คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่17 เรื่องคลี่คลาย
ตอนที่ 17
(แจ็คสัน)
“มันแปลกเกินไปนะแจ็คสันที่เธอจะทำได้ขนาดนี้”
“ผมทำได้จริงๆนะครับ”
“เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้โกงข้อสอบ”
“แม้แต่ครู...ก็ไม่เชื่อผมเหรอครับ”
“ครูก็อยากจะเชื่อนะ...เพียงแต่มันแปลกเกินไป”
“นั่นแหละครับเขาเรียกว่าไม่เชื่อ”
เฮือก! ผมสะดุ้งตื่นจากความฝันที่ผมพยายามจะหนีมาตลอด ทำไมจู่ๆถึงฝันขึ้นมานะ ทั้งที่พยายามจะลืมมาตลอด ทำไมครูปาร์คถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้ขึ้นมา ผมใช้มือข้างหนึ่งขยี้หัวตัวเองแรงๆเผื่อว่าจะทำให้สิ่งที่รบกวนจิตใจมันจะกระจายหายไปบ้าง แต่ก็ไม่เลยภาพในวันนั้นมันยังคงชัดเจน ผมนั่งสงบสติอารมณ์ซักพักก่อนเหลือบไปเห็นนาฬิกาแขวนในห้องนอนของตัวเอง ห้าโมงแล้ว...ผมหนีออกมาจากโรงเรียนตั้งแต่ตอนเที่ยงเมื่อไม่รู้ว่าจะไปไหนผมก็ได้แต่กลับมาที่บ้านแล้วเข้าห้องไม่พูดไม่จากลับใครแม้แต่กับพ่อของตัวเอง
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอกผมจัดแจงสภาพของตัวเองให้ดีก่อนเดินไปเปิดมัน
“มีอะไร”
ผมพูดเสียงห้วนๆเพราะคนที่มาเปิดไม่ไช่ใครที่ไหนแต่เป็นพ่อของตัวเอง
“แกคิดจะพูดกับฉันดีๆซักวันไม่ได้เหรอ”
ผมไม่ตอบ คนตรงหน้าได้แต่ถอนหายใจเหมือนระอาใจแล้วเดินเข้ามาในห้องของผม
“แกมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า ปกติไม่เห็นกลับบ้านไวแบบนี้นี่ หรือว่าเพราะครูที่โรงเรียนอีก”
“ไมไช่หรอกน่า!”
ผมพูดเสียงแข็งกลับไปเพราะผมกลัวว่าคนคนนี้จะทำอะไรแบบตอนนั้นอีก
“งั้นเหรอ...ถ้าไม่ไช่แล้วแกมีปัญหากับใครอีกล่ะ จะให้ฉันสั่งลูกน้องไปจัดการมั้ย”
“เลิกจัดการอะไรแทนผมซักทีเถอะ”
“ที่ฉันทำก็เพื่อแกนะ...แจ็คสัน”
ผมหันไปมองหน้าพ่อตรงๆ นี่น่ะเหรอทำเพื่อผม นี่น่ะเหรอที่เรียกว่าหวังดีกับผม ที่ผมอัดอั้นอยู่ทุกวันนี้ไม่ไช่เพราะเขาเหรอ ผมไม่พูดอะไรออกไปเพราะจู่ๆก็รู้สึกว่าน้ำตามันเริ่มรื้นขึ้นมา ผมหันหลังให้เขาเพื่อที่จะซ่อนความอ่อนแอที่กำลังจะเกิด ผมร้องไม่ได้ ผมจะร้องไห้ไม่ได้
“เมื่อกี้มีคนมาหาแก...แต่ฉันคิดว่าแกคงไม่อยากเจอใครก็เลยบอกไปว่าไม่อยู่”
พ่อเดินมาข้างๆผมแล้วพูดขึ้น ใครกัน...ใครกันที่มาที่นี่
“เขาบอกกับฉันว่าเป็นเพื่อนกับแก นี่แกมีเพื่อนเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องผมไป เพื่อนเหรอ...หรือว่าจะเป็นพวกนั้น แล้วพวกนั้นรู้จักบ้านผมได้อย่างไร นี่เขามาตามผมงั้นเหรอ เพียงแค่ผมคิดว่ามีคนมาตามผมให้กลับไปใจของผมตื้นตันขึ้นมา นี่พวกเขามาตามผมจริงๆใช่ไหม
(ปาร์ค จินยอง)
“แจ็คสันเขาเคยถูกเข้าใจผิดว่าโกงข้อสอบน่ะครับ เพราะคะแนนสอบของเขาวิชาหนึ่งออกมาดีเกินไป พวกครูก็เลยสงสัยเขา เพราะปกติเขาไม่ค่อยสนใจเรียนเวลาสอบคะแนนก็ได้แค่กลางๆเท่านั้นมันก็เลย...ดูน่าสงสัยไปหน่อย”
“แต่เขาก็ไม่ได้ทำจริงๆไม่ไช่เหรอ”
