ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My lovely cool guy. เผลอไปรักได้ไง โอ้ย! โรคหัวใจจะกำเริบ

    ลำดับตอนที่ #7 : เดท

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.3K
      21
      5 ธ.ค. 58

    ฮือๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า...

    ฉันกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพังหน้าหลุมศพของพ่อกับแม่ที่เสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

    อะ... จู่ๆ ก็มีมือขาวๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ เขามีใบหน้าที่สะอาดหมดจด ดวงตาสีเทาอ่อนที่ถูกบดบังด้วยแว่นตากรอบหนานั้นไร้ความรู้สึกใดๆ จนฉันนึกสงสัย

    เช็ดซะ...

    อะ... อืม ขอบคุณนะคะ ฉันรับมาเช็ดน้ำตาหากแต่เมื่อเขาตั้งท่าว่าจะเดินจากไป ไม่รู้ทำไมฉันจึงคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้พลางกำมือแน่น เขาตกใจเล็กน้อย

    เอ่อ... นี่เธอฉัน

    อย่าไปเลยนะ

    ตะ... แต่ว่าฉัน ต้องไปทำธุ...

    ฉันรีบดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวก่อนที่เขาจะพูดจบ ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนที

    ‘…’

    เขานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่ร่างเล็กๆ ของฉันจะถูกโอบด้วยอ้อมแขนที่แข็งแรงกว่าของคนตรงหน้า ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย...

    เฮ้อ! เลิกร้องไห้เถอะ อยู่ด้วยก็ได้

    ฮึกๆ อือ... ฉันซุกหน้าลงบนอกของเขา ขอบคุณนะ...

    ไม่เป็นไร

    ‘…’ ตอนนี้ฉันกำลังยิ้มทั้งน้ำตา อบอุ่นจังเลย...

    ว่าแต่เธอชื่ออะไร

    ฉะ ฉัน... ลูน่า แล้วนายล่ะ

    ฉัน...

     

    กรี๊งงงง!!!

    เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงทำให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ รู้สึกเหมือนกับว่าได้ฝันแปลกๆ ...เหมือนจะฝันถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเลยล่ะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ

    ฉันลุกขึ้นเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงไปทานข้าวข้างล่าง

    “ไง... อรุณสวัสดิ์ -_-

    “อะ... อรุณสวัสดิ์ ^^;” เห... ทำไมที่โต๊ะกินข้าวมีแค่อีตายูกินั่งเฝ้าอาหารเช้าอยู่คนเดียวล่ะ คุณอามิอยู่ไหน???

    “มองหาแม่เหรอ”

    “อะ... อืม”

    “ทำงานน่ะ... -_-” เขาตอบหน้าตายก่อนจะลงมือทานข้าวเมื่อเห็นฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเขาเรียบร้อยแล้ว

    “อ๋อ...” ฉันตักอาหารใส่ปากคำหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากถาม “นายต้องทานข้าวแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”

    “อืม...”

    “ปกติวันหยุดนายได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือเปล่า”

    “ไม่...”

    “แล้วนายรู้สึกยังไงบ้าง...”

    “...” เขาถือช้อนส้อมไว้แน่นก่อนจะนั่งนิ่งราวกับคนตายจนฉันที่นั่งมองอยู่ถึงกับสยองจนขนลุก

    “อะ... เอ่อ ขอโทษนะที่ถามอะไรแปลกๆ”

    “อือ... ไม่เป็นไร แต่ว่าทานข้าวคนเดียวเนี่ย... มันเหงานะ” น้ำเสียงของเขาแฝงแววเศร้าสร้อยอยู่ไม่น้อย จนทำเอาฉันหนักใจอีกครั้ง

    ทำไงดีๆ อีตายูกิเข้าอีหรอบเดิมอีกแล้ว ที่จริงฉันน่ะอยากทำให้เขาผ่อนคลายมากกว่านี้ ฉันไม่อยากเห็นเขาทุกข์ใจฝ่ายเดียวแบบนี้เลยอะ งื้อๆ ...แต่จะว่าไปแล้ววันนี้วันเสาร์นี่นา...

    “เอ่อ... ยูกิ วันนี้นายพอจะว่างมั้ย?”

