คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro ภาพลวงตา กลรักลวงใจ
“ต่อไปนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ ทำความรู้จักกันไว้สิลูก”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นคิม คิบอม”
“อืม ชั้นลีทงเฮ”
รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยมิตรภาพและความจริงใจ ถูกฉาบลงที่ริมฝีปากเหยียดสวยนั่น
เพียงครั้งแรกที่เจอ . . ก็รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ความกังวลทั้งหมดที่มีมลายหายสิ้นไป
นับจากนี้ครอบครัวของเราคงจะสมบูรณ์เหมือนกับคนอื่นเค้าซักทีสินะ
“อยู่กันสองคน ดูแลตัวเองดีๆนะลูก พ่อกับแม่ไปแค่ไม่กี่วัน แล้วเจอกันจ้ะ”
และนั่นก็เป็นประโยคสุดท้าย . . ที่ทำให้ผมได้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้นั้น
มันก็แค่ ‘ภาพลวงตา’
“แกคิดหรอว่าคนอย่างแก กับแม่ของแก จะมาแทนที่แม่กับน้องของชั้นได้ ไม่มีวัน!!!!”
รอยยิ้มที่เคยถวิลหาจากครอบครัวใหม่ของผม ครอบครัวใหม่ที่จะมาช่วยเติมเต็มความสุขของแม่และผม
ดับสิ้นนับตั้งแต่วันที่เราสองคนมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพัง
“ชิ!! แม่แกมันก็แค่ร่าน ยั่วผู้ชายไปวันๆ พ่อชั้นมันโง่ที่ไปคว้าแม่แกมา!!!”
“หยุดด่าแม่ชั้นเสียๆหายๆซักทีนะ!!!”
หน้าเรียวสวยที่ตอนนี้มอมแมมอย่างกับผ่านศึกสงครามโลกมานับครั้งไม่ถ้วน
คราบน้ำตาที่เลอะเปรอะเปื้อนที่แก้มใส ริมฝีปากได้รูปที่ขบเข่นขอบริมฝีปากล่างด้วยความคับแค้นใจ
แทบอยากจะฆ่าคนที่เรียกว่าเป็นน้องชายที่ถูกต้องตามกฎหมายเมื่อพ่อแม่ทั้งสองคนตกลงแต่งงานกัน
“ทำไม!! ทำไมชั้นจะด่าแม่แกไม่ได้ กับแกชั้นยังทำได้เลย!!!”
ดวงตาสีรัตติกาลที่แข็งกร้าวและมืดมิดจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยที่ถูกบดบังไว้ด้วยน้ำใสๆ
ทั้งเกลียด ทั้งชิงชัง คนที่จะมาแทนที่มารดา และน้องชายแท้ๆของตน
“ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วย!!?? นายไม่คิดถึงความสุขของพ่อนายบ้างรึไง
ถ้าแม่นายกับน้องนายบนสวรรค์รู้เค้าจะเสียใจแค่ไหน!!!”
ความถือดีและปากกล้ายังมีอยู่ตัวตน แม้จะถูกพันธนาการไว้กับต้นไม้ใหญ่กลางสวนด้วยเชือกไนลอนเส้นหนา
มานานนับสี่ชม. ก็ไม่คิดจะแสดงความอ่อนแอให้ได้เห็นซักนิด
“หุบปาก!!!! ชิ ชั้นอยากจะรู้นักว่าแกจะยังปากดีไปได้ซักกี่น้ำ”
“นี่นายจะทำบ้าอะไร!!!”
สาวเท้าเข้าไปประชิดคนที่ดิ้นเร่าๆอย่างขัดใจเพราะไม่สามารถจะขยับเขยื้อนหนีไปไหนได้
เชือกร้อนที่รัดอยู่ที่ข้อมือสร้างความเจ็บปวดได้ทรมานแสนสาหัสนัก ทุกครั้งที่พยามจะดิ้น
มันก็ยิ่งจะรั้ง ยิ่งจะเสียดสี บาดลึกที่ข้อมือเล็กจนได้แผลแดงช้ำห้อเลือด
“จะว่าไป แกก็สวยกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย บางทีถ้าแกยอมชั้นซักครั้งสองครั้ง
ชั้นอาจจะทำดีกับแม่แกตลอดไปก็ได้นะ”
ริมฝีปากสวยที่เคยโปรยยิ้มให้ ตอนนี้กลับเหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจ มือใหญ่ที่เคยสัมผัส และให้ความช่วยเหลือ
กลับกลายเป็นอวัยวะแสนโสมมที่ใช้เพื่อโลมเลียร่างบางนับครั้งไม่ถ้วน
“เอามือสกปรกของนายออกไปนะ!!!!”
พยามเบี่ยงตัวหลบมือที่หยอกเย้าแก้มใสของตัวเอง
. . . ราวกับมันเป็นสิ่งของเน่าเฟะที่ไม่อยากจะให้มาสัมผัสบนใบหน้าสวย
“อะไรกัน มือสกปรกงั้นหรอ ก็ดี!!! งั้นแกจะได้รู้ว่า มือสกปรกของชั้นเนี่ยแหละที่แกต้องการ!!!!”
