จินนี่ วีสลีย์

ลำดับตอนที่ #17 : ยาพิษ3

ตอน ยาพิษ 3



“จินนี่ ความจริงชั้นควรเรียกเธอคุยส่วนตัวก่อน แต่เพราะชั้นเองก็เชื่อใจนักเรียนที่นี่ทุกคน ...”

    ฉันพยักหน้า ดัมเบิลดอร์กวาดสายตามองทุกคนอีกครั้ง ก่อนถามขึ้น

“จินนี่  เมื่อค่ำวานนี้  หนูได้ไปที่โรงนกฮูกจริงไหม…”



    ฉันเหลือบมองดูโช แชงที่เมินสายตาไปทางอื่น

“ที่จริงคำตอบของหนูก็คงไม่สำคัญ เพราะที่อาจารย์เรียกหนูมานี่ก็คงมีคำตอบในใจอยู่แล้ว....”

“มีสวีสลีย์เธอควรตอบอาจารย์ใหญ่ตรงๆดีกว่านะ เพราะว่าเราเองก็แค่อยากรู้ว่าใครเข้าใครออกที่โรงนกฮูกในช่วงเวลานั้นบ้าง หรือหนูพบใครที่น่าสงสัย...”



ศาสตราจารย์ มักกอลนากัล ที่ยืนอยู่ข้างๆศาตราจารย์เสนป เอ่ยขึ้น



    ขณะนั้นฉันเหมือนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงตักเตือน หัวสมองฉันกลับว่างเปล่า เบาโหว่ง ฉันไม่รู้สึกหวาดกลัว แต่ก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี



    “ค่ะ หนูไปที่นั่น เมื่อคืนนี้” ในที่สุดฉันก็ตอบออกมา

“นั่นไงค่ะอาจารย์ จินนี่ไปที่โรงนกฮูกจริงๆ หนูเห็นจินนี่ไปป้วนเปี้ยนที่รางให้อาหารนกของหนู..” โช แชง โพลงออกมา ฉันไม่รู้สึกแปลกใจเลย

ทุกคนต่างมองดูที่ฉันที โช ที



“จินนี่ถือของเหมือนถุงเล็กๆ เมื่อเห็นหนูกับแฮรี่เธอรีบเก็บไว้...”



โชพูดมองฉันไม่เป็นมิตรอย่างเปิดเผย ฉันเพิ่งสังเกตเห็นขอบตาแดงเธอเหมือนผ่านการร้องไห้ได้สักพัก

ทุกคนมาหยุดสายตามองที่ฉันเป็นจุดเดียว

ดัมเบิลดอร์เงียบขยับแว่นก่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างลำบากใจ



“แฮรี่ ….แฮรี่..พอตเตอร์....”เสียงดัมเบิลดอร์เรียกหลายครั้งกว่าที่แฮรี่จะเงยหน้าสบตากับอาจารย์ใหญ่

“แฮรี่ ถ้าอย่างนั้นเธอก็พบจินนี่ด้วยซิ..”



เขานิ่งอยู่นาน ฉันเองก็เหมือนลืมหายใจไปชั่วครู่

ในที่สุดเขาก็พยักหน้ารับช้าๆ

“ครับ..”



“แฮรี่....!!!!!!!” เสียงร้องเรียกชื่อเพื่อนของรอนและเฮอไมโอนี่ดังอย่างลืมตัว

รอนสีหน้าผิดหวังอย่างรุนแรง



    “แฮรี่..ทำไมนาย..ถึง..”รอนแทบอยากไปตั้นหน้าแฮรี่ตอนนั้น

“รอนไม่เอาน่า....”เฮอร์ไมโอนี่ รีบดึงมือรอนออกมา

“มีสเตอร์วีสลีย์ นี่แค่การสอบถามเฉย ยังไม่ได้โทษใครนะ”



    เสียงศจ.มักกอลนากัล ร้องเตือน รอนพอสงบลงบ้าง แต่ยังทำท่าฮึดฮัดอยู่

โช แชง ป้ายน้ำตา พูดด้วยน้ำเสียงเครือๆ



“เมื่อก่อนนั้นหนูไม่เคยเข้าใจว่า แม้พวกเราไม่เคยจะสนิทกันแต่ทำไมทุกครั้งที่เจอหน้าจินนี่ทุกครั้งเธอจึงแสดงความจงเกลียดจงชังอย่างเปิดเผย แต่หนูไม่เคยใส่ใจเลย หนูเคยคิดว่า เธออาจเข้าใจผิดเรื่องหนูกับไมค์ แต่ตั้งแต่วันที่แข่งควิชดิชวันนั้น จึงเข้าใจ จินนี่ วีสลีย์ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็น เธอเป็นนังแม่มดร้ายดีๆนี่เอง เธอต้องการทำร้ายหนู เพราะอิจฉาที่ แฮรี่มาสนใจหนู.....แต่ทำไมต้องมาทำร้ายไอวี่ของหนู....มันเป็นแค่นกฮูกที่ไม่รู้เรื่องด้วยเลย”



