คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่10:ทางแก้ .
ตอนที่10:ทางแก้….
พรึบ!!!
“บ้านพักนั่นมันมีอยู่จริงหรอครับ?คุณเคียวโกะ”
“จริงสิคะมุคุโร่ซัง”
ตอนนี้เคียวโกะและมุคุโร่ช่วยกันกางแผนที่นามิโมริออกเพื่อหาว่าบ้านพักที่ฮิบาริจับโคลมไปนั้นอยู่ที่ไหน
“แต่ขนาดผมที่เป็นเพื่อนสนิทของฮิบาริยังไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยน่ะครับ?”
“แต่ชั้นเองก็เป็นเพื่อนสนิทของโคลมยังรู้เลยน่ะคะ”เคียวโกะยังคงโต้เถียงกับมุคุโร่แต่ก็ยังกวาดสายตามองหาอยู่
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงล่ะครับคุณเคียวโกะ?”มุคุโร่ยังคงถามคำถามนั้นซ้ำจนเคียวโกะเริ่มหงุดหงิด
“ง่ายๆสั้นๆน่ะคะ…..ชั้นบังคับค่ะ หยุดถามมากได้แล้ว!!!”เคียวโกะพูดจบก้เข้าสู่โหมดดาร์คทันทีเล่นเอามุคุโร่เกือบหงายท้องด้วยความตกใจ
นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงน่ารักๆอย่างคุณเคียวโกะจะมีโหมดนี้กับเค้าด้วย= =;;
“อย่ามาแอบด่าชั้นในใจน่ะคะมุคุโร่ซัง”เคียวโกะพูด(ด่า)มุคุโร่ทันทีเหมือนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
นอกจากผมกับอัลโกบาเลโน่รีบอร์นแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านใจได้อีกแหะ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดแหะ
ขวับ!!!
“เฮือก!!”มุคุโร่สะดุ้งโหย่งทันทีเมื่ออยู่ๆเคียวโกะก็หันขวับมามองมุคุโร่ด้วยสายตาอาฆาต
“ผมขอโทดคร้าบ-/O\-“
“หึ!”เคียวโกะสบถเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาเป้าหมายตามเดิม
หรือว่าโกธรที่เราเล่นคุณเรียวเฮปางตายกันแน่- -?(น่าจะใช่)
“นี่ไง!!!”อยู่ๆเคียวโกะก็ตะโกนเสียงดังจนมุคุโร่สะดุ้งเพราะกลัวจะโดนว่าอีก
“อ…อะไรหรอครับO O?”
“เจอแล้วล่ะคะมุคุโร่ซัง”ทันทีที่เคียวโกะพูดจบมุคุโร่ก็คว้างแผนที่ให้ใกล้ตนอีกนิดเพื่อดูให้ชัดๆ
“ไหนหรอครับคุณเคียวโกะ?”
“นี่คะมุคุโร่ซัง ป่าหลังเมืองนามิโมริ”เคียวโกะพูดพรางชี้ตำแหน่งที่ถูกต้องให้แก่มุคุโร่
“งั้นเราไปกันเถอะครับ…”
“อ…O///O”เคียวโกะหน้าแดงเล็กน้อยเพราะอยู่ๆมุคุโร่ก็จับมือเธอเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว
“ไปแบบนี้เร็วกว่าน่ะครับ คุฟุฟุ~”มุคุโร่พูดพรางแอบแสยะยิ่มเล็กน้อยก่อนจะสร้างหมอกรอบๆตัวแล้วร่างของทั้งสองก็หายไปจากตรงนั้น…
“ว่าไง?ทำได้รึป่าวโดคุโร่?”ฮิบาริกลับมาดูโคลมอีกครั้งแล้วถามในสิ่งที่เขารู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้
“ได้ไม่ได้คุณก็ดูเอาเองแล้วกัน”โคลมพูดด้วยน้ำเสียงเชิงท้าทายฮิบาริจึงสงสัยแล้วจึงเดินไปดูที่โอ่งลายมังกร
ปรากฏว่า…..
