ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Why we can be kinfolk only? 1/3, KIBUM & DONGHAE
Why we can be kinfolk only?
คำแนะนำ :: ควรอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเพื่ออรรถรสที่ดี และเนื้อเรื่องถูกเปลี่ยนพล็อค่ะ
คำเตือน :: เรื่องนี้อาจมีคำหยาบเล็กน้อย ปานกลาง มาก ถึงมากที่สุด ....ขออภัยด้วยค่ะ ไรเตอร์อยากจะเถื่อน !
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“สัดคิบอม! มึงไม่เอาบุหรี่บดแล้วผสมเบียร์แดกเลยล่ะ! อัดเข้าไปทั้งเหล้าทั้งบุหรี่เครื่องในพังหมดแล้วมั้งมึง!!”
“มึงไม่รู้อะไรแล้วหุบตูดไปเลยไอ้เชี่ยคยูฮยอน ไอ้คิบอมมันกำลังเฮิร์ทหนักเว้ย! ต้องแดกเหล้าเคล้าบุหรี่ย้อมใจ”
“เฮิร์ท? เรื่องเหี้ยอะไรวะ?”
“ฮ่ะๆ ก็พี่สาว.....เอ้ย...ไม่ใช่ดิ...ก็พี่ชายคนสวยของมันดั๊น...ไปมีแฟน”
“พี่ทงเฮอะนะ พี่ชายมีแฟนแล้วไงวะ! อย่าบอกนะว่าไอ้เชี่ยนี่มันอยากจะเข้าโหมดน้องชายที่แสนดี หวงพี่ไม่อยากให้พี่
เห็นใครดีกว่ามัน อะไรเงี้ยเหรอวะ!?”
“แหม่..ฉลาดพอได้นะมึง ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่ะ ไอ้คิบอมมันไม่ได้อยากจะเข้าโหมดน้องชายงี่เง่าที่หวงพี่ร๊อกก...กก
แต่ไอ้ซาตานน้ำแข็งนี่มันเสือกไปหลงรักนางฟ้าที่จำแลงแปลงกายมาเป็นพี่ชายตัวเองว่ะ ฮ่า ฮ่า ๆ”
“เฮ้ย! จริงดิ๊! ไม่ฮาละ มึงล้อกูเล่นละไอ้ชเว เอาดีๆ”
“เอ้า! ถ้ามึงไม่เชื่อชเว ซีวอนสุดหล่อคนนี้มึงก็ถามมันดูเองดิ๊!”
“ห่า! แม่งมีงี้ด้วยเหรอวะ รักพี่แบบชู้สาว (หนุ่ม) เนี่ยนะ!!? ว่าไงวะไอ้คิบอมจริงอย่างที่ไอ้ชเวพูดเหรอวะ!?”
.
.
.
“เออ .... กูรักพี่ตัวเองแล้วเป็นไง!!! ถ้าพวกมึงสองตัวไม่หุบปาก มึงเตรียมตัวหาบ้านใหม่ในโลกหน้าได้เลย!!”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ความมืดมิดของราตรีที่ไร้แสงจันทร์กำลังโอบล้อมห้องนอนขนาดเล็กจนยากที่จะมองเห็นได้โดยสะดวก ชายหนุ่มรูปร่าง
สูงโปร่งในชุดนักศึกษาค่อยๆย่องเงียบเข้ามาภายในห้องและไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงโดยอาศัยความคุ้นชิน กลิ่นเหล้าและ
บุหรี่ที่ติดตัวมาเหม็นคลุ้งตลบเป็นผลให้คนที่นอนหลับจับจองพื้นที่บนเตียงหลังอุ่นภายในห้องนั้นอยู่แล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้น
เปลือกตาบางเปิดขึ้นเล็กน้อยหากแต่ยังคงกระพริบถี่ด้วยความง่วงงุน ถึงแม้จะมองเห็นไม่ชัดถนัดถนี่ในคราวเดียวนั้น
แต่ก็แน่ใจได้ว่าเจ้าของเงาตะครุ่มๆที่ยืนจับจ้องตนอยู่นั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าหรือขโมยขะโจรที่ไหน หากแต่เป็นน้องชาย
ตัวดีที่โทรมารายงานเมื่อตอนหัวค่ำแล้วว่าคืนนี้จะไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน...กลับดึก..ให้นอนได้เลยโดยไม่ต้องอยู่รอ
“อื้ม....คิบอม....กลับมาแล้วเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามแผ่วเบาในขณะที่มือเรียวบางกำลังจะเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัว
เตียงแต่ทว่ายังไม่ทันจะได้แตะถึงสวิตซ์ก็โดนอีกคนปรามไว้ได้เสียก่อน ร่างสูงจับมือเล็กไว้พลางลดตัวลงนั่งด้านข้าง
ก่อนจะถือวิสาสะอาศัยความที่เป็นพี่เป็นน้องแทรกตัวผ่านผ้าห่มผืนหนาเข้าไปนอนซุกและกักกอดร่างนุ่มนิ่มของพี่ชายเอาไว้
“คิบอมอา..~ ทำไมวันนี้เมาเละเทะขนาดนี้ล่ะ? ดูสิกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่งี้เหม็นหึ่งเลย” ริมฝีปากบางกล่าวตำหนิติดชิดอยู่
กับซอกคออีกคน ทงเฮพยายามจะยันตัวออกให้เป็นอิสระ แต่ยิ่งผลักไสคิบอมก็ยิ่งกระชับวงแขนเพิ่มเติมความอบอุ่นให้
จนรู้สึกร้อนอบไปหมด .... น้องชายคนนี้จะผ่านไปซักกี่ปี นิสัยก็ไม่เคยโตขึ้นตามตัวเลย ...ขี้อ้อนเหมือนแต่ก่อนไม่มี
ผิดเพี้ยน
“คิบอมอา....ห้ามหลับนะ....ไปนอนห้องตัวเองสิ...ตัวเน่าขนาดนี้แล้วจะให้พี่นอนหลับได้ยังไง!” จะดุอีกซักกี่ทีเด็กดื้อก็
ยังคงนอนนิ่งเงียบ นานเข้าก็ทำเอาพี่ชายที่แสนดีชักจะจนใจ สงสัยว่าคืนนี้คงจะต้องอดรนทนนอนสูดกลิ่นฉุนๆจากตัว
อีกคนจนตัวเองเมาเองแล้วกระมัง ร่างบางขยับตัวนิดๆเป็นเชิงขอเพิ่มช่องว่างระหว่างกันให้ได้สบายตัวกว่านี้อีกซักหน่อย
แต่คิบอมที่ยังคงไม่ได้หลับง่ายๆก็ดึงคนที่พยายามจะถดตัวถอยห่างให้กลับมานอนแนบอก และยังไม่ทันที่ทงเฮจะได้ร้อง
โวยวายให้สมใจ ร่างสูงก็พลิกตัวเป็นฝ่ายขึ้นมาทาบทับ ล็อคลำแขนเล็กสองข้างกดไว้กับหมอนก่อนจะหยุดนิ่งจ้องลึกเข้า
ไปในดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้างด้วยความตกใจในระยะห่างที่ต่างฝ่ายต่างก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกัน
“จะ...จะทำอะไรน่ะคิบอม?!” ร่างบางร้องเสียงหลง พยายามขัดขืนแต่ก็จนกำลังด้วยความที่เรี่ยวแรงนั้นมีน้อยกว่า
และยิ่งสบกับดวงตาคู่คมที่แลเห็นได้ชัดเมื่อม่านบางเบาที่ปลิวขึ้นเพราะแรงลมเปิดโอกาสให้ไฟทางรอดผ่านเข้ามาก็ทำ
เอาทงเฮหยุดชะงัก หัวใจดวงเล็กเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำอย่างชักจะควบคุมตัวเองไม่ได้
.... คิบอมไม่ได้เมาจนขาดสติดังที่เข้าใจ นัยต์ตาคมหวานมั่นคงที่ซ่อนไว้ภายใต้เงามืดนั้นมันบ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง ....
บางอย่างที่ทำให้ทงเฮหวั่นไหวอย่างไม่น่าให้อภัย บางอย่างที่ทงเฮเพียรพร่ำบอกกับตัวเองอยู่ในใจว่า....เป็นไปไม่ได้!
“คิ...คิบอมอย่าล้อพี่เล่นน่า...นี่..เมามากก็ไปนอนสิ...พี่ไม่ดื้อแล้วก็ได้...อยากนอนกอดก็กอด..จะไม่ว่าแล้ว”
ทงเฮยังคงทำใจดีสู้เสือ เบนหน้าหลบไปอีกทางอย่างไม่กล้าสู้สายตา หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกว่าปลายจมูกของน้องชาย
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนอยู่ห่างจากผิวแก้มของตนไม่ถึงหนึ่งเซ็น
“คิ...บอม...อย่า!....”
“พี่รักเค้าจริงๆเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบถามเบาบางอยู่แนบชิดเร้าให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงขึ้นแรงขึ้น
ทงเฮลืมตามองปริบและเมื่อหวังจะหันกลับมาถามหาความหมายของประโยคแปลกๆนั้น ด้วยระยะที่ชิดใกล้ จึงทำให้จมูกโด่งได้รูป
ของอีกคนเฉียดเข้าที่แก้มใส มาหยุดชนกับจมูกเชิดรั้น และริมฝีปากก็บังเอิญแตะสัมผัสกันพอดี ถึงแม้จะแผ่วเบาราวกับ
มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง แต่มันก็พอจะทำให้หัวใจของคนทั้งสองพองโตได้ ทงเฮไม่กล้าขยับ ไม่กล้าที่จะตอบคำถาม
หรือไม่กล้าแม้แต่กระทั่งจะหายใจ มีเพียงแค่ความเงียบงันเท่านั้นที่กำลังรายล้อมให้คนทั้งคู่ให้ได้รู้สึกอึดอัดอย่างไม่ควร
เป็นในเวลานี้
จนกระทั่งคิบอมเป็นฝ่ายเลือกที่จะทำลายความเงียบและความสัมพันธ์เฉกเช่นที่เป็นมาตลอดยี่สิบกว่าปีนั้นลงด้วย
ประโยคสั้นๆเพียงประโยคเดียวว่า....
.
.
.
“ผมรักคุณ” และคำสารภาพรักที่เหมือนกับคำเฉลยของทุกสิ่งอย่างจู่ๆก็ถูกเผยขึ้นอย่างไม่มีการกล่าวอารัมภบท
ทำเอาคนฟังนิ่งค้าง ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างด้วยอารมณ์ที่ช็อคไปเรียบร้อย และยังไม่ทันที่จะถามไถ่ออกไปอย่างใจคิด
คิบอมก็แนบริมฝีปากลงจูบกลีบปากสีหวานอย่างอ่อนโยน และแม้ว่าสัมผัสวาบหวามรวมถึงตัวคนที่ฝากมันไว้จะเดินหายลับ
ออกไปจากห้องแล้วก็ตามที แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรหัวใจดวงเล็กก็ไม่อาจจะหยุดเต้นกระหน่ำได้เลยจริงๆ
ผมรักคุณ...ทงเฮ....... ผมไม่เคยอยากเป็นน้องชายของคุณ ... ไม่เคย.... ไม่เคยเลยจริงๆ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
นับจากวันนั้นก็ผ่านมาถึงสามวันสามคืนแล้วที่คิบอมทิ้งให้ทงเฮต้องอยู่กับความไม่เข้าใจ เรือนร่างเล็กนอนพลิกไปพลิกมา
อยู่บนเตียงกว้างอย่างกระสับกระส่ายตามประสาคนคิดไม่ตก ที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าน้องชายตัวดีคนเดียวที่ทิ้งทุ่น
ระเบิดโครมใหญ่ไว้แล้วก็หายต๋อมออกไปจากบ้าน พอโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ไปตามหาที่มหาวิทยาลัยก็เอาแต่หลบหน้า
จะเป็นตายร้ายดีแค่ไหนก็รู้ได้แต่เพียงว่ายังอยู่ดีเพราะมีเพื่อนที่ชื่อคยูฮยอนคอยโทรมารายงานอยู่เนืองๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็น
แบบนี้ไปซักอีกนานเท่าไหร่ คิบอมจะยอมกลับบ้านมาคุยกันให้รู้เรื่องเมื่อไหร่ก็ไม่อาจจะคาดเดาได้
“พ่อฮะ แม่ฮะ น้องคงกำลังสับสนใช่มั้ย? น้องคงกลัวว่าถ้าผมมีคนอื่นแล้วผมจะทิ้งเขาไปใช่มั้ย?” มือเล็กเอื้อมไปหยิบ
กรอบรูปสีสวยขึ้นมาพินิจดู
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ? ผมควรจะทำยังไง?” ดวงตารีเรียวจับจ้องภาพถ่ายครอบครัวสุขสันต์ของตนเมื่อครั้งที่อยู่กันพร้อมหน้า
พร้อมตาก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด กว่าสี่ปีแล้วที่บิดาและมารดาบังเกิดเกล้าจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงทำให้คิบอมกับทงเฮต้องอยู่กันเพียงลำพังในบ้านหลังนี้กับทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้
และในระหว่างที่กำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงมือถือก็ดังขึ้น มือเรียวล้วงเข้าไปใต้หมอนก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
และชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอสว่างก็ทำให้ทงเฮต้องเบ้ปากน้อยๆ
ชเว ซึงฮยอน ...
