คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 014 ϟ baekhyun (100%)
014 ;
ห้อทั้ห้อมืสนิท มีเพียเสียเื้อยแ้วอนที่นอนหายอยู่รลาเท่านั้น
“แะมีี่าเฮุน?”
“ะนอน”
“…”
านยอลไม่ไ้พูอะไร เาหยิบผ้าห่มมาลุมร่าแบฮยอนและรั้นัวเล็ให้เ้ามาใล้ๆั่เ่นทุืน
“แล้วแะมีี่สี?”
เฮุนถอนหายใ เาพลิัวหันหลัให้แบฮยอนและนอนออ รู้ี้ยอมเสียเวลาสิบนาทีีว่าว่ะ…
แบฮยอนนอนไม่หลับ เาปวแผลที่้นามาแ่็ไม่อยาบอสอพี่น้อ เพราะถ้าหาทำอย่านั้น ืนนี้ะไม่มีใรไ้นอนแน่ๆ
ารเบี่ยเบนวามสนใาวามเ็บปวนั้น้วยารพูหรือวนุย็่วยบรรเทาไ้นิหน่อย ถึแม้ะทำให้นอื่นรำามา็าม
ยาาหมฤทธิ์แล้ว มันหมมาเือบะสอั่วโมว่าๆแล้ว้วย แบฮยอนยับาไม่ไ้เลย เพราะมันปวมา..มานน้ำาลอทุรั้ อนที่ใรบาน้าๆแบฮยอนยับัวมาโน และนๆนั้นมัะเป็นเฮุน..
“เล่นเมส์ถามอบัน”
“…”
“…”
“โห มีแ่นอยาเล่นอ่ะ ื่นเ้นัเลย”
แบฮยอนไ้ยินเสียถอนหายใหนัๆอเฮุนอีแล้ว
“…”
“…”
“เริ่มแล้วนะ ฟัอยู่ปะเนี่ย”
แบฮยอนิ้มนิ้วลบนเอวเฮุน
“เ็แร็เอร์!” และเฮุน็เบี่ยหน้ามาึ้นเสียใส่ เายับัว้วยวามหุหิ แ่แบฮยอน็ไม่สนใ
“สัว์ที่เลียที่สุในโล!”
แบฮยอนโพล่ึ้นเสียัท่ามลาวามเียบและมืมิ เารู้สึถึฝ่ามืออุ่นๆอานยอลที่วาพาอยู่บนเอวมันยับ และแบฮยอนรู้สึว่ามูอานยอลฝัอยู่บนมับเา…รู้สึไ้ถึวามร้อนอลมหายใ…รู้สึไ้ มันรู้สึไ้อย่าัเน
“…” เฮุนมวิ้วไม่หยุ เาออแน่นว่าเิมและพยายามใบหูัวเอให้มลไปในหมอนนุ่มๆ เผื่อว่ามันะ่วยทำให้เสียอแบฮยอนหายไปบ้า
มีออปั่นหูหนวั่วราวไหมวะ….
“…”
“ันไม่อบแรูน นายอ่ะๆ” แบฮยอนระทุ้ศอไปที่แผ่นหลัว้าอเฮุน
“เียบ”
“อะไรือัวเียบ ุป่ะ”
“ไม่ล”
“…” านยอลหลุำออมาเล็น้อย
“เฮ้ย ไม่ไ้มุ ถามริๆ สสัย” แบฮยอนแล้วนประสาทเฮุน้วยน้ำเสียใสื่อ
“ไม่่ว็เียบไปิ นอื่นเา่ว”
“านยอลัวเียบือไรอ่ะ” แล้วแบฮยอน็เบี่ยหน้าไปถามนที่นอนอัวเออยู่
“เรานั่นแหละ” านยอลอบเสียแหบ
“ัวเียบเป็นไอ่ะเฮุน”
“…”
“ล้อเล่นๆ อบมาๆ” แบฮยอนลั้วหัวเราะ
“รำา”
“…”
“รำาือัวไรอีอ่ะ”
ในเมื่อเฮุนไม่ยอมอบ แบฮยอน็ะื๊ออยู่อย่านี้
“ู” เฮุนอบส่ๆเพื่อให้แบฮยอนยอมเียบไปสัที..
“ุล่ะ?”
“เหมือนเฮุน”
“เหมือนันอีแล้ว..่อไปุถาม”
“นอนไ้แล้วแบฮยอน”
“ไม่เอา เล่น่อน”
“ใร่วที่สุ?...พี่” านยอลถามและ็อบทันที เาหลุบสายาไปมอใบหน้าุ้มออนในอ้อมอแล้ว็ยิ้มำ
“ผม” เฮุนอบหลัาที่านยอลเียบไป
“อบไวเียว...”
“นอนเหอะ อ”
“เฮุนถาม่อๆๆ” แบฮยอนื้อรั้น เาำลัเรื่อร้อน้วยวามสนุสนาน(อยู่นเียว)และา็สว่ามานฝืนหลับไม่ล
“ใรน่ารำาที่สุ?” แล้วเฮุน็พลิัวลับมานอนหาย เาเปิเปลือาึ้น้าๆ ไม่แล้ว ไม่่วอี่อไปแล้ว เฮุนไม่ทิ้่วให้ใรินาน เาโพล่อบออมาทันวัน “แบฮยอน”
“อบใ…ส่วนัน…”
เฮุนิพูแทรึ้นมา “ออบแทน ำอบือ แบฮยอน”
“เฮ้ย! อะไรอ่ะ”
“…” านยอลเียบ
“อบแทนพี่นะ ำอบือ แบฮยอนเหมือนเิม เพราะะนั้นนายือัวน่ารำา”
“นั่น…” แบฮยอนยิ้มริ่ม เาแวเฮุนโยที่เ็หนุ่ม็ยัไม่รู้ว่าัวเอพูอะไรออไปให้น่าแว
“อะไร?”
“เี๋ยวนี้เรียพเรียพี่”
“โอ๊ย” เฮุนยับัวไป้าน้าอีรั้และผลัแบฮยอนออไปไลๆาัวเอ และผลระทบนั้นันไปถึานยอลที่เป็นนนอนอแบฮยอนอยู่้วย เาเือบะร่วาเีย ีที่เร็ไว้ทัน…
านยอลพลิัวนอนหายไม่ไ้ เพราะเนื้อที่บนเียถูเ็สอนแย่ไปหม ลืมไปแล้วว่าารเ้านอนเียบๆ ื่นเียบๆ อยู่นเียวเียบๆภายในบ้านหลันี้เป็นยัไ
“แบฮยอนนอนไ้แล้ว พรุ่นี้้อื่นมาินยาอี”
“ม่ายยยยยย”
“อาเป็นยาเบื่อไม่รู้้วยถ้าไม่ยอมหุบปาและนอนสัที”
“สรุปแะมีี่สี?”
“ยั..ยัไม่หยุ”
“มีี่า? ร้อยัไ? ไหนเฮุนทลอเป็นแะหน่อยสิ แอะ~”
“แบฮยอน!”
“หะ?”
เฮุนเอามือปิใบหูัวเอและุู้ัวนอนหันหลัให้แบฮยอน ส่วนานยอลทำไ้เพียแ่ส่ายหน้าหน่าย เาไม่นึว่าบ้านที่เยเียบสบอเาะลายเป็นเนสเอรี่เลี้ยเ็ในั่ว้ามืน
“เียบสัทีเถอะ...” ึ่รำาึ่อร้ออยู่ในที...
“ลาล้าลาลา” แบฮยอนฮัมเพลวนประสาทเฮุนไม่เลิ
“เออ ื่นแล้ว ไม่่วแล้ว พอใยั”
“เย้”
“ีสอแล้ว” านยอลัเ็สอนที่พูาเื้อยแ้วไม่หยุเสียที วามริัวเาเอ็่ว าะปิอยู่รอมร่อแ่็ไม่อยาุแบฮยอน ถึยันั้น านยอล็มีวิธีัารับแบฮยอนไ้โยไม่้อบั่นทอนิใใร
“ผมยั..”
