คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : + ภาพลวงตา กลรักลวงใจ + Part "ตี๋เลวได้อีก" ^^
+ ParT 2 +
ซ่า !!!
รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบปะทะลงที่ผิวหน้า . . บางอย่างที่ทำให้หนาว . . หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
“ตื่นซักทีสิพี่ชาย!!! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
เปลือกตาค่อยๆเปิดรับความสว่างที่ยังพอหลงเหลือแสงในยามเย็น สายลมที่พัดเอื่อยกลางสวนสวย
มันช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะแก่การปิกนิค หากแต่ว่าเค้าจะนั่งอยู่บนเสื่อทอแทนที่จะโดนแขวนอยู่กับต้นไม้
อย่างนี้ . .
“หึ แค่นี้ทำเป็นหมดเรี่ยวหมดแรง ปัญญาอ่อนจริงๆ”
เสียงด่าทอนับครั้งไม่ถ้วนที่ยังก้องอยู่ในโสตประสาท มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนจะทำให้คนฟังรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบอยากจะอาเจียนออกมา ร่างกายที่เหนื่อยล้าและจิตใจที่อ่อนแรงมันเริ่มทำให้ธาตุทั้งหมดทั้งมวลในร่างกายปั่นป่วน สมองที่ดูจะเหลือหน่วยประมวลผลอยู่เพียงน้อยนิด ค่อยๆใคร่ครวญว่าสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นั้นมันคือความฝันหรือ ความจริงกันแน่
“นี่ ตื่นซักที!!!!”
แล้วฝ่ามือหนาของใครบางที่ยืนจ้องมองเค้าอยู่ ก็กระทบลงที่ผิวแก้มไม่แรงมากแต่ก็ไม่เบาเช่นกัน
นั่นล่ะถึงทำให้รู้ว่าสิ่งที่หาคำตอบอยู่ . . . มันคือความจริง
“น่ะ………….นาย”
โพลงปากที่แห้งผาดด้วยเพราะไม่มีน้ำเข้ามาหล่อเลี้ยงแม้แต่หยดเดียวในเวลาหนึ่งวันมันทำให้จะเอื้อนเอ่ยแต่ละคำออกมาได้อย่างยากเย็น . . หน้าสวยๆชุ่มโชกไปด้วยน้ำที่น้องชายตัวดีสาดเข้ามา ผมสีน้ำตาลสวยที่ฟีบเรียบติดหัว ดูเหมือนเค้าจะมอมแมมได้ที่ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำเลยจริงๆ
“ไง พี่ชายฟื้นแล้วหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก!!”
“แก. . ทะ . .ทำ. .อย่างนี้ทำไม”
พยามจะฝืนเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อมองดูหน้าของคนใจร้ายให้ชัดๆ . . รู้สึกปวดร้าวไปทั้งกาย แต่มันก็คงไม่เท่ากับความรู้สึกระทมในใจที่มันแสนสาหัส
“ทำทำไมหรอ?? เลิกถามคำถามโง่ๆอย่างนี้ซักทีได้มะ ฟังแล้วมันน่ารำคาญ!!!!”
“ปะ . .ปล่อย . .ชั้นเถอะ”
พยามร้องขอทั้งๆที่ในมันขัดกับความรู้สึกในใจ แต่จะดันทุรังไปก็คงไม่มีประโยชน์
มีแต่รังจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวไปซะเปล่า ๆ
“ปล่อยหรอ ??? เหอะ นี่ชั้นหูฟาดรึป่าว ทีเมื่อเช้ายังปากดีอยู่เลย”
“ชะ . . ชั้นขอร้องนะ”
กล้ำกลืนฝืนทนทุกครั้งที่ต้องร้องขอ แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปซะพ้นๆ ถ้าจะต้องตกอยู่ภายใต้อานัสของคนๆนี้ แต่เมื่อนึกถึงความลำบากในอนาคตที่แม่บังเกิดเกล้าตัวเองจะได้รับแล้วละก็ . . ลูกคนนี้ก็จำต้องอดทน
“ฮะ นึกว่าจะเก่ง แกก็คงเหมือนกับแม่แกสินะ อะไรที่มันลำบากลำบนก็คงไม่อยากจะทำเท่าไหร่
แม้จะต้องเสียศักดิ์ศรีก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้สุขสบาย ไม่รู้ว่าสูบเงินจากพ่อชั้นไปทำไหร่ อิโธ่!! ไอ้ลูกโสเภณี”
“กะ . . แก จะเอายังไงกับชั้นอีกหา ??? แกจะทำอะไรก็ทำสิ มาด่าแม่ชั้นทำไม!!!”
