Oh!My Friend เพื่อนกันรักกันมั้ยYaoi

ลำดับตอนที่ #1 : Oh! My Friend Intro(100%)

"เฮ้ย!!  ไอ้สนมึงเดินเร็วๆหน่อยดิวะ"

"มึงจะรีบวิ่งไปไหนวะ เดี๋ยวก็ล้มจนได้"

"วันนี้พี่กู มีแข่งนะโว้ย ! ขืนไม่ไปเชียร์ มีหวังเทศกูยาวแน่ เร็วๆดิ!!"

ผมพยายามพูดเล่นไอคนลีลา ทำเป็นเดินวางมาดนี่ผมอุตส่าห์พูดกรอกหูมันตลอดแล้วนะว่าให้รีบ แต่ แม่ง! ยังเดิน
เฉิดฉายให้สาวๆเชยชมอยู่นั้นแหละ  เฮ้อ....นี่มันจะหล่อไปถึงไหนเนีย  นี่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวใช่ไหมครับ อะแฮ่ม! 
ผมที่ แพมครับ เป็นเด็กมหาลัย ปี 2 แล้วครับ ตอนนี่้้ผมกำลังรีบเร่งไปดูพี่ชายสุดเลิฟชื่อ พอร์ช แข่งบาสที่สนามครับ
แต่ติดก็ตรงที่ไอ้คนที่ตามมามันชักช้า มันไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับมันก็คือไอสน เพื่อนคนนึงในกลุ่มผมนั่นเอง ผมกับ
มันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มอปลายพอเข้ามหาลัยขี้เกียจหาเพื่อนใหม่ก็เลยมาด้วยกัน  แต่ในกลุ่มผมยังมี  ไอโน่  ไอเซนอีกครับ
แต่ไอสองคนนั้นมันไปกันก่อนแล้วเหลือแต่ผมกับไอสนเนี่ยแหละครับที่มัวแต่ไปหม้อสาว เลยมาช้า 

โครม!!

ไม่ใช่เสียงอะไรที่ไหนหรอกครับแต่เป็นเสียงอันไพเราะที่เกิดจากการล้มของผมนั้นเอง
"เฮ้ย! แพม เป็นไงบ้างวะ"
ไอสนพอมันเห็นผมก้นจ้ำเบ้ามันก็จากที่มันเดินเออละเหยอยู่มันก็รีบวิ่งมาทันที เฮอะๆเนี่ยแหละครับเพื่อนผมมันไม่ชอบให้
ผมเจ็บตัวเท่าไหร่นักมันก็เลยคอยตามผมตลอด
"ไอแพม!!"

"ฮะ..ฮะ"

จากที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็ต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกของมัน
"กูเรียกมึงตั้งนาน มัวเหม่ออะไรอยู่วะ..แล้วเนี่ยเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"


มันพยุงผมให้ลุกขึ้นพร้อมช่วยปัดตามตัวที่เปลื้อนฝุ่นให้ผม
"เจ็บตูดว่ะ"

"กูบอกแล้วว่าอย่าวิ่งก็ไม่เชื่อ"
มันว่าพร้อมกับสำรวจดูตามเนื่อตัวผมเพื่อหาบาดแผลเห็นแล้วก็อดดีใจไม่ได้ที่มันห่วงผมขนาดนี้
"ยิ้มไรวะ...หรือว่าเจ็บจนเพ้อ"

"หา..นี่กูยิ้มหรอ"
เผลอยิ้มตอนไหนวะเนี่ย 
 "เพ้อจริงๆด้วย"
มันพูดพร้อมกับเอามือมาลูบหัวผมเบาๆมันชอบทำแบบนี้ประจำแหละแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีนะ  

"ไปเหอะ...ป่านนี้พี่มึงรอเห็นหน้ามึงใจจะขาดแล้วมั้ง"

"เว่อร์ไปมึง"
แล้วไอสนมันก็จูงมือผมไป ตอนแรกๆผมก็จะสบัดออกอยู่หรอกก็มีอย่างที่ไหนล่ะผู้ชายหน้าตาหล่อๆ อย่างมัน กับผม(?)
มาเดินจูงมือกระหนุงกระหนิง เดี๋ยวใครเห็นได้โดนแซวแน่ 
"อยากล้มไปอีกหรือไง"

"ไม่ล้มหรอกน่า...ปล่อยเหอะ"

