Request ขอร้องล่ะ เลิกทำให้ฉันรักนายสักที

ลำดับตอนที่ #5 : ...............4

      หลังตึก 3

 
หลังจากที่ถูกลากมาหลังตึกอะไรไม่รู้ แต่สวยดี *0* เหมือนอยู่ในสวนสาธารณะเลย กว้างสุดๆไปเลย อยากมีแบบนี้ทีรร.ก็ยังดี สวยจริงๆ*0*
"เคลิ้มเลยหรอ... "
เสียงของนายนี่ทำให้ฉันสดุ้งและตื่นจากภวังในความฝันอันสวยงาม"ก็มันสวยดี แล้วจะลากไปถึงไหนเนี่ย"ฉันทำหน้าแบบหวเสียสุดๆ โหย~ ไม่ให้ทำได้ไงก็ดูนายนี่ดิ ลากกันจริง ลากเข้าไป เกิดมาละ ละ ลา..."กรี๊ดดดดดดดดด นี่นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย ผู้ชายยั๊วเยี๊ยเลย " นายนี่พาฉันมาที่ไหนเนี่ย? ดูดิผู้ชายเยอะมากเลยล่ะ(เหมือนจะชอบ - -) แต่เฮ้ยๆๆๆนั่นๆๆ"เฮ้ย! หน้านายมันคุ้นๆนะ เหมือนเราเคยเจอกัน เคยเจอที่ไหนน้า~ ที่ ที่ ที่...ที่บ้านฉันไง! นายเอาพ่อฉันไปนี่ นายเอาพ่อฉันไปไหน หะ!? บอกมานะ"ฉันพรุ่งพรวดเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นทันที หลังจากที่ย้อนซีรีบรั่มได้ว่าคนนั้นเอาพ่อฉันไป! "เอาพ่อฉันคืนมานะ!"
"คนที่เธอควรถามคือคนทีเดินมากับเธอไม่ใช่ฉัน"
คนที่เดินมากับฉันงั้นหรอ...ก็พาระทีน่ะสิ "ละ ละแล้วทำไมฉันต้องถมเขาล่ะ เขาเกี่ยวอะไรด้วย"
"เหอะ ก็เขาเป็นเจ้านายฉัน เขาสั่งอะไรฉันก็ต้องทำอย่างนั้น"
"หุบปากกันได้หรือยังวะ!"
ฉันสดุ้งหลังจากที่ได้ยินเสียงตะหวาดเสียงดัง ลูกน้องคนนั้นก็เหมือนกัน กลายเป็นหมางอยทันที ฉันรวบรวมความกล้าถามทันที "นะ นะ นายน่ะ เอาพ่อฉันไปหรอ.."
"คือว่าฉันมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็น ฉนจึงต้องเอพ่อเธอไป"
"เหตุผลบ้าบออะไรกัน แล้วพ่อฉันเกี่ยวอะไรด้วย จับพ่อฉันไปทำไม บอกฉันมาสิ บอกมา!"
"ฉันบอกไม่ได้...แต่ฉันไม่ทำอะไรพ่อเธอหรอกนะ เชื่อฉันสิ"
"เชื่องั้นหรอ? เหอะ! ฉนจะต้องเชื่อคนที่จับพ่อฉันไปเพราะเหตุผลบ้าบออะไรไม่รู้เนี่ยนะ เอาพ่อฉันคืนมา!"
"ฉันบอกเธอไม่ได้แล้วเหตุผลของฉันก็ไม่ได้บ้าบออย่งที่เธอคิดด้วย "
"ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ นายต้องเอาพ่อฉันคืน ไม่ว่าจะอะไรทั้งนั้น ก็ส่งพ่อฉันคืนมา!"
"เฮ้ย! นี่เธอช่วยฟังฉันหน่อยได้ไหม ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันมีเหตุผลของฉันน่ะ!!"
"แล้วเหตุผลของนายมันคืออะไรล่ะ!!"
"ฉันบอกไม่ได้"
"ก็เพราะมันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระใช่ไหมล่ะ เหอะ! นายนี่มันเลวจริงๆ"
"เออ! ฉันมันเลว ยังไงอธิบายอะไรไปเธอก็ไม่ฟัง ไม่เชื่ออยู่แล้ว"
