ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเหมือนที่แตกต่าง
ตอนที่ 3 ความเหมือนที่แตกต่าง
ฉันมองเฮอร์ไมโอนี่ที่คุยอยู่กับรอน และเฟร็ด ไม่เห็นแฮรี่อยู่ในวงสนทนาด้วย จึงรู้สึกโล่งอก ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเผชิญหน้ากับแฮรี่ หลังจากที่คลาดกับ
เพอซี่อย่างหวุดหวิด แล้วยังเห็นเลือดที่ทำให้เขาได้ต้องขบคิดไปอีกหลายวัน
ฉันรู้ว่าเมื่อครู่ใหญ่ๆฉันเองแก้ตัวไม่แนบเนียนเอาเสียเลย
เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักฉันด้วยความดีใจ ฉันยิ้มรับทักทายแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเธอ
“จอร์จบอกว่าเธอกำลังยุ่ง”
“ใช่ค่ะ กำลังปรุงยาแก้พิษนิดหน่อย วันก่อนฉันกินลูกอมอาเจียน แล้วเกือบตายอาเจียนไม่หยุด” ฉันบอก
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง “นี่ ยังไม่เลิกเป็นหนูทดลองให้พี่ชายอีกหรือ”น้ำเสียงขึ้นสูงดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วหันไปมองตาขวางกับเฟร็ด
“จินนี่ ยอมเองต่างหาก” รอนบอกแทน
ฉันยิ้มอย่างใจเย็นกับเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ของเล่น พี่คงไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศรีษะ “แต่ก็คงเฉียดๆนะ จินนี่เธอรู้ตัวไหมว่าผอมลงมาก สีหน้าก็ซีดมากด้วย”
คำพูดของเพื่อนรอนทำเอาฉันใจหายทันที พอดีกับที่จอร์จกับแฮรี่เดินมาด้วยกัน ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว
รอนสบตาฉัน
“ก็เล่นอ่านจดหมาย ตอบจดหมายวันละสิบฉบับ ของดีน นี่น่า”
นี่เป็นครั้งแรกที่รอนพูดชื่อดีน ขึ้นมาโดยฉันไม่มีความรู้สึกโกรธ เขาแก้ตัวแทนฉันเอง แต่ก็นั่นแหละ ยังไงแฮรี่ก็หันมาสบตาทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของดีนหรือเรื่องก่อนหน้านี้ไม่นานฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน
เฮอร์ไมโอนี่ท่าทางแปลกใจขึ้นมา โพล่งขึ้นมา
“นี่เธอ จะคบกับดีนจริงหรือ....เธอเพิ่งเลิกกับ....”
ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ เสียงกระแอมของแฮรี่ก็ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่มองทุกคนที่เงียบกริบ แฮรี่ถามขึ้น
“ไหนเธอว่ามีอะไรมาฝากจินนี่ล่ะ….ของฝากจากฮาวาย” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนแล้วเงียบไปสักพัก
“จริงซิ...นี่...ตำราปรุงยาสารพัดรวมวิชาปรุงยาทุกอย่างเพิ่งออกใหม่..”
เธอส่งให้ ฉันรับมาด้วยความแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ฉันมองหนังสือมีภาพเคลื่อนไหวของ ศจ.ไซมอน ผู้แต่ง แล้วยิ้มตอบ
“นี่ หนังสือ...เยี่ยมมากฉันอยากได้อยู่พอดี ขอบคุณมากนะ”
“ไม่ ยักรู้ว่าจินนี่ชอบวิชาของเสนป...เห็นเล่นตาคำทายปริศนา กับตอบจดหมายของดีน” เสียงรอนแทรกเข้ามา แล้วก็ทันทีที่ทั้งเฟร็ด จอร์จ และแฮรี่เรียกชื่อเขา
“รอน !” รอนเพียงแต่ไหวไหล่ ฉันเหมือนความอดทนทลายลง เรื่องของเพอซี่ที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาบาดเจ็บกว่าที่เห็นตอนแรกเสียอีก เพราะเลือดจากผ้าพันแผลและที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าฉัน ยานั่นอาจสมานแผลได้แค่ภายนอกถ้าเพอซี่ได้รับบาดเจ็บภายในด้วยมันอาจไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย แล้วยังเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่ฉันบอกใครไม่ได้อีก
“พอกันทีนะรอน...”ฉันยืนขึ้นคว่ำกระดานหมากรุกที่อยู่หน้าเขาดื้อๆ
“ทีเรื่องของพี่หนูยังไม่ก้าวก่ายเลย”
เฟร็ดเข้ามาฉุดมือฉันไว้... “จินนี่รอนแค่ล้อเล่นหน่า...”
