ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(86%)
Fanfic _Dragon of Red_
By: มังกรวิญญาณ
Into 8ปี ที่จางหาย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
การพบกันของเรามันคือความฝัน...หรือความจริง
................................
ณ เมืองโดมิโนะเเสงสว่างจากสุริยันเริ่มส่องทอดท้องฟ้าเเสดงถึงเวลายามเช้าเสียงลูกนกส่งเสียงเจือเเจวบ่งบอกถึงความหิวผู้คนในเมืองเริ่มตื่นขึ้นไปทำงานเเละไปเรียนสำหรับนักเรียน
"อือ~~~~"เด็กผู้ชายอายุ8ขวบดึงผ้าห่มมิดหัวเพื่อไม่ให้เเสงที่ส่องผ่านกระจกเเยงเข้าตาเเต่ก็ไม่วายที่ตนจะต้องลุกตื่น
"ยูกิ..ตื่นได้เเล้วน่ะลูก"ผู้เป็นเเม่เดินเข้ามาปลุกเด็กน้อยที่ชื่อยูกิก่อนจะส่ายหัวหน่ายๆเพราะลูกชายตัวดีไม่ยอมที่จะลุกตื่น คุณเเม่เลยต้องใช่ไม้เด็ดอย่างนี้
"ยูิกิ วันนี้เเม่ทำเเฮมเบอเกอร์เป็นอาหารเช้าไว้ให้..."พูดไม่ทันจบยูกิก็ลุกพรวดวิ่งออกนอกห้องด้วยเเววตาเป็นประกายมารดาที่อยู่ในห้องก็อดขำในความตะกละของลูกชายไม่ได้ก่อนจะเดินออกห้องตามไป
ชั้นล่าง
"ง่า~~~เเม่ฮะ ไหนเเฮมเบอเกอร์ล่ะฮะ!~~"ยูกิน้อยวิ่งรอบตัวของเเม่พลางสงสายตาออกผิดหวังด้วยดวงตาสีม่วงน้อยๆนั้น"งั้นตอนเย็นเเม่จะทำให้ทานน่ะ^^"เเม่พูดพลางหันมายิ้มให้ยูกิที่ได้ยินอย่างนั้นก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจก่อนจะถูกเรียกให้ไปทานอาหารเช้า
หลังอาหารช้าวววว!~~-o-
"ฮัลโล้~~ยูกิอยู่อะป่าว~~"เสียงเจือเเจ๋วของเด็กสาวเดินเข้ามาหายูกิยูกิที่ได้ยินคนเรียกก็หันไปมองคนที่มาเยือน"ฮินะ!มาได้ยังไงอ่ะoo"ยูกิร้องเสียงหลง"ก็เดินมาน่ะสิถามได้- -"พอโดนฮินะกวนยูกิก็ทำหน้ามุ่ยใส่ทันที"เอาเห๊อะ!-o-ยังไงก็ไปเล่นกันเถอะ"ฮินะพูดพลางลากเเขนที่บอบบางของยูกิไปอีกด้วย
"เเล้วจะเล่นอะไรอ่ะ"ยูกิถามพลางถูกลากไปตามเเรงของฮินะ(เเรงช้างสาร-[]-')"เถอะน่าตามมาเห๊อะเด๋วก็รู้"ฮินะพูดโดยไม่หันไปมองหน้ายูกิ สักพักฮินะก็หยุดเดินยูกิก็ถูกหยุกลากทั้งคู่ในตอนนี้อยู่ที่หลังตึกสามชั้นที่มีของตกเเต่งจากงานเลี้ยงเหลือทิ้งไว้
"นี้!ๆยูกิมานี้หน่อยสิ"ฮินะกวักมือเรียกยูกิให้มาทางตน"อะไรเหรอ"ยูกิเดินไปอยู่ตรงหน้าของฮินะ"หลับตาก่อนเเล้วจะบอก"ฮินะยิ้มกรุ่มกริ่มยูกิที่สงสัยก็ยอมหลับตาตามที่ฮินะบอก"....."ยูกิสัมผัสได้ถึงเชือกเส้นเล็กคล้องคอตนอยู่เเต่ดูเหมือนจะมีอะไรถ่วงไว้ "ลืมตาได้เเล้ว"
