คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
[เหตุการณ์เมื่อ4ปีก่อน]
ครืน~เสียงของท้องฟ้าในยามราตรีที่คร่ำครวญ เป็นสัญญาบอกถึงว่า…ตอนนี้ฝนกำลังจะเทลงมาแล้ว
ซ่า!!!!และในตอนนี้ หลังจบเสียงเตือนจากนภาในยามราตี หยาดพิรุณก็ถูกเทลงมาอย่างบ้าคั่ง
แต่หารู้ไม่?...ว่าในตอนนี้ การที่ฝนตกลงมาห่าใหญ่นั้นกลับเป็นเหมือนการตอกย้ำจิตใจอันบอบช้ำของใครบางคนอยู่….
ตึกๆๆ จ๋อมๆ
ในขณะที่ฝนตกในยามค่ำคืนนี้นั้นกลับมีใครบางคนกำลังวิ่งฝ่าฝนที่ตกหนักอย่างสิ้นหวัง เขาวิ่งเหยียบย่ำฝนที่ตกลงมาเป็นแอ่งน้ำเล็กอย่างไม่สนใจ เหมือนกำลังหาบางอย่างอยู่
ใช่…บางอย่างที่สำคัญกับชีวิตเขาเป็นอย่างมาก หากปล่อยสิ่งนี้ให้หลุดมือไป เขาก็คงจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมาแน่ๆ
“นางิ!!!”เจ้าของผมสีรัติกาล กับดวงตาที่คมกริบสีดำ และใบหน้าอันหล่อเหล่าที่ผู้หญิงคนใดได้เห็นก็คงจะหลงใหลในใบหน้านั้นกำลังวิ่งหาใครบางคนอยู่ โดยไม่สนใจพายุฝนที่กำลังจะมาแต่อย่างใด
“นางิ!!!เธออยู่ไหนกัน นางิ!!!”ปากชายหนุ่มยังคงเรียกชื่อของหญิงสาวที่ตนนั้นตามหาอย่างไม่ลดละ
“นางิ….นางิ!”ทันใดนั้นชายหนุ่มผมรัติกาลก็บังเอิญเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่ตนตามหาอยู่โดยบังเอิญ
หญิงสาวผู้มีดวงตาสีอเมทิตส์คู่สวย กับผมสีม่วงยาวสวยถึงกลางหลังสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มวิ่งตามตนเองมาทันแล้วก็ทำท่าจะออกตัววิ่งทันที
“นางิ!เธอจะหนีชั้นไปไหนน่ะ?”แต่ชายหนุ่มกลับไวกว่า…
พริบตาที่เธอจะวิ่งหนีเขาไปอีกนั้น เขาก็รีบวิ่งมาหาเธอด้วยความเร็ว และคว้ามือเธอเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เธอหนีเขาไปไหนอีก
“ปล่อยนางิน่ะคะ เคียวยะ!”หญิงสาวสะบัดข้อมือของตนเพื่อให้หลุดจากมืออันแข็งแกร่งของชายหนุ่มที่คว้ามือเธอไว้อย่างแรง
“ไม่!ชั้นไม่ปล่อย!....จนกว่าจะคุยกับเธอรู้เรื่อง!!ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดังเพื่อสู้กับเสียงของฝนที่ตกลงมาเสียงดังจนจะกลบเสียง บทสนทนาระหว่างเขาและเธอ
เธอยืนหันหลังให้เขา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขา แต่ข้อมือของเธอยังคงถูกมือหนาอันแข็งแกร่งของเขาจับไว้แน่น
“เธอเป็นอะไรไปน่ะนางิ? มีเรื่องอะไรงั้นหรอ?..เธอไม่พอใจอะไรกัน ทำไมเธอถึงหนีชั้นมาล่ะนางิ…ตอนเนี้ย ทั้งคนอื่นๆและพี่ชายเธอ…มุคุโร่เป็นห่วงมากน่ะนางิ”
ชายหนุ่มพยายามพูดปรับความเข้าใจกลับหญิงสาวด้วยเสียงที่เบาลงและออกแนวสั่นเพราะความเศร้าเล็กน้อย
ใช่…ทำไมเธอถึงหนีเขามา..นี่มันเรื่องอะไรกัน..เขาทำอะไรผิด..ทำไมเธอถึงโกธรเขากัน..เขาไม่เข้าใจ…เขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจงั้นหรอ?...เธอจึงหนีเขามาท่ามกลางความเป็นห่วงของทุกคน
“กลับกันเถอะนางิ…เธอไม่พอใจอะไรก็บอกชั้นได้นี่ แต่ตอนนี้กลับกันเถอะน่ะ”
“ไม่ค่ะ!นางิไม่กลับ!!!”หญิงสาวพูดพร้อมสะบัดข้อมือของเธออย่างแรง ทำให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา แล้วหันมาสบตากับเขาโดยตรง
“ทำไมกันล่ะนางิ?เธอโกธรอะไรชั้นหรอนางิ!ตั้งแต่คบกันมาเราก็ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะ ขัดแย้งกันเลยนี่ แล้วเธอจะหนีมาทำไม ทั้งพี่เธอ!เพื่อนเธอ!ทุกคนต่างเป็นห่วงเธอน่ะ....และชั้นเองก็เป็นห่วงเธอน่ะ…แล้วเธอต้องการอะไรอีกล่ะ!!!”