“ครับ...ถึงพวกครูจะว่าอย่างไง แต่ผมก็เชื่อว่าเขาไม่มีทางทำเรื่องผิดแบบนั้นหรอกครับ เขาก็แค่พยายามมากขึ้นเพื่อแม่ที่กำลังป่วย”
“เรื่องนี้เกี่ยวกับครูคิมด้วยไช่ไหม”
“เพราะครูคิมก็เข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนทำเหมือนกันครับ พ่อของแจ็คสันบังเอิญรู้เรื่องก็เลย...ส่งลูกน้องให้มาทำร้ายครูคิมจนขาได้รับบาดเจ็บจนทุกวันนี้ครับ”
ผมนั่งนึกถึงเรื่องที่ผมได้สอบถามกับนิคเพื่อนของแจ็คสัน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเรื่องที่ทำให้แจ็คสันต้องแบกรับมาตลอด ผมว่าครูคิมก็คงเป็นเหมือนกัน เขาคงจะรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้แจ็คสันต้องเป็นแบบนี้
“ต่างคนต่างรู้สึกผิดซินะ”
“ว่าไงนะคะ”
ผมสะดุ้งออกจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงครูซอนทักขึ้น
“เมื่อกี้ครูปาร์คบ่นว่าอะไรนะคะ เห็นทำหน้าเครียดเชียว”
ครูซอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครูซอนเคยรู้สึกผิดกับอะไรจนอยากจะหนีไปหรือเปล่าครับ”
“เคยซิคะ”
ครูซอนตอบผมกลับมาในทันที
“ฉันก็เคยทะเลาะกับเพื่อนในเรื่องที่เราเข้าใจผิดกันน่ะค่ะ พอมารู้ตอนหลังว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจกันผิดฉันก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาจนต้องเดินหนีออกมาจากกลุ่ม”
“แล้วยังไงต่อครับ...ครูได้กลับไปหาเพื่อนอีกมั้ยครับ”
ผมถามเพราะความอยากรู้ ครูซอนยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนตอบ
“กลับไปซิคะ...เพราะที่ฉันเดินหนีออกมามันเป็นความรู้สึกผิดไม่ไช่ความรู้สึกโกรธหรือเกลียดกัน”
“ครูได้พูดอะไรกับเพื่อนมั้ยครับ ตอนที่...กลับไปหาพวกเขา”
“ขอโทษ...เพราะสิ่งที่มันติดค้างในใจฉันมาตลอดก็คือคำว่าขอโทษนี่แหละค่ะ ฉันต้องใช้ความกล้าอย่างมากเลยที่จะพูดมันออกมา พอได้พูดออกมาแล้วมันก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ”
ขอโทษงั้นเหรอ...ผมได้แต่คิดในใจเมื่อได้ฟังครูซอนพูด
“นี่ผมลืมเรื่องแบบนี้ไปได้ไงกัน...ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ประโยคหลังผมพูดกับครูซอนก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกจากห้องพักครูไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรให้เรื่องทุกอย่างมันดีขึ้นมา
ผมเดินตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง เพื่อจะพบกับใครซักคนแต่เมื่อเข้าไปกลับไร้วี่แววของคนๆนั้น แจ็คสัน...นี่เจ้าเด็กนั่นไปไหนกันนะ
“วันนี้แจ็คสันไม่มาหรอกครับ”
ผมหันไปทางต้นเสียงเป็นเจบีที่เป็นคนพูดเหมือนเขารู้ว่าพบมองหาใคร
“แจ็คสันได้ติดต่อมาหาพวกเธอบ้างหรือเปล่า”
เด็กๆทุกคนต่างส่ายหน้า
“เมื่อวานพวกเราไปบ้านเขามาแต่พ่อของเขาบอกว่าแจ็คสันไม่อยู่บ้านครับ”
จูเนียร์พูด...เมื่อวานเด็กพวกนี้ไปตามแจ็คสันที่บ้านงั้นเหรอ...
