ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : รอน วีสลีย์
ตอนที่ 24 รอน วีสลีย์
เดรโก มัลฟอย หันสบตากับเพอซี่ และรอน เขาคิดว่าคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่แฮรี่จะเสียเลือดมากกว่านี้ เฮอร์ไมโอนี่ แม้ยังมีน้ำตาไหลเป็นทางอยู่แต่ก็ดูเรียกสติกลับมาได้แล้วเช่นกัน ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่สำคัญ ตอนนี้คือต้องช่วยแฮรี่ก่อน
ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ สีหน้าเคร่งขรึม ปราศจากรอยยิ้ม
“ปล่อยเธอไป ...ปล่อยเด็กคนนั้นไป...... ไอเวรี่….”
ฉันยิ้มหยัน ชี้ปลายไม้มาที่ดัมเบิลดอร์
“หมายถึงใคร ทุกคนที่นี่....หรือ..ศาสตรจารญ์ดัมเบิลดอร์ ผู้เฝ้าประตูแห่งความตาย”
ดัมเบิลดอร์ ยิ่งจ้องเขม็งมาที่ฉัน
“ ไม่นึกเลยเธอก็จะรู้ความลับนี้จนได้ หลายต่อหลายรุ่นที่ความลับนี้ถูกเปิดเผยเฉพาะผู้ถือดาบเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมาชั้นคอยเฝ้าแต่หวาดระแวง แต่ลอร์ดโวลเดอมอร์เท่านั้น เขาค้นพบห้องแห่งความลับที่เป็นทางเข้าประตูมรณะ เขาได้รับกลิ่นอายปีศาจ และกลายเป็นผู้ที่คนหวาดกลัว”
“ลอร์ดโวลเดอมอร์ เขาคงคิดว่าการได้รับพลังของสลิธีรีน จะทำให้เขายิ่งใหญ่ได้ แต่แท้จริงเขาหารู้ไม่ว่า แท้จริงแล้ว สลิธรีนกลับป็นแค่พ่อมดที่โง่เขลา เขาหลงใหลในอำนาจ ถูกหลอกล่อจากปีศาจ ให้แตกแยกกับเพื่อนรัก”
ฉันกวาดสายตามองรอบห้องโถงใหญ่ มองสภาพทุกคนที่เคร่วขรึม กังวลใจ
“ไม่นึกเลยหลายร้อยปีต่อมากลับมีคนที่โง่เขลายิ่งกว่าที่พบห้องนั่น....... ทอม ริ้ดเดิล ได้รับกลิ่นไอปีศาจ แต่น่าเสียดายเขาไม่ทายาทที่แท้จริง กลับพลาดท่า ทำให้ไร้ตัวตนเพราะเด็กทารกเพียงคนเดียว ซ้ำยังทำให้ฉันได้พบทายาทที่แท้จริง ร่างที่ฉันรอคอยมานาน”
“ไม่นะ...ออกไปจากจินนี่ซะ” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องมาอย่างอัดอั้น
“จินนี่ เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เท่านั้น”
ฉันเหลือบมองตามทางเสียงแหลม ร้องดังด้วยความโกรธ
“เธอแน่ใจได้ยังไง ว่าฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เธอรู้จักฉันดีพอหรือ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเห็นแค่ที่ฉันอยากให้เห็นเท่านั้น จินนี่ไม่ใช่คนโง่ขนาดหรอกนะ เธอคงคิดว่าเธอเก่งกว่าคนอื่นๆซิท่า ฉันจะบอกให้เธอรู้จักพรสวรรค์ไหม ฉันรู้คาถาของปีเจ็ดทั้งๆที่ยังไม่เข้าปีหนึ่งด้วยซ้ำ ฉันรู้จักยาพิษทุกชนิด
ฉันสามารถหายตัวได้ฮอกวอตส์เป็นวันๆโดยไม่มีใครจับได้ เมื่อก่อนฉันกลัวฉันไม่เข้าใจ ไม่และคอยปิดบังคนอื่นมาตลอด จนมาพบทอม ฉันก็ค้นพบตัวเอง...ค้นพบอีกคนที่หลับไหลมานาน....และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางได้อีก!!!”
