ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อน(?)ต้องมาก่อน(100%)
ต้นสน>>>>
หลังจากที่ผมลากแคทมาคุยที่เงียบๆ เธอก็เอาแต่ร้องไห้ ให้ตายสิผู้หญิงเอะอะ อะไรก็ร้องลูกเดียวผมล่ะเบื่อ
"มีอะไรก็ว่ามา"
ผมพูดออกมาก่อนเธอปาดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม แคทเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งแต่ความสวยของเธอกลับทำให้ผมเบื่อ
เบื่อกับความเอาแต่ใจ เบื่อกับโรคขี้น้อยใจ�
"ทำไมเดี๋ยวนี้สนไม่ค่อยโทรหาแคทเลยล่ะ �รู้มั้ยว่าแคทคิดถึงสนมากแค่ไหน นี่เราเป็นแฟนกันนะ"
"พอดีไม่ค่อยมีเวลา"
มันก็เป็นแค่ข้ออ้างเรื่องนี้ผมรู้ดีเมื่อผมเริ่มเบื่อใครแล้วก็มักจะตีตัวออกห่างแบบนี้ จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจใครหรอกครับ
เพียงแต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะรักใครจริงจังเท่านั้นเอง
"นี่สนเริ่มเบื่อแคทแล้วใช่ไหม"
เธอถามผมด้วยสีหน้าเศร้าทำให้ผมเริ่มรู้สึกผิดแต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายเธอมากไปกว่านี้
"แคท.."
"แคททำอะไรไม่ดีหรอสน"
"ป่าวคือสนจะบอกว่า..."
ใช่ครับสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคือให้เธอตัดใจจากผมซะแต่ดูท่าแล้วแคทจะไม่ฟังท่าเดียว
"ไม่ต้องบอกหรอกสน ยังไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้นตอนนี้แคทต้องไปเรียนแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ"
"แต่มันเป็นเรื่องสำคัญคือ.."
"แคทต้องไปแล้วจริงๆนะ �แคทไม่มีเวลาฟังอะไรตอนนี้หรอก"
"แคท...."
บางครั้งสีหน้าของแคทที่ดูเศร้าแบบนี้ก็ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันแต่ยังไงก็ต้องบอก
"แคทฟังนะ เรา........"
"ไอ้สน �มึงคุยเสร็จรึยังวะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอเพื่อนตัวดีก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนแล้วต่อหน้ามันผมจะพูดออกไหมเนี่ย
"มีไรวะ �นี่มึงวิ่งมาอีกแล้วใช่มั้ย"
บอกกี่ครั้งไม่เคยจำจริงๆ เล้ย ไอ้แพมมันซุ่มซ่ามจะตายครับทั้งพี่ทั้งเพื่อนก็ต้องคอยดูแลมันตลอด
"แพมคงมีเรื่องสำคัญใช่มั้ย..งั้นแคทไปก่อนนะ"
"อ้าว..คุยเสร็จแล้วหรอแคท ถ้ายังไม่เสร็จแพมไปก่อนก็ได้นะ"
"เสร็จแล้ว �แพมคุยกับสนต่อเถอะ �แคทไปนะ"
แคทหันมามองผมแวบนึงก่อนรีบออกไป �ผมเข้าใจเธอนะ เธอคงรู้แล้วแหละว่าผมจะพูดอะไรเพียงแต่พยายามวิ่งหนีความจริง นี่ผมคงเป็นผู้ชายที่แย่มากเลยใช่มั้ยครับ
"มีไรกันป่าววะ ดูแคทหน้าซีดๆนะ"
