ล่าทะลุออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : ลับลมคมใน

“นี่ ไอ้บอยมึงมาช้าอีกแล้วนะ”

“เออน่า กว่าจะเลิกงานกว่าจะกลับห้อง”

“มึงนี่ตลอดเลยอ่ะ”

“ว่าแต่มึงเหอะ กูบอกหลายทีแล้ว อย่าเรียกชื่อจริงกันในเกมส์ ไม่เคยจำนะมึงเนี่ย”

“อ้าว ตกลงเป็นกูใช่ไหมที่ผิด”

“เออๆ ช่างมันเหอะ ผิดรู้ตัวว่าผิด กูก็นับถือน้ำใจมึงอ่ะ”

“กูล่ะยอมมึงจริงๆไอ้เพลี้ยบอย”

บทสนทนาค่อยข้างเบาจนเหมือนการกระซิบกันมากกว่าของ 2 เพื่อนสนิท ทั้งในเกมส์และนอกเกมส์   นั้นเพราะโต๊ะอาหารที่ถัดไป 3 โต๊ะคือ Green Rabbit เป้าหมายงานล่าสุดของหมู หรือ 1 ใน 4 นักล่าในตำนาน “มหาหมู” ซึ่งไม่ว่าในด้านชื่อเสียงหรือวิทยายุทธนั้น ไม่ได้ด้อยไปกว่า The Killer เลย

 ภายในร้านอาหารขึ้นชื่อของเมืองหัวเอ่ย ที่มีอาณาเขตติดกับเมืองเต่าทอง    2 ใน 4 นักล่าในตำนาน สะกดรอยตาม Green Rabbit ซึ่งดูท่าทีไม่รู้เลยว่ามียอดฝีมือแอบสะกดรอยตั้งแต่เมื่อเช้า  คนหนึ่งเพื่อทำงานที่ได้รับปากไว้ กับอีกคนเพราะเกิดข้อสงสัยเหตุการณ์ดังกล่าวว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ กับงาน 2 ชิ้นที่เป็นเรื่องเดียวกัน เวลาติดๆ กับตัวเองและเพื่อน

“แล้วเจ้าเข้ามาทางไหนเนี่ย “ มหาหมูเอ่ยปากถาม The Killer ซึ่งทั้งสองอยู่ในชุดธรรมดาที่ไร้ซึ่งหน้ากาก ช่างดูกลมกลืนกับผู้เล่นอื่นๆ อย่างยิ่งหรืออีกนัยหนึ่งคือ ไม่มีราศีของนักล่าในตำนานเลยแม้แต่นิด

“แหม แล้วเจ้าเข้ามาทางไหนเนี่ย” The Killer พูดเลียนเสียงมหาหมูแต่ออกแหลมสักนิดเพื่อให้รู้ว่าเป็นการเยาะเย้ย ก่อนพูดด้วยเสียงปกติแต่เข้มข้นว่า “ไอ้กระแดะ”

“เฮ้ย!! ยังไงของมึงเนี่ยไอ้เพลี้ยบอย กูชักงงกะมึงแล้วนะ” มหาหมูกล่าวด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด

“อ้าว ก็อยู่กันสองคนแค่นี้อ่ะ ธรรมดาๆ ดิ อย่าสตอมาก ฟังแล้วจะอ้วก ” บอยตอบแล้วมองหน้ามหาหมูด้วยแววตาซื่อๆ

“กวนตีนกูทุกทีนะมึง ดีนะที่ในเกมส์นานๆทีได้เจอกัน ไม่งั้นคงมีตายกันไปข้างล่ะ”หมาหมูตอบแบบขี้เกียจเถียง

“เก่งแต่กะกูล่ะมึง ไอ้หมาหมู”The Killer ตอบโต้ทันที

“มหาเว้ย มหา ไม่ใช่หมา เฮ้อ กูล่ะยอม ตกลงมึงมาทางไหน”

“หลังร้าน ต้องแอบน้อง Green Rabbit หน่อย เดี๋ยวจำได้ แล้วมึงตามมาตั้งแต่เช้าแล้วใช่ป่ะ”

ยังไม่ทันที่มหาหมูจะได้ตอบ Green Rabbit ก็คว้าถุงผ้ารูปร่างเหมือนได้หุ้มห่อกระบี่ไว้ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นกระบี่หยกเดินออกจากร้านไปอย่างรีบร้อน  เพราะเป็นถุงผ้าผืนเดี๋ยวกับตอนที่ The Killer ส่งของให้  Green Rabbit

มหาหมูร้องตะโกนเพื่อเก็บตังค์ค่าอาหาร 2-3 อย่าง ทั้งที่ยังไม่มีใครกินเลย ก่อนวางเงินที่โต๊ะแล้วรีบเดินตามเป้าหมายอย่างเร่งรีบแต่แนบเนียน ทิ้ง The Killer  นั่งงงๆ อยู่คนเดียว 

