ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ..............2
ณ โรงเรียน
ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว มีแต่คนมองฉัน เฮ้อ...ก็รู้แหละว่ามองทำไมก็ตัวฉันน่ะสิ หน้าฉันเหมือนผีดิบมาเยือนโรงเรียนเลย ฉันเดินไปที่ห้องเรียนของฉัน 134 วันนี้ฉันต้องลุก ไม่สิ ลากสังขารตัวเองมาทำกับข้าวห่อมาโรงเรียน และแล้วก็มาถึงห้อง "สวัสดี ดีน่า"
"เฮ้ย!! เสียงพิณ ทำไมแกเป็นอย่างนี้เนี่ย หัวแกไม่ได้หวีใช่ไหม? แกเป็นอะไรเนี่ย"ดีน่าเพื่อนรักฉันเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.1ตอนนี้เราก็อยู่ม.5แล้ว"มันเกิดเรื่องบางเรื่องน่ะ"
"อ่า...นักเรียน เงียบๆกันหน่อยครูมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนเธอ"
เงียบ.....หรอ
"พวกเธอนี่ไม่เคยฟังครูแสนสวยคนนี้เลยนะ เสียงพิณ ดีน่า เรเล ฟามีซอล วันนี้พวกเธอต้องไปดูงานที่โรงเรียนเซนต์ฟราน นะจ๊ะ ^ ^ ไปเจอครูที่โถงอาคารตึก 2 นะ ตอน 9.00 น.นะจ๊ะ ห้ามเลทเด็ดขาด! นะจ๊ะ ^ ^"
"หา! 0.0 วันนี้ฉันต้องไปดูงาน ลืมไปเลย อีก20นาทีจะเก้าโมงแล้ว ไปรอครูเลยไหม?"ลืมเลยแหะว่าฉันต้องไปดูงาน ดีน่าไปด้วย แต่ทำไมต้องมียัยสองคนนั้นด้วย เรเลนักเรียนหญิงที่ดูดี เพอร์เฟกต์ทุกเรื่อง ทั้งฐานะ โดยเฉพาะหน้าตา ฟามีซอล เด็กผู้หญิงที่ใส่แว่นใหญ่ๆ เดินถือหนังสือวิชาฟิสิกส์เล่มหนาๆทุกวัน แต่เธอสองคนนี้มองแค่ภายนอกไม่ได้! เพราะวันนั้นมีงานโรงเรียน ฉันได้ถูกเลือกให้แสดงบทน้องสาวพระเอก แต่วันงานเรเลดันมาสาย ชีคิดว่าชีเพอร์เฟกต์ มาสายทุกคนก็จะรอ แต่....ป่าวเลย รุ่นพี่เขาดันเลือกฉันให้เป็นนางเอกแทน ส่วนดีน่าได้เล่นเป็นบท เพื่อนนางเอก แค่นี้คงไม่เป็นไร แต่ที่ยัยสองคนนั้นอาฆาตพยาบาทฉันมาตลอดเป็นเพราะ....คนที่เป็นพระเอกกับพระรองเป็นรุ่นพี่จากเซนต์ฟรานที่ฉันจะไปดูงานนี่ไงเล่า = = รุ่นพี่สองคนนั้นหล่อโฮกฮากกระชากม้ามทะลุถุงลมปอดซะเหลือเกิน -.- แล้วยัยสองคนนั้นก็ปลื้มเป็นนักแล ขนาดที่ว่าให้ลูกน้องมาซ้อมแอนารินที่ไปขอจับมือรุ่นพี่ (เรียกว่าสัมผัสปลายนิ้วก้อยมากกว่า) พอยัยสองคนนั้นรู้เข้าก็...เละน่ะสิคะคุณ แล้วฉันจะเหลือหรอ ในเรื่องน่ะทั้งกอด ทั้งจับมือ ทั้งสบตา แต่ยังดีที่ฉันได้คู่กับคนที่ฟามีซอลชอบถ้าคู่กับคนทีเรเลชอบล่ะก็ ฉันคงไม่รอดมาจน ณ บัดนี้ อ่า...นี่ก็เก้าโมงแล้ว ต้องไปแล้วสิ"ดีน่า ไปได้แล้ว"
"ไม่ไป"
"ไปได้แล้ว"
"ไม่ไป(ส่ายหัว)"
"ทำไมไม่ไป"
"ฉันไม่กล้าเดินกับเธอ กลัวเธอดูดเลือด มานี่เลย จะไปรร.ดังๆ ผู้ชายหล่อๆรวยๆทั้งนั้น เธอจะไปดูดเลือดเขาหรอ"
"สภาพฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?"
