คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : + ภาพลวงตา กลรักลวงใจ + ParT reason . .
PART 3
[ แหม ๆ ๆ มีรูปให้จิ้นตามกันนิดนึง แว๊ก ๆ ๆ เกือบจะเหมือน อิอิ]
“โธ่เว้ย!!! นี่ชั้นกำลังอยู่กับคนที่แก่กว่าปีนึงหรือกำลังอยู่กับเด็กปัญญาอ่อนกันวะ!!!??? หา !!??”
มือกระชากคอเสื้อร่างบางที่เอาแต่นั่งร้องไห้เอาเป็นเอาตายให้ขึ้นมาสบตา
“........ฮึก.........ปะ......ฮึก.......ปล่อย...ชะ............ชั้น......เถอะ......นะ.......”
สะอึกสะอื้นจนแทบจะพูดจาจับความไม่ได้ ศรีษะที่มันเคยตั้งบนบ่าตัวความภูมิใจและเชิดหยิ่งในศักดิ์ศรี
โค้งคำนับให้ไม่ได้หยุด . . ก็หลังจากได้สัมผัสรสของหยดแอลกลอฮอล์ที่เจ้าตัวดีขว้างข้ามหัวไปยังผนังข้างหลังตัวเองแล้วเฉียดลงมาที่แก้มละลงเข้าปากเล็กน้อยเนี่ยสิ . . นอกจากมันจะเฝื่อนๆไม่อร่อยแล้ว . . มันก็ยังเป็นสิ่งที่ใครๆก็รู้ว่ากินไม่ได้
“เลิกพูดคำนี้ซะที!!!! เลิกจะหวังลมๆแร้งๆได้แล้วว่าชั้นจะปล่อยแก!!!! เพราะสามวันนี้แหละจะเป็นตัวตัดสิน
ว่าชั้นจะพยามไม่ยุ่งกับแม่แกได้รึป่าว!!!??? เข้าใจมั้ย!!!!!!”
ตะคอกแรงๆใส่เอาซะหูชาไปหมด . . แค่นี้ประสาทสัมผัสทุกส่วนมันก็แทบจะหมดสภาพไปอยู่แล้ว
ท้องไส้มันก็เริ่มปั่นป่วนด้วยเพราะความกลัวและความเครียด แล้วไหนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าอีก . .
“......ฮึก.....ปะ....ปล่อย......ชั้น.......และ......ชะ....ชั้น....กับ...แม่จะไป........นะ..”
คำเดียวที่ยังอยากจะยืนยันเพื่อขอความเห็นใจ เพราะยังไงนับตั้งแต่วันนี้วันที่ได้รู้ธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้เค้าคงจะไม่สามารถที่จะทนอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ . .
“โอ๊ยยย!!! หูหนวกรึไงวะ!!!!”
“.........เฮือก.......ฮึก........ฮือ.............ฮือ.......อ........”
ด้วยความที่ก็เริ่มจะทำอะไรไม่ค่อยถูกเนื่องจากเสียงร้องไห้กระซิกๆที่ยังล่องลอยฟังแล้วชวนรำคาญปนๆกับขนลุกในช่วงหัวค่ำอย่างนี้ . . ก็คงต้องทำอะไรซักอย่าง. .
“มานี่!!!!!!!!”
มือหนาจัดการแก้เชือกที่มันอยู่ออกไวๆ แล้วยังจะแล็คซีนที่แปะรัดไว้ตามข้อเท้าอีก ดึงออกเร็วๆอย่างไม่ปรานีเป็นผลให้รอบข้อเท้าเป็นรอยแดงแถบๆ
“.........อะ......โอ๊ย!!!.......ผะ.....ฮึก......แผล...ชะ...ชั้น....”
ขาที่แทบจะไม่มีแรงทรุดลงทันทีเหมือนอย่างกับว่ากระดูกข้างในได้หักแตกเป็นเศษๆ . .
ขาเรียวล้มลงโดยเอาเข่าโหม่งกระแทกพื้นกระเบื้องซะเสียงดัง
“พอ!! พอกันทีเว้ย เบื่อ!!!!”
“......ฮึก................ฮือ............”
ซบหน้าลงกับพื้นห้องแล้วนอนหมอบร้องไห้อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้อีกคนที่ยืนมองอยู่ได้แต่รู้สึกเสียใจกับการกระทำที่ดูจะเกินเลยจนทำให้คนตัวเล็กต้องทรมานและเสียน้ำตามามากมายในวันนี้ . .
“..........แม่....คับ..........เมื่อไหร่...ฮึก.....แม่จะ.....กะ....กลับมา....ฮึก.......”
