คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่11:ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ[6995]
ตอนที่11:ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ[6995]
“โอ้ย!!!”
“อดทนหน่อยน่ะครับ คุณเคียวโกะ”
บทสนทนาดังขึ้นในห้องพยาบาลของคฤหาสน์วองโกเล่ มุคุโร่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงที่เคียวโกะนั่งนั้นค่อยๆบรรจงปฐมพยาบาลให้กับเคียวโกะอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ที่เหลือก็แค่ทำแผลสินะ”มุคุโร่พูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆนำผ้าพันแผลมาบรรจงพันให้กับเคียวโกะ
“เรีบยร้อยแล้วละครับคุณเคียวโกะ”มุคุโร่พูดพรางเก็บอุปกรณ์ลงในกล่องปฐมพยาบาลแล้วเดินไปเก็บไว้ที่เดิม
“ข..ขอบคุณมากน่ะมุคุโร่ซัง”เสียงหวานดังออกมาจากปากของเคียวโกะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง”มุคุโร่พูดพรางยิ้มบางๆให้กับเคียวโกะก่อนจะเดินมายืนข้างๆเธอ
“ผมต้องขอโทดด้วยน่ะครับ ที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัว….”มุคุโร่พูดด้วยสีหน้าที่สำนึกผิด
“ม…ไม่ใช่ความผิดของมุคุโร่ซังหรอกค่ะ…เป็นความผิดของคุณฮิบาริต่างหาก”เคียวโกะพูดพรางก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ไม่ใช่หรอกครับ..เป็นเพราะผมต่างหากที่ไม่ได้เรื่อง…ปล่อยให้เพื่อนของตนเองเป็นแบบนี้ไปได้…”
“มุคุโร่ซัง….”
“เฮ้อ!!”มุคุโร่ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“เมื่อก่อนฮิบาริน่ะ…ไม่ใช่คนแบบนี้เลยน่ะครับ ที่พวกคุณได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเถื่อนที่ชอบขย้ำพวกที่สุ่มหัวกันจริงๆแล้วเขาขย้ำเฉพาะพวกที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าต่างหาก..”
มุคุโร่ค่อยๆเล่าเรื่องของฮิบาริออกมาทีละเล็กละน้อย ฝ่ายเคียวโกะเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ตั้งใจนั่งฟังเรื่องราวของฮิบาริที่มุคุโร่เล่าให้ฟังอย่างเงียบๆ
“ฮิบาริน่ะ..ที่จริงแล้วถ้าเรื่องความใจดีและความอ่อนโยนล่ะก็…เขามีมากกว่าผมอีกน่ะ”ตอนนี้มุคุโร่เริ่มค่อยๆเล่าอีกด้านของฮิบาริที่น้อยคนนักจะรู้ให้เคียวโกะฟัง
“หมอนั่นน่ะ…เห็นใครที่อ่อนแอกว่าถูกรังแกเมื่อไหร่ก็จะเลือดขึ้นหน้าแล้วเข้าไปช่วยทันที ไม่ใช่แค่นั้นเวลาผมกับนางิเดือดร้อนเมื่อไหร่ก็จะตรงเข้าช่วยทันที แถมเขายังใจดีกับพวกพืชและก็สัตว์ตัวเล็กๆอย่างฮิเบิร์ดอีกด้วย…”
“เฮ้อ!!!”มุคุโร่เริ่มถอนหายใจอีกครั้งเขาเอนตัวพิงกับเก้าอี้ ดวงตาสองสีที่ไม่เข้าคู่แต่ดูมีเสน่ห์ของเขามองไปยังเพดานห้องแล้วดูเหมือนกำลังเหม่อลอย ไม่สามารถอ่านความคิดใดๆได้
เคียวโกะเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจกับพฤติกรรมของคนที่อยู่ตรงหน้า
“แต่ใครจะไปคิดล่ะครับ…ว่าเขาจะเห็นการแก้แค้นสำคัญกว่าอย่างอื่นได้…”คราวนี้ดวงตาของเขากับฉายแววตาที่ดูเศร้าสร้อยออกมาแทน ดวงตาทั้งสองสีสั่นกระดิกๆอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น
“มุ…มุคุโร่ซัง..”เคียวโกะเรียกชื่อของเขาแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย รู้สึกเห็นใจชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก
“ผมมันแย่มากเลยสิน่ะครับคุณเคียวโกะ”
“เอ๋???”เคียวโกะสบถออกมาอย่างแปลกใจ ก่อนจะค่อยมองดูที่หน้าของเขาอีกครั้งพบว่าแววตาคู่สวยที่ไม่เข้าคู่ของเขากลับมีน้ำใสๆออกมาจากลูกตาสองสีนั้น
“แค่เพื่อน…..แค่เพื่อนรักคนสำคัญแค่คนเดียว….ก็ช่วยไว้ไม่ได้ ไม่เพียงแค่นั้น..ยังปล่อยให้เขาถล่ำลึกลงไปในความแค้นอีก……….แถมแค่น้องสาวเพียงคนเดียวก็ปกป้องไว้ไม่ได้ เรื่องราวเกี่ยวกับนางิ ไม่สิ…โคลมก็พึ่งรู้เรื่องทีหลัง”
“หึ!น่าสมเพชตัวเองชะมัด…เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องไม่พอ ยังเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องอีก…ขนาดแค่หน้าของน้องสาว…ยังเห็นหน้าไม่ถึง1นาทีเลย แถมยังไม่ทันได้พูดด้วยเลยสักคำ”
“…………….ผมนะ….มันอ่อนแอ”
“ไม่จริงสักหน่อย!”
