ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ทอม ริดเดิ้ล
ตอนที่8 ทอม ริดเดิ้ล
แทบไม่น่าเชื่อว่า เพียงสมุดไดอารี่ เล่มเล็กๆ จะสามารถสร้างเรื่องราวที่ใหญ่หลวงได้ สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนหนึ่งจากเด็กผู้หญิงธรรมดาให้ค้นพบอีกด้านของตัวเอง พบโชคชะตาของตัวเอง มันพลิกผลันชีวิตของฉันทั้งชีวิต
ฉันมองหนังสือบันทึกเล่มเก่าๆของทอม ริดเดิ้ล มันเคยเป็น แต่ตอนนี้สภาพมันสำหรับคนอื่นก็คงหนังสือขาดรุ่งริ่งเล่มหนึ่งที่แฮรี่ พอตเตอร์ทำมันเสียหายยับเยิน
เขาทำให้ประตูแห่งความลับบานสุดท้ายของฉันหายไปโดยไม่รู้ตัว พร้อมๆกับการแบ่งแยกจิตใจของฉันโดยสิ้นเชิง
ฉันได้มันกลับมาอีกครั้งในคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน หลังจากที่ด็อบบี้ทิ้งมันหลังจากได้ถุงเท้าของแฮรี่ไป ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมถึงต้องเก็บมันไว้อีก แต่ความรู้สึกลึกๆของฉัน รู้ว่ามันยังมีความลับที่ซ่อนไว้อยู่ แพนซิปของทอม.... ทำไมเขาถึงมีพลังอำนาจได้ขนาดนี้
ความคิดของฉันดิ่งลงไปยังวันแรกที่ได้พบสมุดเล่มนี้ มันติดมากับหนังสือมือสองที่หนังสือที่แม่ซื้อมาให้ สมุดบันที่เก่าๆ เพียงครั้งแรกที่ได้เห็น ฉันก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ฉันรับรู้ถึงความพิเศษของหนังสือเล่มนี้ทันที
แม้ว่าจะรับรู้ถึงความไม่ธรรมดา แต่ฉันก็ได้เริ่มเขียน....ท่ามกลางความรู้สึกสับสน น้อยเนื้อต่ำใจ ความอ่อนแอ.
นานกว่าที่ฉันกว่าจะบรรจงลงหยดหมึกแรกลงไปบนแผ่นกระดาษ
“....ฉัน ควรจะเริ่มเขียนอย่างไรดี!”
หมึกซึมหายไปในกระดาษ ฉันนิ่ง เปิดกระดาษแผ่นต่อไป
`...แนะนำตัวซิ......` ตัวหนังสือปรากฏตอบกลับมา ฉันมองด้วยความงุนงง
หนู ชื่อจินนี่...
`สวัสดีจินนี่...ชั้นชื่อ ทอม ริดเดิ้ล`
ทอม ริดเดิ้ล คุณเป็นใคร...
`อ่า..จินนี่...ใช่... ชั้นเป็นเพื่อนเธอ...` อักษรปรากฏออกมา
`ชั้นรับรู้ถึงความทุกข์ใจของเธอได้....`
“ทำไม...คุณรู้...ไม่เคยมีใครเข้าใจหนูเลย”
`เล่าให้ฉันฟังซิจินนี่...`
“ไม่....หนู..”
`เธอไม่ไว้ใจชั้นหรือ....ฉันเป็นเพื่อนเธอ โปรดวางใจชั้น`
ฉันนั่งมองสมุดบันทึกนิ่งอย่างลังเลใจ
`ชั้นเป็นความทรงจำ ...จินนี่...ชั้นไม่เป็นภัยต่อเธอ `
“ความทรงจำหรือ..”
