นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

ลำดับตอนที่ #7 : CH3

B B

CH 3

FAPxNTN

Chef  Talk:

 ผมกวาดตามองไปรอบๆงานที่มีแต่ตำรวจเดินพุ่งพล่านเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่เลิกประชุมแล้วผมก็ออกมาให้ประชาชนเห็นหน้าเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตทุกคนก็ทำเช่นนั้น ผมแค่มองการทำงานของตำรวจอย่างผ่านๆไม่ใส่ใจมาก

“นี้!! ก็ขอแค่ไปถ่ายรูปเองนี้”

 แล้วความสนใจก็ไปตกที่กลุ่มนักข่าวที่มางานแต่สายตาผมมองแค่คนคนเดียวในกลุ่มนั่น ร่างที่ดูบอบบาง(ในสายตาผม)รู้สึกจะชื่อ......โน๊ตสิน่ะ คนตัวเล็กผมสีรัตติกาลทำหน้าขัดใจเมื่อตัวรวจกั้นไม่ให้มีการถ่ายทำออกสื่อเหตุเพราะรบกวนการทำงาน

 ความจริงผมจะไม่สนใจก็ได้แต่ร่างกายมันไม่ได้บอกอย่างนั้น ขาผมกล่าวไปหาโน๊ตที่ปล่อยกล้องดิจิตอลขนาดกลางห้อยไว้กับคอ ผมไปเดินข้างๆที่แสดงสีหน้าถอดใจ เฮ้อ~ น่าสงสารเดี๋ยวเฮียแฟ้บ(เกมเมอร์)คนนี้จะช่วยปลอบเองน่ะ คิคิคิ (-..-)

“โน้ต”

 คนถูกขานหันมองผมก่อนจะแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย หือหรือความหล่อของผมทำให้โน๊ตตกใจ โอ๊ะๆคงต้องแก้ไขความหล่อนี้ซะแล้ว(ไอนิสัยหลงตัวเองมันเหมือนใครฟร่ะ//Soul// หือ ผมไม่รู้ผมกดเบสอยู่....แอ๊ก!!//Aekโดนเบสถีบกลางอก)

“อะ อ้าวคุณเชฟนี้เอง ฮะๆ มาเห็นผมในสภาพนี้แย่จัง”

โน้ตรีบสะบัดหน้าไล่ความเครียดออกไปกลับมายิ้มพอเป็นพิธีอีกครั้ง “ทำหงอยไปได้ข่าวแค่นี้เองน่ะ”ผมยกมือลูบกลุ่มเส้นสีรัตติกาล อา....นุ่มจัง ผมเหลือบเห็นพวงแก้มขึ้นสีแดงอ่อนๆ ริมฝีปากผมคลี่ยิ้มอย่างลืมตัว

“แต่...ข่าวเรื่องญาติของเศรษฐีที่เป็น1ในหุ้นส่วนของคุณถูกฆ่าตายเป็นข่าวใหญ่นี้ครับ.....ผมกะว่าจะสร้างผลงานให้บอสซะหน่อย....”

 คนตัวเล็กที่เคย(เห็น)ปากจัดทำท่าหงอยกว่าเดิม โอ๊ยย น่ารักอะไรอย่างนี้น่ะ!! อย่างนี้ต้องลงโทษข้อหาน่ารักเกินไป คิดแล้วผมก็โน้มหน้าเข้าหอมแก้มเนียนนั้นทันทีโน๊ตสะดุ้งตกใจแล้วถอยไปด้านหลังยกมือแตะแก้มข้างที่ผมพึ่งหอมไป

“คะ....คุณเชฟ!!! ทะ....ทำบ้าอะไรเนี้ย!!!”

 ผมยิ้มเยาะอย่างขบขันมองใบหน้าที่แดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุกอย่างพอใจ อา...น่าก(อ)ดจริงๆ โน๊ตอ้าปากเหมือนจะด่าต่อแต่ก็ได้แค่ขยับพะงาบๆอยู่อย่างนั้น หึหึหึ เขินจนด่าไม่ออกโอ๊ยยยดาเมจได้อีก(-,,-)

“เห้ย นั้นคุณเชฟเจ้าของบริษัทGamer Thailend นี้!!”