“พวกเธอ...ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
พวกเด็กๆมองผมด้วยความสงสัยว่าสิ่งที่ผมจะขอร้องนั้นคือเรื่องอะไร
“ช่วยไปตามแจ็คสันกลับมาโรงเรียนที่ได้ไหม”
ความเงียบปกคลุมทั่วห้องเมื่อผมพูดจบตอนนี้เด็กพวกนี้กำลังคิดอะไรกันอยู่นะ ผมขอมากไปหรือเปล่านะ...ผมเริ่มกังวลขึ้นมาเล็กน้อย แต่ถ้าพวกเขาไม่ช่วยผมก็ไม่ว่าอะไรพวกเขาอยู่แล้ว เพราะยังไงซะเรื่องแบบนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเขาตั้งแต่แรก ขณะที่ผมกำลังสับสนและคิดวุ่นวายอยู่กับตัวเองเสียงของพวกเด็กๆก็เริ่มดังขึ้น
“ถึงครูไม่บอก....พวกเราก็กะว่าวันนี้จะไปตามเจ้าบ้านั่นอยู่แล้ว”
“ใช่ครับ...ถึงยังไงแจ็คสันฮยองก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของพวกเรา”
จูเนียร์พูดตามด้วยยูคยอม
“ผมไม่อยากให้ที่นั่งข้างๆของผมต้องว่างไปตลอดหรอกนะ วังเวงชะมัด”
ยองแจพูดขณะที่มองเก้าอี้ข้างๆที่แจ็คสันเคยนั่ง
“มันเงียบเกินไปจริงๆนั่นแหละ...การที่เจ้านั่นไม่อยู่”
คำพูดของมาร์คทำให้แบมแบมและคนอื่นๆหันมองเขาทันที
“นี่มาร์คฮยองก็คิดถึงแจ็คสันฮยองเหมือนกันเหรอ”
แบมแบมพูดแหย่พี่ชายของเขาเหมือนคนที่โดนแหย่จะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปเขาจึงแสร้งหันหน้าไปทางอื่นจนคนอื่นๆหลุดขำกันเบาๆ
“นายไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ หัวหน้าอิม”
จูเนียร์หันไปพูดกับเพื่อนข้างตัวของเขาบ้าง เจบีเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนรวมถึงผมด้วย
“อะไรมองอะไรกัน...ฉันก็ต้องตามไปเช็คชื่อเจ้านั่นนะ เพราะฉันเป็นหัวหน้าห้องนี่ จริงไหมครับครู”
ประโยคหลังเจบีหันมาพูดกับผมยิ้มๆ แจ็คสันเธอกำลังทำอะไรอยู่นะเธอรู้ไหมว่ามีคนอีกตั้งหกคนไม่ซิเจ็ดคนต่างหากกำลังคิดถึงเธออยู่
“งั้นฝากด้วยนะ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วหันไปทางประตูห้องเพื่อที่จะเดินออกไป
“ครูไม่ไปกับพวกเราเหรอครับ”
ยองแจตะโกนถามผม
“ครูจะต้องจัดการกับเรื่องของทางนี้ก่อน ครูเชื่อว่าพวกเธอจะพาเขากลับมาที่นี่ได้ แล้วเจอกันนะ”
แม้พวกเขาจะยังงงๆกับคำพูดของผมแต่ซักพักพวกเขาก็พากันเดินออกไป มุ่งตรงไปยังที่ที่เพื่อนของเขารอคอยให้มีใครซักคนตามเขากลับมา
(เจบี)
หลังจากแอบหนีออกมาจากโรงเรียนพวกผมก็ตรงไปยังที่เดิมที่ไปเมื่อวานก็คือ บ้านของแจ็คสัน เมื่อพวกเรามาถึงบ้านหลังใหญ่ก็พบกับคนคนเดิมที่เจอเมื่อวาน พ่อของแจ็คสัน และเขาก็ตอบพวกเรากลับมาเหมือนเดิมก็คือ...
