จินนี่ วีสลีย์

ลำดับตอนที่ #13 : เกม 2

ตอนที่ 13  เกม 2

    ลูน่า กับ ฉัน เดินออกมาจากสนามควิดดิชเงียบๆ นักเรียนหลายคนต่างแยกย้ายออกจากสนามเป็นกลุ่มๆ เมื่อนักกีฬาเลิกซ้อมกันแล้ว ฉันก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่ออีกเพราะอาจจะเจอกับใครๆ

    “เออ..จินนี่ของที่เธออยากได้ ฉันเอามาให้แล้วนะ แต่มันอยู่ที่หอ”

ลูน่าทำลายความเงียบ

    “อือ..ก็ดีซิ ฉันจะไปหาเธอเอง”

ฉันตอบ ลูน่าหันมาขมวดคิ้ว

    “เธอว่าอะไรนะไปที่หอชั้นนะหรือ”

    “น่า....ฉันจะใช้คาถาหายตัวไป  เธอพาฉันเข้าไปก่อนก็พอ”

“ชั้นเชื่อเธอเลยจริงๆ จินนี่ วันๆเธอคิดหาเรื่องเดือดร้อนให้น้อยกว่านี้ได้ไหม”

ลูน่าส่ายศรีษะ พูดทีเล่นทีจริง ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ตบบ่าเพื่อน

    “เธอหลวมตัวเป็นเพื่อนฉันแล้วนี้ คงถอนตัวยากหน่อยนะ”

    “พรุ่งนี้ก่อนเข้าเรียน เธอมาที่หอชั้น...”

ก่อนที่ลูน่าจะพูดจบ เสียงเรียกฉันก็ดังจากข้างหลัง

“จินนี่ จินนี่...” ทั้งฉันและลูน่าหันไปดูแทบพร้อมกัน หญิงสาวผมดำสลวยในชุดคลุมบ้านเรเวนคอล เดินถือไม้กวาดมากับเพื่อนๆอีกสองคน

โช แชงยิ้มให้ฉัน

“ดีใจที่เห็นเธอที่นี่ เธอหายแล้วหรือ”

ฉันขมวดคิ้ว หลิ่วตามองลูน่า นี่เรื่องของฉันคงรู้ทั่วฮอกวอตแล้วล่ะมั่ง

ฉันพยักหน้า “ก็..ดีแล้ว”

โชมองฉัน แต่ฉันทำเป็นมองรอบๆ

    “งั้นก็ดีซิ...ได้ข่าวว่าการแข่งที่จะเริ่มอาทิตย์นี้บ้านกริฟฟินดอร์ อาจไม่ได้ลงแข่งเพราะคนไม่พอ เธอหายดีแล้ว แฮรี่คงดีใจ”  โชบอก  ฉันถึงกลับไปมองหน้าโช เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย

    “แล้วฉันหาย ไม่หาย ไปเกี่ยวอะไรกับแฮรี่ด้วยล่ะ”

ฉันตอบห้วนๆ รู้สึกขัดใจขึ้นมา  โชมองฉันยิ้มเจือนๆ

    “อย่าบอกว่าเธอยังไม่รู้ว่า แฮรี่ตอนนี้เป็นกัปตันควิดดิชแล้ว...” โชมองฉันนิ่ง ทำหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นฉันเงียบไป

    “เออ จินนี่..เธอคงไม่ได้โกรธแฮรี่ เพราะเขากลับมาเป็นซีกเกอร์หรอกนะ ตอนนี้เค้าว้าวุ่นมากเพราะ สมาชิกในทีมไม่พอ”

    ฉันยิ้มหยัน เสียงลูน่าดังขึ้น

“แฮรี่ รอน..” ฉันหันมองตามเสียง เห็นรอน แฮรี่ และเฮอร์ไมโอนี่ เดินมาด้วยกัน

    โช แชงยิ้มให้แฮรี่อายๆ แต่เขาสีหน้าเงียบขรึม

ฉันมองผ่านแฮรี่ ก็สบตากับพี่ชาย รู้สึกละอายใจอย่างมาก

    “จินนี่ เธอเพิ่งหายไม่น่ามาไกลแบบนี้เลย”

เฮอร์ไมโอนี่ มองฉันอย่างห่วงใย ฉันไม่กล้าทำลายน้ำใจเธอมากกว่านี้จึงได้แต่พยักหน้า