ฉันพยายามตั้งสติ....มองดูรอนที่เงียบไป เฮอร์ไมโอนี่ดูพวกเราอย่างแปลกใจ แต่เข้าใจสถานการณ์ดี จึงเอ่ยขึ้น
“จริงซิ...รอนฉันว่าจะคุยเรื่องงานใหม่ของพรีเฟค ...”
รอนเหลือบมองฉัน...ทำหน้าไม่ถูกแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ออกไป...
เฟร็ดลูบผมฉันอย่างเอาใจ...
“นั่งตรงนี่แหละ....แม่ทูนหัว....เธอเล่นโกรธแบบนี้ทำเอาทุกคนใจหาย...รอนแค่ห่วงเธอ”
“จินนี่ รอนเค้าแค่ห่วงเธอจริงๆ เค้าบอกกับฉันเอง”
เสียงแฮรี่ ดังๆฉันเหมือนตัวร้อนขึ้นทันที สบตากับเขาที่ยิ้มปลอบใจ
“แต่..รอนเองไม่รู้จะแสดงออกยังไง แล้วเขาก็ปากไวไปหน่อย..แต่เชื่อเถอะหมอนั่นคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีกแล้ว”
พี่ชายทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน ฉันรู้สึกใจเย็นขึ้น
พอดีมีนกฮูกบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างเฟร็ด รีบถลาเข้าไปหา อาจเป็นใบสั่งสินค้าตัวใหม่ที่กำลังตั้งตาคอยกันอยู่ ทั้งคู่ปลีกตัวไปอย่างรวดเร็วแต่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น
แฮรี่ชวนฉันเล่นหมากรุก ตอนแรกก็ยังลังเล
“พวกนั้นนะคุยเรื่องงานได้เป็นวันๆ” แฮรี่บอก ฉันจึงต้องเล่นหมากรุกกับแฮรี่ หลังจากเดินเกมได้สักสองสามตา ฉันก็รู้สึกปล่อยว่างลง เริ่มสนุกกับเกม โดยมีเสียงซุบซิบจากเฟร็ดและจอร์จ อยู่ภายในห้องนั้น แฮรี่พูดลอยๆโดยยังตั้งใจอยู่กับเกม
“พวกเขาเหมือนกันมา..จนป่านนี้..ยังแยกไม่ออกเลย”
“หมายถึงเฟร็ด กับจอร์จนะ”แฮรี่มองหน้าฉัน ฉันถึงกับอมยิ้มออกมา
“ก็ธรรมดา....ใครๆมักจำสับสนเสมอ”ฉันตอบ
“บ้างครั้ง ฉันคิดว่าจำพวกเขาได้...แต่....”แฮรี่บอก ทั้งสองหันมอง ฝาแฝดที่ต่างแยกกันอยู่คนละมุม วันนี้ทั้งคู่สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงยีนสีน้ำฟ้าซีดๆเหมือนกัน
“แต่เธอไม่เคยจำผิด...คือฉันหมายถึงบางครั้งรอนยังถูกหลอกให้สับสนบ้าง แต่รอนบอกว่าเธอไม่เคยจำผิดเลย”เขาสบตาฉันตรงๆ
“จินนี่เรามาเล่นเกมกันไหม....ทั้งสองคนชอบทำตัวเหมือนกันมากฉันไม่เชื่อว่าเธอจะจำได้ทุกครั้ง” ฉันมองแฮรี่อย่างงงๆ
“เล่นเกม...อะไร..”
“ทาย..ว่าใครเป็นเฟร็ดเป็นจอร์จ...”
“แล้วเดิมพันละ”ฉันถามนึกสนุกด้วย
“งั้นถ้าใครชนะ..ก็ขออะไรได้จากอีกฝ่ายนึง หนึ่งอย่าง”แฮรี่บอก
ฉันยิ้มรับคำอย่างกระหยิ่มใจ กติกามีอยูว่าทุกๆสิบนาทีจะผลัดกันทาย ถ้าแฮรี่ทายผิดสามครั้งถึงจะแพ้ แต่ถ้าจินนี่ทายผิดเพียงครั้งเดียวก็แพ้
ทั้งสองเลิกสนใจหมากรุกแล้วมองดูฝาแฝดที่เข้าไปในครัวพร้อมกัน คนหนึ่งไปรินน้ำดื่ม อีกคนหนึ่งมองหาของกิน
“แฮรี่ เริ่มก่อน”
แฮรี่นิ่งดูทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องอาหาร แล้วทำหน้ายุ่งเพราะดูอย่างไรทั้งสองไม่มีความแตกต่างกันเลย ครุ่นคิดสักพัก ก่อนตัดสินใจ
“คนกำลังปอกแอ็ปเบิ้ลคือเฟร็ด”
ฉันยิ้มกริ่มทันที “งั้นก็ลองดูซิ แต่ฉันว่าไม่ใช่”
แฮรี่ถอนใจไม่อยากจะเชื่อ เขาลุกจากที่ เดินไปในครัวหาคนปอกแอ็ปเปิ้ล แล้วร้องทัก “เออ..เฟร็ด ขอ...ถาม...”
