ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ยาพิษ2
ตอนที่ 16 ยาพิษ 2
สิ่งที่เดรโก มัลฟอย ได้ยิน คงไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน เขาเพียงแต่นิ่งเงียบไป ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาคงออกมาโวยวายและไม่ฟังเสียงใคร แล้วหาเรื่องไปทั่ว หลายปีที่ผ่านมาสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาก็คงเลวร้ายไม่แพ้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแฮรี่
เพียงแต่เรื่องบ้างอย่างมันไม่ง่ายที่จะพูดออกมา หรือกล้าทำเท่านั้นเอง ผู้ที่เคยหยิ่งทะนงในสายเลือดบริสุทธิ์ที่เข้มข้น ต้องสับสนเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเป็นผู้เสพความตาย
รอนคงได้แต่เงียบขรึม เขาองก็สับสนเหมือนทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่มองเดรโก ในช่วงเวลาที่ผ่านมาได้เกิดเรื่องมากมาย ทำให้ทุกคนเติบโตขึ้นอย่งช้าๆโดยไม่รู้สึกตัว
“ทั้งที่พ่อชั้นทำกับพวกครอบครัวเธอขนาดนี้ ทำไมเธอกับเพอซี่ถึงบอกเรื่องนี้ เธอไม่คิดหรือว่า ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อ......มันง่ายมาก”
เดรโกถามขึ้นโดยสายตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
ฉันยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ส่ายศีรษะช้า
“พ่อของเธอ ลูเซียส มัลฟอย เขาได้เลือกทางของเขาแล้ว เธอเองมีสิทธิที่จะเลือกทางเดินของเธอ.....ทางเดินตามรอยเท้าพ่อของเธอ ตามรอยเท้าทอม ริดเดิ้ล
หรือหนทางที่จะช่วยเหลือแม่ของเธอ หนทางที่แทบไม่มีความหวังอะไรเลย ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ได้นอกจากตัวเธอสิ่งที่เธอกำลังจะเลือกคืออนาคตของเธอเอง....”
เดรโกกำมือแน่น ตาฉันยังจับจ้องที่เขา
“เธอมีทางที่ต้องเลือกได้ ......แต่ฉันกลับเลือกไม่ได้.....ไม่ว่าเธอจะเลือกที่จะบอกกับพ่อของเธอหรือไม่ก็ตาม ในที่สุดเรื่องของฉันเค้าก็ต้องรู้ เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ยามเมื่อแสงดวงดาวปรากฏ ลอร์ดโวลโดมอรืจะรู้ทุกอย่าง”
ทั้งรอน เดรโก และฉันต่างจมดิ่งในความคิดของตัวเอง รอนยื่นมือมาบีบมือฉัน
“รอน..รอน...” เสียงเรียกของเฮอร์ไมโอนี่ ดังทำลายความเงียบ ท่าทางวิ่งกระฮืดกระหอบหน้าตาตื่น มาจากบันไดวน มาหยุดที่ทั้งสาม
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว......”แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดพูดทันที เมื่อเห็นเดรโก หันมองหน้ารอน สีหน้าฉงนเมื่อเห็นขอบตาแดงๆ
“รอน ...เกิดอะไรขึ้น....เดรโกนายทำอะไรอีก” สีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเป็นโกรธทันที จ้องเดรโกด้วยสายตาเกลียดชังโดยไม่ปิดบัง
เดรโกได้แต่ยิ้มหยัน มีเสียงฮึเบาๆออกมา เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งอดโมโหไม่ได้จะเดินเข้าไปหาเขา แต่รอนยกมือขวาง
“พอแล้วเฮอร์มี่....”
รอนพูดออกมาเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองหน้ารอนอย่างแปลกใจ
“เขาไม่ได้ทำอะไรชั้นหรอก......เธอมาหาชั้นมีอะไรหรือ”
คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่เหมือนนึกได้ สีหน้าซีดลง
“เรื่องนกฮูก....”