"มากกกจ๊ะที่รัก มานี่มา ฉันจะหวีผมทาแป้งโบ๊ะๆให้ มานี่เร็วมานั่งใกล้"
"อ่ะๆๆๆๆ สวยไปทำไม? เพราะสวยยังไงก็แปลกในสายตาทุกคนทั้งในรร.เซียร์รี่น่า(รร.ฉันเอง) รร.เอสพีเค(รร.น้องชายฉัน) หรือจะเป็นรร.เซนต์ฟรานนั่นก็ด้วย ยังไงฉันก็แปลก"
"แปลก? แปลกยังไง สวยซะอย่าง"
"แปลกสิ ก็จนไง แปลกมากเลยล่ะ"
"เสียงพิณ โหย~ แกอ่ะ อย่าคิดมากเลย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักกันอยู่ดีเนอะ ^ ^"
"เสร็จยังเนี่ย"
"เสร็จแล้วๆ โห~ ดูดีนะเนี่ยเพื่อนฉัน"
"ไปได้แล้วน่า~"โอ๊ย~เขินจัง >< แน่นอนฉันน่ะน่ารักอยู่แล้ว 5555 จากนั้นฉันก็ไปพบอาจารย์ และอาจารย์ก็บอกว่าใครจะมีรุ่นพี่เป็นใคร ชื่ออะไรประมาณนี้ แต่! ซวยแล้วไงล่ะเสียงพิณ ฉันได้รุ่นพี่ม.6 ชื่อว่า พาระที นิรันดิ์กาล ซวยไงน่ะเหรอ ก็เรเลชอบคนนี้น่ะสิ ชอบมากตอนแสดงละคนที่ฉันบอกว่าดีนะที่ไม่ได้คู่กับรุ่นพี่ที่เรเลชอบ เขาก็คือคนนี้แหละ ส่วนดีน่าเพื่อนร่วมรักร่วมทุกข์กับฉันจริงๆ(คราวนี้ก็ร่วมทุกข์ด้วยกันนะ) ดีน่าได้รุ่นพี่ม.6 ชื่อทิรัน นามสกุลไรไม่รู้ ไม่ได้สนใจ 555 เห็นสายตายัยนั่นทั้งสองแล้วแบบ เอิ่มมม (กลืนน้ำลาย) เอาเถอะก็มันงานนี่น่า ฉันเลือกไม่ได้ว่าอยากอยู่กับใคร จะเกิดอะไรก็ช่าง ชิชะ(ภายในอ่อนแอสุดๆ ยัยนั่นจะฆ่าฉันไหมเนี่ย) จากนั้นพวกเราก็เดินทางไปรร.เซนต์ฟราน ฉันกับดีน่าต้องแยกกันเพราะงานที่ไปดูคนละงานมันอยู่คนละตึก ฉันเดินมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ รร.นี้สวยดีแหะ เหมือนอยู่ในวังเลย ไฮโซจริงๆฉันว่ารร.ฉันไฮโซแล้วนะ แต่นี่ดูดีกว่าเยอะแหะ "ฉันต้องไปที่ห้อง 386 อ่า...อยู่ไหนน้า~ อ่ะ!เจอแล้ว" ฉันได้มาดูงานศิลปะวาดภาพที่รร.นี ฝีมือเด็กที่นี่จะเป็นไงน้า ฉันเปิดประตูเข้าไป ทึ่ง!!! ทำไมคนเยอะเยี่ยงนี้ ทั้งที่ภายนอกสงบมากมาย แต่ในนี้มัน... แล้วฉันจะหาพาระที บ้าบออะไรนั่นเจอไหมเนี่ย ครูบอกว่าเขาจะใส่ชุดนักเรียน ตัวสูงๆๆๆๆ ผมสีน้ำตาล น้ำตาล ไม่มีแหะ" ว่าแต่ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องเดินมาหาฉันด้วยล่ะ น่ากลัวชะมัด ทำไงดีล่ะ เข้ามาใกล้แล้ว จะถึงแล้ว ทำไงทำไง วิ่งสิ ใช่ วิ่ง เราต้องวิ่ง พอเขาคนนั้นมาใกล้ฉันเรื่อยๆฉันก็รีบเพ่นหนีทันที คนอะไรน่ากลัวชะมัด หล่อซะปล่าว ทำไมแต่งตัว = = แต่ทำไมวิ่งแล้วไม่ไปล่ะ วิ่งอีกสิ อึบ! ไม่ไปแหะ พอฉันหันหลงไปดูจึงเข้าใจว่าทำไมไม่ไป ผู้ชายคนนั้นจับชายเสื้อฉันไว้อยู่นะสิ ทำไงดีล่ะ "นี่! นายเป็นใคร ฉันไม่มีตังหรอกนะ บ้านฉันจนจะตาย หรือว่า...นาย นายต้องเป็นลูกน้องของเรเลใช่ไหมต้องใช่แน่ๆเลย ก็ฉันเลือกไม่ได้นี่น่าว่าจะอยู่กับใคร พาระทีบ้าบออะไรนั่นฉันยังไม่รู้จักเลย ถึงแม้ฉันจะ...ฉันจะได้คู่กับเขา แต่มันก็คืองานไม่ใช่หรอ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นะนะนะนะ ขอร้องล่ะ "ฉัหลับหูหลับตาพูดไปไม่ได้มองอะไรพร้อมกับแหกปากร้องขอชีวิตเต็มที่ พอลืมตาก็เห็นว่าทกคนมองมาที่ฉัน เหมือนฉันเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นแหละ (ฉันสวยล่ะสิ~) พอมองมาที่ผู้ชายคนนั้น เขาก็....ก็...ไม่มี...ไม่มีสีหน้าอะไรเลย หน้านิ่งโดยแท้ แต่มือก็ยังจับชายเสื้อของฉันเอาไว้
"เธอ... เธอคือนักเรียนรร.เซียร์รี่น่าใช่ไหม? - - "
"อื้ม(พยักหน้าช้าพร้อมกับกลืนน้ำลาย)"
"ฉันต้องพาเธอไปดูงาน" เพล้ง!!!!!! แปปนะเก็บเศษหน้าที่พื้นก่อน
"อ้าว ไม่ใช่พวกของเรเลหรอกหรอ แฮ่ๆ ขอโทษทีๆ"
"............ - - "
"ไม่พูดด้วย 555 นี่เป็นรุ่นพี่ใช่ไหมล่ะ อ้าวเห็นครูบอกว่าใสชุดนักเรียนแต่นี่ไม่ใช่ชุดนักเรียนนี่"
"นี่แหละชุดนักเรียนฉัน" นี่หรอชุดนักเรียน เสื้อสีดำ กางเกงขาดๆ ขอบคุณ แต่รองเท้านายดูดีนะ
"ไปดูงานกันเถอะ"
"........." ไม่ตอบ ขอบคุณเจ้าค่ะ ไม่ตอบแถมเดินไปไม่รออีก ฉันรีบวิ่งตามไปติดๆเดี๋ยวไม่ทันคนอะไรขายาวชะมัด(แต่หล่อ เงียบ เย็นชา ว้าววว) "นี่ๆๆๆ(สะกิดไหล่)ชื่อพาระทีใช่ไหมล่ะ แล้วชื่อเล่นชื่ออะไรหรอ ชื่อพาระทีมันยาวขี้เกียจจำ"
"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องจำ เธอแค่มาดูงาน ไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันหรอก - -"
"ก็........ อ่ะ!จำเป็นสิ เพื่อฉันเรียกอะไรอย่างนี้ไง ตกลงชื่อเล่นชื่อไรหีอ"
"พอร์ต - -"
"หะ? อะๆๆ อ๋อๆๆๆ พอร์ต ใช่ไหมล่ะ อืม...พอร์ต"
"............."