“เธอไม่ใช่จินนี่หรอก....เธอเองเหมือนลอร์ดเดอร์โวลมอร์ เธอเป็นแค่ผีร้าย วิญญาณพเนจร”
เสียงของแฮรี่ดังเย้ยหยัน หัวเราะเบาๆ เลือดทะลักไหลตาม เขาฝืนใจยืนขึ้นอย่างโงนเงน
“แฮรี่....” เสียงของรอน และเดรโกดังขึ้นพร้อมกัน
“จินนี่ที่ฉันรู้จัก เธอเป็นผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยความรัก ความอบอุ่น จากครอบครัว จากพ่อแม่ จากพี่ชาย เธอไม่เคยโกรธแค้นใคร ไม่เคยอาฆาต แม้แต่ พวกมัลฟอย..”
แฮรี่หยุดพูดหหันไปสบตากับเดรโก
“คนที่เขาเกลียดครอบครัววีสลีย์ ทำร้ายกาจกับกับพวกเธอได้ขนาดไหน แต่เธอก็สามารถที่จะให้อภัยเขาได้ กลับเข้าอกเข้าใจ รับคนอย่างเดรโกเป็นเพื่อนได้ ซึ่งแม้แต่ฉันไม่อาจเข้าใจข้อนี้ได้ และให้อภัยเขาเหมือนเธอได้”
ฆ่าเขาซะ....จินนี่....เขาจะเป็นผู้ขัดขวางเธอ
..แฮรี่...ฉันต้องกำจัดแฮรี่....บางอย่างที่คอยกระซิบบอกข้างหูฉันเบาๆ สายลมวนเวียนรอบตัวเบาหวิว..
“ครูซิโอ” สายลมที่หมุนรอบตัวราวกับใช่เสียงฉันเอง ไม้ที่โบกไป ราวกับไม่ใช่ของฉันเอง แต่พลังที่พุ่งตรงไปยังแฮรี่ ทั้งหมดกลับออกมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของฉัน
แล้วทันใดนั้นเองฉันกลับได้ยินเสียงแสกคาถาของดัมเบิลดอร์ที่ เตรีมพร้อมอยู่แล้ว ตรงมาที่ฉัน คาถาสะกัดพลัง ทำให้ต่อต้านคาถาคำสาปกรีดแทงใจ ฉันถึงกับรู้สึกพลังมหาหาศาลที่ปล่อยมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของพ่อมดที่มีอำนาจ
นี่อาจเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงคำว่าต่อสู้อย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ฉันจะใช้กับแมงมุมยักษ์พวกนั้น ฉันรู้สึกปวดร้าวทั่วทั้งแขน เกร็งทั่วร่างกายที่ต้องรับแรงอำนาจต่อต้านคาถาที่ทรงพลัง
“ปล่อยเด็กคนนี้ซะไอเวรี่ กลับไปที่เธอควรอยู่”
ดัมเบิลดอร์ตะโกน สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดกว่าเก่าเพราะคิดไม่ถึงว่า คาถาจะมีพลังมากมายเช่นนี้
“จะให้ฉันไป ก็เอาชนะฉันให้ได้ก่อนซิ...เซอร์เพ็นซอร์เทีย!!!”
