บันทึกลับฉบับเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #3 : เจ้าหญิง?

การสนทนาเมื่อครู่จบลงโดยไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าเจ้าหญิงเฮอเช่ย์ได้รับรู้เรียบร้อยแล้ว  เธอไม่ได้ต้องการจะแอบฟังเช่นนี้เลย...เพียงแต่เธอเป็นห่วงเสด็จพ่อหลังจากที่การรบสิ้นสุด ฟรอสเป็นฝ่ายพ่ายแพ้  เสด็จพ่อก็ทรงหมกตัวอยู่ในห้องทรงงาน  ลูกสาวอย่างเธอจึงต้องควรมาดูแล  แต่หลังจากได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้วก็ทำให้เจ้าหญิงผู้งดงามแห่งเมืองหนาวถึงกลับหลั่งน้ำตา...เจ้าหญิงเดินเข้ามาให้ห้องยรรทมด้วยความอ่อนแรงพร้อมกับล้มตัวลงบนเตียง เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เคยรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้เลย
"เจ้าหญิง!"
หว่างฉีสหายคนสนิทเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเจ้าหญิงของตนร้องไห้
"เจ้าหญิงทรงเป็ฯอะไรเพคะ"
"หว่างฉี..."
เจ้าหญิงเฮอเช่ย์เมื่อเห็นสหายคนสนิทก็โผเข้ากอดทันที
"หว่างฉี...เสด็จพ่อจะส่งเราไปเป็นเชลยในวันรุ่งขึ้น ฮือๆ"
"เชลย...เชลยของแองเคอใช่หรือไม่เพคะ"
หว่างฉีถามย้ำเจ้าหญิงเฮอเช่ย์ได้แต่พยักหน้าเบาๆ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้อะไรเลยเรื่องการส่งตัวหากแต่ว่าเธอไม่คิดว่าพระบิดาจะทรงส่งตัวเธอไปจริงๆ
"ทำไม พระบิดาทรงทำเช่นนั้นเพคะองค์หญิง"
"มเหสีวิเวียง...ทรงขอให้ส่งเราไปแทนแซนดร้า"
เจ้าหญิงเฮอเช่ย์พูดอย่างแผ่วเบา แต่หว่างฉีก็พอจับใจความได้ หว่างฉีได้แต่ลูบหลังปลอบโยนเจ้าหญิงของเธอไปเรื่อยๆ กระทั่งเสียงประตูห้องบรรทมเปิดขึ้น เจ้าหญิงทรงปาดน้ำตาแล้วมองผู้มาเยือน
"พี่ชาย..."
เจ้าหญิงเดินเข้าไปกอดผู้เป็นพี่ทันที น้ำตาก็เริ่มไหลมาอีกครั้ง
"น้องรู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม"
เฮอรันถามขณะที่ลูบหัวผู้เป็นน้องสาวอย่างเอ็นดูปนสงสาร
"พี่อยากให้น้องเข้าใจเสด็จพ่อ"
สิ้นเสียงพี่ชาย เจ้าหญิงเฮอเช่ย์จึงผละจากอ้อมกอดพร้อมปาดน้ำตาทั้งเสีย
"น้องเข้าใจแต่เพียงว่าเสด็จพ่อทรงเห็นพระมเหสีฝ่ายซ้ายมากกว่าน้อง"
"น้องหญิง..."
เฮอรันพยายามจะอธิบายอีกครั้งแต่เขาก็ไม่อาจหาเหตุผลใดมาแก้ต่างแทนพระบิดาได้  เพราะตัวเขาเองก็เข้าใจเช่นเดียวกับผู้เป็นน้องเช่นกัน
"เสด็จพ่อทรงเห็นใจพระมเหสีวิเวียงทุกครั้งที่นางร้องขอหรืออ้อนวอน"
เฮอเช่ย์พูดต่อด้วยความน้อยใจซึ่งเฮอรันและหว่างฉีเองก็ต่างเข้าใจดี
"น้องหญิงอย่าห่วงไปเลย ไม่ว่าอย่างไรพี่จะต้องไปพาน้องกลับมาให้ได้"
"เจ้าชายจะเข้าไปบุกชิงตัวองค์หญิงหรือเพคะ"
หว่างฉีพูดขึ้นทันทีหลังจากเฮอรันพูดจบ
"ถ้านั่นเป็นวิธีเดียวข้าก็จะทำ"
"อย่าเอาบ้านเมืองไปเสี่ยงเพียงเพื่อน้องเลยเพคะ"
"แต่พี่ไม่ยอมให้น้องต้องไปอยู่ที่แองเคอนั่นตลอดไปหรอกนะ"
เจ้าชายพูดอย่างหนักแน่น
"หว่างฉีก็ไม่ยอมให้เจ้าหญิงแสนสวยต้องไปเป็นสนม ที่หนึ่งสองสามของราชาจอมเจ้าชู้หรอกเพคะ"
คำพูดของหว่างฉีต่างสร้างความฉงนใจให้กับเจ้าชายและเจ้าหญิง
"เจ้ารู้ได้อย่างไร"
เจ้าชายเฮอรันถามขึ้น สำหรับเขาแล้วหว่างฉีก็เหมือนกับน้องสาวอีกคนที่เขารักและเอ็นดูทำให้หว่างฉีได้รับสิทธิพิเศษมากกว่าใครในวังนี้
"ก็หว่างฉีไปเที่ยวเล่นแถวชานเมืองที่มีแต่พ่อค้าสำเภาเป็นประจำ พ่อค้าพวกนั้นก็เล่าให้ฟังเพคะ"
หว่างฉีอธิบายอย่างร่าเริง
"พี่เกือบลืมบอกน้องว่าเสด็จพ่อให้พาเจ้าไปพบ"
เฮอรันบอกเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ที่มาหาน้องสาวตน
"น้องพร้อมที่จะไปพบเสด็จพ่อหรือไม่"
ผู้เป็นพี่ย้ำ  เฮอเช่ย์สูดลมหายใจเข้าเหมือนทำใจให้สงบ
"พร้อมเพคะ"

