คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เดท
‘ฮือๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า...’
ฉันกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพังหน้าหลุมศพของพ่อกับแม่ที่เสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
‘อะ...’ จู่ๆ ก็มีมือขาวๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
เขามีใบหน้าที่สะอาดหมดจด ดวงตาสีเทาอ่อนที่ถูกบดบังด้วยแว่นตากรอบหนานั้นไร้ความรู้สึกใดๆ
จนฉันนึกสงสัย
‘เช็ดซะ...’
‘อะ... อืม ขอบคุณนะคะ’ ฉันรับมาเช็ดน้ำตาหากแต่เมื่อเขาตั้งท่าว่าจะเดินจากไป ไม่รู้ทำไมฉันจึงคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้พลางกำมือแน่น
เขาตกใจเล็กน้อย
‘เอ่อ... นี่เธอฉัน’
‘อย่าไปเลยนะ’
‘ตะ... แต่ว่าฉัน
ต้องไปทำธุ...’
ฉันรีบดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวก่อนที่เขาจะพูดจบ
‘ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนที’
‘…’
เขานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่ร่างเล็กๆ
ของฉันจะถูกโอบด้วยอ้อมแขนที่แข็งแรงกว่าของคนตรงหน้า
ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย...
‘เฮ้อ! เลิกร้องไห้เถอะ อยู่ด้วยก็ได้’
‘ฮึกๆ อือ...’ ฉันซุกหน้าลงบนอกของเขา ‘ขอบคุณนะ...’
‘ไม่เป็นไร’
‘…’ ตอนนี้ฉันกำลังยิ้มทั้งน้ำตา
อบอุ่นจังเลย...
‘ว่าแต่เธอชื่ออะไร’
‘ฉะ ฉัน... ลูน่า
แล้วนายล่ะ’
‘ฉัน...’
กรี๊งงงง!!!
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงทำให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์
รู้สึกเหมือนกับว่าได้ฝันแปลกๆ ...เหมือนจะฝันถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเลยล่ะ
แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ
ฉันลุกขึ้นเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงไปทานข้าวข้างล่าง
“ไง... อรุณสวัสดิ์ -_-”
“อะ... อรุณสวัสดิ์ ^^;” เห... ทำไมที่โต๊ะกินข้าวมีแค่อีตายูกินั่งเฝ้าอาหารเช้าอยู่คนเดียวล่ะ
คุณอามิอยู่ไหน???
“มองหาแม่เหรอ”
“อะ... อืม”
“ทำงานน่ะ... -_-”
เขาตอบหน้าตายก่อนจะลงมือทานข้าวเมื่อเห็นฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเขาเรียบร้อยแล้ว
“อ๋อ...”
ฉันตักอาหารใส่ปากคำหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากถาม “นายต้องทานข้าวแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”
“อืม...”
“ปกติวันหยุดนายได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือเปล่า”
“ไม่...”
“แล้วนายรู้สึกยังไงบ้าง...”
“...” เขาถือช้อนส้อมไว้แน่นก่อนจะนั่งนิ่งราวกับคนตายจนฉันที่นั่งมองอยู่ถึงกับสยองจนขนลุก
“อะ... เอ่อ ขอโทษนะที่ถามอะไรแปลกๆ”
“อือ... ไม่เป็นไร แต่ว่าทานข้าวคนเดียวเนี่ย...
มันเหงานะ” น้ำเสียงของเขาแฝงแววเศร้าสร้อยอยู่ไม่น้อย จนทำเอาฉันหนักใจอีกครั้ง
ทำไงดีๆ อีตายูกิเข้าอีหรอบเดิมอีกแล้ว
ที่จริงฉันน่ะอยากทำให้เขาผ่อนคลายมากกว่านี้
ฉันไม่อยากเห็นเขาทุกข์ใจฝ่ายเดียวแบบนี้เลยอะ งื้อๆ ...แต่จะว่าไปแล้ววันนี้วันเสาร์นี่นา...
“เอ่อ... ยูกิ
วันนี้นายพอจะว่างมั้ย?”
“ว่าง... ทำไม?”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ซึ่งตอนนี้พยายามรวบรวมความกล้าถามออกไป
เอาล่ะสูดหายใจเข้าลึกๆ ลูน่าสู้โว้ย!