    แล้วหันไปสบตากับแฮรี่

    “เรากำลังคุยเรื่องเธออยู่ โชเป็นห่วงเธอ เพราะว่าเธอกำลังกังวลใจเรื่องที่ยังหา สมาชิกในทีมไม่ได้”

    ฉันตั้งใจโพลงออกไปตรงๆ โช แชง ถึงกับหน้าแดง แฮรี่หันไปมองโช

“ขอโทษนะแฮรี่.....ชั้นไม่ควรวุ่นวายเลย” หล่อนบอกเสียงเบาๆ

    “ไม่หรอก..โช ..ขอบคุณมาก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ลูน่ามองทุกคน  ถามขึ้น

    “พวกเธอจะกลับหอกันหรือ”

“ใช่จ๊ะ พวกเธอจะไปไหนกันหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

    ลูน่าเหลือบมองดูฉัน แล้วจึงตอบ

“เมื่อกี้เราไปดูพวกเธอซ้อมควิดดิชมา แล้วก็ออกมานี่แหล่ะ พวกเธอเยี่ยมมากนะ”

    รอนก้มหน้าถอนหายใจ

    “มันแย่มากต่างหาก เมื่อกี้เราแค่ซ้อมยังแพ้หลุดลุ่ย”

    “รอน ก็แค่ซ้อมวันแรกเอง” เฮอร์ไมโอนี่พูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“ไม่เห็นต้องกังวลเลย เดี๋ยวจินนี่หายก็กลับไปเล่น จริงไหม”

    ลูน่ากระทุ้งข้อศอกใส่ท้องฉันเบาๆเมื่อ ฉันไม่ตอบ

    แฮรี่มองฉัน พูดเสียงเย็น

“ไม่เป็นไรหรอกลูน่า ทีมเราไม่ต้องการคนที่ไม่เต็มใจเล่น”

ฉันถึงกับขบฟัน ด้วยความเจ็บใจ

“งั้นหมายความว่า เธอไล่ฉันออกจากทีมหรือ”

    แฮรี่เมินหน้าไปทางอื่น

“ชั้นไม่เคยพูด....”

    “ฉันก็ไม่เคยบอกว่าจะออกจากทีมสักคำ ฉันไม่ยอมออกแน่ ถึงเธอไม่อยากให้ฉันอยู่ ฉันก็จะอยู่ใครจะทำไม แล้วฉันจะแย่งตำแหน่งซีกเกอร์ของฉันคืนด้วย”

    แฮรี่มองฉันยิ้มหยัน

“เธออยู่ในทีมได้ แต่ตำแหน่งนี้เป็นของชั้น”

    “เธอไม่มีทางชนะฉันหรอกแฮรี่”

“ได้ งั้นเราแข่งกันถ้าเธอชนะ เธอได้เป็นซีกเกอร์เหมือนเดิม”

    “ตกลง ใครจับลูกสนิชได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ”

ฉันยืนเผชิญหน้ากับแฮรี่ ไม่ยอมแพ้ ลูน่าถึงกับถอนหายใจสีหน้ากังวลอย่างมาก

    “จินนี่ ยังไม่หายดี ไว้แข่งวันหลังดีไหม” ลูน่าเสนอ จับมือฉันเขย่าเบาๆ

แต่ฉันสะบัดออก

    “ฉันไม่เป็นไร ฉันจะแข่งตอนนี้”

รอนสบตากับแฮรี่ สีหน้าไม่สบายใจ

    “นายจะไหวหรือเพิ่งซ้อมมา”

    แฮรี่ส่ายศรีษะ สายตาเหลือบไปเห็นมัลฟอย เดินมากับกลุ่มนักกีฬาบ้านสลิธรีนอีกสองสามคน

    “งั้นก็ หาพาสเนอร์อีกคนซิ....” ว่าแล้วก็เดินไปหากลุ่มนักกีฬาบ้านสลิธลีน

มองพรีเฟคบ้านสลิธรีนอย่างท้าทาย

    “เมื่อกี้เรายังไม่รู้ผลแพ้ชนะ นายคิดว่าไง”

    เดรโกกวาดสายตามองทุกคน ยิ้มเยียด

    “ได้...”  “เขาตอบ

    ฉันสบตากับเดรโก “ผลแพ้ ชนะครั้งนี้ มีผลต่อการเล่นในตำแหน่งซีกเกอร์ของฉันด้วยนะ”