ร่างบางกระแทกลมหายใจออกมาด้วยอารมณ์เซ็งๆ บรรจงวางกรอบรูปที่อยู่ในมือลงก่อนจะกลั้นใจกดรับสาย
“อืม พี่ซึงฮยอน”
((( ทำเสียงแบบนี้อีกแล้วนะทงเฮ ))) ปลายสายตำหนิกลับทันทีที่ได้ยินเสียงเบื่อโลกของคนรัก
“อย่าหาเรื่องน่า พี่ก็รู้ว่าทงเฮกำลังกลุ้ม” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงออกอาการว่าเบื่อสุดกู่ ก็สามวันมานี้แม้ว่าทงเฮจะ
เหนื่อยแสนเหนื่อยเพราะเรียนหนักและไหนจะเครียดเรื่องน้องชายตัวดีอีก แต่คนรักหมาดๆที่เพิ่งตกลงคบกันจริงๆจังๆ
ได้ไม่ถึงสัปดาห์อย่างซึงฮยอนก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนอกจากเอาแต่บอกว่าอย่าเครียดๆแล้วก็คอยแต่จะตามตื้อให้
ออกไปเที่ยวแก้เซ็งด้วยกันอยู่เรื่อยจนทงเฮชักจะนึกเสียใจที่ตัดสินใจคบกับรุ่นพี่คนนี้
((( ก็ไม่ได้จะหาเรื่อง เอาเถอะๆพี่ขอโทษ ก็เห็นว่าตามหาตัวน้องชายอยู่ไม่ใช่เหรอ ก็เลยจะโทรมาบอกว่าพี่เจอ
คิบอมอยู่ที่คลับไอ้แทยังมัน )))
“YG club อะนะ!?” ดวงตาคู่เล็กที่กึ่งปิดกึ่งเปิดในระหว่างสนทนาเบิกกว้างขึ้นทันที
((( อืม จะให้พี่ไปรับมั้ย? )))
“ไม่ต้องๆๆ ไม่ทันใจ เดี๋ยวทงเฮขับรถไปเอง งั้นอีกสิบห้านาทีเจอกันนะ!”
ตั้งแต่ตกลงปลงใจคบกันก็คงมีคราวนี้ล่ะมั้งที่พ่อเพย์บอยสิ้นลายทำตัวมีประโยชน์ ร่างบางกดตัดสายไวๆก่อนจะจัดแจง
เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นในโหมดท่องราตรี ขาเรียวก้าวข้ามบันไดที่ละขั้นสองขั้นลงไปยังชั้นล่าง ปิดบ้านเสร็จสรรพก็รีบถอยรถ
คันงามและบึ่งไปยังพื้นที่เป้าหมายทันที
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ณ คลับ YG เลื่องชื่อของรุ่นพี่ที่คณะของซึงฮยอนซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่กี่ร้อยเมตร สถานที่ที่เป็นที่นิยมของ
เหล่าบรรดานักศึกษาว่างงานและไม่ค่อยจะมีที่ไปทั้งหลายในยามค่ำคืน คึกคักด้วยดนตรีหลากหลายแนวเพลง เฮฮา
ปาร์ตี้ด้วยเครื่องดื่มมึนเมามากมายต่างราคา ... โดยมีแทยังอีกหนุ่มฮอตแห่งคณะวิศวกรรมที่คอยต้อนรับสม่ำเสมอ
“ว่าไงน้องชายหนีพี่มาเที่ยวเหรอ?” ซึงฮยอนพอวางสายจากทงเฮเรียบร้อยก็ดิ่งตรงมาทักทายน้องชายของแฟนในทันที
คิบอมที่กำลังเมาได้ที่เงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า และเมื่อรู้ว่ารอยยิ้มแสยะที่ประดับอยู่บนใบหน้า
หล่อร้ายนั้นเป็นของใครชายหนุ่มก็สะบัดไหล่ไล่ฝ่ามือของแฟนพี่ที่ถือวิสาสะมาวางไว้ออกก่อนจะหันกลับไปดวดเหล้ารวด
เดียวหมดแก้ว
“น้องชายแฟนมึงนี่กวนตีนแล้วไง!”
“ใจเย็น!” แขนยาวกางไปทำแนวกั้นเพื่อนสามสี่คนที่เตรียมพร้อมทุกเมื่อที่จะมีเรื่อง ซึงฮยองหันไปส่งซิกเป็นเชิงให้
กองหนุนที่แกร่วไปเล็กน้อยกลับไปจับจองโต๊ะและสั่งเหล้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างด้านข้างคิบอม
“ไม่คิดจะทำความรู้จักกับพี่เขยหน่อยรึไง!”
“เอ้ย!~ คิบอม! เหล้ามึงกูชงให้ละ เอาไปๆ เดี๋ยวให้กูถือนานกูเมื่อยนะมึง!” ดูท่าสถานการณ์จะไม่ดีเอามากๆ ซีวอนที่
เห็นว่าเพื่อนรักกำไม้กำมือแน่น ถลึงตาเหมือนอยากจะฆ่าคนเต็มแก่จึงรีบยัดแก้วเหล้าใส่มือคิบอมเร็วๆ
“เฮ่ยน้องชาย ทำท่าทำทางฟึดฟัดใส่พี่เขยอย่างนี้มันไม่สุภาพเลยนะ” ซึงฮยอนที่ยังไม่ยอมสงบปากสงบคำ
แม้จะรู้ดีถึงอารมณ์ของคิบอมขณะนี้ พาดแขนไปวางยังพนักพิงด้านหลังของเขาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปแซวเสียงหยันอย่าง
จงใจยั่วโมโห คิบอมหัวเราะหึในลำคอ พ่นลมออกจมูก เหลือบมองหางตาอย่างเหยียดๆแล้วจึงตัดปัญหาความขัดแย้งใน
ใจของตัวเองด้วยการยกเหล้าขึ้นดื่มพอให้ใจเย็นลง .... ไม่อยากมีเรื่อง .... ยังไงเสียเขาก็คือคนที่พี่ชายรัก !
“ฮ่ะ อ๊อๆๆ หรือว่าที่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง นี่ ....? …” ชายหนุ่มยังคงจ้องเสี้ยวหน้าของคนที่ยัง
ยกแก้วเหล้าจรดริมฝีปากไม่ได้หยุดอย่างไม่ลดละพร้อมกับเขยื้อนหน้าเข้าไปพูดหยอกให้ใกล้มากกว่าเดิม
“ไม่ทำตัวงี่เง่าไปหน่อยรึไง .....รู้มั้ย..?..หนีออกจากบ้านอย่างนี้....
.....มันพวกเด็กสามขวบเค้าทำกัน!”
พลั่กส์!~
จบประโยคที่ทำให้หมดความอดทน หมัดคมก็ถูกประโคมใส่เต็มแก้มซ้ายของเจ้าของคำพูด ซึงฮยอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้ม
กลิ้งลงไปกองกับพื้นโดยกวาดเครื่องแก้วทั้งหมดบนโต๊ะตกแตกกระจายและโกยเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของสาวๆ
ตามโต๊ะในร้านไปได้หลายเดซิเบล
“ไอ้เหี้ย! มึงต่อยเพื่อนกู!” หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ตะลุมบอลหนุบหนับกันกลางร้านโดยแม้แต่เจ้าของร้าน
อย่างแทยังเองยังห้ามไม่ได้ คยูฮยอนที่เพิ่งมาถึง ถึงแม้จะไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อนแต่ก็พอคาดเดาได้เมื่อเห็นหน้าของ
ซึงฮยอนและผองเพื่อน ร่างสูงโปร่งจึงไม่รอช้า คยูฮยอนกระโจนเข้าไปร่วมวงก่อนจะกระโดดถีบหลังคนที่กำลังจะอาศัย
จังหวะที่คิบอมกำลังนัวหมัดอยู่กับซึงฮยอนคิดไม่ซื่อหวังจะเอาขวดเบียร์ฟาดหัวเขาจนกระเด็นอักไปติดข้างฝา และก่อนที่
ตำรวจจะแห่โล่กันมาหมดโรงพัก ทงเฮที่ตามคยูฮยอนเข้ามาติดๆจึงก้าวกระโดดขึ้นไปบนสเตทขนาดย่อมก่อนจะคว้าไมค์
ของนักร้องนำที่ยืนลุ้นทำอย่างกับเชียร์มวยคู่สำคัญในสังเวียนมาแหกปากตะโกนลั่นใส่ลงไป
“คิม คิบอม ชเวซึงฮยอน!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!! ทั้งคู่เลย!!!!”
ได้ผลชะงักดีนัก นอกจากเสียงที่ดังกึกก้องทำเอากระจกร้านแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว แสงสปอตไลท์ที่สาดส่องแน่วแน่
บนเวทียังช่วยดึงความสนใจจากกลุ่มคนที่ชกต่อยกันไม่เลิกราได้ดีทีเดียว ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ทงเฮ ค้างอยู่ท่าไหนก็ท่านั้น ...
และคิบอมที่มีสภาพยับเยินไม่แตกต่างจากซึงฮยอนนักก็เป็นฝ่ายที่จะยอมจบก่อน ร่างสูงปล่อยมือออกจากคอเสื้อของอีกคน
นัยต์ตาสีรัตติกาลมืดสนิทไม่ต่างจากหัวใจที่ดำหม่นจ้องมองคนตรงหน้าอย่างมาดร้าย คิบอมใช้หลังมือปาดคราบเลือดสี
สดที่มุมปากออกก่อนจะปรับองศาของสายตาเบนไปมองคนที่ยืนนิ่งอยู่บนมินิสเตท ..... ความเจ็บปวดในแววตาที่ยากจะ
หยั่งถึงอาการสาหัสของหัวใจทำเอาทงเฮที่รับไว้เจ็บจุกอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างทั้งหมดทั้งมวลล้วนหยุดนิ่ง จนเมื่อ
คิบอมก้าวฉับออกไปจากร้าน ....สรรพสิ่งจึงเริ่มเคลื่อนไหว
“คิบอม! คิบอมเดี๋ยวก่อน!” ทงเฮรีบส่งไมค์คืนให้เจ้าของ เตรียมจะวิ่งตามอีกคนที่เดินห่างออกไป หากแต่เสียดายที่
โดนฝ่ามือหนารั้งไว้ได้เสียก่อน
“จะไปไหนทงเฮ!?”
“ปล่อยนะพี่ซึงฮยอน!! เพราะพี่ใช่มั้ย!? พี่ทำอะไร! คนอย่างคิบอมถึงเขาจะทำตัวแย่ไปบ้างแต่เค้าก็ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน!!…..”
พูดถึงตรงนี้ทงเฮก็นิ่งไปช่วยอึดใจ และพอนึกถึงเรื่องราวพิพาทระหว่างกันเมื่อสามวันก่อนก็ทำให้ความคิด
บางอย่างไหลวาบเข้าสู่สมอง แต่ไม่มีทางหรอกถึงคิบอมจะไม่ชอบขี้หน้าซึงฮยอน แต่คิบอมก็ไม่น่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
ทงเฮรู้นิสัยของแต่ละคนดี !