“วันนี้เขาไม่อยู่บ้านหรอก พวกเธอกลับไปเถอะ”
พ่อของแจ็คสันพูดเสียงนิ่งๆ แล้วปิดประตูเดินเข้าบ้านไปปล่อยให้พวกผมยืนมองหน้ากันโดยไม่รู้จะทำอะไรต่อ
“คิม ยูคยอม! นั่นนายจะทำอะไร”
ผมหันไปตามเสียงแว๊ดของจูเนียร์ก็เห็นเจ้าเด็กยักษ์ยูคยอมกำลังปีนกำแพงเขาบ้านคนอื่น
“ผมก็จะเข้าไปหาแจ๊คสันฮยองไง ผมว่าพ่อของแจ็คสันฮยองต้องโกหกแหงๆ”
ยูคยอมพูดแล้วพยายามจะกระโดดขึ้นกำแพงอีกครั้งแต่ไม่สำเร็จเพราะจูเนียร์รั้งแขนเขาลงมาซะก่อน
“แกจะบ้าเหรอ! เดี๋ยวเขาก็แจ้งตำรวจจับหรอก เรื่องเก่ายังไม่ได้เคลียร์จะเอาเรื่องใหม่ใส่ตัวอีกหรือไง”
จูเนียร์ว่ายืดยาวจนยูคยอมทำหน้าเซงๆแต่ก็หยุดการกระทำเมื่อครู่
“อ๊ะ! นั่นแจ็คสันฮยองนี่”
ทุกคนหันไปทางที่เจ้าเด็กน้อยแบมแบมชี้ ทันทีที่พวกเราหันไปแจ็คสันที่ชะเง้อมองทางหน้าต่างก็หลบเข้าไปในตัวห้องทันที
“แจ็คสันฮยองไปโรงเรียนกันเถอะคร้าบบบ!”
แบมแบมยังคงตะโกนเรียกเขา แต่ก็ไร้เสียงตอบผมเห็นเพียงเงาสะท้อนกลับกระจกบานหน้าต่าง คงแอบฟังอยู่ซินะ...ผมคิดในใจ
“แจ็คสันฮยอง ได้ยินพวกเราไหมครับ!”
ยูคยอมช่วยตะโกนเรียกอีกคน
“แจ็คสันฮยองคนไร้มารยาท อย่าเอาแต่เงียบซิ!”
ยองแจที่นิ่งเงียบมาได้ซักพักคงทนไม่ไหวตะโกนขึ้นอีกคน ส่วนมาร์คกับจูเนียร์ได้แต่ยืนนิ่งๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจูเนียร์จะถอนหายใจแล้วตะโกนขึ้นอีกคน
“ย่าส์!...เจ้าบ้าพลังถ้าแกไม่รีบลงมาฉันจะขึ้นไปลากแกบนห้องแล้วนะ!”