    “งั้น เราไปกัน” รอนเอ่ยขึ้น

    “ไม่รอน ชั้นจะเล่นคู่กับโชเอง ไม่อยากให้ใครว่าที่หลัง ว่าเอาเปรียบคนอื่น”

แฮรี่หันมองโช ที่ยืนงงๆ แต่ก็ยิ้มออกมาในที่สุด

    “ได้ซิ แฮรี่.....ขอบใจนะ...” สายตาเป็นประกายของโชที่มองแฮรี่ไม่ปิดบัง

    “เชอะ”

ฉันเมินไปทางอื่น  แล้วเดินไปแย่งไม้กวาดจากรอน เดินนำกลับไปที่สนามควิดดิช แฮรี่หันไปสบตากับรอน แล้วเดินตามฉันมาติดๆ

เมื่อมาถึงสนามแฮรี่ มองสบตาทุกคน แล้วก้มลงเปิดกล่องใส่อุปกรณ์ควิดดิช หยิบลูกสนิชขึ้นมา

“เราแบ่งเป็นสองทีม ใครในทีมจับลูกสนิชได้ก่อนก็ชนะ”

แฮรี่ เป็นคนบอกกติกา แล้วปล่อยลูกสนิชสีทองออกจากมือ มันบินอยู่ต่อหน้าทุกคน แล้วบินออกไป  ฉันหันมายิ้มกับมัลฟอย แล้วขี่ไม้กวาดบินขึ้นไปคนแรก โชบินลอยออกตามมา

นักเรียนหลายคนที่ยังไม่ทันออกจากสนามต่างหันมาดูด้วยความสนใจ

“จินนี่ ชั้นรู้ว่าเธอเป็นซีกเกอร์ ที่ดี....แต่ยังไงแฮรี่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่า”

โช แชงพูดขึ้นเมื่อบินมาใกล้ๆฉัน

“เอาชนะ ฉันให้ได้ก่อนเถอะโช คราวที่แล้วทีมเรเวนคอล แพ้ขาดลอยเพราะใครเธอจำได้ไหม”

ชั่วแว้บหนึ่งฉันเห็นประกายวูบจากสายตาของโช

“มันจะไม่เป็นอย่างนั้น ครั้งที่สองหรอกจินนี่” แล้วเธอก็บินออกไป แฮรี่กับมัลฟอยอยู่คนละมุมสนาม สายตากวาดหาลูกบอลสีทอง แล้วทั้งคู่ก็เคลื่อนไหว ไปทางใต้ที่นั่งคนดู อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นฉันก็เห็นลูกสนิชเล็กบินหนีทั้งคู่

โชพุ่งบินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันบินดักไปอีกด้านของใต้อัฒจรรท์ ฉันจำไม่ได้ว่าเคยใช้เวลาเท่าไหร่เมื่อบินด้วยความเร็วสูงสุด แต่ครั้งนี้อาจคล้ายกับดังหายตัวเลยก็ว่าได้ เพียงแค่ชั่ววินาทีก็มา อยู่อีกด้านของใต้ถุนที่นั่ง หลบหลีกสิ่งกีดขวางอย่างรวดเร็ว

ได้ยินเสียงแฮรี่ตะโกนสั่งโช

“เธอไปดักข้างหน้า...” แววตาของเขามุ่งมั่นเป็นอย่างมาก ไม่ละสายตาจากลูกสนิช โชบินหลบออกไป

ฉันเห็นมัลฟอย บินผ่านมาใกล้ๆ ฉันร้องเรียก

“เดี๋ยวก่อน เดรโก”

ชายหนุ่มผมสีทองหันกลับมา

“เธอจะว่ายังไง ถ้าฉันจะยืมวิธีการของบ้านสลิธรีนมาใช้”

ฉันร้องถาม เดรโก เพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก

“งั้น ฉันจัดการ แฮรี่กับโชเอง เธอหาทางจับลูกสนิชให้ได้”

ฉันบอกแล้วหันไม้กวาดเลี้ยวไปดักหน้าโช สายลมที่เย็นยะเยือก ปะทะเข้าที่หน้าจนต้องหลับตา หนาวสะท้านไปทั่วร่างกาย แต่มันก็คงไม่เย็นไปกว่าสายตาของแฮรี่ที่มองมาทางฉันหรอก