“ไม่รู้ล่ะ! แล้วถ้าคืนนี้นะ ....ถ้าคืนนี้! ทงเฮตามคิบอมกลับบ้านไม่ได้ เราเลิกกัน!!!” ฉิบหายแล้ว ! ซึงฮยอนสบถในใจ
เห็นเขาทำตัวแบบนี้ แต่สาบานได้ว่าลี ทงเฮเป็นคนเดียวจริงๆที่เขายอมถวายให้หมดตัวหมดใจ ฉะนั้นประกาศิตที่ออก
จากปากร่างบางจึงเป็นผลในทันที คนที่เจอคำอัปมงคลอย่างคำว่าเลิกเล่นงานจึงค่อยๆยอมผ่อนมือ ทงเฮกระแทกลม
หายใจใส่แรงๆเพื่อบ่งบอกสถานะของตนที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากและชายหนุ่มจะต้องถูกตัดแต้มอย่างแน่นอน
เจ้าของเรือนร่างบอบบางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแรงๆก่อนจะวิ่งลับหายไปจากร้านโดยทิ้งผลงานของความวุ่นวายที่
น้องชายเป็นคนร่วมก่อให้คนที่เหลือจัดการ
“กูว่าพี่น้องคู่นี้ชักจะแปลกๆว่ะ ..... ” เพื่อนคนสนิทที่ตกลงหย่าศึกกับคยูฮยอนด้วยความจำเป็นเพราะโดนแทยังสั่ง
เช็คบิลชาร์ทสิบเท่ากรณีที่คู่นี้เข้าไปคลุกวงในทำเอาตู้กระจกที่มีขวดบรั่นดีราคาแพงเรียงรายไว้ตกแตกไปหลายขวด
เดินตรงมาตบลงตรงบ่าคนที่ยืนนิ่งมองแผ่นหลังของคนรักค่อยๆหายไปจากสายตา
“กูก็ว่างั้น ไอ้นรกนั่นมันทำอย่างกับหึงพี่ชายมัน!” เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายใช้ลิ้นดุนโพลงปากของตนที่กลบไปด้วย
เลือดเค็มปร่าไปพลางนึกถึงการกระทำและสายตาน่าสมเพชในความรู้สึกที่คิบอมใช้มองทงเฮในความทรงจำ
“แล้วมึงจะทำไงวะ!? เล่นกับสายเลือดเดียวกัน ยังไงไอ้นั่นมันก็ชนะใสๆกูว่า” ความคิดเห็นนี้เรียกให้ดวงตาคู่คมตวัดฉับ
กลับมาหาคนพูด คิ้วสีเข้มขมวดตีกันยุ่งอย่างครุ่นคิด
“หึ...ตอนนี้กูยังไม่รู้ว่ะ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ทงเฮจะต้องเป็นของกูคนเดียว!!”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“คิบอม! รอพี่ก่อนได้มั้ย!” ก็เพราะช่วงขาที่สั้นกว่าจึงทำให้ร่างบางอยู่ห่างจากคนที่เดินท่อมๆอย่างไม่สนใจลมฟ้าอากาศ
เกือบๆจะร้อยเมตรได้ ทงเฮที่ชักเริ่มจะทั้งจุกและทั้งเหนื่อยจากการวิ่งตามหยุดขาของตนไว้เพียงเท่านั้นและยืนมองแผ่น
หลังน้องชายที่เคลื่อนห่างออกไปทุกทีๆอย่างปล่อยวาง
“บ้าที่สุดเลย!~ นี่คิดจะทำอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน!! ไอ้น้องเฮงซวย!!” กุญแจรถคันสวยในมือบางถูกขว้างลงส่งๆกับ
พื้นเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ทงเฮย่อตัวลงนั่งกับฟุตบาทข้างทาง แต่ก็นั่งพักได้เพียงไม่นาน ก้อนเมฆดำทะมึนที่ลอยอยู่
เหนือศรีษะก็โปรยเม็ดฝนลงมา จากตอนเริ่มแรกแค่เพียงบางๆก็กลับกลายเป็นเทซู่ลงมาทำเอาร่างบางเกือบจะฉุดตัวเอง
ให้ลุกขึ้นและไปหลบอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะใกล้ๆแทบจะไม่ทัน
“เออดี!! ฝนก็ดันตกอีก!! ดี!! ดีทุกอย่างเลย ทั้งน้องชาย ทั้งฝนฟ้า!!” คำประชดถูกสบถออกมาพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่
ไหลอาบสองแก้มใส มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าน้องชายสุดที่รักจะคิดจริงจังกับตนดังคำที่บอกเล่าเมื่อสาม
วันก่อนจริง คนตัวเล็กลดตัวลงนั่งชันเข่ากับพื้นปูนของที่พักพิงคับแคบอย่างไม่ใส่ใจความเปรอะเปื้อนแม้ว่าน้ำฝนจะเริ่ม
เจิ่งนองเข้ามาทุกขณะ ในตอนนี้การร้องไห้สำหรับทงเฮคงจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ดีที่สุดในการขจัดความ
เครียดที่สร้างความอึดอัดคับอกคับใจ และยิ่งคิดไปว่าอนาคตระหว่างตนกับคิบอมจะเป็นเช่นไรต่อไปถ้าเกิดคิบอมไม่อยาก
จะเป็นพี่เป็นน้องกับตนอีกแล้วจริงๆ เสียงฟ้าฝ่าดังกึกก้องในตอนนี้ก็ยังไม่อาจกลบเสียงสะอื้นร่ำไห้ได้
((( RRRRRrrrrRRRRrr ))) และเป็นซึงฮยอนอีกครั้งที่โทรเข้ามา ซึ่งทงเฮก็ไม่ลังเลที่จะกดตัดสายทิ้งและปิดเครื่องหนี
ในทันที แต่การปิดเครื่องหนีของทงเฮนั้นก็ทำให้ใครอีกคนที่เป็นห่วงไม่แพ้กันต้องกระวนกระวายใจ คิบอมที่เห็นว่าพี่ชาย
ไม่ตามเขามาอีกก็ชักจะเริ่มใจไม่ดีกลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นกับทงเฮ และยิ่งพอโทรเข้าก็ดันโทรไม่ติดบวกกับเห็นว่าฝนตก
หนักขนาดนี้แล้วด้วย ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะวิ่งตากฝนกลับมาโดยหวังว่าจะพบคนที่ต้องการตามหาอยู่ระหว่างเส้นทางที่
เขาจากมา และก็เป็นตามที่คาดไว้จริงเมื่อสายตาคมไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่นั่งขดตัวสั่นเทิ้มอยู่ในตู้โทรศัพท์ข้าง
เสาไฟฟ้าสว่าง ขายาวจึงรีบวิ่งย่ำน้ำเข้าไปหาอย่างไม่รอรี
พรึ่บ! ประตูตู้โทรศัพท์ที่ทำจากกระจกใสถูกเปิดขึ้น ร่างสูงที่เพิ่งมาถึงเบียดเข้าไปยืนค้ำหัวคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นก่อนจะงับบานประตูลง
“คิบอม!~” ใบหน้าสวยที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววว่าดีใจมาก ทงเฮลุกขึ้นยืนก่อนจะโถมกอดอีกคนไว้สุดแรงจนเนื้อ
ตัวเปียกปอนตามไปด้วย
“ปิดเครื่องทำไม! ผมเป็นห่วงแทบแย่!!” คิบอมดันตัวอีกคนออกมาจ้องหน้า มือใหญ่ที่เปียกชื้นประคองใบหน้าเรียวสวยไว้เต็มอุ้งมือ
“ฮึก..เป็นห่วงกันด้วยเหรอ!? เป็นห่วงแล้วทำไมถึงทิ้งพี่ไว้คนเดียวล่ะ!! ฮึก...ทิ้งให้พี่อยู่บ้านคนเดียวตั้งสามวันสามคืน
แล้วยังจะกลางทางอย่างนี้อีก!!” คำตัดพ้อคละเคล้าไปกับเสียงสะอึกสะอื้น รัตติกาลมืดจ้องมองใบหน้าของพี่ชายที่เปื้อน
น้ำตาแล้วก็กัดริมฝีปากจนเจ็บ โกรธตัวเองเหลือเกินที่เห็นแก่ตัวเอาแต่ความรู้สึกของตนเป็นใหญ่ทำร้ายใจพี่ชายสุดที่รักที่
ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยจนต้องร้องไห้เสียใจขนาดนี้
“ผม...ผมขอโทษ” นิ้วเรียวเกลี่ยหยดน้ำตาที่กำลังไหลกลิ้งลงมาบนผิวแก้มเนียนให้ นับวันหัวใจมันจะบังคับยากเย็นขึ้น
ทุกทีๆ ทุกครั้งที่ใกล้มันก็ยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหว เจ้าก้อนเนื้อดูแลยากตรงอกข้างซ้ายมันไม่เคยจำได้ซักครั้งว่าคนที่ยืนอยู่
ตรงหน้าคือพี่ชายแท้ๆ และถ้าหากทงเฮไม่ทาบมือลงเพื่อยับยั้งริมฝีปากของเขาไว้ เขาก็คงจะลืมตัวและปล่อยใจให้
ล่วงเกินพี่ชายสุดที่รักไปตามที่ใจปรารถนาเสียตอนนี้
“คิบอมอย่าทำอย่างนี้เลย เราเป็นพี่น้องกันนะ” คำว่าพี่น้องอีกแล้ว .... คิบอมฟังแล้วก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
อย่างหัวเสียเล็กน้อย ก็เข้าใจว่าความรักมันมีหลายรูปแบบ แต่กับทงเฮมันไม่ใช่ เขาไม่เคยคิดกับคนตรงหน้าแค่คำว่าพี่
น้องได้เลยซักครั้ง การที่เขาอยู่กันตามลำพังกับทงเฮสองคนมาตลอดสี่ปีมันทำให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าเขาไม่ได้เกิดมา
บนโลกนี้เพื่อที่จะรักทงเฮแค่เส้นตายที่ขีดไว้ตรงคำว่าพี่น้อง และวันนี้ถ้าทงเฮไม่ให้เขาข้ามเส้นนั้นไป เขาก็จะไม่ยอม
กลับไปเริ่มต้นที่จุดเดิมเช่นกัน ถ้าเป็นมากกว่าพี่น้องไม่ได้ สู้เราไม่รู้จักกันเลยยังจะดีเสียกว่า แล้วหัวใจก็สั่งการให้
น้องชายทำตามอำเภอใจ ร่างสูงรุกเข้าหาคนที่กำลังตัวสั่นเทาน้อยๆให้มากขึ้น ดันลำตัวบอบบางจนแผ่นหลังน่าทะนุ
ถนอมนั้นแนบสนิทไปกับผนังกระจกที่ละอองน้ำเริ่มจับฝ้า
“คิบอม อย่า” ทงเฮอิดออดอย่างถ้อยจริต ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าตัวเองขัดขืน หรือแสดงท่าทีต่อต้านให้มากกว่านี้ คิบอมก็คงจะ
ไม่บังคับหรือฝืนความรู้สึกของเขาเป็นแน่แท้ แต่ก็ไม่รู้สินะ ไม่รู้ทำไมสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือหลบสายตา ตั้งแต่เมื่อไหร่
ที่เขาไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวตนให้คนตรงหน้ารับรู้ผ่านทางนัยต์ตาสุกใส เมื่อไหร่ที่หัวใจมันเต้นผิดจังหวะพอๆกับการที่จะ
หายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องชายคนดี
“สมมติถ้าผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่เลย พี่คิดว่าพี่จะรักผมได้มั้ย?” เสียงทุ้มชวนฟังกระซิบถามเบาๆ
อยู่ข้างหู เป็นผลให้หยดน้ำจากเส้นผมสีดำขลับน่าอิจฉาหยดลงเคลียที่แก้มใส บ้างก็ตกกระทบไหล่บางจนเปียกชื้นยาม
ที่คิบอมนั้นโน้มใบหน้าชิดมาใกล้มากกว่าเดิมทำเอาทงเฮรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งอยู่กลางทะเลสาบในฤดูหนาวด้วยความเย็น
เฉียบจากหยดน้ำและคำถาม เจ้าของใบหน้าสวยอ่อนหวานค่อยๆฝืนความกลัวหันมาสบสายตา และก็ต้องพบว่าความเป็น
ตัวตนที่มีเหลือเพียงน้อยนิดนั้นกำลังถูกดึงดูดให้จมดิ่งลงไปกับเจ้าของนัยต์ตาสีมืดสนิทตรงหน้าที่ถึงแม้รัตติกาลเบื้องบน
ที่ว่าลึกลับกว่ายังไม่อาจเทียบเท่าได้
“ตอบผมสิพี่ชาย ถ้าผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือใครก็ตามที่ไม่มีสายเลือดเดียวกับพี่
พี่จะรักผมได้รึเปล่า?” คำถามที่เหมือนต้องการจะย้ำหาคำตอบให้ได้นั้นไม่ได้ทำหน้าที่ของมันเลยแม้แต่น้อย
เมื่อริมฝีปากที่ควรจะเอื้อนเอ่ยให้คำตอบได้ถูกคนป้อนคำถามช่วงชิงความเป็นอิสระไป คิบอมย้ำความรู้สึกของเขาที่
ซื่อตรงต่อพี่ชายคนเดียวมาโดยตลอดผ่านรสสัมผัสอ่อนโยนที่เขาตั้งใจจะมอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้ทงเฮได้รับรู้ว่า
ความรักที่มันล้นเอ่ออยู่ท่วมอกนั้นมันมีมากมายมหาศาลแค่ไหน
“ผมรักพี่นะ”
“ได้ยินมั้ย? ....พี่ทงเฮ”
“รัก... รักมาตลอด”
“มองผมบ้างได้มั้ย? มองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่รักพี่”
“ไม่ใช่แค่น้องชายที่รักพี่ชาย”
“รักผมบ้าง ได้โปรดเถอะทงเฮ”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แสงสีทองอร่ามฟ้าถักทอขึ้นกระทบสรรพสิ่งบนโลกให้มองเห็นให้รับรู้ว่าอะไรสวยงามหรืออะไรไม่งามตา หยดน้ำฝนที่ค้าง
คาอยู่บนใบไม้และกิ่งก้านสาขาสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆร่วงหล่นซึมซาบลงสู่พื้นดินให้ความชุ่มชื้น บ้างก็ระเหยล่องลอยไปตาม
ห้วงอากาศหลวมรวมกับสายลมพัดพาไปให้รู้สึกเย็นชื่นกายเมื่อสัมผัสถึง เรือนร่างบอบบางที่นอนขดตัวเหมือนลูกแมวตัว
เล็กอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดภายในห้องนอนที่ถูกเปิดหน้าต่างรับลมไว้ดึงผ้าห่มที่กอมอยู่ตรงเข่าขึ้นมาคลุมโปงหากแต่
ความต้องการความอบอุ่นนั้นถูกขัดขวางจนทำให้ต้องจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อคนที่นอนอยู่ด้านข้างเลือกที่จะกระตุกผ้าผืน
หนานั้นออกและใช้ผิวเนื้อของตนห่มเนื้อเปราะบางให้คนตัวเล็กแทน
“คิบอมอา....ร้อน”
“ร้อนรุ่ม?”
“บ้าเหอะ!”
ถึงจะทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอเหมือนไม่ชอบใจนักแต่ทงเฮก็ยอมพลีกายเป็นหมอนข้างนุ่มนิ่มให้คิบอมได้นอนกอดเล่นโดย
ไม่เกี่ยงงอน มือใหญ่กดศรีษะของร่างในอ้อมกอดให้แนบลงมากับช่วงอกเขามากขึ้นก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมลำตัวของเขาทั้งคู่ไว้
♫♪♫♪♫♪♫♪ และนอนเล่นกันได้เพียงพัก เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นเรียกให้มือใหญ่ต้องเอื้อมไปตะปบปิดด้วยความ
หงุดหงิดเล็กน้อย
“อื้มม..ม ได้..เวลาตื่นไปเรียน...แล้วเหรอเนี่ย..?....ขี้เกียจจัง”
“ก็ถ้าพี่ชายไม่อยากไปก็นอนต่อสิ ไม่เห็นจะยากเลย” ทงเฮกระดกหัวขึ้นมาก่อนจะเกยคางลงบนอกแกร่งพลางจ้องมอง
คนที่กำลังจะตามใจเขาจนเหลิงแล้วก็อมยิ้มเขินๆ ก็ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานทั้งหน้าทั้งตัวมันก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างห้าม
ไม่ได้ มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับน้องชายไป แต่แค่การกระทำที่เป็นอยู่ก็คงเพียงพอที่อีกคนจะเดา
ออกได้ไม่ยากแล้วกระมัง
“ผมรักพี่นะ”
“ได้ยินมั้ย? ....พี่ทงเฮ”
“รัก... รักมาตลอด”
“มองผมบ้างได้มั้ย? มองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่รักพี่”
“ไม่ใช่แค่น้องชายที่รักพี่ชาย”
“รักผมบ้าง ได้โปรดเถอะทงเฮ”
“ยิ้มอะไร?” คิบอมย้ำคำถามกับคนที่อมยิ้มทำหูทวนลมไม่เลิกอีกครั้ง ถามซ้ำแล้วยังทำเป็นพองลมที่แก้มใสๆใส่อีกสิน่า
ทำน่ารักจนคนมองนึกหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดที่แก้มกลมๆนั่นให้หนำใจ แต่ก็ทำได้แค่คิดแหละนะ เพราะยังไม่ทันไรคนตัว
เล็กคล่องแคล่วก็ยันตัวเองออกจากอ้อมกอดและวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำเสียแล้ว
“พี่ทงเฮอา~” คิบอมออดเสียงดังๆไล่หลังคนที่ปิดประตูห้องน้ำดังโครม แต่ก็แปลกไม่ยักจะได้ยินเสียงกดล็อค
คิบอมยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วจึงตลบผ้าห่มกองใหญ่ออกให้พ้นตัวและก้าวฉับตามร่างบางเข้าไปยังห้องน้ำ
“เอ๊ะ!~ คิบอม! พี่จะอาบน้ำออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็พี่ไม่เห็นล็อคประตูนี่ ก็แสดงว่าพี่อนุญาตให้ผมมาอาบด้วยใช่ปะล่ะ!” คนที่เพิ่งจะบีบยาสีฟันลงแปรงเตรียมจะทำความ
สะอาดช่องปากในตอนเช้าถึงกับอ้าปากค้าง การที่เขาเคยชินกับการไม่ล็อคห้องน้ำในห้องนอนตัวเองนั้น มันทำให้เจ้าน้องชาย
ตัวแสบมันคิดเลยเถิดอย่างนี้ไปได้อย่างไรกันนะ!?
“คิบอมมม..ออกไปสิ! ไปอาบห้องตัวเองนู่น!” ทงเฮพยายามผลักไสคนตัวโตขี้อ้อนให้ออกไปจากห้องน้ำ แต่ก็ไม่สำเร็จ
เอาแต่ใจดื้อด้านสมตัว แถมยังพิเรนยื่นข้อเสนอที่ทงเฮต้องจำใจยอมรับอย่างไม่มีการโต้แย้งใดๆอีกว่าถ้ายอมทำตามแล้ว
คิบอมจะยอมออกไปจากห้องน้ำแต่โดยดี .....เอาละนะให้น้องชายแปรงฟันให้ ก็ยังดีกว่าให้น้องชายอาบน้ำให้ก็แล้วกัน!
“อ้าปากกว้างๆสิพี่ชาย” คนที่โดยสั่งเหมือนเด็กอนุบาลทำหน้าง้ำแต่ก็ยอมอ้าปากให้กว้างขึ้นตามคำสั่ง คิบอมกั้นยิ้มเสีย
จนเมื่อยหน้าและบรรจงแปรงฟันให้พี่ชายที่ยืนนิ่งแก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกอย่างเบามือ
“ยิงฟันซิ” ดูเหมือนจะเป็นการแยกเขี้ยวเสียมากกว่า คิบอมหลุดหัวเราะออกมาทำเอาคนที่มีฟองขาวกลิ่นมิ้นสดชื่นอยู่เต็มปาก
ต้องฟาดลงที่ท่อนแขนหนักๆซักทีสองที
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” และหลังจากปิดท้ายด้วยน้ำเปล่าและน้ำยาบ้วนปากที่คิบอมเป็นคนตระเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย
ทงเฮก็ทวงสัญญาคืน ร่างบางดันตัวคนที่ทำยื้อหยอกๆออกไปทิ้งไว้หน้าประตูและรีบปิดล็อคอย่างรวดเร็ว
“ไอ้น้องบ้า!”
“ผมได้ยินนะ!”
“เรื่องของนาย!”
เจ้าของเรือนร่างบอบบางที่ยืนพิงหลังอยู่กับบานประตูห้องน้ำยังคงหุบยิ้มไม่ได้ ทงเฮเดินไปที่หน้ากระจกพลางหยิบ
แปรงสีฟันสีฟ้าใสของตนขึ้นมาดูเล่นแล้วก็ยิ้มหวานอยู่คนเดียว
“ตลกน่าทงเฮ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย!” ทำอย่างกับแปรงอันเล็กเป็นของร้อนในบัดดล ทงเฮเสียบมันกลับไปยังโหล
เซรามิกลายการ์ตูนตามเดิมแล้วจึงขจัดความคิดฟุ้งซ่านที่ไหลเวียนอยู่ในหัวสมองด้วยการอาบน้ำให้สดชื่น และเมื่อ
ออกมาอีกครั้งในชุดคลุมอาบน้ำก็พบว่าคนที่เขาทิ้งให้อยู่ด้านนอกได้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“คิบอมอา...กล้าดียังไงมารื้อ.....ของพี่กันเล่า!.....” คนที่เขินหน้าแดงกร่ำวิ่งเข้าไปรวบชั้นในและบ็อกเซอร์สีหวาน
ของตนที่คิบอมวางพาดไว้บนเตียงที่ถูกเก็บเรียบร้อยอย่างอะหล่างฉ่างและเอามาหลบไว้ด้านหลัง
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” คนหน้าด้านหน้าทนยังทำยกยิ้มมุมปากดูไม่สะทกสะท้าน ทงเฮทำปลายตาค้อนใส่คิบอมเสียทีหนึ่ง
แล้วจึงเดินกระแทกเท้าลงส้นปึงปังอย่างขัดใจไปฉวยเสื้อผ้าที่อีกคนแขวนไว้ให้กลับเข้าไปยังห้องน้ำอีกครั้งเพื่อแต่งตัว
และหายไปไม่นานมากนักก็ปรากฏตัวออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าคู่กับกางเกงเอวต่ำสีน้ำตาลเข้มเต็มยศ แต่เจ้าน้องชาย
ตัวดีนี่สิยังไงก็ยังคงอยู่ในชุดนอนชุดเดิม
“หัวเราะอะไร ไม่ต้องมาขำเลยนะ แล้วตัวเองไม่มีเรียนรึไง ทำไมไม่ไปอาบน้ำ”
“พี่ชายใจร้าย ผมช้ำไปทั้งตัวขนาดนี้ยังจะให้ผมไปเรียนอีกเหรอ?” คิบอมฉุดตัวเองลุกขึ้นนั่งและทำหน้าหงอจนทงเฮนึก
สงสาร
“ไหนดูหน่อยซิ” พอตั้งใจมองให้เห็นแจ้งจึงรู้จริงว่า รอยฟกช้ำจากการทะเลาะวิวาทเมื่อคืนมันชักจะหนักหนากว่าที่เห็น
ในตอนแรก ทงเฮเดินเข้าไปหยุดยืนต่อหน้าคิบอมหวังจะขอดูบาดแผลแต่ก็โดนคนน้องรวบดึงให้ลงไปนั่งบนตักจนได้
“คิบอมอา..~” ทงเฮทำเสียงอ่อนเมื่อคนที่กอดเอวเขาเอาไว้ขโมยหอมแก้มขาวๆของเขาไปหนึ่งที
“หอมจัง” ตอนแรกยังทำท่าเหมือนจะตายอยู่แท้ๆแต่ก็กลับมาระรื่นได้เร็วเหลือเกิน
“ผมขอโดดนะวันนี้ ไม่ไหวจริงๆมันมึนๆแล้วก็ปวดไปทั้งตัว” คนตัวโตพูดออดอ้อนเสียงอ่อนพลางซุกหน้าลงกับไหล่เล็ก
ปล่อยให้ทงเฮลูบเรือนผมสีเข้มของเขาไปเรื่อย
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปขอเล็คเชอร์ที่ซีวอนให้แล้วกันนะ” คิบอมยอมร่นตัวออกมาสบตาเมื่อทงเฮขืนตัวออกนิดๆ
“มันคงจะได้ไปเรียนหรอก ไอ้คยูฮยอนก็เหมือนกัน นี่ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้โทรหาพวกมันเลยว่าเป็นไงบ้าง” ทงเฮพยักหน้า
รับอย่างเข้าใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ลืมไปเสียสนิทว่าเกลอซี้ของคิบอมอย่างโจ คยูฮยอน และชเวซีวอนก็ร่วมวงไป
กับน้องชายตัวแสบของเขาด้วย
“แล้วไหวมั้ย? เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มให้ดีกว่านะ พอทานเสร็จจะได้ทานยา”
“อืม”
“แต่ตอนนี้พี่ว่าทายาก่อนจะดีกว่า ดูสิเขียวปัดเลย” พูดจบคนตัวเล็กก็เดินหายออกไปจากห้องซักพักแล้วจึงกลับมาพร้อม
หลอดยาแก้ฟกช้ำในมือ และเจลใสเนื้อเบาก็ถูกแต้มลงและถูกบรรจงทาอย่างถนอมทีละจุด ทั้งที่โหนกแก้ม มุมปาก
และตามลำตัวของน้องชาย หลังจากนั้นพี่ชายที่แสนดีก็ทำหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เสียงในครัวดังได้พักก็เงียบลง
พร้อมกับชามข้าวต้มอุ่นร้อนที่ส่งกลิ่นหอมได้ถูกเสิร์ฟที่กลางโต๊ะอาหาร
“งั้นเดี๋ยวเที่ยงๆพี่จะรีบกลับมานะ วิชานี้พี่ไม่อยากโดดจริงๆ” แม้จะไม่อยากให้พี่ชายห่างตัวแม้ซักเสี้ยววินาที แต่คิบอมก็
รู้ดีว่าสิ่งที่เขาได้รับนั้นจากพี่ชายนั้นมันมากเกินกว่าที่เขาจะเอาแต่ใจตัวเองได้อีกแล้ว ชายหนุ่มทำได้เพียงยิ้มบางๆและ
พยักหน้าให้กับคนที่หยิบกุญแจรถเตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มร้อนด้วยท่าทีซังกะตายจน
คนที่ยังพะว้าพะวงไม่ได้ไปซักทีอดจะเป็นห่วงไม่ได้
จุ๊บ~ คิบอมปล่อยช้อนร่วงกระทบชามดังแกร๊งพลางยกมือจับแก้มตัวเองไว้
“แล้วพี่จะรีบกลับนะ^^” ทงเฮส่งยิ้มหวานและโบกมือไหวๆก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากกรอบประตูบ้านทิ้งให้คิบอมนั่งยิ้มค้าง
อยู่คนเดียวกับชามข้าว
“กล้านะทงเฮ!” ร่างบางกระชับกระเป๋าคู่ใจที่เคียงบ่าไว้แน่นพร้อมกับสะบัดศรีษะไปมาเพื่อไล่ภาพความใจกล้าของตัวเองในหัว
ขาเรียวยาวเดินก้าวไปยังประตูรั้วหน้าบ้านและเพียงกดสวิตซ์ที่มุมเสาประตูรั้วก็ถูกเลื่อนออก
“เอ๊ะ? จดหมายอะไรเนี่ย” และยังไม่ทันจะหันหลังไปขึ้นรถ ดวงตาคู่สวยก็ไปสะดุดเข้ากับซองสีน้ำตาลในตู้จดหมาย
ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะได้ ทงเฮเดินเข้าไปหยิบออกมาดูอย่างสงสัย และยิ่งเห็นสิ่งที่ถูกจ่าหน้าซองมีเพียงคำว่า ‘ทงเฮ’
ก็ยิ่งแปลกใจไปกันใหญ่ มือเล็กจึงไม่รั้งรอที่จะแกะมันออกดู
‘ถ้าไม่อยากให้รูปพวกนี้ถูกร่อนทั่วมหาวิทยาลัยและอินเตอร์เน็ทแล้วล่ะก็ เที่ยงคืนพบกันที่ชมรมถ่ายภาพ'
TBC >>> END PART
--------------------
คำแนะนำ :: ควรอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเพื่ออรรถรสที่ดี และเนื้อเรื่องถูกเปลี่ยนพล็อค่ะ
คำเตือน :: เรื่องนี้อาจมีคำหยาบเล็กน้อย ปานกลาง มาก ถึงมากที่สุด ....ขออภัยด้วยค่ะ ไรเตอร์อยากจะเถื่อน !
