นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

ลำดับตอนที่ #4 : ChefNote Meet Into

G  Minor!

Fapgamer*Notynote Meet

คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตรึเปล่า

  สิ่งที่สามารถพาคนสองคนให้มาพบกันโดยความบังเอิญหรือจะเป็นการแยกจากเพื่อให้ไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่า

ผมไม่เชื่อมันหรอก......นั้นคือสิ่งที่ผมคิดหลังจากนั่งอ่านนิตรยายสารรายวันอย่างหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ แต่แล้วผมกีต้องเปลี่ยนความคิดนี้ใหม่จากการที่ผมได้เจอกับคนๆหนึ่ง...

.

.

.

.

.

.

  ร่างของชายวัยกลางคนอายุ30ปี เสื้อสูทสีดำราคาแพงของทางการถูกส่งมาให้กับเขาภายใต้กรอบแว่นสีเหลี่ยมดวงตาสีเงินอ่อนเช่นเดียวกับสีผมตวัดมองคนขับรถที่เดินมาเปิดประตูให้อย่างเป็นมารยาท ขายาวก้าวออกจากรถคันหรูสีดำเดินไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงซุบซิบทั้งๆที่นี้เป็นงานศพของลูกสาวคนรวยแต่ฝ่ายญาติๆกลับไม่แสดงความเศร้าผ่านแววตาเลยสักคน ยกเว้นแค่มารดาที่ยังคงร้องไห้หน้าภาพลูกสาวของตน

 เรื่องที่คุยซุบซิบคงไม่พ้นเรื่องมรดกที่ใครจะเป็นผู้สืบทอดต่อ สายตาแต่ละคนระบายไปด้วยความละโมบโลภมากไม่แปลกใจในนิสัยของญาติคนร่ำรวยที่จะจ้องมรดกแย่งชิงกันเหมือนในละครน้ำเน่าหลังข่าว เชฟเดินผ่านเสียงซุบซิบด้วยใบหน้าราบเรียบชาชินกับเรื่องพวกนี้เพราะครอบครัวเขาเองก็เป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน

เชฟเดินไปเรื่อยๆก็พบคนที่เขาตามหาสีหน้าราบเรียบเริ่มแสดงความหงุดหงิดเดินห้าวเท้าฉับๆมือแกร่งกำแน่นเงื้อสุดก่อนจะบรรจงเน้นๆเขกที่หัวผมสีน้ำตาล

โป๊กกก!!

“แอ๊ก!! พี่เชฟพี่เขกหัวผมทำไมเนี้ย!?”

 เอกยกมือลูบหัวที่โดนเขกรู้สึกระบมไปทั่วศรีษะต่อให้เขาหัวแข็ง(?)ก็เถอะแต่โดนเขกเต็มแรงแบบนี้ก็มีเจ็บกันบ้างแหละ เชฟแสยะยิ้มมุมปากโดยมีแบล็คกราวเป็นไฟความโกรธลุกโชน

“เขกทำไมเหรอ ก็เขกให้สมองนายกลับมาใช่งานดีน่ะเซ่!!”

เชฟตวาดใส่หน้าหล่อๆของเอก จนเจ้าตัวหดเหลือแค่สองนิ้วแล้วมั้งเชฟสถบอย่างหงุดหงิดหากถามว่าทำไมก็เรื่องที่เอกสั่งให้ออยไปฆ่าฟ้านั้นแหละ เพราะความอยากรู้อยากลองของวัยรุ่น(รึเปล่า)ก็ไม่รู้ตำรวจทั่วอาณาเขตเลยแห่กันมาสืบสาวหาความจริงของเรื่องการฆาตรกรรมลูกสาวเศรษฐีนี้

“แกรู้มั้ยว่าตำรวจเขาวิ่งวุ่นสืบจนพบของกลางที่จะสาวไปถึงองค์กรเราแล้วน่ะ!!”