แต่เพราะเสียงที่โน้ตเรียกชื่อผมดังเกินเหตุเลยทำให้กลุ่มนักข่าวคอตกหันมามองผมพร้อมเพรียงกันและยังส่งสายตาเป็นประกายยิ่งกว่าข่าวเรื่องญาติเศรษฐีนั้นอีก

เกลียดจังไอเรื่องแบบนี้....

ผมคิดอย่างปลงๆในหน้าที่การงาน เพราะงานเบื้องหน้าของผมคือเป็นเจ้าของบริษัท Game Thailend บริษัทที่อำนวยความสะดวกให้นักแคสเกมทั่วประเทศมีอยู่หลายสาขากระจายไปตามจังหวัดต่างๆจนไต่เต้าขึ้นมาเป็นธุรกิจใหญ่อันดับ1ของประเทศ

ผมหันไปคว้าขอมือโน้ตก่อนจะเดิน(ลาก)คนตัวเล็กให้หนีไปด้วยกัน

Note Talk:

  ผมมองแผ่นหลังกว้างสลับกับมือแกร่งที่จับข้อมือผมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเลือดสูบฉีดทั่วใบหน้าเชฟพาผมหนีออกจากงานก็มีรถหรูคันสีดำติดฟิมล์ทึบมาจอดรอผมที่กำลังจะร้องท้วงก็ถูกผลักไปนั่งเบาะหลังก่อนเจ้าตัวจะตามมานั่งติดๆคนขับรถมองความเรียบร้อยของเจ้านายผ่านกระจก ก็ออกรถทันที

“ดะ เดี๋ยวสิคุณเชฟ คุณจะพาผมไปไหนน่ะครับ!”

 ผมร้องเสียงหลงก็ใครใช้ให้มายัดอยู่ในรถอย่างนี้ละ ร่างที่สูงกว่าหันมองผมแล้วยิ้ม อย่า....อย่ายิ้มได้มั้ยครับแค่นี้...ผมก็จะเป็นโรคหัวใจแล้ว!!!(.////.)

“พาคุณไปทานมื้อเย็นน่ะ^^”

“มะ ไม่เป็นไรหรอกครับที่งานก็มีนี้”

“แต่ผมอยากทานมื้อเย็นกับคุณ ‘2ต่อ2’ นี้ครับ”

 เมื่อฟังคำตอบหน้าผมก็ร้อนผ่าวอีกครั้งก่อนจะก้มมองขาตัวเองมือเนียนของผมกำขาเสื้อเผื่อระบายความเขินนี้ได้

...

_________________ณ ภัตตราคารหรูในย่านกรุงเทพ________________

“ว้าววว”

ผมร้องเบาๆเมื่อเปิดดูราบการอาหารในสมุดเมนูแต่ละอย่างน่ากินมากเลยครับสมกับที่เป็นร้านที่แพงสุดในย่านกรุงเทพเพราะราคานี้หมื่นอัพทั้งนั้น

“สั่งได้เลยน่ะไม่ต้องเกรงใจ เพราะคืนนี้ผมเลี้ยงคุณเอง”

 เชฟเขาท้าวมองผมพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู ผมเลยชะงักไปชั่วครู่อัญมณีสีนภาเซมองไปทางอื่นพวงแก้มขึ้นสีชมพูอ่อนๆ

อย่าพูดเสียงทุ่มอย่างนั้นสิ....มันทำให้ผม.....หวั่นไหวน่ะ

อะไรกันคนปากจัดอย่างผมมานั่งทำตัวเป็นสาวน้อย Innocent ได้ไงเนี้ย(>_<)

“อะ เออ.....คือว่า”

“หืม?”

“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยละครับ? คือ! เข้าใจว่าคุณอยากทานข้าวกับผมแต่ไม่เห็นต้องมาร้านแพงๆอย่างนี้เลยนี้ครับ”

“คุณไม่ชอบเหรอ”

 สีหน้าเขาหมองลงเล็กน้อยดวงตาภายใต้แว่นไร้กรอบระบายความรู้สึกผิดเล็กๆมันทำให้ผมจุกอยู่ที่ลำคอวางสมุดเมนูลงทำท่าลุกลี้ลุกลนอย่างไปไม่เป็น

“มะ ไม่ใช่น่ะครับ คือผมแค่...กะ เกรงใจน่ะครับ”

 ผมพูดอ้ำอึ้งก้มหน้าไม่กล้ามองร่างสูง ผมได้ยินเสียงเหมือนเขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มเหมือนเสียงที่ผมเคยจีบแฟนเก่าครั้งแรกเลยแต่พอฟังเชฟพูดผมยิ่งรู้สึกเลยว่าหัวใจเต้นแรงขนาดไหน