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“สัดคิบอม! มึงไม่เอาบุหรี่บดแล้วผสมเบียร์แดกเลยล่ะ! อัดเข้าไปทั้งเหล้าทั้งบุหรี่เครื่องในพังหมดแล้วมั้งมึง!!”
“มึงไม่รู้อะไรแล้วหุบตูดไปเลยไอ้เชี่ยคยูฮยอน ไอ้คิบอมมันกำลังเฮิร์ทหนักเว้ย! ต้องแดกเหล้าเคล้าบุหรี่ย้อมใจ”
“เฮิร์ท? เรื่องเหี้ยอะไรวะ?”
“ฮ่ะๆ ก็พี่สาว.....เอ้ย...ไม่ใช่ดิ...ก็พี่ชายคนสวยของมันดั๊น...ไปมีแฟน”
“พี่ทงเฮอะนะ พี่ชายมีแฟนแล้วไงวะ! อย่าบอกนะว่าไอ้เชี่ยนี่มันอยากจะเข้าโหมดน้องชายที่แสนดี หวงพี่ไม่อยากให้พี่
เห็นใครดีกว่ามัน อะไรเงี้ยเหรอวะ!?”
“แหม่..ฉลาดพอได้นะมึง ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่ะ ไอ้คิบอมมันไม่ได้อยากจะเข้าโหมดน้องชายงี่เง่าที่หวงพี่ร๊อกก...กก
แต่ไอ้ซาตานน้ำแข็งนี่มันเสือกไปหลงรักนางฟ้าที่จำแลงแปลงกายมาเป็นพี่ชายตัวเองว่ะ ฮ่า ฮ่า ๆ”
“เฮ้ย! จริงดิ๊! ไม่ฮาละ มึงล้อกูเล่นละไอ้ชเว เอาดีๆ”
“เอ้า! ถ้ามึงไม่เชื่อชเว ซีวอนสุดหล่อคนนี้มึงก็ถามมันดูเองดิ๊!”
“ห่า! แม่งมีงี้ด้วยเหรอวะ รักพี่แบบชู้สาว (หนุ่ม) เนี่ยนะ!!? ว่าไงวะไอ้คิบอมจริงอย่างที่ไอ้ชเวพูดเหรอวะ!?”
.
.
.
“เออ .... กูรักพี่ตัวเองแล้วเป็นไง!!! ถ้าพวกมึงสองตัวไม่หุบปาก มึงเตรียมตัวหาบ้านใหม่ในโลกหน้าได้เลย!!”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ความมืดมิดของราตรีที่ไร้แสงจันทร์กำลังโอบล้อมห้องนอนขนาดเล็กจนยากที่จะมองเห็นได้โดยสะดวก ชายหนุ่มรูปร่าง
สูงโปร่งในชุดนักศึกษาค่อยๆย่องเงียบเข้ามาภายในห้องและไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงโดยอาศัยความคุ้นชิน กลิ่นเหล้าและ
บุหรี่ที่ติดตัวมาเหม็นคลุ้งตลบเป็นผลให้คนที่นอนหลับจับจองพื้นที่บนเตียงหลังอุ่นภายในห้องนั้นอยู่แล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้น
เปลือกตาบางเปิดขึ้นเล็กน้อยหากแต่ยังคงกระพริบถี่ด้วยความง่วงงุน ถึงแม้จะมองเห็นไม่ชัดถนัดถนี่ในคราวเดียวนั้น
แต่ก็แน่ใจได้ว่าเจ้าของเงาตะครุ่มๆที่ยืนจับจ้องตนอยู่นั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าหรือขโมยขะโจรที่ไหน หากแต่เป็นน้องชาย
ตัวดีที่โทรมารายงานเมื่อตอนหัวค่ำแล้วว่าคืนนี้จะไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน...กลับดึก..ให้นอนได้เลยโดยไม่ต้องอยู่รอ
“อื้ม....คิบอม....กลับมาแล้วเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามแผ่วเบาในขณะที่มือเรียวบางกำลังจะเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัว
เตียงแต่ทว่ายังไม่ทันจะได้แตะถึงสวิตซ์ก็โดนอีกคนปรามไว้ได้เสียก่อน ร่างสูงจับมือเล็กไว้พลางลดตัวลงนั่งด้านข้าง
ก่อนจะถือวิสาสะอาศัยความที่เป็นพี่เป็นน้องแทรกตัวผ่านผ้าห่มผืนหนาเข้าไปนอนซุกและกักกอดร่างนุ่มนิ่มของพี่ชายเอาไว้
“คิบอมอา..~ ทำไมวันนี้เมาเละเทะขนาดนี้ล่ะ? ดูสิกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่งี้เหม็นหึ่งเลย” ริมฝีปากบางกล่าวตำหนิติดชิดอยู่
กับซอกคออีกคน ทงเฮพยายามจะยันตัวออกให้เป็นอิสระ แต่ยิ่งผลักไสคิบอมก็ยิ่งกระชับวงแขนเพิ่มเติมความอบอุ่นให้
จนรู้สึกร้อนอบไปหมด .... น้องชายคนนี้จะผ่านไปซักกี่ปี นิสัยก็ไม่เคยโตขึ้นตามตัวเลย ...ขี้อ้อนเหมือนแต่ก่อนไม่มี
ผิดเพี้ยน
“คิบอมอา....ห้ามหลับนะ....ไปนอนห้องตัวเองสิ...ตัวเน่าขนาดนี้แล้วจะให้พี่นอนหลับได้ยังไง!” จะดุอีกซักกี่ทีเด็กดื้อก็
ยังคงนอนนิ่งเงียบ นานเข้าก็ทำเอาพี่ชายที่แสนดีชักจะจนใจ สงสัยว่าคืนนี้คงจะต้องอดรนทนนอนสูดกลิ่นฉุนๆจากตัว
อีกคนจนตัวเองเมาเองแล้วกระมัง ร่างบางขยับตัวนิดๆเป็นเชิงขอเพิ่มช่องว่างระหว่างกันให้ได้สบายตัวกว่านี้อีกซักหน่อย
แต่คิบอมที่ยังคงไม่ได้หลับง่ายๆก็ดึงคนที่พยายามจะถดตัวถอยห่างให้กลับมานอนแนบอก และยังไม่ทันที่ทงเฮจะได้ร้อง
โวยวายให้สมใจ ร่างสูงก็พลิกตัวเป็นฝ่ายขึ้นมาทาบทับ ล็อคลำแขนเล็กสองข้างกดไว้กับหมอนก่อนจะหยุดนิ่งจ้องลึกเข้า
ไปในดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้างด้วยความตกใจในระยะห่างที่ต่างฝ่ายต่างก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกัน
“จะ...จะทำอะไรน่ะคิบอม?!” ร่างบางร้องเสียงหลง พยายามขัดขืนแต่ก็จนกำลังด้วยความที่เรี่ยวแรงนั้นมีน้อยกว่า
และยิ่งสบกับดวงตาคู่คมที่แลเห็นได้ชัดเมื่อม่านบางเบาที่ปลิวขึ้นเพราะแรงลมเปิดโอกาสให้ไฟทางรอดผ่านเข้ามาก็ทำ
เอาทงเฮหยุดชะงัก หัวใจดวงเล็กเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำอย่างชักจะควบคุมตัวเองไม่ได้
.... คิบอมไม่ได้เมาจนขาดสติดังที่เข้าใจ นัยต์ตาคมหวานมั่นคงที่ซ่อนไว้ภายใต้เงามืดนั้นมันบ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง ....
บางอย่างที่ทำให้ทงเฮหวั่นไหวอย่างไม่น่าให้อภัย บางอย่างที่ทงเฮเพียรพร่ำบอกกับตัวเองอยู่ในใจว่า....เป็นไปไม่ได้!
“คิ...คิบอมอย่าล้อพี่เล่นน่า...นี่..เมามากก็ไปนอนสิ...พี่ไม่ดื้อแล้วก็ได้...อยากนอนกอดก็กอด..จะไม่ว่าแล้ว”
ทงเฮยังคงทำใจดีสู้เสือ เบนหน้าหลบไปอีกทางอย่างไม่กล้าสู้สายตา หลับตาแน่นเมื่อรู้สึกว่าปลายจมูกของน้องชาย
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนอยู่ห่างจากผิวแก้มของตนไม่ถึงหนึ่งเซ็น
“คิ...บอม...อย่า!....”
“พี่รักเค้าจริงๆเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบถามเบาบางอยู่แนบชิดเร้าให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงขึ้นแรงขึ้น
ทงเฮลืมตามองปริบและเมื่อหวังจะหันกลับมาถามหาความหมายของประโยคแปลกๆนั้น ด้วยระยะที่ชิดใกล้ จึงทำให้จมูกโด่งได้รูป
ของอีกคนเฉียดเข้าที่แก้มใส มาหยุดชนกับจมูกเชิดรั้น และริมฝีปากก็บังเอิญแตะสัมผัสกันพอดี ถึงแม้จะแผ่วเบาราวกับ
มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง แต่มันก็พอจะทำให้หัวใจของคนทั้งสองพองโตได้ ทงเฮไม่กล้าขยับ ไม่กล้าที่จะตอบคำถาม
หรือไม่กล้าแม้แต่กระทั่งจะหายใจ มีเพียงแค่ความเงียบงันเท่านั้นที่กำลังรายล้อมให้คนทั้งคู่ให้ได้รู้สึกอึดอัดอย่างไม่ควร
เป็นในเวลานี้
จนกระทั่งคิบอมเป็นฝ่ายเลือกที่จะทำลายความเงียบและความสัมพันธ์เฉกเช่นที่เป็นมาตลอดยี่สิบกว่าปีนั้นลงด้วย
ประโยคสั้นๆเพียงประโยคเดียวว่า....
.
.
.
“ผมรักคุณ” และคำสารภาพรักที่เหมือนกับคำเฉลยของทุกสิ่งอย่างจู่ๆก็ถูกเผยขึ้นอย่างไม่มีการกล่าวอารัมภบท
ทำเอาคนฟังนิ่งค้าง ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างด้วยอารมณ์ที่ช็อคไปเรียบร้อย และยังไม่ทันที่จะถามไถ่ออกไปอย่างใจคิด
คิบอมก็แนบริมฝีปากลงจูบกลีบปากสีหวานอย่างอ่อนโยน และแม้ว่าสัมผัสวาบหวามรวมถึงตัวคนที่ฝากมันไว้จะเดินหายลับ
ออกไปจากห้องแล้วก็ตามที แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรหัวใจดวงเล็กก็ไม่อาจจะหยุดเต้นกระหน่ำได้เลยจริงๆ
ผมรักคุณ...ทงเฮ....... ผมไม่เคยอยากเป็นน้องชายของคุณ ... ไม่เคย.... ไม่เคยเลยจริงๆ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
นับจากวันนั้นก็ผ่านมาถึงสามวันสามคืนแล้วที่คิบอมทิ้งให้ทงเฮต้องอยู่กับความไม่เข้าใจ เรือนร่างเล็กนอนพลิกไปพลิกมา
อยู่บนเตียงกว้างอย่างกระสับกระส่ายตามประสาคนคิดไม่ตก ที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าน้องชายตัวดีคนเดียวที่ทิ้งทุ่น
ระเบิดโครมใหญ่ไว้แล้วก็หายต๋อมออกไปจากบ้าน พอโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ไปตามหาที่มหาวิทยาลัยก็เอาแต่หลบหน้า
จะเป็นตายร้ายดีแค่ไหนก็รู้ได้แต่เพียงว่ายังอยู่ดีเพราะมีเพื่อนที่ชื่อคยูฮยอนคอยโทรมารายงานอยู่เนืองๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็น
แบบนี้ไปซักอีกนานเท่าไหร่ คิบอมจะยอมกลับบ้านมาคุยกันให้รู้เรื่องเมื่อไหร่ก็ไม่อาจจะคาดเดาได้
“พ่อฮะ แม่ฮะ น้องคงกำลังสับสนใช่มั้ย? น้องคงกลัวว่าถ้าผมมีคนอื่นแล้วผมจะทิ้งเขาไปใช่มั้ย?” มือเล็กเอื้อมไปหยิบ
กรอบรูปสีสวยขึ้นมาพินิจดู
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ? ผมควรจะทำยังไง?” ดวงตารีเรียวจับจ้องภาพถ่ายครอบครัวสุขสันต์ของตนเมื่อครั้งที่อยู่กันพร้อมหน้า
พร้อมตาก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด กว่าสี่ปีแล้วที่บิดาและมารดาบังเกิดเกล้าจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงทำให้คิบอมกับทงเฮต้องอยู่กันเพียงลำพังในบ้านหลังนี้กับทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้
และในระหว่างที่กำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงมือถือก็ดังขึ้น มือเรียวล้วงเข้าไปใต้หมอนก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
และชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอสว่างก็ทำให้ทงเฮต้องเบ้ปากน้อยๆ
ชเว ซึงฮยอน ...