“ไหนบอะเป็นเ็ีอผมแล้วไ?”
“…”
“…”
“ุเป็นเ็ีอผมใ่ไหม?”
“อ..อือ” แบฮยอนระพริบาามัหวะารเ้นอหัวใ เาอบเวลาานยอลพู้วยน้ำเสียทุ้มแบบนั้น ้วยประโยึ่เ็าึ่อร้อ และ้วยลมหายใอุ่นๆรแ้ม…
“เพราะะนั้น นอนไ้แล้วเ็ี…” านยอลระิบและยี้ศรีษะแบฮยอน เาริมฝีปาูบที่เรือนผมอ่อนนุ่มเบาๆ านั้น็ผละัวไปนอนะแ้า
หลัานั้น สิบนาทีให้หลั ห้อทั้ห้อ็ลับมาเียบสบอีรั้..
อย่านี้ทุที…แบฮยอนแพ้ลูเียบอานยอลทุที…
“…”
“…”
“…”
“ทำไมเียบแล้ว?” เฮุนโพล่ึ้น่อนะเอี้ยวหน้าไปมอแบฮยอนที่นอนหลับาอยู่้าๆ…
เาไม่เห็นว่า่อนหน้าที่เิอะไรึ้น ทำไมแบฮยอนถึยอมเียบไป่ายๆ ไ้ยิน็แ่บทสนทนาวนฝันนั่น…เ็เ็ีอะไรล่ะ ฟัแล้วหุหิว่ะ
“…”
“ปลุนอื่นแล้วัวเอ็หลับ มันน่าไหมวะ…” เฮุนีปลายมูแบฮยอน้วยวามหมั่นไส้ แ่แบฮยอน็ไม่ยัะไหวัวึ้นมาโวยวายเหมือนที่วร
แบฮยอนหลับไปแล้ว ส่วนเาื่นเ็มาเลยให้ายเถอะ…
เฮุนพลิัวหันหน้าเ้าหาแบฮยอน ยัีที่แสไฟา้านอลอผ่านเ้ามาในห้อและระทบที่ใบหน้าแบฮยอนพอิบพอี เาึไม่้อเพ่สายาในวามมืให้ลำบา
เฮุนระพริบามอนรหน้าเาในระนาบเียวันับสายา..
“เฮุน” แล้ว็เป็นเสียานยอลที่ัึ้น ไม่เบามาเินไป แ่็ไม่ัมานสามารถปลุนที่นอนหลับไปแล้วให้ื่นึ้นมาไ้
“อือ”
“วันนี้..” านยอลเว้น่ว “อบุ”
สั้นๆ ระับ และไ้ใวาม แ่เฮุน็รู้ว่าานยอลหมายถึอะไร เารู้ว่าัวเอไม่ใ่นแบบนั้นในสายาสอนนี้ เฮุนไม่ใ่พวใอ่อน เาไม่เยยอมโอนอ่อน่อำพูใร่อใร่ายๆ เาไม่ใ่นแบบนั้น
แ่พัหลัๆมานี้ ับเ็ที่ื่อแบฮยอน เวลาอยู่้วยัน ุยัน หรือแม้ระทั่วิธีที่แบฮยอนพยายามทำให้เายิ้ม มันทำให้เาเริ่มสูเสียวามเป็นัวเอ
นเฮุนเริ่มะไม่มั่นใแล้วว่าัวเอเป็นนแบบนั้นมาั้แ่แรริๆหรือเปล่า
แบฮยอนทำให้เฮุนั้ำถามับัวเอในหลายๆเรื่อ ทั้เรื่อัวเาเอ เรื่อแบฮยอนเอ และเรื่อานยอล็้วย…
วามอิที่เยมี็ลลทีละี..ทีละี…
หลายรั้ที่เฮุนพูไม่ออับารระทำอแบฮยอนที่วนให้เฮุนรู้สึร้อนๆที่ใบหู..ใ่ เฮุนเินแบฮยอนเียบๆอยู่บ่อยรั้ แ่เ็หนุ่ม็ไม่อยาะยอมรับออมารๆ
“…อือ”
“พี่ไม่รู้ว่านายรู้เรื่อนี้หรือยั..แ่น่าะวรรู้ไว้”
เฮุน้อนามอานยอลที่เหม่อมอึ้นไปยัเพานห้อ มือหนาู่นั้นวาไว้บนหน้าผาแบฮยอน…
“เรื่ออะไร?”
“อีสามสัปาห์ แบฮยอน้อลับโล”
.
.
เ้าวันนี้แบฮยอนสวมเพียแ่าเบ็อเอร์สั้นๆ ับเสื้อันหนาวัวให่สอั้นสีเลือน เาเินทาบมือไว้บนำแพบ้าน ปะป่ายมาเรื่อยและอยะเผลาเพื่อพาร่าัวเอมายัโฟา
“นี่ะะเอาหมอนไปให้แล้วเนี่ย นึว่าหลับในห้อน้ำไปแล้ว” แบฮยอนหันไปแวเฮุนที่เพิ่อาบน้ำเสร็ เาใส่เสื้อัวเิม าเัวเิม และใบหน้าเิมๆเหมือนทุวัน เฮุนเินมานั่้าๆแบฮยอน เาไม่ไ้่อล้อ่อเถียน้าๆลับไป ทำเพียแ่เียบ..เียบ…และเียบ
สายาเฮุนเหม่อไลออไปที่หน้า่า แบฮยอนมวิ้วมอใบหน้านอายุเท่าันๆ ไม่มั่นใว่าเฮุนมอแะหรือม้าสีน้ำาลแัวนั้นอยู่ันแน่…
“เฮ้” แบฮยอนโบมือไปมารหน้าเฮุน
“…” เฮุนเอื้อมัวไปิ้มไส้รอึ้นมาู เาหมุนส้อมไปมาและ้อมันราวับพินิ เฮุนรู้สึว่ามันเป็นเรื่อีสำหรับเ้าวันนี้ เา้นพบว่าไส้รอที่านยอลทอไม่ไหม้ และแปลริๆที่เารู้สึีใับารไ้ินไส้รอแบบนี้
“ะุยับไส้รอหรือไ?”
