คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่8:ความลับของสึนะ
เริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสสำหรับโคลมอีกวัน ดวงตาของร่างบางตอนนี้บวมและแดงมากเพราะเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืน
เนื้อตัวของเธอเริ่มมอมแมมเพราะน้ำก็ไม่ได้อาบ ส่วนเตียงก็แข็งเล็กน้อยถึงจะไม่ได้นุ่มมากมายแต่ก็พอนอนได้สบายอยู่บ้างเพียงแต่เธอเลือกที่จะไม่นอนเท่านั้น…
ทั้งคืนที่ผ่านมาโคลมเอาแต่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง ร่างของเธอเริ่มซู่บผอมเพราะไม่ได้ทานอะไรมา3วันแล้ว
ผมกระเส๊อะกระเซิงยุ่งเหยิงเล็กน้อย ที่ผิวขาวๆของเธอกลับมีรอยแดงและรอยช้ำเต็มไปหมดจากการกระทำของฮิบาริ(สรุปคือพี่แกเป็นSสิน่ะ= =?//แอ๊บ โดนรีดเดอร์รุมอัดข้อหาพูดไม่ดูสถานการณ์)
จิตใจของเธอว้าวุ่นเอาแต่คิดว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรอีก?เธอสมควรที่จะโดนอย่างงี้หรอ?ที่เธอทำไปมันผิดมากสิน่ะ…
พี่มุคุโร่ เคียวโกะ ชั้นสมควรโดนอย่างงี้แล้วสิน่ะ…..ที่ชั้นทำมันผิดมากสิน่ะ?เคียวยะถึงได้แค้นชั้นขนาดนี้
คิดแล้วก็มีแต่จะทำให้โคลมเสียน้ำตามากขึ้นตาเริ่มแดงขึ้นจิตใจเริ่มทนทุกข์มากขึ้น…
แต่ชั้นจะทนไปได้อีกสักเท่าไหร่กัน?พี่มุคุโร่ เคียวโกะ
“…..ฮึก…ฮึก..”
แอ๊ด!!!!
“อ้าว!ยังไม่หยุดร้องอีกหรอ?เมื่อคืนก็เล่นทำชั้นนอนไม่หลับเพราะเสียงร้องไห้ครวญครามของเธอนั่นแหละ”
ร่างสูงเอ๋ยขึ้นมา แต่ไม่ใช่เพราะโกธรหรือหัวเสียแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะ…
สะใจและมีความสุขกับมันต่างหาก…
“หยุดร้องแล้วตามชั้นมาได้ล่ะ โคลม โดคุโร่…”
“คุณว่ายังไงน่ะครับ!!!”มุคุโร่โวยวายออกมาเมื่อรู้ว่าฮิบาริได้หายตัวไปจากคฤหาสน์วองโกเล่
“ก็อย่างที่ว่านั่นแหละมุคุโร่….ฮิบาริหายตัวไปตั้งแต่รู้ที่อยู่ของโคลม และเราก็ติดต่อเขาไม่ได้ด้วย..”
สึนะเอ๋ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร ซึ่งเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนจนมุคุโร่รู้สึกแปลกใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร…
“โคลมเองก็หายตัวไปเหมือนกันจ๊ะ สึนะคุง..”เคียวโกะออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วงโคลมจนมุคุโร่หันไปมองอย่างไม่เคยนึกมาก่อนว่าเธอจะเป็นห่วงน้องสาวของเขามากขนาดนี้
คาดไม่ถึงเลยจริงๆแหะ…
“แล้วจะเอายังไงดีล่ะสึนะ?ไม่ใช่ว่าฮิบาริจะเจอโดคุโร่แล้วน่ะ?”ยามาโมโตะพูดออกด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย
“แบบนี้ยัยสัป..เอ้ย!ยัยโคลมคงจะลำบากแน่ๆเลยครับรุ่นที่10”โกคุเทระพูดออกมาด้วยหน้าซี๊ดๆ
“อืมม์…ไม่ว่ายังไงเราจะหาตัวโคลมให้ได้ แต่ต้องฝากพวกนายด้วยน่ะ แต่ตอนนี้ชั้นขออยู่คนเดียวสักพัก”
สึนะพูดออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายจนทั้งหมดยอมออกไปแต่โดยดี
ปัง!!!