ยังที่แฮรี่ยังไม่ทันพูดจบ มือก็ชี้ไปที่คนดื่มน้ำ
“โน้น..เฟร็ด” แฮรี่ชะงักอยู่แค่นั้นแล้วเดินออกมา
“มี..อะ.....”เฟร็ดวางแก้วจะถามเมื่อได้ยินเสียงชื่อ แต่ก็ชะงักไปมองตามแฮรี่
“เธอรู้ได้ไง...”แฮรี่ถามออกมาอย่างแปลกใจ ฉันยิ้ม
“เฟร็ดไม่ชอบเรื่องทำเรื่องพวกนี้หรอก....คนที่ชอบเข้าครัวคือจอร์จ”
แฮรี่มองไปจอร์จส่งผลแอ๊ปเปิ้ลที่บอกแล้วให้เฟร็ด...แฮรี่ขมวดคิ้ว
“ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย แต่พอเธอพูดถึงนึกขึ้นได้”
“รุกฆาต.....” ฉันบอกพร้อมกับเดินหมาก แฮรี่มองอย่างเสียดาย
“แพ้ได้ยังไง.....”แฮรี่บ่นพึมพัมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
ฉันตั้งหมากกระดานใหม่ก่อนเล่นไปอีกสักพัก
“ไม่ยุติธรรมเลย เธอเป็นน้องพวกเค้านี่ ให้ฉันเลือกเองดีกว่า”
แฮรี่บอกอย่างหงุดหงิดบ้าง
“ยังไงก็ได้”ฉันพยักหน้ารับคำอย่างไม่เดือดร้อน ฝาแฝดทั้งสองต่างกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นคนหนึ่งไปให้อาหารนก อีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือ
“ให้เธอบอกว่าคนให้อาหารนกเป็นใคร” แฮรี่จ้องฉันเขม็ง
“เฟร็ด แน่นอน” ฉันพูดอย่างไม่ต้องคิด
“พวกเขาต่างแบ่งหน้าที่กันแล้ว คนชอบเข้าครัวคือจอร์จคนเลี้ยงนกฮูกคือเฟร็ด คนชอบอ่านหนังสือก็คือจอร์จอีก”
แฮรี่มองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วเสกคาถาย้ายของ“โมบิลิอาร์บัส!”
แก้วน้ำของเฟร็ดที่อยู่ไม่ไกลตกแตก พี่ชายทั้งสองหันไปมองแก้วอย่างแปลกใจ
“เฟร็ดแก้วของนายจัดการเองด้วย” จอร์จที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตะโกนบอก
เฟร็ดเดินมาที่โต๊ะวางแก้วอย่างแปลกใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เรปาโร่!” แก้วน้ำที่แตกกลับเป็นอย่างเดิม เฟร็ดมุ้ยหน้ายังไม่หายคาใจเดินถือแก้วมาหาจอร์จ ทั้งคู่มองมาที่พวกเรา แต่ฉันทำเป็นสนใจในเกมหมากรุก ฉันเพิ่งรู้ว่าแฮรี่เองก็ตบตาคนเก่ง เมื่อทั้งสองเลิกสนใจพวกเรา เราก็แอบหัวเราะด้วยกันเบาๆ
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะแฮรี่” ฉันบอกเมื่อเดินกลับออกมาจากห้องครัว ในมือมีจานคุ๊กกี้ถาดใหญ่ติดมือมาด้วย แฮรี่ดูยุ่งยากใจอีกครั้งมองดู ฝาแฝดที่กำลังทดลองบางอย่างกับตัวเดซี่อยู่ แล้วอยู่ตัวเดซี่ปากก็หายไป ฝาแฝดคนหนึ่งร้องด้วยความดีใจ
“สำเร็จแล้ว ในที่สุดลูกอมปากหายก็สำเร็จแล้ว”
“จอร์จ..คนพูดเป็นจอร์จ..ถ้าคนที่เลี้ยงนกเป็นเฟร็ด ก็ไม่น่าจะใจร้ายกับตัวเดซี่แบบนี้.....” แฮรี่บอก
ฉันนิ่งอยู่นานอย่างครุ่นคิด “แฮรี่ แพ้แล้ว....”