ฉันยิ้มเยาะ ใช้คาถาเสกงูจงอางตัวใหญ่หลายสิบตัวพุ่งออกไป เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลง เพราะมีงูเห่าราวห้าเมตร เลื้อยไปหา
“ดิลิตริอัส.......” เสียงรอนใช้คาถาสลายตัวออกมา สวนทันใด ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่ไม่ถึงคืบ ขณะเดียวกันก็มีอีกตัวขนาดพอๆกันเลื้อยเข้ามาหา เขารีบฉุดมือของเฮอร์ไมโอนี่วิ่งหลบไปอีกทางได้ทัน
“ขอบใจนะรอน ตอนนี้...ฉันตั้งสติได้แล้ว”
รอนหันมายิ้มเครียดๆ ตะโกนเสียงดัง
“ถ้าอย่างนั้นเธอรีบหาทาง ช่วยกันก่อนมันมาอีกสักสิบตัวเห็นจะได้”
ทั้งสองยังวิ่งหนี ตรงไปยังบันไดวน เสียงแหลมของเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอีกครั้ง เมื่อมีงูเห่าอีกตัว ขวางอยู่ตรงหน้า
“รอน....รอนช่วยด้วย”
เธอร้องเสียงสั่น
“เฮอมี่ มาทางนี้...ทารันทัลเลกร้า”
รอนหันมาใช้คาถาอีก ทั้งสองชะงัก มองดูงูที่บิดไปมางงๆ
“รอนเธอใช้คาถาเต้นรำ ทำไม...”
“ไม่รู้ ชั้นคิดคาถาอะไรไม่ออก นี่” เขาพูดห้วนๆเมินหน้าไปทางอื่นอดเขินไม่ได้เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ หันมาอมยิ้ม
“แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เล่นนะ ....งั้นชั้นจัดการต่อเอง.วานิช”
แล้วในที่สุดเธอก็โบกไม้กายสิทธ์ให้งูหายไป
รอนสีหน้าเจือนๆ ทั้งคู่ได้ยินเสียงเสนปเสกคาถาวานิช.....ที่อยู่ในมุมอับอีกทางพวกเขาคิดว่าเสนปคงจะช่วยตัวเองได้ไม่ยาก อีกทางเขาเห็นเดรโก ใช้คาถากรีดแทงใจ งูหลายตัวตายในตอนนั้น
“เพอซี่ นายไปช่วยแฮรี่ก่อน เขาจะไม่ไหวแล้ว”
เดรโกตะโกนเสียงดัง เคลียร์ทางให้เพอซี่....
แต่เหมือนคาถาที่น้องสาวกลับมีพลังไม่รู้จักหมดตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงงูพิษ แต่เป็นสัตว์มีพิษทุกขนาด ทุกชนิดพลั่งพลูออกมาจากคาถา ที่ใช้ปะทะกับดัมเบิลดอร์ พวกเขารู้ว่าไม่อาจที่จะเขาไปแทรก การต่อสู้ของทั้งสองได้
แฮรี่ที่อยู่ใกล้ที่สุด ทั้งบาดเจ็บสาหัสถูกพลังทั้งสองที่แผ่ครอบคลุม ล้มลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง รอนมองดูด้วยความตกใจ เมื่อมีงูเลื้อยบนตัวแฮรี่ แทบมองไม่เห็นตัวเขาแล้วพื้นที่ทุกตารางนิ้วกำลังจะกลายเป็น รังงูขนาดใหญ่ ใหญ่มหาศาลมากกว่าที่เขาจะเคยเห็นที่ไหนๆ
จงอางสีดำเมี่ยมหลายตัวล้อมพวกเดรโก เพอซี่ไว้ ดวงตาแดงวาว แยกเขี้ยวยาวคม พร้อมที่จะขย้ำพวกเขาได้ทุกเมื่อ
“เดรโกนายไหวไหม” เพอซี่ถามขึ้นอีกครั้ง
“หุบปากแล้วนายรีบไปเลย....เพอซี่ ......”