“เฮ้อ!!!”ทันทีที่ทุกคนออกไปหมดแล้วสึนะก็ถอนหายใจออกมาดวงตาของเขาดูแปลกไปกว่าทุกที
จิตใจของเขาในตอนนี้ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าเป็นกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับกำลังห่วงใครบางคนอยู่
ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างน่ะโคลม….
สึนะนึกคิดอย่างเป็นห่วงโคลมขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นห่วงตามประสาหัวหน้า ตามประสาเพื่อน หรือแบบอื่น?
คุณฮิบาริ ขอร้องล่ะ…หวังว่าคุณคงจะไม่ทำอะไรกับโคลมผู้ที่เป็นเจ้าของหัวใจผมหรอกน่ะ…
“เฮ้อ!!!”โกคุเทระถอนหายใจออกมาเสียงดังอย่างหน่ายๆ
“เป็นอะไรไปหรอ?โกคุเทระ”ยามาโมโตะถามอย่างสงสัย
“ก็เรื่องรุ่นที่10น่ะสิเจ้าบ้าเบสบอล…”
“หืมม์???”ทั้งมุคุโร่ เคียวโกะ และยามาโมโตะสบถขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ตั้งแต่รู้ที่อยู่ของยัยโคลมแล้วก็ทำหน้าตาดีใจยิ่งกว่าอะไรดี แต่พอเจ้าฮิบาริมันหายตัวไปก็ทำสีหน้าและท่าทีอย่างที่เห็นนั่นแหละ..”
โกคุเทระพูดออกมาอย่างเซ็งๆหลังจากที่พูดบรรยายสรรพคุณทั้งตอนนี้และก่อนหน้านี้ของสึนะจบ
“เอาน่าๆคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง…ชั้นไปก่อนนะจะไปหาข้อมูลเพิ่ม”
เมื่อคำพูดของยามาโมโตะจบลงพี่ท่านก็หายตัวไปในทันที
“เฮ้อ...เซ็งเป็ด!!”โกคุเทระสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“คือว่า…โกคุเทระคุง..”
“อะไรอีกล่ะซาซางาวะ!”
“คือว่า…พี่ของชั้นอยู่ที่ไหนหรอ?”
“นี่คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ!!~”โคลมโวยวายเมื่อถูกฮิบาริลากออกมาจากห้องจนมาถึงแม่น้ำ
“ปล่อยชั้นสักทีสิ!”โคลมโวยวายออกมา แต่ดูเหมือนฮิบาริเริ่มรำคราญจึงหยุดเดินแล้วเหวี่ยงโคลมลงกับพื้นที่มีก้อนหินขรุขระเต็มไปหมดทันที
“โอ้ย!!!”โคลมถูกเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรงแต่เพราะมีหินมากมายเต็มไปหมดที่ให้ที่แขนและขาของเธอมีแผลและเลือดออก
แต่ฮิบาริกลับมองด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้โคลมแล้วย่อตัวลงก่อนที่จะเอามือหนาของเขาบีบเข้าที่คางของโคลมอย่างแรง
“อูย…เจ็บ!”
“อย่าบังอาจมาทำเป็นขึ้นเสียงกับชั้นอีกจำเอาไว้โดคุโร่…ไม่อย่างงั้นเธอจะเจอดียิ่งกว่านี้อีก”
พูดจบก็เหวี่ยงคางของโคลมอย่างแรงทำให้ที่หน้าของเธอตรงบริเวณคางมีรอยแดงที่เป็นรูปคล้ายนิ้มมือของเขาปรากฎขึ้น
“เอาไป!!!”ฮิบาริพูดก่อนจะโยนบางอย่างมาให้โคลม
“นี่มัน……….”
ความคิดเห็น