ยูกิลืมตาตามที่ฮินะบอกเเล้วก้มมองของบางอย่างที่ห้อยคอไว้มันคือจี้ห้อยคอที่มีอัญมณีสีเเดงห้อยไว้กับสร้อยที่ทำจากอลูมิเนียมน่าจะชั้นดีอีกด้วย"ฮินะได้มาจากไหนเหรอ"ยูกิยกจี้สีดำในระดับสายตาตน"เจอมันวางอยู่เเถวนี้น่ะเห็นว่าน่าจะเข้ากับยูกิเลยเอามาให้"ฮินะยิ้มหยี่ๆ
"เอ๋!!?!เเต่ของใครก็ไม่รู้น่ะชั้นว่าเอาไปเก็บเถอะ"ยูกิพูดพลางถอดสร้อยออกเเล้วยื่นให้ฮินะ"โถ่ คิดเล็กคิดน้อยไปได้คงมีคนทิ้งมันล่ะม้าง"ฮินะทำหน้าหน่ายๆ"นายก็เก็บมันไปเถอะเจ้าของคงไม่อยากได้เเล้วเลยเอามาทิ้งล่ะมั้ง"ฮินะหยิบจี้เเดงมาสวมให้ยูกิอีกครั้งถึงยูกิจะปฏิเสท
"ถ้านายไม่รับของจากชั้นชั้นจะไล่เตะนาย^[++]^+"ฮินะยกเท้าเตรียมตัว"กะ ก็ได้!!ๆเเต่อย่าเตะชั้นน่ะ"ยูกิยกมือห้ามเท้าฮินะไว้เพราะหากถูกไล่เตะล่ะก็เหอะๆนอนซมที่บ้าน2วันเเหงๆ== "-3-เเค่น้านก็จบล่ะ เอาล่ะไปเล่นกันเลย!~~>w<"เเล้วฮินะก็เล่นกับยูกิไปอีกสักพัก
ตอนเย็น~~(เนื่องจากคนเเต่งคร้านอธิบาย)
เเสงตะวันเริ่มย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีส้มทองเสียงนกเสียงกาเริ่มบินกันกับเข้ารัง เด็กน้อยทั้งสองที่เล่นกันจนเหนื่อยก็นั่งพักบนลังไม้โดยสภาพออกจะมอมเเมมนิ๊สสนิง
"นี้ฮินะชั้นว่ากลับบ้านกันเถอะนี้ก็เย็นเเล้วน่ะ"ยูกิหันไปมองหน้าเพื่อน"เด๋วพี่สุซาคุก็มาตามหาเธอหรอก"เมื่อฮินะได้ยินชื่อพี่สาวก็ลุกขึ้นทันที"เเล้วยูกิล่ะไม่กลับด้วยกันเหรอ"ฮินะมองหน้าเพื่อนที่นั่งเเกว่งขาอยู่บนลังกล่องไม้"อืม..ไม่เป็นไรหรอกชั้นขอดูอะไรนิดหน่อยเเล้วจะกลีบน่ะ"
"งั้นชั้นไปก่อนน้าา~~!"ฮินะพูดพลางโบกมือลาให้ยูกิ ยูกิก็โบกมือกลับให้เช่นกันก่อนจะลุกเดินกลับบ้านของตนไป(เเล้วทำไมไม่กลับพร้อมกันเลยอ่ะ- -'')
"กลับมาเเล้วคร้าบ~"ยูกิเปิดประตูร้านเข้าไปที่ในบ้านก่อนจะนั่งหยอนก้นลงบนโซฟาเเล้วยกจี้ทับทิมขึ้นมามองอีกครั้ง'อืม..จะว่าไปจี้ก็สวยน่ะเเต่ทำไมเจ้าของถึงเอามาทิ้งล่ะ'ยูกิคิดไปเเละมองจี้ไปก่อนจะมีเสียงเรียกของเเม่ให้ไปทานข้าว
หลังจากทานข้าวเเล้วยูกิก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวขึ้นห้องนอนของตน"อืม...คิดไม่ออกเเหะ"ยูกิมองจี้สีทับทิมพลางลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม".....ชั่งเหอะ"เเล้วยูกิก็เลิกสนใจพลางถอดสร้อยวางไว้ที่โต๊ะเเล้วลุกขึ้นปิดไฟ
