจะดีกว่าน่ะ โกคุเทระ มุคโร่”คำพูดของสึนะอาจทำให้โกคุเทระยอมได้แต่ไม่ใช่มุคุโร่…
“ถึงตามหาไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก…นางิบอกเองว่าไม่ให้พวกเราตามหาเธอ”มุคุโร่พูดออกมาก่อนจะเริ่มตีสีหน้าเครียด
แอ๊ด!!!
“มาสุมหัวโวยวายอะไรหน้าห้องชั้น..พวกสัตว์กินพืช”
“ฮิบาริ?”ทั้ง4คนกล่าวออกมาเมื่อเห็นฮิบาริเดินออกมาจากห้อง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้พวกเขาตกใจ…
แววตาของเขาในตอนนี้ต่างหาก…ในแววตาอันคมกริบนั้นกลับมีไฟแห่งความเครียดแค้นประทุอยู่ภายใน
“ฮิบาริ…”มุคุโร่เอยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนรักของตน
“มุคุโร่…นายคงไม่ว่าอะไรสิน่ะ…”ฮิบาริกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะหลับตาลงแล้วลืมตาอีกครั้งเพื่อบอกคำพูดต่อไปของเขา
“หากชั้นเจอนางิอีก…ชั้นจะขย้ำเธอ ให้ตายทั้งเป็นเหมือนกับที่เธอทำกับชั้น!!!”
จบไปแล้วอีกตอน ยังไงก็อย่าลืมเม้นด้วยน่ะคะ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา
p.s. 1คอมเม้น=คุณอยากอ่านFicเรื่องนี้
p.s.s.ทุกคอมเม้นของคุณมีค่ากับความอยู่รอดของFicเรื่องนี้
p.s.s.s.ใครไม่ชอบคู่นี้ ขอร้อง อย่ามาเม้นด่าเม้นแบบนี้ม่ายอาว!!!
ความคิดเห็น