อุตส่าห์อดกลั้นเต็มที่ พยามเอาน้ำเย็นเข้าลูบก็แล้ว แต่ไอ้คนตรงหน้าเนี่ยสิ มันช่างขยันเติมเชื้อไฟที่มันสุมอยู่ในทรวงให้ลุกโชติช่วงอยู่ตลอดเวลาได้ดีจริงๆ . . มันผิดตรงไหนที่แม่ของเค้าทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในผับ . .
ก็แค่สาวเสิร์ฟทั่วไป . . แค่นั้นจริง ๆ
“ไม่ต้องมาท้าทาย ยังไงชั้นก็ทำได้เท่าที่ชั้นต้องการ ไม่ว่าจะเป็นกับแก หรือแม่ของแก!!!! ”
ด้วยแรงโมโหที่ถูกปลุกขึ้นมา เพียงแค่น้อยนิดก็ทำให้ซาตานตัวนี้มีพลังความชั่วแข็งแกร่ง จัดการแกะปมเชือกหนาที่คล้องไว้กับกิ่งไม้ใหญ่ออก . .
“แกจะทำอะไร!!!! อย่ามาแตะตัวชั้น!!!”
“จะเก็บไว้ให้ใคร!!!!! แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้”
“ปล่อยชั้นไปนะ!!!!!!!!!!!!”
เจ็บใจทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่กลับสู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้เลยซักนิด . . ข้อมือเล็กถึงแม้ถูกปลดลงมาจากต้นไม้แต่ก็ยังไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ กลับถูกลากถูลู่ถูกังไปตามพื้นหญ้า . .
“ปล่อยชั้นนะ!!!! ไอ้บ้า!!!!!!!!! ……………………. โอ๊ย /////////////////!!!!!!!!!!!!!”
พื้นหญ้านิ่มที่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแต่ใบอ่อนๆของมัน . . ก้อนหินที่ระเกะระกะอยู่ตามทาง . .
คมหินของมันบาดลึกเข้าที่ส่วนน่องของเรียวขาสวย ทำเอาเลือดสาดออกมาอย่างที่คนทำไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิด
“โธ่เว้ย!!!! เบื่อจริงๆ จะผิวบางไปไหนนักหนา !!!!”
ถึงจะเกลียดกันแค่ไหน แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นใครต้องตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก . . เรื่องเลือดตกยางออกไม่ได้อยากจะให้เกิด ก็เพราะไม่ได้อยากจะเป็นฆาตกรทั้งๆที่ยังแก้แค้นไม่หนำใจหรอกนะ
“ไอ้บ้า!!! ไอ้โรคจิต ก็แกเล่นลากชั้นมาอย่างนี้!!! มาโดนมั่งมั้ยล่ะ!!!!”
มือที่ถูกคุมขังไม่สามารถที่จะมาซับบาดแผลของตัวเองที่ยังคงมีของเหลวสีแดงสดไหลไม่ยอมหยุดได้
ขาเจ็บแทบตาย . . ก็มีแต่ปากเนี่ยนะที่ไม่เคยเข็ดจากความเจ็บ . .
“ปากดี!!!! ตลอดเลยนะพี่ชาย ปล่อยแม่งให้เลือดชั่วๆมันไหลหมดตัวเลยซะดีมั้ย!!!!”
“……”
มั่นใจว่านั่นไม่ใช่แค่เพียงคำขู่แน่ ๆ . . ยิ่งมองที่เรียวขาเนียนของตัวเองที่มีเลือดไหลหยดไม่ยอมหยุดก็ต้องเลือกชั่งใจเอาว่าจะปล่อยให้ตัวซีดตาย หรือจะยอมสงบปากสงบคำเพื่อให้ได้รับซึ่งการปฐมพยาบาล ถึงแม้ว่าคงจะไม่ได้รับการปรนนิบัติอย่างดี แต่มันก็คงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ . .
“ไง!!! กลัวตายรึไง ชั้นไม่ปล่อยให้แกตายหรอกน่า หมดสนุกกันพอดี!!!”
“ฮะ . . เฮ้ย จะทำอะไร!!!!???”
ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อศัตรูคู่อาฆาตจู่ๆก็ก้มลงละเลียดเลียที่รอยแผลของตัวเอง . .
แผลที่ค่อนข้างจะลึกฉกรรจ์ดูแล้วน่ากลัวสยดสยองและน่ารังเกียจ แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่า
คนเลือดร้อนคนนี้จะกล้าทำมัน
“ทะ . . ทำบ้าอะไร?”