พริบตาเดียวที่ไฟถูกปิดลงก็มีเเสงสีเเดงจ้าสว่างออกจากสร้อยคอบรรยากาศข้างนอกจากท้องฟ้าที่สงบจู่ๆก็มีเมฆขนาดใหญ่หมุนวนเหนือตัวบ้านของยูกิพร้อมมีสายฟ้าที่กระหน่ำ ยูกิยกมือขึ้นบังตาเมื่อเเสงสีเเดงสว่างจ้ามากกว่าเดิมเป็นเวลาเดียวที่ฟ้าสีน้ำเงินฟาดลงมาที่ห้อง
"อ อะไรน่ะ!"เมื่อยูกิลดมือลงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างเลื่อยอยู่บนโต๊ะเเละความมืดยูกิรวบรวมสติเผงมองดูบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวเเต่ใช้ตาสีเเดงของมันจับจ้องมองเค้าอยู่เเล้วยูกิก็ต้องอุทานขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของสิ่งมีชีวิตนั้น
สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่สัตว์ธรรมดาเเต่เป็นมังกร...มังกรสีเเดงขนาดตัวเท่างูอนาคอนดาที่โตเต็มวัยกำลังใช้ตาสีเเดงคมของมันมองหน้ายูกิอยู่
ยูกินิ่ง...อึ้งกับภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามังกรกำลังเขยิบเข้ามาใกล้..มาใกล้ตนเรื่อยๆ...
"ยูกิ!เป็นอะไรมั้ยลูก"เสียงของเเม่เป็นคนปลุกสติให้ยูกิ ยูกิที่รู้สึกตัวว่ามังกรสีเเดงเข้ามาใกล้ก็รีบวิ่งไปยังอีกฟากหนึ่งพร้อมตะโกนบอกเเม่ไม่เป็นไรมังกรสีเเดงหันไปวนรอบตัวของยูกิในชั่วพริบตาพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของยูกิเเว่บเเรกที่ยูกิคิดคือตัวเองต้องถูกกินเเน่ๆเเต่ไม่ใช่
"เจ้ารึที่เป็นคนเก็บสร้อยเส้นนั้นมา"
เสียงทุ้มกังวาลเเสดงถึงอำนาจเเละเเรงกดดันพูดกับยูกิที่หลับตาปี๋เพราะความกลัวมังกรเเดงที่สังเกตว่าเด็กตัวน้อยกลัวก็ใช้หน้าของมันคลอเคลียเเก้มของเด็กน้อยยูกิค่อยๆลืมตาอย่างลืมตัวเเต่เเววตาที่มองมังกรเเดงเริ่มเปลี่ยนไป
...............................อ๊ากกก!!!~เด๋วมาอัฟเจ้าค่าาา!!>[]<
"ว่าไงข้าถามเจ้าอยู่น่ะ"ดวงตาสีทับทิมจ้องมองลึกอย่างคาดครั้น"ฮ..ฮับ..ผะผมเองที่เป็นคนเก็บสร้อยได้"ยูกิเซตาไปทางอื่นเพราะรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ"....เจ้ากลัวข้างั้นรึ"มังกรสีเเดงหรี่ตาลงพร้อมใช้มือที่มีอุ้งเล็บขนาดเท่าเล็บมือจับคางของยูกิให้หันมามอง
"ฮ..ฮับ!ยะ..อย่าทำอะไรผมเลยน่ะฮับ"ดวงตาสีม่วงมีน้ำตาคลอเบ้ามังกรสีเเดงชะงักทันทีที่เห็นเเววตาที่เริ่มกลัวตน
"..งั้น..ถ้าข้ากลายเป็นมนุษย์เจ้าคงไม่กลัวข้าน่ะ"
"เอ๋..?"
