จินนี่ วีสลีย์

ลำดับตอนที่ #5 : ตรอกเดียกอน

ตอนที่5 ตรอกเดียกอน





                       แม้ว่าข่าวของเพอซี่จะทำให้ทุกคนในบ้านเจ็บปวดเป็นกังวลเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนในบ้านรู้คือหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน และทำใจกับเรื่องนี้ แต่ข่าวจากหนังสือพิมพ์ที่เฮอร์ไมโอนี่รับเมื่อวานนี้ก็ทำให้แม่ดูคลายกังวลไปได้ เมื่อเห็นเพอซี่ในชุดคลุมทำงานสีดำออกงานกับฟัจด์ในงานหนึ่ง ซึ่งไม่มีวี่แววบาดเจ็บใดๆเหลืออยู่ แม้สีหน้าดูเงียบขรึมลง และดูเคร่งเครียดไปบ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่ฉันเห็นในวันก่อน

เรื่องของเพอซี่อาจดูเบาบางลง เมื่อเทียบกับเรื่องสงครามเย็นระหว่างฉันกับแฮรี่





ตั้งแต่คืนวันที่ฉันคุยกับเขา ฉันเองพยายามหลบหน้าเขา แล้วเขาก็ดูเหมือนโกรธฉันไม่น้อย แต่ฉันเดาๆว่าเขาคงไม่ได้พูดเรื่องนั้นกับใคร ไม่อย่างนั้นรอนและเฮอร์ไมโอนี่คงมารุมฉันแล้ว แต่นั้นแหละเฮอร์ไมโอนี่ช่างสังเกต เมื่อเห็นฉันและแฮรี่ต่างปฏิเสธที่จะเล่นหมากรุกด้วยกันอย่างเคย เธอก็รู้ว่าผิดปกติ







“จินนี่..”



เฮอร์ไมโอนี่เรียกฉันในเช้าก่อนวันที่เรากำลังเตรียมตัวไปซื้อของใช้สำหรับเทอมใหม่ที่ตรอกไดแอกกอน  สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจนัก

“เธอกับแฮรี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า...วันก่อนก็ยังเห็นคุยกันดีๆ ทำไมจู่ๆก็เงียบไปทั้งคู่แบบนี้ล่ะ”





เฮอร์ไมโอนี่ถามฉันตรงๆซึ่งฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ แม้ว่าในสมัยก่อนฉันอาจจะเป็นแค่เพื่อนของพี่ชาย แต่พอมาระยะหลังเราเติบโตมาด้วยกัน ฉันเองก็ไม่มีพี่สาว เฮอร์ไมโอนี่เองก็เป็นลูกคนเดียว จึงสนิทกันไปโดยไม่รู้ตัว หลายเรื่องที่คุยกันถูกคอ





“เปล่านี่นา......” ฉันปฏิเสธไปน้ำขุ่นๆ เพื่อนรุ่นพี่ทำท่าไม่เชื่อ เปิดประตห้องนอนออกมาพร้อมๆกับที่พูด







“นี่ถ้าเธอไม่คบกับดีนอยู่นะ ต้องคิดว่าแฟนกันงอนกันอยู่แน่”



พอดีกับที่แฮรี่โผล่ออกจากห้องรอน สบตากับฉันพอดี ฉันรีบเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจกลับเต้นแรง   แม้ช่วงหลังฉันจะควบคุมตัวเองได้แต่หลายครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ก็อดรู้สึกปั่นป่วนไม่ได้ ยิ่งเกิดเรื่องในคืนก่อนขึ้นก็ยิ่งเหมือนวัวสันหลังหวะ เขาเหมือนจะคอยสังเกตยามเมื่อมีนกฮูกบินมาทุกครั้ง ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจส่งปริศนาคำทายให้เฮอร์ไมโอนี่ดู เขาก็ได้แต่มองตามตาขุ่นๆ เขาก็คงเดาถูกที่มีจดหมายมากับปริศนาคำทาย แต่ต่อให้คนอืนอ่านยังไงก็คงไม่เข้าใจเพราะมันเป็นรหัสเฉพาะฉันกับเพอซี่เท่านั้น