“เป็นไง?ทำได้มั้ยคะ”โคลมพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายอีกครั้ง
“เธอใช้อะไรตักน้ำ?”ฮิบาริถามเมื่อเห็นว่าในโอ่งนั้นกลับมีน้ำอยู่เต็ม
“ก็นี่ไง!ตระกร้า”โคลมเอ๋ยพรางชูตระกร้าเจ้าปัญหาขึ้นมา
ฮิบาริมองมันด้วยสายตานิ่งๆสักพักก่อนจะพูดประโยคต่อไป
“นี่เธอคิดว่าชั้นโง่มากเลยหรอโดคุโร่?ถึงได้ทำแบบเจ้ามุคุโร่มัน?”ฮิบาริพูดโคลมหน้าซี๊ดเล็กน้อยก็จะทำหน้าปลงๆ
“นึกว่าสำเร็จแล้วสักอีก”โคลมพูดก่อนที่ตระกร้านั้นจะเกิดมีหมอกปกคลุมแล้วทันใดนั้น……
มันก็กลับกลายเป็นถังตักน้ำแทน
“ชั้นบอกให้เธอใช้ตระกร้าตักน้ำไม่ใช่รึไง?”
“ใช่หรอ?....คุณบอกกับชั้นว่าตักน้ำให้เต็มก็ไม่ต้องไปพัก แต่คุณไม่ได้บอกนี่คะว่าต้องใช้ตระกร้าตักน้ำ”
“……….”โคลมเอ๋ยอย่างดักทางฮิบาริ ฮิบารินิ่งสักพักก่อนที่ภาพความทรงจำเก่าๆเมื่อเยาว์วัยจะกลายเข้ามาในห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง…
“เฮ้!ฮิบาริ”เสียงของเด็กชายที่มีทรงผมคล้ายสัปปะรดเอ๋ยเรียกชื่อเพื่อนรักของตนที่มีผมสีดำรัติกาล
“มีอะไร?มุคุโร่”เด็กชายฮิบาริเอ๋ยถามเพื่อนรักของตนด้วยความสงสัยพรางแกว่งทอนฟาในมือไปมา(เฮียฮิแกเล่นทอนฟาแต่เด็ก= =;;)
“นายทำนี่ได้ป่าว?”เด็กชายมุคุโร่พูดพรางเอาของบางอย่างออกมา
“ตระกร้า?”เด็กชายฮิบาริเอ๋ยอย่างสงสัย
“นายเอาตระกร้าออกมาทำไม?จะเอาไปใส่ผลไม้แล้วเอาไปขายรึไง?”
“ไม่ช่าย~~~((> < )) (( > <))”เด็กชายมุคุโร่พูดพรางส่ายหน้าไปมา
“งั้นจะเอาขนมไปให้คุณหญ้า?”เด็กชายฮิบาริพูดแนวกวนประสาทเล็กน้อย
“จะบ้าเรอะ!ชั้นมุคุโร่น่ะไม่ใช่หนูน้อยหมวกแดง>O< และก็คุณย่า ไม่ใช่คุณหญ้าฮิบาริ-o-;;”
“ก็ชั้นพูดจริงที่ไหนเล่ามุคุรั่ว?”เด็กชายฮิบาริยังคงแกล้งพูดผิดเพื่อกวนอารมณ์เพื่อนของตนต่อไป
“โร่!ต่างหาก!!!!ฮิบาริ!!!!โว้ย!>O<;;”เด็กชายมุคุโร่พูดออกมาด้วยสีหน้างุดหงิดเล็กน้อยที่สำหรับผู้ใหญ่แล้วมันดูน่ารักมากในความไร้เดียงสาของเด็ก
“เอาล่ะๆแล้วนายเอาตระกร้าออกมาทำไม- -?”เด็กชายฮิบาริถามอย่างสงสัย
“นี่ไง!”เด็กชายมุคุโร่พูดก่อนจะเดินไปที่แม่น้ำแล้วค่อยๆใช้ตระกร้านั่นตักน้ำขึ้นมาอย่างน่ามหัศจรรย์
“นายทำได้ยังไงน่ะมุคุโร่!”เด็กชายฮิบาริเอ๋ยอย่างตื่นเต้นพรางวิ่งมาทางเด็กชายมุคุโร่
“คุฟุฟุ~(เด็กบ้าคนไหนมันหัวเราะแบบนี้บ้างเนี้ย- -?)อยากรู้ความลับมั้ยล้า~”เด็กชายมุคุโร่เอ๋ยอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
“อยาก!!”เด็กชายฮิบาริพูดด้วยความตื่นเต้น
“คุฟุฟุ~งั้นดูให้ดีๆล่ะฮิบาริ”เด็กชายมุคุโร่พูดจบก่อนจะยื่นตระกร้าไปใกล้ๆหน้าของเด็กชายฮิบาริ
“หืมม์???”เด็กชายฮิบาริสบถเล็กน้อยก่อนจะจ้องตระกร้านั้นด้วยความสงสัย
ปุ๋ง!!!