ก่อนที่ยูกิจะสงสัยไปมากกว่านี้ก็มีเเสงสีเเดงเหมือนคราวเเรกครอบคลุมร่างของมังกรสีเเดงพริบตาที่เเสงหายไปก็ปรากฏร่างของเด็กราวคราวเดียวกับยูกิเเตกต่างกันเเค่อายุประมาณ2ปี
"ทีนี้เจ้าจะเลิกกลัวข้าได้รึยัง"เด็กชายที่มีผมสามสีดวงตาสีเเดงคมเป็นประกายเผยยิ้มหวานให้ยูกิที่นิ่งอิ้งยูกิที่ได้สติจากที่ใบหน้าของเด็กชายเขยิบหน้าใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจฝ่ายนั้น
"!!!!!"ยูกิหน้าเเดงฉับพลันพร้อมดันอกของอีกฝ่ายให้ใบหน้าของเขาออกห่าง
เด็กชายตรงหน้าเห็นปฏิกิริยาก็หัวเราะหึหึพลางใช้เเขนโอบเอวยูกิให้ใบหน้าใกล้มากขึ้นก่อนจะประกบริมฝีปากหาร่างบางยูกิเม้นปากเเน่นไม่ให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาได้ร่างสูงที่เห็นอย่างนั้นก็กดริมฝีปากหนีกกว่าเดิมจนทำให้ริมฝีปากบางอ้าออกร่างสูงใช้โอกาศนี้สอดลิ้นเข้าไปกวาดหาความหวานทันที
By: มังกรวิญญาณ
Into 8ปี ที่จางหาย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
การพบกันของเรามันคือความฝัน...หรือความจริง
................................
ณ เมืองโดมิโนะเเสงสว่างจากสุริยันเริ่มส่องทอดท้องฟ้าเเสดงถึงเวลายามเช้าเสียงลูกนกส่งเสียงเจือเเจวบ่งบอกถึงความหิวผู้คนในเมืองเริ่มตื่นขึ้นไปทำงานเเละไปเรียนสำหรับนักเรียน
"อือ~~~~"เด็กผู้ชายอายุ8ขวบดึงผ้าห่มมิดหัวเพื่อไม่ให้เเสงที่ส่องผ่านกระจกเเยงเข้าตาเเต่ก็ไม่วายที่ตนจะต้องลุกตื่น
"ยูกิ..ตื่นได้เเล้วน่ะลูก"ผู้เป็นเเม่เดินเข้ามาปลุกเด็กน้อยที่ชื่อยูกิก่อนจะส่ายหัวหน่ายๆเพราะลูกชายตัวดีไม่ยอมที่จะลุกตื่น คุณเเม่เลยต้องใช่ไม้เด็ดอย่างนี้
"ยูิกิ วันนี้เเม่ทำเเฮมเบอเกอร์เป็นอาหารเช้าไว้ให้..."พูดไม่ทันจบยูกิก็ลุกพรวดวิ่งออกนอกห้องด้วยเเววตาเป็นประกายมารดาที่อยู่ในห้องก็อดขำในความตะกละของลูกชายไม่ได้ก่อนจะเดินออกห้องตามไป
ชั้นล่าง
"ง่า~~~เเม่ฮะ ไหนเเฮมเบอเกอร์ล่ะฮะ!~~"ยูกิน้อยวิ่งรอบตัวของเเม่พลางสงสายตาออกผิดหวังด้วยดวงตาสีม่วงน้อยๆนั้น"งั้นตอนเย็นเเม่จะทำให้ทานน่ะ^^"เเม่พูดพลางหันมายิ้มให้ยูกิที่ได้ยินอย่างนั้นก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจก่อนจะถูกเรียกให้ไปทานอาหารเช้า
