ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เกม 1
ตอนที่ 12 เกม
หลังจากที่ฉันหมดสติหลับไปเฉยๆในวันนั้น ศาตราจารย์อนุญาติให้ฉันพักได้อีกหลายวัน ฉันรู้สึกดียามไม่มีใครๆอยู่ ไม่ต้องเจอใครไม่ต้องตอบคำถามใคร ลูน่ามาเยี่ยมฉันที่เรือนพยาบาลในเย็นวันนั้น เธอยังมีผมสีบลอนด์ยาวรุงรัง ท่าทางยังทำให้คนอื่นอยากอยู่ห่างๆเหมือนเดิม แต่ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร สำหรับฉันแล้วลูน่าเป็นเพื่อนที่น่าคบที่สุด ความจริงตั้งแต่ที่เราคบกันมาก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่ แต่พวกเราพอใจที่จะอยู่ด้วยกันเงียบๆต่างฝ่ายต่างใช้ความคิดของตัวเอง..เธอเดินมามองฉัน ทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ฉันลุกจากเตียงพูดดักก่อน
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลูน่า วันนี้ฉันฟังมาทั้งวันแล้ว”
ลูน่ายิ้มหยันเมิน แล้ว ไหวไหล่นิดๆ
“โอเค..ก็ได้ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นนะ..แล้วปล่อยให้เธอตายไปคนเดียวดีไหม”
ฉันเดินมาจับแขนเขย่าเบาๆยิ้มอย่างเอาใจ
“น่า...ลูน่าอย่าเพิ่งโกรธกันเลย เมื่อกี้ฉันเพิ่งเผชิญหน้ากับดัมเบิลดอร์มา....แล้วยังรอน...กับ....”
ฉันเงียบไป นั่งลงไปบนเตียงอย่างเซ็งๆ
ลูน่ามองฉันแล้วถอนหายใจ
“แล้วมัลฟอย....เค้า...รู้เรื่อง.....”
ฉันส่ายศรีษะ “ฉันไม่แน่ใจ...เธอรู้ว่าตอนฉันไม่รู้เรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..ทอมอาจมาหาเค้าก็ได้”
“เธอหมดสติไปสามวัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะจินนี่ ..เออ...จินนี่เธอบอกดัมเบิลดอร์ดีไหม เค้าต้องช่วยเธอได้”
ฉันยืนขึ้นสบกับลูน่าตรงๆ
“เธอดูฉันดีๆนะลูน่า สภาพฉันแบบนี้นะจะให้ฉันไปพูดกับดัมเบิลดอร์ ตอนนี้ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเหมือนแม่มดที่ฝักใฝ่ศาสตร์มืดจะแย่อยู่แล้ว ฉันว่าถ้าเค้ารู้เรื่องฉันคงตายก่อนที่.....ช่างเถอะ..”
“เธอควรไว้ใจดัมเบิลดอร์....เค้าดูแลนักเรียนที่นี่ทุกคน แม้แต่แฮรี่ยังไว้ใจเค้า”
ฉันมองลูน่าอย่างไม่พอใจ
“การที่เธอบังเอิญมารู้เรื่องของฉัน ใช่ว่าจะบังคับให้ฉันเชื่ออย่างที่เธอคิดได้นะ”
ฉันเดินออกไปจากเตียง ลูน่าเดินตาม
“จินนี่ ฉันรู้...แต่...”
“สถานการณ์ตอนนี้ของฉัน ไม่เหมือนแฮรี่ ดัมเบิลดอร์เขาอยู่ฮอกวอตมานานนับสิบๆปีเพราะอะไร แม้แต่ทอมยังกลัวเค้า...”
“ใช่คนที่คุณรู้ว่าใครกลัว...แต่เธอไม่ใช่...เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเค้านี่” ลูน่ามองฉันด้วยสายต่วิงวอน ฉันส่ายศรีษะ
“แล้วนี่เธอจะไปไหนอีก....”
