ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลับเปิดเผย
ตอนที่4 ความลับเปิดเผย
ฉันมองคูแชงค์ที่วิ่งไล่พิกวิเจียไปรอบๆห้อง เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะมองตาม แล้วก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ส่วนรอนนั่งคุยเรื่องหนังสือเรียนใหม่กับแฮรี่ พี่ฝาแฝดอยู่บนห้องนอน ส่วนแม่นั่งถักไหมพรมข้างๆเตาผิง สายตาเหลือบมองเตาเผิงตลอดเวลา
ฉันเหลือบมองดูที่นาฬิกาเข็มของพ่อชี้ว่าอยู่ในระหว่างเดินทาง และเกือบจะทันที่ก็ชี้มาที่กลับบ้าน ร่างของพ่อปรากฎข้างๆเตาผิง พร้อมกับเขม่าควันสีดำ ทุกคนหันไปทางเดียวกันเกือบจะทันที แม่รีบลุกขึ้นทันที พ่อหันมองเด็กๆทักทาย
“ไง...ไม่เจอกันหลายวันนะ”
แต่สีหน้าดูเคร่งเครียด แม่มองพ่อแต่ดูเหมือนพ่อจะส่งสายตาปราม ก่อนเดินออกไปห้องทำงานด้วยกัน ฉันมองตามอย่างเป็นกังวล บางทีพ่ออาจรู้บางอย่างเกือบกับเพอซี่แล้ว ฉันรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดอย่างมหันต์ แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างไม่สบายใจเช่นกัน
“เธอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณลุงไปที่กระทรวงหลายวัน” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามฉัน ฉันได้แต่อึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร แล้วทันที ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้มาจากห้อง พร้อมกับเสียงของพ่อตามมา
“มอลลี่ ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ แต่เราต้องยอมรับความจริงได้แล้ว....เราต้องบอกพวกเขา ลูกๆมีสิทธิที่จะรู้ทุกอย่าง พวกเขาโตแล้วนะ”
“ไม่....ไม่....พวกเขาจะทำใจได้ยังไง...เพอซี่...ลูกแม่.....”
ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องแทบลืมหายใจ ฉันมองรอนที่ขอบตาแดง พ่อเดินออกมาจากห้อง มองมาที่รอน
“รอนไปตามพี่ชายลงมา พ่อมีเรื่องจะบอกทุกคน....แฮรี่เฮอมี่ด้วยเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทุกคน....สิ่งที่ทุกคนต้องรับรู้แล้วยอมรับมันให้ได้”
รอนเดินออกไปอย่างไม่มีคำถาม ทุกคนเงียบเหมือนถูกสาป ฉันมองแม่ที่ยังร้องไห้สะอื้นอยู่ในห้อง ตัวของฉันรู้สึกเบาโหวง เฟร็ดกับจอร์จลงมาอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงอึกทึกเหมือนอย่างเคย สบตาทุกคนอย่างงงๆ
พ่อสูดลมหายใจเข้าก่อนที่ตัดสินใจพูดออกมา
“เพอซี่ ถูกขับออกจากภาคี........”