`ชั้นมีชีวิตก่อนเธอนานมากแล้ว ชั้นเคยเรียนที่ฮอกวอตส์ มันเป็นโชคชะตา
จินนี่ เราถึงมาพบกัน...`
“โชคชะตา”
`ใช่....แม้ตอนนี้เธอยังไม่ไว้ใจชั้นไม่เป็นไร แต่ชั้นรู้ว่าในที่สุดเราจะเป็นเพื่อนกันได้`
“เพื่อนหรือ....หนูไม่เคยมีเพื่อน..หนูมีแต่พี่ชาย..ไม่ซิ..ตอนนี้หนูไม่มีใครแล้ว ตั้งแต่รอนพบเพื่อนใหม่ เขาก็ไม่เคยสนใจหนูอีกเลย”
`รอน...`
“เขาเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เขามีเพื่อนใหม่แล้ว”
`เธอเกลียดพวกเขาหรือ...?`
ฉันตกใจกับถามนี้
“ไม่...เขา....”
เขา.....เธอหมายถึงเพื่อนของพี่ชาย`
“ทอม หนูไม่รู้..แฮรี่....”
`เขาชื่อแฮรี่หรือ...`ทอมถาม
แต่ฉันยังลังเล
`เล่าเรื่องของเขาให้ฟังซิจินนี่`
“ความจริงแฮรี่เป็นคนดีมาก..แล้วเขายังเป็นคนดัง”
ฉันเขียนไปใจก็อดเต้นแรงไม่ได้เมื่อนึกถึงเขา
`งั้นหรือ..เขาเป็นคนมีชื่อเสียง`
“เขาเป็นเด็กชายเพียงคนเดียวที่รอดพ้นจากความตาย”ฉันบอก
“รอดพ้นจากความตาย ท่าทางเขาน่าสนใจจริงๆด้วย`
“จินนี่ที่รัก....ฉันเข้าใจเธอดี ความรู้สึกที่มีต่อแฮรี่”
“คุณเข้าใจหรือ....”
`เธอรู้จินนี่ เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอก เธอชอบเขา..เธอแค่น้อยใจสับสนกลัวเขา ไม่สนใจเธอ`
ถึงตอนนั้นฉันถึงกับร้องไห้ออกมา
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับทอม ริดเดิ้ล ฉันเริ่มไว้ใจเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ใช้ของเก่าของคนอื่น พี่ๆไม่เคยเข้าใจ ฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกจิตใจพลังชีวิตให้เขาทีละน้อยโดยไม่เฉลียวใจ
แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกตัวกลับเป็นเรื่องที่มีจิตใจแข็งกร้าวขึ้น เขาเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองพาฉันไปพบกับตัวเขาในอดีต เด็กหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความสามารถแต่โดดเดี่ยว
ฉันรับรู้ถึงมุมมืดของจิตใจของเขา เขาถ่ายทอดความเกลียดชิงชัง โดยที่ฉันไม่รู้ตัว เกลียดชังพ่อมักเกิ้ล เลือดสีโคลน แต่สิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจที่สุด
เขาพาฉันไปยังห้องแห่งความลับ ซึ่งเล่ากันว่ามีแต่ทายาทสลิธีรินเท่านั้นที่จะเปิดมันได้
“คุณเป็นทายาทสลิธีริน....”
“เปล่าจินนี่...เรื่องของฉันมันจบไปนานแล้ว เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ…คนที่เปิดห้องแห่งความลับในตอนนี้ไม่ใช่ชั้นแต่เป็นเธอ...เธอเป็นทายาทสลิธีริน...”
“หนูหรือ..”ร่างของทอม เริ่มปรากฎอย่างเลือนลางในห้องแห่งความลับ
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับเขา ด้วยการสนทนาไม่ใช่แค่การเขียนบันทึก หรือเข้าไปในความทรงจำของเขา เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบหกหน้าตาดีมองมาทางฉัน
น่าแปลกที่ฉันกลับไม่มีความรู้สึกกลัวเขาเลยสักนิด
“เธอมีหน้าที่...การพบของเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันถูกกำหนดมานานแล้ว”
“มันเรื่องอะไรกัน..”
