คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ้านใหม่...เพื่อนใหม่
“เข้ามาสิ ลูน่า”
เสียงคุณน้าเรียกฉันให้ตื่นจากภวังค์
สถานที่ตรงหน้านี้ทำให้ฉันไม่อยากที่จะละสายตาไปเลย แต่ก็คงต้องตัดใจแล้วล่ะ
“ค่ะๆ” ฉันเดินตามหลังน้ามูนต้อยๆ เพราะถ้าเกิดพลัดหลงกันล่ะก็ฉันคงต้องตายเพราะเดินจนเหนื่อยแน่ๆ
เลย
“เดี๋ยวน้าจะพาไปพบคุณอามิ”
ฉันเดินตามน้ามาจนถึงภายในคฤหาสน์ที่ภายนอกว่าสวยแล้วภายในนั้นยิ่งกว่า
บนพื้นนั้นวาววับสะท้อนภาพด้านบน ดีนะที่ฉันใส่กางเกงมาไม่งั้นคงจะได้เห็นอะไรต่อมิอะไรหมด
น้ามูนยังคงเดินต่อไป จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่บานหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะสองครั้ง
ก๊อก ก็อก
“คุณอามิคะ ฉันพาหลานมาแล้วค่ะ”
“เข้ามาสิจ้ะ”
เสียงเล็กๆ ที่ทุ้มนุ่มนวลดังมาจากข้างในห้อง
น้ามูนเปิดประตูแล้วพยายามผลักให้ฉันเข้าไปให้เร็วที่สุดก่อนจะเลื่อนบานประตูให้ปิดลง
โอ๊ย! อะไรของน้าเนี่ย
ตึง!
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉันจ้ะ”
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของฉันยิ้มต้อนรับ
หลังจากที่ฉันเพ่งมองแล้วดูไม่มีเค้าความแก่เลยสักนิด ออกจะอ่อนเยาว์เลยด้วยซ้ำ
ยิ่งเมื่อกี๊ที่ได้ฟังเสียงแล้วก็ยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่
“สะ... สวัสดีค่ะ”
ฉันยกมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม
“เป็นไง พออยู่ได้มั้ยจ้ะ”
“อยู่ได้สิคะ เป็นความกรุณาอย่างมากค่ะ
หนูขอขอบพระคุณมากๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ โอเค
งั้นน้าขอเชิญหนูนั่งก่อนนะ น้ามีธุระจะคุยกับหนูเยอะแยะเลย” คุณอามิ (อย่างที่น้ามูนเรียก)
ผายมือไปยังเก้าอี้ข้างตัว ก่อนจะหันหลังไปหยิบเอกสารบางอย่างจากแฟ้มที่หนาปึ่ก
ระ... รู้สึกเกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ
ฉันไม่เคยนั่งอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่คนไหนเลย เพราะวันๆ เอาแต่อ่านหนังสือ ดูการ์ตูน
แล้วก็นอน =_= (รู้สึกว่าจะว่างจัด)
“น้าได้สมัครเรียนให้หนูแล้วนะ
ไม่เสียค่าเรียนด้วย
อีกอย่างน้าก็ให้หนูพักที่บ้านของน้าแบบไม่มีกำหนดโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น
แต่น้าขออะไรหนูอย่างได้มั้ย...” คุณน้าเลื่อนสายตาออกจากแฟ้มตรงหน้า
ก่อนจะจ้องเขม็งมาทางฉันที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งทื่อ
“ดะ... ได้สิคะ”
“น้าขอให้หนูช่วยดูแลลูกของน้าให้ที...”
หา...
นี่เนี่ยนะเรื่องที่คุณอามิขอร้อง อะไรกันถ้าให้ฉันเรียนฟรี อยู่บ้านฟรีแบบนี้
ให้ฉันเป็นคนใช้ฉันก็ยอม
“ได้สิคะ
เรื่องดูแลเด็กเนี่ยงานถนัดหนูเลยค่ะ”
“งั้นตกลงตามนี้นะจ้ะ
นี่จ้ะใบสมัครเรียน” คุณอามิยื่นเอกสารฉบับหนึ่งมาให้ฉัน
ฉันถึงได้รู้ว่ามันเป็นใบสมัครเรียนในโรงเรียนของคุณอามิ! เฮ้ย!