“จอร์จเป็นคนที่ค้นคว้าเรื่องทฤษี....ส่วนเฟร็ดเป็นคนลงมือทดลอง..ทุกอย่าง..บางทีเฟร็ดรู้ว่าไม่ว่าเขาจะก่อเรื่องอะไรเอาไว้คนที่คอยช่วยเหลือเขา และอยู่ข้างเขาตลอดก็คือจอร์จ……แล้วอีกอย่างนกฮูกเป็นสัตว์เพียงประเภทเดียวที่เฟร็ดไม่ยอมแตะต้อง เพราะต้องใช้ส่งข่าว”
ฉันมองตัวเดซี่ที่น่าสงสารตกใจเพราะถูกยัดเยียดให้กินลูกอม
ฉันเห็นจอร์จสีหน้าไม่ดี ร้องปรามเฟร็ด
“พอแล้วน่าเฟร็ดลูกอมก็สำเร็จแล้วปล่อยมันไปดีกว่า..”
ว่าแล้วจอร์จก็เสกคาถากลับคืนตัวเดซี่หายเป็นปกติ แล้วมันก็วิ่งหนีออกไปทันทีเฟร็ดที่ดูยังไม่พอใจ แล้วหันเถียงกับจอร์จ
ฉันมองแฮรี่อีกครั้ง เขาหัวเราะเบาๆ
“แพ้จนได้นะ..แต่พวกเขาคล้ายกันเหลือเกิน.”
ฉันมองเฟร็ดที่วิ่งออกไปตามตัวเดซี่
“ความจริงพวกเขาไม่เหมือนกันเลยต่างหาก...ที่จริงพวกเขาเองก็ไม่ชอบที่จะทำตัวเหมือนกันนักหรอก...เวลาอยู่บ้านพวกเขาก็จะเป็นตัวของตัวเองกัน เพียงแต่บางครั้งคนอื่นอาจเข้าไปไม่ถึงเท่านั้นเอง...”
“เธอเข้าใจพวกเขา...พี่ชายทุกคน” แฮรี่พูด สบตาฉันตรงๆ
“ฉันหมายถึงรอนด้วย......แม้ว่าพวกเขาจะต่างกันอย่าไร แต่พวกเขาเองก็รักและเป็นห่วงเธอ....”ฉันเงียบ...แล้วยิ้มออกมา พยักหน้าน้อยๆ
“อืม..ฉันเข้าใจ.ค่ะ...” มองแฮรี่ที่ดูขรึมลง สีหน้าจริงจังขึ้น
“ที่จริงฉันรู้ว่าเมื่อก่อนเธอสนิทกับรอนแค่ไหน บิล มี ชาลี เฟร็ด มี จอร์จ แล้วเธอก็โตมากับรอน แล้วจู่ๆฉันก็สนิทกับรอน...เธอเลยไม่มีเพื่อน..... แต่ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลยนะจินนี่....” น้ำเสียงเขาเบาลง ฉันเองมองสายตาเขาที่ดูเศร้า
“ถ้าไม่มีรอนเป็นเพื่อนในวันนั้น วันนี้ชั้นอาจเป็นคนหลงทาง..”
ฉันเหมือนเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของแฮรี่ได้ สิ่งที่เขาพบเจอมาตั้งแต่เด็ก ความตายและความรู้สึกเกลียดชังที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ความอบอุ่นที่ขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดี
“บางครั้งฉันคิดว่าถ้าวันหนึ่งมีเรื่องกับรอน แล้วเขาโกรธกันมากจะเป็นยังไง ไม่มีเพื่อน ไม่มีบ้าน…แล้ว..ไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก...” แฮรี่ก้มหน้า
“แฮรี่. แฮรี่ค่ะ..” ฉันเรียกเขาเบาๆ ก่อนหันมาสบตากับฉัน แล้วฉันเอนตัวจูบแก้มเขาเบาๆ
“แฮรี่..... รู้อะไรบางอย่างไหมค่ะ.”
“..ครอบครัวเค้าไม่โกรธกันนานหรอกค่ะ”
เขาสบตาฉันเหมือนสมองไม่สั่งงานชั่วขณะก่อน แล้วเริ่มยิ้มเก้อๆ แล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายใจขึ้นพูดออก
“ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทำไม...พี่ชายของเธอถึงได้หวงเธอนัก จินนี่”
ฉันอมยิ้มเขินๆ แก้มร้อนผ่าว หัวใจรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่ฉันเผลอคิดว่าเขาเหมือนพี่ชาย...เขาคือคนในครอบครัวเดียวกัน...แต่เขาไม่ใช่วีสลีย์!!!...