“ดัมเบิลดอร์ให้ฉันพักได้อีกหลายวัน..แต่ไม่ได้บอกว่าต้องอยู่ที่นี่”
ฉันเดินออกนอกห้องพยาบาล ผ่านไปยังระเบียงที่ปราศจากผู้คน
“ลูน่าตอนนี้ นักเรียนหายไปไหนกันหมด”
“คงอยู่ที่สนามควิดดิช รู้สึกเพิ่งซ้อมวันแรก นักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมกันที่สนาม”
ฉันหยุดเดินทันที
“จริงหรือ?” ฉันสบตาลูน่า เธอพยักหน้าช้าๆ เอนหลังพิงระเบียง
“มีแผนอะไรอีกล่ะ”
“ฉันคงอยู่ที่นี่ อย่างไม่สบายใจแน่ ถ้ายังมีแผนที่ตัวกวนอยู่ใกล้ๆ”
ฉันตอบ
“งั้นเธอจะทำยังไงล่ะ...แต่แผนที่อยู่กับแฮรี่..”
“ตอนนนี้เค้าคงซ้อมควิดดิชอยู่ คงไม่พกติดตัวไปด้วย”
“เธอหมายความว่า.....”
ฉันพยักหน้า
“เธอไปที่สนาม ถ้าพวกเค้าเลิกเร็วก็ช่วยถ่วงเวลา ฉันจะกลับไปหอ...ได้ไม่ได้ฉันจะตามไป”
ลูน่าถอนหายใจแล้วแยกตัวออกไป ฉันนมองดู ตามร่างผอมบางเดินออกไป สักครู่แล้วหันเดินไปอีกทาง ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องที่เฟร็ดกับจอร์จให้แผนที่ตัวกวนกับแฮรี่ ฉันก็กังวลกลัวที่เค้าจะติดตามว่าฉันไปไหนมาไหน ฉันเคยขอร้องจอร์จว่าให้ขอคืนจากแฮรี่ แต่จอร์จก็ปฏิเสธ
“ไม่เอาน่า จินนี่ พี่ให้แฮรี่ไปแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะขอคืนได้ แต่นี่เราก็รู้ว่าเคยเป็นของพ่อเขาอย่าไปยุ่งเลย”
ฉันถึงกับพูดไม่ออกไม่พูดกับจอร์จไปหลายวัน
เมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่ เพราะเขายังไม่สงสัยอะไร แต่ตอนนี้เรื่องของฉันชื่อของฉันอยู่ในใจของทุกคนตลอดเวลา มันคงไม่ยากเลยถ้าจะติดตามฉันไปทั่วฮอกวอต
ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูทางเข้าหอกริฟฟินดอร์ สุภาพสตรีอ้วนหันมายิ้ม
“สวัสดีจ๊ะ มิสวีสลีย์ ไม่เจอกันหลายวันนะจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ หนูอยากเข้าหอค่ะ”
“ได้ซิจ๊ะ รหัสผ่าน” นางยิ้ม ฉันก็ยิ้มค้าง
“เออ...คือหนูไม่สบายไปหลายวัน แล้วยังไม่เจอใครเลย...”
“โอ๊ย...จริงหรือจ๊ะ แย่จังเลย..แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
ฉันสูดลมหายใจ กลั้นใจยิ้มตอบ
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังรู้สึกเพลียค่ะ ศจ.ดัมเบิลดอร์ให้หนูมาพักได้”
“ดีจ๊ะ...บอกรหัสผ่านซิจ๊ะ..”