“ว้าก!!!”เด็กชายฮิบาริหงายหลังก้นกระแทรกพื้นแล้วร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆตระกร้าก็มีควันลอยออกมาแล้วกลับกลายเป็นถังน้ำเหมือนมายากลสลับสิ่งของยังๆงยังงั้น
“ฮ่าๆๆๆๆๆติดกับสะแล้วฮิบาริ ติดกับแว้ว!”เด็กชายมุคุโร่พูดออกมาอย่างดีใจ
“นี่นายเล่นอะไรของนายเนี้ย!”เด็กชายฮิบาริโวยวายเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นมา
“ก็นี่ไง..ความลับ”เด็กชายมุคุโร่เอ๋ยด้วยสีหน้าระรื่น
“ชั้นจะฆ่านาย!!!”เด็กชายฮิบาริเอ๋ยก่อนจะเอาทอนฟาทั้งสองอันมาไว้ในมือ
“คุฟุฟุ~”เด็กชายมุคุโร่หัวเราะก่อนจะออกตัววิ่ง
“มาให้ขย้ำซ้า!!!”เด็กชายฮิบาริพูดก่อนจะออกตัววิ่งไล่เพื่อนของตน
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะวิ่งหนีกันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ในสายตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งจ้องดูเหตุการณ์กลับนั่งหัวเราะคิกๆในความน่ารักของทั้งสองคน
“สองคนนั้นน่ารักดีจัง เนอะ~ฮิเบิร์ท^ ^”เด็กหญิงนางิพูดกับนกตัวน้อยขนสีเหลืองปุกปุยสัตง์เลี้ยงของฮิบาริที่ฮิบาริฝากไว้ แต่เนื่องจากมันกินจนอิ่มมากๆจนผล็อยหลับไปในอุ้มมือของนางิ
“ฟิ๊~ฟิ๊”เสียงเล็กๆของฮิเบิร์ทดังขึ้นแสดงให้เห็นว่ามันหลับแล้ว
“คิกๆ^ ^~”นางิหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะลูบหัวของมันเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเด็กชายทั้งสองที่ยังคงวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในสายตาของเธอ(= =;;)
กลับสู่ปัจจุบัน….ฮิบาริยังคงยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสร้างความประหลาดใจให้แก่โคลมเป็นอย่างมากแต่เป็นเพราะเธอมัวแต่ประหลาดใจจนลืมที่คิดจะหนีเขาเมื่อมีโอกาสอย่างงี้…
“นางิ!!!”เสียงของบุคคลปริศนาดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งทำให้ฮิบาริหลุดจากภวังค์แล้วกวาดสายตามองดูรอบๆเช่นเดียวกับโคลม
“นางิ เอ้ย!โคลม”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเกิดมีหมอกลงจัดรอบๆแล้วปรากฏร่างของมุคุโร่และเคียวโกะ
“โคลมจัง!!”เคียวโกะร้องออกมาอย่างดีใจ
“เคียวโกะจัง พี่?....”โคลมเอ๋ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ตรงข้ามกับฮิบาริที่มองดูด้วยสายตาเย็นชา
“โคลม?”แต่มุคุโร่แทนที่จะดีใจกลับมองโคลมด้วยสายตาบางอย่าง
“พี่มุคุโร่..”