    “ว่าง... ทำไม?”

    เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ซึ่งตอนนี้พยายามรวบรวมความกล้าถามออกไป เอาล่ะสูดหายใจเข้าลึกๆ ลูน่าสู้โว้ย!

    “ปะ... ไปเที่ยวกันมั้ย”

    “หา...! O_O

    เคร้ง!!

    เสียงอุปกรณ์ทานข้าวในมือของอีตายูกิหน้าตายหล่นกระทบจานดังลั่น แววตาที่เบิกกว้างและริมฝีปากที่เผยอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจนั้น บ่งบอกถึงอาการตกใจสุดขีดอย่างกับเห็นผี

    “มะ... เมื่อกี๊เธอว่าไงนะ?”

    “ไปเที่ยวกันมั้ย ไปเที่ยวกัน สะ... สองคน -///-”

    อ่า... พูดเองเขินเอง ถึงยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงนี่นาจะให้ชวนผู้ชายก่อนได้ไง แต่ว่าที่ฉันชวนเขาเนี่ยเพื่ออยากให้เขาหายเครียดแค่นั้นเอง ทุกคนอย่าเพิ่งคิดว่าฉันง่ายนะ

    O()O

    อีกอย่างเพิ่งเห็นสีหน้าแบบนี้ของอีตาหน้าตายเป็นครั้งแรก ดวงตาสีเทาอ่อนนั้นเบิกกว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้าพร้อมกับอ้าปากเหวอจนแมลงวันสามารถบินเข้าไปวางไข่ได้เลยทีเดียว แต่ก็ยังหล่อ =///= (ถ้าไม่หล่อจริงทำแล้วดับอนาถ)

    “ล้อเล่นหรือเปล่า”

    “ไม่นี่ >///<” ได้โปรดอย่าถามมากได้มั้ยยย~

    “อะ... เอ่อ -////-”

    “นะ ไปเที่ยวด้วยกันนะ...”

    “เอ่อ... ก็ได้”

    เขาตอบตกลงเสียงเบาหวิวแล้วก้มหน้าลงกินข้าวต่อโดยไม่เงยหน้ามามองฉันอีกแม้แต่นิดเดียว หืม...? นั่นมันควรจะเป็นฉันที่ต้องหลบสายตาไม่ใช่เหรอ แล้วไหงทำไมมันสลับกันได้ล่ะเนี่ย

     

    “เสร็จหรือยังยัยบ๊อง”

    เสียงอีตายูกิดังมาจากข้างนอกห้องทำให้ฉันต้องรีบแต่งตัวและแต่งหน้า เอ่อ...=.,= นี่มันไม่ใช่การออกเดตสักหน่อยนะจะแต่งสวยไปทำไมกันเนี่ยฉัน!

    “เสร็จแล้ว!!

    ฉันตะโกนบอกเขาก่อนที่สายตาจะโฟกัสมาที่หน้ากระจก เด็กผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ที่มีใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาที่กลมโตนั้นยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล จมูกเชิดนิดๆ และริมฝีปากเรียวบางสีชมพูที่รับกับใบหน้าเรียวยาวรูปไข่นั้น...

    แทบไม่น่าเชื่อว่านั่นคือตัวฉัน!

    เพิ่งเข้าใจในสุภาษิตที่ว่า ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง ก็ตอนนี้แหละ -.,-

    “ไปกันได้ยัง” ฉันเปิดประตูส่งยิ้มให้อีตายูกิ พลางเลื่อนสายตามองตามร่างกายของเขาทีละส่วน

    ...ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย (แม้จะมีส่วนเกินบริเวณดวงตาก็เถอะ) ที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ ติดกระดุมเรียบร้อยแต่ก็พับแขนเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้ดูเป็นทางการมากจนเกินไป กับกางเกงยีนส์ขายาวกองที่ข้อเท้าหน่อยๆ ส่วนเส้นผมก็เซตง่ายๆ รับกับใบหน้าเนียนใส

    ตั้งแต่อยู่บ้านหลังเดียวกันมา วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเห็นหมอนี่หล่อได้ขนาดนี้!