“สัญลักษณ์ รูปบาซิลิสก์ บนร่างกายเธอ” ทอมเหลือบมองมาทางฉัน ฉันมองเขาด้วยความตกใจ ข้อมือขวาร้อนวูบ ทันใดนั้นก็มีภาพงูสีดำสนิท พันรอบข้อมือ ปรากฎ
“ชั้นรู้ว่าเธอรู้ และไม่อาจบอกใครได้ เมื่อใดที่เธอโกรธ มันจะปรากฏให้เห็น”
เขายื่นมือมาให้ชั้นดูซึ่ง มีรูปงูบาซิริสก์มันไม่ต่างกันเลย เขายิ้มหยันแววตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
“ชั้นคือชะตาของเธอ...จินนี่”
ฉันพูดไม่ออก งงงันเหมือนถูกฟ้าผ่า
“ถ้าเธอเชื่อฉันเธอจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอานาจักรแห่งเวทมนต์ ชั้นจะพาเธอไปพบกับคำทำนายที่ยิ่งใหญ่แห่งโชคชะตาของเธอ”
เขายื่นมือมาสัมผัสที่มือฉัน ตัวฉันเหมือนถูกแรงกระชากวูบหวิวไป ความรู้สึกแห่งอำนาจแผ่ครอบคุมจิตใจ ฉันเหมือนเดินไปห้องแห่งแสงสว่าง
ลูกแก้วแห่งคำทำนายฉันเดินไปสัมผัส จ้องลึกลงไปภาพต่างๆไหลผ่านมือเรียวเล็ก ผ่านเข้าสมอง จิตใจจนร่างแทบระบิด ฉันถึงกับหมดสติอยู่ที่ห้องแห่งความลับนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าฉันจะตื่นขึ้นมาอีก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
มองทอมที่ยืนมองฉันอยู่ เมื่อเหลือบไปมองข้างๆเห็นงูบาซิลิสก์ตัวใหญ่เลื่อย
อยู่ใกล้ๆ โดยไม่ทำร้ายฉัน
“เห็นคำทำนายของโชคชะตาเธอแล้วใช่ไหม...แม่สาวน้อย”
ทอมมองฉันด้วยสายตาเย็นเหยียบ ฉันนิ่งสบตากับเขา ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ
พยักหน้าช้าๆ ภาพในลูกแก้วแห่งคำทำนายจะไม่ทำให้ฉันกลับไปเป็นคนเดิมได้อีกต่อไป
“กำจัดทุกคนที่เป็นเลือดสีโคลน.ทุกคนที่จะขัดขวางเธอ”ทอมสั่ง
ตอนนั้นฉันได้ตอบตกลงอย่างเลื่อนลอย
“ฉัน..จะจัดการกับเลือดสีโคลน”
“จินนี่เธอจำไม่ได้หรือ...ใครที่แย่งความรักของเธอไป..เฮอร์ไมโอนี่..”
“ใช่....ชั้นเกลียดเฮอร์ไมโอนี่!!” แล้วในตอนนั้นฉันทำไปเหมือนไม่รู้สึกตัว
ฉันสาปเฮอไมโอนี่ และนักเรียนคนอื่น ตามคำสั่งทอม
มันไม่ง่ายเลยที่จะแยกแยะว่าตัวเองทำอะไรลงไป นับวันยิ่งเลวร้ายลง
“แฮรี่ก็เป็นเลือดสีโคลน. เขาเกลียดเธอจินนี่..”
ตอนนั้นฉันเกือบถูกเขาครอบงำโดยสมบูรณ์แล้ว ทำเรื่องต่างๆอีกมากมายทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว
ชื่อนั่นทำให้ฉันเหมือนถูกน้ำสาด ใส่หน้าทั้งๆที่กำลังจะหมดสติ
“จัดการเขา..จินนี่...”
“ฉันไม่สามารถชนะเขาได้..”