“…” แ่เฮุน็ยัถืออยู่อย่านั้น นแบฮยอนนึอยาแล้ึ้นมาิๆ
ะินแ่ลีลานัใ่ไหมเฮุนนี่…
แบฮยอนว้า้อมือเฮุนไว้มั่น ่อนะโน้มัวไปัส่วนปลายอไส้รอออเล็น้อย และไ้ผล เฮุนำเลือสายามามอแบฮยอนทันที
แบฮยอนเห็นาหาาว่าใบหูเฮุนแ่ำ…
“เออนี่ อยาถามนานแล้ว ทำไมอยู่ๆบาทีหูนาย็แ บาที็าวปิ แบบ..หมายถึ มันนึอยาะแ็แอะไรเี้ยเหรอ? เิเพราะอะไรอ่ะ”
“…” เฮุนไม่ไ้อบำถาม เาัไส้รอิน้วยท่าทาเอื่อยเื่อย านั้น็วาส้อมลบนานทรลมใบเล็ เสียเร้ที่มาาโลหะเหล็ระทบันัที่สุในห้อนั่เล่น…
“…” แบฮยอนเลื่อนปลายนิ้วไปับใบหูเฮุน วามอุ่นร้อนเล็น้อยอมันทำให้เ้าอปลายนิ้วรู้สึแปลใ “ร้อน้วยแฮะ”
“…”
“เยไ้ยินเาพูัน มันเป็นแบบนี้็เพราะอะไรนะ เหมือนรู้สึอะไรสัอย่าแล้วมันส่ผลไปถึร่าาย อะไรเนี่ยแหละ ยัวอย่าเหมือน..อืม..นเินแล้วแ้มแอะไรทำนอนั้นมั้..สัอย่า ันลืมละ แ่นายเป็นเพราะไรอ่ะ”
แบฮยอนเาศรีษะัวเอเหมือนื้อๆับารใ้วามิในยามเ้า
“…”
“เนี่ย ยัแไม่หยุเลย”
“ะทำไร”
เฮุนถามเมื่อแบฮยอนุมใบหูเฮุนไว้สอ้า และบัับให้ใบหน้าบึ้ึนั้นหันมาทานเอ แบฮยอนลอนศรีษะเฮุนเล็น้อย ่อนะยิ้มาปิ าริมฝีปาที่เยประบิัน็่อยๆเผยอออว้าๆ โว์ฟันาวเรียิิันและแถม้วยเสียหัวเราะที่ลอออมาผ่านทารอยยิ้มนั่นอี…
เสียหัวเราะเือรอยยิ้มนั้นั้อไปทั่วห้อ…เฮุนไม่รู้ว่ามืออแบฮยอนทีุ่มหูเาไว้เป็นีมเหล็หรือเปล่า ทำไมมันถึไ้ล็อใบหน้าอเาเอาไว้อย่าแน่นหนา…นทำให้ละสายาออไปาแบฮยอนไม่ไ้สัที
“นี่ไ หายแแล้ว” แบฮยอนลายมือออ แ่ปราว่ามัน็ยัแเท่าเิม “อ่าว..เอาใหม่ๆ”
“ไม่้อ” เฮุนถหน้าหลบและปัมือแบฮยอนออเบาๆ เาทำทีะลุึ้นแ่แบฮยอน็รั้้อมือไว้ “ะลับแล้ว”
“อยาทำให้หายแ่อนอ่ะ” แบฮยอนอแเป็นเ็ เาถูฝ่ามือเ้าหาัน่อนะละเลียหัวแม่มือไล้ไปับสันใบหูเฮุน…
รียัไ..รอยแและวามอุ่นร้อน็ยัอยู่เหมือนเิม
“นี่ เ็แร็เอร์ อย่าโ่หน่อยเลย...” เฮุนันหน้าผาแบฮยอนเบาๆในส่วนที่ห่าไลออมาาผ้า๊อปิแผล
“อะไร..มัน่วยไ้นะ..นินึ..นินึ็ยัีนี่หว่า”
เฮุนเบี่ยหน้าหลบและยมือทั้สอ้าึ้นับ้อมือแบฮยอนไว้ แล้วเา็มันลที่เบาะโฟาร่อว่าเล็ๆน้อยๆระหว่าัวพวเา
“มันไม่มีทาหายหรอ”
“…”
เฮุนมอหน้าแบฮยอน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแววาหยอล้อ แ่ที่มาึ้นและมาึ้นแทบทุวินาที ือใบหูอเฮุนที่แระเรื่ออย่านั้น
“ยิ่ทำแบบนี้็ไม่มีทาหาย”
“เพราะ?”
“เมื่อไหร่นายะเลิินแร็เอร์ล่ะ” เฮุนย้อนถามลับ
“ไม่มีทาะหรอ”
“เพราะ?”
“เพราะันอบินแร็เอร์ไ”
“อืม” เฮุนพยัหน้า เาเรียบเรียำพูไม่เ่นั และไม่ใ่นัิวิทยาเหมือนานยอลที่สามารถพูอะไรโน้มน้าวิในไ้ เาไม่สุภาพและบาประโยออะูแ็ทื่อไปเสียหน่อย..
“แล้วมันเี่ยวับที่นายะเลิหูแยัไวะเฮุนนี่?” แบฮยอนมวิ้วมุ่น เาสสัยในำพูวไปวนมาอเฮุนริๆ
“นายะไม่เลิินแร็เอร์ เพราะนายอบมัน”
“อ่าหะ แล้วมั..”
“และหูอัน็ะไม่หายแ เพราะ..” เฮุนเว้น่ว เานึไม่ออว่าวระพูอะไร่อานั้น ะบอว่าหาำอบให้ับวามรู้สึในอนนี้ไม่ไ้็ไม่ใ่ แ่เฮุนแ่ลั่นรอมันออมาไม่ถูเท่านั้น
“เพราะ…?”
“ันอบเวลาหูัวเอแ อบอนนั้น อนนี้้วย”
“ไปหมแล้ว นาย่วยพูศัพท์มนุษย์ไ้ไหม” แบฮยอนย่นมู้วยวามัใ ไอ้อยารู้็อยารู้ แ่็ับำพูอเฮุนนปวหัวมาว่าปวาแล้ว
“ั้ใให้ไม่เ้าใ นายะไ้ไม่เ้าใแบบนี้่อไป เ้าใไหมเ็แร็เอร์?”
“โอ๊ย เฮุนนนนนนนน” แบฮยอนลาเสียและยี้ศรีษะัวเอ
“เรื่อบาเรื่อไม่เห็น้อเ้าใ” เฮุนีปลายมูแบฮยอนแรๆ้วยวามหมั่นไส้ส่วนัว ่อนะลุึ้นยืน “ลับละ”
“เอ้า ทำให้แล้ว็าไปื้อๆเลยเหรอ”
เฮุนเินไปที่หน้าประู มือับที่ลอนและำลัะบิออ เาไม่ไ้หันมามอแบฮยอน ไม่ไ้ยับัวไปไหน เพียแ่้ออยู่ที่ลอนประูในมือ..
“เอาเวลาไปินยาเหอะ”
“ปาหนอ…”
“แล้ว็อย่าให้เห็นว่าออไปเินหน้าบ้าน ไปละ”
ทั้หมนั่นือวามหวัี…ใ่ไหม? แบฮยอนถามัวเอ
เฮุนเินออไปแล้ว เห็นผ่านทาหน้า่าว่าเฮุนเินเลี้ยวไปทาวาและร่าสู็หายไปาสายาแบฮยอน
แบฮยอน็ไม่ไ้เป็นนเ้าใอะไรยานานั้นนี่..หรือเพราะว่าเฮุนเป็นนพู ทุๆอย่าเลยูยาึ้น
‘ันอบเวลาหูัวเอแ อบอนนั้น อนนี้้วย’
โอ๊ย !
.
.
สิบนาที่อมา
“เฮุนล่ะ” านยอลเินออมาพร้อมล่อปมพยาบาล เาวามันลไว้บนโ๊ะ
“ลับไปเมื่อี้เอ ทำแผลเหรอานยอล?”
“รับ” านยอลลาโฟาเี่ยวมาใล้ๆ ่อนะหยััวนั่ล เาประอาแบฮยอนึ้นมาพาไว้บนหน้าาัวเอ
แบฮยอนึทำท่าะัาัวเอลับ เพราะมันูไม่เหมาะสมและเสียมารยาท “านยอล วาปิ็ไ้”
“ไม่ื้อ”
“านยอ..”
“นิ่ๆ”
านยอลับ้อเท้าแบฮยอนไว้เพื่อยืนยันะทำแผลในท่านี้ แบฮยอนึไม่มีทาเลือ เาำใวาาัวเอไว้อย่าเร็ๆ มออีฝ่ายทีู่สุุมแม้ระทั่นั่เยๆ...