“เอ๋???”คราวนี้ฝ่ายที่สบถออกมาอย่างสงสัยกลับกลายเป็นมุคุโร่ เขาค่อยมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าอย่างต้องการคำตอบจากประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเธอเมื่อกี้
“ชั้นนะไม่เคยคิดว่ามุคุโร่ซังอ่อนแอเลยนะ”
“!!!?”ทันทีที่เคียวโกะพูดจบดวงตาของมุคุโร่ก็เบิกกว้างราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ตนเองได้ยิน
“แต่ชั้นกลับคิดว่าว่ามุคุโร่ซังนะ…เป็นคนที่เข้มแข็ง สุภาพ อ่อนโยน…และก็รักเพื่อนและน้องสาวมากกว่าใครทั้งหมดที่ชั้นรู้จัก”
“คุณน่ะ…เวลาที่คุณฮิบาริหรือโคลมจังเดือดร้อนก็มักจะคอยช่วยเหลืออยู่เสมอไม่ใช่รึไง?”
“คุณน่ะคิดว่าตนเองอ่อนแอแต่ความจริงแล้วคนที่อ่อนแอน่ะ..คือคุณฮิบาริต่างหาก”
“ห….?”มุคุโร่สบถออกมาไม่เคยคิดว่าคนตรงหน้าจะพูดออกมาแบบนั้น
“ถ้าคุณฮิบาริเข้มแข็งจริง ก็คงไม่ปล่อยให้ความแค้นเข้าครบงำจนสูญเสียตัวตนไปหรอก แต่คูณน่ะ…ทั้งๆที่ฮิบาริทำกับโคลมแบบนั้นคุณยังอยากจะช่วยเขาอยู่ไม่คิดที่จะเครียดแค้นเขาเลย แบบนี้แหละที่เรียกว่าเข้มแข็ง…”
“หากคุณฮิบาริเขาเข้มแข็งเหมือนอย่งคุณ เขาก็คงจะเข้าใจว่าโคลมน่ะ..รักเขาและยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาขนาดไหน เพราะงั้น…”
เคียวโกะเงียบลงก่อนที่จะพูดประโยคต่อไปเธอกลับเอื้อมมือของตนเองไปคว้ามือของมุคุโร่เพื่อเป็นการปลอบใจและเป็นกำลังใจให้แก่เขา
“คุณอย่างพูดว่าตนเองอ่อนแออีกเลยนะ…”เคียวโกะพูดออกมาพร้อมมอบรอยยิ้มให้แก่มุคุโร่จนหัวใจของมุคุโร่เผลอหยุดเต้นไปชั่ววู่บ รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้นบนหน้าของเขาบางๆพร้อมกับแววตาที่หยุดสั่นลง
“คุณเคียวโกะ….”
“ค่ะ?อ๊ะ!”เคียวโกะเผลอสบถอย่างตกใจเมื่ออยู่คนตรงหน้าก็คว้าร่างบางของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา
ลมหายใจของมุคุโร่รดบนไหล่ของเคียวโกะใบหน้าของร่างบางเกิดเลือดสูบฉีดจนเป็นสีแดงระรื่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะการกระทำของคนตรงหน้า
“ขอบคุณนะครับ…คุณเคียวโกะ”เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้นมาข้างๆหน้าของเคียวโกะ
มุคุโร่ผละตังเองออกจากร่างอขงเคียวโกะเบาๆก่อนจะเยื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆเคียวโกะจนสามารถลับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกันเคียวโกะแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกแต่กลับหลับตาลงตามสัญชาตญาณ
จนตอนนี้ริมฝีปากของเธอและเขาห่างกันไม่กี่เซนต์ก็จะชนกันอยู่แล้ว แต่….ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะดีสิ
ครืด!!!