ส่วนคนที่ไม่เคยรู้อะไรก็คงเป็นไอเพื่อนตัวยุ่งตรงหน้าผมเนี่ยแหละครับ �ที่ยีนทำตาแป๋วไม่บอกก็รู้ว่ามันไม่เข้าใจ
"ป่าว..ว่าแต่มึงจะพูดอะไรกับกู"
"ก็ทีมของพี่พอร์ชน่ะสิมีคนบาดเจ็บ �แล้วไม่มีตัวสำรอง กูเลยมาตามมึงไปลง"
"แล้วทำไมไม่ให้ไอ้โน่มันลงล่ะ"
ใช่ครับจะว่าผมสูงที่สุดก็ไม่ใช่ไอ้โน่มันก็สูงพอๆกับผมนั่นแหละ แล้วอีกอย่างมันอยากลงไปเอาใจสาวๆจะตาย
"ก็กูอยากให้มึงลงนี่"
ดูมันซิครับพูดอย่างเดียวไม่พอ ยังทำมาเป็นช้อนตาขึ้นเหมือนเด็กอ้อนขอขนมอีกใครเจอมุกเนี่ยของมันต้องใจอ่อนทุกคนแหละครับถึงมันจะเป็นผู้ชายก็เถอะ �คงยังไม่รู้ซิครับว่ามันหน้าตายังไง(ไรเตอร์ลืมเล่าง่ะ) ไอแพมมันก็เป็นผู้ชายตัวขาวๆ ไม่ขาวธรรมดานะขาวจั๊วะเลยสูงประมาณ175 ครับก็ถือว่าสูงอยู่ส่วนหุ่นมันไม่ต้องพูดถึงเอวมันยังกะผู้หญิง �คอดซะไม่มีตาก็แบ๋วซะ จมูกโด่ง แก้มแดง ปากแดงเล็กๆ �เห็นแล้วมันน่า.........เอ่อชักนอกเรื่องแล้วครับ เอาเป็นว่าโดยรวมแล้วมันโคตรน่ารักน่ะครับ �น่ารักจนพี่มันหวงเว่อร์ �ส่วนเพื่อนอย่างพวกผมก็มีหน้าที่เป็นไม้กันหมาไอ้พวกที่ชอบมาแอบแต๊ะอั๋งมัน
"ไอสน!!!!"
"ฮะ..ฮะอะไรวะตะโกนซะดังเชียว"
"ก็กูเรียกแล้วมึงไม่ได้ยินนี่เหม่อหาเมียรึไง"
ป้าป!! ไม่ต้องสงสัยเสียงตบหัวเบาๆครับแค่เบาๆ �หัวมันยิ่งเล็กๆอยู่ถ้าพี่มันรู้เอาผมตาย
"ปากมึงนี่มันดีจริงๆเลยนะ"
"แน่นอน"
ดูมันพูดอย่างภูมิใจ �ขอโทษเถอะเมื่อกี้กูประชดโว้ย
"ว่าแต่ทำไมมึงอยากให้กูลงเล่นนักล่ะ �หรือว่า..."
"เฮ้ย!! ป่าวๆๆเลยนะ กูไม่ได้ิคิดแบบนั้น"
ดูมันไม่ได้มีพิรุธเล้ยยยยยยย
"นี่มึงคิดงั้นหรอไอ้แพม"
"ป่าวนะ"
"มึงไม่ต้องมาปฏิเสธ นี่มึงอยากเห็นหุ่นกูขนาดนี้เลยหรอวะ"
ปั๊ก!! เสียงผ่ามือน้อยๆของมันตบมาที่ไหล่ผมครับมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอกก็มือมันเล็กนิดเดียว
"มึงนี่ไปหัดติดนิสัยบ้ากามคิดอกุศลมาจากไอโน่ตั้งแต่เมื่อไหร่ �ที่กูอยากให้มึงลงเพราะกูจะได้แลกกับเบอร์ของสาวๆโว้ย"
อ่อที่แท้อย่างนี้นี่เอง�
"แล้วทำไมต้องทำร้อนตัวด้วยวะ"
"ก็กูกลัวมึงว่ากูขายเพื่อนแลกเบอร์สาวนี่หว่า"
"เฮอะ �แล้วมันต่างจากขายตรงไหนวะแบบเนี้ย"
ได้ทีแกล้งมันซักหน่อยเถอะเวลามันทำหน้าเหวอแล้วน่าแกล้งดี นี่ผมไม่ได้คิดอะไรนะครับเราเป็นเพื่อนกันครับ(ร้อนตัวเลยนะพ่อคุณ:ไรเตอร์)
"มึงไม่โกรธกูใช่มั้ย"
เห็นมั้ยครับไอเนี่ยมันแคร์เพื่อนจะตาย�
"มึงคิดว่าไงล่ะ"
เอาแล้วครับหน้ามันสลดไปใหญ่เลยเห็นแล้วก็สงสาร แต่ก็อดแกล้งไม่ได้
"งั้นถ้ามึงแข่งเสร็จ กูจะ...จะ.."