“เรื่องนกฮูกที่ตาย รู้แล้ว...นักเรียนส่วนใหญ่กลับหอบ้านตัวเองเกือบหมดแล้ว...”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะ จับเสื้อรอนแน่น
“ไม่ใช่....ไม่ใช่...ตอน...ตอนนี้..มีพยานบอกว่าเห็นผู้ต้องสงสัยแล้ว....”
ตัวฉันเย็นวาบอีกครั้ง ได้แต่ถอนใจเหลือบมองเดรโก ที่มองมาทางฉันเหมือนกัน
“ผู้ต้องสงสัย.....ใครกัน....” รอนถาม
เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับเงียบอีกครั้ง จ้องรอนนิ่ง
“ใครกัน....” รอนถามอีกครั้งอย่างช้าๆด้วยเสียงต่ำ รู้สึกระแวงอย่างอดไม่ได้
เพื่อนสาวอ้ำอึ้ง หันมามองทางฉัน
“มีคนบอกว่าเมื่อวานเย็นเห็นจินนี่...ที่โรงพักนกฮูก...”
เธอพูดเบาๆ มองฉันด้วยความเสียใจ
“จินนี่....ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ...”
“ไม่ต้องกังวลใจหรอกค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ...”
ฉันพูดปลอบใจเฮอร์ไมโอนี่ น่าแปลกใจที่ใจฉันกลับสงบใจมาก
“ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ให้ฉันมาตามเธอ กับจินนี่ด้วย” เธอบอกต่อ
รอนมองไปข้างหน้า พูดลอยๆขึ้น
“นายว่าไง เดรโก”
เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับหันมองหน้ารอนที มองหน้าเดรโกทีเธอคงคิดว่า ตัวเองข้ามอะไรไปกันแน่
เดรโกไหวไหล่น้อยๆ
“ไม่รู้สิ...แต่ว่าทางเดินไปห้องดัมเบิลดอร์ ยังอยู่อีกไกล ค่อยๆคิดก็ได้”
ฉันถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“นั่นสินะ .....งั้นเราเดินไปช้าๆเถอะ”
พูดจบฉันก็เดินนำหน้าก่อนอย่างสบายใจ
เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าหงุดหงิด เพราะไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
แม้ว่าเหมือนจะรู้สึกปลอดโปร่ง แต่ว่าก็ไม่มีใครพูดกับใคร ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องดัมเบิลดอร์ ดูเหมือนว่าความตึงเครียดเข้าครอบงำทุกคน
ทุกคนมาหยุดที่หน้าห้องอาจารย์ใหญ่ของฮออกวอตส์ เสียงเฮอร์ไมโอนี่บอกรหัสผ่าน แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพียงแต่ก้าวเดินไปกับคนอื่น มาหยุดอยู่ที่ห้องโถงรับรองที่ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็ดูไม่คับแคบนักเมื่อมีแขกมาเยือนหลายคน
ฉันกวาดสายตามองรอบๆ มีอาจารย์ดูแลบ้านสลิธลีนศาตราจารย์เสนป แล้วยังมีโช แชง ยืนอยู่ข้างๆอยู่กับศาสตราจาย์มักกอลนากัล ทุกคนต่างสีหน้าเคร่งเครียด
“เดรโก เธอมาทำไมที่นี่”
เสียงของเสนป ดังท่ามกลางความตึงเครียด เหลือบมองพรีเฟคบ้านตนเอง
“ผมคิดว่าอาจารย์กำลังตามพรีเฟค....”
“ไม่เป็นไรเซอเวรัส....” เสียงแหบแต่เปี่ยมด้วยความน่าเกรงขามของศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ดังขึ้นเบาๆ ยกมือห้ามเสนป
“อีกไม่นาน เราคงต้องประกาศให้เด็กๆ ได้รับรู้.....มีนกฮูกของพวกเขามากมายต้องตายลง คงปิดบังอะไรไม่ได้ สิ่งที่สำคัญตอนนี้ก็คือเรื่องว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้.....และทำด้วยเหตุผลอะไร...”