"นี่...พอร์ต เราจะไปดูอะไรก่อนหรอ"
"อย่ามาเรียกชือเล่นฉัน ฉันไม่ชอบ - - "
"อ้าว และให้เรียกว่าอะไรล่ะ ชือพาระทีมันยาวนี่น่า"
"ก็ไม่ต้องเรียก หุบปากไว้เดี๋ยวฉันพาไปเอง"
"โห~ ยังไม่ทันรู้จักกันกัน ก็สั่งให้หุบปากเลยหรอ นิสัยแย่ชะมัด"
"อะไรนะ - -"
"ปะ ปะ ปล๊าว ก็บอกว่าเรายังไม่ร้จักกันเลย ฉันชื่อเสียงพิณนะ ^ ^ "
ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว มีแต่คนมองฉัน เฮ้อ...ก็รู้แหละว่ามองทำไมก็ตัวฉันน่ะสิ หน้าฉันเหมือนผีดิบมาเยือนโรงเรียนเลย ฉันเดินไปที่ห้องเรียนของฉัน 134 วันนี้ฉันต้องลุก ไม่สิ ลากสังขารตัวเองมาทำกับข้าวห่อมาโรงเรียน และแล้วก็มาถึงห้อง "สวัสดี ดีน่า"
"เฮ้ย!! เสียงพิณ ทำไมแกเป็นอย่างนี้เนี่ย หัวแกไม่ได้หวีใช่ไหม? แกเป็นอะไรเนี่ย"ดีน่าเพื่อนรักฉันเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.1ตอนนี้เราก็อยู่ม.5แล้ว"มันเกิดเรื่องบางเรื่องน่ะ"
"อ่า...นักเรียน เงียบๆกันหน่อยครูมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนเธอ"
เงียบ.....หรอ
"พวกเธอนี่ไม่เคยฟังครูแสนสวยคนนี้เลยนะ เสียงพิณ ดีน่า เรเล ฟามีซอล วันนี้พวกเธอต้องไปดูงานที่โรงเรียนเซนต์ฟราน นะจ๊ะ ^ ^ ไปเจอครูที่โถงอาคารตึก 2 นะ ตอน 9.00 น.นะจ๊ะ ห้ามเลทเด็ดขาด! นะจ๊ะ ^ ^"
"หา! 0.0 วันนี้ฉันต้องไปดูงาน ลืมไปเลย อีก20นาทีจะเก้าโมงแล้ว ไปรอครูเลยไหม?"ลืมเลยแหะว่าฉันต้องไปดูงาน ดีน่าไปด้วย แต่ทำไมต้องมียัยสองคนนั้นด้วย เรเลนักเรียนหญิงที่ดูดี เพอร์เฟกต์ทุกเรื่อง ทั้งฐานะ โดยเฉพาะหน้าตา ฟามีซอล เด็กผู้หญิงที่ใส่แว่นใหญ่ๆ เดินถือหนังสือวิชาฟิสิกส์เล่มหนาๆทุกวัน แต่เธอสองคนนี้มองแค่ภายนอกไม่ได้! เพราะวันนั้นมีงานโรงเรียน ฉันได้ถูกเลือกให้แสดงบทน้องสาวพระเอก แต่วันงานเรเลดันมาสาย ชีคิดว่าชีเพอร์เฟกต์ มาสายทุกคนก็จะรอ แต่....ป่าวเลย รุ่นพี่เขาดันเลือกฉันให้เป็นนางเอกแทน ส่วนดีน่าได้เล่นเป็นบท เพื่อนนางเอก แค่นี้คงไม่เป็นไร แต่ที่ยัยสองคนนั้นอาฆาตพยาบาทฉันมาตลอดเป็นเพราะ....คนที่เป็นพระเอกกับพระรองเป็นรุ่นพี่จากเซนต์ฟรานที่ฉันจะไปดูงานนี่ไงเล่า = = รุ่นพี่สองคนนั้นหล่อโฮกฮากกระชากม้ามทะลุถุงลมปอดซะเหลือเกิน -.- แล้วยัยสองคนนั้นก็ปลื้มเป็นนักแล ขนาดที่ว่าให้ลูกน้องมาซ้อมแอนารินที่ไปขอจับมือรุ่นพี่ (เรียกว่าสัมผัสปลายนิ้วก้อยมากกว่า) พอยัยสองคนนั้นรู้เข้าก็...เละน่ะสิคะคุณ แล้วฉันจะเหลือหรอ ในเรื่องน่ะทั้งกอด ทั้งจับมือ ทั้งสบตา แต่ยังดีที่ฉันได้คู่กับคนที่ฟามีซอลชอบถ้าคู่กับคนทีเรเลชอบล่ะก็ ฉันคงไม่รอดมาจน ณ บัดนี้ อ่า...นี่ก็เก้าโมงแล้ว ต้องไปแล้วสิ"ดีน่า ไปได้แล้ว"
"ไม่ไป"
"ไปได้แล้ว"
"ไม่ไป(ส่ายหัว)"
"ทำไมไม่ไป"
"ฉันไม่กล้าเดินกับเธอ กลัวเธอดูดเลือด มานี่เลย จะไปรร.ดังๆ ผู้ชายหล่อๆรวยๆทั้งนั้น เธอจะไปดูดเลือดเขาหรอ"
"สภาพฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?"
