คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ใจเต้นแรง?
แฮ่กๆๆๆ
ในช่วงพักกลางวันฉันปลีกตัวออกห่างจากอีตายูกิเพราะกลัวว่าคนอื่นเขาจะเข้าใจผิด
แต่ก็มิวายโดนยัยพวกนี้วิ่งไล่ตามมาจนได้
“ยัยนั่นมันหายไปไหนแล้ว”
“เมื่อกี๊ยังอยู่นี่นา”
“ฉันเห็นมันวิ่งไปทางนั้นนะ”
ฉันหยุดวิ่งแล้วทรุดตัวนั่งลงโดยเอาหลังพิงกำแพงเอาไว้
หลังจากที่วิ่งๆๆๆ มาเกือบๆ สิบห้านาทีได้
จนอาการกำเริบฉันหยุดหายใจตรงนี้พักใหญ่ก่อนจะพยายามเดินออกห่างจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด
ตึกๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้านับสิบคู่วิ่งเข้ามาใกล้ๆ
แถวนี้ หา! ทำไงดีๆๆๆๆ
คิดสิคิดๆๆๆๆ ฉันหันซ้าย หาขวา หาที่หลบยัยพวกบ้าผู้ชายพวกนี้ก่อนจะไปสะดุดกับป้ายหน้าห้องน้ำตรงหน้าที่เขียนด้วยตัวภาษาอังกฤษว่า
‘Male’ โอ้ว! ชิ้งๆ - -+
ใช่... ห้องน้ำชาย T_T
ตึกๆๆ
แอ้ด ปัง~
ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องริมสุดอย่างรวดเร็ว
เพราะเสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ >.< อึ๋ย!
น่าอายชะมัดเลยที่สาวน้อยแสนสวยต้องมาหลบภัยอยู่ในห้องน้ำชายแบบนี้ ฮือๆ
ถ้าเกิดมีคนเห็นขึ้นมาฉันจะทำยังไงเนี่ย...
“มันอยู่ไหนนะ
เมื่อกี๊ก็เห็นอยู่แถวนี้นี่” อ๋อ ก็แน่สิเมื่อกี๊ฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ
“คงวิ่งไปทางนั้นแล้วล่ะมั้ง”
ฉันยังคงยืนพิงประตูห้องเอาไว้ด้วยหัวใจที่เต้นรัวอย่างกับกลองชุด
ดีนะที่อาการไม่กำเริบตอนนี้ไม่งั้นฉันคง TT
“งั้นแยกย้าย
หามันให้เจอแล้วจัดการซะให้เข็ดเลยนะ!”
แว้ก! ยัยพวกโหดร้ายป่าเถื่อน กล้าทำผู้หญิงน่ารักใสซื่อไร้เดียงสาอย่างฉันได้ลงเชียวรึ
-*-
หลังจากที่เสียงฝีเท้าพวกนั้นวิ่งออกไปจนบรรยากาศรอบตัวฉันเริ่มเงียบเชียบ
บวกกับความรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ฉันก็ค่อยๆ แง้มบานประตูอย่างช้าๆ
กวาดตามองอย่างระมัดระวัง... เผื่อว่าจะมีใครมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้
“เธอมาทำอะไรในนี้”
แว้ก! เสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำเอาฉันตกใจแทบหงายหลัง
นั่นไงถูกจับได้ซะแล้ว น่าอาย... น่าอายจริงๆ T_T
“เอ่อ... คือฉันมาหาของน่ะ แหะๆ”
ฉันหัวเราะแห้งๆ
ก่อนจะหมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับบุคคลปริศนาที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันก่อนหน้านี้แล้ว
“-_-”
...เส้นผมสีดำสนิท
นัยต์ตาสวยสีเทาอ่อนถูกบดบังไปด้วยแว่นตากรอบหนา จมูกโด่งเป็นสัน
รับกับใบหน้าเรียวได้รูป คนๆ นี้มัน...
“ยูกิ!! O()O;”
“ลูน่า...”
“อะ... เอ่อ” พูดไม่ออกเลยเรา
ทำไมฉันต้องมาเจอเขาในสภาพนี้ด้วยเนี่ย
ดีนะที่ตอนนี้มีแค่ฉันกับเขาในห้องน้ำสองคนไม่มีคนอื่นเข้ามาด้วย...
“...”
“...”
เฮ้ยยย... เดี๋ยวนะ! ขอทวนความคิดฉันอีกครั้งหนึ่ง!!!!!
...มีแค่ฉันกับเขาในห้องน้ำสองคน!!!
“...”
“...”