คุณอามิเป็นเจ้าของโรงเรียนเหรอเนี่ย ให้สามคำ ไม่! น่า! เชื่อ!
ฉันอ่านเอกสารให้ละเอียดอีกครั้ง
ก่อนจะจัดการกรอกใบสมัครในเวลาอันรวดเร็ว ซึ่งคุณอามิก็อมยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เอาล่ะ เสร็จธุระแล้ว
เดี๋ยวน้าจะให้คนพาไปดูห้องนะจ้ะ”
“คะ... ค่ะๆ”
คุณอามิตะโกนเรียกใครสักคน
จากนั้นไม่นานคนๆ นั้นก็พาฉันเดินตรงไปยังห้องๆ หนึ่งอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับหยิบกุญแจพวงใหญ่ขึ้นมาไขอย่างชำนาญ
“ห้องนี้เป็นห้องของคุณนะคะ
คุณอามิได้เตรียมเอาไว้ให้คุณอย่างดีเลยค่ะ”
พูดจบเธอก็เดินจากไป
ทิ้งให้ฉันเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ กลิ่นหอมๆ ของน้ำหอมปรับอากาศโชยเข้ามาแตะจมูกฉันทันที
ภายในถูกตกแต่งด้วยสีเหลืองสว่าง ตกแต่งด้วยลายวอลเปเปอร์สีทองลวดลายคลาสสิก
โคมไฟดวงเล็กๆ ติดเรียงรายตามผนังห้อง
เตียงนอนขนาดคิงไซด์ถูกตั้งวางเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้อง เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ
ก็มีครบครัน อ้า... สวรรค์จริงๆ
ฉันเดินตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าพร้อมกับเปิดมันออกเบาๆ
ผ่าง!
เสื้อผ้าของฉันถูกแทนที่ด้วยเสื้อผ้าสวยๆ
หลากสีสัน ยี่ห้อ และรูปแบบ แขวนเรียงเป็นทางยาวสุดปลายตู้
ตามด้วยชั้นที่สองซึ่งมีกางเกงนานาชนิด ทั้งขาสั้น ขายาว และกางเกงยีนส์
ส่วนชั้นล่างสุดก็มีชุดนอนหลากหลายแบบให้เลือก กรี๊ดดด! น่ารักจังเลย
หลังจากที่ฉันสำรวจเสื้อผ้าจนแทบจะหมดตู้แล้ว
ก็ควรค่าแก่การอาบน้ำให้สดชื่นสักที มีห้องน้ำในตัวนี่มันหรูจริงๆ
หรูยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาวอีกนะเนี่ย >O<
แกร๊ก แอ้ด~
ฉันค่อยๆ
ปิดประตูห้องอย่างระมัดระวังหลังจากอาบน้ำเสร็จ และอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆ
บ้านนี้กว้างจริงๆ นั่นแหละ เดินสำรวจสักนิดจะดีมั้ยน้า~
เริ่มจากตรงไหนดี เอาเป็นห้องข้างๆ
แล้วกัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
ประตูสีดำทะมึนที่อยู่ห้องข้างๆ ฉัน
ดึงดูดสายตาของฉันได้เป็นอย่างดี เพราะมันทั้งเด่นทั้งแปลกยิ่งกว่าห้องอื่นๆ ที่สำคัญเจ้าของห้องก็คงไม่อยู่ด้วย
เพราะประตูมันไม่ได้ล็อค ฮ่าๆ
ขอเสียมารยาทเปิดดูหน่อยก็แล้วกัน
แอ้ด...
ห้องโทนสีดำขนาดใหญ่ที่จัดข้าวของไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยทุกซอกทุกมุม
เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่เป็นของที่ดูดีมีราคาถูกจัดไว้อย่างเป็นสัดส่วน
ตรงมุมหลังห้องเป็นมุมอ่านหนังสือเล็กๆ
ที่มีโซฟากำมะหยี่สีดำสนิทกับตู้หนังสือสีดำอีกเช่นกัน =*=
สงสัยเจ้าของห้องน่าจะชอบสีดำเป็นพิเศษ...
ฉันค่อยๆ เลื่อนสายตาไปทางเตียงนอนที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง
ชายหนุ่มผมสีดำสนิทกำลังนอนหลับตาพริ้มโชว์ขนตางอนที่หนาเป็นแพสวยยิ่งกว่าฉัน
จมูกโด่งเป็นสัน รับกับใบหน้าเรียวได้รูป
ริมฝีปากสีแดงสดตัดกับผิวที่ขาวเวอร์ยิ่งกว่าฉันนั้น...