เดรโกหันมาสบตาเพอซี่ตาเขม็ง กัดฟันแน่น เพราะปล่อยพลังต่อต้านไปมาก เพอซี่เงยขึ้นมาสบตากับน้องชายที่อยู่บนบันไดวน ก่อนพุ่งตัวกระโดดขึ้น แล้วสิ่งที่รอนคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ร่างของเพอซี่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นนกเหยี่ยวสีแดงเพลิงตัวใหญ่ บินขึ้นเหนือห้องโถงรอบๆ ก่อนที่จะบินโฉบลงข้างล่าง ตรงมายังร่างของแฮรี่ ใช้กงเล็บเกาะร่างของแฮรี่ดึงขึ้นมาจากกองงูพิษอย่างรวดเร็ว รอนมองตะลึงกับภาพที่เห็น เขารู้สึกโล่งอกแม้มีคำถามมากมาย แต่เขาก็คงไม่มีเวลาที่จะถาม เดรโก มัลฟอย กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด
“เฮอรมี่เธอช่วยแฮรี่ ก่อน”เขาร้องบอกเพื่อนสาว เพอซี่ในร่างนกตัวใหญ่ นำร่างแฮรี่บินมาด้านบน เฮอรืไมโอนี่วิ่งไปหา ส่วนรอนวิ่งไปหาเดรโก
เขาร้องบอกมัลฟอย
“นายหลบไปนะ....วานิช...”
เขาใช้คาถาเสกของให้หาย พลังที่ถูกใช้กลับมีอำนาจเพิ่มมากขึ้น งูหลายสิบตัวหายไปตามแนวทางผ่านคาถา เดรโก พอมีโอกาสเพียงชั่ววินาทีอีกครั้ง
“อะวาดา เคดาฟ – รา” คาถาคำสาปพิฆาตเสกออกไป เดรโกรับรู้ถึงพลังอำนาจของมันแม้ไม่อาจเทียบเคียง กับพลังของพ่อมดที่ฝึกมาหลายสิบปีได้ แต่ตอนนี้งูเกือบครึ่งนอนตายและหายไป เขาหายใจหอบหมดแรง เงยหน้าสบตากับรอน ที่ไม่มีทีท่าว่าจะยินดีด้วย
เดรโกเดินไปทางรอน เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆกับรอน เสียงรอนก็เอ่ยอย่างเย็นชา
“นายช่างมีพรสวรรค์ด้านชั่วจริงๆ”
เดรโก เงยหน้าสบตากับรอนยิ้มหยัน
“คาถาของนายก็ห่วยไม่เคยเปลี่ยน”
รอนเองก็ยิ้มหยัน เมินสายตาไปทางอื่น เสนปกำลังกำจัดสัตว์พิษที่เหลือ แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นไม่เห็นพลังสองสายที่ต่อต้านกันอีก ดัมเบิ้ลดอร์ยืนนิ่ง ร่างของน้องสาวค่อยๆ หายไป
“ไม่...จินนี่...ไม่......” รอนตะโกนเสียงหลงวิ่งตรงไปหาดัมเบิลดอร์ ที่ริมฝีปากของดัมเบิลดอร์มีเลือดไหลออกมา แล้วเซไปด้านข้าง เขาพยุงร่างชราไว้ได้ก่อนจะล้มลง เสนปที่อยู่ไม่ไกล รีบวิ่งมาช่วย
“ศาสตราจารย์ครับ....” เสนปเรียกชื่อเบาๆ สีหน้าวิตกเป็นที่สุด
แล้วเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องดังขึ้นจากด้านบนระเบียง
“รอน.....รอน...เพอซี่ถูกงูกัด....เขาตัวเขียว ไม่รู้สึกตัวแล้ว ส่วนแฮรี่....แฮรี่ไม่...ไม่แฮรี่เขาไม่ ...ไม่ไม่หายใจแล้ว.....”
รอนเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ..ตัวเบาหวิว....มือสั่นเทา .เขารู้สึกสับสน...เกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาเกิดอะไรขึ้นกับทุกคน มองควันสีขาวจางๆ ที่ลอยผ่านหน้าเขาไป พึมพัมมาอย่างไม่รู้สึกตัว
“จินนี่...เธอกำลังทำอะไรกับทุกคนนี่”
เดรโก มัลฟอย หันสบตากับเพอซี่ และรอน เขาคิดว่าคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่แฮรี่จะเสียเลือดมากกว่านี้ เฮอร์ไมโอนี่ แม้ยังมีน้ำตาไหลเป็นทางอยู่แต่ก็ดูเรียกสติกลับมาได้แล้วเช่นกัน ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่สำคัญ ตอนนี้คือต้องช่วยแฮรี่ก่อน
ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ สีหน้าเคร่งขรึม ปราศจากรอยยิ้ม
“ปล่อยเธอไป ...ปล่อยเด็กคนนั้นไป...... ไอเวรี่….”
ฉันยิ้มหยัน ชี้ปลายไม้มาที่ดัมเบิลดอร์
“หมายถึงใคร ทุกคนที่นี่....หรือ..ศาสตรจารญ์ดัมเบิลดอร์ ผู้เฝ้าประตูแห่งความตาย”
ดัมเบิลดอร์ ยิ่งจ้องเขม็งมาที่ฉัน
“ ไม่นึกเลยเธอก็จะรู้ความลับนี้จนได้ หลายต่อหลายรุ่นที่ความลับนี้ถูกเปิดเผยเฉพาะผู้ถือดาบเท่านั้น หลายปีที่ผ่านมาชั้นคอยเฝ้าแต่หวาดระแวง แต่ลอร์ดโวลเดอมอร์เท่านั้น เขาค้นพบห้องแห่งความลับที่เป็นทางเข้าประตูมรณะ เขาได้รับกลิ่นอายปีศาจ และกลายเป็นผู้ที่คนหวาดกลัว”
“ลอร์ดโวลเดอมอร์ เขาคงคิดว่าการได้รับพลังของสลิธีรีน จะทำให้เขายิ่งใหญ่ได้ แต่แท้จริงเขาหารู้ไม่ว่า แท้จริงแล้ว สลิธรีนกลับป็นแค่พ่อมดที่โง่เขลา เขาหลงใหลในอำนาจ ถูกหลอกล่อจากปีศาจ ให้แตกแยกกับเพื่อนรัก”
ฉันกวาดสายตามองรอบห้องโถงใหญ่ มองสภาพทุกคนที่เคร่วขรึม กังวลใจ
“ไม่นึกเลยหลายร้อยปีต่อมากลับมีคนที่โง่เขลายิ่งกว่าที่พบห้องนั่น....... ทอม ริ้ดเดิล ได้รับกลิ่นไอปีศาจ แต่น่าเสียดายเขาไม่ทายาทที่แท้จริง กลับพลาดท่า ทำให้ไร้ตัวตนเพราะเด็กทารกเพียงคนเดียว ซ้ำยังทำให้ฉันได้พบทายาทที่แท้จริง ร่างที่ฉันรอคอยมานาน”
“ไม่นะ...ออกไปจากจินนี่ซะ” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องมาอย่างอัดอั้น
“จินนี่ เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เท่านั้น”
ฉันเหลือบมองตามทางเสียงแหลม ร้องดังด้วยความโกรธ
“เธอแน่ใจได้ยังไง ว่าฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา เธอรู้จักฉันดีพอหรือ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเห็นแค่ที่ฉันอยากให้เห็นเท่านั้น จินนี่ไม่ใช่คนโง่ขนาดหรอกนะ เธอคงคิดว่าเธอเก่งกว่าคนอื่นๆซิท่า ฉันจะบอกให้เธอรู้จักพรสวรรค์ไหม ฉันรู้คาถาของปีเจ็ดทั้งๆที่ยังไม่เข้าปีหนึ่งด้วยซ้ำ ฉันรู้จักยาพิษทุกชนิด
ฉันสามารถหายตัวได้ฮอกวอตส์เป็นวันๆโดยไม่มีใครจับได้ เมื่อก่อนฉันกลัวฉันไม่เข้าใจ ไม่และคอยปิดบังคนอื่นมาตลอด จนมาพบทอม ฉันก็ค้นพบตัวเอง...ค้นพบอีกคนที่หลับไหลมานาน....และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางได้อีก!!!”