    ตอนมื้อเช้าแม่วุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าให้ลูกๆ จอร์จเข้าไปช่วยแม่ในครัว แต่ดูเหมือนที่จะช่วยทำพังมากกว่าเมื่อใช้คาถายกของ ยกหม้อซุปข้าวโพดหม้อใหญ่ แต่กลับคำนวนผิด เช้านั้นเราเลยอดทาน ซุปข้าวโพดของแม่ พร้อมกับเสียงตะเพริดออกมาแทบไม่ทัน เรื่องนี้ทำให้ทุกคนถึงกับหัวเราะ ฉันยิ้มค้างเมื่อสายตาสบกับแฮรี่ที่อยู่ตรงข้าม แล้วเงียบไปอีก เฮอร์ไมโอนี่สบตากับรอนอย่างสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร ฉันรู้ว่าหลังพ้นสายตาฉัน คงมีคำถามถามแฮรี่มากมาย ก็ช่างเขาเถอะที่จะตอบอะไร

หลังจากที่เตรียมอาหารให้เด็กๆแล้วแม่จึงเดินมา นั่งข้างฉัน





“เอ...จินนี่..ดูหน้าซีดจังเลยนะไม่สบายหรือเปล่า...”

แม่ทักกลางวงอาหารทุกคนต่างมองทางฉันเป็นตาเดียว





“เมื่อคืนจินนี่ฝันร้ายนะค่ะ...”เฮอร์ไมโอนี่ตอบให้แทนขณะยกน้ำดื่ม

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฝันว่าเจ้าพิกวิเจียไล่จิกแค่นั้น ก็เลยตกใจตื่น” ฉันบอกแม่

“แค่เจ้าพิกไล่จิกนี่นะ...ฝันร้าย” รอนทำหน้าเบ้ไม่อยากเชื่อ ฉันยิ้มเจื่อนๆ





จอร์จกับเฟร็ดมองฉันด้วยความเป็นห่วง หลังจากนั้นทุกคนก็รีบทานอาหารเช้าเพื่อเตรียมไปซื้อของที่ตรอกไดแอกกอน ช่วงที่ทุกคนดูวุ่นวายอยู่นั้นเฟร็ดกับจอร์จ ก็ลากฉันไปในห้อง ครัว สีหน้าไม่สบายใจ

“จินนี่ นี่ยังไม่หายอีกหรือ....” เฟร็ดถามด้วยความเป็นห่วง





“หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ...”





“ยังจะมาโกหกอีก....นี่หลายเดือนแล้วนะน้องป่วยตรงไหนบ้าง ยังปวดท้อง หรือเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า” จอร์จถาม

หลายเดือนก่อน ก่อนช่วงปิดเทอมฉันทดลองกินลูกอมปวดท้องสูตรของเฟร็ด และนั้นมันได้ผลเกินคาด เมื่อท้องฉันปวดแทบแย่ แม้ว่าจะกินยาแก้แล้วแต่ยังไม่หายสนิท ก็จะปวดอยู่เรื่อยๆ เฟร็ดกับจอร์จกังวลใจเรื่องนี้มาตลอด หลังจากนั้นพวกเขาไม่กล้าให้ฉันกินอะไรอีกเลย แต่นั้นมันสักพักใหญ่แล้ว ฉันสามารถปรุงยาแก้ได้สำเร็จ เพียงแต่ พวกเขาไม่รู้เอง



“เธอน่าจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะ พวกเรายอมให้แม่ดุดีกว่าเห็นเธอไม่สบายแบบนี้”

ฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานกับพี่ทั้งสอง

“หนูแค่กังวลใจเรื่องเพอซี่เท่านั้น....ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”

ทั้งสองสบตากัน แล้วถอนหายใจ





“ถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมา ก็จะบอกแม่เลยค่ะ...พวกพี่จะได้เลิกแกล้งหนูเสียที่”

ฝาแฝดขยี้ผมน้องสาวแรงๆ พร้อมกับหันไปเมื่อแม่เรียก พวกเราเดินไปสมทบ

“เอาเด็กๆไปก่อนนะ....”แม่ผลัก รอน แฮรี่ไปก่อน ทั้งคู่บอกชื่อจุดหมายพร้อมหายไปกับเปลวไฟ ต่อมาแฝดทั้งสอง จนเหลือฉันกับแม่