เสียงบอกของพ่อทำให้แม่ร้องไห้อีกครั้ง แต่ทุกคนข้างนอกกลับไม่มีเสียง....ทุกคนคงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันมองพ่อที่ขอบตาแดงๆกลั้นความรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด
“ภาคีสงสัยว่า เพอซี่มีส่วนร่วมในการสังหารนักโทษเมื่อวันก่อน แล้วยังมีมือปราบมารตายคนหนึ่ง.........แต่ถึงไม่มีหลักฐานอะไรก็เถอะแต่มีสายคนหนึ่งเห็นเขาปรากฏตัวแถวนั้น”
“ไม่จริง...”รอนร้องออกมา...แฮรี่เองก็ช็อกช่นกัน
“ก็ไม่มีหลักฐาน......เรื่องนี้ตรวจสอบได้นี่ค่ะ....เพอซี่แค่ทะเยอทะยาน..ไม่มีความผิดร้ายแรงขนาดนั้น” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแทน
“ไม่ได้....เพอซี่เก่งกว่าที่จะถูกใครตรวจสอบได้”พ่อมองทุกคนก่อนพูดต่อ
“เพอซี่เชื่อในเรื่องเลือดบริสุทธิ์….อาจทำงานให้มัลฟอย...ภาคีเชื่อว่าเขาคือผู้เสกตรามารคนใหม่ตามที่สายรายงานมา....พ่อขอห้ามทุกคนติดต่อกับเพอซี่ทุกทาง แล้วเราก็คิดว่าเพอซี่คงบอกเรื่องภาคีหมดแล้ว ดังนั้นเราจะมีการเปลี่ยนแปลงงานในภาคีครั้งใหญ่”
“แต่ฟัจด์เชื่อเพอซี่”จอร์จบอกเบาๆ
“ฟัจด์...สนับสนุนทุกคนที่ไม่ชอบดัมเบิลดอร์”พ่อบอกมองแฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่น้ำตาเริ่มคลอ
“ทำไมเพอซี่ต้องหักหลังพวกเราด้วย...เราเห็นเพอซี่เหมือนพี่ชาย”
ฉันมองไปที่แฮรี่อาการเขาก็ไม่ต่างกันนัก มัลฟอยคือแผลในใจเขา เขาเล่าทุกอย่างเรื่องของสาวกลอร์ดโดโวมอให้ฟัง...เพอซี่นอกจากจะไม่สนใจแล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเข้าข้างพวกเขา....ฉันมองทุกคนทุกอย่างที่ตกอยู่ในความเสียใจ มันเป็นสิ่งที่พวกเราคาดคิดไว้แล้ว....แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดคือต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้
คืนนั้นทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน....ทุกคนต่างกลับไปอยู่ในห้องนอนตัวเองเงียบๆ ฉันพยายามนอนแต่ก็ไม่หลับ ผ่านไปนาน....จนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจึงออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง...ฉันคิดว่าตัวเองจะเป็นคนเดียวที่ลงมา แต่กลับเห็นแฮรี่นั่งอยู่มุมมืดข้างเตาผิง
“ฉันรออยู่นาน..” เสียงทุ้มเย็นเหยีบดังออกมาจากมุมมืด ฉันแปลกใจเหลือบมองดู
“แฮรี่...” ฉันเดินไปหา...
“เธอ...เป็นคนเดียวที่ไม่รู้สึกตกใจ....ไม่แปลกใจกับข่าวนี้เลย น้องสาวคนเดียวที่สนิทกับพี่ชาย...”เสียงขรึมๆพูดขึ้น พร้อมทั้งจ้องหน้าฉันแม้ว่จะมีแสงสลัวจากแสงห้องข้างๆแต่ สายตาของแทบเผาไหม้ตัวฉันเดี๋ยวนั้น
“เธอทำได้ไง...โกหกทุกคนได้หน้าตาย เธอติดต่อกับเพอซี่ตลอดเวลา..ไอ้นกส่งจดหมายห่วยๆ กับไอ้ปริศนางี่เง่าแบบนั้นจดหมายจากเพอซี่ใช่ไหม......จินนี่..ทำไมเธอทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เหมือนกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ”
ฉันอึ้งจนด้วยคำแก้ตัวใดๆ....ยิ่งคิดไม่ถึงว่าแฮรี่จะรู้เรื่องแล้ว
“พี่โกรธฉันเพราะปิดบังความจริง....หรือว่าโกรธที่เพอซี่เข้าข้างมัลฟอย”
ฉันบอกแฮรี่เงียบไปบ้าง....
“ใช่ฉันติดต่อกับเพอซี่...รู้ทุกอย่างที่เขาทำ...แต่พี่จะให้ฉันบอกใครๆว่าตอนนี้เพอซี่ฝักใฝ่เรื่องเลือดบริสุทธิ์....ไปเป็นมือขวามัลฟอยที่คนในบ้านนี้เกลียดที่สุด.....”