ร่างบางกระแทกลมหายใจออกมาด้วยอารมณ์เซ็งๆ บรรจงวางกรอบรูปที่อยู่ในมือลงก่อนจะกลั้นใจกดรับสาย
“อืม พี่ซึงฮยอน”
((( ทำเสียงแบบนี้อีกแล้วนะทงเฮ ))) ปลายสายตำหนิกลับทันทีที่ได้ยินเสียงเบื่อโลกของคนรัก
“อย่าหาเรื่องน่า พี่ก็รู้ว่าทงเฮกำลังกลุ้ม” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงออกอาการว่าเบื่อสุดกู่ ก็สามวันมานี้แม้ว่าทงเฮจะ
เหนื่อยแสนเหนื่อยเพราะเรียนหนักและไหนจะเครียดเรื่องน้องชายตัวดีอีก แต่คนรักหมาดๆที่เพิ่งตกลงคบกันจริงๆจังๆ
ได้ไม่ถึงสัปดาห์อย่างซึงฮยอนก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนอกจากเอาแต่บอกว่าอย่าเครียดๆแล้วก็คอยแต่จะตามตื้อให้
ออกไปเที่ยวแก้เซ็งด้วยกันอยู่เรื่อยจนทงเฮชักจะนึกเสียใจที่ตัดสินใจคบกับรุ่นพี่คนนี้
((( ก็ไม่ได้จะหาเรื่อง เอาเถอะๆพี่ขอโทษ ก็เห็นว่าตามหาตัวน้องชายอยู่ไม่ใช่เหรอ ก็เลยจะโทรมาบอกว่าพี่เจอ
คิบอมอยู่ที่คลับไอ้แทยังมัน )))
“YG club อะนะ!?” ดวงตาคู่เล็กที่กึ่งปิดกึ่งเปิดในระหว่างสนทนาเบิกกว้างขึ้นทันที
((( อืม จะให้พี่ไปรับมั้ย? )))
“ไม่ต้องๆๆ ไม่ทันใจ เดี๋ยวทงเฮขับรถไปเอง งั้นอีกสิบห้านาทีเจอกันนะ!”
ตั้งแต่ตกลงปลงใจคบกันก็คงมีคราวนี้ล่ะมั้งที่พ่อเพย์บอยสิ้นลายทำตัวมีประโยชน์ ร่างบางกดตัดสายไวๆก่อนจะจัดแจง
เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นในโหมดท่องราตรี ขาเรียวก้าวข้ามบันไดที่ละขั้นสองขั้นลงไปยังชั้นล่าง ปิดบ้านเสร็จสรรพก็รีบถอยรถ
คันงามและบึ่งไปยังพื้นที่เป้าหมายทันที
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ณ คลับ YG เลื่องชื่อของรุ่นพี่ที่คณะของซึงฮยอนซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่กี่ร้อยเมตร สถานที่ที่เป็นที่นิยมของ
เหล่าบรรดานักศึกษาว่างงานและไม่ค่อยจะมีที่ไปทั้งหลายในยามค่ำคืน คึกคักด้วยดนตรีหลากหลายแนวเพลง เฮฮา
ปาร์ตี้ด้วยเครื่องดื่มมึนเมามากมายต่างราคา ... โดยมีแทยังอีกหนุ่มฮอตแห่งคณะวิศวกรรมที่คอยต้อนรับสม่ำเสมอ
“ว่าไงน้องชายหนีพี่มาเที่ยวเหรอ?” ซึงฮยอนพอวางสายจากทงเฮเรียบร้อยก็ดิ่งตรงมาทักทายน้องชายของแฟนในทันที
คิบอมที่กำลังเมาได้ที่เงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า และเมื่อรู้ว่ารอยยิ้มแสยะที่ประดับอยู่บนใบหน้า
หล่อร้ายนั้นเป็นของใครชายหนุ่มก็สะบัดไหล่ไล่ฝ่ามือของแฟนพี่ที่ถือวิสาสะมาวางไว้ออกก่อนจะหันกลับไปดวดเหล้ารวด
เดียวหมดแก้ว
“น้องชายแฟนมึงนี่กวนตีนแล้วไง!”
“ใจเย็น!” แขนยาวกางไปทำแนวกั้นเพื่อนสามสี่คนที่เตรียมพร้อมทุกเมื่อที่จะมีเรื่อง ซึงฮยองหันไปส่งซิกเป็นเชิงให้
กองหนุนที่แกร่วไปเล็กน้อยกลับไปจับจองโต๊ะและสั่งเหล้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างด้านข้างคิบอม
“ไม่คิดจะทำความรู้จักกับพี่เขยหน่อยรึไง!”
“เอ้ย!~ คิบอม! เหล้ามึงกูชงให้ละ เอาไปๆ เดี๋ยวให้กูถือนานกูเมื่อยนะมึง!” ดูท่าสถานการณ์จะไม่ดีเอามากๆ ซีวอนที่
เห็นว่าเพื่อนรักกำไม้กำมือแน่น ถลึงตาเหมือนอยากจะฆ่าคนเต็มแก่จึงรีบยัดแก้วเหล้าใส่มือคิบอมเร็วๆ
“เฮ่ยน้องชาย ทำท่าทำทางฟึดฟัดใส่พี่เขยอย่างนี้มันไม่สุภาพเลยนะ” ซึงฮยอนที่ยังไม่ยอมสงบปากสงบคำ
แม้จะรู้ดีถึงอารมณ์ของคิบอมขณะนี้ พาดแขนไปวางยังพนักพิงด้านหลังของเขาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปแซวเสียงหยันอย่าง
จงใจยั่วโมโห คิบอมหัวเราะหึในลำคอ พ่นลมออกจมูก เหลือบมองหางตาอย่างเหยียดๆแล้วจึงตัดปัญหาความขัดแย้งใน
ใจของตัวเองด้วยการยกเหล้าขึ้นดื่มพอให้ใจเย็นลง .... ไม่อยากมีเรื่อง .... ยังไงเสียเขาก็คือคนที่พี่ชายรัก !
“ฮ่ะ อ๊อๆๆ หรือว่าที่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง นี่ ....? …” ชายหนุ่มยังคงจ้องเสี้ยวหน้าของคนที่ยัง
ยกแก้วเหล้าจรดริมฝีปากไม่ได้หยุดอย่างไม่ลดละพร้อมกับเขยื้อนหน้าเข้าไปพูดหยอกให้ใกล้มากกว่าเดิม
“ไม่ทำตัวงี่เง่าไปหน่อยรึไง .....รู้มั้ย..?..หนีออกจากบ้านอย่างนี้....
.....มันพวกเด็กสามขวบเค้าทำกัน!”
พลั่กส์!~
จบประโยคที่ทำให้หมดความอดทน หมัดคมก็ถูกประโคมใส่เต็มแก้มซ้ายของเจ้าของคำพูด ซึงฮยอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้ม
กลิ้งลงไปกองกับพื้นโดยกวาดเครื่องแก้วทั้งหมดบนโต๊ะตกแตกกระจายและโกยเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของสาวๆ
ตามโต๊ะในร้านไปได้หลายเดซิเบล
“ไอ้เหี้ย! มึงต่อยเพื่อนกู!” หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ตะลุมบอลหนุบหนับกันกลางร้านโดยแม้แต่เจ้าของร้าน
อย่างแทยังเองยังห้ามไม่ได้ คยูฮยอนที่เพิ่งมาถึง ถึงแม้จะไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อนแต่ก็พอคาดเดาได้เมื่อเห็นหน้าของ
ซึงฮยอนและผองเพื่อน ร่างสูงโปร่งจึงไม่รอช้า คยูฮยอนกระโจนเข้าไปร่วมวงก่อนจะกระโดดถีบหลังคนที่กำลังจะอาศัย
จังหวะที่คิบอมกำลังนัวหมัดอยู่กับซึงฮยอนคิดไม่ซื่อหวังจะเอาขวดเบียร์ฟาดหัวเขาจนกระเด็นอักไปติดข้างฝา และก่อนที่
ตำรวจจะแห่โล่กันมาหมดโรงพัก ทงเฮที่ตามคยูฮยอนเข้ามาติดๆจึงก้าวกระโดดขึ้นไปบนสเตทขนาดย่อมก่อนจะคว้าไมค์
ของนักร้องนำที่ยืนลุ้นทำอย่างกับเชียร์มวยคู่สำคัญในสังเวียนมาแหกปากตะโกนลั่นใส่ลงไป
“คิม คิบอม ชเวซึงฮยอน!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้นไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!! ทั้งคู่เลย!!!!”
ได้ผลชะงักดีนัก นอกจากเสียงที่ดังกึกก้องทำเอากระจกร้านแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว แสงสปอตไลท์ที่สาดส่องแน่วแน่
บนเวทียังช่วยดึงความสนใจจากกลุ่มคนที่ชกต่อยกันไม่เลิกราได้ดีทีเดียว ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ทงเฮ ค้างอยู่ท่าไหนก็ท่านั้น ...
และคิบอมที่มีสภาพยับเยินไม่แตกต่างจากซึงฮยอนนักก็เป็นฝ่ายที่จะยอมจบก่อน ร่างสูงปล่อยมือออกจากคอเสื้อของอีกคน
นัยต์ตาสีรัตติกาลมืดสนิทไม่ต่างจากหัวใจที่ดำหม่นจ้องมองคนตรงหน้าอย่างมาดร้าย คิบอมใช้หลังมือปาดคราบเลือดสี
สดที่มุมปากออกก่อนจะปรับองศาของสายตาเบนไปมองคนที่ยืนนิ่งอยู่บนมินิสเตท ..... ความเจ็บปวดในแววตาที่ยากจะ
หยั่งถึงอาการสาหัสของหัวใจทำเอาทงเฮที่รับไว้เจ็บจุกอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างทั้งหมดทั้งมวลล้วนหยุดนิ่ง จนเมื่อ
คิบอมก้าวฉับออกไปจากร้าน ....สรรพสิ่งจึงเริ่มเคลื่อนไหว
“คิบอม! คิบอมเดี๋ยวก่อน!” ทงเฮรีบส่งไมค์คืนให้เจ้าของ เตรียมจะวิ่งตามอีกคนที่เดินห่างออกไป หากแต่เสียดายที่
โดนฝ่ามือหนารั้งไว้ได้เสียก่อน
“จะไปไหนทงเฮ!?”
“ปล่อยนะพี่ซึงฮยอน!! เพราะพี่ใช่มั้ย!? พี่ทำอะไร! คนอย่างคิบอมถึงเขาจะทำตัวแย่ไปบ้างแต่เค้าก็ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน!!…..”
พูดถึงตรงนี้ทงเฮก็นิ่งไปช่วยอึดใจ และพอนึกถึงเรื่องราวพิพาทระหว่างกันเมื่อสามวันก่อนก็ทำให้ความคิด
บางอย่างไหลวาบเข้าสู่สมอง แต่ไม่มีทางหรอกถึงคิบอมจะไม่ชอบขี้หน้าซึงฮยอน แต่คิบอมก็ไม่น่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
ทงเฮรู้นิสัยของแต่ละคนดี !