“ปะ... ไปเที่ยวกันมั้ย”
“หา...! O_O”
เคร้ง!!
เสียงอุปกรณ์ทานข้าวในมือของอีตายูกิหน้าตายหล่นกระทบจานดังลั่น
แววตาที่เบิกกว้างและริมฝีปากที่เผยอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจนั้น บ่งบอกถึงอาการตกใจสุดขีดอย่างกับเห็นผี
“มะ... เมื่อกี๊เธอว่าไงนะ?”
“ไปเที่ยวกันมั้ย ไปเที่ยวกัน สะ...
สองคน -///-”
อ่า... พูดเองเขินเอง ถึงยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงนี่นาจะให้ชวนผู้ชายก่อนได้ไง
แต่ว่าที่ฉันชวนเขาเนี่ยเพื่ออยากให้เขาหายเครียดแค่นั้นเอง
ทุกคนอย่าเพิ่งคิดว่าฉันง่ายนะ
“O()O”
อีกอย่างเพิ่งเห็นสีหน้าแบบนี้ของอีตาหน้าตายเป็นครั้งแรก
ดวงตาสีเทาอ่อนนั้นเบิกกว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้าพร้อมกับอ้าปากเหวอจนแมลงวันสามารถบินเข้าไปวางไข่ได้เลยทีเดียว
แต่ก็ยังหล่อ =///=
(ถ้าไม่หล่อจริงทำแล้วดับอนาถ)
“ล้อเล่นหรือเปล่า”
“ไม่นี่ >///<” ได้โปรดอย่าถามมากได้มั้ยยย~
“อะ... เอ่อ -////-”
“นะ ไปเที่ยวด้วยกันนะ...”
“เอ่อ... ก็ได้”
เขาตอบตกลงเสียงเบาหวิวแล้วก้มหน้าลงกินข้าวต่อโดยไม่เงยหน้ามามองฉันอีกแม้แต่นิดเดียว
หืม...? นั่นมันควรจะเป็นฉันที่ต้องหลบสายตาไม่ใช่เหรอ แล้วไหงทำไมมันสลับกันได้ล่ะเนี่ย
“เสร็จหรือยังยัยบ๊อง”
เสียงอีตายูกิดังมาจากข้างนอกห้องทำให้ฉันต้องรีบแต่งตัวและแต่งหน้า
เอ่อ...=.,=
นี่มันไม่ใช่การออกเดตสักหน่อยนะจะแต่งสวยไปทำไมกันเนี่ยฉัน!
“เสร็จแล้ว!!”
ฉันตะโกนบอกเขาก่อนที่สายตาจะโฟกัสมาที่หน้ากระจก
เด็กผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ที่มีใบหน้าเกลี้ยงเกลา
ดวงตาที่กลมโตนั้นยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล จมูกเชิดนิดๆ
และริมฝีปากเรียวบางสีชมพูที่รับกับใบหน้าเรียวยาวรูปไข่นั้น...
แทบไม่น่าเชื่อว่านั่นคือตัวฉัน!
เพิ่งเข้าใจในสุภาษิตที่ว่า ‘ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง’ ก็ตอนนี้แหละ -.,-
“ไปกันได้ยัง”
ฉันเปิดประตูส่งยิ้มให้อีตายูกิ พลางเลื่อนสายตามองตามร่างกายของเขาทีละส่วน
...ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย
(แม้จะมีส่วนเกินบริเวณดวงตาก็เถอะ) ที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ
ติดกระดุมเรียบร้อยแต่ก็พับแขนเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้ดูเป็นทางการมากจนเกินไป
กับกางเกงยีนส์ขายาวกองที่ข้อเท้าหน่อยๆ ส่วนเส้นผมก็เซตง่ายๆ รับกับใบหน้าเนียนใส
ตั้งแต่อยู่บ้านหลังเดียวกันมา
วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเห็นหมอนี่หล่อได้ขนาดนี้!