"มากกกจ๊ะที่รัก มานี่มา ฉันจะหวีผมทาแป้งโบ๊ะๆให้ มานี่เร็วมานั่งใกล้"
"อ่ะๆๆๆๆ สวยไปทำไม? เพราะสวยยังไงก็แปลกในสายตาทุกคนทั้งในรร.เซียร์รี่น่า(รร.ฉันเอง) รร.เอสพีเค(รร.น้องชายฉัน) หรือจะเป็นรร.เซนต์ฟรานนั่นก็ด้วย ยังไงฉันก็แปลก"
"แปลก? แปลกยังไง สวยซะอย่าง"
"แปลกสิ ก็จนไง แปลกมากเลยล่ะ"
"เสียงพิณ โหย~ แกอ่ะ อย่าคิดมากเลย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักกันอยู่ดีเนอะ ^ ^"
"เสร็จยังเนี่ย"
"เสร็จแล้วๆ โห~ ดูดีนะเนี่ยเพื่อนฉัน"
"ไปได้แล้วน่า~"โอ๊ย~เขินจัง >< แน่นอนฉันน่ะน่ารักอยู่แล้ว 5555 จากนั้นฉันก็ไปพบอาจารย์ และอาจารย์ก็บอกว่าใครจะมีรุ่นพี่เป็นใคร ชื่ออะไรประมาณนี้ แต่! ซวยแล้วไงล่ะเสียงพิณ ฉันได้รุ่นพี่ม.6 ชื่อว่า พาระที นิรันดิ์กาล ซวยไงน่ะเหรอ ก็เรเลชอบคนนี้น่ะสิ ชอบมากตอนแสดงละคนที่ฉันบอกว่าดีนะที่ไม่ได้คู่กับรุ่นพี่ที่เรเลชอบ เขาก็คือคนนี้แหละ ส่วนดีน่าเพื่อนร่วมรักร่วมทุกข์กับฉันจริงๆ(คราวนี้ก็ร่วมทุกข์ด้วยกันนะ) ดีน่าได้รุ่นพี่ม.6 ชื่อทิรัน นามสกุลไรไม่รู้ ไม่ได้สนใจ 555 เห็นสายตายัยนั่นทั้งสองแล้วแบบ เอิ่มมม (กลืนน้ำลาย) เอาเถอะก็มันงานนี่น่า ฉันเลือกไม่ได้ว่าอยากอยู่กับใคร จะเกิดอะไรก็ช่าง ชิชะ(ภายในอ่อนแอสุดๆ ยัยนั่นจะฆ่าฉันไหมเนี่ย) จากนั้นพวกเราก็เดินทางไปรร.เซนต์ฟราน ฉันกับดีน่าต้องแยกกันเพราะงานที่ไปดูคนละงานมันอยู่คนละตึก ฉันเดินมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ รร.นี้สวยดีแหะ เหมือนอยู่ในวังเลย ไฮโซจริงๆฉันว่ารร.ฉันไฮโซแล้วนะ แต่นี่ดูดีกว่าเยอะแหะ "ฉันต้องไปที่ห้อง 386 อ่า...อยู่ไหนน้า~ อ่ะ!เจอแล้ว" ฉันได้มาดูงานศิลปะวาดภาพที่รร.นี ฝีมือเด็กที่นี่จะเป็นไงน้า ฉันเปิดประตูเข้าไป ทึ่ง!!! ทำไมคนเยอะเยี่ยงนี้ ทั้งที่ภายนอกสงบมากมาย แต่ในนี้มัน... แล้วฉันจะหาพาระที บ้าบออะไรนั่นเจอไหมเนี่ย ครูบอกว่าเขาจะใส่ชุดนักเรียน ตัวสูงๆๆๆๆ ผมสีน้ำตาล น้ำตาล ไม่มีแหะ" ว่าแต่ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องเดินมาหาฉันด้วยล่ะ น่ากลัวชะมัด ทำไงดีล่ะ เข้ามาใกล้แล้ว จะถึงแล้ว ทำไงทำไง วิ่งสิ ใช่ วิ่ง เราต้องวิ่ง พอเขาคนนั้นมาใกล้ฉันเรื่อยๆฉันก็รีบเพ่นหนีทันที คนอะไรน่ากลัวชะมัด หล่อซะปล่าว ทำไมแต่งตัว = = แต่ทำไมวิ่งแล้วไม่ไปล่ะ วิ่งอีกสิ อึบ! ไม่ไปแหะ พอฉันหันหลงไปดูจึงเข้าใจว่าทำไมไม่ไป ผู้ชายคนนั้นจับชายเสื้อฉันไว้อยู่นะสิ ทำไงดีล่ะ "นี่! นายเป็นใคร ฉันไม่มีตังหรอกนะ บ้านฉันจนจะตาย หรือว่า...