“หนูไม่ทราบค่ะ ยังไม่เจอใครเลย”
หญิงอ้วนยกมือปิดปาก
“งั้นแย่ซิจ๊ะ ขอโทษทีนะมีสวีสลีย์ เธอคงต้องกลับไปถามเพื่อนๆแล้วล่ะ”
“แต่ คุณก้รู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ ปีที่ห้าแล้ว”
“ฉันรู้จ๊ะ แม่สาวน้อย แต่ที่นี่ก็มีกฏมาหลายร้อยปีแล้วเช่นกัน”
รูปสตรีอ้วนตอบ ความอดทนของฉันหมดลง ฉันหันหลังเดินลงส้นเท้าอย่างแรง ออกไปจากที่นั้นอย่างไม่พอใจ ต่อให้ฉันยืนอ้อนวอน หรือร้องไห้น่าสมเพชอย่าง เนวิล ลองบอตท่อม อีกสักชั่วโมง หรือสักปีถ้าไม่มีรหัสผ่านคงไม่มีวันได้เข้าไป ฉันน่าจะลองใช้คาถาที่ฝึกมาพังประตูเข้าไปท่าจะดี แต่นั้นแหล่ะก็คงได้แต่คิด ถ้าทำลงไปจริงๆคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
สักครู่ใหญ่ๆ ฉันก็เดินผ่านมาที่สนามหญ้าสีเขียวขจี ข้างหน้าเป็นสนามซ้อม
ควิดดิช อากาศเริ่มเย็นลงบ้างเพราะพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
ฉันเห็นนักกีฬาควิดดิช ทั้งสี่บ้านซ้อมร่วมกันแบ่งซ้อมคนละมุม ฉันกวาดสายตามองหา ชายหนุ่มสวมแว่นโดยไม่ตั้งใจ เขาใส่ชุดคลุมประจำบ้านสีแดง กำลังขี่ไม้กวาด ไล่กวดตามลูกสนิชสีทองอย่างเอาจริงเอาจัง ฉันเห็นชายหนุ่มผมสีทองชุดคลุมสีเขียว ขี่ไม้กวาดมาตีคู่ เหมือนทั้งสองหันไปคุยอะไรกัน แล้วเร่งความเร็ว ตามลูกสนิช ทั้งคู่ต่างไม่ลดลาวาศอกให้แก่กัน
ลูกสนิชบินหนีออกไปที่ใต้อัตถจรรย์ แล้วบินออกมา ฉันเห็นทั้งคู่ชะงักลังเลมองหาลูกสนิชที่หายไป แต่ฉันกลับเห็นมันบินไปทางรอน ชั่วครู่ดูเหมือนพวกเขาจะเห็นแล้วบินตรงไป แย่งกันต่อ
“เธอมาเร็วกว่าที่คิดนะ....”
เสียงคุ้นๆ ฉันไม่หันไปแต่อมยิ้มพยักหน้า
“ท่าทางอารมณ์ดี สำเร็จแล้วหรือ ได้มาแล้วหรือ”
ลูน่าถาม แต่ฉันส่ายศรีษะ
“เปล่า ไม่ได้...” ฉันตอบ ลูน่าทำหน้างงๆ ฉันยิ้ม
“คือ ฉันไม่รู้รหัสผ่าน.....เข้าหอไม่ได้....”