“จริงซิแม่ ไปก่อนนะ หนูลืมของบนห้อง”



“งั้นหนูรีบตามไปนะ....แม่ต้องลืมไปจองคิวซื้อหนังสือใหม่”

แม่พูดแล้วโยนผงฟลู แล้วหายตัวไปเช่นกัน

ฉันรู้สึกโล่งใจที่แผนสำเร็จวันนี้ฉันนัดเจอกับเพอซี่ที่ตรอกมนต์ดำ ฉันเข้าไปในเตาผิง โยนผงฟลูเข้ากองไฟก่อนบอกชื่อจุดหมาย ร่างของฉันเหมือนถูกดึงวูบหนึ่งก็มาแล้ว ปรากฏที่ตรอกเก่าๆ มีกลิ่นอายของความชั่วร้ายอบอวลรอบตัว

พ่อมดแม่มดที่ฝักใฝ่ในมนต์ดำ เดินก้มหน้าเงียบแม้ฉันเคยเข้ามาที่นี่สองสามครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกชินกับบรรยากาศน่ากลัวหมดหมองแบบนี้ สายตาฉันกวาดมองรอบๆรีบใช้คาถาหายตัวก่อนใครจะเจอ

ฉันเดินไปหยุดที่ร้านขายยาโบราณที่ มีตั้งแต่ยารักษาพิษ ถึงยาพิษชนิดต่างๆ ฉันปรากฏตัวพร้อม กับผ้าคลุมสีดำครอบสีศรีษะ เดินเข้าไปในร้านอย่างระมัดระวัง มองเจ้าของร้านที่ผิวหนังเหี่ยวย่นจมูกงุ้มน่ากลัว ฉันยื่นใบสั่งยาออกไปวางไว้ข้างหน้า





“ต้องการทั้งหมดเลยใช่ไหม......”เสียงแหบสั่นๆเอ่ยขึ้น หลังจากที่ดูใบสั่ง

ฉันสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ตอบ ยื่นทองเกลเลี่ยนหลายเหรียญ  เจ้าของร้านหันไปจัดยา ฉันมองรอบๆร้านที่มีเสียงกรีดร้องโหยหวนมาเป็นระยะๆ เจ้าของร้านยื่นถุงสีดำให้ ฉันรีบรับมาเสกให้หายไป พร้อมทั้งเดินออกมาจากร้าน รู้สึกกังวลใจที่ยังไม่เห็นพี่ชาย  กาสีดำตัวหนึ่งบินมาแล้วเกาะที่มือฉัน เป็นนกส่งข่าวของเพอซี่ ฉันอ่านจดหมายเล็กรหัสที่รู้เพียงสองคน





“ยกเลิกนัด”





เมื่ออ่านแล้วกระดาษก็ไหม้ไปเอง ฉันจึงตัดสินใจที่จะรีบไปสมทบกับพี่ๆ คนอื่นก่อนที่เขาสงสัย

ฉันมองรอบๆรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา ฉันตกใจแต่พยายามรวบรวมสติ





“บ้า..น่า...ทำไมมาเป็นตอนนี้ด้วย..”





ปกติถ้ามาที่นี่เพอซี่จะมาเป็นเพื่อน เขาพาฉันเข้ามา แล้วออกไป ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนล้าขึ้นมาเฉยๆ ฉันเดินออกไปในทิศทางที่คิดว่าเป็นทางออกแต่กลับยิ่งรู้สึกสับสน ฉันเดินชนคนหลายคน..แล้วในที่สุดก็มาหยุดทีชะงักเมื่อ เจอพ่อมดวัยกลางคนขอบตาแดงกล่ำ รูปร่างผอมโซสวมเสื้อผ้าเก่าๆ มองฉันอย่างไม่เป็นมิตร เกรี้ยวกราด





“แม่สาวน้อย...เจ้า...อ่า...กลิ่นอายความชั่วร้าย”





“ข้าสัมผัสถึง....อำนาจ...”