แล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์หันมาทางฉัน
“จินนี่ เธอคงพอรู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“เฮอร์ไมโอนี่ บอกบ้างแล้วค่ะ” ฉันตอบ ดัมเบอดอร์พยักหน้า หันไปประตูทางเข้า แฮรี่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนเช่นกัน ผมสีดำกระเซอะกะเซิง มา
“เนวิลย์ เพิ่งบอกผมครับ” เขารีบแก้ตัว
“ไม่เป็นไร แฮรี่ เรายังไม่ได้เริ่มกันเลย”
อาจารย์ใหญ่บอก กวาดสายตามองกับทุกๆคน
“ที่จริงที่ชั้นเรียกทุกคนมาที่นี่ คงรู้เหตุผลดี เมื่อเช้าฟิลด์ภารโรงของเรา ได้ตรวจตราดูบริเวณรอบๆโรงเรียนตามปกติ......และได้พบกับเรื่องที่น่าตกใจ นกฮูกที่โรงนกฮูกตายเกลื่อนสามสิบกว่าตัว มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายมากสำหรับโรงเรียนเราไม่มีใครคาดคิด.........หลายปีมานี้โรงเรียนเราต้องผจญกับเรื่องเลวร้ายหลายอย่าง ที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือการกลับมาของลอร์ดโวลเดอมอร์
เราคอยระมัดระวัง และสังเกตการณ์เรื่องนี้มาตลอด แต่ก็มีหลายเรื่องที่เราอาจข้ามไป ชั้นไม่อยากสงสัยหรือปรักปรำใคร แต่เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายชั้นจึงเรียก พวกเธอมาอยู่ต่อหน้า และพูดคุยกัน”
ทุกคนต่างยืนนิ่ง แม้ว่าสถานการณ์ตึงเครียดอย่างไร แต่ฉันกลับไม่รู้สึกกังวลใจเลย
ดัมเบิลดอร์หยุดพูดแล้วมองสบตาฉัน
“จินนี่ ความจริงชั้นควรเรียกเธอคุยส่วนตัวก่อน แต่เพราะชั้นเองก็เชื่อใจนักเรียนที่นี่ทุกคน ...”
สิ่งที่เดรโก มัลฟอย ได้ยิน คงไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน เขาเพียงแต่นิ่งเงียบไป ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาคงออกมาโวยวายและไม่ฟังเสียงใคร แล้วหาเรื่องไปทั่ว หลายปีที่ผ่านมาสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาก็คงเลวร้ายไม่แพ้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแฮรี่
เพียงแต่เรื่องบ้างอย่างมันไม่ง่ายที่จะพูดออกมา หรือกล้าทำเท่านั้นเอง ผู้ที่เคยหยิ่งทะนงในสายเลือดบริสุทธิ์ที่เข้มข้น ต้องสับสนเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเป็นผู้เสพความตาย
รอนคงได้แต่เงียบขรึม เขาองก็สับสนเหมือนทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่มองเดรโก ในช่วงเวลาที่ผ่านมาได้เกิดเรื่องมากมาย ทำให้ทุกคนเติบโตขึ้นอย่งช้าๆโดยไม่รู้สึกตัว
“ทั้งที่พ่อชั้นทำกับพวกครอบครัวเธอขนาดนี้ ทำไมเธอกับเพอซี่ถึงบอกเรื่องนี้ เธอไม่คิดหรือว่า ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อ......มันง่ายมาก”
เดรโกถามขึ้นโดยสายตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
ฉันยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ส่ายศีรษะช้า
“พ่อของเธอ ลูเซียส มัลฟอย เขาได้เลือกทางของเขาแล้ว เธอเองมีสิทธิที่จะเลือกทางเดินของเธอ.....ทางเดินตามรอยเท้าพ่อของเธอ ตามรอยเท้าทอม ริดเดิ้ล
หรือหนทางที่จะช่วยเหลือแม่ของเธอ หนทางที่แทบไม่มีความหวังอะไรเลย ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ได้นอกจากตัวเธอสิ่งที่เธอกำลังจะเลือกคืออนาคตของเธอเอง....”