“ฮิบาริ…..นายทำอะไรน้องสาวชั้น!”มุคุโร่เอ๋ยอย่างมีน้ำโหนิดเมื่อสังเกตเห็นว่าทั้งตัวของน้องสาวเขามีแต่รอยฟกช้ำดำเขียงเต็มไปหมด
“หึ!”ฮิบาริสบถเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไรแต่เคียวโฏะกลับประหลาดใจในพฤติกรรมของทั้งสองคนจึงค่อยๆมองไปที่ตัวของโคลม
“ตายแล้วโคลมจัง!ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”เคียวโกะเอ๋ยออกมาด้วยความเป็นห่ว
“เออ…”โคลมไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพียงแต่ชำเลืองมองฮิบาริที่ยืนอย่างสะใจเท่านั้นเคียวโกะเห็นอย่างนั้นก็เดินตรงเข้าไปหาฮิบาริทันที
“นายทำอะไรเพื่อนของชั้น คุณฮิบาริ เคียวยะ”เคียวโฏะพูดพร้อมกับกระชากคอเสื้อของฮิบาริอย่างแรงสร้างความจกใจให้แก่มุคุโร่และโคลมอย่างมาก
“คุณเคียวโกะ/เคียวโกะจัง”ทั้งสองคนเอ๋ยออกมาอย่างเป็นห่วงแต่ฮิบาริไม่พูดอะไร เขาแค่จ้องไปที่ตาของเคียวโกะก่อนจะเอ๋ยเสียงเรียบออกมา
“จำเป็นต้องรู้ด้วยหรอ?”ฮิบาริเอ๋ยเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ
เพี๊ยะ!!!
“คุณเคียวโกะ/เคียวโกะจัง”ทั้งสองคนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเคียวโกะตบหน้าฮิบาริ
“เธอ…..”ฮิบาริเอ๋ยก่อนจะหันขวับมาจ้องตาเคียวโฏะและก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าน้ำใสๆออกมาจากตาของเธอ
“ทำไมคุณถึงทำกับเพื่อนชั้นแบบนี้!!คุณรู้มั้ย?ที่โคลมทำไปก็เพื่อคุณทั้งนั้นแต่คุณที่ไม่รู้อะไรเลย…กลับทำกับเธอแบบนี้..”เคียวโกะเอ๋ยออกมาทั้งน้ำตาทำให้โคลมรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
“เคียวโกะจัง…”โคลมเอ๋ยออกมาอย่างรู้สึกผิดตรงกันข้ามกับมุคุโร่ที่ไม่พูดอะไรเลยเพียงแค่มองด้วยสายตานิ่งๆเท่านั้น
ผัวะ!!
“โอ้ย!”
“ฮิบาริ!!!!”มุคุโร่ร้องออกมาอย่างตกใจปนโกธรเมื่อเห็นฮิบาริชักทอนฟาออกมาแล้วฟาดไปที่เคียวโฏะทันทีจนเธอล้มลงโชคดีที่มุคุโร่รับไว้ทัน
“เธอไม่มีสิทธิ์จะโกธรชั้น ยัยสัตว์กินพืชชั้นต่ำ”ฮิบาริพูดเสียงเรียบสร้างความโกธรให้แก่มุคุโร่เป็นอย่างมาก
“ฮิบาริ!นี่นายเห็นความแค้นสำคัญถึงขนาดกล้าทำแบบนี้กับผู้หญิงเลยเรอะ?”
“หึ!พวกแกน่ะ…อยู่ไปก็รกลูกตา”พูดจบก็คว้าปุ่มบางอย่างออกมาก่อนจะกดมัน
“จะทำอะ…”เสียงของมุคุโร่ขาดหายไปแล้วร่างของมุคุโร่กับเคียวโฏะก็ตกลงไปในหลุมที่อยู่ๆก็โผล่ออกมาทัทีที่ฮิบาริกดปุ่ม
“ว้าก!!/กรี๊ด!!”เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นก่อนที่หลุมนั้นจะหายไป
“พี่!เคียวโกะ!”โคลมร้องอย่างตกใจแล้ววิ่งไปตรงหลุมที่หายไปพร้อมกับร่างของมุคุโร่และเคียวโกะทันที
ซ่า!!!”ได้ยินมั้ยคุซาคาเบะ”ฮิบาริคว้าวิทยุออกมาก่อนจะพูดกับคุซาคาเบะผ่านทางวิทยุนั้น
“ได้ยินแล้วครับคุณเคียว”เสียงของคุซาคาเบะดังขึ้น
“ฟังให้ดีๆน่ะแกกางม่ายพลังที่ไม่ให้ไฟธาตุสายหมอกใช้ได้ผลและกันไม่ให้ธาตุสายหมอกเข้ามาในอาณาเขตบ้านพักนี้ได้”
“ทราบแล้วครับ”ซ่า!!!