นาย นายต้องเป็นลูกน้องของเรเลใช่ไหมต้องใช่แน่ๆเลย ก็ฉันเลือกไม่ได้นี่น่าว่าจะอยู่กับใคร พาระทีบ้าบออะไรนั่นฉันยังไม่รู้จักเลย ถึงแม้ฉันจะ...ฉันจะได้คู่กับเขา แต่มันก็คืองานไม่ใช่หรอ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นะนะนะนะ ขอร้องล่ะ "ฉัหลับหูหลับตาพูดไปไม่ได้มองอะไรพร้อมกับแหกปากร้องขอชีวิตเต็มที่ พอลืมตาก็เห็นว่าทกคนมองมาที่ฉัน เหมือนฉันเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นแหละ (ฉันสวยล่ะสิ~) พอมองมาที่ผู้ชายคนนั้น เขาก็....ก็...ไม่มี...ไม่มีสีหน้าอะไรเลย หน้านิ่งโดยแท้ แต่มือก็ยังจับชายเสื้อของฉันเอาไว้
"เธอ... เธอคือนักเรียนรร.เซียร์รี่น่าใช่ไหม? - - "
"อื้ม(พยักหน้าช้าพร้อมกับกลืนน้ำลาย)"
"ฉันต้องพาเธอไปดูงาน" เพล้ง!!!!!! แปปนะเก็บเศษหน้าที่พื้นก่อน
"อ้าว ไม่ใช่พวกของเรเลหรอกหรอ แฮ่ๆ ขอโทษทีๆ"
"............ - - "
"ไม่พูดด้วย 555 นี่เป็นรุ่นพี่ใช่ไหมล่ะ อ้าวเห็นครูบอกว่าใสชุดนักเรียนแต่นี่ไม่ใช่ชุดนักเรียนนี่"
"นี่แหละชุดนักเรียนฉัน" นี่หรอชุดนักเรียน เสื้อสีดำ กางเกงขาดๆ ขอบคุณ แต่รองเท้านายดูดีนะ
"ไปดูงานกันเถอะ"
"........." ไม่ตอบ ขอบคุณเจ้าค่ะ ไม่ตอบแถมเดินไปไม่รออีก ฉันรีบวิ่งตามไปติดๆเดี๋ยวไม่ทันคนอะไรขายาวชะมัด(แต่หล่อ เงียบ เย็นชา ว้าววว) "นี่ๆๆๆ(สะกิดไหล่)ชื่อพาระทีใช่ไหมล่ะ แล้วชื่อเล่นชื่ออะไรหรอ ชื่อพาระทีมันยาวขี้เกียจจำ"
"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องจำ เธอแค่มาดูงาน ไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันหรอก - -"
"ก็........ อ่ะ!จำเป็นสิ เพื่อฉันเรียกอะไรอย่างนี้ไง ตกลงชื่อเล่นชื่อไรหีอ"
"พอร์ต - -"
"หะ? อะๆๆ อ๋อๆๆๆ พอร์ต ใช่ไหมล่ะ อืม...พอร์ต"
"............."
"นี่...พอร์ต เราจะไปดูอะไรก่อนหรอ"
"อย่ามาเรียกชือเล่นฉัน ฉันไม่ชอบ - - "
"อ้าว และให้เรียกว่าอะไรล่ะ ชือพาระทีมันยาวนี่น่า"
"ก็ไม่ต้องเรียก หุบปากไว้เดี๋ยวฉันพาไปเอง"
"โห~ ยังไม่ทันรู้จักกันกัน ก็สั่งให้หุบปากเลยหรอ นิสัยแย่ชะมัด"
"อะไรนะ - -"
"ปะ ปะ ปล๊าว ก็บอกว่าเรายังไม่ร้จักกันเลย ฉันชื่อเสียงพิณนะ ^ ^ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น