คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : special (MxTGN)
ถ้าถามว่าเรื่องอะไร.....
ผมก็เพียงบอกได้แค่ว่า.......
..
..
.
.
‘ผมเจอนางฟ้า’
หน้าร้านไอกาแฟเจ้าโปรด ผม ‘เอ็ม’ หรือใครหลายคนรู้จักกันในวงการนักแคสเกมผมมีตาสีแดงผมสีดำสไลด์บางและยังปิดตาข้างซ้ายผมซะมิดอีกผิวพรรณไม่ต้องพูดผมขาวเนียนแบบฝรั่งครับ
แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงมาพูดปากเปล่าอย่างนี้ละก็....
.
.
แก้เซ็งครับ(- -)
ตอนนี้ผมนั่งดูดน้ำชาเขียวโปะวิฟครีมอยู่หน้าร้านในขณะที่ด้านหน้าไกลออกไปซัก4-5เมตรกำลังชุลมุนไปด้วยอุปกรณ์ถ่ายทำหนังที่พึงจะหลอกชาวบ้านชาวช่องไปไม่นานมานี้ เมื่อทุกอย่างลงตัวและไม่มีใครโทรหาตำรวจผมก็มานั่งพักให้หายเหนื่อยอยู่หน้าร้านกาแฟกับรุ่นพี่อีกคน
เขาก็คือ ‘เงา’ ของนักฆ่าอันดับหนึ่ง ชาเย็นหรือชื่อแฝงในวงการเบื้องหลังก็คือ ‘อานูบิส’
เขากำลังซดนมเย็นในแก้วพลาสติกปิดฝาเจาะหลอดดูดอย่างดูดีมองไปทางเดียวกัน ก็คือมองการเก็บข้าวของของลูกน้องผมเอง
เฮ้อ.....พูดไปพูดมาชักขี้เกียจและ
...
..
.
...
.
ตุ้บ!
หืม?(- -)
ผมก้มมองเท้าตัวเองที่มีบางอย่างหล่นมามันเป็นตุ้กตาหนูสีขาวตัวกลมๆน่ารักน่าหยิก ผมหยิบมันขึ้นมาดูพลิกซ้ายเอียงขวาจ้องมองตาที่ทำจากพลาสติกสีฟ้าที่หากมองนานๆจะรู้สึกถึงความแบ๊วๆของมัน(==)
แล้วมันของไผว่ะ
“เออ ขอโทษน่ะครับ”
“หือ............!!!!!!!!!!!!” ผมนิ่งค้างเมื่อเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าบุคคลที่ผมมองแล้วต้องนิ่ง
เขาเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม ผมสีน้ำตาลไม้ปะเข้ากับดวงตาสีเขียวอ่อนภายใต้แว่นกรอบสี่เหลี่ยมสีเขียวที่ประดับเข้ากับใบหน้าเรียวไข่ ขนาดตัวที่เล็กและบางกว่าผมมากสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเปิดกระดุมสองสามเม็ดโดยด้านในสวมเสื้อยืดสีดำปกปิดผิวขาวนั้นแน่ๆและยังกางเกงยีนขายาวสีดำที่สวมเข้านั้นอีก ถ้าอยากให้ผมพูดโดยรวมละก็..
นี้มันนางฟ้าชัดๆ!!!!