ชายหนุ่มตะโกนถามหญิงสาวของบ้าคลั่ง เพราะตอนนี้พายุเริ่มพัดแรง เสียงของฟ้าร้องดังอึกกะทึกครึกโครม เสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นหวั่นไหวจนดูน่ากลัว ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักและแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อให้เกิดเสียงดังลั่นจนแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันของอีกฝ่าย
ทุกอย่างนี้เหมือนเป็นการตอกย้ำจิตใจของเขาในตอนนี้ไม่มีผิด
“ต้องการให้…คุณไปจากชีวิตชั้นยังไงล่ะ!!!”
“ห….”ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้า ทั้งๆที่เสียงฝนก็ดังแท้ๆแต่กลับได้ยินคำพูดของเธอในตอนนี้อย่างชัดเจน
“ทำไม…ทำไมกันล่ะนางิ ชั้นทำอะไรผิดงั้นหรอ?เธอถึงได้โกธรชั้นขนาดนี้”
“ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องพูดกันแล้วนี่คะ…เราจบกัน!หลังจากนี้ หวังว่าเราไม่ต้องมาเจอกันอีกเลยคุณฮิบาริ เคียวยะ!!!”
เปรี๊ยง!!!ตอนนี้ฟ้าเริ่มฝ่าลงมา ฮิบาริรู้สึกว่าตอนนี้มีมีดพันเล่มทิ่งแทงหัวใจเขาอยู่แล้วมีฟ้าฝ่าลงมาที่กลางใจของเขาเป็นการตอกย้ำอีก
“เราไม่น่ามารักกันเลย…ขอโทษน่ะคะเคียวยะไม่สิ…คุณฮิบาริ หลังจากนี้..เราอย่าได้มาเจอกันอีกเลยคะ เราจบกันเถอะค่ะ”
“แต่ชั้นรักเธอน่ะนางิ!!!”นางิพูดออกมาทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงที่เบาเหมือนกระซิบ เธอต้องการจะไปจากเขาแต่ฮิบาริก็ตะโกนออกมา ไม่ว่าจะยังไงเขาก็รักเธอและต้องการให้เธออยู่ต่อ เขายังไม่อยากที่จะจบมันในตอนนี้
“ได้โปรดเถอะ..ขอร้องล่ะ อย่าได้ทิ้งความรักที่ชั้นมีให้เธอไปเลยน่ะนางิ!”ชายหนุ่มพูดออกมาทั้งน้ำตาที่หาดูได้ยาก และไม่คิดว่าน้ำตาลูกผู้ชายของเขาจะไหลออกมาให้เห็น
แต่นางิกลัยส่ายหน้าเล็กน้อย…ทั้งๆที่น้ำตาเธอก็ไหลอยู่ให้เห็นแต่เธอกลับพูดประโยคที่แสนเจ็บปวดสำหรับเขาและเธอออกมา
“ลาก่อนนะคะ คุณฮิบาริ”เธอพูดก่อนที่รอบๆตัวเธอจะมีหมอกหนาลงมาร่ายล้อมร่างของเธอไว้ เธอกำลังจะจากเขาไป
“ไม่น่ะนางิ!นางิ!!!”ฮิบาริร้องออกมาก่อนจะรีบเอื้อมมือออกไปไขว่คว้าหมอกที่ปรากฏขึ้นนั้น หมายจะคว้าเธอเอาไว้แต่ก็ไร้ความหมาย…
ทันทีที่หมอกหายไป ร่างของเธอ หญิงอันเป็นที่รักของเขาก็หายไปด้วยเช่นกัน
“นางิ…นางิ!”ฮิบาริร้องพรางหันหน้าไปมองรอบๆหวังว่าเธอจะยังอยู่แถวนั้น แล้วพูดว่า ‘ชั้นล้อเล่นน่ะคะ เคียวยะ’แต่มันก็เป็นความคิดที่ไร้ความหมาย เธอไปแล้ว…หญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาได้จากเขาไปแล้ว
“นางิ…นางิ!......”ฮิบาริถึงกับทรุดเข่าลงกับพื้นที่เปียกฝน ร่างทั้งร่างของเขานั้นเปียกไปทั้งตัว ฝนก็ไม่มีท่าทีจะหยุดตก แต่เหมือนจะยิ่งซ้ำใจของเขามาขึ้นเท่านั้น
“นางิ!!!!!!~”ฮิบาริตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งและสิ้นหวังอีกครั้ง ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไปนอนกับพื้น
ตอนนี้แต่งเป็นตอนแรก ยังไงก็อย่าลืมเม้นด้วยน่ะคะ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา
p.s. 1คอมเม้น=คุณอยากอ่านFicเรื่องนี้
p.s.s.ทุกคอมเม้นของคุณมีค่ากับความอยู่รอดของFicเรื่องนี้
p.s.s.s.ใครไม่ชอบคู่นี้ ขอร้อง อย่ามาเม้นด่าเม้นแบบนี้ม่านอาว!!!
ความคิดเห็น