“ไม่จริง...เธอพูดเหลวไหลอะไรโช แชง”



ฉันคิดว่าควรทำอะไรบ้างแล้ว การที่นำชื่อของแฮรี่ มาพาดพิงยิ่งทำให้เพิ่มน้ำหนักของเหตุผล...และเป็นการต่อปัญหาให้บานปลาย

“ใครๆก็รู้ว่าเธอชอบแฮรี่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เพราะแฮรี่รู้นิสัยที่แท้จริงของเธอเขาจึงไม่สนใจเธอ...เธอจึงหันไปคบกับไมค์ ...แต่คบไปได้ไม่นานไมค์เขาก็รู้สึกกังวลใจ เพราะว่าเธอชอบทำอะไรแปลกๆ เขาว่าเธออาจจะฝักใฝ่ในศาสตร์มืดด้วยซ้ำ ชั้นยังว่าไมค์กังวลใจไปเอง จนชั้นมาเจอด้วยตัวเอง”



ฉันสบตาโช แววตาวาว

“โกหก...เรื่องระหว่างฉันกับไมเคิล มีพวกเราเท่านั้นที่รู้.....แล้วมันจบไปนานแล้ว”

ฉันตอบโต้บ้าง แต่ดูเหมือนโชไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ



“เธอก็เลยหันไปคบกับมัลฟอยซิ” เสียงเยาะเย้ยตามมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากให้คนแหลกลานอยู่ต่อหน้า ผมดำขลับยาวสลงยถึงกลางหลังมันช่างเกะกะตาเสียนี่กระไร



เสียงแหลมเล็กช่างหนวกหูเหลือเกิน เหมือนกับเจ้าแมงมุมยักษ์ตัวนั้น....อ่า...ใช่มันคือแมงมุมยักษ์    มันพ่นพิษใส่ฉันของเหลวสีม่วงไหลมาเป็นสายฉันหลบไม่ทัน     มันทำให้ฉันต้องทรมานกับพิษมาถึงตอนนี้ ฆ่ามันซิ....เพียงแค่ใช่คาถาคำสาบพิฆาตทุกอย่างก็จะจบ

ไม่ต้องตอบคำถาม ไม่ต้องแก้ตัว ไม่ต้องปิดบังใคร...ไม่ต้องทรมาน........



จินนี่....วีสลีย์....ใช่นั้นคือวิถีทางของเธอความยิ่งใหญ่....อำนาจ....พรสวรรค์...โชคชะตา....ที่แม้แต่ลอร์ดโวลดอมอร์ยังต้องไข่วคว้า....ใช่ซิยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นพร้อมทั้งปลดปล่อยตัวของตัวเอง

ฉันจับปลายไม้กายสิทธิ์กำแน่น พร้อมทั้งดึงไม้ออกมาจากกระเป๋าหลังอย่างช้าๆ ของบางอย่างหล่นตามมา มันคือถุงสีดำ ถุงใส่ยาต้นเลือดพิษ ร่างของฉันร้อนวูบ ...ดีมันจะจบลงแล้ว....



“นั่นถุงนั้น....ที่เห็น...ที่โรงนกฮูกนั้น...” เสียงโชดังมา

    ทุกคนมองตามเป็นสายตาเดียว ก่อนที่ฉันจะยกไม้ขึ้น ร่างสูงโปร่งเดินมาใกล้ๆฉันจับมือฉันไว้แน่น เขากระซิบข้างหูฉันเบาๆ

    “จินนี่ วีสลีย์...ฉันอยากให้เธอท่องชื่อนี้ไว้...เพราะมันคือชื่อของเธอ..”

แล้วเขาก็ก้มลงเก็บถุงยาที่ตกใกล้ๆฉัน ลุกขึ้นยื่นถุงยานี่ให้โชดู....



