คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 เด็กมีปัญหา(1)
ตอนที่ 2 เด็กมีปัญหา(1)
ห้อง 2-A
“ดูดิ..เจ้าเด็กรักโรงเรียนมาเรียนแต่เช้าเลยว่ะ”
“มาถึงก็อ่านหนังสือเลยว่ะ...สงสัยกลัวจะไม่ได้เต็ม”
“ก็แค่เด็กบ้านนอกอยากเป็นนักเรียนดีเด่น”
เสียงพูดคุยในชั้นเรียนห้อง 2-A ดังขึ้น ซึ่งประเด็นในการพูดคุยวันนี้ก็เป็นเรื่องเดิมๆอีกเช่นเคยนั่นคือการพูดถากถางเด็กบ้านนอกคนหนึ่งอย่างผม ชเว ยองแจ ใครว่าผมรักโรงเรียนผมน่ะเกลียดโรงเรียนจะตายไป..ผมไม่ได้อยากมาแล้วก้มหน้าอ่านหนังสืออย่างนี้แต่เพราะผมไม่รู้จะคุยกับใครหันไปทางไหนทุกคนในห้องก็เอาแต่พูดว่าผม...การเป็นเด็กบ้านนอกมันตลกมากนักหรือไง...แต่ผมก็เริ่มจะชินซะแล้วแหละที่ใครต่างพากันดูถูกผม
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจและปิดหนังสือเมื่อทุกคนออกไปจากห้องกันหมด พักเที่ยงแล้วนี่...ผมเกลียดเวลานี้ที่สุดเวลาที่ต้องกินข้าวคนเดียวการเดินไปซื้ออาหารคนเดียว การเดินถือถาดอาหารแล้วหาซักโต๊ะนั่งกินเป็นอะไรที่ยากที่สุด...
“เฮ้ยเจ้าเด็กบ้านนอกไม่มีเพื่อนกินอีกแล้วว่ะ”
คนกลุ่มนั้นอีกแล้วที่ชอบว่าผมบ่อยๆ
“ถ้าไม่มีที่นั่งก็นั่งกับพื้นก็ได้นี่..บ้านนอกก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่หรือไง”
ผมพยายามกลั้นใจแล้วเดินหันหลังกลับ..อย่านะ..อย่าร้องไห้ตอนนี้นะยองแจ..
“เข้ามาตั้งแต่ ม.ต้น จนตอนนี้ยังไม่มีใครคบอีกหรอวะ”
“สงสัยเขาจะเหม็นกลิ่นบ้านนอกแน่ๆเลย 5555+”
ผมไม่อยากจะทนต่อไปแล้ว ผมตัดสินใจหันกลับไปยังกลุ่มนั้นอีกครั้ง
เคร้ง! ถาดอาหารของผมที่อุตส่าห์ต่อคิวซื้อมาถูกขว้างลงกับพื้นอย่างไม่ใยดีต่อหน้าคนพวกนั้น มันรู้สึกดีขึ้นแฮะ..ที่ได้ระบายออกไปแบบนี้
“เดี๋ยวนี้กล้าหือหรือวะ! ไอ้เด็กบ้านนอก”
หนึ่งในกลุ่มลุกขึ้นมาผลักอกผม พอแล้วล่ะ ผมทนมาพอแล้ว
“แล้วไงวะ! เกิดที่บ้านนอกแล้วไง ชั้นไปเกิดบนหัวพวกแกหรือเปล่าล่ะ!”
พวกนั้นดูจะอึ้งไปซักพัก ตอนนี้พวกผมเป็นจุดสนใจกันมากก็แน่แหละมีเรื่องตอนเที่ยงในโรงอาหารใครๆก็ต่างมารวมกันอยู่ที่นี่กันหมด..แกจะดังก็คราวนี้แหละยองแจเอ๊ย...
“ไอ้บ้านี่...อยากตายนักใช่ไหม”
ผลั่ก! เป็นผมเองที่ชกหน้าเขาก่อน
“ไม่มีใครหรอที่อยากตาย...แล้วก็ไม่มีใครที่อยากจะโดนดูถูกไปทั้งชีวิตด้วย!”
ผลั่ก! คราวนี้เป็นผมที่โดนชกกลับ...รู้สึกเจ็บจังเลย..
“พวกเธอ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ก่อนที่ผมจะโดนไปมากกว่านี้...อาจารย์ปกครองก็เข้ามาซะก่อน...ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกลับผมอีกนะ
“ใครเป็นคนเริ่ม!!!”
เสียงกังวานของครูฝ่ายปกครองทำให้ผมกังวลไม่น้อย...แต่ผมลัพธ์ที่ออกมาหลังจากที่คำถามของครูถามออกไปก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้...ทุกเสียงในห้องชี้มาทางผมทุกอย่างลงมาที่ผม
“เขาเป็นคนที่มีปัญหาที่สุดในห้องเราครับ”
“เขาเป็นคนที่เก็บตัวไม่ยอมพูดคุยกับใคร..แม้แต่กลับเพื่อนในห้องค่ะ”
และคำพูดอีกมากมายที่ส่งออกมา..เพื่อนหรอ....ในห้องนี้ไม่สิในโรงเรียนนี้ยังมีใครที่ต้องการจะเป็นเพื่อนกับผมอยู่อีกหรอ...