านยอลเปิล่อปมพยาบาลออมา หยิบอุปร์ทุอย่าที่้อใ้วาเรียันไว้ านั้น็เลื่อนล่อออไปไลๆเพื่อไม่ให้เะะ เาหันเหวามสนใมาที่าแบฮยอนอีรอบ
และให้ายเถอะ..แ่สายานิ่ๆ ้อลมาที่้นาอแบฮยอน็แทบะทำให้หยุหายใไปื้อๆ…
านยอลยับัวเ้ามาใล้อี เาประอท่อนาแบฮยอนไว้อย่าเบามือและถายาเบ็อเอร์สั้นๆที่สั้นอยู่แล้วให้สั้นึ้นไปอีสอทบ…ทันในั้น ้นาอ่อนเรียวาว็โผล่พ้นออมายลแ่สายาานยอลทันที…
“..านยอล” แบฮยอนละล่ำละลั่ เาะรุบมือานยอลที่พับทบายาเึ้นมาอี
โอ๊ย…ใร็ไ้เือนสิานยอลที ว่าอีแ่นิเียว็เท่าันอบอันเอร์แวร์แล้วนะ…
“อายอะไร” แล้วานยอล็เยหน้าึ้นมามอ เานิ่มาผิับแบฮยอนทีู่ลุลี้ลุลน ระวนระวายใในารระทำนั้นอร่าสู
“ผมไม่ไ้อาย แู่่ๆุ็ทำแบบนั้น ผม็เลย..็เลยใเยๆ”
“โอเ ั้นผม้อบอุทุั้นอนใ่ไหมถึะไ้ไม่ใ” านยอลไม่ไ้ประ เาละมือออและหันไปหยิบสำลีับแอลฮอล์ล้าแผล
“…”
แบฮยอนมอานยอล้วยหัวใที่เ้นไม่เป็นส่ำ เามอนิ้วยาวๆอร่าสูที่่อยๆเปิผ้า๊อเ่าออและปาสำลีไปรอบๆรอยไหมสีำ
“ผมำลัะล้าแผลใหุ้..” านยอลพูไป้วยเปลี่ยนสำลีไป้วย เามือเบาและ่อน้าละเอียับารทำแผล
“…”
“แล้ว็ำลัทายา..” พูะหยิบยามาทาที่รอบๆบริเวรอยแผล
านยอลเอื้อมไปหยิบผ้า๊อแผ่นใหม่ึ้นมาวาทาบไว้ับแผลอแบฮยอนและปิส็อเทปเบาๆ เป็นอันเสร็เรียบร้อย
“เสร็แล้ว”
แบฮยอนทำท่าะหาลับแ่็้อรีบวาไว้ที่เิม เานิ่วหน้า้วยวามปวเพราะวามึอมัน พยายามแล้วที่ะัฟันอีรอบเพื่อหาลแ่ันเป็นเรื่อเินวามสามารถไป แบฮยอนึวาาออมาทา้าๆ เพื่อให้ไ้ผลระทบวามเ็บปวน้อยที่สุ…
“ึเหรอ?” านยอลสัเุไ้ เาถามพร้อมับลุึ้นยืนโยที่มือยัประอ้นาอ่อนและน่ออแบฮยอนไว้
แบฮยอนพยัหน้าและับมือานยอลไว้
“โอเ ้อ่อยๆ..้าๆ” านยอล่อยๆันาแบฮยอนให้ั้าแ่นัวเล็็เหยียาลับเหมือนเิมอย่ารวเร็ว
“เหมือนไหมะาเลยานยอล”
“ไม่หรอ เป็นเพราะุไม่ไ้ยับมันนานมาว่า อทนหน่อย”
“โอ๊ย” แบฮยอนิ้อมือานยอลแน่น..แ่เ้าอ้อมือ็ไม่ไ้บ่นอะไรถึแม้รอยเล็บะิลึลไปนเือบเลือิบ
“หายใเ้าลึๆ อึใเียว เอานะ..”
แบฮยอนน้ำาลอแ่็พยายามัริมฝีปาฝืนหาัวเอลมา โยมีมือานยอลอย่วยประออยู่ไม่ห่า ร่าสูโน้มัวลใล้แบฮยอน มือ้า้ายับหัวไหล่เล็ไว้ ส่วนอี้าับที่้นาอ่อน้านในอแบฮยอนเบาๆ และสอนาทีอันแสนทรมาน็ผ่านพ้นไปไ้
“เ่มา...”
านยอลลูบศรีษะแบฮยอนและยืัวร เาหันไปเ็บอุปร์ทำแผลทั้อเ่าและอใหม่ให้เรียบร้อย านั้น็เินไปทิ้ หายไปราวๆห้านาที านยอล็เินลับเ้ามาในห้อนั่เล่นใหม่
วันนี้แบฮยอนไม่อยาไ้ยินว่าานยอละ้อออไปไหนและฝาฝัเาไว้ับใร แบฮยอนไม่อยาไ้ยินแบบนั้น
“วันนีุ้ไปไหนไหม?” อใไม่ไ้เลยโพล่ถามออไปื้อๆ านยอลเหลือบมามอ้วยสายาิสสัย เาส่ายหน้าและเ็บหนัสือเ้าั้นวาให้เรียบร้อย
“วันนี้ไม่ไปไหน”
แบฮยอนมอามร่าสูที่เินเ็บอให้เ้าที่เ้าทาภายในห้อนั่เล่น
“ุะอยู่ับผมทั้วันเลยเหรอ” ถามออไป้วยวามเอาแ่ใแบบเ็ๆที่แบฮยอน็ไม่อยาให้มันเป็นแบบนั้น
“ถ้าุ้อารนะ” ล้ายำอบล านยอลหันมายิ้มมุมปาให้แบฮยอน่อนะเินมานั่บนเบาะ้าๆในที่สุ
“แล้วถ้าผมไม่้อาร?” แบฮยอนแล้ลอเิ
“ผม็ะอยู่รนี้…เพราะผมไม่มีที่ไปแล้ว”
ทัู้่หัวเราะออมาพร้อมัน
“ผมอยาูหนั” แบฮยอนทิ้ศรีษะัวเอลไปบนหน้าัานยอล เามอรไป้าหน้า็เห็นเพียแ่ปลายาอร่าสูเท่านั้น
“ผมไม่มีแผ่นหนั”
“ผมหมายถึโรหนัริๆ”
านยอล้มหน้ามามอแบฮยอน แล้ว็เลี่ยนิ้วี้ไปับปอยผมที่ปรริ้วอร่าเล็ “อารม์ไหน?”
“ุอยาไ้ำอบรๆหรืออ้อมๆล่ะ?”
“เอาอ้อมๆ่อนแล้วัน” านยอลเท้ามือไว้ับพนัพิ เาเหล่สายาลมามอแบฮยอน้วยแววาุนผิับใบหน้าสุุม
“ผมเบื่อ็เลยอยาไปูหนั”
“รๆ?” านยอลเลิิ้ว
“ผมอยาใหุ้ไป้วย”
านยอลเียบไปไม่ถึสอวิ แล้วเา็ยิ้มมุมปาออมา เลื่อนฝ่ามือไปสอประสานับหว่านิ้วเรียวอแบฮยอนและเหวี่ยไปมา้าๆ
“ผมรู้สึเหมือนำลัถูวนไปูหนั…?” านยอลหยุเหวี่ยฝ่ามืออทั้เาและแบฮยอนไว้ แสร้มวิ้วสสัย ถึแม้ะรู้อยู่แล้วว่าแบฮยอนมีวาม้อารอะไร แ่เาแ่รู้สึว่าแบฮยอนยัพูไม่รพอ
“ผมอยาูหนั..ับุ” แบฮยอนิ้มปลายนิ้วี้ลบนอ้าน้ายอานยอล วาู่สวย้อมอรึ้นไปยัแววาเ้าเล่ห์เียบู่นั้น… “ับุ..โอเไหม?”
“โอเ..” านยอลลั้วหัวเราะเสียึ้นมู เาับนิ้วี้อแบฮยอนึ้นมาับเบาๆ้วยวามหมั่นเี้ยว “้อเ้าเมือนะ”
“ไลเหรอานยอล?”