“ฮะๆ วันนี้นายหล่อดีนะ เฮ้อ! ฉันไม่เหมาะกับนายเลยอะ
ให้ตายสิ”
“เอ๋?” อีตายูกิหมู่นี้รู้สึกเหมือนว่าจิตใจเขาจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เหม่อลอยบ่อยยังไงก็ไม่รู้สิ
“ฉันบอกว่านายหล่อ แต่ฉัน...” ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะพูดให้จบหากแต่ว่าไม่ทันไรบุคคลตรงหน้าก็แทรกขึ้นมาก่อน
“...สวย”
“หา!”
“เปล่า”
เขาก้มหน้างุดก่อนจะเดินตัวปลิวนำฉันออกนอกบ้านโดยไม่ได้เอารถยนต์ไปด้วย
“นายจะรีบไปไหนน่ะ ไม่เอารถไปเหรอ”
“ไม่...”
“รอด้วยสิ อีตาบ้า!”
ฉันรีบก้าวขาให้ยาวขึ้นเพื่อให้ทันคนข้างหน้า
เราสองคนเดินอยู่ข้างๆ กันจนฉันเริ่มหวั่นไหว... แอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของเขา
อีตายูกิ... เขาดูเท่จริงๆ นั่นแหละ
ถึงแม้จะสั่งใจตัวเองให้เลิกหวั่นไหว แต่ความรู้สึกมันกลับต่างกันอย่างลิบลับ
อีกอย่างยิ่งพอคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับคนอย่างฉัน ตรงนี้...
มันก็จะเริ่มเจ็บอีกครั้ง
ฉันยกมือขึ้นกุมที่หัวใจเบาๆ
ตอนนี้ฉันคิดยังไงกับเขากันแน่นะ... คิดว่าเขาเป็นแค่เพื่อนงั้นเหรอ... หรือว่าฉัน...
“รู้สึกเจ็บอีกแล้วเหรอ”
เสียงอีตายูกิดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์แล้วเอียงคอไปตอบคนข้างๆ
“อะ... อ๋อ เปล่าๆๆๆ หรอก
ไม่ได้เจ็บ” ฉันส่งยิ้มตาหยีไปให้ “ใกล้ถึงหรือยัง วันนี้นายจะพาฉันไปเที่ยวที่ไหนเหรอ”
“ความจริงเธอชวนฉันไม่ใช่เหรอ -_-”
“ฉะ... ฉันไม่รู้ว่าจะชวนไปเที่ยวที่ไหนดีนี่”
“แต่ก็ยังชวน”
“ก็ฉัน...”
ฉันกุมมือตัวเองให้แน่นขึ้น “เป็นห่วงนายนี่นา”
“...” อีตายูกินิ่งเงียบส่วนฉันก็ไม่ได้เหลียวหน้าไปมอง
ทำไงได้คนมันเขินนี่มาบอกเป็นห่วงเขาแบบนี้แล้วมันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก
“...ขอบใจ” เขาเอ่ยปากขึ้น
“เอ๋?”
“ที่คอยเป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก”
“อะ... อืม” ฉันพยักหน้าเบาๆ
ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเขาเดินลัดเข้าไปในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีชิงช้าตั้งอยู่สองตัว
แถมแถวนี้ยังไม่ค่อยมีคนอีกด้วย
“นั่งก่อนมั้ย”
เขาจูงมือฉันให้มานั่งที่ชิงช้าตัวหนึ่ง ส่วนตัวเขาก็นั่งอยู่ตรงชิงช้าอีกตัวแทน
...ไม่รู้ว่าลืมตัวหรือจงใจที่เขาจับมือฉัน
ฉันแกว่งชิงช้าไปมาเบาๆ
ส่วนเขาก็ดูเหมือนจะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ฉันเลยไม่นึกอยากจะกวน
ทำให้เราต่างฝ่ายต่างเงียบด้วยกันทั้งคู่พลางรู้สึกได้ถึงบรรยากาศหมองมัวรอบๆ ตัว
“นี่...” และแล้วฉันก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“นายได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมั้ย”
“อือ...”
“อยากกินอะไรมั้ย”
“หือ??”
“นี่นายหูหนวกหรือไงกันน่ะ -*-”
“ก็นะ...”