ดูเหมือนความหยิ่งยโสเริ่มจะเป็นภัยกับตัวเอง ไม่คิดสินะ ว่าคนตรงหน้าจะร้ายได้ถึงขนาดนี้
มือใหญ่จัดการปลดเปลื้องกางเกงผ้าเนื้อดีที่ร่างบางสวมใส่อยู่ ถอดมันจนร่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า
“ไอ้บ้า!!!!!! ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว แกหยุดเด๋วนี้นะ!!! ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!”
ถึงจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ก็คงไม่มีใครได้ยิน บ้านพักตากอากาศแถบชานเมืองที่ไร้ซึ่งผู้คน
มันช่างเป็นใจให้ร่างสูงได้ทำอะไรได้ดียิ่งนัก
“ด่าเข้าไป!! โวยวายเข้าไป ใครหน้าไหนมันจะมาช่วยแก เอ๊ะ!! หรือจะมี
ถ้ามาช่วยก็คงจะมาช่วยขมขืนล่ะสินะ!!!
เสียงคำรามและเสียงหัวเราะที่น่าเกลียดบาดลึกแทงเข้าไปในโสตประสาท
น้ำตามันคงจะไม่ช่วยให้คนๆนี้เห็นใจเค้าซักนิด . . จะต้องทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชตนนี้ได้
“ไงล่ะ!! เงียบได้แล้วหรอ กลัวจะโดนรุมโทรมรึไง แหมชั้นไม่ทำอย่างนั้นหรอกพี่ชายคนสวย
เก็บไว้เล่นเองมันไม่ดีกว่ารึไง!!!”
ปากที่เคยพูดจาภาษาดอกไม้ ตอนนี้เอาแต่พล่ามสบถคำที่หยาบคาย
กิริยาที่เคยนอบน้อมกลับกักขฬะอย่างไม่หน้าให้อภัย
“แกมันไอ้สารเลว!!”
สายตาดุที่ไม่เคยลดละยังจ้องมองการกระทำชั่วๆของคนเบื้องหน้า
ในใจก็พลางสาปแช่งคนที่ทำให้ตัวเองต้องมีสภาพเช่นนี้
“ปากดีนะพี่ชาย แต่ต่อไปคงไม่มีสิทธิ์ได้ด่า ยังไงก็ร้องเรียกชื่อผมเสียงหวานๆด้วยนะเมื่อเวลาถึงจุดสุดยอดน่ะ”
กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มือร้อนคว้าหมับจาบจ้วงล้วงลึกเข้าไปในบ๊อกเซอร์ตัวบาง
“กะ แก ........................อ๊ะ”
มือร้อนครอบครองและควบคุมทุกส่วนสัดของจุดอ่อนไหว . .
ตอนนี้ที่ร่างบางพอจะทำได้ก็แค่กักเก็บอาการเสียวซ่าน . . ฟันหน้าขบลงที่ริมฝีปากบางจนเลือดไหลซึม
เพื่อไม่ให้ความรู้สึกทั้งหมดถูกระบายออกมาในรูปเสียง
“ร้องดังๆสิทูนหัว!!!”
ริมฝีปากที่ไม่เพียงแต่ทำร้ายกันด้วยวาจา ยังคงลากไล้ไปที่ซอกคอขาวเนียน ลมหายใจร้อนเคลื่อนผ่าน
พร้อมกับริมฝีปากที่ดุเดือดขบเม้มจนเป็นรอยแดง และรอยเขี้ยว
“................อะ.................อ๊ะ...................”
ร่างกายที่มันไม่เคยบังคับได้อย่างใจ กลับตอบสนองกับมือสกปรกของน้องชายตัวดีอย่างไม่รังเกียจ
ความร้อนรุ่มและวาบหวามถูกหยิบยื่นให้แรงขึ้นและถี่ขึ้น
“จะไปแล้วหรอพี่ชายคนสวย”
ลิ้นชื้นแฉะไล้เลียที่แก้มใสเพื่อซับน้ำตารสหวานและเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพรายบนแก้มสีชมพูระเรื่อ
อยากจะผละหนีแต่ก็ทำไม่ได้ . .
“อ๊ะ...............ไอ้สาร.......ร............เลว.....................อึก...............................”
เปลือกตาที่ยังเปิดได้เพียงครึ่งๆด้วยแรงเพียงน้อยนิด ปากที่อยากจะด่าคำเจ็บแสบให้มากกว่านี้ก็ทำไม่ไหว
สติที่ดูเหมือนจะเลือนรางเต็มทีดับวูบ . .
“อ้าว?? ชิ ทำเป็นสำออย”
ของเหลวอุ่นๆถูกปลดปล่อยออกมาจากตัวร่างบางรองรับไว้เต็มมือ
พร้อมกับหน้าสวยที่เชิดตั้งตะหง่านด้วยแรงหยิ่งยโสที่กลับคอพับคออ่อนซบลงที่ไหล่ของอีกคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ . .
‘นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น อย่าได้คาดหวังว่าชั้นจะอภัย ให้แม่นาย และนาย ลี ทงเฮ’
ความคิดเห็น