“เออ.....คุณครับ? คุณ”
“เห้ย ไอเอ็มเค้าเรียกมึงอยู่อะ”
ผมสะดุ้งตัวเมื่อพี่ชาเย็นสะกิดผม เออ....นี้กูเหม่อนานขนาดนี้เลยเหรอว่ะ.... แต่คนตรงหน้าแมร่ง......ถูกสเปคกูเลยว่ะ(=..=)
ผมหันไปยิ้มให้คนมาเยือนยิ้มที่บอกนี้ในฉบับจีบสาวโชว์ความหล่อน่ะครับ
“คือ ผมขอตุ๊กตาตัวนั้นคืนได้หรือเปล่าครับ(^^)”
ยะ.....ยิ้ม....ยิ้มได้โครตสวยเลยเว้ย!!!!(^^)+
“อ๋อ ได้ครับ”
ผมกล่าวสุภาพแล้วส่งตุ๊กตาให้เขาแต่ในตอนที่เขารับมันไปผมก็แอบลูบมือนุ่มๆนั้นไม่ให้รู้ตัว โอ๊ย โครตนุ่มเลยว่ะมือผู้หญิงรึเปล่าว่ะ นิ๊มนิ่ม
แล้วเขาก็เดินจากไป....
จากไปโดยปล่อยให้ผมอยู่ในอาการเมารัก..
ใบหน้าผมที่ดูเพ้อๆอย่างกับเด็กวัยรุ่นคึกคะนองเจอสาวต้องใจ
โดยอาการและทุกกิริยาอยู่ในสายตาคนข้างๆผมที่นั่งยิ้มกริ่ม....
“เห้ยยยยยย!! พวกราวววว ไอเอ็มมีความรักโว้ยยยยย~~~!!”
แล้วโทรโข่งก็ไปอยู่ในมือรุ่นพี่ชาเย็นที่ตอนนี้ปล่าวประกาศเสียงดังลั่นเรียกเสียงพรืดของพวกลูกน้องผมได้อย่างดัง อ๊ากกก!! ไอพี่เวร!!!!!
“พี่ทำอะไรเนี้ย!!!!” รู้สึกได้เลย รู้ได้เลยว่าหน้าตัวเองมันร้อนแทบไหม้ร้อนจนอยากให้มันระเบิดออกมาเลย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!(=////[]////=)
“อ้าว เห็นทำหน้าเพ้อๆอย่างกับเจอนางฟ้า เอ......ใช่คนเมื่อกี้รึเปล่าว่ะ”
ฮอลลลลลลล พี่ชาเย็นรู้ได้ยังไง
“ไม่ต้องมามองหน้ากรูอย่างนั้น ยังไม่รู้ชื่อเขาเลยนี้เข้าไปถามดิเผื่อจะได้สนิทกันเผลอๆเข้าอาจจะชอบนายตอบก็ได้”
“พูดอย่างกับมันง่ายเนาะเพ่(=>=)”
“เอ้า! ก็น้องกรูมันหล่อหน้าตาให้เลือกอย่างนี้ใครๆเห็นเป็นต้องหลงละว่ะ”
พี่ชาเย็นเอามือมาตบบ่าผมแรงๆ โห่ พี่ๆตบบ่าผมอย่างนี้ไม่เอาให้มันหลุดออกจากกล้ามเนื้อเลยอ่ะแรงชิบ...
แต่ผมก็ทำตามที่เขาบอก ผมลุกขึ้นวิ่งตาม ‘นางฟ้า’ ตัวน้อยที่เดินจากผมไปเพียงไม่กี่นาทีมือผมเอื้อมวางบนไหล่เล็กนั้น อ่า....ไหล่บางจัง(-..-)[เห้ย พี่เอ็มชักหื่น] เขาหันมาพลางส่งยิ้มให้ดวงตาฉายความสงสัยว่า ‘มีอะไรรึเปล่า?’
“อะ...เออ นายชื่ออะไรเหรอ”
ผมยืนเกาหัวเบาๆใบหน้านี้แทบจะก้มหลบคนตรงหน้าแล้ว ทำไงได้ก็มันเขินนี้!(=////////=)
“ชื่อพีน่ะ ใครๆก็เรียกผมว่าลุงพี”
เสียงทุ้มติดหวาน(เป็นส่วนมากกกกกกก)เอ่ยอย่างขำๆในท่าทางของผม โอเคผมอาจจะแสดงท่าทีมากไปก็ได้อะน่ะ แต่เดี๋ยวน่ะ ลุงพีเหรอ.....?