แผ่นหลังเล็กสะท้อนขึ้นลงด้วยแรงสะอื้นดูไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แล้วยิ่งแรงกดที่นั่งพับเพียบทับรอยแผลเก่าที่ยังไม่ได้รับการเยียวยายิ่งส่งผลทำให้เลือดที่ยังไหลไม่หยุดค่อยๆหยดละลงมาที่พื้นห้อง
“......พอกันที ชั้นชักจะทนท่าทีเสแสร้งน่าสะอิดสะเอียนชวนขนลุกอย่างนี้ไม่ไหว.....!!!!”
มือคว้าข้อแขนฉุดแรงๆให้ลุกขึ้นแต่ก็ขาที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกลับล้มเผะๆลงทุกครั้งที่พยาม
“อย่ามาสำออยได้มั้ย!!!!” กระตุกแขนย้ำๆจนไหล่เล็กแทบจะหลุด
“…….โอ๊ยยย...!!......”
“......ลุกเซ่!!!!!!! บอกให้ลุก!!!!!!!”
“........ไม่!!!!........ฮึก..........นาย.....ก็ฆ่าชั้นเลยเซ่!!!!.............”
สะบัดมือออกเต็มแรง . . เร็วเท่าทันใจคิด ตะเกียกตะกายคว้ามีดที่ร่วงหล่นอยู่กันพื้นไม่ไกลจากตัวนักด้วยมือที่ยังคงถูกมัดอยู่อย่างหลวมๆ . .
“........เฮ้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!......................” รีบกระโดดลงไปตะครุบมือเล็กนั่นไว้ แล้วเขี่ยมีดออกไปไกล
“เอามา!!!.......ฮึก.........ฆ่าชั้นให้ตาย........นายจะได้สมใจซักที.....ฮึก..ฮืออออออ.......”
“จะบ้ารึไง!!!!!!!!!” พยามรวบแขนรวบขาคนที่เกิดจะฮึดมีแรงขึ้นมาให้หยุดไขว่คว้ามีดคมด้ามนั้น
“……ฮึก........ชั้น.....ไม่อยากจะ...อยู่กับ.....นาย......ฮึก..........ถึง.........สะ.....สามวัน!!!....ปล่อยย!!!!”
ดิ้นพราดๆอยู่กับพื้น . . ความรู้สึกทุรนทุรายเหมือนขาดอากาศหายใจเวลาจมน้ำเป็นผลให้สมองหรือน่าจะเรียกว่า
จิตใจที่ไม่อาจจะทนรับได้ในสภาพโหดร้ายอย่างนี้จำต้องปิดตัวเอง
“.............................................”
“อ้าว???!! เฮ้ยย!!! ทงเฮ !!! ทงเฮ!!!!”
หัวทุยซบเกยอย่างหมดแรงอยู่ในอ้อมอกแกร่งของคิบอม เปลือกตาบางหลับลงสนิท ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ
แม้ว่าอีกคนจะพยามเขย่าตัวแรงแค่ไหน
“....ชิพหายแล้ว....อะไรวะเนี่ย!!! ตัวร้อนเป็นไฟเลย!!!.........”
ท่าทีลุกลี้ลุกลนดูจะเป็นห่วงมากขึ้นผิดกับเมื่อตอนกลางวันที่หยอกแกล้งจนทำให้เป็นลมไปรอบนึง
“......ทงเฮ........ทงเฮ...!!!”
ดูเหมือนเสียงเรียกที่ไม่ค่อยน่าจะจดจำจะไม่ผ่านเข้าไปในโสตประสาทหูเลยซักนิด ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง
“.........ชั้นจะแก้แค้นนายนะเว้ย!!!.........ไม่ได้จะมาดูแลนาย!!!!!”
ตะโกนโหวกเหวกโวยวายด้วยเพราะขัดใจแต่น้ำเสียงดูอ่อนลงเกือบสิบเท่าเห็นจะได้ถ้าเทียบกับทั้งวัน
ที่พยามๆแหกปากมา . .
“.......ชั้นจะไปฆ่านายได้ยังไงวะ ไอ้บ้านี่.......”
รอยยิ้มที่รับรองว่าทงเฮจะไม่มีทางได้เห็นมัน ปรากฏขึ้นบางๆที่มุมปาก มือหนาจัดการแบกร่างบางขึ้นพาดบ่า พยามเดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องนอนให้ไวๆมากที่สุดด้วยกลัวว่าจะทำให้คนที่ถูกแบกเลือดตกหัวซะก่อน
“.........จะตายมั้ยเนี่ย ชั้นยังไม่อยากเป็นฆาตรกรนะเว้ย!!!”