“เธอจะชนะเขาได้ ชั้นจะสอนคาถาโบราณให้เธอ เธอจะชนะทุกคนที่เป็นศัตรูกับเธอ”
“ทอม”
“ชั้นจะจัดการกับเขาเองจินนี่ เธอหาทางพาเขามาที่นี่”
ฉันไม่ตอบตอนนี้จิตใจฉันสับสนปนเปกันหมด
ฉันฝึกคาถาสะกดใจ และคาถากรีดแทงใจ พร้อมๆกับทำตามแผนทอม ริดเดิ้ล ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่ามีพรสวรรค์ทางด้านคาถาเป็นอย่างมาก มันได้ผลมากกว่าที่คิด พังที่พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์มีอานุภาพ
แผนที่ทอมวางไว้ได้ผล เขาทำให้ฉันเหมือนถูกบาซิลิสก์จับตัวไป ดูเหมือนแผนที่วางไว้ได้ผล แต่ก่อนที่แฮรี่จะเข้ามาฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างมาก
ทอมมองฉันออกทุกอย่าง
“มันสายไปแล้วจินนี่ ถ้าเธอยังจำคำทำนายได้คนแรกที่เธอจะต้องกำจัดคือแฮรี่”
“คุณจะทำอะไรเขา”
ทอมมองดูฉันด้วยสายตาว่างเปล่า
“เธอนยังอ่อนแออยู่ ฉันคงต้องให้เธอนอนเฉยๆสักพัก ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง
ทางเดินเธอจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ”
เขาชี้มือมาทางชั้น
“สตูเปฟาย”
ตัวฉันล้มไปนอน ตัวแข็งนิ่ง ความรู้สุดท้ายก่อนหมดสติเมื่อเห็นร่างของแฮรี่วิ่งเข้ามา จับตัวฉันน้ำเสียงสั่นตกใจ ไม่แฮรี่จะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าฉันคิดถูก ถ้าคำทำนายนั่นเป็นจริง ทอม หรือ ลอร์ดเดอโวมอร์ จะไม่มีวันทำอะไรแฮรี่ได้
แล้วถ้าฉันคาดเดาผิดแฮรี่ได้รับบาดเจ็บมากหรือเป็นอะไรไป ต่อไปฉันจะมองหน้าแฮรี่ มองหน้าทุกคนในบ้านได้อย่างไร
แฮรี่กำลังถูกทำร้าย ไม่...ฉันอยากตื่นขึ้นไปขอโทษเขา ไปช่วยเขา แต่ฉันขยับตัวไม่ได้เลย ผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันไม่รู้
แล้วจู่ๆหน้าอกฉันก็ปวดร้าว เสียงร้องโหยหวนของทอม ริดเดิ้ล ฉันเหมือนจะฟื้นคืนสติกลับมาทีละน้อย มองดูร่างทอม ไม่ซิ ความทรงจำของเขามีลำแสงพวยพุ่งออกมา ร่างกายฉันปวดร้าวเป็นร้อยเท่าพันทวี
แฮรี่มองมาทางฉันวางเขี้ยวงูลงจากสมุดบันทึก ที่มีน้ำหมึกไหลนอง
ฉันอดสะท้านใจไม่ได้ร้องไห้ออกมา เขาได้รับบาดเจ็บมาก มองดูฉันด้วยความเป็นห่วง
“จินนี่...”
“ขอโทษนะแฮรี่..” ฉันคงได้แต่ร่ำร้องในใจ
มองดูบาดแผลของเขาที่เป็นทางยาว
แล้วคำโกหกก็พร่างพรูออกมาจากฉันอีกครั้ง จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ แม้แต่ตัวฉันเองยังรับข้อนี้ไม่ได้
แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บมา แต่เขาก็ยิ้มให้กำลังใจฉัน
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”แฮรี่ตอบชูสมุดบันทึกให้ฉันดู ฉันร้องไห้อีกครั้งต่อไปนี้ทุกๆอย่างมันคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วสำหรับฉัน
สำหรับฉันแล้วรู้ว่า ทอม ไม่ได้หายไปไหนเลย เพราะเขาคือคนที่อยู่ในเงามืดแห่งความหวาดกลัวของทุกๆคน
แล้วเขาคงไม่รู้ว่าความทรงจำของเขาค้นพบสิ่งที่ตามหามานาน คนผู้มีโชคชะตาเดียวกัน
ฉันจับกลางหน้าอกอีกครั้ง ความเจ็บปวดเหมือนเป็นสิ่งตอกย่ำถึงเขี้ยวงูที่เคยฝังกลางสมุดบันทึก ว่าฉันหลีกเลี่ยงชะตาครั้งนี้ไม่ได้............