    “ฮะๆ วันนี้นายหล่อดีนะ เฮ้อ! ฉันไม่เหมาะกับนายเลยอะ ให้ตายสิ”

    “เอ๋?” อีตายูกิหมู่นี้รู้สึกเหมือนว่าจิตใจเขาจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหม่อลอยบ่อยยังไงก็ไม่รู้สิ

    “ฉันบอกว่านายหล่อ แต่ฉัน...” ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะพูดให้จบหากแต่ว่าไม่ทันไรบุคคลตรงหน้าก็แทรกขึ้นมาก่อน

    “...สวย”

    “หา!

    “เปล่า” เขาก้มหน้างุดก่อนจะเดินตัวปลิวนำฉันออกนอกบ้านโดยไม่ได้เอารถยนต์ไปด้วย

    “นายจะรีบไปไหนน่ะ ไม่เอารถไปเหรอ”

    “ไม่...”

    “รอด้วยสิ อีตาบ้า!

    ฉันรีบก้าวขาให้ยาวขึ้นเพื่อให้ทันคนข้างหน้า เราสองคนเดินอยู่ข้างๆ กันจนฉันเริ่มหวั่นไหว... แอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของเขา

    อีตายูกิ... เขาดูเท่จริงๆ นั่นแหละ ถึงแม้จะสั่งใจตัวเองให้เลิกหวั่นไหว แต่ความรู้สึกมันกลับต่างกันอย่างลิบลับ อีกอย่างยิ่งพอคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับคนอย่างฉัน ตรงนี้... มันก็จะเริ่มเจ็บอีกครั้ง

    ฉันยกมือขึ้นกุมที่หัวใจเบาๆ ตอนนี้ฉันคิดยังไงกับเขากันแน่นะ... คิดว่าเขาเป็นแค่เพื่อนงั้นเหรอ... หรือว่าฉัน...

    “รู้สึกเจ็บอีกแล้วเหรอ” เสียงอีตายูกิดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์แล้วเอียงคอไปตอบคนข้างๆ

    “อะ... อ๋อ เปล่าๆๆๆ หรอก ไม่ได้เจ็บ” ฉันส่งยิ้มตาหยีไปให้ “ใกล้ถึงหรือยัง วันนี้นายจะพาฉันไปเที่ยวที่ไหนเหรอ”

    “ความจริงเธอชวนฉันไม่ใช่เหรอ -_-

    “ฉะ... ฉันไม่รู้ว่าจะชวนไปเที่ยวที่ไหนดีนี่”

    “แต่ก็ยังชวน”

    “ก็ฉัน...” ฉันกุมมือตัวเองให้แน่นขึ้น “เป็นห่วงนายนี่นา”

    “...” อีตายูกินิ่งเงียบส่วนฉันก็ไม่ได้เหลียวหน้าไปมอง ทำไงได้คนมันเขินนี่มาบอกเป็นห่วงเขาแบบนี้แล้วมันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก

    “...ขอบใจ” เขาเอ่ยปากขึ้น

    “เอ๋?”

    “ที่คอยเป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก”

    “อะ... อืม” ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเขาเดินลัดเข้าไปในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีชิงช้าตั้งอยู่สองตัว แถมแถวนี้ยังไม่ค่อยมีคนอีกด้วย

    “นั่งก่อนมั้ย” เขาจูงมือฉันให้มานั่งที่ชิงช้าตัวหนึ่ง ส่วนตัวเขาก็นั่งอยู่ตรงชิงช้าอีกตัวแทน

    ...ไม่รู้ว่าลืมตัวหรือจงใจที่เขาจับมือฉัน

    ฉันแกว่งชิงช้าไปมาเบาๆ ส่วนเขาก็ดูเหมือนจะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ฉันเลยไม่นึกอยากจะกวน ทำให้เราต่างฝ่ายต่างเงียบด้วยกันทั้งคู่พลางรู้สึกได้ถึงบรรยากาศหมองมัวรอบๆ ตัว

    “นี่...” และแล้วฉันก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน “นายได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมั้ย”

    “อือ...”

    “อยากกินอะไรมั้ย”

    “หือ??”