หลังอาหารช้าวววว!~~-o-
"ฮัลโล้~~ยูกิอยู่อะป่าว~~"เสียงเจือเเจ๋วของเด็กสาวเดินเข้ามาหายูกิยูกิที่ได้ยินคนเรียกก็หันไปมองคนที่มาเยือน"ฮินะ!มาได้ยังไงอ่ะoo"ยูกิร้องเสียงหลง"ก็เดินมาน่ะสิถามได้- -"พอโดนฮินะกวนยูกิก็ทำหน้ามุ่ยใส่ทันที"เอาเห๊อะ!-o-ยังไงก็ไปเล่นกันเถอะ"ฮินะพูดพลางลากเเขนที่บอบบางของยูกิไปอีกด้วย
"เเล้วจะเล่นอะไรอ่ะ"ยูกิถามพลางถูกลากไปตามเเรงของฮินะ(เเรงช้างสาร-[]-')"เถอะน่าตามมาเห๊อะเด๋วก็รู้"ฮินะพูดโดยไม่หันไปมองหน้ายูกิ สักพักฮินะก็หยุดเดินยูกิก็ถูกหยุกลากทั้งคู่ในตอนนี้อยู่ที่หลังตึกสามชั้นที่มีของตกเเต่งจากงานเลี้ยงเหลือทิ้งไว้
"นี้!ๆยูกิมานี้หน่อยสิ"ฮินะกวักมือเรียกยูกิให้มาทางตน"อะไรเหรอ"ยูกิเดินไปอยู่ตรงหน้าของฮินะ"หลับตาก่อนเเล้วจะบอก"ฮินะยิ้มกรุ่มกริ่มยูกิที่สงสัยก็ยอมหลับตาตามที่ฮินะบอก"....."ยูกิสัมผัสได้ถึงเชือกเส้นเล็กคล้องคอตนอยู่เเต่ดูเหมือนจะมีอะไรถ่วงไว้ "ลืมตาได้เเล้ว"
ยูกิลืมตาตามที่ฮินะบอกเเล้วก้มมองของบางอย่างที่ห้อยคอไว้มันคือจี้ห้อยคอที่มีอัญมณีสีเเดงห้อยไว้กับสร้อยที่ทำจากอลูมิเนียมน่าจะชั้นดีอีกด้วย"ฮินะได้มาจากไหนเหรอ"ยูกิยกจี้สีดำในระดับสายตาตน"เจอมันวางอยู่เเถวนี้น่ะเห็นว่าน่าจะเข้ากับยูกิเลยเอามาให้"ฮินะยิ้มหยี่ๆ
"เอ๋!!?!เเต่ของใครก็ไม่รู้น่ะชั้นว่าเอาไปเก็บเถอะ"ยูกิพูดพลางถอดสร้อยออกเเล้วยื่นให้ฮินะ"โถ่ คิดเล็กคิดน้อยไปได้คงมีคนทิ้งมันล่ะม้าง"ฮินะทำหน้าหน่ายๆ"นายก็เก็บมันไปเถอะเจ้าของคงไม่อยากได้เเล้วเลยเอามาทิ้งล่ะมั้ง"ฮินะหยิบจี้เเดงมาสวมให้ยูกิอีกครั้งถึงยูกิจะปฏิเสท
"ถ้านายไม่รับของจากชั้นชั้นจะไล่เตะนาย^[++]^+"ฮินะยกเท้าเตรียมตัว"กะ ก็ได้!!ๆเเต่อย่าเตะชั้นน่ะ"ยูกิยกมือห้ามเท้าฮินะไว้เพราะหากถูกไล่เตะล่ะก็เหอะๆนอนซมที่บ้าน2วันเเหงๆ== "-3-เเค่น้านก็จบล่ะ เอาล่ะไปเล่นกันเลย!~~>w<"เเล้วฮินะก็เล่นกับยูกิไปอีกสักพัก
ตอนเย็น~~(เนื่องจากคนเเต่งคร้านอธิบาย)
เเสงตะวันเริ่มย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีส้มทองเสียงนกเสียงกาเริ่มบินกันกับเข้ารัง เด็กน้อยทั้งสองที่เล่นกันจนเหนื่อยก็นั่งพักบนลังไม้โดยสภาพออกจะมอมเเมมนิ๊สสนิง
