คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : "ความบังเอิญ" - การเดินทางวันที่ 8
ตกดึก
“หิวข้าวว่ะ”
ผมทะลึ่งตัวลุกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองแรงๆและถีบผ้าห่มที่กองอยู่ครึ่งตัวให้ออกไป ร่างที่นอนอยู่ข้างบนเตียงค่อยๆโงนเงนตัวขึ้นมามองผมด้วยความงัวเงีย ผมเดาว่ามันคงอยากจะเสยตีนใส่หน้าผมเต็มที แต่คงเพราะกำลังง่วงอยู่เป็นแน่
“ข้างล่างมีไรขายปะวะ” ผมลุกขึ้นยืนและลูบท้องตัวเองปอยๆ ก่อนจะเดินไปหยิบแบงค์ห้าร้อยมาถือเพราะกางเกงบ็อกเซอร์ไม่มีกระเป๋า
“ไปด้วย” แบคฮยอนคลานลงจากเตียงและค่อยๆยืนขึ้นอย่างต้วมเตี้ยม ร่างเล็กหยิบฮู้ดมาใส่ก่อนจะหาวหวอดๆ
“ง่วงขนาดนั้นไปนอนก่อนก็ได้ครับมึง” ผมหัวเราะเบาๆและดันหน้าผากใสออกห่าง แบคฮยอนส่ายหน้าช้าๆและเดินนำหน้าผมออกไปจากห้องด้วยท่าทางงัวเงีย
คงไม่อยากอยู่คนเดียวล่ะมั้ง
ผมล็อคคีย์การ์ดและวิ่งเยาะๆตามร่างเล็กไป เราเดินไปหาอะไรกินข้างล่างด้วยความตะลึงใจเล็กน้อย นี่ก็ปาไปสี่ห้าทุ่มแล้ว แปลกที่ยังมีร้านอาหารตามสั่ง ขายสี่บะหมี่เกี๊ยวตั้งอยู่ขนัดริมฟุตบาทไปหมด แถมคนกินก็เยอะเสียด้วย
“มึงกินไรป่ะ” ผมหันไปถามขณะที่เล็งอยู่สองสามร้าน แบคฮยอนดูเหมือนจะตื่นเต็มตาและพอจะมีสติสตังกับเขาบ้างแล้ว ร่างเล็กยกมือขึ้นกอดอกและพิงหัวตัวเองกับต้นแขนผม
“เอาเหอะ มีแต่มึงที่หิวอ่ะ ไอ้ห่า” ผมหัวเราะก่อนจะเดินไปหน้าร้านบะหมี่ ส่วนแบคฮยอนก็เดินมาข้างหน้าพลางยืนพิงร่างตัวเองกับลำตัวผมและงีบหลับทั้งยืนไปแบบนั้น
“ไปง่วงมาจากไหนวะสัด..เอ่อ พี่ครับ เอาเกี๊ยวแห้งพิเศษห่อนึงครับ” เฮียคนขายทำหน้าเหมือนไม่ได้ยิน จนผมต้องพูดอีกรอบเป็นภาษาไทยชัดๆช้าๆ
“เกี๊ยวแห้งพิเศษครับ”
“ไรนะน้อง”
“เกี๊ยวแห้งพิเศษครับพี่” พี่คนขายพยักหน้าลวกๆและหันไปลวกเส้น คนช่วยงานอีกคนที่เพิ่งเดินมาเห็นผมและคงคิดว่าผมยังไม่ได้สั่ง เขาจึงออกปากถามตามปกติ
“เอาไรครับน้อง”
“เอ่อ…สั่งไปแล้วครับ” ผมเว้นช่วง และเริ่มคิดอยากกวนตีนคนขึ้นมา พี่แกพยักหน้าลงสองสามทีเมื่อคนลวกเส้นหันไปบอกว่าผมสั่งเกี๊ยวไปแล้ว
“ห่อเดียวใช่ไหมน้อง”
“ครับ..เอ่อ พี่ๆ” พี่เขาเลิกคิ้วให้ผมก่อนจะหั่นเนื้อหมูแดงไปด้วย ผมยิ้มกว้างก่อนจะหลุบตามองคนตัวเล็กที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหน้าไม่รู้เรื่อง
“เอาเนี๊ยะ ห่อกลับบ้านครับ”
ผมที่ยื่นซ้อนอยู่ข้างหลังแบคฮยอนจึงชี้ไม้ชี้มือไปที่ร่างเล็กได้โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง ผมขำออกมาจนแบคฮยอนสงสัยว่ามีอะไรหรือเปล่า
“มึงทำห่าไรข้างบนหัวกูวะ” เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ผมจึงหดมือกลับไปจับท้ายทอยทันทีและยิ้มกว้าง
“เกาคอ”
มันชกหน้าท้องผมเบาๆและหันกลับไปงีบทั้งยืนต่อ พี่คนขายอมยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะเดินหายไปหลังร้าน
ผมยืนรอสักพักก็ได้เกี๊ยวแห้งพิเศษตามที่สั่งก่อนจะจ่ายเงิน เจอคนขายตอกกลับมุขที่ผมเล่นเมื่อกี้ด้วยอีกดอก
“ส่วนอีกห่อที่น้องสั่งอ่ะ หิ้วกลับบ้านเองแล้วกันนะ”
ไอ้ห่าข้างหน้าผมก็เงิบแดกดิครับ!