มันทำท่าจะนึก �คงจะนึกหาของมาล่อน่ะสิ เด็กจริงๆเพื่อนกู
"จะอะไรถ้าไม่ดีกูไม่ลงนะมึง แล้วกูก็จะโกรธมึงด้วย"
"อ๋อคิดออกแล้ว..กูจะนวดให้มึง จะไมซื้อน้ำให้ �จะ..จะ..."
"จะอะไรอีกบอกไว้ก่อนแค่นี้ยังไม่พอนะโว้ย"
"งั้นจะเป็นบอดี็การ์ดให้"
บอดี้การ์ดผมฟังแล้วอยากจะขำนี่ัมันอายุเท่าไหร่กันเนี่ย �แต่ก็แปลกเมื่อกี้ผมยังรู้สึกไม่ดีอยู่เลยแต่พอคุยกับมันแล้วเรื่องปวดหัวมันก็หายไปหมดจริงๆคงเป็นเพราะเรามีเพื่อนไว้คลายทุกข์มั้งครับ
"บอดี็การ์ดหรอ"
ทำท่าคิดดูซักหน่อย �แต่ดูไอคนเสนอนี่ซิมันลุ้นยังกะหวยจะออกอะไรยังงั้นแหละ
"บอรดี้การ์ดดีนะ �ดูเท่ดีออกกูจะคอยปกป้อง คุ้มครอง เป็นองค์รักษ์ส่วนตัวไง"
ยังพยายามเสนอสรรพคุณเนอะ
"อืม..งั้นตกลงเตรียมตัวไว้นะคุณบอดี้การ์ด"
สุดท้ายผมก็ยอมลงเล่นเพื่อจะได้บอดี้การ์ดที่ดูท่าทางผมจะต้องเป็นคนปกป้องแทนล่ะมั้ง �แต่มันก็สนุกดีเหมือนกันเวลาที่อยู่กับไอเพื่อนตัวดีเนี่ยมันทำให้โลกนี้ดูไม่มีเรื่องต้องกังวล �คงเป็นเพราะรอยยิ้มของมันด้วยล่ะมั้งที่ทำให้ใครต่างก็ชอบเล่นชอบคุยกับมัน �แม้บางครังผมอาจจะเกิดอาการหวง(?)เพื่อนไปบ้างแต่ยังไงเพื่อนก็ต้องมาก่อน
หลังจากที่ผมลากแคทมาคุยที่เงียบๆ เธอก็เอาแต่ร้องไห้ ให้ตายสิผู้หญิงเอะอะ อะไรก็ร้องลูกเดียวผมล่ะเบื่อ
"มีอะไรก็ว่ามา"
ผมพูดออกมาก่อนเธอปาดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม แคทเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งแต่ความสวยของเธอกลับทำให้ผมเบื่อ
เบื่อกับความเอาแต่ใจ เบื่อกับโรคขี้น้อยใจ�
"ทำไมเดี๋ยวนี้สนไม่ค่อยโทรหาแคทเลยล่ะ �รู้มั้ยว่าแคทคิดถึงสนมากแค่ไหน นี่เราเป็นแฟนกันนะ"
"พอดีไม่ค่อยมีเวลา"
มันก็เป็นแค่ข้ออ้างเรื่องนี้ผมรู้ดีเมื่อผมเริ่มเบื่อใครแล้วก็มักจะตีตัวออกห่างแบบนี้ จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจใครหรอกครับ
เพียงแต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะรักใครจริงจังเท่านั้นเอง
"นี่สนเริ่มเบื่อแคทแล้วใช่ไหม"
เธอถามผมด้วยสีหน้าเศร้าทำให้ผมเริ่มรู้สึกผิดแต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายเธอมากไปกว่านี้
"แคท.."
"แคททำอะไรไม่ดีหรอสน"
"ป่าวคือสนจะบอกว่า..."
ใช่ครับสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคือให้เธอตัดใจจากผมซะแต่ดูท่าแล้วแคทจะไม่ฟังท่าเดียว
"ไม่ต้องบอกหรอกสน ยังไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้นตอนนี้แคทต้องไปเรียนแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ"
"แต่มันเป็นเรื่องสำคัญคือ.."
"แคทต้องไปแล้วจริงๆนะ �แคทไม่มีเวลาฟังอะไรตอนนี้หรอก"
"แคท...."
บางครั้งสีหน้าของแคทที่ดูเศร้าแบบนี้ก็ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันแต่ยังไงก็ต้องบอก
"แคทฟังนะ เรา........"