    “นี่นายหูหนวกหรือไงกันน่ะ -*-

    “ก็นะ...” เขาไม่ตอบหากแต่สายตาก็เหลียวไปมองที่รถไอศกรีมคันหนึ่งที่แล่นเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าพอดี๊พอดี

    อ่า... นี่มันยั่วกันชัดๆ เล่นเอาน้ำลายสอเลย~

    “เธออยากกินอะไรล่ะ”

    “ไอศกรีม...” ฉันหลุดปากพูดคำว่าไอศกรีมออกมาจนได้ แต่ฉันคิดว่าโชคยังดีเพราะคำพูดที่เปล่งออกไปนั้นเบาราวกับกระซิบ หวังว่าเขาจะไม่ได้ยินคำนั้นนะ

    “...”

    เขาลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินตรงไปที่รถไอศกรีมคันนั้น เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเขาจะซื้อไอศกรีมให้ฉันน่ะ อ๊ายยย!!!

    ตะ แต่... เขาอาจจะไปซื้อมากินเองก็ได้นี่นา ฉันไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นหรือดีใจอะไรเลย!! ><

    แล้วถ้าเกิดเขาซื้อมาให้ฉันล่ะ? ฉันควรจะทำไงดีๆ จะรับดีมั้ย เอ๊ะ! หรือไม่รับดี เอ๊ะ! หรือว่า...

    “คิดอะไรอยู่ -_-” พอรู้ตัวอีกทีอีตาหล่อหน้าตายก็มายืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงหน้าฉัน ในมือถือไอศกรีมอยู่โคนเดียว อ้าว! ถ้างั้นนายก็ไปซื้อแค่ไอศกรีมของนายน่ะสิ... โถ่ ไม่น่าหลงดีใจเลยอะ

    “อะ... เอ่อ เมื่อกี๊นายไปไหนมา”

    “ฮึ! ก็ไอศกรีมตามสั่งน่ะสิ ยัยบ๊องลูน่า” เขายื่นไอศกรีมมาให้ฉัน “อะ!

    “เอ๋? นะ... นายจะให้ฉันจริงๆ เหรอ”

    “อือ... จะรับไม่รับ?”

    “รับสิ >< ขะ... ขอบใจนะ” ตอนที่ฉันกำลังยื่นมือไปถือไอศกรีมเขาก็ชักมือกลับอย่างไว

    “กินสิ” เขายื่นไอศกรีมมาตรงหน้าฉันอีกครั้ง

    “หา...”

    “กินสิ -_-” เขายังคงย้ำประโยคเดิม กินสิเหรอ... นี่นายหมายความว่านายคิดจะป้อนฉันหรือไง

    “แต่นี่มันไอศกรีมฉันไม่ใช่เหรอ”

    “ก็ใช่... แต่ฉันจ่ายเงิน”

    “-..-”

    -*-

    -^- ฮึ่ย! ก็ได้ๆ” แผล่บ! ฉันเลียไอศกรีมโคนหนึ่งที “ฉันกินเองได้หรือยัง”

    “ถ้าเธอกินเองฉันจะได้กินมั้ย -_-

    O..O

    ...ขอย้ำอีกรอบ ถ้าเธอกินเองฉันจะได้กินมั้ย นี่นายหมายความว่าไงกันน่ะ

    “นะ... นายหมายความว่าไง”

    “ไอศกรีมนี้ฉันซื้อมากินกับเธอ... -_-” ว่าแล้วก็เลียไอศกรีมอีกด้านที่อยู่ใกล้ๆ ตรงที่ฉันเลียเมื่อกี๊

    O_O

    นั่นไงว่าแล้วเชียว ถึงว่ารู้สึกแหม่งๆ มาตั้งแต่เขาซื้อไอศกรีมมาโคนเดียวแล้วล่ะ แต่... นั่นมันจูบกันทางอ้อมไม่ใช่เรอะ!!!