“เธอไม่ใช่จินนี่หรอก....เธอเองเหมือนลอร์ดเดอร์โวลมอร์ เธอเป็นแค่ผีร้าย วิญญาณพเนจร”
เสียงของแฮรี่ดังเย้ยหยัน หัวเราะเบาๆ เลือดทะลักไหลตาม เขาฝืนใจยืนขึ้นอย่างโงนเงน
“แฮรี่....” เสียงของรอน และเดรโกดังขึ้นพร้อมกัน
“จินนี่ที่ฉันรู้จัก เธอเป็นผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยความรัก ความอบอุ่น จากครอบครัว จากพ่อแม่ จากพี่ชาย เธอไม่เคยโกรธแค้นใคร ไม่เคยอาฆาต แม้แต่ พวกมัลฟอย..”
แฮรี่หยุดพูดหหันไปสบตากับเดรโก
“คนที่เขาเกลียดครอบครัววีสลีย์ ทำร้ายกาจกับกับพวกเธอได้ขนาดไหน แต่เธอก็สามารถที่จะให้อภัยเขาได้ กลับเข้าอกเข้าใจ รับคนอย่างเดรโกเป็นเพื่อนได้ ซึ่งแม้แต่ฉันไม่อาจเข้าใจข้อนี้ได้ และให้อภัยเขาเหมือนเธอได้”
ฆ่าเขาซะ....จินนี่....เขาจะเป็นผู้ขัดขวางเธอ
..แฮรี่...ฉันต้องกำจัดแฮรี่....บางอย่างที่คอยกระซิบบอกข้างหูฉันเบาๆ สายลมวนเวียนรอบตัวเบาหวิว..
“ครูซิโอ” สายลมที่หมุนรอบตัวราวกับใช่เสียงฉันเอง ไม้ที่โบกไป ราวกับไม่ใช่ของฉันเอง แต่พลังที่พุ่งตรงไปยังแฮรี่ ทั้งหมดกลับออกมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของฉัน
แล้วทันใดนั้นเองฉันกลับได้ยินเสียงแสกคาถาของดัมเบิลดอร์ที่ เตรีมพร้อมอยู่แล้ว ตรงมาที่ฉัน คาถาสะกัดพลัง ทำให้ต่อต้านคาถาคำสาปกรีดแทงใจ ฉันถึงกับรู้สึกพลังมหาหาศาลที่ปล่อยมาจากปลายไม้กายสิทธ์ของพ่อมดที่มีอำนาจ
นี่อาจเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงคำว่าต่อสู้อย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ฉันจะใช้กับแมงมุมยักษ์พวกนั้น ฉันรู้สึกปวดร้าวทั่วทั้งแขน เกร็งทั่วร่างกายที่ต้องรับแรงอำนาจต่อต้านคาถาที่ทรงพลัง
“ปล่อยเด็กคนนี้ซะไอเวรี่ กลับไปที่เธอควรอยู่”
ดัมเบิลดอร์ตะโกน สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดกว่าเก่าเพราะคิดไม่ถึงว่า คาถาจะมีพลังมากมายเช่นนี้
“จะให้ฉันไป ก็เอาชนะฉันให้ได้ก่อนซิ...เซอร์เพ็นซอร์เทีย!!!”