“ลุงพี.......ใช่คนเดียวกับที่เคยเล่นpop hunterด้วยกันกับพี่เอกแล้วก็ออยหรือเปล่า?”
“เอ........ก็ใช่ละน่ะ ทำไมงั้นเหรอครับ?(0v0)”
โป๊ะเช๊ะ!!! คนเดียวกันอีกต่างหาก คนเดียวกับไอดอลกรูอีกต่างหาก!!!(=/////=)
“อ๊ะ! เออ... ผมเอ็มครับ เอ็มที่เล่นpop hunterกับนายในตอนนั้นนะ”
“อ๋อ นายเองเหรอเอ็ม ไม่คิดเลยน่ะว่าตัวจริงจะหล่อขนาดนี้น่ะ(^^)”
ห๊ะ!! เขาชมผมเหรอ โอ๊ย!!ตัวลอยแป๊บ!!!(-/////-)
“ขะ ขอบคุณน่ะ”
ไม่ไหวแล้วกรูเริ่มเห็นฉากหลังของพีตอนยิ้มเป็นทุ่งดอกไม้แสนสวยซะแล้วสิแล้วก็มีปีกสีขาวอันเล็กๆประดับหลังพีด้วย ย๊ากกกกกกรูโครตอยากกดพีเลยอ่ะ!!!(-///,,///-)
“ผมว่ายืนคุยกันตรงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะ”
ลุงพีว่าพลางยกมือมาพัดใบหน้าสวยเงยมองแสงแดดยามเที่ยง แต่รู้อะไรมั้ยตอนลุงพีเงยหน้ามันทำให้ผมเห็นอะไร
ใบหน้าสวยที่เงยขึ้นต้องกับแสงแดดแรงๆแต่กลับทำให้ใบหน้านั้นเปล่งประกายมากยิ่งขึ้นลำคอขาวเนียนขาวผ่องที่ขนาดว่าสู้ผู้หญิงได้สบาย
ใจละลายยยยยยยยยย(-///v///-)
“งั้นไปคุยกันที่บ้านผมมั้ยละ เดินไม่ไกลจากนี้เองจะได้ทำความรู้จักไปเลยด้วย(^^)”
เขาว่าพลางยิ้มสายตาส่งข้อความมาว่า ‘ไปด้วยกันมั้ย?’ และเป็นที่แน่นอนไปบ้านเขาแอร์ฟรีมีเกมให้เล่น...เออ แล้วก็จะได้รู้ด้วยไงว่าบ้านเขาอยู่ตรงไหนไม่จำเป็นต้องสืบให้เปลืองแรงท่านผู้อ่านอย่ามองผมเป็นคนงกอย่างน้านนนน[สายไปแล้วละ]
“ไปสิไป!!”
“ฮิๆ งั้นตามผมมาสิเดินออกถนนนี้ก็เจอซอยบ้านผมแล้วละ”
ผมรีบเดินตามติดพีทันที โอ๊ย สวรรค์ผมรู้สึกอยากกราบเท้าพี่ชาเย็นที่บอกให้ผมตามมาจริงๆนี้ถ้าคิดช้าผมก็คงได้ไปเยือนบ้านของนางฟ้าตัวน้อยซะแล้วสิ
หลังไปบ้านลุงพีเสร็จกรูจะไป ชาบูพี่(ชา)เย็น(-..-)
ระหว่างทางพวกผมก็คุยกันแก้เงียบเรื่องที่คุยก็คงไม่พ้นเกมสถานที่เรียนและความเป็นอยู่(ที่ออกจะส่วนตัวไปนิส) คุยกันไปจนผมแทบลืมไปว่าพวกเราพึ่งรู้จักกันเพราะบทสนทนาแม้จะไม่ใช่ภาษาพ่อขุนรามแต่ก็เหมือนสนิทชิดเชื้อมานานจนผมเปรยๆออกมาว่า...
