คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไปโรงเรียนกัน...
นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย...
หลังจากที่อีตายูกิพาฉันมาส่งที่ห้อง
ฉันก็แทบไม่ได้หลับเอาแต่นอนดิ้นไปมาเมื่อนึกถึงรอยจูบของเขา
ฉันยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ
ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของเขาฉันยังจดจำมันได้ดี แต่ว่า...เพราะอะไรกันแน่นะ
เขาถึงได้ทำอะไรแบบนั้น... บรรยากาศ ความรู้สึก หรือเพราะว่าอารมณ์พาไป อ่า...
อย่างหลังนี่คิดว่าไม่น่าจะใช่นะ =.,=
ช่างเถอะ! ไหนๆ มันก็เกิดขึ้นแล้ว
ปล่อยไปเลยแล้วกันจูบแรกของฉัน ฮือๆ โดนชิงไปซะแล้ว TOT
ก๊อกๆ
หือ? ใครมาเคาะประตูเนี่ย
แอ้ด!
“ใครคะ?”
พอฉันเปิดประตูออกไปก็พบกับบุคคลที่ทำให้ฉันหน้าแดงเพราะความเขินอีกรอบ...
อีตายูกิ
“เอ่อ... มีธุระอะไรหรือเปล่า”
อาจเพราะยังเขินไม่หาย จึงทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
“พอดีฉันนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าวเย็นก็เลย...
เอาขนมปังมาให้ อะ!” เขานิ่งไปพักหนึ่ง
ก่อนจะยื่นถุงขนมปังมาตรงหน้าฉัน
“ขะ... ขอบใจนะ”
ฉันยื่นมือไปรับอย่างสั่นๆ
แต่ว่าเขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด
“อือ... ไปล่ะ”
เขาหมุนตัวเดินเข้าไปยังห้องข้างๆ
ซึ่งเป็นห้องของตัวเองปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียว
ทำไมมีแค่ฉันที่เขินล่ะ
อีตานี่ไม่เห็นเปลี่ยนไปเลย หรือว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรเลยนะ... ฮึ่ย! ไม่อยากจะนึกถึงเล้ย
ปัง!
ฉันปิดประตูแล้วทุ่มตัวลงบนเตียงนุ่มพลางยกมือก่ายหน้าผาก
อีตายูกิ แท้จริงแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ
โอ๊ย! พอแล้วไม่อยากจะคิดอะไรอีก พยายามข่มตาให้หลับยังดีกว่ามาคิดเรื่องอะไรพรรค์นั้นเยอะ
คร่อก~
...
รุ่งเช้า เวลาหกนาฬิกา
ฉันยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกด้วยชุดนักเรียนของโรงเรียนคุณอามิที่ออกแนวญี่ปุ๊นญี่ปุ่นซะเหลือเกิน
เริ่มจากกระโปรงลายสก็อตสีน้ำเงินแดงจีบรอบตัวที่สั้นเหนือหัวเข่ากับถุงเท้ายาวสีดำที่คลุมหน้าแข้งของฉันเอาไว้
เสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดและเนกไทสีน้ำเงินถูกคลุมด้วยเสื้อสูทสีดำตัวนอกที่มีเข็มกลัดตราโรงเรียนปักไว้บนอก
เส้นผมสีน้ำตาลที่ยาวสลวยของฉันถูกถักเปียสองข้างอย่างนางเอกการ์ตูนแอ๊บแบ๊ว =*= ดูหวานๆ ยังไงไม่รู้สิ
แต่ช่างมันเถอะ
“คุณลูน่าคะ ลงมาทานข้าวได้แล้วค่ะ”
เสียงแม่บ้านมาเคาะประตูเรียกจากหน้าห้อง
ฉันรีบสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที
“ค่ะๆ มาแล้วค่ะ”
ฉันเดินพรวดพราดมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
ทำให้แม่บ้านคนดังกล่าวตกใจเล็กน้อย
“คุณลูน่าทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ค่ะ เสร็จตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ
เดี๋ยวลูน่าช่วยทำอาหารนะ”
“อ๊ะ! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อาหารเสร็จแล้ว” พี่แม่บ้านเดินนำฉันไปทางโต๊ะทานข้าวอีกครั้ง
รู้สึกเหมือนว่าอีตายูกิเปลี่ยนไปนะ
...เขายังคงทำหน้านิ่งๆ แบบเดิม
แต่ก็ยอมให้คุณอามิตักอาหารใส่จานให้และหันหน้าไปคุยกับท่านเบาๆ เฮ้อ! หมดห่วงแล้วล่ะสินะ
“อ้าว! มาแล้วเหรอลูน่า ทานข้าวกับน้ามา!”
