-Harry potter- แด่เด็กสาวอับโชค

                          เหตุเกิดจากการโหมงานหนักไปหน่อย  ทำๆอยู่จู่ๆภาพก็ตัดไปซะดื้อเสียอย่างนั้น   แต่เหมือนพระยังไม่สะใจดันให้เกิดใหม่ในนิยายชื่อดังเสียอย่างนั้น?!                                       

          ในตึกหรูแห่งหนึ่งมีสาวแว่นอายุอานามใกล้30 นั่งทำโอทีอยู่ที่บริษัท   แสงจากจอคอมส่องสว่าง สะท้อนเข้ากับแว่นกรองแสงคุณภาพดี  หญิงสาวปรือตาเล็กน้อยดวงตามีแววเหนื่อยล้าอย่างปิดไม่มิด  ใต้ตาเริ่มดำคล้ำจากการอดหลับอดนอน    บนโต๊ะข้างคอมมีกาแฟกระป๋องวางไว้หลายขวด  หญิงสาวคลิ๊ก

คีย์บอร์ดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยืดแขนขึ้นเพื่อคล้ายความเมื่อล้าจากการนั่งแช่เป็นเวลานาน

         

           "เสร็จไปอีกหนึ่ง เลยอีกนิดแหะ  รีบๆทำให้เสร็จเลยดีกว่า"หญิงสาวคลิ๊กเข้าไฟล์งานที่เหลือ  เธอยกมือปิดปากหาวและเอื้อมไปหยิบกาแฟกระป๋องมาดื่มเพิ่มและเหลือบมองนาฬิกาโทรศัพท์   "อืม....พึ่งตี1เองหรอเนี่ย"เธอเอนตัวพิงเบาะเก้าอี้และเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง     "เก็บเงินอีกนิดเท่านั้นแหละนะ"เธอหันกลับมาสนใจงานต่อหลังจากที่ดื่มกาแฟกระป๋องเสร็จ   หางตาเหลือบไปมองใบโพสอิทสีเหลืองสว่างที่แสดงข้อความว่า'สู้ๆๆๆๆ ทนอีกนิดนะตัวฉัน!!!'  หญิงสาวยกยิ้มขึ้นและหันไปกดคีร์บอร์ดต่อ

         แต่หลังจากที่เริ่มทำไปได้ไม่นานหญิงสาวก็รู้สึกหนักอึ้ง  หัวหมุนไปมาและภาพรอบๆก็ตัดไป 

ปรากฎภาพใหม่มาแทนแต่คล้ายๆภาพความทรงจำของคนๆหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้จัก  มันเป็นภาพของเด็ก2คนเล่นกันและหันมาคุยกับเธอด้วยภาษาอังกฤษ  เด็กทั้ง2 จูงมือเธอไปยืนบนธารน้ำแข็ง ทั้งคู่ยืนห่างจากเธอเล็กน้อยและเด็กๆก็เริ่มกระโดดน้ำแข็งเริ่มมีรอบปริแตก 

       เธอพยามเอ่ยห้ามแต่กลับไม่มีเสียงใดๆออกมาเลย เด็กทั้ง2 หัวเราะร่วนและวิ่งหนีไปทันทีที่น้ำแข็งมันร้าวมากพอที่จะทำให้เธอตกลงไปได้แทบจะทันทีที่เธอขยับ   เธอร่วงลงน้ำ    หญิงสาวรู้สึกว่าร่างกายเริ่มหนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้งเธอพยามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแต่กลับไม่มีเสียใดหลุดออกมาจากปากเธอเลย   ความดำมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาอุณหภูมิน้ำรอบๆกายเธอเริ่มเย็นลงเรื่อยๆเย็นมากพอที่จะทำให้เธอแข็งตาย    ปากของเธอเริ่มซีด  ขาเริ่มแข็งหญิงสายพยามใช้มือตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ไม่เป็นผล  หญิงสาวจมลงไปลึกขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดเธอก็หมดสติไป  

        หญิงสาวลืมตาตื่นมาอีกที่ก็พอว่าเธออยู่ในห้องของคนอื่น  เพดานขาวสะอาด เตียขนาดคิงส์ไซส์มันใหญ่มาพอสำหรับผู้ใหญ่2คน    ฟอร์นิเจอร์รอบห้องเป็นสีดำล้วนหญิงสาวก้มลงสำรวจตัวเองแต่ก็ต้องพบกับความตกใจและแข็งค้างเมื่อร่างกายเธอหดเล็กลง   ผมของเธอไหลลงมาปรกหน้าเล็กน้อย

        เธอรีบกระโดดลงจากเตียงและวิ่งแจ้นไปส่องกระจกที่ตู้เสื้อผ้าทันที  ผมยาวตรงสีดำขลับและดวงตากลมโตสีดำที่ดูแล้วลึกลับ  ผิวสีซีดที่ซีดจนเกินไปเหมือนเด็กที่ไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอแต่ที่แก้มและปากกลับมีเลือกฝาดปกติ   เธอนสะดุ้งตัวโยนทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด  เด็กหญิงหันไปมองผู้มาใหม่ที่ดูจะตกใจเธอเหมือนกัน        

 

      "เออ......"เด็กหญิงเหงื่อแตกพลักทั้งๆที่รอบตัวของเธอหนาวเย็น  "คาเรย์!! เอ็ดๆ!!ที่รักคาเรย์ฟื้นแล้ว"ผู้มาใหม่ร้องเสียงแหลมเธอหันไปร้องเรียกชื่อของใครบางคนที่อยู่นอกประตู ผู้มาใหม่อีกคนเป็นผู้ชายและเขารีบวิ่งเข้ามาในห้องทันที    ทั้งสองกอดกันกลมทั้งคู่ร้องไห้โหเสียงดัง

       "โอ้!เมอร์ลิน เรานึกว่าเสียลูกไปแล้ว"ฝ่ายหญิงเอ่ยทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้าอยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  "ให้ตายเถอะ ถ้าเราช่วยลูกช้ากว่านี้ละก็เราคงเสียลูกไปจริงๆ"ฝ่ายชายหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาให้ฝ่ายหญิง     ทั้งสองวิ่งเข้ามากอดเด็กหญิงที่ยังคงยืนงงอยู่ 'หยังวะะะะะ!!!!!'

.

เปิดเรื่อง

26/09/2019