เขาไม่ตอบหากแต่สายตาก็เหลียวไปมองที่รถไอศกรีมคันหนึ่งที่แล่นเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าพอดี๊พอดี
อ่า... นี่มันยั่วกันชัดๆ
เล่นเอาน้ำลายสอเลย~
“เธออยากกินอะไรล่ะ”
“ไอศกรีม...”
ฉันหลุดปากพูดคำว่าไอศกรีมออกมาจนได้
แต่ฉันคิดว่าโชคยังดีเพราะคำพูดที่เปล่งออกไปนั้นเบาราวกับกระซิบ หวังว่าเขาจะไม่ได้ยินคำนั้นนะ
“...”
เขาลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินตรงไปที่รถไอศกรีมคันนั้น
เฮ้ย!
อย่าบอกนะว่าเขาจะซื้อไอศกรีมให้ฉันน่ะ อ๊ายยย!!!
ตะ แต่...
เขาอาจจะไปซื้อมากินเองก็ได้นี่นา ฉันไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นหรือดีใจอะไรเลย!! ><
แล้วถ้าเกิดเขาซื้อมาให้ฉันล่ะ?
ฉันควรจะทำไงดีๆ จะรับดีมั้ย เอ๊ะ! หรือไม่รับดี เอ๊ะ! หรือว่า...
“คิดอะไรอยู่ -_-”
พอรู้ตัวอีกทีอีตาหล่อหน้าตายก็มายืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงหน้าฉัน
ในมือถือไอศกรีมอยู่โคนเดียว อ้าว! ถ้างั้นนายก็ไปซื้อแค่ไอศกรีมของนายน่ะสิ...
โถ่ ไม่น่าหลงดีใจเลยอะ
“อะ... เอ่อ เมื่อกี๊นายไปไหนมา”
“ฮึ! ก็ไอศกรีมตามสั่งน่ะสิ ยัยบ๊องลูน่า”
เขายื่นไอศกรีมมาให้ฉัน “อะ!”
“เอ๋? นะ... นายจะให้ฉันจริงๆ เหรอ”
“อือ... จะรับไม่รับ?”
“รับสิ >< ขะ... ขอบใจนะ”
ตอนที่ฉันกำลังยื่นมือไปถือไอศกรีมเขาก็ชักมือกลับอย่างไว
“กินสิ” เขายื่นไอศกรีมมาตรงหน้าฉันอีกครั้ง
“หา...”
“กินสิ -_-” เขายังคงย้ำประโยคเดิม
กินสิเหรอ... นี่นายหมายความว่านายคิดจะป้อนฉันหรือไง
“แต่นี่มันไอศกรีมฉันไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่... แต่ฉันจ่ายเงิน”
“-..-”
“-*-”
“-^- ฮึ่ย! ก็ได้ๆ” แผล่บ! ฉันเลียไอศกรีมโคนหนึ่งที “ฉันกินเองได้หรือยัง”
“ถ้าเธอกินเองฉันจะได้กินมั้ย -_-”
“O..O”
...ขอย้ำอีกรอบ ‘ถ้าเธอกินเองฉันจะได้กินมั้ย’ นี่นายหมายความว่าไงกันน่ะ
“นะ... นายหมายความว่าไง”
“ไอศกรีมนี้ฉันซื้อมากินกับเธอ... -_-” ว่าแล้วก็เลียไอศกรีมอีกด้านที่อยู่ใกล้ๆ
ตรงที่ฉันเลียเมื่อกี๊
“O_O”
นั่นไงว่าแล้วเชียว
ถึงว่ารู้สึกแหม่งๆ มาตั้งแต่เขาซื้อไอศกรีมมาโคนเดียวแล้วล่ะ แต่...
นั่นมันจูบกันทางอ้อมไม่ใช่เรอะ!!!