แบฮยอนไม่ล้ามอสายาู่นั้นอีแล้ว เาึเลือะมอปลายนิ้วี้อัวเอที่ถูับไปไล้อยู่บนริมฝีปาล่า…านยอลเล่นนเหมือนเ็เล็วัยำลัโ ที่พอัวเามาทำแบบนั้นเอ มันเลยลายเป็นนเ้าเล่ห์ึ้นมาทันวัน
“ไม่รับ อยู่ไม่ไลาบ้านเราเท่าไหร่”
“…”
บ้าน ’เรา’ ...ั้นเหรอ?
“เป็นหนัลาแปลนะ มีอนึๆ”
“ยัมีอีเหรอสมัยนี้? โอ๊ย านยอลอย่าับ..”
แบฮยอนันิ้วลับมาและบิริมฝีปาล่าอานยอล้วยวามหมั่นไส้ ร่าสูหัวเราะในลำอและพยายามะใ้ฟันบนั้อนิ้วแบฮยอนลับอย่าไม่ยอมแพ้..
แ่สุท้ายแบฮยอน็เป็นฝ่ายนะ านยอลวย้อมือแบฮยอนออและวามันลบนแผอนัวเล็เอ “มีสิ”
“พาผมไปไ้ไหม?”
“วันนี้?”
“วันนี้”
(60%)
.
.
วันเิรบรอบสิบแปปีอานยอล ับวันประาศผลสอบมัธยมปลายเทอมสุท้าย เป็นวันเียวัน
เายืนอยู่หน้าห้อทำานอพ่อ ้วยระาษแผ่นหนึ่ในมือ้า้าย ส่วนมือวายึ้นเาะสอสามรั้ ่อนะหมุนลูบิเ้าไป
“ไลูรั”
“ผลสอบออรับ” านยอลนั่ร้ามับพ่ออเา นิ้วเรียวเลื่อนแผ่นระาษไปรหน้าายวัยลาน
“…” มือร้านหยิบระาษึ้นมายลแ่สายา ามมา้วยเสียถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย วามันมามายส่ผ่านออมาทาใ้รอบแว่นนั่น
“วามริผมมีเรื่ออยาะบอพ่อ้วย..” านยอลพู้วยวามลัเล เาลอบสัเุท่าทีอผู้เป็นพ่อ ่อนะว่า่อ “ผมอยาเรียน่อทา้านเษรรับ ถ้าพ่..”
“พ่อว่าเราุยันรู้เรื่อแล้ว” นเป็นพ่อับท้วยวามเ็า พร้อมับวาแผ่นระาษล แว่นสายาถูถอและุายปาร์็เอนหลัพิพนัเ้าอี้่อนะยมือึ้นนวสันมู
“…”
านยอลเถียอะไรไม่ไ้ เาเ้าใำว่าเินื้อวามฝันไม่ไ้็วันนี้ เ็หนุ่มมีทุอย่าที่นานะอื่น้อารและใฝ่ฝัน แ่ใระรู้ว่าลึๆ านยอลลับเป็นนที่ไม่มีอะไรเลย...
“ยื่นะบริหารธุริอันับแร ันไม่สนวามฝันอแ อโทษที่้อพูแบบนี้ แ่มันีับัวแเอ แเ้าใพ่อไหมานยอล?”
สอมือหนาหยาบร้านประสานไว้หลวมๆ พร้อม้อลูายัวเอ้วยวามัน
“รับ ผมเ้าใ”
“เทอมสุท้ายแพลาไปสอะแนนไ้ยัไ?” ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าหน่ายับะแนนวิาิศาสร์ที่านยอลทำไ้เ้าสิบแปะแนนเ็มหนึ่ร้อย
“อโทษรับ”
“เอาล่ะ แไปเรียมัวอ่านหนัสือที่พ่อื้อมาให้ไ้แล้ว”
านยอล้มหน้าลพลาลอบถอนหายใ านั้น็หยััวลุึ้นยืนและหยิบระาษืนลับมา
“านยอล” ผู้เป็นพ่อเรียให้เาหันลับไป
“รับ”
“เห็นเฮุนบ้าไหม?”
“เห็นสอวันที่แล้วรับ”
“…”
านยอลเห็นว่าพ่อเียบไป เาึึประูเ้าหาัวและำลัะ้าวเท้าออไป ทว่าบุลที่ยืนอยู่หน้าประูห้อทำานอพ่อลับเป็นบุลที่อยู่ในบทสนทนาเมื่อี้..
“ถ้ามันลับบ้านเมื่อไหร่ ันะบอให้มันไสหัวไปไหน็ไป บ้าน่อไม่รู้ัอยู่ให้เป็นนิสัย ันเหนื่อยะเลี้ยเ็เหลืออแบบนั้นเ็มที”
ล้ายารบ่นัพ้อ านยอลไม่ไ้พูอะไรลับไป เพราะเาำลัมอหน้าน้อายัวเอ้วยวามใเล็น้อย เาไม่ิว่าเฮุน..ะลับมาพอี
เฮุนำมือแน่น สายาโรธปนเปผสมโรับวามน้อยใวูบไหว น้ำไร้สีเอ่อลอทั่วระบอา…
เฮุนไ้ยิน ไ้ยินอย่าัเน
ในมือเฮุนมีผลสอบที่ะ้อนำมาให้พ่อูทุๆเทอม แ่อนนี้ ระาษแผ่นนั้น หัวลับไปเ้าอยู่ในอุ้มือเฮุน นลายเป็นเศษระาษ้อนลมๆไร้่า…
“ิ่อมันไ้็บอพ่อ้วย ส่วนแ็รีบไปอ่านหนัสือสำหรับะที่พ่อะให้เ้าไ้แล้ว”
านยอลเินออมายืน้าเฮุน และปิประูลอย่าเบามือ…เาไม่ไ้หันัวเ้าหาเฮุน ทำเพียแ่ยืนนาบ้านิ่ๆ และเสหน้าไปมอเพียเล็น้อย
านยอลไ้ลิ่นเหล้าและบุหรี่ลอยออมาาเสื้อนัเรียนเฮุน..
“หายไปไหนมา”
“บ้านเพื่อน”
“พ่อามหานาย”
“ามมาไล่ออาบ้าน ีเหมือนัน” เฮุนแ่นหัวเราะ
“่อนหน้านี้็าม ไม่ใ่เพิ่ามวันนี้”
“อือ”
“แล้วไปทำอะไรบ้านเพื่อน”
“ินเหล้า”
“ินแล้วมันทำให้อะไรีับีวิหรือเปล่า?”