เสียงของคุซาคาเบะดังขึ้นแล้วหายไปเป็นการจบการสนทนา ฮิบาริเก็บวิทยุก่อนจะมองไปยังโคลมที่เกิดมีแววตาสิ้นหวังขึ้นมา
“ทีนี้เธอก็จะใช้ไฟธาตุสายหมอกไม่ได้อีกแล้ว…แล้วมุคุโร่ก็จะเข้ามาช่วยเธอไม่ได้อีกแล้วด้วย”
“ว้าก!!!!~/กรี๊ด!!!!~”ตุบ!!
ทันทีที่ร่างของมุคุโร่และเคียวโกะถูกขับออกมาจากหลุม หลุมที่ส่งพวกเขามานั้นก็หายไป
“โอ้ย!เจ็บจัง”เคียวโกะร้องอวดครวนเล็กน้อย
“เจ็บก็เจ็บน่ะครับแต่ผมหนักมากกว่า”มุคุโร่พูดออกมาทำให้เคียวโกะต้องลืมตาขึ้นอย่างสงสัยพบว่าตัวเอาคร่อมร่างของมุคุโร่ไว้อยู่แล้วหน้าของทั้งสองก็เกือบจะติดกันถึงขนาดรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“ว้าย!!!ข…ขอโทดน่ะมุคุโร่ซังO////O”เคียวโกะผลักตังเองออกมาจากร่างของมุคุโร่ก่อนจะรีบขอโทดทันทีแต่มุคุโร่กลับหน้าเสียดายนิดๆแทน(- -;;)
“ไม่เป็นไรครับแต่เราโดนขับไล่ออกมาสักแล้ว”มุคุโร่พูดออกมาและแล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมทันที
“ที่นี่ไหนหรอคะ?มุคุโร่ซ…โอ้ย!”เคียวโกะพยายามถามในสิ่งที่สงสัยแต่แล้วเธอก็รู้สึกเจ็บแผลที่ถูกทอนฟาฟาดขึ้นมา
“เป็นอะไรรึป่าวครับคุณเคีวโกะ”มุคุโร่ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกคะมุคุโร่ซัง แต่ที่นี่ที่ไหนหรอคะ”เคียวโฏะพยายามยิ้มกลบเกลื่อยเพื่อไม่ให้มุคุโร่ต้องเป็นห่วงแต่มุคุโร่ก็รุ้ทันเธอแต่ก็ตอบคำถามที่เธอต้องการ
“รู้สึกจะเป็นทางเข้าป่าหลังเมืองนามิโมริน่ะครับ”มุคุโร่พูดออกมาแต่ในใจของเขากลับรู้สึกเสียใจ โกธรแค้น และผิดหวังในตัวของฮิบาริเป็นอย่างมาก
ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ไปได้ฮิบาริ นายไม่เพียงทำร้ายน้องสาวของชั้นแต่นายกลับทำร้ายเธอคนนี้ด้วย…ชั้นจะต้องรีบหาทางเอานายออกมาจากที่มืดมิดแบบนั้นก่อนนายจะจมลงไปสู่ความมืดมากกว่านี้ให้ได้
ในที่สุดก็จบสีกทีTWTช่วงนี้ไรเตอร์จะอัพไม่ได้แว้วอ่ะ เพราะเล่นได้วันนี้เป็นวันสุดท้าเนื่องจากวันพรุ่งนี้....
ไรเตอร์จะโดนยึดคอมแล้วต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ อ้าก!!!!!
กว่าจะมาอีพได้ราวอีก2-3อาทิตย์
ขอโทดด้วยน่ะคะ!!!!~
ความคิดเห็น