คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 เริ่มต้นการเดินทาง
ตอนที่ 1 เริ่มต้นการเดินทาง
“สวัสดีเช้าที่แสนสดในของพัคโนยอง”
...ผมมักจะพูดกับตัวเองทุกครั้งก่อนทำภารกิจประจำวันร่วมกับผู้คนมากมาย...
ผมใช้เวลาในการเดินทางไปรอบเมืองพร้อมกับผู้คนหลากหลาย คงสงสัยแล้วล่ะซิว่าผมทำอะไร...
“เชิญเลยครับ...รถประจำทางสายพัคโนยองมาแล้วคร้าบบบ”
ถูกต้องแล้วครับผมเป็นคนขับรถบัสเองครับ..แม้จะดูเป็นอาชีพที่แสนจะธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ แต่สำหรับผมแล้ว...มันเป็นสิ่งที่พิเศษมากที่ได้มาทำอาชีพนี้ แต่ละวันผมจะได้เห็นชีวิตของหลายๆคน..แม้พวกเขาเหล่านั้นจะไม่เคยใส่ใจว่าผมชื่ออะไรหรือจำผมได้ไหม...แต่ผมก็มีความสุขที่ได้เห็นทุกๆคนที่ขึ้นมาบนรถคันนี้...มีหลายคนที่ผมจำได้ว่าเขาจะขึ้นตอนไหนหรือกลับตอนไหน...มีเด็กนักเรียนมากมายขึ้นรถประจำสายนี้เผื่อที่จะไปโรงเรียนหรือกลับบ้าน...หรือแม้แต่หนี้เรียน...
“สวัสดีครับ..โนยองฮยอง”
เสียงทักทายจากเด็กนักเรียนคนนึงดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปยิ้มทักทายต่อ
“สวัสดีตอนเช้ายองแจ วันนี้ตั้งใจเรียนนะ”
ยองแจยิ้มรับก่อนเข้าไปนั่งเบาะไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมนัก...ผมรู้จักกับยองแจมาตั้งแต่เด็กคนนี้อยู่ ม.ต้น ตอนนั้นผมยังจำได้ดีเลยล่ะ...เจ้าเด็กบ้านนอกจากมกโพที่เพิ่งถูกย้ายมาเรียนในเมืองสีหน้าตอนที่ยองแจขึ้นรถของผมวันแรกนั้นสีหน้าดูมึนมากๆ อาจเป็นเพราะคนในเมืองกับคนในชนบทใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน...ยองแจอาจจะเป็นคนเดียวที่สนใจจะจดจำชื่อของผมคงเพราะเรามาจากบ้านนอกเหมือนกันพอเห็นเด็กคนนั้นทีไรผมมักจะนึกถึงตัวเองทุกที
“เร็วๆซิ แบมแบม เดี๋ยวก็สายจนได้”
“ก็รีบอยู่นี่ไง...ฮยองก็บ่นอยู่นั่นแหละ”
ผมหันไปมองบุคคลที่ขึ้นมาใหม่สองคน มาร์คกับแบมแบมผมรู้จักสองคนนี้ก็เพราะพวกเขามักจะใช้บริการผมบ่อยๆ...หลายคนเห็นคงอดอมยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของสองคนนี้ที่ทุกวันคนพี่จะจูงมือคนน้องขึ้นมาเสียทุกที...มาร์คกับแบมแบมไม่ใช่พี่น้องกันหรอกครับแต่พวกเขาโตมาด้วยกันก็เลยสนิทกัน ถามว่าผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ...พวกคุณอย่าลืมนะว่าผมขับรถประจำทางมานานแค่ไหนบางคนผมเห็นตั้งแต่เด็กจนตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่หมดแล้วก็มี...
“โย่ว! โนยองฮยองวันนี้เจอกันอีกแล้วนะ”
“หวัดดีแจ็คสันวันนี้ตั้งใจเรียนนะ”
ผมหันไปทักทายเจ้าเด็กเกรียนจากฮ่องกง แจ็คสันก็เป็นอีกคนที่ผมสนิทด้วย เพราะเจ้าเด็กนี่ใช้บริการรถคันนี้วันนึงไม่ต่ำกว่าสามรอบ ทำไมน่ะเหรอ..
“ผมก็ตั้งใจทุกวันน่ะแหละ”
“แล้วเมื่อวานชั้นเห็นเด็กเกเรที่ไหนวิ่งหางจุกตูดขึ้นรถมาทั้งๆที่ยังไม่เลิกเรียนล่ะ”
“ย่าส์...ก็เมื่อวานผมเกิดปวดหัวจี๊ดนี่น่าก็ต้องกลับไปผักผ่อนดิ”
แจ็คสันยังคงแก้ตัวต่อไป ในหนึ่งวันเจ้านี่ขึ้นรถผมมาเพื่อจะไปโรงเรียนพอช่วงสายๆก็ขึ้นรถผมเพื่อจะโดดเรียนใกล้ค่ำก็ขึ้นรถผมเพื่อจะกลับบ้าน เป็นอย่างนี้ประจำ
“ได้เวลาแล้วซินะ”
ผมพูดกับตัวเองแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกไป
“รอด้วยคร้าบบบบ”
ผมเบรครถทันทีเมื่อได้ยินเสียง ผมหันไปเห็นนักเรียนสามคนกำลังวิ่งขึ้นรถมาอย่างรีบร้อน ให้ตายซิเจ้าพวกนี้สายตลอด
“ชั้นบอกแล้วให้รีบนอนเป็นไงล่ะตื่นสายเกือบไม่ทันรถเลยเห็นไหม”
เสียงจูเนียร์บ่นกับเพื่อนสนิทของเข้าดังขึ้นเมื่อทุกคนขึ้นมาบ่นรถ
“นายก็เห็นยูคยอมมันชวนชั้นเล่นเกมส์อยู่นั่นแหละ”
เจบีผู้ที่ถูกบ่นอ้างขึ้นแล้วโบ้ยความผิดไปยังรุ่นน้องชื่อยูคยอม
“ได้ไงล่ะใครกันแน่ที่เล่นเกมส์แพ้แล้วไม่ยอมแพ้อ่ะ..บอกจะแก้มือให้ได้”
“นี่แกเถียงชั้นหรอเจ้าเด็กมีปัญหา”
เจบีหันไปจะเอาเรื่องแต่จูเนียร์เข้ามาห้ามไว้ซะก่อนแลัวจัดการสั่งสอนไปคนละที เจ้าพวกนี้มักจะเป็นอย่างนี้ประจำและครับ
“ขอให้โชคดีในเช้าวันนี้นะครับ”
ผมพูดกับผู้โดยสารก่อนจะออกรถไป รถสายนี้กำลังจะเคลื่อนตัวออกไปเพื่อที่จะพาคุณไปสู่จุดหมายแล้วพวกคุณล่ะครับพร้อมที่จะเดินทางไปกับผมไหม...
ความคิดเห็น