เดรโกกำมือแน่น ตาฉันยังจับจ้องที่เขา
“เธอมีทางที่ต้องเลือกได้ ......แต่ฉันกลับเลือกไม่ได้.....ไม่ว่าเธอจะเลือกที่จะบอกกับพ่อของเธอหรือไม่ก็ตาม ในที่สุดเรื่องของฉันเค้าก็ต้องรู้ เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ยามเมื่อแสงดวงดาวปรากฏ ลอร์ดโวลโดมอรืจะรู้ทุกอย่าง”
ทั้งรอน เดรโก และฉันต่างจมดิ่งในความคิดของตัวเอง รอนยื่นมือมาบีบมือฉัน
“รอน..รอน...” เสียงเรียกของเฮอร์ไมโอนี่ ดังทำลายความเงียบ ท่าทางวิ่งกระฮืดกระหอบหน้าตาตื่น มาจากบันไดวน มาหยุดที่ทั้งสาม
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว......”แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดพูดทันที เมื่อเห็นเดรโก หันมองหน้ารอน สีหน้าฉงนเมื่อเห็นขอบตาแดงๆ
“รอน ...เกิดอะไรขึ้น....เดรโกนายทำอะไรอีก” สีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเป็นโกรธทันที จ้องเดรโกด้วยสายตาเกลียดชังโดยไม่ปิดบัง
เดรโกได้แต่ยิ้มหยัน มีเสียงฮึเบาๆออกมา เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งอดโมโหไม่ได้จะเดินเข้าไปหาเขา แต่รอนยกมือขวาง
“พอแล้วเฮอร์มี่....”
รอนพูดออกมาเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองหน้ารอนอย่างแปลกใจ
“เขาไม่ได้ทำอะไรชั้นหรอก......เธอมาหาชั้นมีอะไรหรือ”
คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่เหมือนนึกได้ สีหน้าซีดลง
“เรื่องนกฮูก....”
“เรื่องนกฮูกที่ตาย รู้แล้ว...นักเรียนส่วนใหญ่กลับหอบ้านตัวเองเกือบหมดแล้ว...”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะ จับเสื้อรอนแน่น
“ไม่ใช่....ไม่ใช่...ตอน...ตอนนี้..มีพยานบอกว่าเห็นผู้ต้องสงสัยแล้ว....”
ตัวฉันเย็นวาบอีกครั้ง ได้แต่ถอนใจเหลือบมองเดรโก ที่มองมาทางฉันเหมือนกัน
“ผู้ต้องสงสัย.....ใครกัน....” รอนถาม
เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับเงียบอีกครั้ง จ้องรอนนิ่ง
“ใครกัน....” รอนถามอีกครั้งอย่างช้าๆด้วยเสียงต่ำ รู้สึกระแวงอย่างอดไม่ได้
เพื่อนสาวอ้ำอึ้ง หันมามองทางฉัน
“มีคนบอกว่าเมื่อวานเย็นเห็นจินนี่...ที่โรงพักนกฮูก...”
เธอพูดเบาๆ มองฉันด้วยความเสียใจ
“จินนี่....ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ...”
“ไม่ต้องกังวลใจหรอกค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ...”