ฉันจ้องสายตาแฮรี่ไม่หลบสายตาเขา
“หรือจะบอกว่าเขาเกลียดเฮอร์มี่มาก หรืออยากจะฆ่าแฮรี่....คนที่ขัดขวางการกลับมาของลอร์ดโวลเดอร์มอร์” แฮรี่มองฉันคงแทบอยากจะมองทะลุเข้าไปทุกอนูของหัวใจฉัน
“เลือดเย็น.....เธอเลือดเย็นมากที่ทำกับทุกคนในบ้านนี้ได้ ไหนว่าครอบครัวไง”
“งั้น ก็บอกเรื่องนี้ กับพ่อแม่ รอน หรือว่าเฟร็ดกับจอร์จซิแฮรี่......”
ทั้งคู่เงียบไปนาน เขาได้เพียงแต่พยักหน้าแล้วผละตัวออกไป
“แฮรี่........”
ฉันเรียกเขาอีกครั้ง แฮรี่หยุดชะงักแต่ไม่หันมามอง
“ฉันขอทวงสัญญา....สัญญาที่ปฎิเสธไม่ได้ ......ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นห้ามทำร้ายเพอซี่เด็ดขาด.....”
แฮรี่เดินขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรออกมา....
ถ้าทุกคนเจ็บปวด.....คนที่เจ็บปวดคนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็คือเพอซี่....และต้นเหตุของความเจ็บปวดทั้งหลายเกิดจากฉัน
และสิ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจมากที่สุดในวันนี้ก็คือ ความลับไม่มีในโลก ยิ่งอยากปิดบังมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเปิดเผยได้เร็วเท่านั้น...ดังนั้นฉันต้องระวังความลับของความลับไม่ให้เปิดเผยได้ง่ายๆ.....เหตุผลที่แท้จริงทั้งหมด
.................................................................................................
ฉันมองคูแชงค์ที่วิ่งไล่พิกวิเจียไปรอบๆห้อง เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะมองตาม แล้วก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ส่วนรอนนั่งคุยเรื่องหนังสือเรียนใหม่กับแฮรี่ พี่ฝาแฝดอยู่บนห้องนอน ส่วนแม่นั่งถักไหมพรมข้างๆเตาผิง สายตาเหลือบมองเตาเผิงตลอดเวลา
ฉันเหลือบมองดูที่นาฬิกาเข็มของพ่อชี้ว่าอยู่ในระหว่างเดินทาง และเกือบจะทันที่ก็ชี้มาที่กลับบ้าน ร่างของพ่อปรากฎข้างๆเตาผิง พร้อมกับเขม่าควันสีดำ ทุกคนหันไปทางเดียวกันเกือบจะทันที แม่รีบลุกขึ้นทันที พ่อหันมองเด็กๆทักทาย
“ไง...ไม่เจอกันหลายวันนะ”
แต่สีหน้าดูเคร่งเครียด แม่มองพ่อแต่ดูเหมือนพ่อจะส่งสายตาปราม ก่อนเดินออกไปห้องทำงานด้วยกัน ฉันมองตามอย่างเป็นกังวล บางทีพ่ออาจรู้บางอย่างเกือบกับเพอซี่แล้ว ฉันรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดอย่างมหันต์ แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างไม่สบายใจเช่นกัน
“เธอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณลุงไปที่กระทรวงหลายวัน” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามฉัน ฉันได้แต่อึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร แล้วทันที ก็ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้มาจากห้อง พร้อมกับเสียงของพ่อตามมา
“มอลลี่ ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ แต่เราต้องยอมรับความจริงได้แล้ว....เราต้องบอกพวกเขา ลูกๆมีสิทธิที่จะรู้ทุกอย่าง พวกเขาโตแล้วนะ”
“ไม่....ไม่....พวกเขาจะทำใจได้ยังไง...เพอซี่...ลูกแม่.....”
ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องแทบลืมหายใจ ฉันมองรอนที่ขอบตาแดง พ่อเดินออกมาจากห้อง มองมาที่รอน
“รอนไปตามพี่ชายลงมา พ่อมีเรื่องจะบอกทุกคน....แฮรี่เฮอมี่ด้วยเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทุกคน....สิ่งที่ทุกคนต้องรับรู้แล้วยอมรับมันให้ได้”
รอนเดินออกไปอย่างไม่มีคำถาม ทุกคนเงียบเหมือนถูกสาป ฉันมองแม่ที่ยังร้องไห้สะอื้นอยู่ในห้อง ตัวของฉันรู้สึกเบาโหวง เฟร็ดกับจอร์จลงมาอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงอึกทึกเหมือนอย่างเคย สบตาทุกคนอย่างงงๆ
พ่อสูดลมหายใจเข้าก่อนที่ตัดสินใจพูดออกมา
“เพอซี่ ถูกขับออกจากภาคี........”
เสียงบอกของพ่อทำให้แม่ร้องไห้อีกครั้ง แต่ทุกคนข้างนอกกลับไม่มีเสียง....ทุกคนคงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันมองพ่อที่ขอบตาแดงๆกลั้นความรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด
“ภาคีสงสัยว่า เพอซี่มีส่วนร่วมในการสังหารนักโทษเมื่อวันก่อน แล้วยังมีมือปราบมารตายคนหนึ่ง.........แต่ถึงไม่มีหลักฐานอะไรก็เถอะแต่มีสายคนหนึ่งเห็นเขาปรากฏตัวแถวนั้น”
“ไม่จริง...”รอนร้องออกมา...แฮรี่เองก็ช็อกช่นกัน
“ก็ไม่มีหลักฐาน......เรื่องนี้ตรวจสอบได้นี่ค่ะ....เพอซี่แค่ทะเยอทะยาน..ไม่มีความผิดร้ายแรงขนาดนั้น” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแทน
“ไม่ได้....เพอซี่เก่งกว่าที่จะถูกใครตรวจสอบได้”พ่อมองทุกคนก่อนพูดต่อ
“เพอซี่เชื่อในเรื่องเลือดบริสุทธิ์….อาจทำงานให้มัลฟอย...ภาคีเชื่อว่าเขาคือผู้เสกตรามารคนใหม่ตามที่สายรายงานมา....พ่อขอห้ามทุกคนติดต่อกับเพอซี่ทุกทาง แล้วเราก็คิดว่าเพอซี่คงบอกเรื่องภาคีหมดแล้ว ดังนั้นเราจะมีการเปลี่ยนแปลงงานในภาคีครั้งใหญ่”
“แต่ฟัจด์เชื่อเพอซี่”จอร์จบอกเบาๆ
“ฟัจด์...สนับสนุนทุกคนที่ไม่ชอบดัมเบิลดอร์”พ่อบอกมองแฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ที่น้ำตาเริ่มคลอ
“ทำไมเพอซี่ต้องหักหลังพวกเราด้วย...เราเห็นเพอซี่เหมือนพี่ชาย”
ฉันมองไปที่แฮรี่อาการเขาก็ไม่ต่างกันนัก มัลฟอยคือแผลในใจเขา เขาเล่าทุกอย่างเรื่องของสาวกลอร์ดโดโวมอให้ฟัง...เพอซี่นอกจากจะไม่สนใจแล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเข้าข้างพวกเขา....ฉันมองทุกคนทุกอย่างที่ตกอยู่ในความเสียใจ มันเป็นสิ่งที่พวกเราคาดคิดไว้แล้ว....แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดคือต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้
คืนนั้นทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน....ทุกคนต่างกลับไปอยู่ในห้องนอนตัวเองเงียบๆ ฉันพยายามนอนแต่ก็ไม่หลับ ผ่านไปนาน....จนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจึงออกมาจากห้องลงไปข้างล่าง...ฉันคิดว่าตัวเองจะเป็นคนเดียวที่ลงมา แต่กลับเห็นแฮรี่นั่งอยู่มุมมืดข้างเตาผิง
“ฉันรออยู่นาน..” เสียงทุ้มเย็นเหยีบดังออกมาจากมุมมืด ฉันแปลกใจเหลือบมองดู
“แฮรี่...” ฉันเดินไปหา...