"ไอ้สน �มึงคุยเสร็จรึยังวะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอเพื่อนตัวดีก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนแล้วต่อหน้ามันผมจะพูดออกไหมเนี่ย
"มีไรวะ �นี่มึงวิ่งมาอีกแล้วใช่มั้ย"
บอกกี่ครั้งไม่เคยจำจริงๆ เล้ย ไอ้แพมมันซุ่มซ่ามจะตายครับทั้งพี่ทั้งเพื่อนก็ต้องคอยดูแลมันตลอด
"แพมคงมีเรื่องสำคัญใช่มั้ย..งั้นแคทไปก่อนนะ"
"อ้าว..คุยเสร็จแล้วหรอแคท ถ้ายังไม่เสร็จแพมไปก่อนก็ได้นะ"
"เสร็จแล้ว �แพมคุยกับสนต่อเถอะ �แคทไปนะ"
แคทหันมามองผมแวบนึงก่อนรีบออกไป �ผมเข้าใจเธอนะ เธอคงรู้แล้วแหละว่าผมจะพูดอะไรเพียงแต่พยายามวิ่งหนีความจริง นี่ผมคงเป็นผู้ชายที่แย่มากเลยใช่มั้ยครับ
"มีไรกันป่าววะ ดูแคทหน้าซีดๆนะ"
ส่วนคนที่ไม่เคยรู้อะไรก็คงเป็นไอเพื่อนตัวยุ่งตรงหน้าผมเนี่ยแหละครับ �ที่ยีนทำตาแป๋วไม่บอกก็รู้ว่ามันไม่เข้าใจ
"ป่าว..ว่าแต่มึงจะพูดอะไรกับกู"
"ก็ทีมของพี่พอร์ชน่ะสิมีคนบาดเจ็บ �แล้วไม่มีตัวสำรอง กูเลยมาตามมึงไปลง"
"แล้วทำไมไม่ให้ไอ้โน่มันลงล่ะ"
ใช่ครับจะว่าผมสูงที่สุดก็ไม่ใช่ไอ้โน่มันก็สูงพอๆกับผมนั่นแหละ แล้วอีกอย่างมันอยากลงไปเอาใจสาวๆจะตาย
"ก็กูอยากให้มึงลงนี่"
ดูมันซิครับพูดอย่างเดียวไม่พอ ยังทำมาเป็นช้อนตาขึ้นเหมือนเด็กอ้อนขอขนมอีกใครเจอมุกเนี่ยของมันต้องใจอ่อนทุกคนแหละครับถึงมันจะเป็นผู้ชายก็เถอะ �คงยังไม่รู้ซิครับว่ามันหน้าตายังไง(ไรเตอร์ลืมเล่าง่ะ) ไอแพมมันก็เป็นผู้ชายตัวขาวๆ ไม่ขาวธรรมดานะขาวจั๊วะเลยสูงประมาณ175 ครับก็ถือว่าสูงอยู่ส่วนหุ่นมันไม่ต้องพูดถึงเอวมันยังกะผู้หญิง �คอดซะไม่มีตาก็แบ๋วซะ จมูกโด่ง แก้มแดง ปากแดงเล็กๆ �เห็นแล้วมันน่า.........เอ่อชักนอกเรื่องแล้วครับ เอาเป็นว่าโดยรวมแล้วมันโคตรน่ารักน่ะครับ �น่ารักจนพี่มันหวงเว่อร์ �ส่วนเพื่อนอย่างพวกผมก็มีหน้าที่เป็นไม้กันหมาไอ้พวกที่ชอบมาแอบแต๊ะอั๋งมัน
"ไอสน!!!!"
"ฮะ..ฮะอะไรวะตะโกนซะดังเชียว"
"ก็กูเรียกแล้วมึงไม่ได้ยินนี่เหม่อหาเมียรึไง"
ป้าป!! ไม่ต้องสงสัยเสียงตบหัวเบาๆครับแค่เบาๆ �หัวมันยิ่งเล็กๆอยู่ถ้าพี่มันรู้เอาผมตาย
"ปากมึงนี่มันดีจริงๆเลยนะ"
"แน่นอน"
ดูมันพูดอย่างภูมิใจ �ขอโทษเถอะเมื่อกี้กูประชดโว้ย
"ว่าแต่ทำไมมึงอยากให้กูลงเล่นนักล่ะ �หรือว่า..."