ไม่ๆ สงสัยสมองฉันต้องประเมินผลผิดพลาดแน่ๆ
>< ลองอีกสักครั้งสิ
...มีแค่ฉันกับเขาในห้องน้ำสองคน!!!
ชัดเลย... นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ
เลยนี่หว่า แงงงงง YOY
“มาหาอะไรในนี้ -_- นี่มันห้องน้ำชายไม่ใช่เหรอ”
“คะ... คือว่า”
“...”
“ฉะ... ฉัน
ฉันทำของหล่นเอาไว้ในนี้น่ะ เลยจะเข้ามาเก็บเฉยๆ แหะๆ ^_^;;” ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆ
ไปให้เขาที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่
“เหรอ...
ทำไงถึงให้มันมาหล่นอยู่ในนี้ได้ล่ะ” จะถามเพื่อ?????
“ฉะ ฉันโยนมันเล่นน่ะสิ แล้วมันก็บังเอิญตกลงมาในนี้ไง
แต่ว่าฉันได้มันมาแล้วล่ะ ไปก่อนละกัน”
ฉันโบกมือลาเขาก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำชาย ทว่ามือขาวๆ ของอีตายูกิก็คว้าแขนฉันไว้ก่อน
“เดี๋ยว...” เขาผลักฉันเข้ามาข้างในอีกครั้ง
“มีคนมา -_-”
“เอ๋???”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็ดันตัวฉันให้เข้าไปอยู่ในห้องน้ำห้องเดิมที่ฉันเพิ่งเดินออกมาและกดล็อคประตู
พร้อมๆ กับวางมือลงบนบ่าของฉัน
“นะ... นาย o///O”
“...”
ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขาเลยด้วยซ้ำ
เนื่องจากตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ จมูกแทบชนกันอยู่แล้วนะ >///<
มันทำให้ใจฉันเต้นอีกแล้วอะ
ตึกตัก ตึกตัก
แปลก... ครั้งนี้ใจฉันมันกลับเต้นดังแปลกๆ
ไม่เหมือนเวลาอาการกำเริบเลย
หากแต่มันกลับเป็นความตื่นเต้นปนเขินที่ให้ความรู้สึกมีความสุขแทน เอ๋?
นี่ฉันจะมาหวั่นไหวกับอีตาเย็นชานี่น่ะเหรอบอกได้สามคำ...
ไม่! มี! วัน!
ตะ แต่ว่า... บรรยากาศตอนนี้มันเงียบมากรู้สึกราวกับว่าอยู่ในโลกของฉันกับเขาแค่สองคนเท่านั้น
หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นผิดจังหวะขัดกับการบรรยายของฉันโดยสิ้นเชิง จนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวเป็นกลองชุดอยู่
ณ ตอนนี้ ฉันต้องทำใจให้สงบแล้วล่ะ... โอม~ ใจเอ๋ย จงสงบ~
“รู้สึกว่าจะไปแล้วนะ”
เขาเลื่อนมือลงก่อนจะค่อยๆ บิดลูกบิดประตูให้เปิดออก ฉันรีบชะโงกหน้าออกไปดูว่าไม่มีคนอยู่แล้วจริงๆ
จึงรีบเดินออกจากห้องน้ำตามด้วยอีตายูกิที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ทีหลังก็อย่าเผลอเดินเข้ามาอีกล่ะ”
เขาจ้องหน้าฉันนิ่ง อา...
นี่เขาเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ โอ้ว~ ช่างน่าปลาบปลื้ม
“เดี๋ยวจะถูกหาว่าเป็นยัยโรคจิต -_-”
กรี๊ดดด!!! ให้สามคำ จะ! บ้า! เรอะ!
ตอนแรกไอ้เรารึก็นึกปลื้มปริ่มอยากขอบคุณอยู่หรอก
แต่พอได้ยินอีตานี่พูดประโยคหลังแล้วมันเคืองจนถอดเอาความคิดนี้ออกไปจากสมองโดยด่วน
หน็อยไอ้บ้า!
คนอย่างฉันไม่มีทางเข้าห้องน้ำชายพร่ำเพรื่อหรอกย่ะ
ที่เข้ามาเพราะมีเหตุจำเป็นต่างหากเล่า T_T
“หน้าฉันนี่เหมือนคนโรคจิตนักหรือไงฮะ!”
“มาก... -_-”
“O()O”
“โรคจิต แถมหื่นอีกต่างหาก...”
“O()O;;;;;”
กรี๊ดดดดดดด!!! เหวอรับประทานครับท่าน! คนสวยพูดไม่ออกเลย ไอ้บ้านี่ดันหาว่าคนสวยๆ อย่างฉันหน้าเหมือนพวกโรคจิต
แถมยังด่าว่าฉันหื่นอีก ฮือๆๆ อีตาบ้ายูกิ นายนั่นแหละที่โรคจิตกว่าฉันอีก!