“มึงสั่งสองห่อเหรอ กูไม่แดกนะ” เขาทำหน้างงๆ และเดินตามผมมา ผมหยุดที่ร้านน้ำปั่นและสั่งน้ำสับปะรดผสมสตอเบอรี่ไปหนึ่งแก้ว
“กินปะ จะได้สั่งสองแก้ว” ผมเหลือบไปมองหน้ามัน ก่อนจะรับแก้วน้ำปั่นมาถือไว้และยื่นเงินให้แม่ค้า แบคฮยอนส่ายหน้าและเขย่งเท้าขึ้นมาชะโงกหน้าดูดหลอดน้ำปั่นผมไปหน้าตาเฉย
“แย่งมึงแดกอร่อยกว่าอีก” มันยักคิ้วข้างเดียวหยึกๆ หลายๆครั้ง จนผมอดจะยกมือขึ้นดีดคิ้วเรียวได้รูปนั่นไม่ได้
เราเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดที่ร้านขายขนมครกและสั่งมาสองโฟม หลังจากจ่ายเงินแล้วผมก็หยิบขนมครกทั้งสองคู่ใส่ปากด้วยความหิวทันที ส่วนแบคฮยอน..นั่นแหละครับ ตามนั้นเลย
“แย่งกูอีกละ”
“อร่อยอ่ะ”
“กูอ่ะนะ”
“เอาที่มึงสบายใจนะ”
เราเดินกลับโรงแรมด้วยของกินที่พะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ ความจริงผมกะซื้อน้ำปั่นมากินเคียงไปกับเกี๊ยวแห้งระหว่างดูบอลแมทสำคัญตอนตีหนึ่งคืนนี้ แต่เห็นทีว่าจะไม่ทันเสียแล้ว…แม่งหมดไปซะครึ่งแก้วแล้วน่ะสิครับ
“มีบอลเหรอ คู่ไหนวะ”
แบคฮยอนถอดฮู้ดออกและลงไปนั่งจุมปุกที่เตียงทันที ผมเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำและเดินไปเปิดทีวีในห้องอย่างลวกๆ จากนั้นก็สวาปามทุกสิ่งอย่างที่ซื้อมาเข้าปากทันใด โดยมีผีเด็กอย่างแบคฮยอนคอยฉกนู่นฉกนี่กินเรื่อยๆ
“มาพอดี” ผมพูดเสียงอู้อี้ เพราะเคี้ยวเกี๊ยวเต็มปากเต็มคำไปหมด แบคฮยอนเห็นอย่างนั้นคงอดสมเพชไม่ได้ เขาจึงยื่นขาเล็กๆมาถีบผม
“แดกดีๆเป็นไหมเนี่ย”
“ไปแล้วครับ ไปแล้ว นำแล้ว..สัดเอ๊ย ตีคู่!!!”
ผมแทบโยนเกี๊ยวทิ้งตอนที่แมนยูทำประตูไปรอบสอง บังเอิญที่เราเชียร์ทีมเดียวกันพอดี เลยพอจะคุยกันรู้เรื่อง
“เฮ้ย นำแล้ว” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนบนเตียงด้วยท่าทางลุ้นสุดตัว ส่วนผมก็มือไม้ไม่ติดที่ ลนลานไปหมดด้วยความลุ้นไม่แพ้กัน
“โดนไปหนึ่งครับ!”