"ไม่"
มันพูดเสียงเย็นๆตามสไตล์ของมันตอนนี้เริ่มมีคนมองแล้วครับอายแต่ก็ไม่อยากโวยวายเสียงดังเดี๋ยวยิ่งไปกันใหญ่

"ต้นสน..ปล่อยกูเถอะนะ"

"ไม่"

"ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"
เฮ้อเถียงกับมันแล้วเหนื่อยผมก็เลยปล่อยให้มันลากผมไปในที่สุด

พอมาถึงสนามบาสผมเห็นพวกพี่พอร์ชลงเล่นกันเรียบร้อยแล้วดูเหมือนกำลังอยู่ในช่วงจริงจังซะด้วย  ไอสนมันจูงผมมานั่งตรงอัศจรรย์ที่ตอนนี้ไอ้พวกเพื่อนผมมันมานั่งลุ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย  มันจะจริงจังอะไรกันหนักหนาวะ

"อ้าว..........เด็จมาแล้วเหรอไอ้คุณแพม  แหมพี่มึงแข่งจะเสร็จแล้วเนี่ย"
มาถึงไอ้โน่ปากหมามันก็เริ่มเห่าใส่เลยครับ

"ก็ไอ้สนน่ะดิ มัวแต่ไปเหล่หญิงอยู่ได้กูก็เร่งมันแล้วน้า"
ผมได้ทีรีบใส่ไฟไอคนข้างๆทันที  พอมันได้ยินมันก็หันมาทำตาถลนใส่ผมทันที หุหุ โทษทีว่ะเรื่องนี้กูเร็ว

"แล้วทำไมต้องจูงมือมาด้วยวะ"
คราวนี้เป็นไอ้เซนที่ถามขึ้นผมรีบสบัดมือออกตอนไอสนมันเผลอทันที

"ก็มันซุ่มซ่ามชอบวิ่งจนหกล้ม"
ไอ้สนมันพูดก่อนที่ผมจะอ้าปากซะอีกถือว่ารู้หน้าที่นะมึง

แล้วผมกับบรรดาเพื่อนๆก็นั่งเชียร์บาสกันตัวเกร็ง(แค่พวกมันนะครับผมน่ะดูไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกต้องคอยถามไอ้โน่ว่าใครนำอยู่ตลอด)

"สน.."
เสียนเล็กๆพูดขึ้นทำให้ผมและเพื่อนต้องหันไปดูเหตุการณ์  ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอกครับแค่จะดูว่าใครเมื่อผมเงยหน้าไปก็พบกับ แคท ผู้หญิงที่ใครๆก็ต่างอยากได้มาเป็นแฟนด้วยหน้าตาที่จิ้มลิ้มน่ารัก  รูปร่างน่าถนุถนอม แต่ก็ไม่มีใครได้ใจเธอไปนอกจากไอสน ใช่ครับแคทกับไอสนเป็นแฟนกัน คบกันมาประมาณ 2 อาทิตย์แล้วมั้งครับ แต่ไอสนนี่น่ะสิมีแฟนน่ารักอยู่แล้วทั้งคนยังสะเออะมาเหล่หญิงกับพวกผมประจำเลย

"มีไร"
มันตอบห้วนๆแบบขอไปที เฮ้อ........ดูหน้าแคทซิน่าสงสารจัง

"ทำไมเดี๋ยวนี้สนไม่ค่อยรับโทรศัพท์แคทเลยล่ะ"

"ไม่ว่าง"
โห......แรงว่ะคำเดียวจอดเลยอ่ะ  อะอะนี่ผมไม่ได้แอบฟังนะพวกไอโน่ ไอเซนมันก็ได้ยินแต่มักจะเป็นเรื่องปกติแล้วที่สองคนนี้ทะเลาะกันต่อหน้าพวกเราเพราะพวกผมตกลงกันว่าความลับย่อมไม่มีในหมู่เพื่อน

"สนอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม.....เราเป็นแฟนกันนะ"
ไอสนมันไม่ตอบครับได้มองดูบาสในสนาม บาสมันน่าสนใจกว่าแฟนมึงตรงไหนวะ

"ไอสนกูว่ามึงพูดอะไรหน่อยดิวะ"
ผมกระซิบบอกมันหลังจากที่ได้รับสายตาวิงวอนของแคท

"เฮ้อ..ไปคุยกันที่อื่น"
มันพูดจบก็จูงมือแคทไป แล้วก็ปล่อยความงงไว้กับพวกผมสงสัยไปเคลีร์ยกันแหงๆ