ช่วยบอกฉันที ว่านี่มันคนหรือเทพบุตรกันแน่ฟระ
เขาช่างหล่อลากกระชากหลอดเลือดใหญ่ในโพรงจมูกเสียจริงจริ๊ง =.,=
ฉันค่อยๆ ย่อตัวลงไปนั่งข้างๆ
เพื่อสำรวจความหล่อของชายหนุ่มผู้ที่กำลังหลับใหลอยู่ได้อย่างเต็มๆ ตายิ่งขึ้น
อ่า... จมูกเขาโด่งมากจริงๆ เหมือนพวกลูกครึ่งเลย ดูสิ เขาแอบมีไฝเม็ดเล็กๆ
ตรงมุมปากด้วย แถมหน้าเขาก็ใสกิ๊งจนฉันอยากจะถลกหนังของเขามาเป็นของตัวเองแทน
ไม่ทันได้ชื่นชมอะไรไปมากกว่านี้
เปลือกตาหนาก็ค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ
เผยให้เห็นนัยต์ตาสีเทาอ่อนที่ดูตกใจเล็กน้อยกับการมาเยือนของฉัน
“เธอ...”
เขาชันตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้ฉันต้องลุกขึ้นเดินถอยไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“อะ... เอ่อ”
“เป็นใครน่ะ?”
นายหล่อตีหน้าตายก่อนที่มืออันขาวใสนั้น จะเอื้อมไปหยิบแว่นสายตากรอบหนาที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาใส่
โฮกฮากกกกกก~!
คนอะไร้~
ขนาดทำหน้าตายแล้วยังหล่อกระชากวิญญาณฉันขนาดนี้
“เข้ามาในห้องฉันได้ไง...”
ตึกตัก ตึกตัก
อ่า... ไม่ชินกับการถูกคนหล่อจ้อง
ยิ่งเป็นคนหล่อที่ตีหน้าตายอยู่ข้างหน้าฉันแล้วล่ะก็...
โรคหัวใจจะกำเริบ!
“เอ่อ... คะ... คือฉัน”
“ฉันถามว่าเธอเข้ามาที่นี่ได้ไง... -_-” เขายังคงตั้งคำถามเดิม
โดยที่ใบหน้านั้นก็ยังคงเป็นแบบเดิมเช่นกัน
“ฉันแค่...
เห็นประตูมันเปิดอยู่ก็เลยเดินเข้ามา ใช่ๆๆ ฉันแค่สงสัยแค่นั้นเอง ><”
“เหรอ... แล้วไป” อีตาหน้าตาย
(ตั้งให้อย่างเสร็จสรรพ) ขยับแว่นไปมา ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน
“ว่าแต่... เธอเป็นใคร”
“อ่า... ฉันชื่อลูน่า...” ฉันก้มหน้าต่ำซ่อนความเขิน
“เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่”
“อืม... -_-” เขาผงกหัวนิดหนึ่งก่อนจะเดินสวนฉันออกไปทางประตู
เห! เมินกันหรือไงยะ
“นี่! อีตาบ้า อย่าเพิ่งไป” ฉันรีบเดินเข้าไปขวาง “หยุดคุยกันก่อน”
เขาจ้องหน้าฉันนิ่งเหมือนกับอยากถามว่า
เรื่องมากจริงวุ้ย ยัยนี่ อะไรประมาณนี้เลย
“อะไรอีกล่ะ”
“นายชื่ออะไร”
ตอนนี้ฉันชักไม่ค่อยสบอารมณ์กับหมอนี่เสียแล้วสิ กับไอ้ใบหน้านิ่งๆ นั่นน่ะ
เลิกมั่งก็ได้นะฉันเมื่อยแทน -*-
“ถามทำไม”
“ก็ฉันอยากรู้นี่”
“ยูกิ...” เขาตอบเสียงเรียบ
“เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น”
“อ่า...”
“พอใจแล้วใช่มั้ย”
เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะดันให้ตัวฉันออกห่างจากบานประตูแล้วเดินออกไป อึ๋ย...
หมอนี่น่ากลัวชะมัดเลย
ความคิดเห็น