เราสองคนประสานเสียงออกมาพร้อมกันและกระโดดโลดเต้นด้วยความลืมตัว แบคฮยอนกระโดดขึ้นลงจนเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะหัก
“เฮ้ยๆ เตียงโรงแรมๆ ลงๆ”
ผมรีบดึงตัวมันให้ลงมายืนบนฟูกทันทีด้วยความกลัวว่าจะต้องชดใช้ค่าเสียหายอย่างหนักหน่วง แบคฮยอนแท็กมือกับผมรัวๆและกระโดดโลดเต้นไปมาอีกรอบ แถมยังเต้นด้วยท่าแปลกๆที่ผมไม่เคยเห็นอีกด้วย หนำซ้ำยังแหกปากตะโกนราวกับคนไม่เคยเชียร์ทีมที่ชนะการแข่งขันมาก่อน
“ไอ้ห่า เงียบๆ เดี๋ยวข้างห้องเขาด่า” ผมรีบอุดปากมันไว้และเดินไปทิ้งห่อเกี๊ยว จากนั้นก็อ้อมไปปิดทีวีด้วย แบคฮยอนนอนแผ่ลงกับเตียงและหายใจเข้าหอบๆ
“รู้สึกเมื่อกี้มึงบอกว่าง่วง” ผมพูดขำๆ และนั่งลงบนฟูกตัวเอง แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไร เพราะทุกๆอย่างในห้องกำลังกลับสู่ความเงียบงันเหมือนเดิม
“เล่นเกมส์กัน” มันชวนและลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียง ส่วนผมก็เอื้อมตัวไปดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าตักและนั่งหันหน้าเข้าหามันเหมือนกัน
“ตีสองแล้วไอ้สัด”
“เล่นไพ่กันๆ เนี่ยกูเอามา” มันวิ่งไปหยิบไพ่จากในกระเป๋าและกลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะยื่นให้ผมสับ
“มึงบ้าปะ สองคนเนี่ยนะ”
“ไพ่ถอดทีละชิ้นเว้ย”
ผมผงะและปาไพ่ใส่มันทันที แบคฮยอนตบหัวผมเบาๆก่อนจะก้มเก็บไพ่ที่ตกขึ้นมาสับเอง
“ใครสุ่มหยิบได้เลขน้อยสุด ต้องถอด”
“คึกหรอไอ้หนู พี่ง่วง พี่ไม่เล่นนะครับ” ผมตบหัวมันคืนเบาๆ และพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แบคฮยอนยกเท้าขึ้นถีบผมและจิ๊ปากใส่
“กูนอนไม่หลับอ่ะ เคยเล่นเกมส์นี้กับพี่คริสแล้วหลับเลย”
“นอนหลับหรือ..”
“นอนหลับเนี่ยแหละไอ้ห่า”
มันตบหัวผมอีกครั้งอย่างแรงจนผมต้องยกมือขึ้นลูบศรีษะปอยๆ ทำอะไรไม่ได้เมื่อมันยื่นสำหรับไพ่ส่วนที่สับมาให้แล้ว จากนั้นก็นับหนึ่งถึงสามและต่างคนต่างก็สุ่มหยิบไพ่ขึ้นมาคนละใบ ก่อนจะยื่นออกมาพร้อมๆกัน
ผลปรากฏคือ…
“มึง…”
“กูว่าล่ะ..”
แบคฮยอนบ่นอิดโอยก่อนจะถอดเสื้อออกโดยไม่ลังเล ลำตัวบางกับผิวขาวเนียนที่ปรากฏแก่สายตาผมทำให้ความต้องการบางอย่างมันพวยพุ่งขึ้นมาทันที ผมเบือนหน้าไปทางอื่นและลอบกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก มือไม้สั่นเทาขณะที่สุ่มหยิบไพ่ใบต่อไปขึ้นมาช้าๆ
ใจเย็นดิ สัดเอ๊ย…
“ตาต่อไป…”
ผมยื่นออกไปพร้อมๆมัน แต่ดูยังไงเลขของผมก็เยอะกว่าของมันอยู่ดี แบคฮยอนจิ๊จ๊ะปากก่อนจะทำท่าถอดกางเกงลง และก่อนที่มันจะเลื่อนต่ำลงกว่านี้ ผมเบิกตากว้างและรีบคว้าข้อมือมันไว้ทันทีก่อนจะยิ้มแห้งๆ
หน้าตาท่าทางแม่งเหมือนไม่คิดอะไร แต่ผมโคตรฟุ้งซ่านเลยเหอะตอนนี้
“ง่วงแล้วว่ะ นอนกัน”
ผมทิ้งตัวลงนอนและยัดไพ่คืนใส่มือมัน ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปงไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ได้ยินเสียงบ่นเล็กๆน้อยๆตามมาก่อนที่การขยับเขยื้อนของบางอย่างจะค่อยๆหายไป และไฟในห้องก็ดับลง
“ไอ้สัด ใส่เสื้อด้วยนะ อย่างไวเลยห่า” ผมเตือนมันไว้ก่อนจะโยนเสื้อแบคฮยอนขึ้นไปบนเตียง เขาหยิบมันไปใส่ก่อนที่ทุกๆอย่างจะกลับมาเป็นปกติ
“มึงหนาวปะ ขึ้นมานอนกับกูก็ได้นะ”
แบคฮยอนวางมือลงที่แผ่นอกผมก่อนจะตบเบาๆสองสามที ผมขยับตัวหนีและพูดเสียงอู้อี้ภายใต้การคุมโปง
“กูร้อนมาก นอนเหอะ กูง่วง”
ผมตัดบทไว้แค่นั้น พยายามข่มตาให้หลับและทำใจลืมลำตัวบางที่..
พอ!
ความคิดเห็น