ฉันมองเฮอร์ไมโอนี่ที่คุยอยู่กับรอน และเฟร็ด ไม่เห็นแฮรี่อยู่ในวงสนทนาด้วย จึงรู้สึกโล่งอก ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเผชิญหน้ากับแฮรี่ หลังจากที่คลาดกับ
เพอซี่อย่างหวุดหวิด แล้วยังเห็นเลือดที่ทำให้เขาได้ต้องขบคิดไปอีกหลายวัน
ฉันรู้ว่าเมื่อครู่ใหญ่ๆฉันเองแก้ตัวไม่แนบเนียนเอาเสียเลย
เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักฉันด้วยความดีใจ ฉันยิ้มรับทักทายแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเธอ
“จอร์จบอกว่าเธอกำลังยุ่ง”
“ใช่ค่ะ กำลังปรุงยาแก้พิษนิดหน่อย วันก่อนฉันกินลูกอมอาเจียน แล้วเกือบตายอาเจียนไม่หยุด” ฉันบอก
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลง “นี่ ยังไม่เลิกเป็นหนูทดลองให้พี่ชายอีกหรือ”น้ำเสียงขึ้นสูงดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วหันไปมองตาขวางกับเฟร็ด
“จินนี่ ยอมเองต่างหาก” รอนบอกแทน
ฉันยิ้มอย่างใจเย็นกับเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ของเล่น พี่คงไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศรีษะ “แต่ก็คงเฉียดๆนะ จินนี่เธอรู้ตัวไหมว่าผอมลงมาก สีหน้าก็ซีดมากด้วย”
คำพูดของเพื่อนรอนทำเอาฉันใจหายทันที พอดีกับที่จอร์จกับแฮรี่เดินมาด้วยกัน ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว
รอนสบตาฉัน
“ก็เล่นอ่านจดหมาย ตอบจดหมายวันละสิบฉบับ ของดีน นี่น่า”
นี่เป็นครั้งแรกที่รอนพูดชื่อดีน ขึ้นมาโดยฉันไม่มีความรู้สึกโกรธ เขาแก้ตัวแทนฉันเอง แต่ก็นั่นแหละ ยังไงแฮรี่ก็หันมาสบตาทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของดีนหรือเรื่องก่อนหน้านี้ไม่นานฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน
เฮอร์ไมโอนี่ท่าทางแปลกใจขึ้นมา โพล่งขึ้นมา
“นี่เธอ จะคบกับดีนจริงหรือ....เธอเพิ่งเลิกกับ....”
ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ เสียงกระแอมของแฮรี่ก็ดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่มองทุกคนที่เงียบกริบ แฮรี่ถามขึ้น
“ไหนเธอว่ามีอะไรมาฝากจินนี่ล่ะ….ของฝากจากฮาวาย” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนแล้วเงียบไปสักพัก
“จริงซิ...นี่...ตำราปรุงยาสารพัดรวมวิชาปรุงยาทุกอย่างเพิ่งออกใหม่..”
เธอส่งให้ ฉันรับมาด้วยความแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ฉันมองหนังสือมีภาพเคลื่อนไหวของ ศจ.ไซมอน ผู้แต่ง แล้วยิ้มตอบ
“นี่ หนังสือ...เยี่ยมมากฉันอยากได้อยู่พอดี ขอบคุณมากนะ”
“ไม่ ยักรู้ว่าจินนี่ชอบวิชาของเสนป...เห็นเล่นตาคำทายปริศนา กับตอบจดหมายของดีน” เสียงรอนแทรกเข้ามา แล้วก็ทันทีที่ทั้งเฟร็ด จอร์จ และแฮรี่เรียกชื่อเขา
“รอน !” รอนเพียงแต่ไหวไหล่ ฉันเหมือนความอดทนทลายลง เรื่องของเพอซี่ที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาบาดเจ็บกว่าที่เห็นตอนแรกเสียอีก เพราะเลือดจากผ้าพันแผลและที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าฉัน ยานั่นอาจสมานแผลได้แค่ภายนอกถ้าเพอซี่ได้รับบาดเจ็บภายในด้วยมันอาจไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย แล้วยังเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่ฉันบอกใครไม่ได้อีก
“พอกันทีนะรอน...”ฉันยืนขึ้นคว่ำกระดานหมากรุกที่อยู่หน้าเขาดื้อๆ
“ทีเรื่องของพี่หนูยังไม่ก้าวก่ายเลย”
เฟร็ดเข้ามาฉุดมือฉันไว้... “จินนี่รอนแค่ล้อเล่นหน่า...”