“เธอไม่น่ามาอยู่ห้อง 2-A เลยจริงๆ”
แม้แต่ครูก็ยังไม่อยู่ข้างผม...สุดท้ายแล้วผมจะต้องอยู่ตรงไหนหรอ...ผมอยากกลับบ้านจัง
ห้อง 3-c
เมื่อตอนเที่ยงผมเห็นเด็กนักเรียนต่างพากันมุงดูเหตุการณ์ของนักเรียนคนนึงมีเรื่องกับอีกคนไม่ซิต้องบอกว่าอีกกลุ่มถึงจะถูก...เพราะเท่าที่ผมดูเหมือนสี่รุมหนึ่งซะมากกว่าแต่ก็ต้องถือว่าเด็กคนนั้นใจกล้าจริงๆที่กล้ามีเรื่องกลางโรงอาหารแบบนี้...หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้ตอนช่วงบ่ายมีแต่คนสนใจเรื่องนี้กันทั้งนั้นรวมไปถึงเพื่อนในห้องของผมด้วย
“นี่แจ็คสัน..นายเห็นไอ้เด็กที่มีเรื่องกลางโรงอาหารวันนี้ได้ไหม”
นิคเพื่อนร่วมห้องของผมถามขึ้น
“เห็นไม่ชัดว่ะ”
ผมตอบโดยไม่คิดอะไร
“นั่นสินะชั้นลืมไปว่านายขาสั้น”
“ย่าส์...แกอยากตายใช่ไหมไอ้นิค”
ผมทำท่าจะบีบคอมันแต่มันดับหลบทัน ไอนี่...ชอบแขวะผมเรื่องขาอยู่เรื่อย
“ชั้นไม่ได้ขาสั้นโว้ย...นี่มันหุ่นมาตรฐานต่างหาก..มาตรฐานหนุ่มฮ่องกงน่ะรู้จักไหม”
“เออๆจะมาตรฐานจากไหนก็ช่างมันเหอะ...ว่าแต่แกไม่เห็นหรอที่เจ้าเด็กนั่นมันกล้ามากเลยนะเว้ยลุยเดี่ยวถามกลางกลุ่มนักเลงนับสิบ”
นิคพูดพลางทำท่าโอเวอร์
“ได้ข่าวว่ามีแค่สี่”
“เออนั่นแหละยังไงก็เป็นกลุ่มอยู่ดีน่ะแหละ”
“แล้วจะไปสนใจทำไมวะ...ที่ชั้นอยู่ท่ามกลางสาวๆนับสิบยังไม่เห็นแกสนใจเท่านี้เลย”
ไม่อยากจะพูดผมนี่มันฮอตไม่เบานะครับ
“ก็เจ้าเด็กนั่นมันน่าสนใจนะเว้ย ได้ข่าวว่าเป็นเด็กบ้านนอกที่ค่อนข้างจะเก็บกด”
“ไปเอาข่าวมาจากไหนอีกเนี่ย”
“นี่ใคร..นิคนะเว้ย ไม่มีอะไรที่นิคไม่รู้”
ดูมันภาคภูมิใจเสียเหลือเกิน...
“ว่าแต่วันนี้นายไม่หนีเรียนอีกแล้วหรอ”
“อืม...กำลังจะไป”
ผมพูดจบก็เตรียมตัวจะออกไปจากห้อง
“นายจะหนีไปจนถึงเมื่อไหร่หรอ...พรุ่งนี้หรือว่าตลอดไป”
ผมเดินออกมาโดยไม่หันไปตอบคำถามเพื่อน...ผมรู้ว่านิคหมายถึงอะไร แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าผมจะหนีไปจนถึงเมื่อไหร่พอถึงเวลานี้ทีไรผมมักจะเดินออกมาทุกครั้ง...เดินไปเรื่อยๆจนถึงป้ายรถเมล์แล้วนั่งรอ
“ให้มันได้อย่างนี้ซิแจ็คสัน..แกมันเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ”
ผมพูดกับตัวเองหลังจากที่นั่งที่ป้ายรถเมล์
“จะขึ้นมาไหมแจ็คสัน”
ผมเงยหน้ามองเห็นเจ้ารถเมล์คันเดิมที่มีพนักงานติ๊งต๋องชื่อพัคโนยงกำลังส่งยิ้มมาให้ผม...
“ให้มันได้อย่างนี้ซิน่า..นายนี่มันเกเรชะมัด”
“เลิกบ่นเหอะน่า...ฮยองก็มาได้เวลาทุกที”
พอผมขึ้นมาบนรถพัคโนยงก็บ่นเล็กน้อย...และผมก็ตอบกลับเหมือนทุกที
“ครั้งนี้จะนั่งกี่รอบล่ะ”
“ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดจะมานั่งรถเล่นนะ”
“แล้วนายจะนั่งไปไหนละ”
คำถามของพัคโนยงทำให้ผมหยุดคิด...นั่นสิวันนี้ผมจะไปที่ไหนดี บนรถคันนี้มีผู้โดยสารอยู่บ้างทุกคนล้วนแต่มีจุดหมายที่จะไป แล้วผมละ...
“ถ้าไม่มีที่ไปก็กลับไปที่เดิมก็ได้นี่”
พัคโนยงพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ที่เดิมงั้นเหรอ”
ไม่ใช่ผมกลับไปไม่ได้แต่ผม...ยังไม่มีความกล้าพอที่จะกลับไปต่างหากล่ะ
ความคิดเห็น