“หุบปากซักนาทีคงไม่มีใครว่าว่าเป็นใบ้หรอกมั้ง!!!!!!!!!!!”
เงยหน้าขึ้นมาตอบโต้คนช่างสงสัย ทั้งๆที่เลือดสีแดงเปรอะเปื้อนที่ริมฝีปาก . . ทำเอาคนเจ็บมองตามริมฝีปากอิ่มแล้วต้องรีบหลบสายตา ใจเต้นแรงระรัวราวจะทะลุออกมานอกอก . . ได้แต่คิดว่าตัวเองคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ . .
“โธ่เว้ย!! อย่าคิดนะว่าแผลเล็กๆแค่นี้จะทำให้ชั้นสงสารน่ะ”
ลุกขึ้นพลางปาดที่ริมฝีปากของตัวเอง กลิ่นคาวเลือดที่โชยเข้าจมูก กับรอยแผลลึกที่ได้สัมผัส
ทำให้รับรู้ว่า แผลที่ขาร่างบางนี่ไม่ใช่ธรรมดาเลย . . ถึงแม้จะรู้อย่างนั้น แต่ถ้าจะลดละให้ก็ไม่มีทางอีกเช่นกัน
“......แล้วใครให้สงสารล่ะ จากคนอย่างนาย ชั้น ....ไม่ต้อง กะ .......”
เสียงหวานที่เถียงคอเป็นเอ็นถูกกลืนหายไปพร้อมๆกับกลีบปากเล็กที่โดนอีกคนจัดการรวบรัดไม่ได้โต้เถียงได้อีกต่อไป . . ริมฝีปากอิ่มกดลงไปริมฝีปากบางที่เม้มเป็นเส้นตรงทันทีที่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาทักทาย . . แต่ไหนเลยจะสู้แรงอีกคนได้ เพียงแค่ขบเบาๆ พร้อมกับมือร้อนที่เค้นคลึงอยู่ใต้สะดือ ทำเอาอีกคนเปิดปากให้เข้าไปอย่างไม่ต้องบังคับอะไรมาก . . ริมฝีปากและลิ้นชิ้นแฉะที่ยังคงมีเลือดสดและความคาวของร่างบางไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กอีกคนที่เอาแต่หลบหนี . . จะได้รู้สึกถึงรสเลือดของตัวเองซะบ้างว่ามันหวานแค่ไหน . .
“………….ฮะ………..ไอ้บ้า!!!!!................. ไอ้วิตถาร…………….”
ล้มตัวลงไปนอนหอบในทันทีที่ร่างสูงยอมปล่อยให้เป็นอิสระ . . ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มอย่างพอใจในฝีมือของตน ลิ้นละเลียดเลียที่ริมฝีปากตัวเองเพื่อเก็บรสสัมผัสวาบหวามที่ได้ลิ้มลองจากร่างบาง . . ทั้งความหวาน ทั้งความคาวของเลือดปนเปซะจนเกือบจะกลายเป็นความลุ่มหลงแทนที่จะเป็นความแค้น
“มานี่!!!!!!!!! เราสนุกกันมามากพอแล้ว!!!!!!!!!”
ยังแทบไม่ทันได้หายใจหายคอ . . ร่างสูงก็เดินเข้าไปแล้วฉุดแขนเล็กขึ้นอย่างไม่ปรานี ตัวบางๆแทบจะปลิวสะบัด
ขาที่แทบไม่มีแรงจำต้องชันเข่าลุกขึ้น . . และเดินตาม . . ไม่อยากจะได้แผลเลือดสดเพิ่ม
“โอ๊ะ!! ไอ้บ้า!!!! แกช้าๆหน่อยได้มั้ยย!!!!”
“นี่ๆ ไอ้แก้มป่อง ไอ้ตัวดำ!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แหกปากเสียงดันลั่นเมื่อเห็นว่าอีกคนที่ลากเค้ามาทำหูทวนลม . . แรงกระแทกจากขาที่ก้าวเร็วๆ
ยิ่งทำให้แผลสดมีเลือดไหลนองเป็นทางไปยันข้อเท้า . .
“โอ๊ยยยยยยย!!! เลิกแหกปากซักทีได้มะ!!!!!!!”
“ไม่ !!!!!!!! นอกจากแกจะปล่อยชั้น!!!!!!! ไม่งั้นชั้นก็จะแหกปากให้แสบแก้วหูตายไปเลย!!!!!!!!!”