“เกรงใจทำไมละ ถ้าเพื่อให้ได้อยู่กับคุณผมยอมทุ่มเททุกอย่างเลย”

‘เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ

เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ

เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ

เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ เพื่อให้ได้อยู่กับคุณ’

ในหัวผมมีคำพูดนี้ทวนเป็นเครื่องเล่นวิดีโอที่คนมากดรีเพลย์ซ้ำกันหลายๆรอบ รู้สึกได้ถึงพลังงานความร้อนที่ก่อตัวบริเวณใบหน้า

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!~~(>[]<)

ผมเขิลล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

//Note อยากตะโกนดังๆ

“อะ เออ.....”

 เจออย่างนี้ไม่เงิบก็ต้องอยากเอาหัวมุดดินหนีสิครั้ช! หากถามว่าผมเลือกไหนก็ต้องเลือกอย่างหลังสิครั้ช!! (>///////<)

“เอางี้ให้ผมเลือกอาหารให้คุณมั้ยครับ คุณคงยังไม่เคยลองอาหารที่นี้สิน่ะ^^”

 เชฟว่าแล้วยกสมุดเมนูขึ้นมาดู ดูไม่ถึง5นาทีก็เรียกพนักงานมารับรายการอาหารพนักงานในร้านทุกคนจะใส่ชุดเหมือนพ่อบ้านในเรื่องแบล็คบัทเลอร์ที่ผมเคยเห็นแฟนเก่าดูแล้วกรี๊ดกร๊าด บอกเซบาสเตียนหล่อมว๊ากกกกกก ชิเอลก็น่าร๊ากกกก อะไรทำนองนี้ (- -)

ในระหว่างรออาหารมาเสริฟ์ร่างสูงก็พูดคุยกับผมเพื่อขจัดความเงียบส่วนใหญ่เขาจะถามเรื่องความเป็นอยู่มากกว่า แน่นอนผมก็ถามกลับเพราะนิสัยเรื่องอยากรู้เรื่องคนอื่นเป็นสกิลในการหาข่าวของอาชีพผมอยู่แล้วทำให้ผมไม่พอใจอยู่ลึกเพราะนึกว่าจะขุดขุยเรื่องส่วนตัวหรือความลับอะไรได้บ้างแต่คำตอบที่ได้ประมาณว่า...

‘เรื่องที่คุณอยากรู้ก็มีอยู่ในข้อมูลของคุณนั้นแหละ’

 ผมริอุตสาต์นั่งตอบคำถามที่เขาถามผมรัวยังกะปืนกลแต่พอผมถามคำตอบที่ได้กลับเป็นเศษขี้ฝุ่นที่พวกผมรู้อยู่แล้ว

หรือเขาตั้งใจจะปิดบังอะไร.......?

เมื่ออาหารมาเสริฟ์ที่โต๊ะและผมที่กำลังลงมือทานก็หยุดค้างเมื่อความคิดอย่างหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง

“เป็นอะไรทำไมไม่ทานละ?”

“อ๊ะ เปล่าครับ”

 ผมแก้ตัวน้ำขุ่นถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะดูไม่เชื่อแต่ก็ไม่เซ้าซี้ถามอะไร ผมตัดสเต็กเนื้อแกะราดซอดชั้นดีขนาดพอดีคำแล้วจิ้มทานรสชาติสมกับราคาหมื่นอัพจริงๆนุ่มละมุนในปากซอสก็ไม่ข้นเกินไปพอเหมาะพอดี แต่รสชาติเหล่านั้นจางหายไปทันทีเมื่อความคิดเมื่อกี้แล่นเข้ามาในหัว

 ผมช้อนมองร่างสูงที่ทานสเต็กเนื้อแกะเหมือนกันก่อนจะเผลอสบตากันเขายกยิ้มหวานให้ผมก็ยิ้มตอบเขาแต่ก็ยังจ้องอยู่

 ภายใต้ดวงตาสีอ่อนนั้น......

ต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ.....เรารู้สึกได้ เขาต้องมีเบื้องหลังอะไรแน่ๆ.....

.

.

นั้นเป็นความคิดในหัวของผมหลังจ้องดวงตาสีพาสเทลของเชฟแล้ว..

.

.

TBC