“คงจะไม่ยอมลงมาจริงๆ”
มาร์คพูดนิ่งๆ ผมยืนดูคนอื่นๆพยายามตะโกนเรียกแจ็คสันครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เจ้านั่นก็ไม่มีวี่แววจะยอมออกมาเจอพวกเราเลยซักนิด
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอหัวหน้าอิม”
จูเนียร์หันมาพูดห้วนๆใส่ผมพร้อมกับหอบแฮ่กๆไปด้วยเพราะเกิดจากการตะโกนโวกเวกเมื่อครู่ ผมจ้องบานหน้าตาที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องของแจ็คสัน
“หวัง แจ็คสัน...ฉันรู้นะว่านายได้ยิน”
ผมเริ่มเอ่ยปากพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานานผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องพูดอะไรด้วยทั้งๆที่มันไม่ไช่เรื่องของผมซักนิด แต่พอผมเห็นทุกคนพยายามมันก็อดที่จะทำอะไรซักอย่างไม่ได้
“ไม่อยากกลับไปโรงเรียนแล้วหรือไง...ไม่อยากจะเล่นด้วยกันแล้วเหรอ ฉันไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับนายบ้าง ไม่รู้ว่าตอนนนี้นายรู้สึกแบบไหน แต่ฉันรู้อย่างเดียว...คือนายไม่อยากอยู่คนเดียวใช่ไหม ถ้าไม่อยากอยู่คนเดียวทำไมถึงไม่กลับมาล่ะเจ้าบ้า!”
ท้ายประโยคผมตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น...พูดขนาดนี้ถ้าไม่ยอมออกมานะฉันจะขึ้นไปฆ่าแกแจ็คสัน...
“แจ็คสันฮยองที่เคยบ้าบออยากทำอะไรก็ทำ คนๆนั้นไปอยู่ไหนซะแล้วล่ะ ผมน่ะ...ยังอยากจะเจอฮยองคนนั้นอยู่นะ ไหนบอกจะไม่ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวไง”
ยองแจพูดน้ำตาคลอจนจูเนียร์ต้องเข้าไปปลอบเขา พวกเราไม่ได้พูดหรือตะโกนอะไรกันอีก เหมือนแต่ละคนกำลังรอคนที่อยู่ภายในบ้านออกมา...ทุกคนกำลังเชื่อนายอยู่นะแจ็คสัน พวกเราเชื่อว่านายต้องออกมา...
“มาตะโกนหน้าบ้านคนอื่นเขา หนวกหูชะมัด”
พวกเราหันไปหาต้นเสียงที่ตอนนี้นั่งพูดอยู่บนกำแพงบ้าน
“ออกมาจนได้นะ ฮยองบ้า!”
ยองแจตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น แจ็คสันดูอึ้งๆนิดหน่อยที่เห็นยองแจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาเผยรอยยิ้มออกมาก่อนจะกระโดดลงมาจากกำแพงมายืนตรงหน้าพวกเรา
“โทษทีนะพอดีฉันกำลังแต่งตัวอยู่เลยช้าไปหน่อย”
เขาพูดพร้อมขยับแน็คไทที่ผูกอย่างลวกๆให้เข้าที่
“มาได้ซักทีนะฉันเกือบจะตัดสินใจเช็คชื่อนายขาดอยู่แล้ว”
“แต่ฉันก็มาแล้วนี่...ขอโทษนะที่ต้องให้มาตาม”
แจ็คสันพูดเสียงอ่อน
“นี่นายขอโทษเป็นด้วยเหรอ”
มาร์คที่เงียบมานานจู่ๆก็พูดกวนๆใส่แจ็คสัน จนเจ้าตัวหันมองขวับ
“เฮ้! ฉันก็เพิ่งสังเกตนะว่านายก็เป็นห่วงฉันด้วย อี้เอิ้นนน”
แจ็คสันล้อเขากลับ
“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอก”
“งั้นเหรอ....แต่เมื่อกี้ฉันแอบเห็นนายมองตาละห้อยเลยนะตอนฉันไม่ยอมลงมา”
“นี่แก...อยากตายใช่มั้ย”
“เอ่ออ..ผมว่าเราไปโรงเรียนกันเถอะครับ นะนะ”