ฉันพยายามตั้งสติ....มองดูรอนที่เงียบไป เฮอร์ไมโอนี่ดูพวกเราอย่างแปลกใจ แต่เข้าใจสถานการณ์ดี จึงเอ่ยขึ้น
“จริงซิ...รอนฉันว่าจะคุยเรื่องงานใหม่ของพรีเฟค ...”
รอนเหลือบมองฉัน...ทำหน้าไม่ถูกแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ออกไป...
เฟร็ดลูบผมฉันอย่างเอาใจ...
“นั่งตรงนี่แหละ....แม่ทูนหัว....เธอเล่นโกรธแบบนี้ทำเอาทุกคนใจหาย...รอนแค่ห่วงเธอ”
“จินนี่ รอนเค้าแค่ห่วงเธอจริงๆ เค้าบอกกับฉันเอง”
เสียงแฮรี่ ดังๆฉันเหมือนตัวร้อนขึ้นทันที สบตากับเขาที่ยิ้มปลอบใจ
“แต่..รอนเองไม่รู้จะแสดงออกยังไง แล้วเขาก็ปากไวไปหน่อย..แต่เชื่อเถอะหมอนั่นคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีกแล้ว”
พี่ชายทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน ฉันรู้สึกใจเย็นขึ้น
พอดีมีนกฮูกบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างเฟร็ด รีบถลาเข้าไปหา อาจเป็นใบสั่งสินค้าตัวใหม่ที่กำลังตั้งตาคอยกันอยู่ ทั้งคู่ปลีกตัวไปอย่างรวดเร็วแต่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น
แฮรี่ชวนฉันเล่นหมากรุก ตอนแรกก็ยังลังเล
“พวกนั้นนะคุยเรื่องงานได้เป็นวันๆ” แฮรี่บอก ฉันจึงต้องเล่นหมากรุกกับแฮรี่ หลังจากเดินเกมได้สักสองสามตา ฉันก็รู้สึกปล่อยว่างลง เริ่มสนุกกับเกม โดยมีเสียงซุบซิบจากเฟร็ดและจอร์จ อยู่ภายในห้องนั้น แฮรี่พูดลอยๆโดยยังตั้งใจอยู่กับเกม
“พวกเขาเหมือนกันมา..จนป่านนี้..ยังแยกไม่ออกเลย”
“หมายถึงเฟร็ด กับจอร์จนะ”แฮรี่มองหน้าฉัน ฉันถึงกับอมยิ้มออกมา
“ก็ธรรมดา....ใครๆมักจำสับสนเสมอ”ฉันตอบ
“บ้างครั้ง ฉันคิดว่าจำพวกเขาได้...แต่....”แฮรี่บอก ทั้งสองหันมอง ฝาแฝดที่ต่างแยกกันอยู่คนละมุม วันนี้ทั้งคู่สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงยีนสีน้ำฟ้าซีดๆเหมือนกัน
“แต่เธอไม่เคยจำผิด...คือฉันหมายถึงบางครั้งรอนยังถูกหลอกให้สับสนบ้าง แต่รอนบอกว่าเธอไม่เคยจำผิดเลย”เขาสบตาฉันตรงๆ
“จินนี่เรามาเล่นเกมกันไหม....ทั้งสองคนชอบทำตัวเหมือนกันมากฉันไม่เชื่อว่าเธอจะจำได้ทุกครั้ง” ฉันมองแฮรี่อย่างงงๆ
“เล่นเกม...อะไร..”
“ทาย..ว่าใครเป็นเฟร็ดเป็นจอร์จ...”
“แล้วเดิมพันละ”ฉันถามนึกสนุกด้วย
“งั้นถ้าใครชนะ..ก็ขออะไรได้จากอีกฝ่ายนึง หนึ่งอย่าง”แฮรี่บอก
ฉันยิ้มรับคำอย่างกระหยิ่มใจ กติกามีอยูว่าทุกๆสิบนาทีจะผลัดกันทาย ถ้าแฮรี่ทายผิดสามครั้งถึงจะแพ้ แต่ถ้าจินนี่ทายผิดเพียงครั้งเดียวก็แพ้
ทั้งสองเลิกสนใจหมากรุกแล้วมองดูฝาแฝดที่เข้าไปในครัวพร้อมกัน คนหนึ่งไปรินน้ำดื่ม อีกคนหนึ่งมองหาของกิน
“แฮรี่ เริ่มก่อน”
แฮรี่นิ่งดูทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องอาหาร แล้วทำหน้ายุ่งเพราะดูอย่างไรทั้งสองไม่มีความแตกต่างกันเลย ครุ่นคิดสักพัก ก่อนตัดสินใจ
“คนกำลังปอกแอ็ปเบิ้ลคือเฟร็ด”
ฉันยิ้มกริ่มทันที “งั้นก็ลองดูซิ แต่ฉันว่าไม่ใช่”
แฮรี่ถอนใจไม่อยากจะเชื่อ เขาลุกจากที่ เดินไปในครัวหาคนปอกแอ็ปเปิ้ล แล้วร้องทัก “เออ..เฟร็ด ขอ...ถาม...”