านยอลอ่านบทวามเี่ยวับวิทยาศาสร์ เาเยอ่านเอว่าร่าายมีปิริยาอบสนอ่อแอลฮอล์ร้ายแร และเาไม่อยาให้เฮุนื่มมันบ่อยเินไปนั
เพราะพันี้เฮุนหายไปบ้านเพื่อนหลายวัน และลับมาพร้อมใบหน้าโทรมๆับลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ทุรั้
“อย่ามาบ่นไ้ไหมวะ แ่พ่อนเียว็ะบ้าายอยู่แล้ว” เฮุนถอนหายใออมาแรๆ เาเินหันหลัลับไปที่ห้อ และทำ้อนระาษยับยู่ยี่ไว้บนพื้น
านยอลเ็บมันึ้นมาลีู่ ัวอัษรบิเบือนเพราะวามยับอระาษเล็น้อยแ่็พออ่านไ้ เรสามเรียัวทิ้ิ่ลมาเือบะทุวิา บ่บอว่าเฮุนเรียนีึ้นาเทอมที่แล้วมาโ
เฮุนไม่เยเอาใบเรมาให้พ่อู แ่ราวนี้ เฮุนทำเรีึ้นนอยาะเ้ามาบอพ่อ้วยัวเอ แ่็ัน…ไ้ยินอะไรบาอย่าเ้าเสีย่อน
บาอย่าที่เาิว่า แ่ระาษผลสอบหนึ่ใบโ่ๆ ะไปมี่าไ้ยัไถ้าหาอยู่ในมือเา ในสายาอพ่อ เฮุนไม่เยทำเรื่อถู้อเลยสัรั้
แ่หายใในบ้านหลันี้็ถือเป็นเรื่อผิแล้ว
านยอลเรียนบปริารีในะบริหารธุริามที่พ่อาหวั เาไ้เียรินิยมอันับหนึ่และผู้น่า็เ้ามาแสวามยินีับเาในวันนั้น
แ่วันนั้น วันที่านยอลวระลอับเพื่อนฝู้วยวามสนุสนานที่ร้านอาหารสัที่ เาลับทำเพียแ่นั่อยู่ที่ม้านั่ในสวนสาธระใล้บ้าน
านยอลยัสวมุรุย และในมือมีใบปริาถือไว้ เานั่ถามัวเอว่านี่เหรอ..ือสิ่ที่เา้อาระเป็น?
นี่เหรอือสิ่ที่เาเลือให้ับีวิ? ทำไมสุท้ายแล้ว เาลับอยาะร้อไห้แทนที่ะีใอย่าที่วระเป็น ทำไมานยอลถึรู้สึหหู่ใับเียรินิยมอันับหนึ่ที่เาไม่ไ้หมายปอ…
านยอลั้ำถามับัวเอ ถึสิ่ที่ีวิเา้อารมาที่สุหลัาเรียนบ
แล้ววินาทีนั้น อนที่มีเ็ผู้ายนหนึ่อายุรุ่นราวราวเียวับเฮุน นอนแผ่หลาไปบนผืนห้า มัน็ทำให้านยอลุิอะไรบาอย่าึ้นมาไ้
เ็นนั้นูมีวามสุ ับารามใัวเอในทำสิ่ที่อยาทำ เ่นารนอนบนผืนห้า หัวเราะเสียั และพูุยอย่าอออรรถรส
เ็นนั้นหัวเราะอย่ามีวามสุ โยที่ทั้เนื้อทั้ัวไม่มีอะไรบ่บอว่าเป็นนานะสูเหมือนอย่าเา
เ็หนุ่มนนั้นสวมแ่เสื้อยืและาเยีนส์ัวเ่าเท่านั้น แ่เ็นนั้น็ยัหัวเราะออมาเสียั หัวเราะในเรื่ออะไรสัอย่าที่นเป็นพ่ออเาเล่าอยู่
วามรู้สึอิาีรื้นึ้นมาในใ ายหนุ่มผู้บารศึษาระับั้นปริารีำลันั่ถอนหายใับเียรินิยมอันับหนึ่อัวเอ…
่าาเ็นนั้น ที่ยิ้มและหัวเราะไ้แม้ระทั่นอนอยู่เยๆ
านยอล้มมอมือสอ้าอัวเอและสูลมหายใเ้า…สี่ปีที่ผ่านมา็แล้วไป ่อานี้ เาะทำให้ีวิอเาลายเป็นีวิริๆสัที ไม่ใ่เอาแ่อยเินามำพูอผู้ให่
สิ่ที่ำเป็นับีวิ? วามฝันและวามถนั?
านยอลั้ำถามและอบโยทันที เาลอบยิ้มออมาบาๆ ่อนะทิ้สายาไปที่้านหลัอเ็นนั้นึ่ำลัหยิบ้อนหินึ้นมาโยนแ่ับพ่อ
ไม่มีอีแล้วารทนอยู่ับสิ่ที่ัวเอถูยัเยียให้เป็น ในเมื่อานยอลอบ้นไม้ อบเลี้ยสัว์ และอบารปลูพืพันธ์ไม้นาๆนิ เา็ะพาัวเอไปอยู่รนั้น รที่ๆมีแ่วามสุอ้าแนรอเาอยู่
พอันที…สิ่ที่ไ้มาเพียเพื่อวามสุอนอื่น
.
.
านยอลับเรื่อยน์ที่ท้ายระบะอรถันหนึ่ลาเนินเาโล่ๆ มอไลออไปสิบเมร ะเห็นอสีาวั้ระห่านอยู่รลา
แบฮยอนถูานยอลอุ้มึ้นไปนั่บนระโปรรถระบะเปอร์โย่ แล้วร่าสู็ามึ้นมา เาเอนหลัราบไปับระหน้ารถและยแนึ้นมาวาหนุนศรีษะัวเอ
“ผมไม่เยทำแบบนี้เลย”
แบฮยอนื่นเ้น เาหันไปมอรอบๆัวที่มีผู้นมามายรวมัวันอยู่ที่นี่ บาน็นั่ในรถและเปิระเอา
แ่บาน็ปูผ้าบนพื้นและนัู่ ึ่รนั้นเป็นพื้นที่หน้าๆเือบิอ มีหลายนเลือะนั่เียบๆรที่อรถ้าหลั เพราะมันเียบและ่อน้าเป็นส่วนัว
“แล้วฟัรู้เรื่อเหรอ?” านยอลถามและเหลือบไปมอแบฮยอน
“รู้เรื่อิ นี่เลย เี๋ยวผมะแปลให้ฟั” แบฮยอนิ๊ปา
แล้วเา็เอี้ยวัวมาึแน้าที่านยอลใ้หนุนศรีษะัวเอออ านั้น็ึให้ราบไปับระรถเป็นแนวนอน และแบฮยอน็เอนัวลไปนอนหนุนแทน
านยอลหัวเราะในลำอ เาพับแนึ้นมาวาฝ่ามือไว้บนหน้าผาแบฮยอน ะที่สายาอทัู้่้อรไปยัอายภาพ
“ันไม่อบยัยเลานุารหน้าห้ออุเลย่ะที่รั!” แบฮยอนัเสียเล็เสียน้อยพาย์ามภาพที่ำลัายอยู่
“มั่วั้ว เาบอว่าเมื่อไหรุ่ะว่าไปิน้าว้วยันอี่าหา” านยอลฟัออ แ่ารระทำนั้นอแบฮยอนเรียให้านยอลหลุำออมาพัให่
“อ่าวเหรอ..นี่ๆ ราวนี้ผมถูแน่ โอ้ ลิ่ามันไม่มีอะไรทั้นั้นที่รั ลับไปแล้วผมะฟัุามๆเป็นราวัลอบแทนีไหม๊ะ” แล้วแบฮยอน็ัเสียทุ้มให่พาย์ามัวเอในหนัที่ำลัยิ้มริ่มพร้อมูบอย่าูื่ม
“มั่วให่แล้วไอ้แสบ” านยอลยัลั้วหัวเราะ
“โหย เนส์หนัับผมนี่ไปันไม่ไ้ริๆ” แบฮยอนหัวเราะออมา เมื่อนึถึารระทำนๆอัวเอ เาแหนหน้าไปมอานยอลที่หน้าอระเพื่อมเนื่อาหัวเราะ “ผมไม่เยไ้ยินุหัวเราะเลย”
“็ไ้ยินแล้วนี่” านยอลหยุหัวเราะแล้ว แ่รอยยิ้มยัหลเหลือ้าไว้บนมุมปาบา
“ไ้ยินแล้ว แ่ยัไม่เห็น”
“เห็นแล้วไ้อะไร?”