แบมแบมเข้ามาห้ามทั้งสองคนก่อนที่จะตีกันไม่มากกว่านี้ แต่ใช่ว่าพวกเขาจะเลิกเถียงกันทีเดียวตลอดทางที่เรากำลังนั่งรถเมล์กลับไปโรงเรียนทั้งมาร์คและแจ็คสันต่างก็หาเรื่องกัดกันแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆจนเจ้าตัวเล็กแบมแบมต้องคอยห้ามอยู่เสมอส่วนยองแจกับยูคยอมก็ช่วยกันยุแหย่เป็นระยะ ผมได้แต่ส่ายหน้ากับภาพที่เห็นนี่เหรอที่เมื่อกี้เศร้ากันแทบตายสุดท้ายก็กลับมายิ้มหัวเราะกันได้เหมือนเดิม
“มีความสุขใช่มั้ยล่ะ”
จูเนียร์ที่นั่งข้างๆผมจู่ๆก็พูดขึ้นมา
“อืม....ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้รู้สึกแบบนี้”
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้ทำอะไรที่มันนอกกรอบแบบนี้ นายรู้แล้วใช่มั้ยเจบีว่าการที่เราสนใจคนอื่นมันไม่ได้ทำให้เราเจ็บเสมอไปนะ แต่มันอาจทำให้เรามีความสุขมากขึ้นก็ได้ อย่างที่พวกเราเป็นอยู่ตอนนี้ไง”
ผมเงียบไม่ได้พูดอะไรกับจูเนียร์ต่อ บางทีผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าผมเปลี่ยนไปมากแค่นั้นตั้งแต่ได้รู้จักกับทุกคน บางครั้งผมก็กลัว...กลัวว่าวันหนึ่งถ้าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมขึ้นมามันจะต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่ในความกลัวนั้นมันทำให้ผมกลับคิดว่าถ้าเกิดไม่สู้กับมันผมก็ต้องเสียความสุขไปเหมือนกัน
(ปาร์ค จินยอง)
แจ็คสันมาโรงเรียนแล้วครับ
จูเนียร์...
ช่วยพาเขามาที่โรงยิมทีนะ
หลังจากที่ผมอ่านข้อความของจูเนียร์จบและตอบเขาไป บุคคลที่ผมนัดเอาไว้ก็เดินเข้ามาหาผมพอดี
“นัดผมมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
พอครูคิมมาถึงเขาก็เอ่ยปากถามผมทันที
“ผมอยากจะคุยเรื่องที่ค้างไว้น่ะครับ”
ครูคิมทำท่านึกซักพักก่อนจะพูดขึ้น
“เรื่องแจ็คสันเหรอครับ”
ผมพยักหน้า ครูคิมถอนหายใจเหมือนรู้สึกอึดอัด
“จริงๆแล้วมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด แต่ครูคนอื่นๆก็ไม่ยอมเชื่อกัน”
“ครูคนอื่น...หมายถึงครูด้วยหรือเปล่าครับ”
ครูคิมหลับตาลงก่อนจะพยักหน้าให้ผมช้าๆ...เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ...
“มันเป็นความผิดของผมเองครับ...ที่ตอนแรกผมไม่ยอมเชื่อเขา ทั้งๆที่เด็กนั่นพยายามมากแค่ไหน”
“คงกำลังรู้สึกผิดอยู่ใช่ไหมครับ...รู้สึกผิดเหมือนกับ...แจ็คสัน”
ครูคิมไม่ได้พูดอะไรต่อ ซักพักพวกเด็กๆก็พาแจ็คสันเข้ามาที่โรงยิมทั้งครูคิมและแจ็คสันเมื่อเห็นหน้ากันต่างคนต่างก็ทำตัวไม่ถูก แจ็คสันเตรียมจะหันหลังหนีแต่ก็ถูกยองแจกับมาร์คล็อคแขนเขาไว้คนละข้าง
“เลิกหนีได้แล้วแจ็คสัน”
คำพูดสั้นๆของผมทำให้เขาหยุดดิ้น แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าสบตากับครูคิม
“ทำไมถึงไม่ขอโทษกันล่ะ...ถ้ารู้สึกไม่ดีก็แค่พูดว่าขอโทษออกไปทุกอย่างก็จบไม่ไช่เหรอ”
ความเงียบยังคงปกคลุม ไม่มีใครปริปากพูดอะไร...ดื้อกันชะมัด...