ร่างของฉันพุ่งตรงไปที่แฮรี่ จนไล่ทันในที่สุด บินมาคู่ขนานกัน แล้วทันใดฉันก็บินโฉบ ตัดหน้าเขา จนเสียหลักเกือบตกจากไม้กวาด พลาดการตามลูกสนิชทัน

โชอยู่ไม่ไกล บินมาช่วยแฮรี่

“ไม่ โชรีบตามเดรโกไป” แฮรี่ตะคอกเสียงดัง พยายามพยุงตัวไม่ให้หล่นจากไม้

ฉันไล่ตามโชบ้าง มัลฟอยบินเลี้ยวกลับมาฉันถึงเห็นว่าลูกสนิช บินย้อนกลับมาทางพวกเรา

“จินนี่ ลูกสนิชไปทางพวกเธอ” มัลฟอยตะโกนบอก

“เห็นแล้ว ฉันไล่ตามเอง”  ฉันตะโกนอย่างสุดเสียงพุ่งตรงไปหาโช ที่กำลังจะจับลูกสนิช เฉียวไปใกล้ๆชั่วพริบตา เหมือนมีอะไรถูกปะทะอย่างรุนแรง ฉันจับไม้กวาดไว้แน่น เมื่อเสียหลักเบี่ยงตัวลงหลบออกไป

ฉันได้ยินเสียงโชกรีดร้องด้วยความตกใจ พร้อมกับเห็นร่างโชลอยละลิ่วร่วงออกจากไม้กวาด ฉันพยายามที่จะคว้าไว้ แต่ได้เพียงอากาศ

“โช....” แฮรี่ตะโกนเรียกสุดเสียง พร้อมทุ่มพลังไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง

ทุกคนกรีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นร่างเกือบตกถึงพื้น แต่แฮรี่พุ่งมาถึงพอดีเขาจับแขนของโช ได้ก่อนที่จะถึงพื้น แต่เขาเองกลับเสียหลักตกจากไม้กวาด ลอยตกกระแทกลงพื้น พร้อมกับโช แม้อยู่ไม่กี่เมตร แต่ว่าแฮรี่ก็ช่วยรับร่างโชไว้ เขาถึงกับจุก ขยับตัวไม่ได้ไปครู่ใหญ่ โชพอได้สติบ้างพยุงตัวเองลุกขึ้นมา มองแฮรี่ถึงกับร้องไห้ สวมกอดเขาแน่น

“แฮรี่...เธออย่าเป็นอะไรนะ”

แฮรี่สำลักเบาขึ้นมาเขาจับแขนโชไว้ ลืมตามองเธอ

“ไม่...ชั้นไม่เป็นอะไร.....” เขาพยุงตัวขึ้นช้าๆ มองโชด้วยสีหน้าเงียบขรึม

“เธอเองก็ไม่เป็นอะไรนะโช...”เขาถาม เธอได้แต่ส่ายศรีษะ โผเข้ากอดแฮรี่อีกครั้ง

“ขอโทษนะแฮรี่ ขอโทษที่ชั้นเคยคิดว่าเธอ ไม่เคยห่วงใยชั้น”

แฮรี่ถึงกับนิ่งสักพักใหญ่ เขาจับมือเธอออกอย่างสุภาพ มองลูกสนิชสีทองที่มือของโช สีหน้ายิ่งเงียบขรึมลง หันมองตรงมายังฉันที่ยืนอยู่ที่นั่นได้สักครู่แล้ว

แฮรี่ เดินตรงมาที่ฉัน มองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วสิ่งที่ทุกคน และตัวฉันคาดไม่ถึง เมื่อเขาตบหน้าฉันอย่างแรง ฉันยืนนิ่งหน้าฉันชา ชาเข้าไปถึงหัวใจ

น้ำเสียงเคร่งเครียดตะโกนใส่หน้าฉัน แล้ว ชูลูกสนิชขึ้นมา

“จินนี่ !!เธอกำลังจะบ้าไปแล้ว.... โชจับลูกสนิชได้แล้ว แต่เธอก็ยังพุ่งไปหาเค้า...เธอคิดจะ.....”

“…ฆ่าเธอหรือ....” ฉันพูดต่อให้   เงยหน้าสบตาแฮรี่เขาเงียบไป  แล้วเขายกมือจับที่แผลเป็นที่หน้าผาก สีหน้าเจ็บปวดปิดบังไม่ได้  พร้อมๆกับที่มือขวาฉันรู้สึกร้อนวาบ หนักอึ้งทั้งแขนขึ้นมา

***********************************************