    “เธอหมายถึงถุงนี้ใช่ไหม....” เดรโกกวาดสายตามองทุกคน เทยาเม็ดสีแดงออกมาให้ทุกคนเห็น

    “ความจริงจะพิสูจน์ว่าจินนี่ใช่คนร้ายหรือไม่ก็ไม่ยาก.....กินเข้าไปซิจินนี่เพื่อตัวเธอ”

เดรโกหันกลับมา ยื่นยามาตรงข้างหน้า มันเหมือนฉันพบแสงสว่างริบหรี่ท่ามกลางความมืดมิด.....จะสนใจใครที่มองอย่างตกตะลึง....แฮรี่ที่มองมาที่ฉันนิ่ง



    รอนเงียบขรึม เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับตัวสั่นมือปิดปาก

    “กินซิ...จินนี่..เธอต้องกินมัน”  

เสียงเย็นราวกับไม่มีความรู้สึกของรอนดังขึ้น ฉันยิ้มออกมาที่มุมปาก ถ้าเพอซี่อยู่เขาคงต้องทำอย่างนี้เช่นกัน ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องกังวลใจอะไรอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเรื่องเพอซี่กับรอนอีกแล้ว เขาจะเข้าใจทุกๆเรื่องที่เพอซี่ทำเพื่อน้องสาวคนนี้ มันแลกมาด้วยความเจ็บปวด ของทุกๆคน



    แล้วมันก็คือสิ่งที่คอยเตือนใจฉันให้ยืนหยัดต่อสู้กับด้านมืดของตัวเองมาตลอด

“ไม่...จินนี่อย่าทำอะไรบ้าๆอย่างนี้นะ......”

    เสียงของแฮรี่ดังโพล่งขึ้นมา เมื่อเห็นฉันยื่นมือไปหยิบยา ฉันเหลือบมองดูแฮรี่ที่มองฉันด้วยความเป็นห่วง บางอย่างในดวงตาของเขาที่ไม่อาจปิดบังได้ ความสับสน



    ฉันยิ้มให้กับแฮรี่เป็นครั้งแรก

“จินนี่...” เขาเรียกชื่อฉันอีกครั้งเบาๆ

    “หุบปาก ไปเลยแฮรี่...ถ้านายห้ามจินนี่อีก แสดงว่านายไม่เคยเชื่อใจจินนี่เลย...และแสดงว่านายไม่เชื่อใจชั้นด้วย...แล้วก็คงไม่มีประโยชน์ที่เราจะเป็นเพื่อนกันอีก”



    เสียงรอนดังเฉียบขาดขึ้นมา แฮรี่หันกลับไปมองรอนยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

ฉันหันมองโช แชง ชูยาเม็ดสีแดงขึ้นมา มันเป็นยาพิษที่ปรุงจากต้นเลือดพิษ ออกดอกเพียงปีละครั้งที่ใจกลางป่าดงดิบที่แอฟริกา และมันเป็นยาเม็ดสุดท้ายของฉัน



    ฉันถูกพิษของอาราก็อก ในวันที่เพอซี่ไปพบฉันที่ในป่าต้องห้าม ฉันเกือบฆ่าเพอซี่ เขารู้ความลับของฉัน เราต่อสู้กับเจ้าแมงมุมยักษ์ แต่ฉันพลาดท่าถูกพิษของมันเข้า ความจริงฉันควรจะตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ฉันกลับไม่เป็นอะไร

    เรื่องนี้แม้แต่เพอซี่ยังแปลกใจ ฉันก็แปลกใจ แต่ไม่นานฉันก็รู้คำตอบในตัวของฉันเหมือนมีบางอย่างที่ต่อสู้กัน พิษของเจ้าแมงมุม และ....พิษของงูบาซิลิสก์ที่แฮรี่ใช้เขี้ยวงูแทงสมุดบันทึกนั้น



    ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความเชื่อมโยงระหว่างฉัน กับทอม ริดเดิ้ล และแฮรี่ พอตเตอร์ มันซับซ้อนและดูสับสนวุ่นวาย แม้แต่ฉันเองก็ดูเมือนให้เหตุกับมันไม่ได้



    และฉันเลิกหาเหตุผลให้กับเรื่องนี้นานแล้ว มันไม่จำเป็นเลย ในเมื่อเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว

แต่สิ่งที่ฉันควรจะคิดให้หนัก ว่าหลังจากที่ฉันกินยาเม็ดสุดท้าย ที่จะช่วยควบคุมพิษ และจิตใจของฉัน...มัน.จะเกิดอะไรขึ้น...



**********************************************************************