"เฮ้ย!! ป่าวๆๆเลยนะ กูไม่ได้ิคิดแบบนั้น"
ดูมันไม่ได้มีพิรุธเล้ยยยยยยย
"นี่มึงคิดงั้นหรอไอ้แพม"
"ป่าวนะ"
"มึงไม่ต้องมาปฏิเสธ นี่มึงอยากเห็นหุ่นกูขนาดนี้เลยหรอวะ"
ปั๊ก!! เสียงผ่ามือน้อยๆของมันตบมาที่ไหล่ผมครับมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอกก็มือมันเล็กนิดเดียว
"มึงนี่ไปหัดติดนิสัยบ้ากามคิดอกุศลมาจากไอโน่ตั้งแต่เมื่อไหร่ �ที่กูอยากให้มึงลงเพราะกูจะได้แลกกับเบอร์ของสาวๆโว้ย"
อ่อที่แท้อย่างนี้นี่เอง�
"แล้วทำไมต้องทำร้อนตัวด้วยวะ"
"ก็กูกลัวมึงว่ากูขายเพื่อนแลกเบอร์สาวนี่หว่า"
"เฮอะ �แล้วมันต่างจากขายตรงไหนวะแบบเนี้ย"
ได้ทีแกล้งมันซักหน่อยเถอะเวลามันทำหน้าเหวอแล้วน่าแกล้งดี นี่ผมไม่ได้คิดอะไรนะครับเราเป็นเพื่อนกันครับ(ร้อนตัวเลยนะพ่อคุณ:ไรเตอร์)
"มึงไม่โกรธกูใช่มั้ย"
เห็นมั้ยครับไอเนี่ยมันแคร์เพื่อนจะตาย�
"มึงคิดว่าไงล่ะ"
เอาแล้วครับหน้ามันสลดไปใหญ่เลยเห็นแล้วก็สงสาร แต่ก็อดแกล้งไม่ได้
"งั้นถ้ามึงแข่งเสร็จ กูจะ...จะ.."
มันทำท่าจะนึก �คงจะนึกหาของมาล่อน่ะสิ เด็กจริงๆเพื่อนกู
"จะอะไรถ้าไม่ดีกูไม่ลงนะมึง แล้วกูก็จะโกรธมึงด้วย"
"อ๋อคิดออกแล้ว..กูจะนวดให้มึง จะไมซื้อน้ำให้ �จะ..จะ..."
"จะอะไรอีกบอกไว้ก่อนแค่นี้ยังไม่พอนะโว้ย"
"งั้นจะเป็นบอดี็การ์ดให้"
บอดี้การ์ดผมฟังแล้วอยากจะขำนี่ัมันอายุเท่าไหร่กันเนี่ย �แต่ก็แปลกเมื่อกี้ผมยังรู้สึกไม่ดีอยู่เลยแต่พอคุยกับมันแล้วเรื่องปวดหัวมันก็หายไปหมดจริงๆคงเป็นเพราะเรามีเพื่อนไว้คลายทุกข์มั้งครับ
"บอดี็การ์ดหรอ"
ทำท่าคิดดูซักหน่อย �แต่ดูไอคนเสนอนี่ซิมันลุ้นยังกะหวยจะออกอะไรยังงั้นแหละ
"บอรดี้การ์ดดีนะ �ดูเท่ดีออกกูจะคอยปกป้อง คุ้มครอง เป็นองค์รักษ์ส่วนตัวไง"
ยังพยายามเสนอสรรพคุณเนอะ
"อืม..งั้นตกลงเตรียมตัวไว้นะคุณบอดี้การ์ด"
สุดท้ายผมก็ยอมลงเล่นเพื่อจะได้บอดี้การ์ดที่ดูท่าทางผมจะต้องเป็นคนปกป้องแทนล่ะมั้ง �แต่มันก็สนุกดีเหมือนกันเวลาที่อยู่กับไอเพื่อนตัวดีเนี่ยมันทำให้โลกนี้ดูไม่มีเรื่องต้องกังวล �คงเป็นเพราะรอยยิ้มของมันด้วยล่ะมั้งที่ทำให้ใครต่างก็ชอบเล่นชอบคุยกับมัน �แม้บางครังผมอาจจะเกิดอาการหวง(?)เพื่อนไปบ้างแต่ยังไงเพื่อนก็ต้องมาก่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น