ไม่ไ้สนใหนับนหน้าออี่อไปแล้ว สิ่ที่พวเาทัู้่สนใ ือใบหน้าอนที่นอน้าๆ่าหา
“ทำไมุ้อหาำถามที่้อให้ผมิ่อนอบทุรั้เลยเนี่ย”
แล้วานยอล็หัวเราะออมา แววาเาวับวาวไป้วยวามสุ ึ่แบฮยอนแน่ใว่ามันไม่ไ้มาาเาสะท้อนอาวบนท้อฟ้า แ่มันมาาวามรู้สึเบื้อลึอานยอลริๆ
“ุมีวามสุไหมานยอล ทุวันนี้น่ะ?”
“…”
“ไม่้อรีบอบ็ไ้รับ ผมอยาไ้ำอบริๆาใุ”
สอนาทีผ่านไป านยอลถึะยับัวและเริ่มยับปาพู..
“ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ัวามสุหรอ”
“…”
“แ่ผมอบวามรู้สึอนนี้..” านยอลพูทั้ที่สายามอรไป้าหน้า “ผมรู้แ่ว่าผมอบอนนี้ บอแล้วไว่าผมอบปัุบัน”
มันำวมแ่็เหมือนะระ่า แบฮยอนไม่ไ้ัไร้ถาม่อ เาหันหน้าลับไปมอหน้าอเหมือนับร่าสู
ทัู้่เียบไปเพราะสมาธิ่ออยู่ับหนับนหน้าอ เหมือนเนื้อเรื่อะำเนินเ้าสูุ่ไล์แม็์แล้ว
“พระเอบอว่าอะไรอ่ะานยอล” แบฮยอนระิบถาม้วยวามอยารู้
“บอว่า..หลุมรันาเอ ั้แ่…อนที่เธอเินเ้ามาในร้านาแฟ…เมื่อสอเือนที่แล้ว..” านยอลพูเบาๆ และ้าๆ เพื่ออยฟับทสนทนาาหนัริๆเอามาแปลอีทอ
“อ่าหะ..” แบฮยอนพยัหน้าานรับและใใ่อรอานยอลแปล่อเรื่อยๆ ะที่สายา็ับ้อหนัรัรหน้าไม่วาา เสมือนว่าเสียพูอพระเอในอนนี้ ือเสียอน้าๆเา…
“นาเอบอว่า วันนั้น..ไม่เห็นพระเออยู่ในร้าน” านยอลเว้น่วเพื่อรอให้นาเอพูบประโย แล้วเา็ว่า่อทันที “แล้วพระเอะมาหลุมรัเธอไ้ไ ทำนอนั้น”
“เออ ผม็ไม่เห็นพระเอ มันอยู่ในร้านาแฟอนไหนวะ” แบฮยอนบ่นอุบอิบ
“ำไ้ไหม าที่แล้วมันถ่ายร้านาแฟ้อนึ้นมา นั่นแหละ เาำลัใบ้”
“อ่าว ผมิว่าฟิล์มเสียนะน่ะ” แบฮยอนมวิ้วๆ ่อนะสะิแนานยอลอี “่อๆๆ ทำไมนาเอทำหน้าั้นอ่ะ”
“…” านยอลรอฟัประโยพูยาวๆอพระเอนบ แล้วเา็เรียบเรียำในหัวอย่าลวๆ “บอว่า เาอบนาเออนใส่รอเท้าส้นสูับเรสสีำสั้นๆ…”
“…”
แล้วภาพบนหน้าอ็ายย้อนลับไปที่วันแร..วันที่พระเอ้อมอนาเอาที่นั่มุมสุอร้าน
‘ุเป็นใร? เ้ามาทำอะไรในบ้านผม?’
‘แร็เอร์อร่อยีนะ..ุทำเอเหรอ?’
“พระเอบอว่า..ถึแม้นาเอะมอไม่เห็นเา ถึนาเอะวาสายาหยิ่ๆนั่นไปรอบๆร้านาแฟโยไม่เห็นหัวเาเลย็าม…พระเอ็ยัิว่าเธอน่าสนใอยู่ี”
“…”
หนัำลัายภาพที่นาเอในุเรสสีำนั่อยู่บนเ้าอี้ทรสู ไล่มอทุๆนในร้าน้วยอายไลน์เนอร์สุเี่ยวอเธอ
“บอว่า อบุวันอาทิย์และร้านาแฟวันนั้น..”
านยอลเียบเพราะัวละรำลัอัน แล้วพระเอ็พู่อ
“เาบอว่าีใอะไรสัอย่านะานยอล” ลับล้ายว่าะฟัออ แ่็ับใวามไม่ไ้
“ีใที่ไ้เอนาเอ”
“…”
“ีใที่ไ้อยู่ับเธอ”
“…”
“ีใที่ื่นมาทุๆเ้า เาไ้ลิ่นแมพูยาอสระผมิับหมอนอเธอ..”
แบฮยอนะิมาเินไป หรือไม่็ำลัเพ้อเ้อราวับเ็สาววัยแรแย้ม…
เพราะแบฮยอนำลัยิ้มามับำพูอานยอล
“…”
“และเา็หัวเราะไ้เพราะเธอ ยิ้มไ้เพราะเธอ รู้ัวามรั็เพราะ…เธอ บ”
“…”
แล้วเพลประอบ็ัึ้นเรื่อยๆ านั้น็ับไ้อย่าสวยาม..
แบฮยอนและานยอลเียบไป้วยเหุผลอะไรบาอย่าที่ล้ายลึัน ยัเียบถึแม้เสียสาร์ทรถาัน้าหน้า ้าๆ และ้าหลั ะัึ้นและเียบหายไปนเหลือแ่รถระบะเปอร์โย่อานยอลเพียแ่ันเียว
แสไฟที่เยส่อที่หน้าอับลเมื่อสอนาทีที่แล้ว สิ่ที่สว่าที่สุในอนนี้็ไม่พ้นวาวหลายหมื่นวที่ระัระายอยู่บนท้อฟ้า
“านยอล…”
“…”
“ผมอยู่ที่นี่ี่เือนแล้ว?”
ไม่รู้ว่าที่านยอลเียบ เาำลัเียบเพราะใ้วามิหรือไม่อยาอบันแน่
“สอเือนว่าแล้ว”
“อ๋อ..”
แล้วแบฮยอน็เียบล เาไม่ไ้พูอะไรออมาอี
ไม่อบเลยที่านยอลเป็นนอ่านยา แบฮยอนไม่อบสายานิ่เยู่นั้นริๆ มันทำให้อ่านไม่ออ มอไม่ออ เาไม่ออ ว่าานยอลิอะไรอยู่?
“…”
ไม่ใ่ว่าทนไม่ไหวที่้ออยู่แบบนี้่อไป อึอัไหม็ไม่ใ่เสียทั้หม..
“ผมอบเวลาอยู่ับุ” แบฮยอนัสินใพู้วยวามไม่ลัเล เาไม่เยพลั้ปาที่ะบอวามในใให้ใรฟั มันวร่าที่ะรับรู้ เพราะสัวันใวันนึ ทุน็ะแยาันไปอยู่ี…
“…”
“อบอนุหัวเราะเพราะผม..ผมอบแบบนั้นริๆ”
“…” านยอลยัเียบ เาไม่ไ้พูอะไรลับมาให้แบฮยอนื่นใสันิ ร่าสูยัเอาแ่นอนนิ่ๆให้แบฮยอนหนุนแนเท่านั้น
“ุ..ล่ะ?”