“ครูคิมรู้มั้ยครับว่าวินาทีเดียวที่ครูไม่เชื่อในตัวนักเรียน มันก็จะทำให้นักเรียนคนนั้นจดจำไปตลอด แม้ว่าพวกครูจะมองเป็นเพียงเรื่องเล็ก แต่สำหรับนักเรียนแล้วมันเหมือนถูกมองเป็นคนผิดไปตลอด”
ครูคิมมองหน้าผมแววตาคู่นั้นของเขาเริ่มแดง แจ็คสันเองก็เหมือนกัน
“แจ็คสัน...คำพูดที่เธออยากจะพูด ถ้าเอาแต่หนีเธอก็จะไม่มีวันได้พูดมันนะ”
“ผม....ขอโทษ...ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ฮึก”
แจ็คสันพูดซ้ำๆจนมีเสียงสะอื้นที่พยายามจะกลั้นไว้หลุดออกมา
“ครูต่างหากที่ต้องขอโทษ...ทั้งๆที่เธอไม่ผิด ทั้งที่เธอต้องพยายามมากขนาดนั้น แต่ครูกลับไม่เชื่อ...ครู...ขอโทษนะแจ็คสัน”
ครูคิมเดินไปจับไหล่แจ็คสันทั้งสองข้างที่กำลังสั่นอยู่
“เจ้าเด็กบ้าพลัง...อย่าเอาแต่ร้องไห้ซิ”
ครูคิมใช้มือข้างหนึ่งขยี้หัวแจ็คสันอย่างเอ็นดู
“ฮึก..ใครจะอยากร้องกันล่ะ..ผมน่ะ...อยากจะเข้าไปขอโทษครูตลอดที่เป็นต้นเหตุให้ครูต้องบาดเจ็บ แต่แค่คิดว่าครูกำลังจะมา ผมก็...ไม่กล้าจะเจอขึ้นมา”
“ครูก็เหมือนเธอนั่นแหละ...ทั้งๆที่อยากจะขอโทษแต่ทุกครั้งที่เธอหนีไปครูกลับไม่มีแรงพอที่จะตามเธอกลับมา...ขอโทษนะแจ็คสันที่ทำให้รู้สึกไม่ดี”
ครูคิมพูดจบก็เข้าไปกอดแจ็คสันแล้วตบไหล่เขาเพื่อให้กำลังใจ
“กลับไปสนิทกันได้เหมือนเดิมแล้วนะ”
ผมเดินเข้าไปพูดกับเขาทั้งสอง ทั้งแจ็คสันและครูคิมหันมายิ้มให้กับผม
“ร้องไห้ซะหมดสภาพเลย”
“ย่าส์...ชเว ยองแจ นายกล้าดียังไงมาว่าฉันฮะ พวกนายก็ด้วยจะหัวเราะอะไรกันหนักหนา”
แจ็คสันหันไปแว๊ดใส่เพื่อนของเขาที่กำลังหัวเราะกับสภาพของแจ็คสันที่ไม่เคยเห็นมาก่อน คลี่คลายได้ซักทีนะ ต่อไปก็กลับไปร่าเริงเหมือนเดิมล่ะแจ็คสัน เป็นอย่างที่ครูซอนบอกไว้จริงๆแค่พูดว่าขอโทษก็สามารถดีกันได้แล้ว เพราะพวกเขาไม่ได้โกรธหรือเกลียดกันก็แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น...
ความคิดเห็น