“แปลกเนอะ ทั้งๆที่พวกเราพึ่งคุยกันไม่เท่าไหร่แต่เหมือนเราสนิทกันมานานเลย”
“นั้นสิ ชาติก่อนเราคงเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาละมั้ง”
“นั้นสิน่ะ ฮ่าๆๆ”
ผมรู้สึกอยากเปลี่ยนจากคำว่าเพื่อนเป็นสามีภรรยากันแต่ชาติปางก่อนจังเลย มันคงเป็นอะไรที่ฟิลยิ่งกว่าสาววายเห็นคู่เอกเบสแน่ๆ โฮะๆๆๆ(=..=)
“อ๊ะ นี้ไงบ้านผม”
หือ(- -)?
ผมเงยหน้ามองคอนโดสีครีมสูง30ชั้นโดยมีแสงแดดส่องกระทับกับมุมตึกที่เป็นแก้วทำให้มันแสบตายิ่งนัก พียืนยิ้มดี๊ด๊าเหมือนตื่นเต้นที่ได้พาเพื่อนมาบ้าน
แต่เดียวก่อน!! นี้มันก็คอนโดที่ตรูอยู่นี้หว่า!!!(=____=)V
“แหม่ บังเอิญจังผมก็อยู่ที่คอนโดนี้ด้วยน่ะ”
“จริงเหรอ! บังเอิญจริงๆด้วยแต่ก็ดีน่ะเผื่อมีอะไรผมจะได้มาที่ห้องนาย(^^)”
จะย้ายมาอยู่ชายคา(ห้อง)เดียวกันตอนนี้เลยก็ยังได้น่ะครับ
ผมคิดในใจพร้อมยิ้มหวานนึกวันวานที่อยู่อาศัยด้วยกัน เล่นด้วยกัน คุยด้วยกัน นอนด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกัน แล้วก็ทำ....(เห้ยพอ!!! เดี๋ยวตอนนี้จะติดเรท!!)
“มาเร็ว ขึ้นไปห้องผมกัน”
ขึ้นห้อง!!!(-,,- )
นี้ถ้าใครไม่ฟังแต่ต้นคงหันมามองกันพรึ่บก็ดูดิผู้ชายสองคนคนนึงก็หน้าตาดี(ขอหลงตัวเองแป๊บ)ส่วนอีกคนก็หน้าตาอย่างนางฟ้าแถมมาเอ่ยชวนอย่างนี้
เป็นผมผมก็คิดละว่ะ!!!!
“อืม ไปกัน....”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!
ผมหันไปสนใจไอโฟนในกระเป๋ากางเกงที่แผดเสียงร้องชวนหนวกหู ผมยกมือข้างหนึ่งเป็นสัญญาณให้พีรอผมก่อน ผมมองรายชื่อที่โทรมา(ขัดจังหวะ)ก่อนจะต้องยอมตัดสินใจรับอย่างเหนื่อยๆเมื่อความคิดหนึ่งเริ่มวิ่งเข้ามาว่า
วันนี้กรูคงไม่ได้เข้าบ้านนางฟ้าแน่ๆ...
“ครับ”
‘เอ็มนายรีบไประดมพลกลุ่มKGTอีก 7 คนมาให้เร็วที่สุดในพิกัดกลางเมืองตึกที่พวกชั้นอยู่’ เสียงพี่เชฟ....บอสดูรีบร้อนจนน่าสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ?”
ผมเอี้ยวหันหลังให้พีที่ยืนงง ผมไม่มีเวลาสนใจแล้วเพราะตอนนี้หน้าที่มันกำลังรุมเร้าผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ให้ระดมพลหัวกะทิอีก7คน(ซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีกรู)เพื่ออะไรกัน ถ้าจะระดมพลให้ครบงั้นแสดงว่าต้องเป็นงานที่ยากในระดับSSหรือไม่ก็.....