ยังที่แฮรี่ยังไม่ทันพูดจบ มือก็ชี้ไปที่คนดื่มน้ำ
“โน้น..เฟร็ด” แฮรี่ชะงักอยู่แค่นั้นแล้วเดินออกมา
“มี..อะ.....”เฟร็ดวางแก้วจะถามเมื่อได้ยินเสียงชื่อ แต่ก็ชะงักไปมองตามแฮรี่
“เธอรู้ได้ไง...”แฮรี่ถามออกมาอย่างแปลกใจ ฉันยิ้ม
“เฟร็ดไม่ชอบเรื่องทำเรื่องพวกนี้หรอก....คนที่ชอบเข้าครัวคือจอร์จ”
แฮรี่มองไปจอร์จส่งผลแอ๊ปเปิ้ลที่บอกแล้วให้เฟร็ด...แฮรี่ขมวดคิ้ว
“ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย แต่พอเธอพูดถึงนึกขึ้นได้”
“รุกฆาต.....” ฉันบอกพร้อมกับเดินหมาก แฮรี่มองอย่างเสียดาย
“แพ้ได้ยังไง.....”แฮรี่บ่นพึมพัมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
ฉันตั้งหมากกระดานใหม่ก่อนเล่นไปอีกสักพัก
“ไม่ยุติธรรมเลย เธอเป็นน้องพวกเค้านี่ ให้ฉันเลือกเองดีกว่า”
แฮรี่บอกอย่างหงุดหงิดบ้าง
“ยังไงก็ได้”ฉันพยักหน้ารับคำอย่างไม่เดือดร้อน ฝาแฝดทั้งสองต่างกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นคนหนึ่งไปให้อาหารนก อีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือ
“ให้เธอบอกว่าคนให้อาหารนกเป็นใคร” แฮรี่จ้องฉันเขม็ง
“เฟร็ด แน่นอน” ฉันพูดอย่างไม่ต้องคิด
“พวกเขาต่างแบ่งหน้าที่กันแล้ว คนชอบเข้าครัวคือจอร์จคนเลี้ยงนกฮูกคือเฟร็ด คนชอบอ่านหนังสือก็คือจอร์จอีก”
แฮรี่มองคนโน้นทีคนนี้ที แล้วเสกคาถาย้ายของ“โมบิลิอาร์บัส!”
แก้วน้ำของเฟร็ดที่อยู่ไม่ไกลตกแตก พี่ชายทั้งสองหันไปมองแก้วอย่างแปลกใจ
“เฟร็ดแก้วของนายจัดการเองด้วย” จอร์จที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตะโกนบอก
เฟร็ดเดินมาที่โต๊ะวางแก้วอย่างแปลกใจแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เรปาโร่!” แก้วน้ำที่แตกกลับเป็นอย่างเดิม เฟร็ดมุ้ยหน้ายังไม่หายคาใจเดินถือแก้วมาหาจอร์จ ทั้งคู่มองมาที่พวกเรา แต่ฉันทำเป็นสนใจในเกมหมากรุก ฉันเพิ่งรู้ว่าแฮรี่เองก็ตบตาคนเก่ง เมื่อทั้งสองเลิกสนใจพวกเรา เราก็แอบหัวเราะด้วยกันเบาๆ
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะแฮรี่” ฉันบอกเมื่อเดินกลับออกมาจากห้องครัว ในมือมีจานคุ๊กกี้ถาดใหญ่ติดมือมาด้วย แฮรี่ดูยุ่งยากใจอีกครั้งมองดู ฝาแฝดที่กำลังทดลองบางอย่างกับตัวเดซี่อยู่ แล้วอยู่ตัวเดซี่ปากก็หายไป ฝาแฝดคนหนึ่งร้องด้วยความดีใจ
“สำเร็จแล้ว ในที่สุดลูกอมปากหายก็สำเร็จแล้ว”
“จอร์จ..คนพูดเป็นจอร์จ..ถ้าคนที่เลี้ยงนกเป็นเฟร็ด ก็ไม่น่าจะใจร้ายกับตัวเดซี่แบบนี้.....” แฮรี่บอก
ฉันนิ่งอยู่นานอย่างครุ่นคิด “แฮรี่ แพ้แล้ว....”