ฉันยิ้มเยาะ ใช้คาถาเสกงูจงอางตัวใหญ่หลายสิบตัวพุ่งออกไป เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงหลง เพราะมีงูเห่าราวห้าเมตร เลื้อยไปหา
“ดิลิตริอัส.......” เสียงรอนใช้คาถาสลายตัวออกมา สวนทันใด ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่ไม่ถึงคืบ ขณะเดียวกันก็มีอีกตัวขนาดพอๆกันเลื้อยเข้ามาหา เขารีบฉุดมือของเฮอร์ไมโอนี่วิ่งหลบไปอีกทางได้ทัน
“ขอบใจนะรอน ตอนนี้...ฉันตั้งสติได้แล้ว”
รอนหันมายิ้มเครียดๆ ตะโกนเสียงดัง
“ถ้าอย่างนั้นเธอรีบหาทาง ช่วยกันก่อนมันมาอีกสักสิบตัวเห็นจะได้”
ทั้งสองยังวิ่งหนี ตรงไปยังบันไดวน เสียงแหลมของเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอีกครั้ง เมื่อมีงูเห่าอีกตัว ขวางอยู่ตรงหน้า
“รอน....รอนช่วยด้วย”
เธอร้องเสียงสั่น
“เฮอมี่ มาทางนี้...ทารันทัลเลกร้า”
รอนหันมาใช้คาถาอีก ทั้งสองชะงัก มองดูงูที่บิดไปมางงๆ
“รอนเธอใช้คาถาเต้นรำ ทำไม...”
“ไม่รู้ ชั้นคิดคาถาอะไรไม่ออก นี่” เขาพูดห้วนๆเมินหน้าไปทางอื่นอดเขินไม่ได้เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ หันมาอมยิ้ม
“แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เล่นนะ ....งั้นชั้นจัดการต่อเอง.วานิช”
แล้วในที่สุดเธอก็โบกไม้กายสิทธ์ให้งูหายไป
รอนสีหน้าเจือนๆ ทั้งคู่ได้ยินเสียงเสนปเสกคาถาวานิช.....ที่อยู่ในมุมอับอีกทางพวกเขาคิดว่าเสนปคงจะช่วยตัวเองได้ไม่ยาก อีกทางเขาเห็นเดรโก ใช้คาถากรีดแทงใจ งูหลายตัวตายในตอนนั้น
“เพอซี่ นายไปช่วยแฮรี่ก่อน เขาจะไม่ไหวแล้ว”
เดรโกตะโกนเสียงดัง เคลียร์ทางให้เพอซี่....
แต่เหมือนคาถาที่น้องสาวกลับมีพลังไม่รู้จักหมดตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงงูพิษ แต่เป็นสัตว์มีพิษทุกขนาด ทุกชนิดพลั่งพลูออกมาจากคาถา ที่ใช้ปะทะกับดัมเบิลดอร์ พวกเขารู้ว่าไม่อาจที่จะเขาไปแทรก การต่อสู้ของทั้งสองได้
แฮรี่ที่อยู่ใกล้ที่สุด ทั้งบาดเจ็บสาหัสถูกพลังทั้งสองที่แผ่ครอบคลุม ล้มลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง รอนมองดูด้วยความตกใจ เมื่อมีงูเลื้อยบนตัวแฮรี่ แทบมองไม่เห็นตัวเขาแล้วพื้นที่ทุกตารางนิ้วกำลังจะกลายเป็น รังงูขนาดใหญ่ ใหญ่มหาศาลมากกว่าที่เขาจะเคยเห็นที่ไหนๆ
จงอางสีดำเมี่ยมหลายตัวล้อมพวกเดรโก เพอซี่ไว้ ดวงตาแดงวาว แยกเขี้ยวยาวคม พร้อมที่จะขย้ำพวกเขาได้ทุกเมื่อ
“เดรโกนายไหวไหม” เพอซี่ถามขึ้นอีกครั้ง
“หุบปากแล้วนายรีบไปเลย....เพอซี่ ......”