“ฮึ่ย! เชอะ!
ก็ได้ๆ เหมือนก็เหมือน แล้วนายจะมาสนฉันทำไมกันเล่า”
ว่าแล้วก็สะบัดหน้าไปอีกทางจนคอแทบเคล็ด
“งอนเหรอไง...”
“เปล่า!”
“...”
“...”
“...” เขาเงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติจากด้านหลังแต่ก็ยังไม่หันไปมอง
เขากำลังทำอะไรอยู่นะ
“ขอโทษ...” นั่น... เสียงเขาเหรอ
“...”
“ขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่นะ หายงอนได้มั้ย”
“...!” ฉันค่อยๆ เหลียวหลังมามองเห็นอีตายูกิจ้องมองฉันอย่างไม่วางตา
จนฉันต้องหลบสายตาจากดวงตาคมนั้น จนใจฉันเกือบเต้นรัวอีกครั้ง
“ฉะ... ฉันไม่ได้งอนสักหน่อย”
“ก็เห็นๆ อยู่อะว่างอน”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้งอน
ฉะนั้นนายไม่ต้องมาง้อ”
“ไม่...” เขาขมวดคิ้ว “เธอกำลังงอนฉันอยู่
-*-”
“เออ! ฉันงอนก็ได้”
“เพราะฉะนั้น... หายงอนซะนะ -_-” อีตาหล่อหน้าตายเดินเข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แต่เพียงว่าพอเขาเอามือมาจับเบาๆ ที่แก้มฉันใบหน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด
...ภายใต้ใบหน้านิ่งนั้น
ในแววตาของเขาฉายความรู้สึกมากมายออกมา ฉันไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรแต่ ณ
เวลานี้ฉันควรจะทำตัวยังไงดีเนี่ย
“...”
ตึกตัก ตึกตัก
“หะ... หายแล้ว! >///<
นายปล่อยมือจากแก้มฉันได้แล้ว”
“อะ... เอ่อ...” เขาชะงักกึก
แล้วก็ค่อยๆ เลื่อนมือลงจากใบหน้าของฉัน
“ไม่งอนแล้วใช่มั้ย”
เขาขยับแว่นไปมาสองที “งั้นฉันไปนะ” เขาหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปทางตึกเรียน
แต่ฉันกลับร้องเรียกรั้งเขาเอาไว้
“ดะ... เดี๋ยว!”
“หืม?... -_-”
“คะ... คือ ขอบใจที่ช่วยเมื่อกี๊นะ -///-”
“อือฮึ... ไม่เป็นไร -_-”
“งั้นฉันไปก่อนดีกว่า”
ฉันโบกมือลายูกิก่อนจะวิ่งขึ้นห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อกี๊เขาจับแก้มฉันอย่างเบามือราวสิ่งที่ต้องทะนุถนอม
นี่ฉันคงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ว่าเขาก็ไม่ได้เย็นชาเพียงอย่างเดียว...
ติ๊งต่อง
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นดั่งเสียงสวรรค์
ฉันรีบลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเดินโดยที่มีอีตายูกิเดินอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ
ระหว่างเดินทางกลับบ้านเขาก็เอ่ยปากถามฉัน
“เป็นไงบ้าง”
“หืม...”
“ฉันถามว่าโรงเรียนนี้เป็นไงบ้าง -_-”
“เอ่อ... ก็ดี” ...ถ้าตัดยัยผู้หญิงโหดพวกนั้นที่ตามฉันเมื่อตอนกลางวันอะนะ
-*-
“งั้นเหรอ...”
“อะ... อืม นายถามทำไม”
ฉันเอียงคอถามคนขับรถที่ทำหน้านิ่งๆ มาตลอดทาง
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ -_-”
เขาตอบกลับโดยที่สายตานิ่งนั้นก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ถนนเบื้องหน้าอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ
“สนใจฉันหรือไงกันนายน่ะ”
“...!”
“หืมม?”
“...”
“เอ๋? นะ นายเป็นอะไรไปเหรอยูกิ...”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบฉันเลยเอ่ยปากถาม
“ปะ... เปล่าหรอก”
“เอ๋?????”
“เลิกถามได้แล้วยัยบื้อ
ไม่งั้นฉันจะไล่ลงรถจริงๆ ด้วย -*-”
คำพูดนั้นจากเขาทำให้ฉันรูดซิบปากสนิทไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
ทำไมอีตานี่ถึงต้องทำตัวลึกลับมีเรื่องปิดบังอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนี่นา
-_-
ความคิดเห็น