เมื่อถึง  ณ ห้องทรงงานของราชาฮามิส  สองพี่น้องเดินย่างกายเข้ามาหาผู้เป็นพ่อเพื่อทำความเคารพ ขณะที่ฮามิสกำลังมองทอดออกไปนอกหน้าต่าง
"เจ้าคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่ไหม"
ราชาฮามิสหันมาพูดกับลูกสาวของตน
"เพคะ"
คำสั้นๆของเจ้าหญิงที่แฝงไปด้วยความน้อยใจ
"ข้าอยากให้เจ้าเข้าใจถึงเหตุผลของข้า"
"หม่อมฉันเข้าใจเหตุผลของพระองค์แล้วเพคุะ"
เมื่อได้ฟังคำของลูกสาวราชาก็ทรงทอดถอนใจแล้วหันกลับไปทางหน้าต่างอีกครั้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าลูกสาวของเขาน้อยใจแค่ไหน แต่เขาก็ทำได้แต่เพียงเท่านี้
"วันรุ่งขึ้นจะมีขบวนจากแองเคอมารับตัวเจ้า...เจ้ากลับไปเตรียมตัวเถิด"
"ตั้งแต่โตมาหม่อมฉันไม่เคยร้องของสิ่งใดกับท่านเลย...มาครั้งนี้หม่อมฉันมีสิงหนึ่งจะทูลขอองค์ราชาจะประทานให้หม่อมฉันได้หรือไม่"
คำพูดของเฮอเช่ย์สร้างความสงสัยให้กับผู้เป็นบิดาและพี่ชายยิ่งนัก
"เจ้านุของสิ่งใดหรือน้องหญิง"
ผู้เป็นพี่เอ่ยถามขึ้น  แต่เฮอเช่ย์ก็ยังคงเงียบเพื่อรอคำตอบของบิดา ราชาฮามิสหันมาหาผู้เป็นลูกแล้วกล่าวขึ้น
"เจ้าต้องการสิ่งใด...เฮอเช่ย์"
"ขอให้ส่งหม่อมฉันไปในนามองค์ชายแห่งฟรอส  มิใช่องค์หญิง"

......