เดรโกหันมาสบตาเพอซี่ตาเขม็ง กัดฟันแน่น เพราะปล่อยพลังต่อต้านไปมาก เพอซี่เงยขึ้นมาสบตากับน้องชายที่อยู่บนบันไดวน ก่อนพุ่งตัวกระโดดขึ้น แล้วสิ่งที่รอนคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ร่างของเพอซี่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นนกเหยี่ยวสีแดงเพลิงตัวใหญ่ บินขึ้นเหนือห้องโถงรอบๆ ก่อนที่จะบินโฉบลงข้างล่าง ตรงมายังร่างของแฮรี่ ใช้กงเล็บเกาะร่างของแฮรี่ดึงขึ้นมาจากกองงูพิษอย่างรวดเร็ว รอนมองตะลึงกับภาพที่เห็น เขารู้สึกโล่งอกแม้มีคำถามมากมาย แต่เขาก็คงไม่มีเวลาที่จะถาม เดรโก มัลฟอย กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด
“เฮอรมี่เธอช่วยแฮรี่ ก่อน”เขาร้องบอกเพื่อนสาว เพอซี่ในร่างนกตัวใหญ่ นำร่างแฮรี่บินมาด้านบน เฮอรืไมโอนี่วิ่งไปหา ส่วนรอนวิ่งไปหาเดรโก
เขาร้องบอกมัลฟอย
“นายหลบไปนะ....วานิช...”
เขาใช้คาถาเสกของให้หาย พลังที่ถูกใช้กลับมีอำนาจเพิ่มมากขึ้น งูหลายสิบตัวหายไปตามแนวทางผ่านคาถา เดรโก พอมีโอกาสเพียงชั่ววินาทีอีกครั้ง
“อะวาดา เคดาฟ – รา” คาถาคำสาปพิฆาตเสกออกไป เดรโกรับรู้ถึงพลังอำนาจของมันแม้ไม่อาจเทียบเคียง กับพลังของพ่อมดที่ฝึกมาหลายสิบปีได้ แต่ตอนนี้งูเกือบครึ่งนอนตายและหายไป เขาหายใจหอบหมดแรง เงยหน้าสบตากับรอน ที่ไม่มีทีท่าว่าจะยินดีด้วย
เดรโกเดินไปทางรอน เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆกับรอน เสียงรอนก็เอ่ยอย่างเย็นชา
“นายช่างมีพรสวรรค์ด้านชั่วจริงๆ”
เดรโก เงยหน้าสบตากับรอนยิ้มหยัน
“คาถาของนายก็ห่วยไม่เคยเปลี่ยน”
รอนเองก็ยิ้มหยัน เมินสายตาไปทางอื่น เสนปกำลังกำจัดสัตว์พิษที่เหลือ แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อเห็นไม่เห็นพลังสองสายที่ต่อต้านกันอีก ดัมเบิ้ลดอร์ยืนนิ่ง ร่างของน้องสาวค่อยๆ หายไป
“ไม่...จินนี่...ไม่......” รอนตะโกนเสียงหลงวิ่งตรงไปหาดัมเบิลดอร์ ที่ริมฝีปากของดัมเบิลดอร์มีเลือดไหลออกมา แล้วเซไปด้านข้าง เขาพยุงร่างชราไว้ได้ก่อนจะล้มลง เสนปที่อยู่ไม่ไกล รีบวิ่งมาช่วย
“ศาสตราจารย์ครับ....” เสนปเรียกชื่อเบาๆ สีหน้าวิตกเป็นที่สุด
แล้วเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ ร้องดังขึ้นจากด้านบนระเบียง
“รอน.....รอน...เพอซี่ถูกงูกัด....เขาตัวเขียว ไม่รู้สึกตัวแล้ว ส่วนแฮรี่....แฮรี่ไม่...ไม่แฮรี่เขาไม่ ...ไม่ไม่หายใจแล้ว.....”
รอนเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ..ตัวเบาหวิว....มือสั่นเทา .เขารู้สึกสับสน...เกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาเกิดอะไรขึ้นกับทุกคน มองควันสีขาวจางๆ ที่ลอยผ่านหน้าเขาไป พึมพัมมาอย่างไม่รู้สึกตัว
“จินนี่...เธอกำลังทำอะไรกับทุกคนนี่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น