สำคัญอะไรผิดไปหรือเปล่า . . สถานะของทงเฮในตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับนักโทษในคุกอัซคาบัน
ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น . . แม้กระทั่งสิทธ์พูดในชั้นศาลยังไม่มีโอกาสเลย
“ไม่หยุด!!!!!!!!!! เด๋วจูบจริงๆนะ!!!!!!!!!!”
ได้ผล . . แม่นกเลิฟเบิร์ดที่แผดเสียงเร่าๆเหมือนถูกคุมขังอยู่ในกรงทอง . . สงบปากสงบคำลงในทันที
“…………………” หน้าสวยมอมแมมง้ำงอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันทันทีตามสัญชาติญาณที่กลัวถูกรุกราน
“เหอะ!!!! ไง!!! แหกปากอีกสิทีนี้ ไม่แน่จริงนี่”
“......อึ่มมม......อ่ายยยยยย........”
ยังจะไม่วายคลางเสียงฟึดฟัดอยู่ในลำคอ เมื่อร่างสูงพามาหยุดที่เก้าอี้ไม้ในห้องครัว . .
“.....อะ........อำ........อะ.....ไอ”
ยังไม่ยอมปริปากคลางอู้อี้น่ารำคาญนักสายตาคิบอม . .
“ก็จะทำแผลให้ไง!!!!! หรือจะปล่อยให้แผลมันเน่า จะได้ตัดแม่งทิ้งให้ไอ้บาดามันกินซะ!!!!!!!!!!”
ตวาดใส่อีกเต็มแรงพลางโยนตัวร่างบางให้นั่งบนเก้าอี้ตัวเล็ก . . แรงซะเกือบจะล้มไปทั้งคนทั้งเก้าอี้อยู่แล้ว
บาดา . . เจ้าหมาตัวน้อยสีขาวปุกปุยในบ้าน
“แล้วทำไมต้องมัดอีกเล่า!!!!!!!!!!”
หวีดเสียงขึ้นมาอีกครั้งอย่างขัดใจ เมื่อเห็นอีกคนไปคว้าเชือกหนามาจากตู้ใต้ซิงค์น้ำ . . และจัดการพันรวบตัว
ร่างบางมัดไว้แน่นกับเก้าอี้ . . แค่มือก็จะหนีไปไหนไม่ได้ละ
“เฮ้ยยย!!! ขาด้วยหรอ ไม่ๆๆๆ”
ดิ้นไปก็เท่านั้น ขาเรียวถูกกางแยกจากกันแล้วแล๊กซีนม้วนใหญ่ก็ถูกแกะมาแปะพันรวบข้อเท้ากับขาเก้าอี้ไว้
. . เป็นนักโทษเต็มตัวแล้วสินะ
“พี่ชาย!!! เลิกคิดจะขัดขืนซักทีได้มั้ย ยอมๆเป็นของเล่นซักสามวัน ไม่เห็นจะเสียหาย”
เหยียดยิ้มมุมปากช่างดูน่าสะพรึงกลัว . . ‘ของเล่น’ . . พูดเอาแต่ได้ ใครยอมก็โง่แล้ว
“ไอ้โรคจิต !!!!! ไอ้ซาดิส!!!!!!............................หึ่ม”
ไม่ต่างอะไรจากเหยื่อตัวน้อยที่ถูกพันธนาการได้สมบูรณ์แบบก่อนจะถูกปล่อยลงสู่ทะเลกว้าง
เพื่อล่อเหล่าฉลามผู้หิวโหย . . ก็พอจะมีแต่ฝีปากคมนี่ที่ยังพอจะตอบโต้อะไรได้บ้าง
“ขอเตือนนะพี่ชาย ถ้าพี่ยิ่งขัดขืน พี่ก็รู้ว่าพี่จะเจออะไร”
กระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนจะหยิบมีดปลายแหลมที่เสียบไว้ในประป๋องบนโต๊ะ . . มาลูบไล้แถวต้นขาเนียน
. . ขอบคุณบ๊อกเซอร์ตัวบางที่ยังอยู่เป็นเพื่อนกัน
“..........แก....................” ถลึงตากลมๆใส่ . . ไม่ได้ทำให้ร่างสูงสะทกสะท้านซักนิด . . ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นต่อ
“อืม...มม ..... ขาพี่นี่มันเนียนกว่าผู้หญิงอีกนะ”
สายตาโลมเลียไปทั่วผิวขาวอมชมพูที่ขาเรียวสวย . . สันมีดคมถูกกดเบาๆไล่ไปตามรอยเลือดที่ไหลจากแผล
เหมือนจะปาดคราบเลือดที่เริ่มจะแข็งตัวออก . . ทำเอาร่างบางเริ่มสั่นสะท้าน. . .กลัวจับใจ
“...........ฮึ่ย....................”