ฉันแทบไม่มีแรงแม้แต่ยกไม้ ตัวฉันเหมือนจะหายไปจากโลกนี้หน้าอกปวดร้าว ฉันถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้น มองดูเด็กหนุ่มผมสีทองร่างสูงโปร่งสีหน้าเคร่งขรึม เดินเข้ามามองดูฉันด้วยสายตาเหยียดๆ

ฉันมองเดรโก เขาหันมองพ่อมดแปลกหน้าที่พร้อมจะทำร้ายฉัน





    “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นเลยพ่อหนุ่มน้อย..”

“ไม่มีใครสั่งให้ชั้นทำ หรือไม่ให้ทำอะไรได้หรอกนะ”

เดรโกพูดเสียงเย็น เหลือบมองดูชายแปลกหน้าอย่างดูถูก ชายคนนั้นท่าทางโกรธยิ่งกว่าเก่า

“เจ้าเด็กน้อย..อย่างนี้ก็เห็นดีนะซิ...เอกซ์เปลลิอาร์มัส” พร้อมกับใช้คาถาปลดอาวุธ แต่เดรโก ระวังตัวอยู่แล้ว เขาหลบได้ พร้อมสวนกลับด้วยคาถาสะกดนิ่ง



“สตูเปฟาย”



ชายคนนั้นนิ่งไม่เคลื่อนไหว





เขาคงคิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มอายุ16 ปีจะใช้คาถาได้มีพลังขนาดนี้

เขาคงไม่เคยรู้ว่ายิ่งเดรโก อยากชนะแฮรี่แค่ไหน แม้จะแพ้แฮรี่บ่อยๆ แต่ความสามารถของเขาก็ยิ่งจะพัฒนามากเท่านั้น

    เดรโกเหลือบมองดูฉัน แล้วจะเดินออกไป

    “ขอบคุณมาก ที่ช่วยฉัน”

    “ฉันไม่เคยคิดที่จะช่วยใคร...มันแค่แส่หาเรื่องเอง” เขาพูดพร้อมก้าวเท้าออกไป

ฉันรีบเรียก

“ฉันหลงทาง ฉันใช้ผงฟลูมาแต่พูดชื่อผิด แล้วตอนนี้ฉันไม่สบาย”

เขาหยุดแล้วเหลือบมองดูฉันอีกครั้ง

    “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดพวกฉัน....อยากจะเกลียดก็เกลียดไปเถอะ แต่เธอเป็นพรีเฟคของโรงเรียนจะปล่อยให้ฉันเป็นอะไรได้ยังไง”

ฉันจับหน้าอก เดรโกมองฉันขมวดคิ้ว ก้มดูใกล้ๆ





    “เธอไม่สบายมาก...” เขายื่นมือมาประคอง  ฉัน ไม่พูดอะไรเกาะแขนเขาแน่น

    “แค่พาฉันออกไปในพ้นจากที่นี่ก็พอแล้ว”





เขาประคองพาฉันเดินออกจากตรอกนั่น   ทิ้งให้ชายแปลกหน้ายืนตัวแข็งอยู่ คงสักชั่วโมงกว่าที่คาถาจะคลาย สักพักใหญ่ฉันก็เห็นตรอกอีกมุมหนึ่ง ผู้คนเดินขวักไขว่เพื่อจับจ่ายซื้อของก่อนเปิดเรียน อาการฉันเริ่มดีขึ้น ฉันมองชายที่ยืนอยู่ข้างเขาปล่อยมือฉัน



    “พี่ชายเธออยู่ทางนั้น...”เดรโกบอก ฉันหันสายตามองตามเห็นรอนกับแฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เหมือนจะมองดูของในร้านของวิเศษ



    “ขอบคุณมากนะเดรโก..ความจริงเธอก็...เป็นคนดี”





ฉันสบตาเขาตรงๆ แต่สายตาที่มองฉันว่างเปล่าไร้ความรู้สึก  เขาปล่อยมือฉันแล้วผละตัวออกไป ฉันยืนมองตามร่างสูงโปร่งผมสีทองหายลับไปกับผู้คน เหมือนมีความรู้สึกใหม่ๆ มุมมองอีกด้านของเดรโก…





………………………………… …………………….