"นี้ฮินะชั้นว่ากลับบ้านกันเถอะนี้ก็เย็นเเล้วน่ะ"ยูกิหันไปมองหน้าเพื่อน"เด๋วพี่สุซาคุก็มาตามหาเธอหรอก"เมื่อฮินะได้ยินชื่อพี่สาวก็ลุกขึ้นทันที"เเล้วยูกิล่ะไม่กลับด้วยกันเหรอ"ฮินะมองหน้าเพื่อนที่นั่งเเกว่งขาอยู่บนลังกล่องไม้"อืม..ไม่เป็นไรหรอกชั้นขอดูอะไรนิดหน่อยเเล้วจะกลีบน่ะ"
"งั้นชั้นไปก่อนน้าา~~!"ฮินะพูดพลางโบกมือลาให้ยูกิ ยูกิก็โบกมือกลับให้เช่นกันก่อนจะลุกเดินกลับบ้านของตนไป(เเล้วทำไมไม่กลับพร้อมกันเลยอ่ะ- -'')
"กลับมาเเล้วคร้าบ~"ยูกิเปิดประตูร้านเข้าไปที่ในบ้านก่อนจะนั่งหยอนก้นลงบนโซฟาเเล้วยกจี้ทับทิมขึ้นมามองอีกครั้ง'อืม..จะว่าไปจี้ก็สวยน่ะเเต่ทำไมเจ้าของถึงเอามาทิ้งล่ะ'ยูกิคิดไปเเละมองจี้ไปก่อนจะมีเสียงเรียกของเเม่ให้ไปทานข้าว
หลังจากทานข้าวเเล้วยูกิก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวขึ้นห้องนอนของตน"อืม...คิดไม่ออกเเหะ"ยูกิมองจี้สีทับทิมพลางลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม".....ชั่งเหอะ"เเล้วยูกิก็เลิกสนใจพลางถอดสร้อยวางไว้ที่โต๊ะเเล้วลุกขึ้นปิดไฟ
พริบตาเดียวที่ไฟถูกปิดลงก็มีเเสงสีเเดงจ้าสว่างออกจากสร้อยคอบรรยากาศข้างนอกจากท้องฟ้าที่สงบจู่ๆก็มีเมฆขนาดใหญ่หมุนวนเหนือตัวบ้านของยูกิพร้อมมีสายฟ้าที่กระหน่ำ ยูกิยกมือขึ้นบังตาเมื่อเเสงสีเเดงสว่างจ้ามากกว่าเดิมเป็นเวลาเดียวที่ฟ้าสีน้ำเงินฟาดลงมาที่ห้อง
"อ อะไรน่ะ!"เมื่อยูกิลดมือลงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างเลื่อยอยู่บนโต๊ะเเละความมืดยูกิรวบรวมสติเผงมองดูบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวเเต่ใช้ตาสีเเดงของมันจับจ้องมองเค้าอยู่เเล้วยูกิก็ต้องอุทานขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของสิ่งมีชีวิตนั้น
สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่สัตว์ธรรมดาเเต่เป็นมังกร...มังกรสีเเดงขนาดตัวเท่างูอนาคอนดาที่โตเต็มวัยกำลังใช้ตาสีเเดงคมของมันมองหน้ายูกิอยู่
ยูกินิ่ง...อึ้งกับภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามังกรกำลังเขยิบเข้ามาใกล้..มาใกล้ตนเรื่อยๆ...