“ค่ะ”
ฉันนั่งลงเบาๆ
บนเก้าอี้ตรงข้ามนายยูกิเหมือนเดิม
และรับข้าวที่แม่บ้านส่งมาให้ก่อนจะลงมือทานอย่างเงียบๆ
“อาหารอร่อยมั้ย ยูจัง”
คุณอามิหันไปถามอีตายูกิที่นั่งทานอาหารอยู่ข้างๆ
“ก็อร่อยครับ” เขาตอบเสียงเรียบตามสไตล์
“เป็นพิเศษ”
ว่าพลางจ้องหน้าฉัน
อะไรยะทำไมนายต้องจ้องหน้าฉันหลังจากพูดประโยคนั้นด้วย ฉันไม่เข้าใจนะยะ
“งั้นเดี๋ยวยูจังไปกับลูน่าเลยนะ
โอเคมั้ยจ๊ะ” คุณอามิละสายตาจากเขาแล้วหันมาพูดกับฉันแทน
“อ่า... คะ คือว่า”
ฉันพูดตะกุกตะกัก “คือ...”
“รังเกียจฉันเหรอไง”
เสียงของเขาฟังดูเย็นชาจับใจ “ถ้ารังเกียจกันนักก็...”
“โอเค๊! ฉันไปก็ได้”
ฉันลุกพรวดขึ้นจ้องหน้าเขา “จะบอกอะไรให้นะว่าฉันไม่เคยรังเกียจนายเลยสักนิดน่ะ”
ก่อนจะเดินออกไปรอเขานอกบ้าน แง~
ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฉันนี่มันเสียมารยาทจริงๆ เลย อยากเอาหัวโขกพื้นให้ตาย
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร
อีตาหล่อหน้าตายก็เดินใกล้เข้ามาจ้องหน้าฉัน ก่อนจะขยับปากพูดช้าๆ แต่กลับแทงลึกลงไปบนใจแดงๆ
ของฉันเต็มๆ
“เสียมารยาท...”
“อะ... อะไรอีกล่ะยะ
รีบไปโรงเรียนได้แล้ว” ฉันเดินหนีเขา สักพักรถสปอร์ตสีดำเป็นเงาก็มาจอดแน่นิ่งอยู่ข้างหน้าฉัน
ฉันหยุดสายตาอยู่ที่รถสปอร์ตรุ่น Zenvo ST1
ทีถูกออกแบบมาอย่างสวยงามไร้ที่ติ... แม้แต่หมาข้างบ้านยังไม่กล้าฉี่รดเลยล่ะมั้ง
ถ้าฉันลองเอามือไปแตะมันจะเป็นรอยมั้ยเนี่ย
“จ้องอะไรล่ะ”
อีตาหล่อหน้าตายเลื่อนกระจกด้านคนขับลง “ขึ้นมาสิ -_-”
ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วนั่งลงบนเบาะนุ่มของรถคันนี้
อีตายูคิเหยียบคันเร่งเบาๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าได้เวลาไปโรงเรียนแล้วจริงๆ
รู้สึกว่าบรรยากาศบนรถมาคุแปลกๆ ฉันกับเขาพากันเงียบได้ยินแค่เสียงแอร์ดังหึ่งๆ
ในรถแค่นั้น อึ๋ย! วังเวง
“เธอ...” เขาพูดเสียงเย็นแข่งกับแอร์
“รังเกียจฉันหรือไง -_-”
พรวด! แค่กๆ แทบสำลักน้ำลายตัวเอง
“ทำไมนายถามแปลกๆ ฉันก็แค่...” เขิน
-///-
“แค่อะไร”
“แค่... แค่...”
“...??”
“แค่... โอ๊ย! พอเถอะ เลิกถามสักที แค่นายรู้ว่าฉันไม่ได้รังเกียจนายก็พอ
จบมั้ย!” ฉันหันไปพูดเสียงดังกับคนข้างๆ เพื่อกลบเกลื่อนความอาย
“เหรอ... -_-”
“อะ...อือ >///<”
เราสองคนต่างเงียบเสียงลงทั้งคู่จนฉันนึกเอะใจว่าทำไมช่วงนี้ฉันพูดน้อยกว่าปกติ
น่าแปลกนิดๆ นะเนี่ย รู้สึกว่าจะติดนิสัยพูดน้อยมาจากใครแถวๆ นี้แหละ
“เออนี่ยูกิ... ว่าแต่ฉันได้อยู่ห้องไหนอะ”
“ห้องเดียวกับฉัน”
ออ... นึกว่าห้องไหนที่แท้ก็... หา! อะไรนะ!