แทบไม่น่าเชื่อว่า เพียงสมุดไดอารี่ เล่มเล็กๆ จะสามารถสร้างเรื่องราวที่ใหญ่หลวงได้ สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนหนึ่งจากเด็กผู้หญิงธรรมดาให้ค้นพบอีกด้านของตัวเอง พบโชคชะตาของตัวเอง มันพลิกผลันชีวิตของฉันทั้งชีวิต
ฉันมองหนังสือบันทึกเล่มเก่าๆของทอม ริดเดิ้ล มันเคยเป็น แต่ตอนนี้สภาพมันสำหรับคนอื่นก็คงหนังสือขาดรุ่งริ่งเล่มหนึ่งที่แฮรี่ พอตเตอร์ทำมันเสียหายยับเยิน
เขาทำให้ประตูแห่งความลับบานสุดท้ายของฉันหายไปโดยไม่รู้ตัว พร้อมๆกับการแบ่งแยกจิตใจของฉันโดยสิ้นเชิง
ฉันได้มันกลับมาอีกครั้งในคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน หลังจากที่ด็อบบี้ทิ้งมันหลังจากได้ถุงเท้าของแฮรี่ไป ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมถึงต้องเก็บมันไว้อีก แต่ความรู้สึกลึกๆของฉัน รู้ว่ามันยังมีความลับที่ซ่อนไว้อยู่ แพนซิปของทอม.... ทำไมเขาถึงมีพลังอำนาจได้ขนาดนี้
ความคิดของฉันดิ่งลงไปยังวันแรกที่ได้พบสมุดเล่มนี้ มันติดมากับหนังสือมือสองที่หนังสือที่แม่ซื้อมาให้ สมุดบันที่เก่าๆ เพียงครั้งแรกที่ได้เห็น ฉันก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ฉันรับรู้ถึงความพิเศษของหนังสือเล่มนี้ทันที
แม้ว่าจะรับรู้ถึงความไม่ธรรมดา แต่ฉันก็ได้เริ่มเขียน....ท่ามกลางความรู้สึกสับสน น้อยเนื้อต่ำใจ ความอ่อนแอ.
นานกว่าที่ฉันกว่าจะบรรจงลงหยดหมึกแรกลงไปบนแผ่นกระดาษ
“....ฉัน ควรจะเริ่มเขียนอย่างไรดี!”
หมึกซึมหายไปในกระดาษ ฉันนิ่ง เปิดกระดาษแผ่นต่อไป
`...แนะนำตัวซิ......` ตัวหนังสือปรากฏตอบกลับมา ฉันมองด้วยความงุนงง
หนู ชื่อจินนี่...
`สวัสดีจินนี่...ชั้นชื่อ ทอม ริดเดิ้ล`
ทอม ริดเดิ้ล คุณเป็นใคร...
`อ่า..จินนี่...ใช่... ชั้นเป็นเพื่อนเธอ...` อักษรปรากฏออกมา
`ชั้นรับรู้ถึงความทุกข์ใจของเธอได้....`
“ทำไม...คุณรู้...ไม่เคยมีใครเข้าใจหนูเลย”
`เล่าให้ฉันฟังซิจินนี่...`
“ไม่....หนู..”
`เธอไม่ไว้ใจชั้นหรือ....ฉันเป็นเพื่อนเธอ โปรดวางใจชั้น`
ฉันนั่งมองสมุดบันทึกนิ่งอย่างลังเลใจ
`ชั้นเป็นความทรงจำ ...จินนี่...ชั้นไม่เป็นภัยต่อเธอ `
“ความทรงจำหรือ..”