ภายนอกร้าน Green Rabbit เดินออกจากร้านไปตามท้องถนนอย่างอารมณ์ดี   ในขณะที่มหาหมูสะกดรอยตามแบบห่างๆ แต่ไม่คลาดสายตา  หลังจากนั้นไม่นาน Green Rabbit ก็เดินผ่านร้านขายยาก่อนเลี้ยวซ้ายมุ่งไปข้างหน้าซึ่งเป็นป่าข้างๆเมือง

“ไปไหนของเค้านะ”มหาหมูบ่นพึมพำ

ใช่เวลาไม่นาน ก็มาถึงกลางป่าไร้ซึ่งผู้คน ยากแก่การสะกดรอยตามโดยไม่ให้รู้ตัว แต่ด้วยฝีมือของมหาหมูแล้วก็มีไม่กี่คนเช่นกันที่จะรู้สึกตัวว่าถูกติดตาม ซึ่งด้วยความมั่นใจในฝีมือตัวเองของมหาหมูนี้เอง ทำให้เขารู้สึกสงสัยไม่น้อยเมื่อ Green Rabbit หยุดเดินแล้วพูดขึ้นว่า

“ชายอกสามศอก ใยเลยต้องหลบๆซ่อนๆ”

“ขอโทษที่เสียมารยาท แม่นาง เพียงแต่ข้ามีความจำเป็น เออ..คือ... ”มหาหมูมักเป็นเช่นนี้เสมอเมื่อถูกผู้หญิงจ้องหน้าไม่ว่าจะในเกมส์หรือนอกเกมส์

“อยากจะได้กระบี่หยกนี้ใช่ไหม”Green Rabbit พลันถามขึ้นมาหน้าตาเฉย

“แม่นางรู้!!” มหาหมูกล่าวตอบอย่างตกใจ

“งั้นเอาไปดิ”Green Rabbit พูดพลางโยนกระบี่หยกที่ถูกแกะออกจากห่อผ้าให้มหาหมู

“อ้าว ซะงั้น”หมาหมูรับกระบี่มาอย่างง่ายดาย ก้มมองกระบี่หยกอย่างพินิจ ก่อนจะได้รับ “ซิบ” แล้วมหาหมูก็ยกแขนที่มีอุปกรณ์คล้ายนาฬิกาขึ้นมาอ่านดู ข้อความที่ปรากฏ “”นี่กูซิบจะบอกมึงว่ากูออกจากเกมส์ไปกินข้าวร้านเจ๊หงส์นะ แล้วไอ้นัดมันชวนไปกินเบียร์ที่บ้านมัน  มึงงานเสร็จแล้วรีบตามมานะ”

หลังจากมหาหมูอ่านประโยคสุดท้ายเสร็จ ทันใดนั้นก็รับรู้ได้ถึงพลังกดดันอันมหาศาลที่เคลื่อนที่เข้ามาอย่างรวดเร็วทางด้านซ้าย ไม่ว่าจะเพราะการเสียสมาธิจากการซิบหรือว่าเป็นยอดฝีมือก็ตาม มหาหมูไม่อาจจะหลบไดทันแล้ว ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดคือ ปะทะ มหาหมูพลิกตัวพร้อมเกร็งพลังที่ฝ่ามือดาวตกเต็มขั้น แม้สถานการณ์คับขันแต่มหาหมูยังนิ่งพอที่จะใช้วิชาเกราะทองป้องกันไว้อีกชั้น แต่กระนั้น มหาหมูก็ไม่แน่ใจว่าเวลาจวนตัวแบบนี้เขาจะรอดได้หรือไม่

เปรี๊ยง!! เสียงดังสนั่นก่อนทุกอย่างจะเงียบลงในทันที   เหลือเพียงเศษใบไม้รอบๆที่กระจายปลิวเหมือนเพิ่งเกิดพายุครั้งใหญ่

ทุกอย่างดูอื้ออึงไปหมด หยดเลือดค่อยๆตกลงพื้น แล้วร่างเจ้าของเลือดก็ทรุดลง คุกเข่าข้างหนึ่งพยายามฝืนไม่ให้ล้ม

เวลา 19.30 น.

“เฮ้ย ไอ้บอย ตกลงไอ้หมูจะมาป่าวเนี่ย”

“มาดิ กูซิบบอกมันแล้ว เออแต่มันนานผิดปกตินะ เดี๋ยวลองโทรตามมันอีกรอบ มันคงออกจากเกมส์แล้วมั้ง” บอยพลิกตัวจะหยิบโทรศัพท์ ซึ่งจะด้วยความซุ่มซามหรือไม่ก็ตาม แก้วที่วางข้างๆโดนปัดตกแตกกระจาย บอยมองดูแก้วที่แตกบนพื้นก่อนเงยหน้ามองเพื่อน พร้อมพึมพำในลำคอ “ไอ้หมู”