“นายว่าไงนะ”
“ห้องเดียวกับฉัน -_-” เขาพูดประโยคเดิมแต่แทรกอารมณ์เซ็งๆ
ลงไปด้วยเล็กน้อย อะไรยะฉันถามแค่นี้ถึงกับเซ็งเลยเหรอ เคือง!
“เหรอ...
ก็ดีเหมือนกันที่มีคนรู้จักอยู่ในห้องเดียวกันน่ะ”
“อือ”
…
รถสปอร์ตสีดำสนิทจอดลงตรงบริเวณหน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
นักเรียนหญิงต่างกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่แถมยังไม่พอรีบวิ่งมามุงดูกันอย่างกับแมลงวันตอม...
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่ออีตานี่เดินลงจากรถเสียงกรี๊ดก็ยิ่งเพิ่มความดังอีกเท่าตัว
-_-
ผิดกับฉันที่ก้าวลงจากรถปุ๊บ ก็ถูกเบียดจนกระเด็นไปอยู่กลางวงของพวกแมลงวัน
T_T
...หันหน้าไปมองอีตายูกิ
เขาดูเฉยมากแต่ถ้าสังเกตดีๆ แล้วล่ะก็ออกแนวรำคาญเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้ฉันชักอยากรู้แล้วล่ะสิว่าอีตานี่ไปเอาออกซิเจนจากไหนมา
เพราะว่าฉันในตอนนี้นั้น...
หายใจไม่ออก =()=!!
อึดอัด... ทรมาน...
ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...
หมับ!
และดูเหมือนสวรรค์จะได้ยินคำร้องขอของฉัน
ก่อนที่ฉันจะล้มลงก็มีมือปริศนามาดึงข้อมือฉันให้เดินออกไปจากกลุ่มคนพวกนี้แล้ววิ่งเร็วๆ
ไปทางหลังอาคาร
แฮ่กๆ ฉะ... ฉันเหนื่อย
“เอาล่ะ พ้นแล้วมั้ง”
แล้วนี่เสียงใครกันล่ะ
เสียงของเขาคุ้นมาก “เธอโอเคมั้ย ไหวหรือเปล่า”
ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้า เสียงเย็นๆ
แบบนี้ หน้าตายไร้อารมณ์แบบนี้ ไม่มีทางเป็นใครอื่นไปได้นอกจาก... อีตายูกิ!
ฉันยืนหอบแฮ่กๆ
ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งข้างๆ เขาเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงตาม
“ผู้หญิงพวกนั้นใครกันเหรอ”
ฉันถามทันทีเมื่อรู้สึกว่าค่อยยังชั่วแล้ว
“ก็พวกแฟนคลับนั่นแหละ
ไม่รู้จะตามอะไรนักหนาน่ารำคาญ -*-” เขาบ่นยาวก่อนจะยื่นน้ำกับยามาให้
“อะ! กินซะ”
ฉันนิ่วหน้าแต่ก็ยอมหยิบยาขึ้นมาจากมือของเขาแล้วโยนใส่ปากก่อนจะดื่มน้ำตาม
“ค่อยยังชั่วหรือยัง -_-”
“อะ... อือ” ฉันก้มหน้าต่ำ
“ขอบใจนายมากนะ -///-”
“...ขอบคุณอะไรของเธอ”
“ก็นาย...
ช่วยฉันให้พ้นจากกลุ่มแฟนคลับพวกนั้น อีกทั้งยังคอยยื่นยาให้กินอยู่เรื่อย”
ฉันส่งยิ้มจริงใจไปให้เขา
สังเกตเห็นว่าในแววตาของเขาวูบไหวนิดหนึ่งก่อนจะถูกฉายด้วยความเฉยเมยเช่นเดิม
“ไม่เป็นไร”
“อะ... อื้อ”
กริ๊ง!
อ๊ะ! จู่ๆ เสียงกริ่งโรงเรียนก็ดังขึ้น นายยูกิลุกพรวดขึ้นก่อนจะหันมาบอกฉัน
“ได้เวลาเข้าแถวแล้ว ไปกันเถอะ”
เขาเดินนำฉันไปทางหน้าเสาธงเพื่อเข้าแถว ฉันได้แต่เดินตามแผ่นหลังเขาต้อยๆ
อย่างกับเด็กน้อยที่เดินตามผู้ใหญ่
ฉันเริ่มจะรู้สึกชินกับด้านหลังของเขามากกว่าด้านหน้าเสียแล้วสิ =*=
ความคิดเห็น