ลูน่าขมวดคิ้ว นิ่งสักครู่ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ
ฉันหันไปสบตา แล้วหัวเราะออกมาอีกคน ลูน่าไหวไหล่น้อยน้อยๆ
“ก็ดีแล้วล่ะนะ เมื่อกี้ฉันลืมบอกเธอไปว่า ถ้าเธอขืนทำอะไรตอนนี้ ก็จะมีแต่คนสงสัยเธอ เพราะอยู่ที่หอคนเดียว”
“นั่นซิ ฉันใจร้อนไป.....แต่ฉันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจนะ” ฉันหันไปบอกลูน่า สายตายังมองดูเพื่อนๆ ซ้อมควิดดิช
“ไม่รู้ควิดดิชสนุกตรงไหน ไล่จับลูก น่าเบื่อจะตาย” ลูน่าเอ่ยขึ้น
“สนุกซิ...สนุกมากเลยนะ การไล่กวดลูกสนิช เหมือนการไล่ตามความฝันเมื่อเธอจับมันได้ เธอจะมีความสุขที่สุด มันตามยากนะ เพราะว่ามันจะวิ่งหนีเธอ บินหนี ไม่อยู่นิ่ง เธอจะไม่รู้หรอกว่าจะจับมันได้เมื่อไหร่ เหมือนอุปสรรคต่างๆ ยิ่งเธออยากคว้ามันมากเท่าไหร่ แต่มันก็จะคอยบินหนี”
“แต่เธอก็ชอบ ไม่ใช่หรือ” ลูน่ามองตาม
“เพราะมันมีเป้าหมายไงล่ะ เธอรู้ว่าถ้าจับมันได้ก็จะชนะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“แล้วสิ่งที่เธอทำอยู่ ตอนนี้ล่ะ เธอกำลังเล่นเกมกับคนอื่น เธอเป็นลูกสนิชที่คอยให้คนอื่นไล่กวด เธอกำลังทำให้คนอื่นหัวปั่น เพราะกำลังไล่ตามเธอ”
ลูน่ามองฉันตรงๆ ฉันเมินหน้าหนี
“ใช่ ตอนนี้ฉันอาจเป็นลูกสนิช ที่กำลังเดินเกมอยู่ แต่ถ้าฉันถูกจับได้ ฉันจบเกม ไม่ใช่ฉันจบคนเดียว ทุกคน...ด้วย...ดังนั้นให้แฮรี่..รู้เรื่องก่อนไม่ได้”
“แล้ว เพอซี่..จะหาเจอไหม.. มัลฟอยเธอไว้ใจเขาได้แค่ไหน”
ลูน่าถามสีหน้ากังวล ฉันกลับรู้สึกสงบใจขึ้น มองทั้งแฮรี่ และ เดรโกที่ยังไล่ลูกสนิชอยู่ พูดออกมาลอยๆ
“แล้ว...เธอ คิดว่าฉันควรเดินเกมกับเค้าอย่างไรดี!!!!!”
****************************************************
หลังจากที่ฉันหมดสติหลับไปเฉยๆในวันนั้น ศาตราจารย์อนุญาติให้ฉันพักได้อีกหลายวัน ฉันรู้สึกดียามไม่มีใครๆอยู่ ไม่ต้องเจอใครไม่ต้องตอบคำถามใคร ลูน่ามาเยี่ยมฉันที่เรือนพยาบาลในเย็นวันนั้น เธอยังมีผมสีบลอนด์ยาวรุงรัง ท่าทางยังทำให้คนอื่นอยากอยู่ห่างๆเหมือนเดิม แต่ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร สำหรับฉันแล้วลูน่าเป็นเพื่อนที่น่าคบที่สุด ความจริงตั้งแต่ที่เราคบกันมาก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่ แต่พวกเราพอใจที่จะอยู่ด้วยกันเงียบๆต่างฝ่ายต่างใช้ความคิดของตัวเอง..เธอเดินมามองฉัน ทำท่าเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ฉันลุกจากเตียงพูดดักก่อน
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลูน่า วันนี้ฉันฟังมาทั้งวันแล้ว”
ลูน่ายิ้มหยันเมิน แล้ว ไหวไหล่นิดๆ
“โอเค..ก็ได้ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นนะ..แล้วปล่อยให้เธอตายไปคนเดียวดีไหม”
ฉันเดินมาจับแขนเขย่าเบาๆยิ้มอย่างเอาใจ
“น่า...ลูน่าอย่าเพิ่งโกรธกันเลย เมื่อกี้ฉันเพิ่งเผชิญหน้ากับดัมเบิลดอร์มา....แล้วยังรอน...กับ....”
ฉันเงียบไป นั่งลงไปบนเตียงอย่างเซ็งๆ
ลูน่ามองฉันแล้วถอนหายใจ
“แล้วมัลฟอย....เค้า...รู้เรื่อง.....”