‘เอกมันอาละวาดไปทั่วทั้งตึกแล้ว เล่นฆ่าพวกองค์กรที่ถูกจ้างวาดมาซะเกลี้ยงเลย’
นั้นไง.... ไอพี่เอก!!!!!(*=[]=)
“รับทราบครับ ผมจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด”
ผมกดวางสายอย่างเซ็งๆในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ใช่ว่ามันไม่เคยเกิด เกิดขึ้นน่ะบ่อยมากด้วยเพราะเหล่านักฆ่าตั้งแต่4-1มีสิทธิ์แหกกฏที่วางไว้ในโลกมืดโดยไม่มีข้อกางขาแต่จะเหนื่อยก็ตรงที่ถ้าเกิดเรื่องไม่ขาดฝันคนจัดการก็คือหัวหน้าองค์กรเอง
กฏข้อ34:
เหล่าคนเบื้องหลังห้ามแสดงตนหรือก่อเหตุอย่างเปิดเผยต่อโลกเบื้องหน้าเป็นอันขาด….
อยาก....จะร้องไห้~~~..
“เออ....เอ็ม?”
ผมหันกลับมามองลุงพีที่ทำหน้าเหมือนผิดหวังเล็กน้อย อา.....นี้คงรู้สิน่ะว่าผมติดธุระ(ที่ใหญ่มาก) ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วหันมาเผชิญหน้าตรงๆกับร่างบาง
“ขอโทดน่ะพี สงสัยการไปห้องนายคงต้องเอาไว้คราวหน้าแล้วแหละ”
“งั้นเหรอ....ไม่เป็นไรคราวหน้าก็ได้ ผมว่างตลอดเวลาแหละ”
ลุงพียิ้มบางๆให้ผมสบายใจ อ่า....น่ารักจังนางฟ้าของเอ็ม(มันไปเป็นตอนไหนว่ะ==) ผมยืนยิ้มตอบให้เค้าก่อนจะหยิบปากกาเดินตรงเข้าไปหาลุงพีที่ทำหน้าสงสัยใส่
ป่อก
ครืดๆๆ
“อะนี้ เบอร์ห้องผมถ้าวันไหนอยากมาหาก็เดินมาเคาะได้เลยน่ะ(^^)”
ผมเปิดฝาปากกาลูกลื่นแล้วจับมือนุ่มๆของลุงพีให้แบออกก่อนลงมือขีดๆเขียนเบอร์ชั้นและเลขห้องที่ผมอาศัยอยู่ พอผมเอ่ยหน้าขึ้นก็เห็นแก้มลุงพีขึ้นสีชมพูอ่อนๆ เขินเหรอ....หรือพึ่งมีผู้ชายมาจับมือถือแขนแบบนี้เป็นครั้งแรกกันน่ะ(- -)?
“ขะ....ขอบคุณน่ะ...เอ็ม”
พอเขียนเสร็จเขาก็ยกือที่ผมจับไปกุม สักพักก็เงยหน้าขี้นมาส่งยิ้มให้ผมใจละลายสัก3วิก็ยังได้ ก็แหม่...
ใบหน้าขาวเนียนประดับรอยยิ้มหวานจนดวงตาหยี่พวงแก้มนุ่มนั้นขึ้นสีชมพูเข้ม.. มันเป็นภาพที่ผู้หญิงคนไหนก็สู้ความน่ารักใสซื่อแบบนี้ไม่ได้...
“ไปก่อนน่ะ คราวหน้าเราคงมีโอกาสได้เจอกัน”
ลุงพีโบกมือบ๊ายบายเสร็จก็วิ่งไปทางเข้าคอนโดปล่อยให้ผมยืนเคลิ้บเคลิ้มไปกับใบหน้าตอนยิ้มในความทรงจำนั้น...
ผมบอกคุณแล้วไง
ว่าผมเจอ ‘นางฟ้า’
_______________________________FIN__________________________________
ความคิดเห็น