พ่นหายใจออกแรงๆแสดงได้แค่แสดงความขุ่นเคืองใจเล็กๆน้อยๆ . . จะทำอะไรไปได้มากกว่านี้ล่ะ
“ไหนดูซิ ว่ามีอะไรพอจะราดแผล เอ๊ย!!! ล้างแผลได้บ้าง”
“........................”
แต่ละคำพูดนี่มันช่างฟังแล้วเสียวสันหลังจริง ๆ . . ออกจะหวาดหวั่นเล็กน้อย สายตาคู่สวยกวาดตามร่างสูงที่เดินไปหยุดยืนตรงตู้ยา . . พลางเลือกยาสามัญประจำบ้านอย่างตั้งใจ . . . ‘แอลกอฮอล์’
“อ๊ะ !!! ไม่เอาๆๆๆ ชั้นไม่เอาแอลกอฮอล์ ใช้น้ำๆๆๆๆๆ”
แผดเสียงทันทีที่เห็นคิบอมคว้าขวดแอลกอฮอล์และทิงเจอร์มาแทนที่จะเป็นเบตาดีนที่รู้ๆกันอยู่ว่าแสบน้อยกว่า
แต่มันจะสนุกอะไรล่ะ สำหรับคิม คิบอม คนนี้
“อย่าเรื่องมากได้มั้ยพี่ชายคนสวย พี่ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องหรอกนะ”
น้ำเสียงราบเรียบผิดกับสายตาคมที่แสนจะดำมืดเหมือนหลบซ่อนแผนการที่ร้ายกาจและแยบยลไว้
. .ทำไมทงเฮจะรู้ไม่ทันล่ะ . . ถึงรู้แล้วจะทำอะไรได้
“งั้นแกก็เอาราดปากเน่าๆของแกแทนละกัน!!!!!!!!!!!!”
ดิ้นเร่าๆอย่างขัดใจ พลางมองขวดยาในมือหยาบหนานั้นอย่างหวาดกลัว
“ชิ อุตส่าห์จะช่วยแท้ๆ งั้นพี่ลองดูก่อนมั้ยล่ะ ผมว่าปากพี่ก็คงเน่าไม่ต่างกัน มานี่!!!!!!!!!”
มือหนาฉวยเข้าที่แก้มนิ่มพลางบีบแรงๆที่ข้างแก้มเป็นผลให้ริมฝีปากบางอ้าออกทันที
“............อ๊ะ...........ม่ะ.............”
มืออีกข้างจัดการหมุนขวดแอลกอฮอล์ในเวลาเดียวกัน . . น้ำใสๆไหลละสองแก้ม
“............ฮึก..............ฮือ.................ออ..........อ”
ตั้งแต่เกิดมาไม่ว่าจะลำบากลำบนแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยมีซักวันที่ต้องประสบพบเจอกับเหตุการณ์หนักหน่วง
อย่างเช่นวันนี้ น้ำตาไหลทะลักออกจากดวงตาสวย . . เสียงสะอื้นล่องลอยไปทั่วห้องครัว
“เงียบ!!!!!!!!!!!! บอกให้เงียบบ!!!!!!!!!!!!!!”
ดูเหมือนเสียงร้องไห้ของร่างบางจะทำให้คิบอมสติแตก . . มือหนาที่ขยับฝาขวดแอลกอฮอล์อยู่
จับและขว้างมันเข้ากับผนังห้อง
เพล้ง!!!!!!!!
“ฮึก.......ฮือ......น่ะ...........นาย......มัน....บ้า...........!”
UP next >>>>
MSG FROM WRITER
อืมนะ . . จัดไป คิบอม โหดได้อีก 555 ยังน้อยๆ
พอดีแต่งเฟคมาอารมณ์คิบอมดูจะค้านๆกันนิดหน่อย
สำหรับเรื่องนี้เป็นไงกันบ้าง . . ชอบกันมะเอ่ย???
คือหลงเข้ามาในเว็บนี้ก็จะเจอแต่ฟิคแนวนี้อะนะ
เพราะไรเตอร์ค่อนข้างจะเพี้ยนๆ เอิ๊กๆ
ยังไงก็ติดตามต่อไปนะค๊า ^^
ชอบคนอ่าน รักคนคอมเม้น ซารางเฮคนโหวต
ความคิดเห็น