ฉันส่ายศรีษะ “ฉันไม่แน่ใจ...เธอรู้ว่าตอนฉันไม่รู้เรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..ทอมอาจมาหาเค้าก็ได้”
“เธอหมดสติไปสามวัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะจินนี่ ..เออ...จินนี่เธอบอกดัมเบิลดอร์ดีไหม เค้าต้องช่วยเธอได้”
ฉันยืนขึ้นสบกับลูน่าตรงๆ
“เธอดูฉันดีๆนะลูน่า สภาพฉันแบบนี้นะจะให้ฉันไปพูดกับดัมเบิลดอร์ ตอนนี้ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเหมือนแม่มดที่ฝักใฝ่ศาสตร์มืดจะแย่อยู่แล้ว ฉันว่าถ้าเค้ารู้เรื่องฉันคงตายก่อนที่.....ช่างเถอะ..”
“เธอควรไว้ใจดัมเบิลดอร์....เค้าดูแลนักเรียนที่นี่ทุกคน แม้แต่แฮรี่ยังไว้ใจเค้า”
ฉันมองลูน่าอย่างไม่พอใจ
“การที่เธอบังเอิญมารู้เรื่องของฉัน ใช่ว่าจะบังคับให้ฉันเชื่ออย่างที่เธอคิดได้นะ”
ฉันเดินออกไปจากเตียง ลูน่าเดินตาม
“จินนี่ ฉันรู้...แต่...”
“สถานการณ์ตอนนี้ของฉัน ไม่เหมือนแฮรี่ ดัมเบิลดอร์เขาอยู่ฮอกวอตมานานนับสิบๆปีเพราะอะไร แม้แต่ทอมยังกลัวเค้า...”
“ใช่คนที่คุณรู้ว่าใครกลัว...แต่เธอไม่ใช่...เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเค้านี่” ลูน่ามองฉันด้วยสายต่วิงวอน ฉันส่ายศรีษะ
“แล้วนี่เธอจะไปไหนอีก....”
“ดัมเบิลดอร์ให้ฉันพักได้อีกหลายวัน..แต่ไม่ได้บอกว่าต้องอยู่ที่นี่”
ฉันเดินออกนอกห้องพยาบาล ผ่านไปยังระเบียงที่ปราศจากผู้คน
“ลูน่าตอนนี้ นักเรียนหายไปไหนกันหมด”
“คงอยู่ที่สนามควิดดิช รู้สึกเพิ่งซ้อมวันแรก นักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมกันที่สนาม”
ฉันหยุดเดินทันที
“จริงหรือ?” ฉันสบตาลูน่า เธอพยักหน้าช้าๆ เอนหลังพิงระเบียง
“มีแผนอะไรอีกล่ะ”
“ฉันคงอยู่ที่นี่ อย่างไม่สบายใจแน่ ถ้ายังมีแผนที่ตัวกวนอยู่ใกล้ๆ”
ฉันตอบ
“งั้นเธอจะทำยังไงล่ะ...แต่แผนที่อยู่กับแฮรี่..”
“ตอนนนี้เค้าคงซ้อมควิดดิชอยู่ คงไม่พกติดตัวไปด้วย”
“เธอหมายความว่า.....”