`ชั้นมีชีวิตก่อนเธอนานมากแล้ว ชั้นเคยเรียนที่ฮอกวอตส์ มันเป็นโชคชะตา
จินนี่ เราถึงมาพบกัน...`
“โชคชะตา”
`ใช่....แม้ตอนนี้เธอยังไม่ไว้ใจชั้นไม่เป็นไร แต่ชั้นรู้ว่าในที่สุดเราจะเป็นเพื่อนกันได้`
“เพื่อนหรือ....หนูไม่เคยมีเพื่อน..หนูมีแต่พี่ชาย..ไม่ซิ..ตอนนี้หนูไม่มีใครแล้ว ตั้งแต่รอนพบเพื่อนใหม่ เขาก็ไม่เคยสนใจหนูอีกเลย”
`รอน...`
“เขาเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เขามีเพื่อนใหม่แล้ว”
`เธอเกลียดพวกเขาหรือ...?`
ฉันตกใจกับถามนี้
“ไม่...เขา....”
เขา.....เธอหมายถึงเพื่อนของพี่ชาย`
“ทอม หนูไม่รู้..แฮรี่....”
`เขาชื่อแฮรี่หรือ...`ทอมถาม
แต่ฉันยังลังเล
`เล่าเรื่องของเขาให้ฟังซิจินนี่`
“ความจริงแฮรี่เป็นคนดีมาก..แล้วเขายังเป็นคนดัง”
ฉันเขียนไปใจก็อดเต้นแรงไม่ได้เมื่อนึกถึงเขา
`งั้นหรือ..เขาเป็นคนมีชื่อเสียง`
“เขาเป็นเด็กชายเพียงคนเดียวที่รอดพ้นจากความตาย”ฉันบอก
“รอดพ้นจากความตาย ท่าทางเขาน่าสนใจจริงๆด้วย`
“จินนี่ที่รัก....ฉันเข้าใจเธอดี ความรู้สึกที่มีต่อแฮรี่”
“คุณเข้าใจหรือ....”
`เธอรู้จินนี่ เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอก เธอชอบเขา..เธอแค่น้อยใจสับสนกลัวเขา ไม่สนใจเธอ`
ถึงตอนนั้นฉันถึงกับร้องไห้ออกมา
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับทอม ริดเดิ้ล ฉันเริ่มไว้ใจเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ใช้ของเก่าของคนอื่น พี่ๆไม่เคยเข้าใจ ฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกจิตใจพลังชีวิตให้เขาทีละน้อยโดยไม่เฉลียวใจ
แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกตัวกลับเป็นเรื่องที่มีจิตใจแข็งกร้าวขึ้น เขาเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองพาฉันไปพบกับตัวเขาในอดีต เด็กหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความสามารถแต่โดดเดี่ยว
ฉันรับรู้ถึงมุมมืดของจิตใจของเขา เขาถ่ายทอดความเกลียดชิงชัง โดยที่ฉันไม่รู้ตัว เกลียดชังพ่อมักเกิ้ล เลือดสีโคลน แต่สิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจที่สุด
เขาพาฉันไปยังห้องแห่งความลับ ซึ่งเล่ากันว่ามีแต่ทายาทสลิธีรินเท่านั้นที่จะเปิดมันได้
“คุณเป็นทายาทสลิธีริน....”
“เปล่าจินนี่...เรื่องของฉันมันจบไปนานแล้ว เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ…คนที่เปิดห้องแห่งความลับในตอนนี้ไม่ใช่ชั้นแต่เป็นเธอ...เธอเป็นทายาทสลิธีริน...”
“หนูหรือ..”ร่างของทอม เริ่มปรากฎอย่างเลือนลางในห้องแห่งความลับ
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันติดต่อกับเขา ด้วยการสนทนาไม่ใช่แค่การเขียนบันทึก หรือเข้าไปในความทรงจำของเขา เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบหกหน้าตาดีมองมาทางฉัน
น่าแปลกที่ฉันกลับไม่มีความรู้สึกกลัวเขาเลยสักนิด
“เธอมีหน้าที่...การพบของเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันถูกกำหนดมานานแล้ว”
“มันเรื่องอะไรกัน..”