สบถไปพลางบีบผ้าขนหนูสีขาวสะอาดผืนเล็กในกะละมังบนหัวนอนให้หมาดๆก่อนจะค่อยๆซับลงบนใบหน้าสวยผิดความเป็นชาย . . ดูยังไงก็ไม่มีพิษมีภัย ทำไมต้องใจร้ายกับคนที่เค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวกันด้วยล่ะ
[[[[[ RRRRRRrrrrrRRRRRrrr ]]]]]
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาคิบอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่ความรู้สึกเสียวสันหลังแปลบๆ จะวิ่งพล่านทั่วตัว
นิ้วเรียวค่อยๆกดรับมือถือเครื่องเล็กแล้วเดินออกไปนอกห้อง
- ป้าซันมี -
“....สวัสดีคับป้า” คำนับหัวเล็กน้อยทำอย่างกับคนในสายจะรับรู้
“....คิบอม แกจัดการไปถึงไหนแล้ว เรื่องนังสองแม่ลูกนั่นน่ะ”
เสียงแหลมเหมือนแม่มดก็ไม่ปานสอดผ่านมาตามสายฟังแล้วชวนขนลุกขนพอง
“...เอ่อ ... คือ ผม....ผมกำลังทำตามที่ป้าบอกคับ”
รู้สึกได้ถึงความเหนียวเหนอะในโพลงปาก น้ำลายจะกลืนลงคอยังทำลำบาก
“คิบอม!! แกต้องทำให้มันออกจากบ้าน ออกไปจากชีวิตพ่อแกให้ได้!!!
แกต้องทำเพื่อแม่แก เข้าใจมั้ย!!!?? คิบอม!!!”
ติ๊ด . . . .
“เอ่อ….. ป้า!!!......ป้าซันมีคับ!!!!......”
“...............................”
“.........เพื่อแม่งั้นหรอป้า.................ฟู่~…………….”
หลังจากรู้ว่าตัวเองกำลังตะโกนใส่มือถือที่ไม่มีคนฟังแล้ว ก็ถอนหายใจซะยาวเหยียดด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะค่อยๆเดินกลับเข้าไปในห้องนอน มือเรียวขว้างมือถือลงบนเก้าอี้โยกสีขาวที่มีเบาะรองนั่งทำมือวางอยู่รองรับการกระแทกอย่างไม่ใส่ใจ
“แม่คับ แม่ต้องการอย่างนี้ อย่างที่ป้าบอกกับผมจริงๆใช่มั้ยคับ??”
นั่งลงข้างๆร่างบางที่ยังคงไม่รู้สึกตัว นิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยผมที่ลงมาปรกทิ่มหน้าทิ่มตา
. . ถึงจะมอมแมมยังไงก็คงไม่สามารถปกปิดความสวยหวานได้
“ผมทำวิธีอื่นไม่ได้หรอคับแม่ ผมไม่อยากทำร้ายเค้าอีก”
ก้มลงมองดูมือหยาบหนาของตัวเองที่เอาแต่ทำเลวไว้กับคนตรงหน้าแล้วค่อยๆหยิบผ้าขนหนูผืนเดิมมาซักแล้วค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาและความเลอะเทอะออกจากใบหน้าให้ . .
“.....อย่าว่ากันเลยนะ เพราะชั้นคงปล่อยให้นายนอนทั้งๆที่อยู่ในสภาพนี้ไม่ได้หรอก..........”
พยามขออโหสิกับคนที่ไม่รับรู้อะไรเนี่ยดูจะไม่ค่อยเข้าท่าแต่มันก็คงจะทำให้สบายใจขึ้นมาหน่อย . . มือค่อยๆเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ชื้นชุ่มไปด้วยน้ำแล้วโยนมันลงตะกร้าไป . .
“.......เอื๊อก....................”
เผลอกลืนน้ำลายเสียงดังอย่างไร้มารยาท หน้าคมเข้มขึ้นสีแดงกร่ำลามไปถึงหูและลำคอ
มือสั่นระริกขยุ้มขยำผ้าขนหนูค่อยๆเช็ดตัวให้อย่างใจเย็น . . ก็แผ่นอกขาวเนียนที่สะท้อนขึ้นลงของคนตรงหน้านี่สิ . . มันน่าลักหลับซะ
“......อะ.........อืม.................”
เสียงหวานลอดออกมาเล็กน้อยเมื่อมือเย็นเลื่อนไปสาละวนเช็ดให้บริเวณรอบสะดือสวย
“.......ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะ....ทงเฮ....”
UP NEXT >>>
MSG FROM WRITER
โอว หลังจากที่ห่างหายไปซะนานกับเรื่องนี้
ก็รีบกลับมาอัพก่อนจะเปิดเทอมซะ
ก็พล็อตเรื่องคิดสดอีกละ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
ไม่รู้ว่าทำยังไงก็ให้คิเฮเค้าเกลียดกันจริงๆไม่ได้ซักที
แง ๆ ๆ ๆ ช่วยตอบหน่อยว่าทำม๊ายยย...ทำมาย
ง่วงนอนละ ไปนอนดีก่า จิ้นกันให้หนุกหนานน๊า
ชอบคนอ่าน รักคนคอมเม้น ซารางเฮคนโหวต
ความคิดเห็น