“ไม่รู้ล่ะ! แล้วถ้าคืนนี้นะ ....ถ้าคืนนี้! ทงเฮตามคิบอมกลับบ้านไม่ได้ เราเลิกกัน!!!” ฉิบหายแล้ว ! ซึงฮยอนสบถในใจ
เห็นเขาทำตัวแบบนี้ แต่สาบานได้ว่าลี ทงเฮเป็นคนเดียวจริงๆที่เขายอมถวายให้หมดตัวหมดใจ ฉะนั้นประกาศิตที่ออก
จากปากร่างบางจึงเป็นผลในทันที คนที่เจอคำอัปมงคลอย่างคำว่าเลิกเล่นงานจึงค่อยๆยอมผ่อนมือ ทงเฮกระแทกลม
หายใจใส่แรงๆเพื่อบ่งบอกสถานะของตนที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากและชายหนุ่มจะต้องถูกตัดแต้มอย่างแน่นอน
เจ้าของเรือนร่างบอบบางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแรงๆก่อนจะวิ่งลับหายไปจากร้านโดยทิ้งผลงานของความวุ่นวายที่
น้องชายเป็นคนร่วมก่อให้คนที่เหลือจัดการ
“กูว่าพี่น้องคู่นี้ชักจะแปลกๆว่ะ ..... ” เพื่อนคนสนิทที่ตกลงหย่าศึกกับคยูฮยอนด้วยความจำเป็นเพราะโดนแทยังสั่ง
เช็คบิลชาร์ทสิบเท่ากรณีที่คู่นี้เข้าไปคลุกวงในทำเอาตู้กระจกที่มีขวดบรั่นดีราคาแพงเรียงรายไว้ตกแตกไปหลายขวด
เดินตรงมาตบลงตรงบ่าคนที่ยืนนิ่งมองแผ่นหลังของคนรักค่อยๆหายไปจากสายตา
“กูก็ว่างั้น ไอ้นรกนั่นมันทำอย่างกับหึงพี่ชายมัน!” เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายใช้ลิ้นดุนโพลงปากของตนที่กลบไปด้วย
เลือดเค็มปร่าไปพลางนึกถึงการกระทำและสายตาน่าสมเพชในความรู้สึกที่คิบอมใช้มองทงเฮในความทรงจำ
“แล้วมึงจะทำไงวะ!? เล่นกับสายเลือดเดียวกัน ยังไงไอ้นั่นมันก็ชนะใสๆกูว่า” ความคิดเห็นนี้เรียกให้ดวงตาคู่คมตวัดฉับ
กลับมาหาคนพูด คิ้วสีเข้มขมวดตีกันยุ่งอย่างครุ่นคิด
“หึ...ตอนนี้กูยังไม่รู้ว่ะ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ทงเฮจะต้องเป็นของกูคนเดียว!!”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“คิบอม! รอพี่ก่อนได้มั้ย!” ก็เพราะช่วงขาที่สั้นกว่าจึงทำให้ร่างบางอยู่ห่างจากคนที่เดินท่อมๆอย่างไม่สนใจลมฟ้าอากาศ
เกือบๆจะร้อยเมตรได้ ทงเฮที่ชักเริ่มจะทั้งจุกและทั้งเหนื่อยจากการวิ่งตามหยุดขาของตนไว้เพียงเท่านั้นและยืนมองแผ่น
หลังน้องชายที่เคลื่อนห่างออกไปทุกทีๆอย่างปล่อยวาง
“บ้าที่สุดเลย!~ นี่คิดจะทำอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน!! ไอ้น้องเฮงซวย!!” กุญแจรถคันสวยในมือบางถูกขว้างลงส่งๆกับ
พื้นเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ทงเฮย่อตัวลงนั่งกับฟุตบาทข้างทาง แต่ก็นั่งพักได้เพียงไม่นาน ก้อนเมฆดำทะมึนที่ลอยอยู่
เหนือศรีษะก็โปรยเม็ดฝนลงมา จากตอนเริ่มแรกแค่เพียงบางๆก็กลับกลายเป็นเทซู่ลงมาทำเอาร่างบางเกือบจะฉุดตัวเอง
ให้ลุกขึ้นและไปหลบอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะใกล้ๆแทบจะไม่ทัน
“เออดี!! ฝนก็ดันตกอีก!! ดี!! ดีทุกอย่างเลย ทั้งน้องชาย ทั้งฝนฟ้า!!” คำประชดถูกสบถออกมาพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่
ไหลอาบสองแก้มใส มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าน้องชายสุดที่รักจะคิดจริงจังกับตนดังคำที่บอกเล่าเมื่อสาม
วันก่อนจริง คนตัวเล็กลดตัวลงนั่งชันเข่ากับพื้นปูนของที่พักพิงคับแคบอย่างไม่ใส่ใจความเปรอะเปื้อนแม้ว่าน้ำฝนจะเริ่ม
เจิ่งนองเข้ามาทุกขณะ ในตอนนี้การร้องไห้สำหรับทงเฮคงจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ดีที่สุดในการขจัดความ
เครียดที่สร้างความอึดอัดคับอกคับใจ และยิ่งคิดไปว่าอนาคตระหว่างตนกับคิบอมจะเป็นเช่นไรต่อไปถ้าเกิดคิบอมไม่อยาก
จะเป็นพี่เป็นน้องกับตนอีกแล้วจริงๆ เสียงฟ้าฝ่าดังกึกก้องในตอนนี้ก็ยังไม่อาจกลบเสียงสะอื้นร่ำไห้ได้
((( RRRRRrrrrRRRRrr ))) และเป็นซึงฮยอนอีกครั้งที่โทรเข้ามา ซึ่งทงเฮก็ไม่ลังเลที่จะกดตัดสายทิ้งและปิดเครื่องหนี
ในทันที แต่การปิดเครื่องหนีของทงเฮนั้นก็ทำให้ใครอีกคนที่เป็นห่วงไม่แพ้กันต้องกระวนกระวายใจ คิบอมที่เห็นว่าพี่ชาย
ไม่ตามเขามาอีกก็ชักจะเริ่มใจไม่ดีกลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นกับทงเฮ และยิ่งพอโทรเข้าก็ดันโทรไม่ติดบวกกับเห็นว่าฝนตก
หนักขนาดนี้แล้วด้วย ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะวิ่งตากฝนกลับมาโดยหวังว่าจะพบคนที่ต้องการตามหาอยู่ระหว่างเส้นทางที่
เขาจากมา และก็เป็นตามที่คาดไว้จริงเมื่อสายตาคมไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่นั่งขดตัวสั่นเทิ้มอยู่ในตู้โทรศัพท์ข้าง
เสาไฟฟ้าสว่าง ขายาวจึงรีบวิ่งย่ำน้ำเข้าไปหาอย่างไม่รอรี
พรึ่บ! ประตูตู้โทรศัพท์ที่ทำจากกระจกใสถูกเปิดขึ้น ร่างสูงที่เพิ่งมาถึงเบียดเข้าไปยืนค้ำหัวคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นก่อนจะงับบานประตูลง
“คิบอม!~” ใบหน้าสวยที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววว่าดีใจมาก ทงเฮลุกขึ้นยืนก่อนจะโถมกอดอีกคนไว้สุดแรงจนเนื้อ
ตัวเปียกปอนตามไปด้วย
“ปิดเครื่องทำไม! ผมเป็นห่วงแทบแย่!!” คิบอมดันตัวอีกคนออกมาจ้องหน้า มือใหญ่ที่เปียกชื้นประคองใบหน้าเรียวสวยไว้เต็มอุ้งมือ
“ฮึก..เป็นห่วงกันด้วยเหรอ!? เป็นห่วงแล้วทำไมถึงทิ้งพี่ไว้คนเดียวล่ะ!! ฮึก...ทิ้งให้พี่อยู่บ้านคนเดียวตั้งสามวันสามคืน
แล้วยังจะกลางทางอย่างนี้อีก!!” คำตัดพ้อคละเคล้าไปกับเสียงสะอึกสะอื้น รัตติกาลมืดจ้องมองใบหน้าของพี่ชายที่เปื้อน
น้ำตาแล้วก็กัดริมฝีปากจนเจ็บ โกรธตัวเองเหลือเกินที่เห็นแก่ตัวเอาแต่ความรู้สึกของตนเป็นใหญ่ทำร้ายใจพี่ชายสุดที่รักที่
ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยจนต้องร้องไห้เสียใจขนาดนี้
“ผม...ผมขอโทษ” นิ้วเรียวเกลี่ยหยดน้ำตาที่กำลังไหลกลิ้งลงมาบนผิวแก้มเนียนให้ นับวันหัวใจมันจะบังคับยากเย็นขึ้น
ทุกทีๆ ทุกครั้งที่ใกล้มันก็ยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหว เจ้าก้อนเนื้อดูแลยากตรงอกข้างซ้ายมันไม่เคยจำได้ซักครั้งว่าคนที่ยืนอยู่
ตรงหน้าคือพี่ชายแท้ๆ และถ้าหากทงเฮไม่ทาบมือลงเพื่อยับยั้งริมฝีปากของเขาไว้ เขาก็คงจะลืมตัวและปล่อยใจให้
ล่วงเกินพี่ชายสุดที่รักไปตามที่ใจปรารถนาเสียตอนนี้
“คิบอมอย่าทำอย่างนี้เลย เราเป็นพี่น้องกันนะ” คำว่าพี่น้องอีกแล้ว .... คิบอมฟังแล้วก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
อย่างหัวเสียเล็กน้อย ก็เข้าใจว่าความรักมันมีหลายรูปแบบ แต่กับทงเฮมันไม่ใช่ เขาไม่เคยคิดกับคนตรงหน้าแค่คำว่าพี่
น้องได้เลยซักครั้ง การที่เขาอยู่กันตามลำพังกับทงเฮสองคนมาตลอดสี่ปีมันทำให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าเขาไม่ได้เกิดมา
บนโลกนี้เพื่อที่จะรักทงเฮแค่เส้นตายที่ขีดไว้ตรงคำว่าพี่น้อง และวันนี้ถ้าทงเฮไม่ให้เขาข้ามเส้นนั้นไป เขาก็จะไม่ยอม
กลับไปเริ่มต้นที่จุดเดิมเช่นกัน ถ้าเป็นมากกว่าพี่น้องไม่ได้ สู้เราไม่รู้จักกันเลยยังจะดีเสียกว่า แล้วหัวใจก็สั่งการให้
น้องชายทำตามอำเภอใจ ร่างสูงรุกเข้าหาคนที่กำลังตัวสั่นเทาน้อยๆให้มากขึ้น ดันลำตัวบอบบางจนแผ่นหลังน่าทะนุ
ถนอมนั้นแนบสนิทไปกับผนังกระจกที่ละอองน้ำเริ่มจับฝ้า
“คิบอม อย่า” ทงเฮอิดออดอย่างถ้อยจริต ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าตัวเองขัดขืน หรือแสดงท่าทีต่อต้านให้มากกว่านี้ คิบอมก็คงจะ
ไม่บังคับหรือฝืนความรู้สึกของเขาเป็นแน่แท้ แต่ก็ไม่รู้สินะ ไม่รู้ทำไมสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือหลบสายตา ตั้งแต่เมื่อไหร่
ที่เขาไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวตนให้คนตรงหน้ารับรู้ผ่านทางนัยต์ตาสุกใส เมื่อไหร่ที่หัวใจมันเต้นผิดจังหวะพอๆกับการที่จะ
หายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องชายคนดี
“สมมติถ้าผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่เลย พี่คิดว่าพี่จะรักผมได้มั้ย?” เสียงทุ้มชวนฟังกระซิบถามเบาๆ
อยู่ข้างหู เป็นผลให้หยดน้ำจากเส้นผมสีดำขลับน่าอิจฉาหยดลงเคลียที่แก้มใส บ้างก็ตกกระทบไหล่บางจนเปียกชื้นยาม
ที่คิบอมนั้นโน้มใบหน้าชิดมาใกล้มากกว่าเดิมทำเอาทงเฮรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งอยู่กลางทะเลสาบในฤดูหนาวด้วยความเย็น
เฉียบจากหยดน้ำและคำถาม เจ้าของใบหน้าสวยอ่อนหวานค่อยๆฝืนความกลัวหันมาสบสายตา และก็ต้องพบว่าความเป็น
ตัวตนที่มีเหลือเพียงน้อยนิดนั้นกำลังถูกดึงดูดให้จมดิ่งลงไปกับเจ้าของนัยต์ตาสีมืดสนิทตรงหน้าที่ถึงแม้รัตติกาลเบื้องบน
ที่ว่าลึกลับกว่ายังไม่อาจเทียบเท่าได้
“ตอบผมสิพี่ชาย ถ้าผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง เป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือใครก็ตามที่ไม่มีสายเลือดเดียวกับพี่
พี่จะรักผมได้รึเปล่า?” คำถามที่เหมือนต้องการจะย้ำหาคำตอบให้ได้นั้นไม่ได้ทำหน้าที่ของมันเลยแม้แต่น้อย
เมื่อริมฝีปากที่ควรจะเอื้อนเอ่ยให้คำตอบได้ถูกคนป้อนคำถามช่วงชิงความเป็นอิสระไป คิบอมย้ำความรู้สึกของเขาที่
ซื่อตรงต่อพี่ชายคนเดียวมาโดยตลอดผ่านรสสัมผัสอ่อนโยนที่เขาตั้งใจจะมอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้ทงเฮได้รับรู้ว่า
ความรักที่มันล้นเอ่ออยู่ท่วมอกนั้นมันมีมากมายมหาศาลแค่ไหน
“ผมรักพี่นะ”
“ได้ยินมั้ย? ....พี่ทงเฮ”
“รัก... รักมาตลอด”
“มองผมบ้างได้มั้ย? มองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่รักพี่”
“ไม่ใช่แค่น้องชายที่รักพี่ชาย”
“รักผมบ้าง ได้โปรดเถอะทงเฮ”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แสงสีทองอร่ามฟ้าถักทอขึ้นกระทบสรรพสิ่งบนโลกให้มองเห็นให้รับรู้ว่าอะไรสวยงามหรืออะไรไม่งามตา หยดน้ำฝนที่ค้าง
คาอยู่บนใบไม้และกิ่งก้านสาขาสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆร่วงหล่นซึมซาบลงสู่พื้นดินให้ความชุ่มชื้น บ้างก็ระเหยล่องลอยไปตาม
ห้วงอากาศหลวมรวมกับสายลมพัดพาไปให้รู้สึกเย็นชื่นกายเมื่อสัมผัสถึง เรือนร่างบอบบางที่นอนขดตัวเหมือนลูกแมวตัว
เล็กอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดภายในห้องนอนที่ถูกเปิดหน้าต่างรับลมไว้ดึงผ้าห่มที่กอมอยู่ตรงเข่าขึ้นมาคลุมโปงหากแต่
ความต้องการความอบอุ่นนั้นถูกขัดขวางจนทำให้ต้องจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อคนที่นอนอยู่ด้านข้างเลือกที่จะกระตุกผ้าผืน
หนานั้นออกและใช้ผิวเนื้อของตนห่มเนื้อเปราะบางให้คนตัวเล็กแทน
“คิบอมอา....ร้อน”
“ร้อนรุ่ม?”
“บ้าเหอะ!”
ถึงจะทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอเหมือนไม่ชอบใจนักแต่ทงเฮก็ยอมพลีกายเป็นหมอนข้างนุ่มนิ่มให้คิบอมได้นอนกอดเล่นโดย
ไม่เกี่ยงงอน มือใหญ่กดศรีษะของร่างในอ้อมกอดให้แนบลงมากับช่วงอกเขามากขึ้นก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมลำตัวของเขาทั้งคู่ไว้
♫♪♫♪♫♪♫♪ และนอนเล่นกันได้เพียงพัก เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นเรียกให้มือใหญ่ต้องเอื้อมไปตะปบปิดด้วยความ
หงุดหงิดเล็กน้อย
“อื้มม..ม ได้..เวลาตื่นไปเรียน...แล้วเหรอเนี่ย..?....ขี้เกียจจัง”
“ก็ถ้าพี่ชายไม่อยากไปก็นอนต่อสิ ไม่เห็นจะยากเลย” ทงเฮกระดกหัวขึ้นมาก่อนจะเกยคางลงบนอกแกร่งพลางจ้องมอง
คนที่กำลังจะตามใจเขาจนเหลิงแล้วก็อมยิ้มเขินๆ ก็ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานทั้งหน้าทั้งตัวมันก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างห้าม
ไม่ได้ มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับน้องชายไป แต่แค่การกระทำที่เป็นอยู่ก็คงเพียงพอที่อีกคนจะเดา
ออกได้ไม่ยากแล้วกระมัง
“ผมรักพี่นะ”
“ได้ยินมั้ย? ....พี่ทงเฮ”
“รัก... รักมาตลอด”
“มองผมบ้างได้มั้ย? มองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่รักพี่”
“ไม่ใช่แค่น้องชายที่รักพี่ชาย”
“รักผมบ้าง ได้โปรดเถอะทงเฮ”
“ยิ้มอะไร?” คิบอมย้ำคำถามกับคนที่อมยิ้มทำหูทวนลมไม่เลิกอีกครั้ง ถามซ้ำแล้วยังทำเป็นพองลมที่แก้มใสๆใส่อีกสิน่า
ทำน่ารักจนคนมองนึกหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดที่แก้มกลมๆนั่นให้หนำใจ แต่ก็ทำได้แค่คิดแหละนะ เพราะยังไม่ทันไรคนตัว
เล็กคล่องแคล่วก็ยันตัวเองออกจากอ้อมกอดและวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำเสียแล้ว
“พี่ทงเฮอา~” คิบอมออดเสียงดังๆไล่หลังคนที่ปิดประตูห้องน้ำดังโครม แต่ก็แปลกไม่ยักจะได้ยินเสียงกดล็อค
คิบอมยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วจึงตลบผ้าห่มกองใหญ่ออกให้พ้นตัวและก้าวฉับตามร่างบางเข้าไปยังห้องน้ำ
“เอ๊ะ!~ คิบอม! พี่จะอาบน้ำออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็พี่ไม่เห็นล็อคประตูนี่ ก็แสดงว่าพี่อนุญาตให้ผมมาอาบด้วยใช่ปะล่ะ!” คนที่เพิ่งจะบีบยาสีฟันลงแปรงเตรียมจะทำความ
สะอาดช่องปากในตอนเช้าถึงกับอ้าปากค้าง การที่เขาเคยชินกับการไม่ล็อคห้องน้ำในห้องนอนตัวเองนั้น มันทำให้เจ้าน้องชาย
ตัวแสบมันคิดเลยเถิดอย่างนี้ไปได้อย่างไรกันนะ!?
“คิบอมมม..ออกไปสิ! ไปอาบห้องตัวเองนู่น!” ทงเฮพยายามผลักไสคนตัวโตขี้อ้อนให้ออกไปจากห้องน้ำ แต่ก็ไม่สำเร็จ
เอาแต่ใจดื้อด้านสมตัว แถมยังพิเรนยื่นข้อเสนอที่ทงเฮต้องจำใจยอมรับอย่างไม่มีการโต้แย้งใดๆอีกว่าถ้ายอมทำตามแล้ว
คิบอมจะยอมออกไปจากห้องน้ำแต่โดยดี .....เอาละนะให้น้องชายแปรงฟันให้ ก็ยังดีกว่าให้น้องชายอาบน้ำให้ก็แล้วกัน!
“อ้าปากกว้างๆสิพี่ชาย” คนที่โดยสั่งเหมือนเด็กอนุบาลทำหน้าง้ำแต่ก็ยอมอ้าปากให้กว้างขึ้นตามคำสั่ง คิบอมกั้นยิ้มเสีย
จนเมื่อยหน้าและบรรจงแปรงฟันให้พี่ชายที่ยืนนิ่งแก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกอย่างเบามือ
“ยิงฟันซิ” ดูเหมือนจะเป็นการแยกเขี้ยวเสียมากกว่า คิบอมหลุดหัวเราะออกมาทำเอาคนที่มีฟองขาวกลิ่นมิ้นสดชื่นอยู่เต็มปาก
ต้องฟาดลงที่ท่อนแขนหนักๆซักทีสองที
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” และหลังจากปิดท้ายด้วยน้ำเปล่าและน้ำยาบ้วนปากที่คิบอมเป็นคนตระเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย
ทงเฮก็ทวงสัญญาคืน ร่างบางดันตัวคนที่ทำยื้อหยอกๆออกไปทิ้งไว้หน้าประตูและรีบปิดล็อคอย่างรวดเร็ว
“ไอ้น้องบ้า!”
“ผมได้ยินนะ!”
“เรื่องของนาย!”
เจ้าของเรือนร่างบอบบางที่ยืนพิงหลังอยู่กับบานประตูห้องน้ำยังคงหุบยิ้มไม่ได้ ทงเฮเดินไปที่หน้ากระจกพลางหยิบ
แปรงสีฟันสีฟ้าใสของตนขึ้นมาดูเล่นแล้วก็ยิ้มหวานอยู่คนเดียว
“ตลกน่าทงเฮ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย!” ทำอย่างกับแปรงอันเล็กเป็นของร้อนในบัดดล ทงเฮเสียบมันกลับไปยังโหล
เซรามิกลายการ์ตูนตามเดิมแล้วจึงขจัดความคิดฟุ้งซ่านที่ไหลเวียนอยู่ในหัวสมองด้วยการอาบน้ำให้สดชื่น และเมื่อ
ออกมาอีกครั้งในชุดคลุมอาบน้ำก็พบว่าคนที่เขาทิ้งให้อยู่ด้านนอกได้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“คิบอมอา...กล้าดียังไงมารื้อ.....ของพี่กันเล่า!.....” คนที่เขินหน้าแดงกร่ำวิ่งเข้าไปรวบชั้นในและบ็อกเซอร์สีหวาน
ของตนที่คิบอมวางพาดไว้บนเตียงที่ถูกเก็บเรียบร้อยอย่างอะหล่างฉ่างและเอามาหลบไว้ด้านหลัง
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” คนหน้าด้านหน้าทนยังทำยกยิ้มมุมปากดูไม่สะทกสะท้าน ทงเฮทำปลายตาค้อนใส่คิบอมเสียทีหนึ่ง
แล้วจึงเดินกระแทกเท้าลงส้นปึงปังอย่างขัดใจไปฉวยเสื้อผ้าที่อีกคนแขวนไว้ให้กลับเข้าไปยังห้องน้ำอีกครั้งเพื่อแต่งตัว
และหายไปไม่นานมากนักก็ปรากฏตัวออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าคู่กับกางเกงเอวต่ำสีน้ำตาลเข้มเต็มยศ แต่เจ้าน้องชาย
ตัวดีนี่สิยังไงก็ยังคงอยู่ในชุดนอนชุดเดิม
“หัวเราะอะไร ไม่ต้องมาขำเลยนะ แล้วตัวเองไม่มีเรียนรึไง ทำไมไม่ไปอาบน้ำ”
“พี่ชายใจร้าย ผมช้ำไปทั้งตัวขนาดนี้ยังจะให้ผมไปเรียนอีกเหรอ?” คิบอมฉุดตัวเองลุกขึ้นนั่งและทำหน้าหงอจนทงเฮนึก
สงสาร
“ไหนดูหน่อยซิ” พอตั้งใจมองให้เห็นแจ้งจึงรู้จริงว่า รอยฟกช้ำจากการทะเลาะวิวาทเมื่อคืนมันชักจะหนักหนากว่าที่เห็น
ในตอนแรก ทงเฮเดินเข้าไปหยุดยืนต่อหน้าคิบอมหวังจะขอดูบาดแผลแต่ก็โดนคนน้องรวบดึงให้ลงไปนั่งบนตักจนได้
“คิบอมอา..~” ทงเฮทำเสียงอ่อนเมื่อคนที่กอดเอวเขาเอาไว้ขโมยหอมแก้มขาวๆของเขาไปหนึ่งที
“หอมจัง” ตอนแรกยังทำท่าเหมือนจะตายอยู่แท้ๆแต่ก็กลับมาระรื่นได้เร็วเหลือเกิน
“ผมขอโดดนะวันนี้ ไม่ไหวจริงๆมันมึนๆแล้วก็ปวดไปทั้งตัว” คนตัวโตพูดออดอ้อนเสียงอ่อนพลางซุกหน้าลงกับไหล่เล็ก
ปล่อยให้ทงเฮลูบเรือนผมสีเข้มของเขาไปเรื่อย
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปขอเล็คเชอร์ที่ซีวอนให้แล้วกันนะ” คิบอมยอมร่นตัวออกมาสบตาเมื่อทงเฮขืนตัวออกนิดๆ
“มันคงจะได้ไปเรียนหรอก ไอ้คยูฮยอนก็เหมือนกัน นี่ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้โทรหาพวกมันเลยว่าเป็นไงบ้าง” ทงเฮพยักหน้า
รับอย่างเข้าใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ลืมไปเสียสนิทว่าเกลอซี้ของคิบอมอย่างโจ คยูฮยอน และชเวซีวอนก็ร่วมวงไป
กับน้องชายตัวแสบของเขาด้วย
“แล้วไหวมั้ย? เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มให้ดีกว่านะ พอทานเสร็จจะได้ทานยา”
“อืม”
“แต่ตอนนี้พี่ว่าทายาก่อนจะดีกว่า ดูสิเขียวปัดเลย” พูดจบคนตัวเล็กก็เดินหายออกไปจากห้องซักพักแล้วจึงกลับมาพร้อม
หลอดยาแก้ฟกช้ำในมือ และเจลใสเนื้อเบาก็ถูกแต้มลงและถูกบรรจงทาอย่างถนอมทีละจุด ทั้งที่โหนกแก้ม มุมปาก
และตามลำตัวของน้องชาย หลังจากนั้นพี่ชายที่แสนดีก็ทำหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เสียงในครัวดังได้พักก็เงียบลง
พร้อมกับชามข้าวต้มอุ่นร้อนที่ส่งกลิ่นหอมได้ถูกเสิร์ฟที่กลางโต๊ะอาหาร
“งั้นเดี๋ยวเที่ยงๆพี่จะรีบกลับมานะ วิชานี้พี่ไม่อยากโดดจริงๆ” แม้จะไม่อยากให้พี่ชายห่างตัวแม้ซักเสี้ยววินาที แต่คิบอมก็
รู้ดีว่าสิ่งที่เขาได้รับนั้นจากพี่ชายนั้นมันมากเกินกว่าที่เขาจะเอาแต่ใจตัวเองได้อีกแล้ว ชายหนุ่มทำได้เพียงยิ้มบางๆและ
พยักหน้าให้กับคนที่หยิบกุญแจรถเตรียมพร้อมจะออกจากบ้าน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มร้อนด้วยท่าทีซังกะตายจน
คนที่ยังพะว้าพะวงไม่ได้ไปซักทีอดจะเป็นห่วงไม่ได้
จุ๊บ~ คิบอมปล่อยช้อนร่วงกระทบชามดังแกร๊งพลางยกมือจับแก้มตัวเองไว้
“แล้วพี่จะรีบกลับนะ^^” ทงเฮส่งยิ้มหวานและโบกมือไหวๆก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากกรอบประตูบ้านทิ้งให้คิบอมนั่งยิ้มค้าง
อยู่คนเดียวกับชามข้าว
“กล้านะทงเฮ!” ร่างบางกระชับกระเป๋าคู่ใจที่เคียงบ่าไว้แน่นพร้อมกับสะบัดศรีษะไปมาเพื่อไล่ภาพความใจกล้าของตัวเองในหัว
ขาเรียวยาวเดินก้าวไปยังประตูรั้วหน้าบ้านและเพียงกดสวิตซ์ที่มุมเสาประตูรั้วก็ถูกเลื่อนออก
“เอ๊ะ? จดหมายอะไรเนี่ย” และยังไม่ทันจะหันหลังไปขึ้นรถ ดวงตาคู่สวยก็ไปสะดุดเข้ากับซองสีน้ำตาลในตู้จดหมาย
ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะได้ ทงเฮเดินเข้าไปหยิบออกมาดูอย่างสงสัย และยิ่งเห็นสิ่งที่ถูกจ่าหน้าซองมีเพียงคำว่า ‘ทงเฮ’
ก็ยิ่งแปลกใจไปกันใหญ่ มือเล็กจึงไม่รั้งรอที่จะแกะมันออกดู
‘ถ้าไม่อยากให้รูปพวกนี้ถูกร่อนทั่วมหาวิทยาลัยและอินเตอร์เน็ทแล้วล่ะก็ เที่ยงคืนพบกันที่ชมรมถ่ายภาพ'
TBC >>> END PART
--------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น