“สัญลักษณ์ รูปบาซิลิสก์ บนร่างกายเธอ” ทอมเหลือบมองมาทางฉัน ฉันมองเขาด้วยความตกใจ ข้อมือขวาร้อนวูบ ทันใดนั้นก็มีภาพงูสีดำสนิท พันรอบข้อมือ ปรากฎ
“ชั้นรู้ว่าเธอรู้ และไม่อาจบอกใครได้ เมื่อใดที่เธอโกรธ มันจะปรากฏให้เห็น”
เขายื่นมือมาให้ชั้นดูซึ่ง มีรูปงูบาซิริสก์มันไม่ต่างกันเลย เขายิ้มหยันแววตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
“ชั้นคือชะตาของเธอ...จินนี่”
ฉันพูดไม่ออก งงงันเหมือนถูกฟ้าผ่า
“ถ้าเธอเชื่อฉันเธอจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอานาจักรแห่งเวทมนต์ ชั้นจะพาเธอไปพบกับคำทำนายที่ยิ่งใหญ่แห่งโชคชะตาของเธอ”
เขายื่นมือมาสัมผัสที่มือฉัน ตัวฉันเหมือนถูกแรงกระชากวูบหวิวไป ความรู้สึกแห่งอำนาจแผ่ครอบคุมจิตใจ ฉันเหมือนเดินไปห้องแห่งแสงสว่าง
ลูกแก้วแห่งคำทำนายฉันเดินไปสัมผัส จ้องลึกลงไปภาพต่างๆไหลผ่านมือเรียวเล็ก ผ่านเข้าสมอง จิตใจจนร่างแทบระบิด ฉันถึงกับหมดสติอยู่ที่ห้องแห่งความลับนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าฉันจะตื่นขึ้นมาอีก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
มองทอมที่ยืนมองฉันอยู่ เมื่อเหลือบไปมองข้างๆเห็นงูบาซิลิสก์ตัวใหญ่เลื่อย
อยู่ใกล้ๆ โดยไม่ทำร้ายฉัน
“เห็นคำทำนายของโชคชะตาเธอแล้วใช่ไหม...แม่สาวน้อย”
ทอมมองฉันด้วยสายตาเย็นเหยียบ ฉันนิ่งสบตากับเขา ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ
พยักหน้าช้าๆ ภาพในลูกแก้วแห่งคำทำนายจะไม่ทำให้ฉันกลับไปเป็นคนเดิมได้อีกต่อไป
“กำจัดทุกคนที่เป็นเลือดสีโคลน.ทุกคนที่จะขัดขวางเธอ”ทอมสั่ง
ตอนนั้นฉันได้ตอบตกลงอย่างเลื่อนลอย
“ฉัน..จะจัดการกับเลือดสีโคลน”
“จินนี่เธอจำไม่ได้หรือ...ใครที่แย่งความรักของเธอไป..เฮอร์ไมโอนี่..”
“ใช่....ชั้นเกลียดเฮอร์ไมโอนี่!!” แล้วในตอนนั้นฉันทำไปเหมือนไม่รู้สึกตัว
ฉันสาปเฮอไมโอนี่ และนักเรียนคนอื่น ตามคำสั่งทอม
มันไม่ง่ายเลยที่จะแยกแยะว่าตัวเองทำอะไรลงไป นับวันยิ่งเลวร้ายลง
“แฮรี่ก็เป็นเลือดสีโคลน. เขาเกลียดเธอจินนี่..”
ตอนนั้นฉันเกือบถูกเขาครอบงำโดยสมบูรณ์แล้ว ทำเรื่องต่างๆอีกมากมายทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว
ชื่อนั่นทำให้ฉันเหมือนถูกน้ำสาด ใส่หน้าทั้งๆที่กำลังจะหมดสติ
“จัดการเขา..จินนี่...”
“ฉันไม่สามารถชนะเขาได้..”
