ความรัก คือ สิ่งมีค่าที่ฉันไม่เคยมองเห็น

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ความรักคือสิ่งมีค่าที่ฉันไม่เคยมองเห็น
ไม่เคยรู้ว่าความรักมีค่าขนาดนี้
หากไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา
ฉันเพิ่งเข้าใจ

เนื้อเรื่อง

                                                             ความรัก คือ สิ่งมีค่าที่ฉันไม่เคยมองเห็น
            เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน  อีกไม่กี่วันจะถึงวันของเด็ก ม.6 แล้ว นั้น คือ วันสอบ O-NET และ GAT  PAT  ฉันนึกว่าจะไม่มีเวลามาเล่าเรื่องราวของความรักเสียแล้ว เพราะ ฉันต้องอ่านหนังสือเรียนซึ่งฉันไม่ชอบเอาเสียเลย  เฮ้อ! ฉันอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเร็วๆจัง ฉันอยากอ่านนิยาย อยากเล่นเกมส์ อยากฟังเพลง และอื่นๆอีกมากมายที่ฉันอยากทำ เอาเถอะมาเข้าเรื่องกันดีกว่า คำว่า “รัก” แต่ละคนคงให้คำจำกัดความที่แตกต่างกันออกไป  แต่สำหรับฉัน ให้คำจำกัดความของความรักว่า “การให้ที่ไม่หวังผลตอบแทนใดๆ” ซึ่งความรักที่ว่านั้น ฉันไม่เคยมองเห็นค่าของมันเลย จนกระทั่งฉันประสบกับมันด้วยตัวเอง 
               เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2ปีที่แล้ว
          ตอนนั้นฉันขึ้น ม.4   เพื่อนสนิทที่ฉันรักมากที่สุด เธอชื่อว่า   เอ (นามสมมติ)  พวกเรารักกันมากไปไหนมาไหนด้วยกัน ไว้ใจเล่าให้ฟังกันทุกเรื่อง จนกระทั่งพวกเราอยู่ ม.4 ถึงเวลาที่ต้องแยกสาย พวกเราก็เริ่มห่างเหินกันมากขึ้น เอสนิทกับเพื่อนใหม่ของเธอ จนลืมเพื่อนเก่าอย่างฉัน ฉันพยายามจะดึงเอกลับมาแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันเสียใจมากที่เอทิ้งฉันไป ฉันร้องไห้ที่ฉันต้องอยู่คนเดียว แต่นั้นยังไม่ถึงที่สุด   ที่สุดแห่งความเสียใจ และ ทำให้พวกเราต้องเลิกคบกัน คือ วันนั้นฉันเข้าห้องน้ำได้ยินเอ และเพื่อนของเอนินทาฉันต่างๆนานา ได้ยินอย่างนั้น ฉันยังอยู่ในห้องน้ำ ไม่กล้าเดินออกไป และ ในเย็นวันเดียวกันนั้นเอง ฉันต้องการเคลียกับเอให้รู้เรื่อง แต่เธอกลับบอกปฏิเสธ บอกว่าไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ บอกว่าไม่ได้หมายถึงฉันหมายถึงคนอื่นที่ชื่อเดียวกัน เอทำตัวเรากับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอทำตัวหน้าไว้หลังหลอก ต่อหน้าฉันเธอทำตัวดี แต่พอลับหลัง เธอนินทาฉันสารพัด  ฉันยอมรับว่าฉันเกลียดเพื่อนของเออย่างมาก เพราะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เอเปลี่ยนไป ฉันจึงตัดสินใจไปด่าเพื่อนของเอต่อหน้าเอ  เอเลยด่าฉันกลับมาว่า “อย่าทำตัวแบบนี้อีก เธอไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีใครอยากยุ่งกับเธออีกแล้ว” เมื่อสิ้นคำนั้นเอและเพื่อนเดินจากไปทิ้งฉันอยู่ตรงนั้นคนเดียวร้องไห้ไม่หยุดอยู่คนเดียว เพราะ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้วจริงๆ ชั่ววินาทีนั้น ฉันคิดอยากจะฆ่าตัวตาย แต่แล้วอยู่ๆความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมา ฉันโทรไปหาแม่ เล่าเรื่องให้ท่านฟัง ท่านพูดกับฉันว่า “ไม่เป็นไรนะลูกยังมีแม่ แม่อยู่ข้างหนูเสมอ” พร้อมกับให้ข้อคิดฉัน ท่านพูดว่า “ความสัมพันธ์แบบเพื่อนก็เหมือนแก้ว เมื่อมันแตกแล้วก็ไม่อาจสมานใหม่ได้” สิ้นเสียงแม่  ฉันนั่งคิดอยู่เงียบๆคนเดียว แม่เป็นคนที่อยู่เคียงข้างฉัน ท่านไม่เคยทิ้งฉัน ท่านคอยเช็ดน้ำตาปลอบฉันเสมอ ฉันถามตัวเอง ทำไม ฉันไม่เคยเห็นค่าในความรักเหล่านี้เลย ฉันมองข้ามความรักและหวังดีของแม่ไป
          ตอนฉันอยู่ม.ต้น หลายคนมักบอกว่า ครอบครัวดีที่สุดไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่ แต่ฉันกลับปฎิเสธบอว่าไม่จริง มีเพื่อน เพื่อนต่างหากที่รักเรา เหตุผลที่ฉันคิดเช่นนั้น เพราะฉันเรียนไม่เก่งเท่าน้อง  แม่คงไม่รักฉัน รักแต่น้องของฉัน   เมื่อฉันคิดว่าแม่ไม่รักฉัน ฉันจึงไม่เคยเห็นค่าในความรักเหล่านั้นเลย จนกระทั่งฉันเจอกับมันด้วยตัวเอง ฉันเข้าใจเลยว่า ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา มันเป็นแบบนี้เอง  หากฉันไม่ได้เห็น “โลงศพ” นี้  ฉันคงไม่รู้จักรักแท้    หลายคนมักบอกว่ารักแท้ไม่มีในโลก แต่ฉันว่าไม่จริง เพราะ รักแท้นั้น คือรักของ พ่อแม่ไง