ฉันพยักหน้า
“เธอไปที่สนาม ถ้าพวกเค้าเลิกเร็วก็ช่วยถ่วงเวลา ฉันจะกลับไปหอ...ได้ไม่ได้ฉันจะตามไป”
ลูน่าถอนหายใจแล้วแยกตัวออกไป ฉันนมองดู ตามร่างผอมบางเดินออกไป สักครู่แล้วหันเดินไปอีกทาง ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องที่เฟร็ดกับจอร์จให้แผนที่ตัวกวนกับแฮรี่ ฉันก็กังวลกลัวที่เค้าจะติดตามว่าฉันไปไหนมาไหน ฉันเคยขอร้องจอร์จว่าให้ขอคืนจากแฮรี่ แต่จอร์จก็ปฏิเสธ
“ไม่เอาน่า จินนี่ พี่ให้แฮรี่ไปแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะขอคืนได้ แต่นี่เราก็รู้ว่าเคยเป็นของพ่อเขาอย่าไปยุ่งเลย”
ฉันถึงกับพูดไม่ออกไม่พูดกับจอร์จไปหลายวัน
เมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่ เพราะเขายังไม่สงสัยอะไร แต่ตอนนี้เรื่องของฉันชื่อของฉันอยู่ในใจของทุกคนตลอดเวลา มันคงไม่ยากเลยถ้าจะติดตามฉันไปทั่วฮอกวอต
ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูทางเข้าหอกริฟฟินดอร์ สุภาพสตรีอ้วนหันมายิ้ม
“สวัสดีจ๊ะ มิสวีสลีย์ ไม่เจอกันหลายวันนะจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ หนูอยากเข้าหอค่ะ”
“ได้ซิจ๊ะ รหัสผ่าน” นางยิ้ม ฉันก็ยิ้มค้าง
“เออ...คือหนูไม่สบายไปหลายวัน แล้วยังไม่เจอใครเลย...”
“โอ๊ย...จริงหรือจ๊ะ แย่จังเลย..แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
ฉันสูดลมหายใจ กลั้นใจยิ้มตอบ
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังรู้สึกเพลียค่ะ ศจ.ดัมเบิลดอร์ให้หนูมาพักได้”
“ดีจ๊ะ...บอกรหัสผ่านซิจ๊ะ..”
“หนูไม่ทราบค่ะ ยังไม่เจอใครเลย”
หญิงอ้วนยกมือปิดปาก
“งั้นแย่ซิจ๊ะ ขอโทษทีนะมีสวีสลีย์ เธอคงต้องกลับไปถามเพื่อนๆแล้วล่ะ”
“แต่ คุณก้รู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ ปีที่ห้าแล้ว”
“ฉันรู้จ๊ะ แม่สาวน้อย แต่ที่นี่ก็มีกฏมาหลายร้อยปีแล้วเช่นกัน”
รูปสตรีอ้วนตอบ ความอดทนของฉันหมดลง ฉันหันหลังเดินลงส้นเท้าอย่างแรง ออกไปจากที่นั้นอย่างไม่พอใจ ต่อให้ฉันยืนอ้อนวอน หรือร้องไห้น่าสมเพชอย่าง เนวิล ลองบอตท่อม อีกสักชั่วโมง หรือสักปีถ้าไม่มีรหัสผ่านคงไม่มีวันได้เข้าไป ฉันน่าจะลองใช้คาถาที่ฝึกมาพังประตูเข้าไปท่าจะดี แต่นั้นแหล่ะก็คงได้แต่คิด ถ้าทำลงไปจริงๆคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
สักครู่ใหญ่ๆ ฉันก็เดินผ่านมาที่สนามหญ้าสีเขียวขจี ข้างหน้าเป็นสนามซ้อม
ควิดดิช อากาศเริ่มเย็นลงบ้างเพราะพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
ฉันเห็นนักกีฬาควิดดิช ทั้งสี่บ้านซ้อมร่วมกันแบ่งซ้อมคนละมุม ฉันกวาดสายตามองหา ชายหนุ่มสวมแว่นโดยไม่ตั้งใจ เขาใส่ชุดคลุมประจำบ้านสีแดง กำลังขี่ไม้กวาด ไล่กวดตามลูกสนิชสีทองอย่างเอาจริงเอาจัง ฉันเห็นชายหนุ่มผมสีทองชุดคลุมสีเขียว ขี่ไม้กวาดมาตีคู่ เหมือนทั้งสองหันไปคุยอะไรกัน แล้วเร่งความเร็ว ตามลูกสนิช ทั้งคู่ต่างไม่ลดลาวาศอกให้แก่กัน
ลูกสนิชบินหนีออกไปที่ใต้อัตถจรรย์ แล้วบินออกมา ฉันเห็นทั้งคู่ชะงักลังเลมองหาลูกสนิชที่หายไป แต่ฉันกลับเห็นมันบินไปทางรอน ชั่วครู่ดูเหมือนพวกเขาจะเห็นแล้วบินตรงไป แย่งกันต่อ
“เธอมาเร็วกว่าที่คิดนะ....”