"ยูกิ!เป็นอะไรมั้ยลูก"เสียงของเเม่เป็นคนปลุกสติให้ยูกิ ยูกิที่รู้สึกตัวว่ามังกรสีเเดงเข้ามาใกล้ก็รีบวิ่งไปยังอีกฟากหนึ่งพร้อมตะโกนบอกเเม่ไม่เป็นไรมังกรสีเเดงหันไปวนรอบตัวของยูกิในชั่วพริบตาพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของยูกิเเว่บเเรกที่ยูกิคิดคือตัวเองต้องถูกกินเเน่ๆเเต่ไม่ใช่
"เจ้ารึที่เป็นคนเก็บสร้อยเส้นนั้นมา"
เสียงทุ้มกังวาลเเสดงถึงอำนาจเเละเเรงกดดันพูดกับยูกิที่หลับตาปี๋เพราะความกลัวมังกรเเดงที่สังเกตว่าเด็กตัวน้อยกลัวก็ใช้หน้าของมันคลอเคลียเเก้มของเด็กน้อยยูกิค่อยๆลืมตาอย่างลืมตัวเเต่เเววตาที่มองมังกรเเดงเริ่มเปลี่ยนไป
...............................อ๊ากกก!!!~เด๋วมาอัฟเจ้าค่าาา!!>[]<
"ว่าไงข้าถามเจ้าอยู่น่ะ"ดวงตาสีทับทิมจ้องมองลึกอย่างคาดครั้น"ฮ..ฮับ..ผะผมเองที่เป็นคนเก็บสร้อยได้"ยูกิเซตาไปทางอื่นเพราะรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ"....เจ้ากลัวข้างั้นรึ"มังกรสีเเดงหรี่ตาลงพร้อมใช้มือที่มีอุ้งเล็บขนาดเท่าเล็บมือจับคางของยูกิให้หันมามอง
"ฮ..ฮับ!ยะ..อย่าทำอะไรผมเลยน่ะฮับ"ดวงตาสีม่วงมีน้ำตาคลอเบ้ามังกรสีเเดงชะงักทันทีที่เห็นเเววตาที่เริ่มกลัวตน
"..งั้น..ถ้าข้ากลายเป็นมนุษย์เจ้าคงไม่กลัวข้าน่ะ"
"เอ๋..?"
ก่อนที่ยูกิจะสงสัยไปมากกว่านี้ก็มีเเสงสีเเดงเหมือนคราวเเรกครอบคลุมร่างของมังกรสีเเดงพริบตาที่เเสงหายไปก็ปรากฏร่างของเด็กราวคราวเดียวกับยูกิเเตกต่างกันเเค่อายุประมาณ2ปี
"ทีนี้เจ้าจะเลิกกลัวข้าได้รึยัง"เด็กชายที่มีผมสามสีดวงตาสีเเดงคมเป็นประกายเผยยิ้มหวานให้ยูกิที่นิ่งอิ้งยูกิที่ได้สติจากที่ใบหน้าของเด็กชายเขยิบหน้าใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจฝ่ายนั้น
"!!!!!"ยูกิหน้าเเดงฉับพลันพร้อมดันอกของอีกฝ่ายให้ใบหน้าของเขาออกห่าง
เด็กชายตรงหน้าเห็นปฏิกิริยาก็หัวเราะหึหึพลางใช้เเขนโอบเอวยูกิให้ใบหน้าใกล้มากขึ้นก่อนจะประกบริมฝีปากหาร่างบางยูกิเม้นปากเเน่นไม่ให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาได้ร่างสูงที่เห็นอย่างนั้นก็กดริมฝีปากหนีกกว่าเดิมจนทำให้ริมฝีปากบางอ้าออกร่างสูงใช้โอกาศนี้สอดลิ้นเข้าไปกวาดหาความหวานทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น