“อะ” เลียเสร็จก็ยื่นมาให้ฉันกินต่อ
อี๋นายจะบ้าเหรอ
“ฉันไม่กินต่อนายหรอกย่ะ ฝันไปเถอะ”
ฉันสะบัดหน้าพรืดไปมาสองที
“มันก็มีที่ๆ
ฉันยังไม่ได้กินอีกนี่นา”
“แต่... โคร่ก~”
ฉันต้องการบอกปฏิเสธแต่ท้องเจ้ากรรมกลับร้องออกมาเสียก่อน -///-
“นั่นไง อยากกินก็กินเถอะ อะ!” เขายื่นไอศกรีมมาตรงหน้าฉันอีก คราวนี้ฉันเลยทั้งเลีย
ทั้งแทะ ทั้งเล็ม ทั้งกัดไอศกรีมโคนนั้นจนมันเหลืออยู่อีกแค่นิดเดียว
“นี่เธอกะจะกินทั้งก้อนเลยหรือไง พอได้แล้วมั้ง
เหลือให้ฉันบ้างสิ -_-”
เขาทำหน้าตายก่อนจะชักมือกลับไปแล้วกินไอศกรีมที่เหลือทั้งหมดลงกระเพาะ O_O
“นะ... นาย”
“อะไร -_-”
“นายกิน...”
ฉันพูดตะกุกตะกักเนื่องจากอึ้งในการกระทำที่ไม่รู้ตัว (หรือรู้ตัว) เมื่อกี๊ของเขา
“อือ... เธอช้า อืดอาด เสียเวลา
ไปได้แล้ว”
เขากระตุกข้อมือฉันให้ลุกพรวดขึ้น
ก่อนจะลากให้ฉันเดินตามเขาไปที่ไหนสักแห่งในสวนสาธารณะแห่งนี้
...ความอบอุ่นในมือของเขาที่กุมมือฉันอยู่นั้นได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับถูกไฟช็อตก็ไม่ปาน
แต่มันก็มีความสุข... -///-
ตุบ!
เขาปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ
ก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงบนหญ้านุ่มๆ อย่างเหม่อลอย จนฉันนึกสงสัยจนต้องมานั่งข้างๆ
เขา
“เฮ้! เป็นอะไรไป”
“เปล่านี่ -_-”
พลางมองไปข้างหน้าแล้วเงียบต่อไป
“งั้นเหรอ”
“...” เงียบ
“แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร”
“...” ให้ตายสิ
หมอนี่กลัวคำพูดจะหมดจะปากหรือไงกันน่ะ เงียบอยู่ได้
“เฮ้!”
“-_-” เขาพยักหน้า
“ยูกิ...”
“-_-” พยักหน้าอีก
“-*-” ฉันชักเริ่มรำคาญแล้วนะ อีตาบ้า “ยูกิ!”
ผลุบ!
ฮะ... เฮ้ย! อะไรเนี่ย ฉันมองอีตายูกิที่อยู่ดีๆ
ก็ทิ้งตัวเอาหัวหย่อนลงบนตักฉันหน้าตาเฉย
แถมยังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอีกต่างหาก
“นี่ยูกิ...” ฉันเรียกเขาเบาๆ
แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ“นี่นายหลับไปแล้วเหรอ!!”
“...”
“นะ นายหลับไปแล้วจริงๆ อะ”
“ZzzzZzzz” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ฉันเรียก
ดูซิ! หลับสบายไปแล้วมั้ง -_-; แต่ว่าเวลาอีตานี่นอนก็น่ารักไปอีกแบบ
เหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษมีภัย หลับตาพริ้ม ผมปรกแก้ม คิกๆ
เขาหลับโดยไม่ได้ถอดแว่นด้วยล่ะ กร๊าก~ หลับไปได้ไงเนี่ย
แต่ว่า...
เขาเองก็น่าเอ็นดูเหมือนกันนะเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ที่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่
เอ๊ะ!
ไม่สิฉันต้องไม่คิดแบบนั้นแน่ ไม่เด็ดขาด! ><
เอ่อ... รู้สึกว่าขาจะเป็นเหน็บอะนะ
เมื่อยอีกด้วยแต่ก็ขยับมากไปไม่ได้เดี๋ยวเขาตื่น
เพราะงั้นฉันเลยปล่อยให้เขานอนตักฉันต่อโดยไม่ปริปากพูดอะไรให้เขารู้สึกตัว
...แม้ว่าฉันจะเมื่อยมากก็เถอะ TT เอาเถอะ หวังว่านายจะหลับสบายนะ ตาบ้า...
ความคิดเห็น