 เอกสังเกตได้ในตอนนี้ว่าเชฟเตรียมตัวพ่นไฟเป็นก็อตซิล่าแล้ว ก็หันซ้ายหันขวามองหาตัวช่วย เอกหันไปเจอเบสก็วิ่งไปหลบหลังทันทีเชฟในตอนแรกที่วิ่งตามมาพอเห็นเบสก็ต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดี(?)ต่อหน้าเด็กๆ

“เออ....คุณคือ?”

“เชฟครับคนรู้จักของเอกน่ะครับ”

 ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มกระชากใจ(ใครหลายๆคนในงานศพ) เบสแค่ยิ้มตอบรับจางๆแล้วหันไปคุยกับเอกทั้งสองคนเดินจากไปโดยไม่ลืมที่จะโบกมือลาเชฟ เจ้าของเลือนผมสีเงินอ่อนเดินเอี้ยวตัวไปอีกทางสอดส่องหาพนักงาน(นักฆ่า)คนอื่นภายในงานนี้

 ที่เขาสำรวจเจอก็มี เจมส์ ออย เอ็ม กล้า เรวี่ เอกPMK และอีกสารพัดเหล่านักแคสเกมที่พรันตัวมาทำงานพิเศษเป็นนักฆ่า ความจริงเขาเองแหละที่เป็นคนเรียกให้มารวมตัวป้องกันการถูกสงสัยจากตำรวจมันก็เหมือนในละครคือฆาตรกรต้องไม่หนีให้โดนสงสัย

 ในระหว่างที่เดินเพลินและดูเหม่อคิดเรื่องอนาคตขององค์กรทำให้เชฟเดินชนกับใครบางคน ทั้งคู่ล้มก้นจ้ำเบ้าเชฟที่กำลังจะอ้าปากขอโทษก็ต้องเก็บคำพูดไปเมื่อเห็นคนที่เขาเดินชนเมื่อร่างของชายหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันดูบอบบางกว่าเขาผมสีรัตติกาลปะเข้าใบหน้าเรียวไข่ที่ประดับด้วยอัญมณีสีท้องฟ้าภายใต้กรอบแว่นรูปวงรี เขาสวมชุดเป็นทางการแลดูเป็นนักข่าวเสียมากกว่าริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยเสียงเข้มแต่สำหรับเชฟแล้วเสียงนั้นแลดูอ่อนหวานซะมากกว่า

“นี้! จะนั่งอยู่อีกนานมั้ยรีบลุกขึ้นมาขอโทษด้วยสิเดินมาชนผมเองไม่ใช่เหรอ!”

 แล้วเชฟก็ต้องเก็บความชื่นชมนั้นไว้ ดวงตาสีเงินอ่อนภายในกรอบแว่นสีเหลี่ยนผืนผ้าแสดงความไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ต้องยอม เชฟลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตนใบหน้าคมหันมองใบหน้าเรียวไข่ของนักข่าวที่กำลังแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“ผมขอโทษครับ”

“ดี คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเหม่อด้วยละ”

 ร่างบางหันตัวเตรียมเดินหนีไปไกลหากไม่ติดที่ว่าเชฟจับมือของเขาไว้ก่อน ดวงตาสีเงินอ่อนจ้องลึกในดวงตาคมโตสีฟ้าอ่อนทะลุเลนส์แว่นนั่น ชายวัยกลางคนไม่สบอารมณ์เล็กน้อยมือที่ถูกจับพยายามบิดให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล

“อะไรของนายน่ะ ปล่อยผมน่ะ!”

“คุณเองก็มีส่วนผิดน่ะครับ”

“เอ๋!?”

 เชฟมองอีกฝ่ายที่งงเป็นไก่ตาแตกด้วยความขบขัน ออกแรงกระชากตัวชายคนนั้นให้มาอยู่ในอ้อมแขนใบหน้าคมเคลื่อนประชิดจวนลมหายใจรดใบหน้าอีกฝ่าย

“คุณรู้นิว่าผมเหม่อ แล้วทำไมคุณไม่คิดจะเตือนผมเลยละ?”