นานหลายนาทีที่วามเียบพยุบรรยาาศเหล่านั้นไว้ านยอล้มหน้าลมาและสอฝ่ามือหนาทาบไว้ับเรียวหน้าอแบฮยอน
เาันให้แบฮยอนแหนหน้าึ้นและ้อาู่นั้นลับไป แววาแบฮยอนไม่เยหม่นหมอ มันยัเิ้าแม้ระทั่โลในอนนี้ลายเป็นสีำ้วยเาอพระันทร์…
านยอลหาำอบให้ำถามอแบฮยอนไม่ไ้ ว่าเารู้สึยัไอนที่อยู่ับแบฮยอน
วามริมัน็มีำอบผุึ้นมาทันทีที่ไ้ยินำถามนั้น เพียแ่านยอลไม่ใ่นเ็าทา้านวามิ เามัวแ่ลัเล เอาเหุผลนู้น เหุผลนี้ มาผสมปนเปนลายเป็นเรื่อใหม่ เรื่อที่ไม่ไ้มาาวามรู้สึเา
และนั่นทำให้หลายๆรั้ หลายๆเหุาร์ ที่านยอล็ัสินใบปัหาาริวนไปวนมาอเา้วยารพูว่า..
“ผม..ไม่รู้สิ..” ล้ายลัเลอยู่ในที และานยอล็เห็นว่าแววาอแบฮยอนวูบไหวไปเพราะำอบแบบนั้น แบฮยอนะาหวัเอาไว้…
“…”
เหุผลในสมอรั้ารระทำอานยอลเอาไว้ แ่ร่าาย มือ และใบหน้า ลับโน้มลเ้าใล้ใบหน้าแบฮยอน…้าๆ
“ไ้ไหม…?”
านยอลเอียใบหน้าัวเอเล็น้อย เาระิบประโยนั้นทั้ที่ริมฝีปาเียอยู่ที่ลีบปาล่าอแบฮยอนแล้ว..
“…” แบฮยอนเียบเพราะหัวใำลัทำานอย่าหนัหน่ว เาไม่ไ้ถหน้าออ ไม่ไ้ทำอะไรทั้สิ้น นอาหายใเ้าและออเป็นลมเียวับานยอล…
“ไม่อบ?” านยอลแะริมฝีปาัวเอลที่ลีบปาล่าอแบฮยอน ่อนะผละออมาทั้ที่มือยัวาทาบไว้ับสันรามเรียวอนัวเล็
“…”
“ื้ออีแล้ว…”
แล้วานยอล็ประบปาบนอแบฮยอนอย่าอ้อยอิ่ ผละออมาเพียแ่เน้วยแล้ว็ออแรเม้มมาึ้น…
แบฮยอนอบรับสัมผัสที่นัวสูมอบให้อย่าเป็นธรรมาิ มันลื่นไหล เอื่อยเื่อย แ่หยุไม่ไ้
“…”
เสียหอบหายใะผละหน้าออมาทำให้านยอลยิ้มำ แบฮยอนยัหาัหวะหายใไม่ไ้ นั่นึทำให้เารู้ว่านี่ือรั้แรอแบฮยอน…และรั้แรอเา ับผู้าย้วยัน
“ุไ้ำอบแล้วนะ” านยอลละมือออมา แล้วสาเ้าไปที่ลุ่มผมรบริเวท้ายทอย รั้ใบหน้าแบฮยอนเ้ามาใล้ๆ ่อนะฝัปลายมูโ่ลบนพวแ้มฝาเลือ…
“…”
“ที่ว่าผมรู้สึยัไเวลาอยู่ับุน่ะ…”
.
.
“พี่ะไปไหนอีวะ”
เฮุนนั่ยอๆลที่หน้าสวนย่อม้าหลับ้านอิน ะที่มอร่าแทนเินไปึ้นรถระบะ้วยใบหน้านิ่ๆ
“ไปหายอู”
แล้วอิน็สาร์ทรถ่อนะถอยยาวออไปสู่ถนนเลนส์หลัหน้าบ้าน เฮุนะโหน้ามอามรถออินที่เลื่อนัวออไปแล้ว..
“อะไรวะ”
บ่นับัวเอแล้ว็หันมาสนใอมาร์าเร็รหน้า มันโเ็มที่แล้ว และลีบอสีาวอมัน็เบ่บานทุแ
เฮุนอยาไ้อมาร์าเร็ทั้้น แ่เาไม่มีวามรู้้านนี้ ไม่รู้ว่า้อทำยัไถึะไ้มันมาทั้ยวแบบถูวิธี
สุท้าย็บลที่รรไรทำสวน เฮุนหยิบมันึ้นมาูแ่สายา่อนะมวิ้วมอ…เาให้ึออมาทั้ยว หรือให้ัที่โนันแน่นะ…
“…”
นึโทษัวเอในใที่เอาแ่หลับอนทีเอร์วิลเลี่ยมสอนวิาเษรรรม…
เฮุนไม่ใ่นอทนับอะไรนานๆไ้ เาถอนหายใ้วยวามหุหิับาริไม่ออว่าวรทำยัไ
้วยวามหุหิ เฮุน็ว้าโนอ้นมาร์าเร็ไว้และโน้มมันไป้าน้า านั้น็ใ้รรไรัับที่โน น้นทั้้นหลุิมือมา
เฮุนหยััวลุึ้นเ็มวามสู เาหรี่ามอทุ่ห้าว้าๆที่มีลมพัเอื่อยๆลอทั้เ้า
เ็หนุ่มมอหาระถา้นไม้ที่อทับถมันอยู่ร้าๆโรนา แล้ว็ย่ำรอเท้าบูทเ้าไปหาเป้าหมาย
ไล่สายาไปมา นสุท้าย็ุุ้ยเอระถาที่ยัสภาพีอยู่เล็น้อยึ้นมา เฮุนมอ้นมาร์าเร็ในมือๆ ่อนะยัมันใส่ลไปในระถา้วยท่าทาเ่อๆ
ปราว่ามันหลุร่วระัระายออไปนอระถาหมเลย..
เฮุนิ๊ปา รวบอมาร์าเร็มาใส่ในระถาอีรอบแ่มัน็ร่วลเหมือนเิม ทำอย่านั้นราวๆห้ารั้ เฮุน็ัใะปามันลพื้น ทว่าใบหน้าแบฮยอน็ลอยัเ้ามาที่้าๆระถา..
“…”
เฮุนเินถือระถา้นไม้เ่าๆ และอีมือำอมาร์าเร็ลับไปที่สวนย่อม เาโยินึ้นมาใส่ในระถา านั้น็ยั้นมาร์าเร็ลไปพร้อมโปะหน้าินเป็นอันเสร็
เฮุนถอนหายใ เายมันึ้นมาหมุนไปรอบๆเพื่อพิารา…
เ็หนุ่มวาระถา้นไม้ไว้ที่หน้าระร้าอัรยานทรสู เฮุนถอถุมือ รอเท้าบูทและหมวแ๊ปออ านั้น็ึ้นไปร่อมบนอานอัรยานและี่ไปทาวา…
เฮุนไ้ลิ่นั่วาแฟมาาบ้านหลัที่เาเพิ่ี่ผ่าน หันหน้าไปมอ็เอลูสาวาวไร่ำลัาผ้าสีาวบนลวที่ึไว้ับ้นไม้ ทุน่ามอเฮุนที่ี่ัรยานและมีระถา้นไม้ในระร้า้วยสายาหลาหลาย..
แล้วเฮุน็อรถัรยานลที่หน้าบ้านหลัที่มีรม้าพันธ์ไบีเรียฮัสี้ั้อยู่
เาหยิบระถา้นไม้ออมาาหน้าระร้า แล้วายาว็้าวเ้าไปและยัิ้วให้หมาหน้าุเป็นารทัทาย านั้น็เินึ้นบันไเล็ๆ ไปหยุอยู่หน้าประูไม้
เา้มมอระถาอมาร์าเร็ในมือัวเอ ่อนะหันหน้าเ้าหาประู และ..
๊อ..๊อ
“…”
เฮุนอให้แบฮยอนอบอมาร์าเร็อเา
tbc.
เราเปิเทอมมมมมมมมม อัพ้าหน่อยเนาะ ;__;
ความคิดเห็น