“จอร์จเป็นคนที่ค้นคว้าเรื่องทฤษี....ส่วนเฟร็ดเป็นคนลงมือทดลอง..ทุกอย่าง..บางทีเฟร็ดรู้ว่าไม่ว่าเขาจะก่อเรื่องอะไรเอาไว้คนที่คอยช่วยเหลือเขา และอยู่ข้างเขาตลอดก็คือจอร์จ……แล้วอีกอย่างนกฮูกเป็นสัตว์เพียงประเภทเดียวที่เฟร็ดไม่ยอมแตะต้อง เพราะต้องใช้ส่งข่าว”
ฉันมองตัวเดซี่ที่น่าสงสารตกใจเพราะถูกยัดเยียดให้กินลูกอม
ฉันเห็นจอร์จสีหน้าไม่ดี ร้องปรามเฟร็ด
“พอแล้วน่าเฟร็ดลูกอมก็สำเร็จแล้วปล่อยมันไปดีกว่า..”
ว่าแล้วจอร์จก็เสกคาถากลับคืนตัวเดซี่หายเป็นปกติ แล้วมันก็วิ่งหนีออกไปทันทีเฟร็ดที่ดูยังไม่พอใจ แล้วหันเถียงกับจอร์จ
ฉันมองแฮรี่อีกครั้ง เขาหัวเราะเบาๆ
“แพ้จนได้นะ..แต่พวกเขาคล้ายกันเหลือเกิน.”
ฉันมองเฟร็ดที่วิ่งออกไปตามตัวเดซี่
“ความจริงพวกเขาไม่เหมือนกันเลยต่างหาก...ที่จริงพวกเขาเองก็ไม่ชอบที่จะทำตัวเหมือนกันนักหรอก...เวลาอยู่บ้านพวกเขาก็จะเป็นตัวของตัวเองกัน เพียงแต่บางครั้งคนอื่นอาจเข้าไปไม่ถึงเท่านั้นเอง...”
“เธอเข้าใจพวกเขา...พี่ชายทุกคน” แฮรี่พูด สบตาฉันตรงๆ
“ฉันหมายถึงรอนด้วย......แม้ว่าพวกเขาจะต่างกันอย่าไร แต่พวกเขาเองก็รักและเป็นห่วงเธอ....”ฉันเงียบ...แล้วยิ้มออกมา พยักหน้าน้อยๆ
“อืม..ฉันเข้าใจ.ค่ะ...” มองแฮรี่ที่ดูขรึมลง สีหน้าจริงจังขึ้น
“ที่จริงฉันรู้ว่าเมื่อก่อนเธอสนิทกับรอนแค่ไหน บิล มี ชาลี เฟร็ด มี จอร์จ แล้วเธอก็โตมากับรอน แล้วจู่ๆฉันก็สนิทกับรอน...เธอเลยไม่มีเพื่อน..... แต่ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลยนะจินนี่....” น้ำเสียงเขาเบาลง ฉันเองมองสายตาเขาที่ดูเศร้า
“ถ้าไม่มีรอนเป็นเพื่อนในวันนั้น วันนี้ชั้นอาจเป็นคนหลงทาง..”
ฉันเหมือนเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของแฮรี่ได้ สิ่งที่เขาพบเจอมาตั้งแต่เด็ก ความตายและความรู้สึกเกลียดชังที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ความอบอุ่นที่ขาดวิ่นจนไม่มีชิ้นดี
“บางครั้งฉันคิดว่าถ้าวันหนึ่งมีเรื่องกับรอน แล้วเขาโกรธกันมากจะเป็นยังไง ไม่มีเพื่อน ไม่มีบ้าน…แล้ว..ไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก...” แฮรี่ก้มหน้า
“แฮรี่. แฮรี่ค่ะ..” ฉันเรียกเขาเบาๆ ก่อนหันมาสบตากับฉัน แล้วฉันเอนตัวจูบแก้มเขาเบาๆ
“แฮรี่..... รู้อะไรบางอย่างไหมค่ะ.”
“..ครอบครัวเค้าไม่โกรธกันนานหรอกค่ะ”
เขาสบตาฉันเหมือนสมองไม่สั่งงานชั่วขณะก่อน แล้วเริ่มยิ้มเก้อๆ แล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายใจขึ้นพูดออก
“ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทำไม...พี่ชายของเธอถึงได้หวงเธอนัก จินนี่”
ฉันอมยิ้มเขินๆ แก้มร้อนผ่าว หัวใจรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่ฉันเผลอคิดว่าเขาเหมือนพี่ชาย...เขาคือคนในครอบครัวเดียวกัน...แต่เขาไม่ใช่วีสลีย์!!!...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น