    “อะ” เลียเสร็จก็ยื่นมาให้ฉันกินต่อ อี๋นายจะบ้าเหรอ

    “ฉันไม่กินต่อนายหรอกย่ะ ฝันไปเถอะ” ฉันสะบัดหน้าพรืดไปมาสองที

    “มันก็มีที่ๆ ฉันยังไม่ได้กินอีกนี่นา”

    “แต่... โคร่ก~” ฉันต้องการบอกปฏิเสธแต่ท้องเจ้ากรรมกลับร้องออกมาเสียก่อน -///-

    “นั่นไง อยากกินก็กินเถอะ อะ!” เขายื่นไอศกรีมมาตรงหน้าฉันอีก คราวนี้ฉันเลยทั้งเลีย ทั้งแทะ ทั้งเล็ม ทั้งกัดไอศกรีมโคนนั้นจนมันเหลืออยู่อีกแค่นิดเดียว

    “นี่เธอกะจะกินทั้งก้อนเลยหรือไง พอได้แล้วมั้ง เหลือให้ฉันบ้างสิ -_-” เขาทำหน้าตายก่อนจะชักมือกลับไปแล้วกินไอศกรีมที่เหลือทั้งหมดลงกระเพาะ O_O

    “นะ... นาย”

    “อะไร -_-

    “นายกิน...” ฉันพูดตะกุกตะกักเนื่องจากอึ้งในการกระทำที่ไม่รู้ตัว (หรือรู้ตัว) เมื่อกี๊ของเขา

    “อือ... เธอช้า อืดอาด เสียเวลา ไปได้แล้ว”

    เขากระตุกข้อมือฉันให้ลุกพรวดขึ้น ก่อนจะลากให้ฉันเดินตามเขาไปที่ไหนสักแห่งในสวนสาธารณะแห่งนี้

    ...ความอบอุ่นในมือของเขาที่กุมมือฉันอยู่นั้นได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับถูกไฟช็อตก็ไม่ปาน

    แต่มันก็มีความสุข... -///-

    ตุบ!

    เขาปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ ก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงบนหญ้านุ่มๆ อย่างเหม่อลอย จนฉันนึกสงสัยจนต้องมานั่งข้างๆ เขา

    “เฮ้! เป็นอะไรไป”

    “เปล่านี่ -_-” พลางมองไปข้างหน้าแล้วเงียบต่อไป

    “งั้นเหรอ”

    “...” เงียบ

    “แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร”

    “...” ให้ตายสิ หมอนี่กลัวคำพูดจะหมดจะปากหรือไงกันน่ะ เงียบอยู่ได้

    “เฮ้!

    “-_-” เขาพยักหน้า

    “ยูกิ...”

    -_-” พยักหน้าอีก

    -*-” ฉันชักเริ่มรำคาญแล้วนะ อีตาบ้า “ยูกิ!

    ผลุบ!

    ฮะ... เฮ้ย! อะไรเนี่ย ฉันมองอีตายูกิที่อยู่ดีๆ ก็ทิ้งตัวเอาหัวหย่อนลงบนตักฉันหน้าตาเฉย แถมยังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอีกต่างหาก

    “นี่ยูกิ...” ฉันเรียกเขาเบาๆ แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ“นี่นายหลับไปแล้วเหรอ!!

    “...”

    “นะ นายหลับไปแล้วจริงๆ อะ”

    ZzzzZzzz” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ฉันเรียก

    ดูซิ! หลับสบายไปแล้วมั้ง -_-; แต่ว่าเวลาอีตานี่นอนก็น่ารักไปอีกแบบ เหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษมีภัย หลับตาพริ้ม ผมปรกแก้ม คิกๆ เขาหลับโดยไม่ได้ถอดแว่นด้วยล่ะ กร๊าก~ หลับไปได้ไงเนี่ย

    แต่ว่า... เขาเองก็น่าเอ็นดูเหมือนกันนะเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ที่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ เอ๊ะ! ไม่สิฉันต้องไม่คิดแบบนั้นแน่ ไม่เด็ดขาด! ><

    เอ่อ... รู้สึกว่าขาจะเป็นเหน็บอะนะ เมื่อยอีกด้วยแต่ก็ขยับมากไปไม่ได้เดี๋ยวเขาตื่น

    เพราะงั้นฉันเลยปล่อยให้เขานอนตักฉันต่อโดยไม่ปริปากพูดอะไรให้เขารู้สึกตัว ...แม้ว่าฉันจะเมื่อยมากก็เถอะ TT เอาเถอะ หวังว่านายจะหลับสบายนะ ตาบ้า...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×