“เธอจะชนะเขาได้ ชั้นจะสอนคาถาโบราณให้เธอ เธอจะชนะทุกคนที่เป็นศัตรูกับเธอ”
“ทอม”
“ชั้นจะจัดการกับเขาเองจินนี่ เธอหาทางพาเขามาที่นี่”
ฉันไม่ตอบตอนนี้จิตใจฉันสับสนปนเปกันหมด
ฉันฝึกคาถาสะกดใจ และคาถากรีดแทงใจ พร้อมๆกับทำตามแผนทอม ริดเดิ้ล ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่ามีพรสวรรค์ทางด้านคาถาเป็นอย่างมาก มันได้ผลมากกว่าที่คิด พังที่พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์มีอานุภาพ
แผนที่ทอมวางไว้ได้ผล เขาทำให้ฉันเหมือนถูกบาซิลิสก์จับตัวไป ดูเหมือนแผนที่วางไว้ได้ผล แต่ก่อนที่แฮรี่จะเข้ามาฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างมาก
ทอมมองฉันออกทุกอย่าง
“มันสายไปแล้วจินนี่ ถ้าเธอยังจำคำทำนายได้คนแรกที่เธอจะต้องกำจัดคือแฮรี่”
“คุณจะทำอะไรเขา”
ทอมมองดูฉันด้วยสายตาว่างเปล่า
“เธอนยังอ่อนแออยู่ ฉันคงต้องให้เธอนอนเฉยๆสักพัก ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง
ทางเดินเธอจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ”
เขาชี้มือมาทางชั้น
“สตูเปฟาย”
ตัวฉันล้มไปนอน ตัวแข็งนิ่ง ความรู้สุดท้ายก่อนหมดสติเมื่อเห็นร่างของแฮรี่วิ่งเข้ามา จับตัวฉันน้ำเสียงสั่นตกใจ ไม่แฮรี่จะต้องไม่เป็นอะไร ถ้าฉันคิดถูก ถ้าคำทำนายนั่นเป็นจริง ทอม หรือ ลอร์ดเดอโวมอร์ จะไม่มีวันทำอะไรแฮรี่ได้
แล้วถ้าฉันคาดเดาผิดแฮรี่ได้รับบาดเจ็บมากหรือเป็นอะไรไป ต่อไปฉันจะมองหน้าแฮรี่ มองหน้าทุกคนในบ้านได้อย่างไร
แฮรี่กำลังถูกทำร้าย ไม่...ฉันอยากตื่นขึ้นไปขอโทษเขา ไปช่วยเขา แต่ฉันขยับตัวไม่ได้เลย ผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันไม่รู้
แล้วจู่ๆหน้าอกฉันก็ปวดร้าว เสียงร้องโหยหวนของทอม ริดเดิ้ล ฉันเหมือนจะฟื้นคืนสติกลับมาทีละน้อย มองดูร่างทอม ไม่ซิ ความทรงจำของเขามีลำแสงพวยพุ่งออกมา ร่างกายฉันปวดร้าวเป็นร้อยเท่าพันทวี
แฮรี่มองมาทางฉันวางเขี้ยวงูลงจากสมุดบันทึก ที่มีน้ำหมึกไหลนอง
ฉันอดสะท้านใจไม่ได้ร้องไห้ออกมา เขาได้รับบาดเจ็บมาก มองดูฉันด้วยความเป็นห่วง
“จินนี่...”
“ขอโทษนะแฮรี่..” ฉันคงได้แต่ร่ำร้องในใจ
มองดูบาดแผลของเขาที่เป็นทางยาว
แล้วคำโกหกก็พร่างพรูออกมาจากฉันอีกครั้ง จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ แม้แต่ตัวฉันเองยังรับข้อนี้ไม่ได้
แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บมา แต่เขาก็ยิ้มให้กำลังใจฉัน
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”แฮรี่ตอบชูสมุดบันทึกให้ฉันดู ฉันร้องไห้อีกครั้งต่อไปนี้ทุกๆอย่างมันคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วสำหรับฉัน
สำหรับฉันแล้วรู้ว่า ทอม ไม่ได้หายไปไหนเลย เพราะเขาคือคนที่อยู่ในเงามืดแห่งความหวาดกลัวของทุกๆคน
แล้วเขาคงไม่รู้ว่าความทรงจำของเขาค้นพบสิ่งที่ตามหามานาน คนผู้มีโชคชะตาเดียวกัน
ฉันจับกลางหน้าอกอีกครั้ง ความเจ็บปวดเหมือนเป็นสิ่งตอกย่ำถึงเขี้ยวงูที่เคยฝังกลางสมุดบันทึก ว่าฉันหลีกเลี่ยงชะตาครั้งนี้ไม่ได้............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น