"ใช่! งั้นวันนี้ ณ ตรงนี้ ที่นี้ ฉันขอเป็นศัตรูกับนาย ถ้าฉันไม่ได้พ่อคืนล่ะก็ อย่ามาเรียกฉันว่าเสียงพิณ!!"
"ได้! ในเมื่อเธอขอเป็นศัตรูกับฉัน ฉันก็จะเป็นให้ แต่เธอจำไว้นะเสียงพิณ อาจเป็นเพราะเธอที่ทำให้ไม่มีวันได้พ่อของเธอคืน!!"
นายพาบีบคางฉัน เจ็บชะมัดเลย "ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยสิ" จากนั้นเขาก็เหวี่ยงฉันลงกับพื้น ก้นจ้ำเบ้าTT
"เอายัยนี่ไปเก็บ - - "
"อะไรนะ? เอาไปเก็บงั้นหรอ" ยังพูดไม่ทันจบลูกน้องสามคนก็มาดึงให้ฉันลุกขึ้นแล้วก็ลากฉันไปไหนไม่รู้
ลากอีกแล้ว อะไรๆก็ลากบอกสักคำสิว่าจะพาไปไหน"นายน่ะ มันก็ได้แต่สั่งๆๆ ลากๆๆ แล้วก็ใช้กำลัง ไมเคยนึกถึงจิตใจคนอื่นหรอกว่าเป็นยังไงจะเอาฉันไปลงนรกที่ไหนก็ไปเลย ฉันไม่ เคย กลัว"อ๊ากก ฉันเอาความกล้าที่ไหนมาพูดแบบนี้เนี่ย ถ้าเกิดพวกมันลากไปลงนรกจริงๆทำไงล่ะเนี่ย ตายแล้วเสียงพิณเอ๋ย พูดอะไรไม่คิดเล้ยย
"เอาไปได้แล้ว ไป!"
"ครับ"
ฉันถูกลากมาเรื่อยๆจนถึงหน้าประตูรร. จากนั้นก็...เหวี่ยง! เหวี่ยงอีกแล้ว "ไม่ลากก็เหวี่ยง ขอบคณจริงๆเจ้านายกับลูกน้องนี่เหมือนกันเลย อะไรๆก็ใช้กำลัง เออ กลับบ้านก็ได้~ แต่พวกนายจำไว้นะ ฉันจะต้องเอาพ่อคืน =[]=!!"และแล้วฉันก็เดินกลับบ้นที่อยู่หลักกิโลเมตรที่40ซึ่งห่างจากรร.เป็นโข
ถึงบ้านนน!!
"กลับมาแล้วค่ะพ่อ วันนี้พ่อทำอะไรให้พิณกินคะ ไม่เห็นได้กลิ่นเลย... นั่นสิไม่เห็นได้กลิ่นเลย พ่อคะทำไมไม่ได้กะ กะกลิ่นเลยละ..."TT ความเคยชิยทำให้เราพูดอะไรออกไปโดยไม่ทันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"เจ๊~ ทำไมเจ๊ต้องพูดถึงพ่อด้วยล่ะ งอนเจ๊แล้ว"
ไม่นานน้องชายที่เคยบกว่าจะปกป้องฉันก็ลงไปดิ้นกับพื้นแล้วก็ร้องเสียงงุงิๆเหมือนเด็กแรกเกิด "อะ อะ โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องนะ ไม่มีกระพรวนห้อยแบบนี้ เดี๋ยวซื้อให้นะ อย่าร้องๆโอ๋ๆๆ"
"เจ๊ ไม่ใช่น้องหมาไม่ต้องมีกระพรวนหรอก เดี๋ยววันนี้ผมทำกับข้าวให้เจ็เอง ผมน่ะเล่นเกมทำอหารมาแล้วนะทำได้แน่นอน! แล้วนี่ตวเจ็ไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมมันช้ำแบบนี้ล่ะ"ระนาดน้องชายฉันจับฉันหมุนไปรอบๆแล้วก็จิ้มตรงที่มีรอยช้ำๆบวมๆ
"โอ๊ยๆๆ!!!  ก็...ไม่มีอะไรเลิกจิ้มได้แล้วน่าเจ็บ ฉันก็แค่ซุ่มซ่ามน่ะไม่มีอไรหรอก รีบไปทำกับข้าวไป พี่หิวจะแย่ แล้วฝมือนายนะเชื่อได้แน่นะ"
"ได้อยู่แล้วน่าเจ๊~"
พอระนาดทำเสร็จเราก็มานั่งกินกันถึงแม้จะไม่อร่อยมากแต่ก็กินได้ มื้อนี้น่ะก็มีความสุขไม่แพ้ตอนที่มีพ่ออยู่เลยนะ รู้สึกอบอุ่นๆแบบบอกไม่ถูกยิ่งกินก็ยิ่งยิ้ม.... : )