“กะ.....ก็ใครจะไปรู้ว่าคุณจะเดินมาชนผมนี้ ปล่อยน่ะ!!!”

 ร่างบางในอ้อมแขนดิ้นกระเส่าเป็นปลาขาดน้ำเชฟยกยิ้มมุมปากแล้วกระชับแขนให้อีกฝ่ายเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้

“ไม่รู้......หรือตั้งใจให้ผมเดินชนคุณกันแน่? หืมมม”

 ใบหน้าหวานขึ้นสีชมพูเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเขาทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึง3เซน ร่างบางเซหน้าหลบอีกฝ่ายที่ยังส่งสายตาขี้เล่นระบายอยู่ในตาสีเงินอ่อนนั้น ก่อนริมฝีปากอมชมพูจะขยับพูดเสียงแผ่ว

“ถ้าตอบว่า...ใช่ละ”

“หืม?”

 เชฟจงใจเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้เพราะได้ยินไม่ค่อยชัด แต่เพราะพะวงอยู่กับคำพูดของอีกฝ่ายทำให้แขนมีช่องว่าง ร่างบางอาศัยช่วงเผลอนั้นออกจากวงแขนแกร่งยังไม่วายกระทืบเท้าหุ้มรองเท้าหนังสีดำชั้นดีไปหนึ่งที เชฟนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแปล็บค้อนตามองร่างบางที่ทำหน้าเหรอหราไม่สนใจ

“ถึงยังไงผมก็เป็นนักข่าว จะมาทำอะไรอย่างนี้คงไม่สมควรแก่ทั้งสองฝ่ายโดยเฉพาะสถานที่ที่พวกเราอยู่ตรงนี้ เพราะคุณคงยังไม่อยากเป็นคนพาดหัวหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งหรอกน่ะ”

 ร่างบางยกยิ้มอย่างเหนือชัย เชฟเลยได้แค่ขบฟันอย่างขัดใจเท่านั้น แต่ก่อนที่คุณนักข่าวจะเดินไปไกลใบหน้าหวานหันมามองเชฟเป็นครั้งสุดท้ายริมฝีปากระบายสีชมพูอ้าขยับตามคำพูด

“ว่าแต่คุณน่ะชื่ออะไร”

  เชฟมองหน้าอีกฝ่ายชัดๆใบหน้าเรียวไข่ประดับด้วยรอยยิ้มขบขันที่ใครเห็นเป็นต้องหลงรัก ความรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นระรัวผิดจังหวะกับที่ผ่านมาใบหน้าคมขึ้นสีชมพูอ่อนตัวแข็งทื่อราวกับคนประหม่าที่กำลังหลงรักผู้หญิง

“ชะ.....เชฟ ผมเชฟอาชีพเสริมเป็นนักแคสเกมครับ”

“เชฟ...... ผมโน้ตอาชีพเสริมเป็นนักแคสเกมเหมือนกับคุณนั้นแหละ”

 โน้ตส่งยิ้มอ่อนหวานเป็นครั้งสุดท้ายพาลให้หัวใจเชฟกระตุกถี่รัวใบหน้าจากสีชมพูแปรเปลี่ยนสีแดงระเรี่ย อัญมณีสีท้องฟ้าส่งประกายความขี้เล่นไว้ชั่วครู่ก็ลับไปพร้อมกับร่างของเชฟที่เดินปะปนไปตามฝูงชนในงาน

 มือหยาบยกกุมที่อกข้างซ้ายแรงเต้นของก้อนเนื้อยังคงถี่ระรัวเมื่อนึกถึงใบหน้าของโน๊ตดวงตาภายใต้แว่นไร้กรอบหลุบปิดพยายามควบคุมการเต้นให้ปกติ

 ผมไม่อยากพูดคำนี้เท่าไหร่ เพราะผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลยซักนิด

มันคงเป็นพรหมลิขิต

.

.

.

__________________________________Fin________________________