เสียงประตูดังขึ้นมุคุโร่และเคียวโกะรีบผละตัวออกจากกันทันที
“เคียวโกะเป็นไงบ้างมุคุโร่”เสียงของวองโกเล่รุ่นที่10ดังขึ้นถามหาเพื่อนสาวของตนเองอย่างเป็นห่วง
“ม…ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับคุณซาวาดะ สึนะโยชิ!”มุคุโร่พูดท่าทีเลิ่กลักเล็กน้อย ถ้าคนตรงหน้ารู้ว่าเมื่อกี้เขากำลังจะทำอะไรเพื่อนสาวของเขาคงจะ…เป็นเรื่องแน่ๆ
“?....งั้นก็ดีล่ะ”สึนะงงกับท่าทีของมุคุโร่เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“งั้น!ผ..ผมขอตัวก่อนน่ะครับ วองโกเล่!!”มุคุโร่พูดด้วยท่าทีรีบร้อนก่อนจะรีบเผ่นออกไปจากห้องพยาบาล
ปัง!!
“อะไรของเขา?”สึนะพูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันมาหาเพื่อนสาวของตน
“เป็นไรมากรึป่าวเคียวโกะจัง หืมม์?”สึนะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อสังเกตุเห็นว่าหน้าของเคียวโกะแดงเป็นลูกตำลึงราวกับมีไข้ขึ้น
“เป็นอะไรไปน่ะ เคียวโกะจัง?ไข้ขึ้นหรอ?”สึนะพูดจบก็ทำท่าจะไปหยิบยาลดไข้
“ม..ไม่เป็นไรหรอกสึนะคุง แผลแค่นี้เอง!!”เคียวโกะพูดพรางส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อซ่อนอาการอาย
“งั้น…ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า เชิญพักตามสบายเลยน่ะเคียวโกะจัง”สึนะพูดจบก็เดินไปที่ประตูก่อนจะออกจากห้องไป
ครืด~ปัง!
“….อะไรของสองคนนี้เนี้ย ท่าทางแปลกๆ”สึนะพูดกับตนเองก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตนเอง
“ช…จริงสิ!ลืมถามเรื่องโคลมจากมุคุโร่เลย!แล้วเจ้ามุคุโร่หายไปไหนแล้วเนี้ย!!”สึนะที่พึ่งระลึกชาติได้ก็โวยวายกับตัวเองราวกับบ้านถูกไฟไหม้ยังไงยังงั้น(ช่างเปรียบ= =;;)
“เฮ้อ!ช่างเหอะ ไว้เจอหน้าแล้วค่อยถามก็ได้”สึนะเมื่อปลงได้แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไปอย่างคนใกล้ตาย
ป่านนี้คุณจะเป็นไงบ้างน่ะ โคลม…
ซ่า!!!
เสียงน้ำพุในสวนดอกไม้ดังขึ้น มุคุโร่เดินเล่นไปเรื่อยๆแต่ดูจากท่าทางแล้วเหมือนคนที่เหม่อลอยกำลังคิดเรื่องอะไรเรื่อยเปื่อย
ในหัวของมุคุโร่ตอนนี้คิดทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาล…
คิดทบทวนถึงคำพูดของเคียวโฏะที่พูดกับตน คิดถึงการกระทำของตนเองที่จะทำกับเคียวโกะก่อนที่สึนะจะเข้าไปขัด
นึกๆไปแล้วพึ่งจะนึกสังเกต 4ปีที่ผ่านมาเคียวโกะก็ดูต่างไปจากเดิม ผมสีน้ำตาลอ่อนจากที่เคยตัดสั้นตอนนี้ก็ไว้ยาวไปจนถึงกลางหลัง ดวงตาคู่สวยของเธอดˆมีเสน่ห์มากกว่าแต่ก่อน ใบหน้าที่ดูสะสวย ผิวสีเนียนขาวอมชมพูริมฝีปากงามของเธอที่ได้เห็นแล้วเกิดความรู้สึกอยากลิ้มลอง
(> < )) (( > <) (> < )) (- -)
มุคุโร่รีบส่ายหัวไล่ความคิดเมื่อครู่ออกไปก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติพร้อมดึงวิญญาณที่ล่องลอยไปให้กลับมา
นี่เราเป็นอะไรไปเนี้ย???
.
.
.
ความคิดเห็น