“เธอ...เป็นคนเดียวที่ไม่รู้สึกตกใจ....ไม่แปลกใจกับข่าวนี้เลย น้องสาวคนเดียวที่สนิทกับพี่ชาย...”เสียงขรึมๆพูดขึ้น พร้อมทั้งจ้องหน้าฉันแม้ว่จะมีแสงสลัวจากแสงห้องข้างๆแต่ สายตาของแทบเผาไหม้ตัวฉันเดี๋ยวนั้น
“เธอทำได้ไง...โกหกทุกคนได้หน้าตาย เธอติดต่อกับเพอซี่ตลอดเวลา..ไอ้นกส่งจดหมายห่วยๆ กับไอ้ปริศนางี่เง่าแบบนั้นจดหมายจากเพอซี่ใช่ไหม......จินนี่..ทำไมเธอทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เหมือนกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ”
ฉันอึ้งจนด้วยคำแก้ตัวใดๆ....ยิ่งคิดไม่ถึงว่าแฮรี่จะรู้เรื่องแล้ว
“พี่โกรธฉันเพราะปิดบังความจริง....หรือว่าโกรธที่เพอซี่เข้าข้างมัลฟอย”
ฉันบอกแฮรี่เงียบไปบ้าง....
“ใช่ฉันติดต่อกับเพอซี่...รู้ทุกอย่างที่เขาทำ...แต่พี่จะให้ฉันบอกใครๆว่าตอนนี้เพอซี่ฝักใฝ่เรื่องเลือดบริสุทธิ์....ไปเป็นมือขวามัลฟอยที่คนในบ้านนี้เกลียดที่สุด.....”
ฉันจ้องสายตาแฮรี่ไม่หลบสายตาเขา
“หรือจะบอกว่าเขาเกลียดเฮอร์มี่มาก หรืออยากจะฆ่าแฮรี่....คนที่ขัดขวางการกลับมาของลอร์ดโวลเดอร์มอร์” แฮรี่มองฉันคงแทบอยากจะมองทะลุเข้าไปทุกอนูของหัวใจฉัน
“เลือดเย็น.....เธอเลือดเย็นมากที่ทำกับทุกคนในบ้านนี้ได้ ไหนว่าครอบครัวไง”
“งั้น ก็บอกเรื่องนี้ กับพ่อแม่ รอน หรือว่าเฟร็ดกับจอร์จซิแฮรี่......”
ทั้งคู่เงียบไปนาน เขาได้เพียงแต่พยักหน้าแล้วผละตัวออกไป
“แฮรี่........”
ฉันเรียกเขาอีกครั้ง แฮรี่หยุดชะงักแต่ไม่หันมามอง
“ฉันขอทวงสัญญา....สัญญาที่ปฎิเสธไม่ได้ ......ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นห้ามทำร้ายเพอซี่เด็ดขาด.....”
แฮรี่เดินขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรออกมา....
ถ้าทุกคนเจ็บปวด.....คนที่เจ็บปวดคนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็คือเพอซี่....และต้นเหตุของความเจ็บปวดทั้งหลายเกิดจากฉัน
และสิ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจมากที่สุดในวันนี้ก็คือ ความลับไม่มีในโลก ยิ่งอยากปิดบังมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเปิดเผยได้เร็วเท่านั้น...ดังนั้นฉันต้องระวังความลับของความลับไม่ให้เปิดเผยได้ง่ายๆ.....เหตุผลที่แท้จริงทั้งหมด
.................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น