เสียงคุ้นๆ ฉันไม่หันไปแต่อมยิ้มพยักหน้า
“ท่าทางอารมณ์ดี สำเร็จแล้วหรือ ได้มาแล้วหรือ”
ลูน่าถาม แต่ฉันส่ายศรีษะ
“เปล่า ไม่ได้...” ฉันตอบ ลูน่าทำหน้างงๆ ฉันยิ้ม
“คือ ฉันไม่รู้รหัสผ่าน.....เข้าหอไม่ได้....”
ลูน่าขมวดคิ้ว นิ่งสักครู่ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ
ฉันหันไปสบตา แล้วหัวเราะออกมาอีกคน ลูน่าไหวไหล่น้อยน้อยๆ
“ก็ดีแล้วล่ะนะ เมื่อกี้ฉันลืมบอกเธอไปว่า ถ้าเธอขืนทำอะไรตอนนี้ ก็จะมีแต่คนสงสัยเธอ เพราะอยู่ที่หอคนเดียว”
“นั่นซิ ฉันใจร้อนไป.....แต่ฉันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจนะ” ฉันหันไปบอกลูน่า สายตายังมองดูเพื่อนๆ ซ้อมควิดดิช
“ไม่รู้ควิดดิชสนุกตรงไหน ไล่จับลูก น่าเบื่อจะตาย” ลูน่าเอ่ยขึ้น
“สนุกซิ...สนุกมากเลยนะ การไล่กวดลูกสนิช เหมือนการไล่ตามความฝันเมื่อเธอจับมันได้ เธอจะมีความสุขที่สุด มันตามยากนะ เพราะว่ามันจะวิ่งหนีเธอ บินหนี ไม่อยู่นิ่ง เธอจะไม่รู้หรอกว่าจะจับมันได้เมื่อไหร่ เหมือนอุปสรรคต่างๆ ยิ่งเธออยากคว้ามันมากเท่าไหร่ แต่มันก็จะคอยบินหนี”
“แต่เธอก็ชอบ ไม่ใช่หรือ” ลูน่ามองตาม
“เพราะมันมีเป้าหมายไงล่ะ เธอรู้ว่าถ้าจับมันได้ก็จะชนะ” ฉันตอบยิ้มๆ
“แล้วสิ่งที่เธอทำอยู่ ตอนนี้ล่ะ เธอกำลังเล่นเกมกับคนอื่น เธอเป็นลูกสนิชที่คอยให้คนอื่นไล่กวด เธอกำลังทำให้คนอื่นหัวปั่น เพราะกำลังไล่ตามเธอ”
ลูน่ามองฉันตรงๆ ฉันเมินหน้าหนี
“ใช่ ตอนนี้ฉันอาจเป็นลูกสนิช ที่กำลังเดินเกมอยู่ แต่ถ้าฉันถูกจับได้ ฉันจบเกม ไม่ใช่ฉันจบคนเดียว ทุกคน...ด้วย...ดังนั้นให้แฮรี่..รู้เรื่องก่อนไม่ได้”
“แล้ว เพอซี่..จะหาเจอไหม.. มัลฟอยเธอไว้ใจเขาได้แค่ไหน”
ลูน่าถามสีหน้ากังวล ฉันกลับรู้สึกสงบใจขึ้น มองทั้งแฮรี่ และ เดรโกที่ยังไล่ลูกสนิชอยู่ พูดออกมาลอยๆ
“แล้ว...เธอ คิดว่าฉันควรเดินเกมกับเค้าอย่างไรดี!!!!!”
****************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น