นิยาย(เอกเบส.ออยคิว.เชฟโน๊ต) No Gamer นักเเคสเกมหรือนักฆ่า..?

ลำดับตอนที่ #3 : OilIkkiw Game Into

เหมียว หง่าว

LBK*XCS Game

คุณว่าชีวิตจริงมันเหมือนเกมมั้ย?

ไม่จริงเหรอ? เพราะชีวิตจริงไม่ได้มีความตื่นเต้นเร้าใจเหมือนในเกม? อา....อันนี้ผมก็เห็นด้วยเพราะชีวิตจริงมันไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่คุณคิด ก็มันไม่ได้เหมือนในเกมนี้ที่ต้องมีสองสีอย่างขาวกับดำแบ่งแยกเป็นกองกำลังเข้าห่ำหั่นผลสุดท้ายฝ่ายสีขาวก็เป็นฝ่ายชนะ

โลกนี้มันเป็นสีเทานี้นา....

แล้วอีกเรื่องที่ไม่เหมือนกัน? ชีวิตจริงมันรีเพลยกลับไม่ได้?

ถูกของคุณชีวิตจริงมันไม่ได้เหมือนในเกมที่จะรีเพลยกลับไปเริ่มใหม่ได้เมื่อเราเลือกทางที่เราไม่ต้องการ ชีวิตจริงมันต้องเดินหน้าอย่างเดียวเฝ้าหวังอนาคตละทิ้งเรื่องในวันวาน ผมรู้เพราะชีวิตผมเองก็เป็นอย่างนั้น

แล้วผมจะมาถามทำไม?

นั้นก็เพราะ.....

.

.

ผมรู้ว่าชีวิตจริงมันเหมือนในเกมอยู่สิ่งหนึ่ง

.

.

.

.

สิ่งนั้นก็คือ.

ถ้าคุณไม่เลือกเดินไปตามข้อที่คุณเลือกคุณก็ไม่มีวันรู้จุดจบของมันหรอก

.

.

.

.

     ฝูงชนขนาดย่อมภายในลานวัดพิธีศพถูกจัดตามประเพณีของไทยเนื่องในวันตายของฟ้า ครอบครัวของเธอต่างโศกเศร้าในการจากไปโดยเฉพาะคนหัวอกเป็นแม่ที่ร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไปในที่สุด

 ท่ามกลางฝูงชนที่เข้าร่วมงานชายหนุ่มร่างสูงเพียวสวมชุดสูทสีดำทมิฬผมสีทองเด่นสะดุดตายาวละต้นคอดวงตาคมสีโลหิตสอดส่องหาใครบางคน ก่อนริมฝีปากจะยิ้มบางๆเมื่อเจอคนที่ตามหาขาวยาวเอี้ยวตัวเลี้ยวไปหาเด็กหนุ่มผมพื้นทะเลสีคราม ทับทิมสองดวงดวงตอนนี้ถูกครอบครองโดยหยาดน้ำใส

“คิว”

“พี่ออย.....”

 เจ้าของชื่อเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วระบายยิ้มให้แม้จะดูฝืนคิวก็พยายามยิ้ม ออยแค่แสร้งยิ้มตอบมือขาวปานซีดยกลูบกองเส้นสีครามนิ้วเรียวเขี่ยเส้นผมอย่างสนุกมือก่อนจะโดนมือเล็กๆของเด็กหนุ่มคว้าไว้เป็นสัญญาณบอกว่าให้หยุด

“พี่ออยพอเถอะครับ.....”

 คิวพูดตัดพ้อน้ำเสียงชั่งดูเหนื่อยล้าเหลือเกินออยเอามือออกเพราะยังไม่อยากให้ร่างเล็กไม่สบายใจกว่านี้ งานที่พวกเขามาก็คืองานศพฟ้าถึงแม้เธอจะดูร้ายกาจต่อผู้ชายทั้งหลายแต่ฟ้าก็เป็นพี่สาวที่รักน้องชายอย่างคิวสุดหัวใจแม้จะต่างสายเลือดฟ้าก็เป็นญาติเพียงคนเดียวที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้มากที่สุด

แต่ก็ต้องจากไปในเมื่อมายุ่มย่ามกับแกะของหมาป่า...

ออยหลุบตามองคนตัวเล็กกว่าไหล่บางๆนั่นสั่นระริกหยาดน้ำใสหยดแล้วหลดเล่าตกหล่นจากดวงตากระทบพื้นปูนสีเทาด้วยแรงโน้มถ่วง เพียงแค่มองเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บแปล็บในอกแปลกทั้งๆที่เขาไม่มีบาดแผลหรือโรคภัยไข้เจ็บอะไรแต่กลับเจ็บขึ้นมาเฉยๆ

เจ็บที่ทำให้คนตรงหน้าต้องเสียน้ำตา....?

  ดวงตาสีทับทิมเบิกกว้างเมื่อคนตัวสูงกว่าดึงร่างตนเข้าไปกอดมือแกร่งลูบหัวมนอย่างปลอบปะโลมปลายคางวางบนกลุ่มผมสีคราม คิวนิ่งอยู่ในอ้อมกอดน้ำตาใสเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะฝังใบหน้าหวานลงที่อกแกร่งระบายเสียงโฮของความเศร้าให้ร่างตรงหน้าฟัง

“ไม่เป็นไรคิว ยังมีพี่อยู่น่ะพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้คิวต้องร้องไห้”

ออยเอ่ยเสียงนุ่มกอดคิวแน่นราวกลับว่าร่างตรงหน้าจะหายไป

 เส้นทางที่ผมเลือกนั้น......คือทางสีดำแห่งรัตติกาลที่หลายล้อมไปด้วยฝูงปีศาจหิวกระหายในความโลภเส้นทางของโลกมืดโหดร้ายกว่าที่พวกคุณจะคิดได้สวมหน้ากากหลอกลวงผู้คนภายนอก แต่จะมีใครรู้มั้ย?ว่าระหว่างทางสีดำนั้นก็มีแสงสว่างเล็กๆอยู่ มันทั้งอบอุ่นราวกับพระอาทิตย์สาดส่อง

ผมขอสัญญา..

“จริงน่ะ...ฮึก....พี่..ฮืออ...ออยสัญญา...ฮึก..กับผมแล้วน่ะ...”

 ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นคำตอบ คิวสลัดน้ำตาใสออกแล้วกอดตอบอ้อมแขนอันอบอุ่นนั้น...

ต่อให้เป็นผมที่ทำให้คิวต้องร้องไห้ในยามนี้ ผมก็จะไม่ปล่อยให้แสงสว่างตัวน้อยต้องอยู่ท่ามกลางความมืดนี้เป็นอันขาด

ในเมื่อผมเลือกทางนี้.....จุดจบในอนาคตข้างหน้าจะเป็นแบบไหนกัน?

.

.

.

__________________________________ Fin_______________________________