ฉันพูดปลอบใจเฮอร์ไมโอนี่ น่าแปลกใจที่ใจฉันกลับสงบใจมาก
“ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ให้ฉันมาตามเธอ กับจินนี่ด้วย” เธอบอกต่อ
รอนมองไปข้างหน้า พูดลอยๆขึ้น
“นายว่าไง เดรโก”
เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับหันมองหน้ารอนที มองหน้าเดรโกทีเธอคงคิดว่า ตัวเองข้ามอะไรไปกันแน่
เดรโกไหวไหล่น้อยๆ
“ไม่รู้สิ...แต่ว่าทางเดินไปห้องดัมเบิลดอร์ ยังอยู่อีกไกล ค่อยๆคิดก็ได้”
ฉันถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“นั่นสินะ .....งั้นเราเดินไปช้าๆเถอะ”
พูดจบฉันก็เดินนำหน้าก่อนอย่างสบายใจ
เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าหงุดหงิด เพราะไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
แม้ว่าเหมือนจะรู้สึกปลอดโปร่ง แต่ว่าก็ไม่มีใครพูดกับใคร ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องดัมเบิลดอร์ ดูเหมือนว่าความตึงเครียดเข้าครอบงำทุกคน
ทุกคนมาหยุดที่หน้าห้องอาจารย์ใหญ่ของฮออกวอตส์ เสียงเฮอร์ไมโอนี่บอกรหัสผ่าน แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพียงแต่ก้าวเดินไปกับคนอื่น มาหยุดอยู่ที่ห้องโถงรับรองที่ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็ดูไม่คับแคบนักเมื่อมีแขกมาเยือนหลายคน
ฉันกวาดสายตามองรอบๆ มีอาจารย์ดูแลบ้านสลิธลีนศาตราจารย์เสนป แล้วยังมีโช แชง ยืนอยู่ข้างๆอยู่กับศาสตราจาย์มักกอลนากัล ทุกคนต่างสีหน้าเคร่งเครียด
“เดรโก เธอมาทำไมที่นี่”
เสียงของเสนป ดังท่ามกลางความตึงเครียด เหลือบมองพรีเฟคบ้านตนเอง
“ผมคิดว่าอาจารย์กำลังตามพรีเฟค....”
“ไม่เป็นไรเซอเวรัส....” เสียงแหบแต่เปี่ยมด้วยความน่าเกรงขามของศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ดังขึ้นเบาๆ ยกมือห้ามเสนป
“อีกไม่นาน เราคงต้องประกาศให้เด็กๆ ได้รับรู้.....มีนกฮูกของพวกเขามากมายต้องตายลง คงปิดบังอะไรไม่ได้ สิ่งที่สำคัญตอนนี้ก็คือเรื่องว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้.....และทำด้วยเหตุผลอะไร...”
แล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์หันมาทางฉัน
“จินนี่ เธอคงพอรู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“เฮอร์ไมโอนี่ บอกบ้างแล้วค่ะ” ฉันตอบ ดัมเบอดอร์พยักหน้า หันไปประตูทางเข้า แฮรี่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนเช่นกัน ผมสีดำกระเซอะกะเซิง มา
“เนวิลย์ เพิ่งบอกผมครับ” เขารีบแก้ตัว
“ไม่เป็นไร แฮรี่ เรายังไม่ได้เริ่มกันเลย”
อาจารย์ใหญ่บอก กวาดสายตามองกับทุกๆคน
“ที่จริงที่ชั้นเรียกทุกคนมาที่นี่ คงรู้เหตุผลดี เมื่อเช้าฟิลด์ภารโรงของเรา ได้ตรวจตราดูบริเวณรอบๆโรงเรียนตามปกติ......และได้พบกับเรื่องที่น่าตกใจ นกฮูกที่โรงนกฮูกตายเกลื่อนสามสิบกว่าตัว มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายมากสำหรับโรงเรียนเราไม่มีใครคาดคิด.........หลายปีมานี้โรงเรียนเราต้องผจญกับเรื่องเลวร้ายหลายอย่าง ที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือการกลับมาของลอร์ดโวลเดอมอร์
เราคอยระมัดระวัง และสังเกตการณ์เรื่องนี้มาตลอด แต่ก็มีหลายเรื่องที่เราอาจข้ามไป ชั้นไม่อยากสงสัยหรือปรักปรำใคร แต่เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายชั้นจึงเรียก พวกเธอมาอยู่ต่อหน้า และพูดคุยกัน”
ทุกคนต่างยืนนิ่ง แม้ว่าสถานการณ์ตึงเครียดอย่างไร แต่ฉันกลับไม่รู้สึกกังวลใจเลย
ดัมเบิลดอร์หยุดพูดแล้วมองสบตาฉัน
“จินนี่ ความจริงชั้นควรเรียกเธอคุยส่วนตัวก่อน แต่เพราะชั้นเองก็เชื่อใจนักเรียนที่นี่ทุกคน ...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น